"Ik vraag mij al heel mijn leven af of we gemaakt zijn voor die ene. Ik geloof niet in de prins op het witte paard. Ik weet zeker dat er meerdere zijn. Je maakt er samen het beste van, maar kun je dat je hele leven? Ik heb het mooie voorbeeld van mijn ouders. Ze waren mekaars eerste grote liefde en zijn nog steeds samen. Het is schattig om ze bezig te zien, hoe ze nog op mekaars kont slaan. Daar ben ik zo fier op, maar ik denk dat het een uitzondering is. Mijn langste relatie is vier jaar geweest. Toen was ik dat warme, kriebelachtige gevoel kwijt. Ik vroeg me af of het ooit nog zou terugkomen. Mijn toenmalige vriend beweerde van niet, maar dat er iets diepers voor in de plaats kwam. Nu ben ik al twee jaar samen, en ik hoop dat dit gevoel niet weggaat. Maar ik vraag me wel af of ik mijn hele leven bij die ene persoon kan blijven. Je zou geen mens zijn als je in een lange relatie niet zou verliefd worden op iemand anders. Dat is puur menselijk. Vroeger bleven de mensen bijeen voor de kinderen of omdat uit elkaar gaan niet hoorde. Nu kiezen mensen meer en meer voor zichzelf."
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van september/oktober 2007.
Wat weinigen weten, is dat Zino Davidoff niet eens de eigenaar van zijn sigarenmerk was. Dat werd in 1970 opgekocht door de firma Max Oettinger. De man die er vier miljoen Zwitserse franken voor op tafel legde, is Dr. jur. Ernst Schneider. Tot op vandaag staat hij aan het hoofd van de groep Oettinger-Davidoff.
Ik heb in mijn leven drie belangrijke beslissingen genomen. De eerste: met mijn vrouw te trouwen. De tweede: de zaak van Davidoff over te nemen in 1970. En de derde: de productie uit Cuba weg te halen en ze naar Santo Domingo over te brengen. Toen zei iedereen: dat wordt een flop.
De goede relaties met Fidel Castro duurden maar tot Davidoff terecht overigens een paar opmerkingen op papier zette. Dat pikte de Cubaanse regering niet. Men mag ze niet beledigen en zeker niet schriftelijk. Vanaf die dag was Davidoff persona non grata. Hij mocht Cuba niet meer binnen. Ik heb dan geprobeerd de plooien glad te strijken. Maar al gauw bleek dat de Cubanen niet te vertrouwen waren. Ze wilden met mij een joint venture aangaan. Ik mocht 49 procent van het bedrijf in handen houden en zou 51 procent moeten afstaan om de havannas verder te mogen verdelen. Daar moest ik eens hartelijk om lachen, met het gevolg dat ik ook op de zwarte lijst werd gezet. Ik heb tegen de Cubanen gezegd: jullie gaan jullie weg, wij de onze. Ze hebben nog een proces aangespannen. Ze gingen ervan uit dat ze als fabrikant ook eigenaar van het merk waren. Maar uiteindelijk hebben wij het proces gewonnen.
Mijn schoonzoons vonden dat ik een veel te groot risico nam. Maar goed, dat beweerde iedereen wel. Ze voorspelden allemaal dat het een flop zou worden. Twee jaar na de breuk met Cuba heb ik de beide heren bij mij thuis uitgenodigd en heb ik voorgesteld om samen nog eens een havanna te roken uit de réserve du patron. Nadien was hun reactie: Er gaat toch niets boven een havanna. Waarop ik repliceerde: Jullie hebben daarnet wel sigaren uit Santo Domingo gerookt! Sedert die dag hoor ik geen opmerkingen meer.
Zino Davidoff was onze beste ambassadeur. Hij had humor, hij reageerde goed, hij straalde een persoonlijkheid uit die werd aanvaard. Volgens zijn contract moest hij drie jaar bij ons blijven werken, maar hij is zijn leven lang gebleven. Ik heb hem alle eer gelaten, waardoor hij een soort mythe kon worden. Iedereen dacht dat de zaak van hem was. Ik bleef heel bewust de grijze eminentie op de achtergrond. Toen hij stierf, kwamen er mensen naar mij: Wat gaat er nu met het bedrijf gebeuren? Waarop ik zei: Ik heb 25 jaar geoefend, nu zal ik het wel kunnen, zeker?
Een sigarenroker is iemand die kan genieten. Een sigarettenroker is iemand die nerveus en opgejaagd is, zoals de huidige tijd. Het zou niet slecht zijn voor de volksgezondheid als de dokters iedere gejaagde, nerveuze mens twee Davidoffsigaren per week zouden voorschrijven. Dan zou hij tenminste twee uren per week op verhaal kunnen komen, rustig nadenken en dan beslissingen nemen. En bovenal: genieten. Hij zou minder pillen moeten slikken en veel gezonder zijn.
Ik blijf werken tot ik honderd ben. En daarna geniet ik nog twintig jaar. Maar zoals u ziet: de eerste tachtig jaren zijn de moeilijkste. Toen het bedrijf 125 jaar bestond, heb ik iedereen uitgenodigd voor het jubileum van 150 jaar. Ik heb er aan toegevoegd: Ik hoop dat u er dan nog allemaal bent!
