Na een verblijf van een  maand op hetzelfde adres willen wij weer op stap met Vroem.  We kiezen voor een wandelweekend in de Duitse Eifel.

Om geen tijd te verliezen – want we kunnen maar twee nachten wegblijven – rijden we naar één van de vier overnachtingsplaatsen uit de campergids, in Hürtgenwald, aan het Soldatenfriedhof langs de Höhenstrasse.  Maar deze Strasse blijkt ook een drukke verkeersweg te zijn..

Verwend als we zijn rijden we meteen naar de volgende plaats. Parkplatz Burgstrasse in Bergstein. Een ruime lege parking  naast een rustige woonwijk die ons ook  een kleurrijk  zicht biedt  op het verlichte stadje. We krijgen Vroem niet helemaal horizontaal en dat zien we wel aan het water in de kookpotten, maar we zullen hier overnachten op de perfecte plaats, denken we ...  
Tot we merken dat de kerkklok elk kwartier van zich laat horen. Daar kan René absoluut niet tegen als hij ook nog wil slapen.

Dus op naar plaats nummer drie bij de Einmünding Kall-Rur in Zerkall. In de duisternis  onderscheiden we een wandelkaart en een leegstaand gebouw, geen kerkklok, geen verkeer…  Zullen we hier lekker slapen! ?  “ Toet toet!”, groet  een treintje dat voorbij rijdt…  Maar treinen rijden ’s nachts toch niet? Dus wagen we het erop.

Rond 7u30 horen we kinderstemmen en het toeslaan van autodeuren. Ja, natuurlijk, we staan voor een kleuterschooltje. We merken dat we weer in de bewoonde wereld komen  met zijn dagdagelijkse beslommeringen.

Als we vertrekken uit Zweden, en over de brug naar Kopenhagen rijden, vragen we ons af in welk seizoen we best terugkomen.  Augustus was prima, in september lijkt het al volop herfst door de vele regendagen.

Files hebben we gedurende de 2 maanden niet gehad, maar telkens als we Hamburg passeren gebeurt het onvermijdelijke. De Elbetunnel is vermoedelijk vergelijkbaar met de Kennedytunnel in Antwerpen. Maar het valt al bij al nog wel mee.

Tegen de avond vinden we een plaatsje aan een school in een klein dorpje in Duitsland. In de buurt is een restaurant en daar willen we op onze laatse avond eens van genieten. In Duitsland kan je goedkoop en heel lekker eten en daar maken we graag gebruik van … heerlijke maaltijd.

Het is stil rond Vroem als we onder de wol kruipen.

Complete rust… geen badgasten met dit weer.  Alleen joggers en vroege wandelaars die regen en wind trotseren. Wij drinken rustig koffie en vertrekken richting Zuid-Zweden.

We twijfelen nog even of we de boot in Helsingborg zullen nemen of de Oresund brug. Qua prijs is er weinig verschil. In Malmö kennen we de plaatsjes om te overnachten, in Denemarken is het minder evident omdat het allemansrecht daar niet van toepassing is.

Na een rustige rit komen we vroeg in de namiddag aan in Malmö. De campergids vermeldt dat er zuidelijk van de Oresundbrug ook nog een badplaats is met overnachtingsmogelijkheden. Het is een mooi strand, en het water van de zee is glashelder! Wat een verschil met onze Belgische kust. Op de kleine pier kan je zo de bodem van het zee zien, het is uitnodigend om erin te springen maar de temperatuur doet ons toch wel wat twijfelen en dus doen we dit maar een andere keer.

Ondanks de rust die van dit plaatsje uitstraalt willen we toch wel terug gaan naar de andere kant van de Oresund brug, waar we vlak langs de zee kunnen staan en het ruisen van de golven kunnen horen.

Terwijl we nog wat wandelen langs de zee duurt het ongeveer een half uur voordat de regen weer op ons neerdaalt…

Onze laatste avond in Zweden…  De Oresundbrug is nog nauwelijks zichtbaar door de mist en de regen. We klinken op ons afscheid en plannen wanneer we zullen terugkeren….

Vannacht regende het  op Vroem. Het was ook aangekondigd. 

Vanaf de parking kan je in de rest van het schiereilandje wandelen. Hiervoor komen we beslist nog eens terug, later, bij mooi weer. Van de eigenaar geen spoor, dus rijden we maar door zonder te betalen…

We rijden richting Göteborg en eten voor de verandering in het Ikea-restaurant. Wat is het rustig daar, in tegenstelling met Ikea in Antwerpen!

