We worden wakker onder een staalblauwe hemel.Zeker wandelen vandaag, want het zou wel
eensde laatste mooie septemberdag
kunnen worden.
We rijden in de voormiddag naar het toeristisch bureau in
Bengtsfors en vragen daar naar mogelijke wandelwegen.Er blijkt een nieuwe wandeling te zijn van
ongeveer 28km.Dit is natuurlijk veel te
ver, maar we kunnen altijd een stuk van de wandeling doen en na enige tijd
terug omkeren.
De wandeling begint rond het meer van Bengtsfors.Wat is het lang geleden dat we nog eens konden
picknicken!Het is warm in de zon en we
blijven er een poosje zonnen.Geen wind,
volop zon en het meer aan onze voeten! Heerlijk.
Wanneer we verder
wandelen komen we algauw op kleine paadjes in een bosrijke omgeving.Plotseling komen we voor een kapot brugje te
staan.Er liggen nog 2 planken om over
te lopen, maar die zijn spekglad.We
besluiten dus om maar terug te keren.Rond 16h komen we moe maar opgeladen terug bij Vroem.
Nu weer een plaatsje zoeken En jawel, weer vinden we een rustig mooi plaatsje op een
klein schiereiland op het Laxsjön meer.Het plaatsje heet Baldersnäs.Bij
het oprijden van de parking zien we een bordje staan met: Husbil Avgift
100kr.Ja, zo rustig, dat hebben we er
wel voor over.Maar we zien niet hoe en
waar betalen.Er is niemand in de omtrek
te zien.Ook geen brievenbus om het geld
in te deponeren.We stellen ons dus maar op en verwachten dat er iemand zal
langs passeren om het geld te collecteren, maar niets daarvan.We zien of horen niemand.
We kijken nog voor de laatste keer naar een aflevering van
Wallander en gaan dan slapen.Misschien komt de eigenaar morgen vroeg wel
langs.
Vannacht regende het op Vroem.Het was ook aangekondigd.
Vanaf de parking kan
je in de rest van het schiereilandje wandelen.Hiervoor komen we beslist nog eens terug, later, bij mooi weer. Van de
eigenaar geen spoor, dus rijden we maar door zonder te betalen
We rijden richting Göteborg en eten voor de verandering in
het Ikea-restaurant. Wat is het rustig daar, in tegenstelling met Ikea in
Antwerpen!
Na ons lekker, op en top Zweeds en goedkoop middagmaal rijden we verder naar onze camping die we deze morgen al hadden opgezocht. Nelly vond het nog nodig om te wassen, vandaar. Als we aankomen aan de camping rond 17h zien we dat de receptie dicht is en pas opengaat van 8 tot 12h. Op zich geen probleem, want je mag binnenrijden en je installeren en later betalen. Maar de was- en droogmachine werkt met jetons en die kan je alleen aan de receptie kopen.
Dus beslissen we om maar wat verder te rijden. Nelly toont haar stuurvaardigheid in het kleine dorpje Möllen en ja hoor, ze vindt een plaatsje aan het strand. Gelukkig mogen we daar staan, want het bordje vermeldt: "uitsluitend voor badgasten". Gelukkig voor ons is dit beperkt in tijd, namelijk tot 15 september.
Terwijl we parkeren zien we de zon ondergaan in de zee, net op tijd om een paar mooie beelden te schieten.
In plaats van een 4-sterren camping hebben we nu een 10-sterren Vroem-plaats met zicht op zee!
Complete rust geen badgasten met dit weer.Alleen joggers en vroege wandelaars die regen
en wind trotseren.Wij drinken rustig
koffie en vertrekken richting Zuid-Zweden.
We twijfelen nog even of we de boot in Helsingborg zullen
nemen of de Oresund brug. Qua prijs is
er weinig verschil.In Malmö kennen we
de plaatsjes om te overnachten, in Denemarken is het minder evident omdat het
allemansrecht daar niet van toepassing is.
