Het lijkt erop alsof hier enkel de vogels op maandagochtend aan hun werkweek beginnen.  Of zijn de Fransen het zomeruur nog niet gewoon?

De immens drukke en vermoeiende verkeersweg tussen Bordeau en San Sebastian willen we vermijden.  De keuze voor de alternatieve, schandalig dure tolweg, hebben we plechtig in ons taboe-doosje opgeborgen.
We kiezen ervoor om door de Pyreneen via Pamplona richting Portugal te rijden, rustig aan, want de reis mag toch even aangenaam zijn als het doel?

Om 17u bereiken we de rustige camperplaats in Chaon, in een groene omgeving.  Tijd genoeg om nog te kuieren en te lezen. We kruipen vroeg onder de wol, want we hebben nog heel wat km's voor de boeg.

We zijn nog nooit zo vroeg in het voorjaar met Vroem vertrokken. Toch hebben we nog niet meegemaakt dat de natuur onder een overvloed aan zonneschijn zo weelderig openbloeit.
Met een hooikoortslijder aan boord is ons traject aan dit trage tempo niet vol te houden. We vissen uit ons taboe-streep doosje de Bordeau - San Sebastian route en offeren onze centjes aan de tolweg.
25€ kost het ons om 200 km op dit stuk Franse autoweg te mogen rijden.  We zeuren er niet over, want we sponseren een "goed doel".

Om 19h rijden we San Sebastian binnen, onder een stralende zon bij 24°.  We overnachten samen met Britten, Duitsers, Franse en Spanjaarden.

De vuilkar en een stofzuigerwagen doen hun dagelijkse ronde op de camperplaats. 3.5 € is spotgoedkoop in ruil voor een standplaats dicht bij de stad en toch rustig. Bovendien kunnen we hier gratis ons water en toilet verversen, wat in Spanje niet zo vanzelfsprekend is. 

We rijden richting Vittoria Gasteiz, dwz, richting donkere opeengepakte wolken.  We komen van een 20° deze ochtend in een regenrijke winderige 11°. Maar in een warenhuis vinden we de lente terug : de eerste aardbeien, voor ons toch de eerste, in 2014.
En lekker dat ze zijn! Ze kosten 1.39€ voor een bakje van 500gr, een prijs die al even vriendelijk is als de vruchten. 

Via de A6 bereiken we  Avila, 10°. Als we de koude wind even vergeten is het hier wel mooi zonnig weer.

Het enorme plein bij het kasteel, dat dienst doet als een camperplaats, is ingenomen door een circus. Om zeker te zijn van onze nachtrust parkeren we verderop bij de woonwagens. De hond, die met veel enthousiasme de kameel en poneys beschermt tegen nieuwsgierige kijkers stopt rond 22u met blaffen. Zijn dagtaak zit erop.

In het verleden hebben we al mooiere afbeeldingen van ooievaars getoond, maar hier is de eerste die we dit jaar tegenkomen. 
Hij of zij mag op de foto, ook al is die van veel te ver genomen.

We rijden via Ciudat Rodrigo Portugal binnen.
Op de camperplaats in Villa Velha stoppen we om ons sanitair en water te verversen.  We zien een propere en aangename ruimte aan de rand van
een kleind dorpje dat door een prachtig landschap omringd wordt.
Deze plaats voegen we toe aan ons favoriete lijstje.

Een kilometer lange verharde veldweg leidt ons naar een van de drie camperplaatsen in Castelo de Vide.  We treffen een uitgestrekte en comfortabele parking, midden in de natuur, met uitzicht op een meer.
"Alle voorzieningen aanwezig," lezen we in de beschrijving, "met toilet en douche, alles gratis".
In een gloednieuw gebouw staan wastafels met handzeep en spiegels.  De deuren van de douches en de toiletten gaan  helaas niet op slot. Aan de waterleidingsbuis van de "douche", zit een slang, die bij het open draaien van de kraan een krachtige straal ijskoud water spuit. Leve het knusse badkamertje met heerlijk warm water in Vroem...