Na ons lekker, op en top Zweeds en goedkoop middagmaal rijden we verder naar onze camping die we deze morgen al hadden opgezocht. Nelly vond het nog nodig om te wassen, vandaar.
Als we aankomen aan de camping rond 17h zien we dat de receptie dicht is en pas opengaat van 8 tot 12h.  Op zich geen probleem, want je mag binnenrijden en je installeren en later betalen. Maar de was- en droogmachine werkt met jetons en die kan je alleen aan de receptie kopen.

Dus beslissen we om maar wat verder te rijden. Nelly toont haar stuurvaardigheid in het kleine dorpje Möllen en ja hoor, ze vindt een plaatsje aan het strand. Gelukkig mogen we daar staan, want het bordje vermeldt: "uitsluitend voor badgasten". Gelukkig voor ons is dit beperkt in tijd, namelijk tot 15 september. 

Terwijl we parkeren zien we de zon ondergaan in de zee, net op tijd om een paar mooie beelden te schieten.

In plaats van een 4-sterren camping hebben we nu een 10-sterren Vroem-plaats met zicht op zee!

We worden wakker onder een staalblauwe hemel. Zeker wandelen vandaag, want het zou wel eens de laatste mooie septemberdag kunnen worden.

We rijden in de voormiddag naar het toeristisch bureau in Bengtsfors en vragen daar naar mogelijke wandelwegen. Er blijkt een nieuwe wandeling te zijn van ongeveer 28km. Dit is natuurlijk veel te ver, maar we kunnen altijd een stuk van de wandeling doen en na enige tijd terug omkeren.

De wandeling begint rond het meer van Bengtsfors. Wat is het lang geleden dat we nog eens konden picknicken! Het is warm in de zon en we blijven er een poosje zonnen. Geen wind, volop zon en het meer aan onze voeten! Heerlijk.

Wanneer we verder wandelen komen we algauw op kleine paadjes in een bosrijke omgeving. Plotseling komen we voor een kapot brugje te staan. Er liggen nog 2 planken om over te lopen, maar die zijn spekglad. We besluiten dus om maar terug te keren. Rond 16h komen we moe maar opgeladen terug bij Vroem.

Nu weer een plaatsje zoeken… En jawel, weer vinden we een rustig mooi plaatsje op een klein schiereiland op het Laxsjön meer. Het plaatsje heet Baldersnäs. Bij het oprijden van de parking zien we een bordje staan met: Husbil – Avgift 100kr.  Ja, zo rustig, dat hebben we er wel voor over. Maar we zien niet hoe en waar betalen.  Er is niemand in de omtrek te zien. Ook geen brievenbus om het geld in te deponeren.We stellen ons dus maar op en verwachten dat er iemand zal langs passeren om het geld te collecteren, maar niets daarvan. We zien of horen niemand.

We kijken nog voor de laatste keer naar een aflevering van Wallander en gaan dan slapen. Misschien komt de eigenaar morgen vroeg wel langs.

Van Karlstad rijden we naar het Dalsland kanaal dat een verbinding vormt tussen Arvika en Göteborg. Het is te vergelijken met het Gota Kanaal.

Het is al in de namiddag als we in Bengstfors aankomen op een parking aan een voetbalveld. Het ligt aan het einde van een doodlopende straat. Op een informatiebrochure staat aangegeven dat er hier 3 wandelingen vertrekken. We zien links en rechts enkele kleinde paadjes omhoog lopen maar geen enkele aanduiding over deze wandelingen.

Het regent niet dus trekken we onze wandelschoenen aan en wandelen we lukraak op een van de paadjes. De wandeling loopt een beetje op en af maar we bevinden ons al vrij snel in een ongelooflijke stilte.

Na enkele km zien we een bordje “Djupviken” 7,5 km. Nelly vertaalt viken als baai, dus volgen we die blauw-wit pijlen en komen inderdaad uit op plaats met zicht op een baai van een meer. Hier staat ook een klein info-bordje met het plannetje van de wandelweg. 

Als we verder lopen merken we wel dat de tijd voortschrijdt. Het wordt al donker tegen 19h30. We hebben geen kaartje van de weg bij, dus stappen we wat vlugger om zeker voor het donker terug bij vroem te zijn…  Net als we een wedloop tegen de schemering beginnen, zien we Vroem in de verte staan…oef!