Na een rustige rit komen we vroeg in de namiddag aan in
Malmö.De campergids vermeldt dat er zuidelijk van de Oresundbrug ook nog een
badplaats is met overnachtingsmogelijkheden.Het is een mooi strand, en het water van de zee is glashelder! Wat een
verschil met onze Belgische kust.Op de
kleine pier kan je zo de bodem van het zee zien, het is uitnodigend om erin te
springen maar de temperatuur doet ons toch wel wat twijfelen en dus doen we dit
maar een andere keer.
Ondanks de rust die van dit plaatsje uitstraalt willen we
toch wel teruggaan naar de andere kant
van de Oresund brug, waar we vlak langs de zee kunnen staan en het ruisen van de
golven kunnen horen.
Terwijl we nog wat wandelen langs de zee duurt het ongeveer
een half uur voordat de regen weer op ons neerdaalt
Onze laatste avond in Zweden De Oresundbrug is nog nauwelijks zichtbaar
door de mist en de regen.We klinken op
ons afscheid en plannen wanneer we
zullen terugkeren .
Als we vertrekken uit Zweden, en over de brug naar
Kopenhagen rijden, vragen we ons af in welk seizoen we best terugkomen.Augustus was prima, in september lijkt het al
volop herfst door de vele regendagen.
Files hebben we gedurende de 2 maanden niet gehad, maar
telkens als we Hamburg passeren gebeurt het onvermijdelijke.De Elbetunnel is vermoedelijk vergelijkbaar
met de Kennedytunnel in Antwerpen.Maar
het valt al bij al nog wel mee.
Tegen de avond vinden we een plaatsje aan een school in een
klein dorpje in Duitsland. In de buurt is een restaurant en daar willen we op onze
laatse avond eens van genieten.In
Duitsland kan je goedkoop en heel lekker eten en daar maken we graag gebruik
van heerlijke maaltijd.
Het is stil rond Vroem als we onder de wol kruipen.
Rond 7u30 horen we kinderstemmen
en het toeslaan van autodeuren.Ja,
natuurlijk, we staan voor een kleuterschooltje.We merken dat we weer in de bewoonde wereld komenmet zijn dagdagelijkse beslommeringen.
We zitten al achter Hamburg en al
vrij dicht bij huis.Maar we hebben geen
haast.
We kijken daarom in de campergids
en beslissen om een aantal plaatsen in de buurt te gaan bekijken.In de toekomst is het toch wel handig om de
plaatsen wat te kennen die rustig gelegen zijn.
Op een van deze plaatsen komt er
een oudere man naar ons toegestapt, hij is er ook met zijn mobilhome.88 ben ik, zegt ie, en mijn vrouw van 82
bestuurt onze camper.Het doet ons toch
wel even over ons hoofd krabben.Zullen
wij er zolang van kunnen profiteren?Hij
vertrekt binnenkort nog naar Portugal om te overwinteren.Kranige oudjes!
Om 20u rijden we onze oprit op
7600 km gereden en 2250 fotos in onze bagage. Toch ook opgelucht dat alles goed is verlopen.
En weer valt ons op hoe groot ons huis is in vergelijking
met Vroem.
2 maanden leven op amper 10m², het vergt wel wat, maar je
krijgt er ongelooflijke reisindrukken voor terug.
Na een verblijf van eenmaand op hetzelfde adres willen wij weer op stap met Vroem.We kiezen voor een wandelweekend in de Duitse
Eifel.
Om geen tijd te verliezen want we kunnen maar twee
nachten wegblijven rijden we naar één van de vier overnachtingsplaatsen uit
de campergids, in Hürtgenwald, aan het Soldatenfriedhof langs de Höhenstrasse. Maar deze Strasse blijkt ook een drukke
verkeersweg te zijn..
Verwend als we zijn rijden we meteen naar de volgende plaats. Parkplatz Burgstrasse in Bergstein.Een ruime lege parking naast een rustige woonwijk die ons ook een
kleurrijkzicht biedt op het verlichte stadje.
