alles over vroeger wil je iets meer weten over vroeger.
of wil je herinenrigen herophalen.
messchien vindt je die dingen wel in mijn blog.
alles over vroeger.
07-11-2008
tabak in europa
Tabak in Europa.
Toen Columbus in 1492 Amerika ontdekte, ontdekte hij ook tabak.
Zoals zoveel andere ontdekkingen werd ook de tabak en later de tabaksplant mee naar Europa genomen. Toen tabak in Europa bekend was, gingen de mensen tabak snuiven, pruimen en pijpen roken.
De eerste pijpen waren uit stevige witgebakken klei gemaakt. Ze werden vooral in Engeland en in Nederland gemaakt. Houten pijpen vond men niet zo fijn, want het verbrande hout gaf een slechte smaak. Later kwamen er ook pijpen in porselein, meerschuim (een steensoort) en bruyèrehout. (wortelhout van de boomheide). In het begin was pijproken enkel het voorrecht van de rijken.
Zo rond 1800 kwam de sigaar in West -Europa en werd het roken opeens zeer populair; iedereen deed eraan mee. Je kon niet overal tabak kopen. Het duurde heel erg lang totdat er sigaretten waren. Ze zitten in een klein doosje en waren dus gemakkelijk mee te nemen. Een sigaret is beter geschikt om even tussendoor te roken. Waarschijnlijk zijn de sigaretten uitgevonden door de soldaten, omdat die een los papiertje met wat tabak ertussen rookten.
In de Eerste en Tweede Wereldoorlog werden er door de soldaten sigaretten uitgedeeld. Zo maakten veel burgers kennis met de sigaret.
Bruisende frisdranken bestaan al langer dan vandaag, al meer dan honderd jaar om precies te zijn, en ze werden van oudsher gebotteld in glazen flessen. Het bewaren van de bubbels was lange tijd een moeilijk probleem, want het koolzuurgas ontsnapte en de stopsels gaven vaak een vies smaakje.
Dat veranderde in 1892, toen ene William Painter in de Verenigde Staten de kroonkurk uitvond, een goedkope en geniale oplossing. Typisch aan zo'n kroonkurk is dat hij altijd precies 21 tandjes heeft. Juist door die unieke vorm sluit het zo doeltreffend rond de flessenhals. Omdat het stopsel lijkt op een kroontje en het metaal aan de binnenkant bekleed was met kurk, was de naam snel gekozen.
Juist doordat de kroonkurk zo goed sluit, is het openen van het flesje niet zo gemakkelijk. Geoefenden onder ons kunnen het met de tanden, of met behulp van een bierbak, een deurpost, een tafelblad of tafelbestek. Maar om pijnlijke letsels en onnodig gemors te voorkomen, doe je er best aan een werktuig te gebruiken. Gelukkig zorgde de uitvinder snel voor een flessenopener, waarmee je in een handomdraai het dopje van de fles wipt. Er zijn inmiddels honderden modellen verkocht, maar ze werken allemaal op dezelfde manier, als een hefboom.
De kroonkurk zelf is in meer dan honderd jaar niet van vorm veranderd. Pas in 1970 werd het kurklaagje vervangen door plastic. Painter's kroonkurkbedrijfje bestaat nog steeds en er rollen per jaar zo'n 50 miljard kroonkurken van de band. Dat maakt de kroonkurk tot één van de belangrijkste wegwerpprodukten ooit.
Sinds kort is er een kaper op de kust, want er worden steeds meer drankblikjes en plastic flesjes met schroefdop verkocht. De echte bierdrinkers zullen nog een tijdje verknocht blijven aan de glazen flesjes, en hebben dan ook vaak een flessenopener aan hun sleutelring.