Het voetbalveld ligt er verlaten bij, maar zelfs voor ons alleen gaan de lichten op de parking aan… vriendelijke mensen toch, die Zweden?

De lucht blijft grijs gedurende de hele dag.  Toch beslissen we om te gaan wandelen in het naturgebied rondom Karlstad. Er zou in Dye ook een stenencirkel staan die dateert van 3500 vC.

De wandeling is behoorlijk lang en loopt een stuk door de stad. Karlstad is zoals zovele andere steden in Zweden ergens in de 19^de eeuw volledig afgebrand. Er zijn dus weinig historische gebouwen die bewaard zijn gebleven. Het is een belangrijke stad in de verbinding van Stockholm naar Oslo en Göteborg. 

In Kalstad zijn ook de afspraken gemaakt over de scheiding van Zweden en Noorwegen ergens in het begin van de vorige eeuw. Hun onafhankeleijkheid is dus zeker niet ouder dan de Belgische.

De stad is niet zo groot. Eens je over de rivier bent en langs het spoor loopt, dan ben je snel in de natuur. De weg naar de stenencirkel is nergens aangegeven. Gelukkig hebben we via het toeristisch bureau een kaart kunnen meekrijgen waar alle boswegjes goed op staan aangeduid.

De stenencirkel ligt verscholen in het bos. Maar we vinden hem wel! De uitleg die erbij geschreven staat vermeldt dat het vermoedelijk heel oud is, maar dat de bedoeling hiervan niet zeker gekend is. Wat we wel zien en eigenaardig vinden is dat rondom de cirkel er meerdere zeer grote mierenhopen te zien zijn. Toevallig of te wijten aan een hoeveelheid aanwezige energie… wie zal het zeggen?

We zijn moe als we terug  in Vroem aankomen. We zien wel dat er zich een aatal campers rondom ons hebben geposteerd. Maar we zijn toch altijd een beetje geruster als we niet alleen staan ook al is het in de stad.

Het bier is hier terug heel wat goedkoper, dus klinken we op onze geslaagde wandeling en na het eten gaan weer wat lezen in onze verwarmde vroem.
Het regent weer, voor de afwisseling…

Vrijdagmorgen, we worden wakker in een dichte mist. Het duurt nog tot de middag eer de mist goed en wel is opgetrokken. De zon doet haar best, maar stapelwolken verschijnen aan de hemel.

We rijden naar Karlstad en vinden vroeg in de namiddag een plaatsje op een grote parking aan het Mariebergskogen, een groot park met een natuurreservaat.

Het park is ook een grote speeltuin. Maar anders dan ander speeltuinen staan er bijvoorbeeld spiegels zoals er bij ons op de kermis in het spiegelpaleis te vinden zijn.  We trekken wat foto’s omdat we het leuk vinden, maar die zie je beter niet! (als je ze echt wilt zien stuur je ons maar een mailtje…)

Het naturum is een centrum voornamelijk gericht op kinderen. Dus wandelen we door het reservaat. Jammer dat het omgeven wordt door drukken wegen, het geluid van de snelwegen overstemt de schoonheid van het reservaat. 

Maar op de parking blijven we overnachten. We weten dat het weekend is en dat het misschien weer lawaaierig wordt met jongereren, maar we zien op de parking toch nog wat andere campers staan dus nemen we het risico maar.

Arvika en Glaskogen, nog nooit zijn we in Zweden en/of Noorwegen geweest zonder hier te passeren. We kennen deze plaats bijna uit ons hoofd. We weten ook waar we water kunnen bijtanken en het vuil water laten weglopen. 

Maar we moeten vooral onze stick die we begin augustus hebben aangeschaft, verlengen voor 14 dagen zodat we terug permanent internet ter beschikking hebben.

Het is fris, maar in het zonnetje is het best te doen zonder jas. We eten onze boterhammen in het park, en hier zien we weer het verschil met Noorwegen. De perkjes zijn piekfijn onderhouden met fleurige bloemenperkjes alom. 
Na het park wandelen we nog wat door het openluchtmuseum, jammer dat heel wat dingen niet open zijn. Tja, half september is hun toeristisch seizoen al gedaan, dat van ons nog niet!

