We parkeren Vroem aan de Rota Vicentina in Almograve.  We wandelen in de tegenovergestelde richting van gisteren.  Dit wandelpad werd verbreed en elke 300 m voorzien van een plaats om te parkeren.

De toeristen doen dus niets verkeerd als zij voorbijstuiven en ons in een stofwolk achterlaten.  Maar na een uur -eindelijk- loopt het pad weer de duinen in en wordt het mooi. 

In Cabo Sardao aan de vuurtoren is het nog steeds windstil en dus aangenaam om de avond door te brengen. 
Dagjesmensen komen af en aangereden om naar de ooievaarsnesten te kijken.

Tegen zonsondergang vertrekt iedereen naar huis.  Het zwaailicht van de vuurtoren, dat ritmisch ronddraait, kondigt de nacht aan.

Vandaag willen we wandelen vanaf Cabo Sardao, waar we geslapen hebben, tot aan de plek vanwaar we gisteren zijn teruggekeerd (Almograve).

Ja... we vallen in herhaling : "wandelen over de Rota Vicentina van hier naar daar en weer terug".  Maar wat we zien is allemaal zo adembenemend mooi !
Moest de hemel een plaats zijn, wel, dan hebben wij de hemel gevonden!  De hemel laat zich niet beschrijven in woorden, een foto van de hemel kan nooit helemaal lukken.
Hieronder laten we onze pogingen zien die een glimp weergeven van een paradijselijk oord.

Porto Covo is de enige plaats in de buurt waar we ons sanitair kunnen lozen en verversen. 

Onderweg picknicken we op het strand in Almograve en blijven daar hangen.

In Porto Covo is het erg druk.  De Paasvakantie brengt heel wat toeristen naar het dorpje.  We zien van ver de campers al staan, verspreid over de kliffen. Ook "ons plaatsje" is bezet.  Dus rijden we terug naar de eerstvolgende overnachtingsplaats : Cabo Sardao.  Andere campers vonden ook hun weg naar hier.

Tussen die grote witte "woonwagens" valt Vroem's tweelingbroertje onmiddellijk op.  Zodra we parkeren komen de bewoners lachend naar ons toe.  Grappig toch?
Nu kunnen we geen afscheid meer nemen zonder dan elkaars email adressen door te geven en een bezoekje beloven als we ooit in elkaars buurt reizen. 

We koesteren ons in de avondzon en gaan pas naar binnen als de laatste rode gloed boven de zee verdwenen is.

Vanochtend staat er wat volk - sommige met enorme lenzen - vanop een bepaalde klif in stilte te kijken.  Een van de ooievaars die gisteren nog op eieren zat heeft jongen.

We wandelen van Cabo Sardao richting Zambujeira do Mar. Dit stuk Vicentina-pad werd op een agressieve manier verbreed.
De struiken en planten aan weerszijden lijken haastig afgerukt.  De diepe kuilen, verzakkingen en brede bandensporen verraden de manier waarop door dit gebied geraast wordt.
Gelukkig voor ons waagt niemand het vandaag om met een motorvoertuig voorbij te spurten.

We picknicken op enkele meters van een fiere ooievaar die af en toe gaat rechtstaan zodat we haar jongen kunnen fotograferen.

Ook deze omgeving is bezaaid met uitgstrekte bloementapijten. Elke rots is uniek.  Elke golf die uiteenspat is anders.
We blijven in de ban van al dat moois. 

's Avonds vinden we Vroem als enige camper aan de vuurtoren. 

Absolute rust gegarandeerd.

We pick-nicken op het idyllische strandje in Carvalhal.  "Als je dit stuk van de Rota Vicentina bewandelt, dan kom je in het paradijs.", lezen we in de brochure.
De werkelijkheid overschrijdt ruim deze belofte! 

Het pad lijkt soms op te houden, dan moeten we door de modder ploeteren en soms langs een afgrond klimmen en lopen.
Het resultaat is overweldigend.  Hopelijk kunnen de foto's hiervan getuigen.

Vroem beschermt ons tegen de frisse strandwind zodat we ons na de wandeling heerlijk kunnen overgeven aan de zachte avondzon.

Voor het verdere deel van de Rota Vicentina rijden we naar de camperplaats aan de baai in Odeceixce. Er staat een frisse onaangename wind.  Kamperen en naast je camper zitten is in de Algarve verboden, dus rijden we verder.

De camperplaats in Praia do Amoreiros, waar we vorig jaar graag verbleven, is opgebroken. 

In Aljezur vinden we een plaatsje bij een sloot aan de voet van het oude stadsdeel.  Tot onze verrassing horen we hier nauwelijks verkeerslawaai; enkel vogels, kikkers en af en toe een hond. 

We wandelen tot bij de ruïnes van het kasteel. 

Voor een terrasje buiten is het nu net iets te fris. De typische Portugese stamcafees komen ons wat grauw over. 

We zoeken niet verder. Vroem heeft ook bier... En de olijven de we onderweg kochten worden omgedoopt tot tapa's.

