Ik ben verliefd. Wie zou dat ooit hebben durven dromen? Het is niet de eerste keer dat mij dat overkomt. Als zestiger. Heeft mijn vrouw enige reden tot jaloezie? Dat nu ook weer niet. Want ik ben verliefd op een liedje.

Het begon zo. Op een nazomeravond zat ik thuis naar ‘King of California’ te kijken. Een film uit 2007 met Michael Douglas en Evan Rachel Wood in de hoofdrollen. Twee steengoede acteurs en een maf scenario: amusement verzekerd. En dan kwamen de laatste minuten van de prent. Ze werden ondersteund door een soundtrack waarvan ik kippenvel kreeg. Iéts raakte mijn gevoelige snaar. Iéts deed ping! Wat het was, kon ik op dat moment nog niet uitvissen. Ik ging slapen met een zalige herinnering.

Het eerste waar ik de volgende morgen aan dacht, was dat liedje. Ik was geïntrigeerd. Ik wou er absoluut meer over weten. Ik ging aan mijn computer zitten en tikte ‘King of California’ in op Google. Binnen de kortste keren wist ik genoeg. Het deuntje heette ‘California Stars’ en werd gezongen door Billy Brag en Wilco. De volgende logische stap was YouTube. En bingo, op www.youtube.com/watch?v=nhm27uXG6bg had ik beet. Het hele liedje plus de volledige tekst. En weer kwamen de haren op mijn armen recht van ontroering.

Van waar die aantrekkingskracht? Van de tekst? Ongetwijfeld. Blijkbaar was hij van de hand van Woody Guthrie. Deze Amerikaanse folkzanger liet na zijn dood in 1967 een aantal liedteksten achter. Zijn dochter vroeg Billy Bragg en Wilco om ze van muziek te voorzien. Eén daarvan was ‘California Stars’ dat voorkomt op het mij onbekende album ‘Mermaid Avenue’ (1998). Dat de woorden eerst later op muziek werden gezet, is goed te horen. Sommige zinnen wringen een beetje om binnen het muzikale schema te passen. Het maakt het geheel alleen maar sympathieker.

Niet alleen de eenvoudige tekst met een flinke scheut bakvisliefde roept begrijpelijke emoties op. Het leeuwendeel van de verantwoordelijkheid komt op de rekening van de muzikale inkleding. Met een rudimentaire begeleiding. Een akoestische gitaar. Een slide guitar. Een bescheiden drummer die zich nooit opdringt. Een pianootje dat een paar simpele accenten toevoegt. Eenvoudig, bijna naïef. En vooral: gezongen met een ontwapenende, breekbare stem die herinneringen aan Roy Orbison oproept.

Sindsdien gaat er geen week voorbij of ik moet ‘Cailfornia Stars’ eens gehoord hebben. Het liedje is een huisvriend geworden. Maar zoals ik al zei, dat overkomt mij wel vaker. Misschien vertel ik er een volgende keer meer over.

California Stars

I'd like to rest my heavy head tonight

On a bed of California stars

I'd like to lay my weary bones tonight

On a bed of California stars

I'd love to feel

Your hand touching mine

And tell me why

I must keep working on

Yes I'd give my life

To lay my head tonight on a bed

Of California stars

I'd like to dream

My troubles all away

On a bed of California stars

Jump up from my starbed

Make another day

Underneath my California stars

They hang like grapes

On vines that shine

And warm the lovers' glass

Like friendly wine

So I'd give this world

Just to dream a dream with you

On our bed of California stars