In het toeristenbureau vraagt Nelly terloops of er geen tweedehands boekenwinkel in Arvika is: Neen, antwoordt de dame, maar misschien bij het Rode Kruis. En wanneer we later toevallig passeren bij het rode kruis merken we dat ze inderdaad naast kleding en huishoudmateriaal ook boeken verkopen. Hier komen we beslist ooit nog eens terug.

We installeren ons weer op de kade aan het meer. Het is gelukkig nog maar donderdag, in het weekend zou het anders weer bonkebonk muziek geven.

Brrr… wat is het buiten koud! Maar de zon kondigt zich aan. We willen graag nog een wandeling maken, maar kleine bergriviertjes maken de omgeving drassig en moeilijk zonder laarzen.  

Maar hier willen we zeker terugkomen. Er zijn vele kleine plaatsjes om te parkeren langs deze weg, hetgeen het makkelijk zal maken om hier eens een lange wandeling te maken, volgende zomer?

Als we onze boodschappen doen lezen we in een krant dat de hemel zich wolklenloos zal aandienen. We rijden toch door richting Zweden en afhankelijk van het weer in de komende dagen zullen we beslissen welke richting we uitgaan. Nelly droomt nog van haar tweedehands boekenwinkeltje en mocht het blijven regenen zou ze daar graag nog eens een bezoekje willen brengen, anders rijden we langs de Westkust naar Denemarken.

Het is niet makkelijk om snelheid te maken in Noorwegen, de wegen zijn smal en de maximumsnelheid varieert van 50 tot 80 km/h.

We kennen Arvika al en willen daar nog eens gaan overnachten op de kade waar we eerder gaan lopen zijn door het lawaai van jongeren in het weekend.

We komen na 20u30 aan. Het is zeer rustig. We staan alleen aan het grote meer.  Wolkenloos met een mooie sterrenhemel. Dat belooft voor morgen!

Het was rustig deze nacht, op het tikken van de regen op ons dak na. Blij dat we toch wat gedaald zijn, anders zouden we wellicht enkele uurtjes vastgezeten hebben in de sneeuw.

Het hotel was inderdaad dicht, er brandde wel licht maar we veronderstellen dat dat een nachtlichtje was.

Als we opstaan, staan we letterlijk in de wolken. Als je op een zekere hoogte in de bergen staat is dit natuurlijk niet abnormaal. We zien wel hier en daar wat gaatjes komen in de wolken. Hopen maar dat de zon tevoorschijn komt! 

We rijden door naar Lom. Hier zien we onderweg nog een fantastisch plaatsje voor de toekomst. Lom is een klein stadje, en een bezoekje waard. Er staat een  staafkerkje en is de moeite om enkele foto’s te nemen. In de binnenstad is er ook een waterval waar je met een touw overheen kunt glijden (dead ride?). Niks voor ons hoor!  We eten ons boterhammetjes op bij het kerkje en vervolgen onze weg in de richting  van Otta.  

Op de kruising van de RV51 rijden we de Veslevassfjellet op. Weer een route die ons door een mooi berggebied leidt. Na enkele kilometers zien we een wegwijzer naar ‘Ridderspranget’. We vragen ons af wat dat bordje zou kunnen betekenen. Na een fikse daling met Vroem moeten we te voet verder. Wat blijk : het is een kloof met, jawel, een legende aan verbonden. Geen trollenverhaal deze keer. Het gaat over een ridder (Sigvat) die het lief stal van een andere ridder (Iva).  Iva liet zich niet doen en met een aantal manschappen ging hij achter Sigvat aan. Wat hij niet wist, was dat het meisje eigenlijk verliefd was op Sigvat. De twee ridders ontmoetten elkaar bij de kloof. Sigvat nam het meisje in zijn armen en sprong over de kloof. Iedereen die probeerde achter hem aan te springen duwde hij in de kloof. En zo kon Sigvat met zijn lief er vandoor gaan. (Er stond niet bij of ze lang en gelukkig verderleefden).

Van die kloof willen we ook wel wat foto’s trekken, maar het is niet makkelijk om erbij te komen. Gelukkig is het gestopt met regenen en kunnen we de kloof van naderbij bekijken.