Voor het verdere deel van de Rota Vicentina rijden we naar de camperplaats aan de baai in Odeceixce. Er staat een frisse onaangename wind.  Kamperen en naast je camper zitten is in de Algarve verboden, dus rijden we verder.

De camperplaats in Praia do Amoreiros, waar we vorig jaar graag verbleven, is opgebroken. 

In Aljezur vinden we een plaatsje bij een sloot aan de voet van het oude stadsdeel.  Tot onze verrassing horen we hier nauwelijks verkeerslawaai; enkel vogels, kikkers en af en toe een hond. 

We wandelen tot bij de ruïnes van het kasteel. 

Voor een terrasje buiten is het nu net iets te fris. De typische Portugese stamcafees komen ons wat grauw over. 

We zoeken niet verder. Vroem heeft ook bier... En de olijven de we onderweg kochten worden omgedoopt tot tapa's.

We wandelen het historische pad richting Odeceixce.  Bij de splitsing na ongeveer 5 km kiezen we opnieuw het visserspad dat langs de rotskust loopt voorbij Praia do Amoreiro.

Naarmate de dag vordert breekt de zon door de wolken en wordt het lekker warm. 

Zodra onze pick-nick op is komt er weer plaats vrij in onze rugzak om alle overbodig geworden kledingstukken in te proppen.

Wanneer we in de vooravond weer bij Vroem aankomen vallen de eerste regendruppels. 

Maar wij kijken terug op een stralende dag.

We wandelen het historisch pad richting Praia da Arrifana.  Halverwege keren we wijselijk om.  Van alle kanten komen zwartgrijze wolken naar ons toe.
In de verte horen we het geroffel van de donder, telkens gevolgd door een koor van blaffende honden. 

Eens terug in Vroem gaan de hemelsluizen helemaal open. Oef! We hebben geluk!

Van het thuisfront vernemen we dat het niet zo duidelijk is om alles wat voorafging te kunnen lezen.  Klik voorlopig maar op het pijltje dat naar links wijst onderaan het blad.

Over enkele dagen als we op een camping verblijven en voldoende stroom ter beschikking hebben zullen we dit via het menu aan de linkerkant regelen.

We verblijven vandaag op camping Serrao in de buurt van Aljezur.  We ontdekten deze plaats tijdens onze wandeltocht naar Praia do Amoreira.  Voor 15,5€ per nacht inclusief electriciteit krijgen we een ruime plaats en kraaknet sanitair. Dit is goedkoop, want in Spanje en Portugal ligt de gemiddelde prijs tussen de 20 en 30 euro, zonder garantie van comfort.

De blog is aangepast, je kan nu in het openingsbericht naar beneden scrollen om de volledige reis vanaf het begin te lezen of in de linker kolom een week selecteren.  Mochten er nog problemen zijn kan je klikken op "reageer" of stuur een mailtje naar trenelda@telenet.be.

Veel leesplezier.

Bij het verlaten van de camping wordt Vroem  mooi gewassen en dan weer op weg.

We rijden naar Monte Clérigo. Langs de verharde zandweg, die doodloopt in de duinen, vinden we een mooie en rustige overnachtingsplaats.

We slagen erin om Vroem zodanig te parkeren, dat we uit de wind in de zon kunnen zitten. 

We genieten van de zonsondergang en het zachte achtergrondgeruis van de zee beneden ons.

Zeven uur. De ochtendzon sijpelt uitnodigend door de spleten van de raamschempjes.  Vlug naar buiten!

Vandaag volgen we het Vincentina-pad van Monte Clérigo naar Arrifana.
Maar durven we wel vertrekken? Aan alle kanten zijn we omringd door opeengestapelde dikke donkere wolken.  Behalve in de wandelrichting, daar bespeuren we een opening.

Het pad loopt voor een deel in het binnenland.  Bloeiende struiken, bloemen en sierdennen wisselen elkaar af.  De planten staan zo dicht bij elkaar dat onkruid geen kans krijgt.

Tot onze verrassing blijft het de hele dag droog.  De omgeving van Arrifana is zelfs zonnig en windstil.

Terug thuis bij Vroem kunnen we nog net een kwartiertje buitenzitten.  Dan trekt het weer dicht en wordt het fris.

Niet slecht terwijl het in de rest van Portugal regent.

De zon wekt ons weer.  Maar tien graden met bijbehorende wind is wat te fris om buiten stil te zitten.

We wandelen tot Praia Amoreiro.  Het weer is erg wisselvallig.  De kustwind is koud.  In een inham aan het strand van Praia Amoreiro vinden we een hoekje uit de wind waar we onbezorgd van de zon kunnen genieten.

Een kwartier later waait een regenbui voorbij.  Terug in het dorp is het weer volop lente. 

"Thuis" op de klif steekt plots een storm op die Vroem heen en weer doet schudden.  Even snel komt de zon er weer door, gevolgd door een stortbui.  Daarna is het volop zomer in Vroem.  Maar owee als we de deur open doen : brrr ijskoude wind! 