We krijgen Vroem niet helemaal horizontaal en dat zien we wel aan het water in
de kookpotten, maar we zullen hier overnachten op de perfecte plaats, denken we
... Tot we merken dat de kerkklok elk
kwartier van zich laat horen. Daar kan René absoluut niet tegen als hij ook nog
wil slapen.
Dus op naar plaats nummer drie bij de Einmünding Kall-Rur in Zerkall.
In de duisternisonderscheiden we
een wandelkaart en een leegstaand gebouw, geen kerkklok, geen verkeer Zullen we hier lekker slapen! ? Toet toet!, groeteen treintje dat voorbij rijdt Maar treinen rijden s nachts toch niet? Dus
wagen we het erop.
Zoals altijd wanneer we onze slaapplek alleen maar in het
donker gezien hebben, kijken we bij het ontwaken nieuwsgierig door het raampje.
We staan vlak langs de spoorlijn! Maar we hadden geluk: de trein heeft
inderdaad vannacht niet gereden. We willen met Vroem naar plaats nummer vier,
maar die is niet rustiger: een verkeersweg ende spoorweg.
We rijden verder naar Obermaubach, vooreen wandeling die we op voorhand hadden
opgezocht. Het wordt meteen een test om onze gsm als kompas en als wandelkaart
te gebruiken. Het resultaat is voor ons een openbaring. De talrijke bospaadjes
en splitsingen staan er allemaal op. Gemakkelijk als je geen tijd wil verliezen
met het zoeken van brochures in een infokantoor.
Op deze zonnige dag komen vele wandelaars en fietsers genieten
van de mooie herfstkleuren en de rust die af en toe wordt onderbroken door het
toeterend treintje. Het lijkt wel overalte rijden. Spoedig merken we dat er heel wat wandelwegen de onbewaakte
spoorweg kruisen. Ha, zo zit dat! We genieten van de vele vergezichten. De wandelpaden zijn volledig in de natuur en er is dus nergens storend verkeer. Als we in Zerkall het spoor oversteken zien we in de verte het kasteel van Nideggen liggen, maar de afstand is te groot, dus laten we dat maar voor een volgende keer. Het zonnetje schijnt heerlijk en we kunnen op een bankje onze boterhammetjes opeten in een complete rust. Dan gaat het stevig bergop. We wandelen langs rotspartijen waar we enkele moedige klimmers als Spiderman tegenop zien klauteren. Leuker om te zien dan om te doen.
Na de lange wandeling (zie kaartje hieronder) laten we ons verwennen in een van de
restaurants. Vroem staat nog heel alleen op de parking van het wandelgebied,
aan de oever van de Rur. Het is rustig en de spoorweg ligt zelfs iets verder.
Hier zullen we goed slapen.
We ontwaken met een buitentemparatuur van 3°. De parking is volledig verlaten. Alle wanderlaars zijn gisterenavond vertrokken en wij bleven alleen achter op deze parkingplaats aan de Rur en haar stuwmeer. Deze plaats wordt onze nummer één uit onze zelfgemaakte
campergids!
We worden weer verwend met stralend mooi weer. Na wat inkopen in een naburige Lidl zoeken we een wandeling op. Dit is in deze buurt helemaal geen probleem. Je vindt heel wat icoontjes langs de weg die wandelingen aangeven. We stoppen ergens langs de baan aan de Ochsenkopf.
In deze bossen blijkt dat er tijdens de WOII heel wat gevochten is. Er staan her en der graven van teruggevonden Amerikaanse en Duitse soldaten (in 1976) na 32 jaar vermist te zijn geweest.
En weer kunnen we op een windstille en zonnige plaats onze boterhammetjes opeten. Tijdens onze terugtocht naar Vroem maken we plannen om nog meer van dit Rurgebied te verkennen.
Fijn dat we na slechts enkele uurtjes rijden van elk vrij weekend een korte vakantie kunnen
maken.
Ons uitstapje is voor herhaling vatbaar en wordt
vervolgd!