Voorheen versierde men de kerstboom met rode appeltjes, vergulde noten, koekfiguurtjes of slingers uit papier. Pas met de opkomst van de glasblazerij in Oost-Europa tijdens de 19de eeuw worden de kerstballen ook gemaakt van glas. Dat glas werd aan de binnenkant bedekt met een laagje metaal, meestal zilver, waardoor de kerstbal mooi ging blinken en weerspiegelen. Eerst konden alleen de rijke mensen zich zo'n glazen kerstballen veroorloven.
In het volksgeloof bezitten blinkende voorwerpen al eeuwenlang een onheil afwerende kracht. Waarschijnlijk is de kerstbal ontstaan uit de traditie van de heksenbal, een spiegelende bal in glas die men in huis aan de lamp hing of buiten in de tuin legde. Het geloof was dat heksen geen spiegelbeeld hadden en men hoopte met de hulp van de weerkaatsende bal een heks sneller te kunnen herkennen.
Nooit eerder in de geschiedenis heeft de hele wereld een stembusslag met zoveel aandacht en passie gevolgd als die om het 44ste Amerikaanse presidentschap. Als Barack Obama op 20 januari zijn intrek neemt in het Witte Huis, zal hij niet alleen de eerste zwarte president van de Verenigde Staten worden, maar ook de eerste internetpresident en vooral: het dichtst dat we ooit kwamen bij een wereldpresident.
Cijfers Wie verrast is, gaat voorbij aan de cijfers. In een poll van HLN.BE antwoordde 80 procent van de 36.603 deelnemers dat ze Obama als volgende president wilden. Een verhouding die gelijk liep met polls in 40 andere landen. Alleen in de States lag dat even anders. Daar haalde de man met moeite 50 procent.
Slachting Maar vannacht veegde hij ook thuis de vloer aan met zijn tegenstanders. De Republikeinen, John McCain en Sarah Palin, maar ook honderden volksvertegenwoordigers en een bus vol senatoren, werden afgeslacht. Het geeft Obama de kans om zijn programma door te drijven, met partijgenoten die ook het Amerikaans parlement controleren.
Magie Al erg vroeg in de afgelopen campagne werd Obama door de wereld geadopteerd als 'haar kandidaat'. "Het Obama-avontuur belichaamt de magie van Amerika", zei Frans staatsecretaris Rama Yade afgelopen week tegen Le Parisien. En ze heeft een punt. Want ondanks de doemberichten over de teloorgang van de VS, ondanks de diepgewortelde afkeer tegen de figuur van George Bush, ondanks alles: stiekem zien we Amerika nog steeds als een land van hoop en onbegrensde mogelijkheden.
De pil Wat de wereld vooral aan Bush en aan Amerika stoorde was dat we de afgelopen zeven jaar bijna continu een pijnlijke les hebben moeten leren: hoe machteloos we in deze tijd van doorgedreven globalisatie nog staan tegenover beslissingen die in Washington worden genomen.
Met Obama is die pil wat makkelijker te slikken. Ze zit in elk geval in een mooier doosje. Maar ergens wringt er iets. Want de man is verkozen geraakt door in het thuisland afstand te nemen van een aantal eigenschappen waardoor de rest van de wereld halsoverkop verliefd op hem werd. Zijn huidskleur, zijn intellect, zijn progressieve ideeën en zijn aan het elitaire grenzende smaak. Het feit dat zijn oma tot voor kort in een hutje van leem en koeienstront woonde.
Verslonden Obama is de eerste echte president van het internettijdperk. Artikels over hem werden de afgelopen campagne verslonden op onze site. Ze scoorden zelfs stukken beter dan de belangrijkste nieuwsitems uit de donkerste dagen van de communautaire crisis en het beursdebacle.
Geen Gandhi Obama is niet de man die we denken die hij is. Geloof het of niet, één van zijn grootste idolen is Ronald Reagan. Hij is een pure neo-liberaal, maar eentje die wel degelijk een sociaal beleid wil voeren. Wat we niet gaan krijgen, daar moeten we ons goed bewust van zijn, is een Amerikaanse Gandhi. Zelfs zijn grootste fans zullen merken dat hij pragmatischer en conservatiever blijkt dan ze hadden gehoopt.
