Nu kan ik weer lachen en weet ik weer wat levenslust is, maar ik ben geconfronteerd geweest met dingen van mezelf die ik niet kende. Door moeheid, door het probleem te minimaliseren, door te denken: ik ben toch een sterke vrouw, ik moet dit aankunnen. Door niet te aanvaarden, door verder te willen. Dat is typisch voor onze maatschappij. Niemand zei me: aanvaard het gewoon, je leven staat even stil, geniet er vooral van. Maar dat deed ik niet. Het was nochtans simpel: ik kreeg kinderen, bleef thuis en deed het huishouden, punt.
Voor Tita had ik gelukkig gekozen voor zes maanden borstvoeding. Maar daarna begon het. Ik weet nu dat ik gewoon creatief wil bezig zijn, dat ik het nodig heb om alles te veruiterlijken wat ik opmerk en zie, in spelen, in schilderen. Ik weet nu dat niet werken voor een mens niet gezond is. Aan de andere kant wou ik thuis zijn voor mijn kinderen en een goede ma zijn. Maar op de duur vraag je jezelf af: wat ben ik, buiten mama? Eigenlijk zijn dat allemaal luxeproblemen.
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van september/oktober 2007.