De rugzakken worden terug uitgepakt en klaargezet voor onze volgende tocht.
Vroem is helemaal klaar voor onze winterreis, compleet
uitgerust met winterbanden en met de sneeuwkettingen voor alle veiligheid mee in de koffer. We reizen weer zonder een specifiek doel. We zien wel... ons recent geslaagd bezoek aan de Eifel doet ons weer in die richting vertrekken.
We vertrekken laat in de namiddag en het wordt al vroeg donker. Daarom houden we halt in Kelchterhoef aan de Abdijhoeve. Toen we in augustus vorig jaar naar Scandinavië vertrokken hadden we hier ook heel
rustig en goed geslapen. In tegenstelling tot vorige zomerstaan we nu echter heel alleen op deze plaats, maar dat vinden we helemaal niet erg.
We lezen wat, lossen sudokus op en kruipen vervolgens
gezellig onder de wol.
Niet zo best geslapen. We hadden kou, hoewel de
nachttemperatuur boven het vriespunt is gebleven. Maar we hadden vergeten
het isolatiescherm tegen de achterdeur aan te brengen. Dat maakt blijkbaar veel
verschil. De koude komt dan namelijk langs de kofferruimte naar binnen en de verwarming hadden we 's nachts nog niet aangezet.
We rijden langs Aken naar Monschau. Doch, niet lang nadat we Duitsland binnenrijden krijgt Vroem kuren. Voor de zoveelste keer laat hij het achteruitrij-piepje horen,
terwijl de bijbehorende achterlichten blijven branden. Twee keer hadden we dit
al aan de garage gemeld. Maar op dat moment piepte Vroem niet en kon er dus ook
niets ontdekt en hersteld worden. Omdat we twee maanden door Scandinavië reden
zonder problemen, waren we dit ongemak allang vergeten. Trouwens, in het
verleden hield het even onverklaaarbaar op als het begonnen was.
Dus laten we Vroem bekomen op een parking op zo'n kleine km van het centrum van Monschau. We hebben dit plaatsje nog nooit bezocht dus maken we van de gelegenheid gebruik om hier wat rond te kuieren tussen Duitse, Nederlandse, Vlaamse en Franstalige toeristen
( horen we Waals of horen we Frans?) De smalle straatjes en huizen zijn schilderachtig
genoeg om ons fototoestel boven te halen. Talrijke winkeltjes en restaurants vangen gretig de toeloop van toeristen op. Na het stadje doorkruist te hebben keren we terug naar Vroem en begeven ons weer op weg.
Vroemeke, waag het niet om nog lawaai te maken, want dan
sturen we je recht naar huis! Dat heeft hij blijkbaar begrepen, want hij
vertrekt zonder te zeuren.
Op aanraden van enthousiaste ex-camperreizigers begeven
we ons richting Kirmutscheid.
Maar na 10 minuten begint het weer pieieieiep pieieieiep! OK
Vroem, we zijn er bijna, dan kan je eennachtje uitbrommen en morgen zien we wel. Voorbij Blankenheim rijdt een automobilist
ons voorbij en houdt ons dan tegen. Of we onze achterlichten aub willen nakijken? Ja, danke. ..
Het achteruitrij-licht schijnt als een
koplamp en verblindt de auto's achter ons. Verder rijden kan dus niet meer in het donker ! René piekert wat en stapt uit om te kijken hoe het daar
vanachter in elkaar zit. Hij ontdekt de kabeltjes en na wat zoeken slaagt hij
erin de witte achterlichtjes te ontkoppelen. Het pieptoontje nemen we er dan
maar bij, zegt hij, maar we hinderen het verkeer nu niet meer. Maar nu branden
de gewone rode achterlichten en de stoplichten ook niet meer... Dus de kabeltjes maar weer terug verbonden, hetgeen een hele klus is want je kan er nauwelijks bij door de opbouw van de camper. Pech bij onze pech !