Toch is het hier heel aangenaam om te verblijven.  Er komen nog heel wat campers de parking oprijden, vooral Duitsers.
Van onze buurman vernemen we dat hier elk jaar een massa volk naar toe komt om de wintermaanden door te brengen.
Onze buurman aan de andere kant is een exacte kopie,  de identieke tweelingbroer van Vroem. Compleet dezelfde kleur, dezelfde gasinstallatie enz.
De bewoners zijn van onze leeftijd en kochten hun camper een jaar na ons. Net als wij willen zij nu die dingen doen dien zij nog wensen in hun leven.  Zij reizen op dezelfde manier als wij, bezochten dezelfde landen, hoeven geen tv maar gebruiken wel een ebook, en zo kunnen we doorgaan...

Zo de camper zo de baasjes?

Portugezen moeten toch veel kunnen verdragen.  In de zomermaanden klimt de temperatuur hier makkelijk naar 40°; nu zijn onze warmste kleren geen ovebodige luxe.
Castelo de Vide lijkt een knus en aangename stadje. Maar de ijskoude wind en de striemende regen kunnen zich vanop deze heuvel helemaal laten gaan.
De pleintjes en terrasjes liggen er verlaten bij.  Vanop de ruïnes van het kasteel kijken we neer op een mistig panorama.  Een foto nemen zonder dat het toestel nat wordt is een hele kunst.
Ofwel lopen we snel terug naar Vroem voor een sjaal en handschoenen, ofwel rijden we meteen verder? We kiezen voor het laatste. 

In Portalegre maken we van de gelegenheid gebruik om onze internetverbinding te activeren.  Ha ! Nu kunnen we vernemen dat het vanaf morgen mooi weer wordt...

We rijden naar een camperplaats in Barragem de Pego.  Het uitgestrekt terrein ligt in het groen aan een stuwmeer. We brengen de nacht door met een twintigtal campers, die zover uit elkaar staan dat het lijkt alsof wij hier alleen zijn met de stilte.

Na een uurtje rijden komen we "thuis" in Porto Covo, op "ons plaatsje" bij de rotskust.  We hebben een flink aantal wandelingen die doorheen dit gebied lopen afgeprint, maar willen hier altijd terugkomen om te slapen.
We genieten van onze eerste pick-nick en van het zicht op de zee op ons terrasje bij Vroem. 

We bewandelen hetzelfde pad dat we vorig jaar deden, maar de natuur is er nog altijd even facinerend.
Naarmate de dag vordert trekt de hemel meer open. 

De avond is zacht en windstil, dus weer een terrasje, nu met een lekker wijntje. 

De zonsondergang is betoverend.

Geluk is : van de lente genieten zonder achteraf de prijs te moeten betalen met eindeloze niesbuien...

We parkeren Vroem in her centrum van Cercal.  Omdat voor vandaag iets minder warm weer voorspeld werd, kiezen we voor het "cultuurpad" dat in het binnenland loopt.
We zien een Portugese versie van de Duitse Eifel.  Doordat de felle zeebries ons hier niet kan bereiken, is het erg warm.  De vogels zorgen voor het enige geluid.
We worden opgeschrikt door toeristen op moto's en quads, die spijtig genoeg hier zijn toegelaten.  Drie keer een stofwolk kunnen we nog net verdragen.

Ons plaatsje bij de kliffen in Porto Covo is nog vrij.  In het zonnetje bij Vroem bekoman we van de wandeling.

Vanuit Milfontes wandelen we langs de kliffen.  Onder een staalblauwe hemel laten we ons verwennen door de pracht van de natuur.  Een tochtvrije plaats om even uit te rusten is echter moeilijk te vinden, want de hevige frisse wind lijkt van overal te komen.
s'Avonds bekomen we bij Vroem in het zonnetje.  We praten weinig, we luisteren naar de branding die zoveel te vertellen heeft.

Vandaag geven we ons over aan een luie dag.  Het weer doet mee: de zon schijnt en er is zelfs geen zuchtje wind.  We installeren on bij de klif in de schaduw van onze strandparasol en met een boek.
We komen alleen nog uit onze stoel om drinken bij te halen. 

Bij een van de onderstaande foto's luidt de opdracht: zoek Vroem.

Terwijl Vroem geduldig op ons wacht in het centrum van Santiago do Cacem, wandelen wij naar de ruïnes van een klooster.  Het wordt een lange, steile en vermoeiende klim tussen olijfboomgaarden.
De warme bries geeft weinig koelte. 

Eindelijk bereiken we de top van het plateau, dat ons een 180° uitzicht geeft over de omgeving.
In de verte bij de zee zien we Sines, Porto Covo, en Santiago. 