Power Zijn grootste kracht is het verwoorden van de hoop en de verbeelding van miljoenen idealistische Amerikanen die zich inzetten voor rechtvaardigheid. Dat talent, zijn uitstraling en zijn boodschap van 'change' heeft het potentieel om de Amerikaanse grenzen over te steken en van hem een regelrechte wereldleider te maken. Hij heeft al een streepje voor, want we hebben hem graag. (mvl)
Eeuwenlang werd er in de Lage landen een zwaar trekpaard gefokt. De vruchtbare bodem in deze streken zorgde ervoor dat er hier vele zware paarden nodig waren om de akkers te bewerken. De Vlaamse fokker wist met zijn fokkerskennis een groot en krachtig paard te ontwikkelen dat bekend werd tot ver over de landsgrenzen. Later werden deze paarden gebruikt als strijdros, zij konden immers zonder problemen de ridders en hun zware wapenuitrusting dragen. Tijdens de industriële revolutie ontdekte men ook dat de kracht van deze paarden uitstekend van pas kwam in de industrie. Spijtig genoeg verdrongen tractoren en motoren het paard in de landbouw en de industrie. Dit heeft zeker ook meegespeeld in het verdwijnen van dit ras uit Vlaanderen maar werd ook nog door andere zaken in de hand gewerkt. Vanaf de oprichting van de Société Nationale du Cheval de Trait Belge is er in de Belgische geschriften geen sprake meer van het Vlaams paard. Was dit beroemde paard dan plots verdwenen? Waarschijnlijk bestede de Société National meer aandacht aan het Brabantse type en wilde ze één nationaal ras oprichten in plaats van elke regio zijn eigen paard. Spijtig genoeg kon de fiere Vlaming geen weerstand bieden en werd het oorspronkelijke ras volledig opgeslorpt door het stamboek van het Belgisch trekpaard. Gelukkig voor ons werden deze dieren aan het einde van de negentiende eeuw massaal uitgevoerd naar Noord-Amerika. Daar werden ze zuiver doorgefokt onder de naam Belgians. Het oorspronkelijke type van het Vlaamse paard werd op die manier gered van de ondergang. Sinds 1993 hebben een aantal liefhebbers van het Vlaamse paard deze dieren terug in Vlaanderen ingevoerd vanuit de Verenigde Staten en in 2005 werd het stamboek VP (Vlaams Paard) erkend door de overheid.
Het Vlaamse paard is een indrukwekkende verschijning. Het zijn grote dieren die een zekere adel en klasse uitstralen. Ze hebben een eerlijk karakter en een grote werklust. Deze (meestal) voskleurige reuzen hebben met recht terug hun plaats in onze paardenwereld verovert. Het Vlaamse paard is een veelzijdig recreatiepaard. Ze kunnen immers gebruikt worden als trek- en werkpaard, als rijpaard en aangespannen.
De wilde voorouder van ons rund is het oerrund (Bos primigenius). Het oerrund is nu uitgestorven, het laatste dier is gestorven in 1627 in Polen. Wilde runderen kwamen voor in de bossen van Europa, Azië en Noord- Afrika. De mens heeft gelijk met de overgang van een jagend naar een veehoudend bestaan geleidelijk dieren gedomesticeerd. De domesticatie van runderen was ongeveer 9.000 jaar geleden. Hoe het oerrund eruit gezien heeft, weten we van een oude tekening, een beschrijving uit 1556, sub-fossiele beenderresten en enkele 10.000 tot 20.000 jaar oude schilderingen. De stieren waren zwartbruin tot zwart van kleur met een lichtere aalstreep en hadden een schofthoogte tussen de 160 en 180 cm. De koeien waren roodbruin en hadden geen aalstreep, en waren kleiner (150cm). Zowel de koeien als de stieren tooiden zich met grote liervormige, naar buitengebogen en vervolgens naar voren gerichte horens.