Als we verder over de RV51 rijden zien we mooie landschappen verschijnen.  Meertjes omgeven door besneeuwde toppen. Ongeveer halverwege en op een hoogte van 1300m houden we halt. Het is zo mooi dat we beslissen te overnachten.  Het wordt wel koud (-1) maar Vroem kan dit makkelijk aan en verwarmt ons heel de nacht tot een gezellige warmte onder een sterrenhemel. ’s Avonds kijken we naar een aflevering van Wallander - we ontdekken dat Vroem ook als bioscoopzaal kan dienst doen.

En we staan weer alleen!

We kunnen niet anders dan in herhaling vallen maar de regen tikt onophoudelijk heel de nacht op ons dak. De omgeving is grijs en de wolke hangen dik rond de bergtoppen om ons heen.

We rijden de RV13 terug naar beneden en nemen de overzet om ons richting de rv 55 te begeven. Ook deze weg is een toeristische route en de moeite waard om gereden te worden. 

Als we de Sognefjellen oprijden beseffen we eerst nog niet tot welke hoogte deze weg gaat, maar na enig klimwerk verandert de regen in sneeuw. We rijden boven op deze bergweg letterlijk in een sneeuwstorm. We vinden het mooi en zouden hier willen overnachten, maar we zien de buitentemperatuur zakken tot 2° en het is nog maar 16u. Als die nog wat gaat zakken en de sneeuw blijft vallen, dan zitten we morgenvroeg misschien compleet vast omdat we geen winterbanden hebben.

Foto’s trekken is het enige wat we kunnen doen, zowel vanuit Vroem, al dan niet met een raampje open, of heel kort uitstappen en nog veel sneller terug in Vroem springen want de wind en de sneeuw maken het ijzig koud.

We rijden daarom verder tot we net onder de 1000m komen.  Andere mobilhomes komen ons tegemoet, maar als ze zien dat wij helemaal onder de sneeuw liggen, zien we er toch een aantal rechtsomkeer maken. Een wijze beslissing, denken we.

Op de parking van een hotel blijven we staan om te overnachten. Het hotel is gesloten, we vermoeden dus dat het geen probleem zal zijn om hier te blijven staan.  Het is nu 20u30 en de buitentemperatuur wijst 4,5 graden aan. Het regent zelfs niet meer. Zou dat zijn omdat we dichter bij Zweden komen?

Regen  zonder ophouden. Het is al de 4^e poging  dat we van de  Noorse natuur willen genieten en telkens raken we uitgeregend.

 We rijden verder op de RV13 tot op een plaatsje waar een wandeling begint naar de Likholefossen.  Mooie beelden hebben we niet kunnen maken.  De zon is niet van de partij en de paraplu is nodig om foto’s te kunnen trekken in de regen.  Er staat ook een wegwijzer naar de Hovsfossen, en ja die volgen we dan ook maar.  De paadjes zijn zo glibberig dat Nelly besluit om terug te keren.  Ik ga dan maar alleen verder.  Het zicht op de waterval is mooi en zeker de moeite.  Dit vastleggen op foto’s is niet makkelijk omdat de wind het opspattend water in de lens waait.

Het waait zo hard op de terugweg dat de paraplu vierkant plooit en daarmee zijn beste tijd heeft gehad.

Terug bij Vroem overleggen waar we nog naar toe willen in deze zondvloed.  We doen  nog een laatste poging richting kust maar na een tiental km keren we toch maar om.  De kranten die we zaterdag hebben kunnen raadplegen gaven regen voor de hele komende week.  Vandaar dat ons besluit toch wel overwogen is.  “Trop “ is teveel.

We besluiten dat het welletjes is geweest met de regen en gaan morgen richting Zweden om terug te keren richting Denemarken.  We hopen dat het daar wat droger is.

We rijden terug de RV13 op en vinden boven op de “Gaulartfjellet” een plaatsje op tarmac en daar blijven we overnachten. 

Nelly is tevreden, de was- en droogmachine werkt naar behoren.   Alles wordt weer bijgeladen en na het middageten kunnen we weer op weg.