Een drietal dikke lage muurtjes getuigen van wat eens een klooster was. 
Het maakt allemaal weinig indruk op ons, zo schandalig verwend zijn wij....
Anderzijds is het best wel eens interessant om een ander Portugal te verkennen dan de toeristische trekpleisters.

Ons plaatsje in Porto Covo werd ingenomen door een andere camper.  We stoppen 100m verder, hier staan we zo dicht bij de kust, dat het lawaai van de branding alles overstemt.

In stilte genieten we van een kleurrijke zonsondergang.

We willen overnachten in Almograve om vandaar een wandeling langs de kliffen te maken.  Bij aankomst op de camperplaats merken we meteen waarom we hier vorige jaren niet waren gebleven.

Het terrein is eigenlijk een brede hellende oprit richting rotskust.  Met onze keggen lukt het amper om Vroem horizontaal te parkeren.  Er ligt rommel en grof afval.

In een krot in de buurt, dat lijkt op een vervallen tuinhuis,  begint 's avonds een dieselmotor  begint te draaien om het gebouw verlichting te geven. Dit is voor ons de spreekwoordelijke druppel.

We rijden naar Cabo Sardao, een te winderige plek met opstuivend zand, maar we staan hier rustig en zullen goed slapen.  En morgen zien we wel weer.

X

De zachte ochtendzon streelt ons wakker.  Geen zuchtje wind! Koffie en ontbijt bij de ooievaars, die op de rotsen zorgvuldig hun ongeboren jongen warm houden.

We brengen Vroem naar het wandelpad in Almograve.  Picknicken op de klif voelt net iets te fris, maar we doen het toch. 
Dus drijven de weergoden het wolkendek dan maar langzaam uiteen  en laten ons genieten van de bloemenpracht en de schittering van de golven.

De tocht is vermoeiend.  Bij elke stap zakken onze voeten weg in het fijne losse duinzand.

Wat zijn we toch rijk, dat we met Vroem zoveel moois kunnen beleven.

En vooral... wat zijn we rijk dat onze gezondheid dit toelaat.

We parkeren Vroem aan de Rota Vicentina in Almograve.  We wandelen in de tegenovergestelde richting van gisteren.  Dit wandelpad werd verbreed en elke 300 m voorzien van een plaats om te parkeren.

De toeristen doen dus niets verkeerd als zij voorbijstuiven en ons in een stofwolk achterlaten.  Maar na een uur -eindelijk- loopt het pad weer de duinen in en wordt het mooi. 

In Cabo Sardao aan de vuurtoren is het nog steeds windstil en dus aangenaam om de avond door te brengen. 
Dagjesmensen komen af en aangereden om naar de ooievaarsnesten te kijken.

Tegen zonsondergang vertrekt iedereen naar huis.  Het zwaailicht van de vuurtoren, dat ritmisch ronddraait, kondigt de nacht aan.

Vandaag willen we wandelen vanaf Cabo Sardao, waar we geslapen hebben, tot aan de plek vanwaar we gisteren zijn teruggekeerd (Almograve).

Ja... we vallen in herhaling : "wandelen over de Rota Vicentina van hier naar daar en weer terug".  Maar wat we zien is allemaal zo adembenemend mooi !
Moest de hemel een plaats zijn, wel, dan hebben wij de hemel gevonden!  De hemel laat zich niet beschrijven in woorden, een foto van de hemel kan nooit helemaal lukken.
Hieronder laten we onze pogingen zien die een glimp weergeven van een paradijselijk oord.

Porto Covo is de enige plaats in de buurt waar we ons sanitair kunnen lozen en verversen. 

Onderweg picknicken we op het strand in Almograve en blijven daar hangen.

In Porto Covo is het erg druk.  De Paasvakantie brengt heel wat toeristen naar het dorpje.  We zien van ver de campers al staan, verspreid over de kliffen. Ook "ons plaatsje" is bezet.  Dus rijden we terug naar de eerstvolgende overnachtingsplaats : Cabo Sardao.  Andere campers vonden ook hun weg naar hier.

Tussen die grote witte "woonwagens" valt Vroem's tweelingbroertje onmiddellijk op.  Zodra we parkeren komen de bewoners lachend naar ons toe.  Grappig toch?
Nu kunnen we geen afscheid meer nemen zonder dan elkaars email adressen door te geven en een bezoekje beloven als we ooit in elkaars buurt reizen. 