Het eerste stamboek in nederland werd al opgericht in 1874, het Nederlandsche Rundvee Stamboek (N.R.S) en in 1879 werd het Friesche Rundvee-stamboek (F.R.S) opgericht. In deze stamboeken konden drie hoofdgroepen onderscheiden worden: Het zwartbont vee, het roodbont Maas-Rijn-IJsselvee (MRY) en het blaarkoppenvee.
In 1975 was van de Nederlandse rundveestapel, 2.200.000 dieren, 71% Fries-Hollands vee, 28% Maas-Rijn-IJsselvee en 1% Groninger Blaarkop. De drie rassen werden tot het dubbeldoel- of melk-vleestype gerekend, dat wil zeggen dat ze voor zowel melk als vlees werden gehouden. De bevleesdheid was bij Blaarkop en MRIJ-vee het sterkst ontwikkeld. Na 1970 heeft de Nederlandse rundveestapel een revolutionaire Holsteinisering ondergaan.
Met zijn statige zwart-witgestreepte romp en drie dekken wordt de Amerigo Vespucci door velen beschouwd als het mooiste schip ter wereld. En terecht. Dit prestigesymbool en visitekaartje van de Italiaanse marine is werkelijk adembenemend. Het schip is een zusterschip van de Christoforo Colombo en genoemd naar de Italiaanse ontdekkingsreiziger Amerigo Vespucci. De kiel werd in 1930 gelegd te Castellamare en op 22 februari 1931 volgde in de Italiaanse provincie Napels de tewaterlating. Sindsdien is de Amerigo Vespucci in gebruik als opleidingsschip voor cadetten van de Italiaanse marine. Een functie die het tot op de dag van vandaag vervult. Het schip is blikvanger op wereldwijde zeilevenementen, waaronder ons eigen Sail Amsterdam.
De Amerigo Vespucci is gebouwd van staal en heeft de volgende afmetingen:
Veel plaatsen in Europa dragen de zwarte plekken van moord en doodslag die de Duitse bezetter aanrichtten, meestal als vergelding. Eén van deze plaatsen is het Nederlandse Putten, waar 602 mannen werden afgevoerd naar Duitse kampen, nadat een verzetsgroep een Duitse auto had beschoten in de veronderstelling dat het Generalkommissar für das Sicherheitswesen en Höhere SS-und Polizeiführer Hanns Rauter betrof. Slechts 49 mannen zouden terugkeren naar Putten. (Rauter werd later alsnog, door toeval, beschoten door een verzetsgroep in maart 1945, waarbij hij zwaargewond raakte. Als vergelding werden 117 mannen geëxecuteerd.)
Een andere plaatst dat de geschiedenis in zou gaan als directe vergelding, was het Tsjechisch Lidice. Op 27 mei, 1942 werd Reinhard Heydrich, de gouverneur van Bohemen en Moravië, beschoten, door twee verzetstrijders. Op 4 juni overleed Heydrich aan zijn verwondingen. Verschillende strafexpedities trokken door Tsjechische streken. Lidice werd op 10 juni, 1942 afgesloten. De inwoners werden verzameld en de mannen onder de 15 vermoordt. De overige inwoners vertrokken naar verschillende kampen, waarvan de meeste niet terug keerden. Het dorp werd geheel verwoest en 192 mannen, 60 vrouwen en 88 kinderen lieten het leven. Twee weken later onderging het dorp Leáky hetzelfde lot. Een totaal van rond de 1300 burgers zouden slachtoffer worden van de strafmaatregelen.
Het monument voor de kinderen van Lidice
Andere steden en plaatsen waren, onder andere; op 10 juni 1944, Distomon in Griekenland, waarbij 239 slachtoffers vielen. Maillé, in Frankrijk verloor op 25 augustus 1944, 124 mensen. Een apart vermeldenswaardig gebeuren was Marzabotto, in Italië, dat 1836 slachtoffers telde door toedoen van het Nazi-regime (tussen 8 september en 5 oktober, 1944).