In het centrum van Balestrand staat een merkwaardig kerkje dat we toch wel een bezoekje willen brengen.  Elk kerkje heeft haar geschiedenis, en ook dit.  Een Noor, van rijke afkomst, die trouwde met een Engelse Adellijke dame die besloten had om een kerkje te bouwen volgens Noorse normen doch onder heerschappij van de Engelse kerk .  Helaas stief de dame vroegtijdig en die Noor heeft dan maar uit liefde voor haar die ambities waargemaakt.  Bijzonder aan het kerkje is dat er nog wekelijks een  mis wordt opgedragen door een Engelstalige priester…. Zo zie je maar waartoe liefde kan leiden…

We rijden verder over de RV13.  Een van de toeristische wegen van Noorwegen.  Via heel  wat haarspeldbochten weer naar boven.  Daar op een parking houden we halt.  Het is nog vroeg, rond 16h, maar we beslissen om niet meer verder te rijden in de regen en wat te lezen.  Terwijl de regen op Vroem tikt houden wij een avondetentje bij kaarslicht . En daarna bij het invallen van de duisternis maar naar bed….

Het regende deze nacht , het regent deze morgen en de de besneeuwde bergtoppen liggen verscholen in de nevel.  Van deze wandeling moeten we ook afzien.  Zelfs met paraplu en regenjas zouden we niet propertjes terug aankomen.

We beslissen om niet verder te rijden op deze  “snøweg”.  We sliepen op zo’n 800 meter hoogte.  De weg stijgt nog tot 1300 meter, en we vrezen dat hier wel sneeuw zal bijzijn en zonder winterbanden is dit best niet aangenaam.

Terug in Aurdal nemen we dan toch maar de tunnel.  Ook dit is een rariteit : een tunnel van 25km, en dus de langste autotunnel van de wereld.  Hier heb je best geen tunnelvrees, want het duurt ongeveer 20’ voor we eruit zijn.

Het blijft regenen, pijpestelen.  En het is koud, zo’n 10°.  We beslissen dan maar om een camping te zoeken waar we kunnenw wassen.  De vorige camping was niet zo best meegevallen omdat het wasgoed nog nat uit de droogkast kwam, vandaar dat we wat voorzichtiger zijn met onze keuze.

We vinden er eentje in Balestrand, hiervoor moeten we wel twee ferry’s nemen, maar we hebben tijd, en dit is best ook eens leuk.

Op de camping is niemand aanwezig.  Er hangt een briefje (in het Nederlands!) “installeer U en betaal later”.  Dit doen we dus.

Als de eigenaar opduikt, wordt alles geregeld… wassen en drogen : op hoop van zegen!

De ochtend is grijs, en het regent te veel om het treintje te nemen en te voet de 20km van Myrdal naar Flåm te gaan stappen en om heen en terug te rijden met het treintje hadden we weining zin. 
Dus hebben we met regenjas en paraplu maar een wandeling gemaakt langs de fjord richting Aurdal.

Hierna rijden we richting Laerdal, maar we nemen niet de tunnel maar wel  de “snøweg” van Aurland naar Laerdal.  Deze tocht gaat over een weg die alleen in de zomer open is.  Ze gaat steil omhoog, is smal en heeft weining uitwijkmogelijkheden.  Via  heel wat haarspeldbochten bereiken we al snel  een hoogte met een spectaculair zicht op de Sognefjorden.

Na enkele km komen we op een parking aan met wandeling.  Hier blijven we overnachten en morgen maken we dan die wandeling in de bergen.

De avond is rustig, je hoort enkel belletjes van schapen in de verte… een joelende herder komt plotseling aangelopen om zijn schaapjes op het droge te brengen… daarna stilte… absolute stilte!

Wat een verrassing als we wakker worden.  Vroem ligt onder een centimeter sneeuw ,  en dit op 12 september !  De bergtoppen rondom ons liggen er volledig wit bij.  We proberen dit  vast te leggen met een foto,  maar de mist is hardnekkig en verhindert mooie foto’s.

Het blijft de hele ochtend lichtjes miezerig sneeuwen.  We zitten ook redelijk hoog,  onze gps geeft  1075m weer op de RV50 die van Hol/Geilo naar Aurland gaat. Deze weg is zeker de moeite door zijn spectaculaire uitzichten en veelvuldige watervallen.  Deze weg is ook zeer rustig, er is weinig verkeer en over de volledige lengte hebben we geen enkele vrachtwagen gezien. 

Als we doorrijden gaat het lichtjes bergaf tot even voor Aurland, hier houden we halt om te middageten.  Hierna daalt het spectaculair,  met zo’n 10% naar beneden en met verschillende tunneltjes achter elkaar komen we aan in het vredig stadje Aurland.