We koesteren ons in de avondzon en gaan pas naar binnen als de laatste rode gloed boven de zee verdwenen is.

Vanochtend staat er wat volk - sommige met enorme lenzen - vanop een bepaalde klif in stilte te kijken.  Een van de ooievaars die gisteren nog op eieren zat heeft jongen.

We wandelen van Cabo Sardao richting Zambujeira do Mar. Dit stuk Vicentina-pad werd op een agressieve manier verbreed.
De struiken en planten aan weerszijden lijken haastig afgerukt.  De diepe kuilen, verzakkingen en brede bandensporen verraden de manier waarop door dit gebied geraast wordt.
Gelukkig voor ons waagt niemand het vandaag om met een motorvoertuig voorbij te spurten.

We picknicken op enkele meters van een fiere ooievaar die af en toe gaat rechtstaan zodat we haar jongen kunnen fotograferen.

Ook deze omgeving is bezaaid met uitgstrekte bloementapijten. Elke rots is uniek.  Elke golf die uiteenspat is anders.
We blijven in de ban van al dat moois. 

's Avonds vinden we Vroem als enige camper aan de vuurtoren. 

Absolute rust gegarandeerd.

We pick-nicken op het idyllische strandje in Carvalhal.  "Als je dit stuk van de Rota Vicentina bewandelt, dan kom je in het paradijs.", lezen we in de brochure.
De werkelijkheid overschrijdt ruim deze belofte! 

Het pad lijkt soms op te houden, dan moeten we door de modder ploeteren en soms langs een afgrond klimmen en lopen.
Het resultaat is overweldigend.  Hopelijk kunnen de foto's hiervan getuigen.

Vroem beschermt ons tegen de frisse strandwind zodat we ons na de wandeling heerlijk kunnen overgeven aan de zachte avondzon.

Voor het verdere deel van de Rota Vicentina rijden we naar de camperplaats aan de baai in Odeceixce. Er staat een frisse onaangename wind.  Kamperen en naast je camper zitten is in de Algarve verboden, dus rijden we verder.

De camperplaats in Praia do Amoreiros, waar we vorig jaar graag verbleven, is opgebroken. 

In Aljezur vinden we een plaatsje bij een sloot aan de voet van het oude stadsdeel.  Tot onze verrassing horen we hier nauwelijks verkeerslawaai; enkel vogels, kikkers en af en toe een hond. 

We wandelen tot bij de ruïnes van het kasteel. 

Voor een terrasje buiten is het nu net iets te fris. De typische Portugese stamcafees komen ons wat grauw over. 

We zoeken niet verder. Vroem heeft ook bier... En de olijven de we onderweg kochten worden omgedoopt tot tapa's.

Voor het verdere deel van de Rota Vicentina rijden we naar de camperplaats aan de baai in Odeceixce. Er staat een frisse onaangename wind.  Kamperen en naast je camper zitten is in de Algarve verboden, dus rijden we verder.

De camperplaats in Praia do Amoreiros, waar we vorig jaar graag verbleven, is opgebroken. 

In Aljezur vinden we een plaatsje bij een sloot aan de voet van het oude stadsdeel.  Tot onze verrassing horen we hier nauwelijks verkeerslawaai; enkel vogels, kikkers en af en toe een hond. 

We wandelen tot bij de ruïnes van het kasteel. 

Voor een terrasje buiten is het nu net iets te fris. De typische Portugese stamcafees komen ons wat grauw over. 

We zoeken niet verder. Vroem heeft ook bier... En de olijven de we onderweg kochten worden omgedoopt tot tapa's.

We wandelen het historische pad richting Odeceixce.  Bij de splitsing na ongeveer 5 km kiezen we opnieuw het visserspad dat langs de rotskust loopt voorbij Praia do Amoreiro.

Naarmate de dag vordert breekt de zon door de wolken en wordt het lekker warm. 

Zodra onze pick-nick op is komt er weer plaats vrij in onze rugzak om alle overbodig geworden kledingstukken in te proppen.

Wanneer we in de vooravond weer bij Vroem aankomen vallen de eerste regendruppels. 

Maar wij kijken terug op een stralende dag.