Hier staan we dan langs de weg op een zaterdagavond We
bellen met de "Fiat service". Een Nederlander vraagt ons helemaal uit en geeft ons vervolgens een nummer in België.Die vragen ons
opnieuw naar het hele verhaal.Ze zullen
iemand zoeken die Duits kan en beloven ons dat webinnen het uur hulp krijgen. Drie kwartier
later worden we opgebeld door de iemand uit Duitsland. In zijn beste Duits
herhaalt René wat er gebeurd is.Even na
half acht komt een technieker aangereden. Waar zitten die lampjes toch .ik kan
er niet aan! Oh nein, ein Fiat? dass ist =+@?!#....! .
Na veel zoeken en proberen
gelukkig voor hem is de handleiding van de auto in het Duits slaagt hij erin
om de witte lampjes uit de achterverlichting te halen . Hij kan zelfs het piepsignaal uitschakelen.
Hoera! We zijn gered! Mijnheer de technieker heeft al veel autos
gedepannneerd, vertelt hij, maar zoiets heeft hij nog nooit meegemaakt zelfs niet bij Fiat wagens !
We rijden opgelucht terug richting Blankenheim naar een standplaats voor campers. Ook hier staan een 4-tal campers maar er is voldoende plaats en we voegen ons netjes in de rij tussen de anderen.
Het is te laat om nog eten te koken dus bezoeken we maar het stadje Blankenheim. Het lijkt helemaal verlaten. Het enige restaurant dat we kunnen vinden en dat nog open is, is een Thais
restaurant. Maar bij het lekkere eten en enkele verfrissende bitburgers kunnen we snel bekomen van deze dag.
Kirmutscheid staat niet op de kaart, niet in Google Maps
en nog veel minder langs de weg aangegeven. Zoekend rijden we enkele malen
heen en weer over de B 258, telkens voorbij de plaats waar we gisteravond pech
hadden.
Plots ontdekken we in de verte een kerktorentje. Een klein
zijwegje, dat nauwelijks vanop de weg te zien is,gaat over in een zandweg en loopt dood op twee gebouwen
en een kerkje. We kunnen hier inderdaad overnachten, net zoals deze mensen mee
dan dertig jaren geleden hadden gedaan. Voor
één van de gebouwen kan Vroem net horizontaal staan. En rustig is het hier
natuurlijk ook. Maar het kerkklokje klingelt ieder kwartier en René ziet het niet zitten
om daaronder te slapen.
Er staan wel wat wandelingen aangeduid in de buurt van het kerkje en we wandelen naar Pomster, een wandeling die begint aan de overkant van de b258. Als we naar het groepje huizen lopen waar de wandeling begint komen we het
bord Kirmutscheid tegen. Maar buiten een aantal dorpshuisjes is hier echter niets te zien. Geen winkels,noch restaurants en geen toeristen, zelfs geen kat op straat. De tijd lijkt hier stil te staan.
We lopen verder door de slapende bossen en velden. De
donkere regenwolken schuiven beleefd opzij om ons door te laten. We komen droog terug bij Vroem.
Na de wandeling rijden we verder langs Nürnburg naaar Mayen. Hier vinden we een plaats voor Vroem. Er zijn 6 staanplaatsen, netjes afgebakend met voorzieningen voor water, doch geen electriciteit. Het centrum ligt op 2km afstand.
Het is nog maar kwart voor zes, dus hebben we nog een zee van tijd om Mayen bij feestverlichting te ontdekken.Een aanrader! Kijk maar eens hoe prachtig
verlicht de straten en gebouwen zijn. De talrijke winkels zijn gesloten en geven het stadje een verlaten indruk. Cafeetjes en restaurants lijken zich voor te bereiden op de lange nacht die nog komen moet op oudejaar... of zouden ze dat hier niet vieren?
Onze standplaats grenst aan drie warenhuizen. Aldi, Lidl en Rewe. Keuze
genoeg dus om onze oudejaars-inkopen te doen.We kopen veel maar
krijgen toch alles nog net in onze grote frigo gepropt.