Bovenstaande moordpartijen werden als vergelding uitgevoerd na aanslagen door het plaatselijke verzet. Maar Oradour-sur-Glane zal de geschiedenis in gaan als het vermoorde dorp waarvan de toedracht in het duister is gehuld.
Oradour-sur-Glane
Oradour-sur-Glane was een dorpje zoals zovele in Frankrijk. Rustig en landelijk trok de oorlog aan het dorp voorbij. Af en toe zag men wel eens een verdwaalde Duitser uit Limoges, zo'n 15 kilometer ten noordoosten van Oradour. Ondanks dat het een klein dorp was, had het drie schooltjes, een kleuterschool en een jongens- en meisjesschool. Tegen het einde van 1940 was het nodig een extra schooltje te creëren voor de vluchtelingen uit Moselle die uit hun huizen waren gejaagd door de Duitsers. Een paar keer per dag liep er een tram naar Limoges en haalde en bracht het werkvolk en dagjesmensen. De laatste zondag van augustus was de jaarlijkse feestdag in Oradour waarbij de jeugd in draaimolens zat en de ouderen hun wijn dronken. In 1939 waren de draaimolens ook gekomen, maar vanwege de dreigende oorlog, werden ze niet opgebouwd.
Vier dagen na de landingen van de geallieerden in Normandië, kwam de oorlog in Oradour-sur-Glane. In heel Frankrijk werden door het verzet aanslagen gepleegd om de Duitsers te beletten om reserve troepen naar de landinggebieden krijgen. Bruggen en spoorrails werden gesaboteerd, telegraaf- en telefoonlijnen afgesneden. Ook het beschieten van Duitse voertuigen was niet ongewoon voor de zogenaamde Maquis. Gefrustreerd door al dit oponthoud werden veel strafmaatregelen door de Duitsers uitgevoerd. Of dit ook het geval was voor Oradour, zal nooit duidelijk worden. In Oradour was geen plaatselijk verzet en stond het ook niet bekend als een plaats van onruststokers. Desalniettemin, rond de klok van 14.00 uur, op zaterdag 10 juni 1944 trokken twee SdKfz 251 pantservoertuigen het dorp binnen. Ze waren afkomstig uit Saint-Junien, zo'n 10 kilometer ten zuiden van Oradour. De dag ervoor was het 4de Regiment 'Der Führer' van de 2de SS-Panzer Division 'Das Reich' in dit dorp aangekomen en had daar het bivak opgeslagen. Twee dagen eerder had het verzet hier de spoorbrug opgeblazen waarbij twee Duitse soldaten waren omgekomen. Dit, en het krijgsgevangen nemen (en later ombrengen) van een persoonlijk vriend van Major Adolf Diekmann, Major Helmut Kämpfe, door het verzet nabij St. Léonard-de-Noblat, zou de druppel kunnen zijn geweest om de bevolking van Oradour een 'lesje' te geven. Major Diekmann, commandant van het 1ste Bataljon, 4de Regiment, heeft in samenspraak met SS Gruppenführer Heinz Lammerding, commandant van de 2de SS-Panzer Division 'Das Reich', de plannen gemaakt en de order vervolgens gegeven aan Luitenant Kleiss, commandant van 3de compagnie SS-Panzer Grenadiers.
Links, Major Diekmann, rechts Major Kämpfe (was de laatste de oorzaak van de vergelding?)
Rond half twee die middag vertrok de voorhoede van de colonne vanuit St. Junien. Oradour werd via de zuidwest kant binnengetrokken. Onderwijl werden alle toegangswegen afgesloten door de Duitse Grenadiers. Burgers die de Duitsers tegenkwamen werden gesommeerd naar Oradour te gaan. De twee SdKfz 251 die gestopt waren in Oradour zelf liet haar soldaten uit. Kompleet in oorlogsuitrusting trokken de Duitsers langs de huizen en riepen iedereen op zich te verzamelen op straat.