We rijden meteen door naar Flåm omdat we gelezen hebben dat je in het station kunt beschikken over wifi.  In het station is het een komen en gaan van reizigers die met de flåmbana willen reizen.  We vinden een hoekje waar we de dagen 9 tot en met 11 bijbloggen.  Ook deze lijnen schrijven we in het station.

Het weerbericht voor de volgende dagen is niet zo gunstig.   We zullen dus wat moeten overleggen wat we de volgende dagen gaan doen…

Het stopt wat met regenen en we beslissen daarom om wat te wandelen in Flåm.  We stappen naar een waterval in de buurt (met regenjas en paraplu).

Het pad naar de waterval is steil, modderig en moeilijk begaanbaar.  Het uitschuiven ligt voor de hand, en daarom beslissen we om toch maar weer terug naar Flåm te gaan en een plaatsje voor de nacht te zoeken.

De camping in flåm is redelijk duur.  215 kronen alleen maar om te staan (deel door 7.3 voor euro's), komt daarbij elektriciteit en douches en je komt rap aan 275 kronen.  Alle parkings in Flåm hebben het verbod om te parkeren na 22u.  Dus rijden we wat verder en vinden een parkeerplaatsje dichtbij  Undredal.  Het is niet helemaal rustig maar goed… je mag ook niet altijd het uiterste verwachten.

Regen, regen en nog eens regen.  Naar Finse met het treintje zien we niet meer zo goed zitten.  Trouwens, Finse kan je ook via de ander kant (via Flåm) bereiken.  We rijden daarom terug naar Geilo, doen de boodschappen voor enkele dagen en gaan op weg via de RV 50 naar Flåm. 

Onderweg zien we een parkeerplaats met kaartje van een wandeling naar de Hivjufossen.  Een waterval waar we reeds een klein beetje van kunnen zien.  De waterval valt zo’n 250 m naar beneden.  Het bord geeft ook aan dat de weg ernaar toe steil en moeilijk begaanbaar is.

We kijken naar de lucht, en we gaan het risico nemen.  Geen paraplu mee, wel een lichte regenjas.  En ja, het pad is steil.  Al na enkele minuten komt het stoom uit onze oren… oef, we voelen onze leeftijd!

Het pad kruist ook enkele bergriviertjes waar je al springend van steen op steen moet overheen zien te geraken.  Nelly doet haar uiterste best, maar ze raakt er ook over.

… We houden vol, en bereiken ook de waterval.  Boven schrijven we dan ook fier onze namen in het gastenboek dat aan een boom is bevestigd.  Door de weerspiegeling van de zon zien we de regenbogen verschijnen in de waterval.  Heel mooi.

De weg terug naar beneden is minder vermoeiend, maar je moet toch goed opletten waar je je voeten plaatst op die glibberige stenen.  Het is al na 5u als we terug in Vroem aankomen.

We besluiten dan ook maar om te stoppen zodra er zich een mooi plaatsje aandient… en na enkele km kunnen we stoppen op een parking juist voor een tunnel.  We zien sneeuwhoopjes liggen op korte afstand van Vroem… het lonkt… misschien gooien we wel sneeuwballen morgen!

De drukte viel al bij al goed mee.  ’s Nachts was er weinig vrachtverkeer.  We worden wakker onder een zwaar bewolkte hemel.

Vermits we toch in het Hardanger gebied zijn willen we daar ook gaan wandelen.  Van Haugastol kan je met het treintje naar Finse.  De meeste toeristen doen dit met de fiets en kunnen dan terug fietsen naar Haugastol of naar Flåm. Wij willen daar gaan wandelen.  Maar als we bij het station van Haugastøl aankomen zien we dat we het treintje juist gemist hebben.  Het volgende is pas rond 15h en dat vinden we wel wat laat.

We zijn dan maar gaan wandelen op de Rallarvegen vanuit Haugastøl richting Finse.  Een rustige weg langs meertjes en hier en daar nog een zomerhuisje.  De totale afstand tot Finse bedraagt 28km.  Dit is natuurlijk wat te ver, we zijn dan ook na zo’n 7 a 8km omgedraaid.  De lucht bleef grijs en we waren weerom pas in Vroem en het begon te regenen.  De weergoden zijn ons weer goed gezind geweest.

En vermits we daar op de parkeerplaats goed geslapen hebben, keren we daar terug naar toe.  Morgen willen we dan wel met het treintje naar Finse…! Het vertrek om 10u45.