Het is een keuze: cremeren of begraven. Maar wiens voorkeur geeft de doorslag? Die van de overledene, die bij leven zijn voorkeur kenbaar heeft gemaakt of die van de nabestaanden die "iets" moeten met het stoffelijk overschot en denken aan de toekomst?

Mijn vrouw opteert voor een begrafenis omdat de symboliek van het weer terug stof worden haar aanspreekt. Ik denk er vooral aan dat er niemand is die het graf zal verzorgen want onze kinderen wonen daarvoor te ver weg. Daarom vind ik cremeren 'praktischer'.
Een natuurbegraafplaats zou misschien een soort compromis kunnen zijn. In een bos mag een graf er best wat verwilderd uit zien. Na een jaar of vijftig, als we helemaal in de vergetelheid zijn geraakt, kan dan weer iemand anders dat plekje onder die mooie eik innemen.
Missschien toch maar eens een bezoekje brengen aan een natuurbegraafplaats?