De markplaats vanuit het zuiden, de Rue Emile Désourteaux
Langzaam werd de steeds groter groep mensen van de straten geleid naar het terrein van de markt en kermis. Honderden mensen zagen dat op de daken van de oostelijke huizen machinegeweren werden geplaatst. Onderwijl kwamen pantservoertuigen meer bewoners aanleveren bij de marktplaast. Toch was nog niet iedereen echt bezorgd, het gerucht ging dat het alleen was voor identiteit check. Rond half drie waren nagenoeg alle bewoners samengedreven, waaronder ook alle kinderen die uit de scholen waren gehaald.
Een schoolklas,... nog niet wetende wat hen boven het hoofd hangt
Tegen drie uur begonnen de Duitsers de mannen van de vrouwen te scheiden, de kinderen bleven bij de moeder. Een Duits commando zette de groep van vrouwen en kinderen in beweging. Nog steeds was er geen sprake van paniek, maar er werd wel meer gemopperd. Onder de Duitse troepen bleken ook goed Frans sprekende soldaten die tot rust maanden. De burgemeester, Desourteaux, kreeg opdracht een aantal mannen als gijzelaar aan te wijzen. Hij weigerde, maar stelde zich zelf beschikbaar. Als de Duitsers gijzelaars wilden hebben, dan kozen ze die zelf maar. Een officier vroeg of er wapens in het dorp waren. Alleen een paar jachtgeweren, werd geantwoord. Er werd bekendgemaakt dat er huiszoeking zou worden gedaan naar verborgen wapens, en als die niet werden gevonden, dan waren ze vrij te gaan.
Om half vier sloeg de sfeer om. Dezelfde officier, die even daarvoor gevraagd had naar verborgen wapens, verorderde dat iedereen stil moest zijn, opstaan en in drie rijen naar de gevels moesten staan. Rond de tweehonderd mannen stonden daar te wachten terwijl machinegeweren werden doorgeladen. Zouden ze worden neergeschoten, ? Waarom? Hun gedachten gingen naar de vrouwen en kinderen. Deze waren ondertussen afgemarcheerd naar de plaatselijke kerk.
De groep vrouwen en kinderen werden via deze weg (bij de luifel) naar de kerk geleid die links buiten de foto staat
In de kerk waren de vrouwen getroffen door een onzekere angst. Vooral toen, rond de klok van vier uur, een paar jonge soldaten een grote kist, waaruit draden over de grond sleepten, de kerk binnenbracht. Deze werd geplaatst centraal in het schip van de kerk, nabij het koor.
Voor het gruwelijke vervolg, klik op gesmolten wijzerplaat die de tijd voor altijd doet stilstaan.
Een van de meest stereotype accessoires van de heks is wel de heksenhoed. Maar waarom dragen heksen die hoed? Waar komt dit gebruik vandaan? Heeft het nog een diepere betekenis?
Door de eeuwen heen zijn punthoeden in gebruik geweest door verschillende persoonlijkheden. De oudst bekende punthoed is gemaakt van goud. In eerste instantie dacht men te maken te hebben met een rituele vaas, maar de resten leer en wol die de binnenkant van het object bekleedde gecombineerd met de diameter van de opening deed hun besluiten dat het om een ceremonieel hoofddeksel zou moeten gaan. Over de herkomst tast men nog in de duisternis, maar het object is gedateerd als zijnde uit de 14de of 13de eeuw voor onze jaartelling! De zogenaamde Flamen waren priesters in het vroeg Romeinse rijk die hun leven wijdde aan een enkele God of Godin. Zij droegen een typisch gewaad waar de Apex, een hoofddeksel met een olijfhouten punt en een rand van wol, een onderdeel van was. In de vroege middeleeuwen waren punthoeden in de mode. Voorbeelden hiervan zijn de Hennin, een punthoed met een sluier aan de punt bevestigd, en de Copataine, die door een sluier onder de kin op zijn plaats werd gehouden. Zij werden gedragen door vrouwen in hogere standen.