In Ettringen trotseren we een snijdende vochtige wind
voor een rondwandeling die naar een uitzichttoren leidt. Daar wacht ons een
180° panorama over Vulkaanland. (zie panoramafoto aan het begin van deze reis)
Nieuwjaarsnacht willen we ver van het stadslawaai
blijven. De camperplaats in Nettersheim, een rustig dorpje midden in de natuur,
biedt plaats vaan een tiental campers.Maar ze zijn allemaal volzet. Het feest is zelfs al begonnen bij kampvuurtjes en barbecues.
Dus rijden we maar weer terug naar Blankenheim, dat
kennen we. En wie weet, de nacht zou wel eens lang kunnen duren en onze huishoudbatterij is door de korte afstand niet volledig opgeladen. Geen nood, hier is er stroomvoorziening. Maar ook dat gaat niet zomaar zonder problemen, het derde contactpunt lukt. 5 om te overnachten en 1 voor 6u stroom... spotgoedkoop, vinden wij.
We vieren ons eerste oudejaar in Vroem ( vorig jaar in
Ierland waren we te moe) en genieten, na het feestgeknal, van een rustige
nacht.
Op de eerste dag van 2013 worden we overspoeld met bakken
regen. We bestuderen de documentatie die we hebben meegenomen uit een Infokantoor in Monschau.
In een brochure over Schleiden lezen we dat daar een mooi park is. Bij slecht
weer valt het in de stad dan toch ook minder tegen dan in een open veld? We verkennen het stadje maar vinden dat
"Sturmiuspark" niet.We kiezen dan toch
maar uit de vele wandelingen die
aangegeven staan. De tocht naar een
uitzichtplaats dat deKuckucksley heet halen we nog wel als we voor het donker terug willen
zijn.
Spijtig dat het net iets te hard regent om ons
fototoestel boven te halen. In het bos
lukt dat wel. We vinden een mooi en rustig plaatsje op de parking aan het Freibad. Uiteraard is het open bzwembadad bvandaag gesloten, dus staan we helemaal alleen op de grote parking langs het Olef beekje.
We moeten weer zuinig zijn op onze verlichting want we hebben
vandaag niet veel gereden. Dus toveren we Vroem om tot bioscoopzaal en genieten
van een meegebrachte dvd.
Het is opgehouden met regenen. De zon piept zelfs af en
toe door de wolken. Wat is dat lang geleden.
We rijden naar Bergstein, voor een wandeling die start
aan het kerkje. We trekken door de modderige veldwegen waar we genieten van
ruimte en vergezichten. We komen ook aan een uitkijktoren met een wondermooi zicht op de hele omgeving. Jammer dat de zon niet schijnt anders zouden we mooie foto's kunnen maken. Een reden dus om hier nog eens terug te komen.
Ook het bos is
zoveel mooier als het zonlichttussen de sparren schijnt. En heel af en toe piept er een wazig zonnetje...
Plots zien we geen wegwijzers meer. Met wat moeite en heen en weer geloop vinden
we hetwandelpad teurg.Onze conditie kan er maar wel bij varen
Toevallig, tijdens onze wandeling vinden we een overnachtingsplaatsje midden in
de natuur. Hier komen we overnachten!
Vroeg gaan slapen is ook een
mogelijkheid om niet teveel stroom te verbruiken. We zijn toch moe genoeg en hier zullen we door
geen enkel omgevingsgeluid gestoord worden.
De wind heeft vannacht dan maar voor het omgevingsgeluid
gezorgd. Ze raasde en floot door het
dakvenster dat op een kier stond. Echt
herfstweer.
Waar blijft de winter? De sneeuwstokken wachten geduldig langs de
wegen. Hier en daar rijden we voorbij
een verlaten skipiste.
Tussen Gemünd en Dreiborn ligt Vogelsang, een voormalig militair domein dat opgengesteld
werd voor wandelaars . De toegang tot
het terrein is afgesloten met een hefboom. We zien een automobilist die er met
een pasje zonder problemen doorrijdt. Maar
Parkplatz Walberhof ligt slechts een paar honderd meter verder en daar is plaats
zat voor Vroem.Van daaruit kunnen we
makkelijk te voet naar Vogelsang. Even
wachten want het regent zo hard dat we niet door de ramen naar buiten kunnen
kijken.