Dus blijven we maar lekker binnen...

We rijden naar de rotskust in Carrapateira en plaatsen Vroem aan een inham van een verharde zandweg.  Om de paar honderd meter is er een parkeerstrookje alwaar je via een houten loopplank tot bij de afgrond in de zee kan kijken.

Deze weg zal de helft uitmaken van de 10km lange wandeling die we hier willen maken.  De kust is ontzettend mooi. 

Auto's rijden af en aan, van parking naar parking, om naar het zeelandschap te kijken.
We besluiten daarom om deze wandeling op z'n minst uit te stellen tot na het weekend. 

We overnachten aan de rand van Sagres.  Hier kijken we uit op een strandje en op de stad die we in de verte kunnen zien boven de kliffen.

We zullen geen zonsondergang in zee zien want we zijn nu aan de Zuidkust van Portugal (zelfs het uiterste zuiden van West Europa).

In ruil krijgen we wind vanuit slechs één richting. Met Vroem kunnen we die makkelijk de baas.

Goede deal, vinden wij...

Onze internet verbinding is plots uitgevallen.  Om onze blog te kunnen bijhouden moeten we naar een Vodafone winkel in Lagos. 

Daarna rijden we terug naar Sagres en overnachten bij de beroemde vuurtoren die zich op het meest Zuidwestelijke punt van het Europese continent bevindt.

In Sagres bevindt zich de hoogste rotskust van heel de Algarve. 

Het kustlandschap is niet alleen mooi maar vooral indrukwekkend.

Na onze dagtocht rijden we terug naar Lagos.  We schuiven met Vroem tussen de andere campers aan de rand van de stad.  De camperplaats ligt in een rustige omgeving en onze generatiegenoten reizen ook rustig.

Meer hebben we niet nodig om als een blok in slaap te vallen.

De rotskust is Lagos ziet er met zijn vele openingen en grotten heel speciaal uit. De strandjes zijn knus en ingesloten.
Het stadje is druk maar gezellig door de verkeersvrije straten en pleintjes.  We horen opvallend veel Britse vakantiegangers.

We ontdekken een wasserij in een Spar-warenhuis in het centrum.  Je kan er een wasmachine huren voor 4 Euro per machine of 6 euro voor 10kg was.
Drogen kost 1 Euro per 20 minuten.  Misschien gaan we daar ooit gebruik van maken. 

Overnachten op de camperplaats kost 3 Euro.
De parking grenst aan een sportstadion met atletiekpiste.  Je mag die gebruiken voor 2.5 euro van 9 tot 18 uur.  Douchen kost 2 Euro.
Wc gratis en geopend van 9 tot 22 uur.  Chemisch toilet en afvalwater kunnen we lozen.  Voor 2 Euro krijg je 100 liter vers water.

Sinds dinsdagavond verblijven we aan de kust van St-Andre.  Vorig jaar hebben we hier genoten van kilometers ver wandelen langs het eindeloze strand.

Vandaag (woensdag) zouden we ons goed moeten induffelen tegen de frisse zeewind. Daar hebben we geen zin in.  Uit de wind en in de zon is het echter niet uit te houden.

Onze strandparasol houdt de wind tegen en biedt tegelijkertijd een plekje schaduw, net groot genoeg voor ons beiden. 

Een fijne gelegenheid om te lezen, iets waar we thuis nooit een hele namiddag voor uittrekken.

Vandaag rijden we naar Sesimbra.  Ook hier hebben we al eens met de camper gestaan in de Rua José Alfonso, bij een onafgewerkt hotel en in een doodlopende straat. 

Sesimbra is een vrij heuvelachtige stad met kleine straatjes en is ook vrij druk bezocht door Portugezen en buitenlanders.  1 mei is een nationale feestag hier en bijgevolg extra druk.

We hadden wat moeite om ons plaatsje van vorig jaar terug te vinden maar na enkele pogingen en met wat angstige manoeuvers in enge straatjes zijn we er alsnog geraakt.  Zonder vebazing is het hotel nog in exact dezelfde staat als vorig jaar.  We parkeren onder een straatlantaarn, spaart ons nog stroom uit ook .

Na een kleine wandeling in de stad langs het strand en de vele terassjes keren we terug naar onze o zo rustige straat die er totaal verlaten bij ligt.

We rijden naar Cabo Espichel. 

We volgen hier het dinosaurus-pad.  Boven op een kloof krijgen we inderdaad stipjes te zien op de tegenoverliggende rots.
Wetenschappers hebben deze afdrukken vergeleken met skeletten van deze dieren. 

Het is bloedheet.  Hoewel we hier bijna volledig omringd zijn door de oceaan, is er nauwelijks wind.

's Avonds rijden al de dagjestoeristen naar huis. 

We blijven achter met een tiental campers, verspeid over de enorme parking bij het klooster.

We genieten van de avondzon tot de laatste straal.