In de 16de en 17de eeuw was de punthoed een vaak geziene dracht bij het gewone Engelse volk. Een mooi voorbeeld is de hoed van Robin Hood. Ook toen verdween het uiteindelijk uit het modebeeld maar bleef het langst in gebruik in agrarische gebieden.
Een opvallende betekenis van de punthoed werd gegeven door de filosoof John Duns Scotes, geboren in 1266 te Duns, Schotland. Hij gaf lessen aan de universiteit van o.a. Oxford en Cambridge. Hij stond bekend om zijn verschillende theorieën omtrent het leerproces. Een daarvan was dat het dragen van een punthoed het leren zou verbeteren. De apex werd door hem gezien als een kanaal waardoor kennis in de gedachte van de drager werd geleid. John Duns theorieën bleven populair tot de 16de eeuw toen Humanistische visies de overhand kregen. Zij gingen er vanuit dat het leren moest komen uit een innerlijke motivatie. Vanaf die tijd werd de Dunce cap ingezet als symbool van domheid en zo hoopte men dat door de vernedering de leerling zich beter in zou zetten.
Geen van bovenstaande verhalen vormen een direct bewijs van de afkomst van de heksenhoed. Sterker nog, de eerste houtsneden van heksen laten in het geheel geen punthoeden zien, maar de toen geldende haardracht. Het is waarschijnlijker dat de punthoed door de media aan de heks is gegeven, ieder met zijn eigen invulling, maar hoogstwaarschijnlijk om haar belachelijk te maken.
Met het ontstaan van de huidige hekserijstroming, die zijn wortels heeft in de vijftiger jaren, werd de heksenhoed in ere hersteld. Doreen Valliente noemde de heksenhoed als een visuele representatie van de kegel van kracht welke heksen oproepen tijdens hun rituelen middels zang, dans en concentratie. De kegel dient als drijfkracht om de wil te sturen naar een doel. De rand zou de coven symboliseren.
In de Middeleeuwen dacht iedereen dat heksen slechte mensen waren en met allerlei drankjes en spreuken mensen wilden vergiftigen. Om deze reden zijn er vele heksen gedood terwijl ze niemand iets kwaad hadden gedaan. Heksen waren eigenlijk mensen die veel van de natuur afwisten en met hun kennis mensen beter wilden maken. Als er bijvoorbeeld iemand ernstig verkouden was, maakte een heks een zalfje van een bepaalde plant en smeerde het op degene die verkouden was. Niemand had hier last van, maar als het eenmaal mis ging bijvoorbeeld als de ziekte niet overging of de zieke ging alsnog dood, dan werd de heks beschuldigd van vergiftiging en werd ze gedood. Later werden er heksen-vervolgingen gehouden. Dat ging als volgt ; alle vrouwen werden gewogen, degene die niet zwaar genoeg waren werden met een steen om hun nek in het water gegooid. Als de vrouw bleef drijven was ze een heks, maar er bleef natuurlijk niemand drijven en zo zijn er in de middeleeuwen bijna tien miljoen ( 10.000.000 ) vrouwen gestorven.
Ik ben emmeline, en gebruik soms ook wel de schuilnaam lutte.
Ik ben een vrouw en woon in roeselare (belgie) en mijn beroep is verzorging.
Ik ben geboren op 23/03/1995 en ben nu dus 29 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: dansen,choppen en bloggen.
ik heb 4blog op seniorennet
dezottedierensite
deolympischespelen
emysprentjesblog en deze.
De Amerigo Vespucci
Ik ben emmeline, en gebruik soms ook wel de schuilnaam lutte.