Wanneer het min of meer ophoudt met regenen is het al 16
uur. Te laat om nog weg te gaan want omstreeks 17 uur is het donker.
Onze meegebrachte boeken die al zo lang wachten om
gelezen te worden zijn er blij mee.
We bezoeken het
oud militair domein Vogelsang, dat momenteel nog gerenoveerd wordt, maar vanaf
2014 zal worden opengesteld als museum
en cultuurdomein.
Hier verbleven Britse (1945-1950) enlater Belgische soldaten (1950-2004). Maar oorspronkelijk was dit een van de
opleidingskampen van de SS uit de jaren 30.
Het totale kamp beslaat zon 110 vierkante kilometer met
heel wat bewegwijzerde wandelingen en fietspaden.En hiervoor moet je niet wachten tot
2014.
We kiezen er eentje uit dat ons leidt via de
Victor-Neels-Brücke overen langs de
Urft richting Gemünd.
Voor we aan de Neels-brug komen zien we nog een
indrukwekkend mooi standbeeld De fakkeldrager. De beeldhouwer copieerde het ontwerp van de
Olympische Spelen in 1934. Maar de boodschap die eraan verbonden werd laat een
wrange sfeer na: De lichtdrager draagt het licht en brengt het over aan
iedereen. Moge iedereen het licht verder dragen tot heil van het ras. De witte stenen op het monument zijn later geplaatst en maken delen van de tekst onleesbaar, vermoedelijk is dit gewild... !?
Het volgende brugje over de Urft dat ons halverwege terug naar
Vroem moet leiden en dat wel netjes op
de kaart vermeld staat is echter nergens te bespeuren.De lange bosweg langs de rivier mondt uiteinendelijk
uit in Gemünd.
Daar hangt een kaart uit, mét brugje, maar onder dat
brugje staat vermeld: geplannt.Volgens ons karig Duits betekent dit dat deze brug nog gebouwd moet
worden?
Gelukkig vinden we in Gemünd een andere brug. Na veelzoeken en nog veel meer omwegen is het al
flink aan het schemeren.Het valt niet
mee om steeds sneller te moeten lopen, bergop, bergaf, in een poging om voor het
donker thuis te zijn.
Om tienover vijf
komen we uit de donkere bossen tevoorschijn en zien we Vroem in de verte.
Oost west, Vroem best.
Wat is het fijn
om weer in Vroem te zijn
Moraal van het verhaal: neem als je gaat wandelen altijd
een pillamp mee, want je weet wel om hoelaat je vertrekt, maar nooit om hoelaat
je terug bent!
"Spanje? Daar regent het!" Famielileden en vrienden overspoelen ons bezorgd met wilde verhalen over een ware zondvloed met bijbehorende modder en overstromingen. "En volgende week wordt het hier ook mooi weer hoor! Het wordt dan ineens volop lente!" Bij het horen van dit laatste woord voelt René de nieskriebels al. Wij rijden naar het Zuiden voor het goede doel: op de vlucht voor de berkenpollen die hier gaan losbarsten. Vroem staat te popelen om aan onze lentereis te beginnen. Platte band en achteruit-piepje hersteld, probleem van het waarschuwingslampje opgelost. Het witte dekentje waarmee koning winter hem tot in maart zo graag toedekte, heeft het eindelijk begeven.
Met een week vertraging en langs een onverwachte omweg voor een bezoek bij de tandarts bereiken we in de avondschemering Herbeumont.
Vroem is nauwelijks zichtbaar tussen de reuzen... kijk maar.
De rijm op het gras schittert in de ochtendzon, die vrolijk door de raampjes naar binnen schijnt. De omgeving is mooi en aanlokkelijk voor wandelingen. We onthouden dit voor een ander seizoen.
