Mensen die mij kennen, of toch zij die mij heel goed kennen, weten dat ik een afwijking heb. Ik ben namelijk tekstueel geobsedeerd. Als ik op een internetforum lees Nog gevelisiteert met julie verjardag, dan krullen mijn tenen. Als ik iemand op tv hoor zeggen dat hij een stuk maatregelen gaat nemen naar de mensen toe, dan grijp ik naar mijn kotszak. Als ik daarentegen een pakkend verhaal lees dat aangenaam verwoord is, dan kwijl ik van puur genoegen.
Het overkwam mij enkele dagen geleden, toen ik een reactie kreeg op mijn blog. Dat gebeurt wel meer, maar meestal is het een verkapte vorm van promotie voor het dagboek van de afzender. Niet deze keer. Ik heb al heel wat rond gesurft, maar een blog als het jouwe slaat alles, schrijft de dame in kwestie. Voor zoveel vleierij gaat zelfs een zeebonk door de knieën. Alleen waar ze mij ad rem noemt, moet ik haar terechtwijzen: ik beschouw mezelf als ad schijfrem, wat nog een klasse hoger is.
Uit nieuwsgierigheid ging ik op mijn beurt eens kijken naar haar blog. En wat bleek? Het gaat om een dame die een paar jaar geleden blind is geworden en sindsdien het leven door een roze bril bekijkt. Ik verzin het niet, het staat er letterlijk. Toen ik de inhoud van haar blogs begon te lezen, was ik direct gecharmeerd. Herkenbare en minder herkenbare verhalen in een helder, vinnig Nederlands. Ik maak zeker nog eens tijd om ze allemaal te lezen, want er zitten echte pareltjes tussen.
Nu moet ik stoppen, want er ligt nog een massa werk te wachten. En zoals bekend is werken de gesel van de drinkende klasse.