We schieten goed op. Zonder vrachtwagens liggen de Franse wegen er rustig bij. Af en toe merken we een moedige pelgrim, op weg naar Compostella. Enkele Nederlanders slepen dapper hun caravan voort.
Onze vorige GPS zag het niet meer zitten en heeft de geest gegeven. Maar geen nood, we hebben nog een erfstuk. We noemen hem Markske. Markske werd geboren in 2008 en is verknocht aan nostalgie. Alle wegen en rotondes die na dat jaar werden aangelegd, daar was Markske niet mee akkoord, en dus... Op iedere nieuwe snelweg beveelt hij bijvoorbeeld: "Na 250 m neem scherpe bocht naar rechts, dan rotonde oprijden, neem 2de afslag...". Markske rammelt er soms mee. "Sla rechtsaf" betekent (soms ! ): deze straat niet inrijden maar wel de volgende. "Rechts aanhouden" betekent (soms !): rechts afslaan. Soms horen we bij het naderen van een ( nieuwe) rotonde " Rechtdoor rijden!".
Voorbij Parijs wenkt de lente ons. De parkjes in dorpjes en stadjes zijn versierd met een kleurrijke mengeling van narcissen, tulpen en hyacinten.
Na wat zoeken - Markske kent dat dorp niet en de schaal van onze wegenkaart is te klein - bereiken we Javerdat. Daar hebben we een parkje, 4 camperplaatsen en een sanitair blok met 5 wastafels en 5 toiletten voor ons alleen. We zijn moe na een ganse dag niets anders dan rijden. Maar we rijden dan ook voor 't goede doel...
Na het eten kruipen we meteen onder de wol en vallen direct in slaap.
Het maandagochtendverkeer maakt een einde aan een rustige nacht. Af en toe druppelt het. Naarmate we vorderen, richting Bordeaux, gaat de nattigheid over in stortbuien, regen en stortregen.
Op de snelwegen die wij volgen mag je 110 km per uur rijden. Vroem is zwaar geladen en dat merk je vooral op hellingen. Als we ons richten op ongeveer 95 km per uur, overschrijden we nooit de snelheidslimiet. Maar de vrachtwagens mogen hier maar 80 rijden en dat is heel vervelend. Vroem is geen vinnig autootje dat even snel kan inhalen.
We rijden bijna de hele dag op snelwegen die recent zijn aangelegd, met bijbehorend gezeur van Markske. "Sla linksaf", " Na 1 km, 2 km doorrijden en dan omkeren"... Dus leggen we Markske het zwijgen op.
Op 100 km van San Sebastian verlaten we de snelweg. Waarom zouden we tol betalen als de Franse wegen er zo deftig bijliggen? Maar dààr krijgen we spijt van! In volle avondspits schuiven we anderhalf uur lang in Bayon en Biaritz van licht naar licht, naar rotonde, tussen zenuwachtige Fransen die om ter eerst van hun werk willen thuis geraken. Wat hadden we graag die paar euro's gegeven!
Tegen 19 uur steken we de Frans-Spaanse grens over en ongeveer10 minuten later bereiken we San Sebastian. Markske loodst ons flink door de drukke grootstad, richting camperplaats waar we vorig jaar op onze terugreis halt hielden. Van coördinaten wil hij niet weten maar het adres herkent hij. Na vele " rotonde dit en dat", " rechtsaf", "afslag links", "keer om", horen we eindelijk " bestemming". Maar waar is die camperplaats? Nergens te bespeuren! Gelukkig hebben we René nog. Hij herkent de laan waarlangs we vorig jaar naar het strand wandelden en rijdt feilloos naar de camperplaats.
Het zou ideaal zijn om in het restaurantje van vorig jaar te klinken op Spanje, gevolgd door een lekkere paella. Maar 't is hier volop lente, 15 graden om 20 uur. De bomen zijn frisgroen en de berk is uit zijn winterslaap ontwaakt.
Dus klinken en eten we in Vroem, voor 't goede doel...