Aan ’t eind van de week sta ik stil bij het volgende:
26-06-2010
Léonard
Probeert men hem te pakken? Zijn enige fout tot nu toe is dat hij de nieuwe woordvoerder niet in het nederlands heeft voorgesteld. Voor de rest is het een beetje een heksenjacht die nu bezig is. Maar daar wil ik het niet over hebben deze week. Straffer is dat de commissie van Adriaenssens zo tactloos en onbeschoft is aangepakt. Dat is een knap staaltje van politiestaat die we alleen in Zuid-Amerika kenden, of niet soms? Maar ook daarover wil ik het eigenlijk niet hebben deze week. Wat ik wel immens betreur is het ontslag van Marianne. Kapotgeschoten door de media, zeker door de vrt, en ook door haar eigen partijcapo's. Ik vrees dat er achter de schermen enorm smerige spelletjes gespeeld worden om in de eigen partij aan de macht te komen, en tegelijkertijd de algemene rotte situatie te laten oplossen door anderen die men dan achteraf mooi kan afschieten. Ik ben soms mis op korte termijn, maar meestal heb ik het op het eind bij het rechte eind .
Alea iacta est! Na zwarte zondag (24 november '91) is het nu de "licht-zwarte" zondag geworden met de overwinning van de light-versie van het VB.
Ik zat er naast. Niet met mijn beoordeling over Ward De Bever, maar over zijn kiezers. Nu de kiezer heeft altijd gelijk, zegt men dan. Maar daar beginnen we aan te twijfelen. Een recht waar onze voorouders voor gestreden hebben, een klein stukje participatie aan het beheer van het land, wordt nu als iets hinderlijks ervaren. Zie maar naar de enorme winst van een partij waar niet veel over gesproken wordt: de BOA (blanco, ongeldig, afwezigen) behaalt 16% van de stemmen. Dat is beter dan de zgn traditionele partijen!
Iets anders: Er zijn inderdaad een aantal verschillen tussen franstalig en nederlandstalig België. nemen we bv het televisieaanbod. Programma's waar de kijker om de haverklap mag stemmen op de ene of andere kandidaat zijn hier schering en inslag. Niet te verwonderen dus dat een grote groep verkiezingen verwart met Big Brother (héhé, nomen est omen) of met Mijn Restaurant. Vandaag stemmen we voor L'amuse, morgen voor Karnivale. Als het maar feest is! Wat ons te wachten staat? Dat weet niemand. Een lange periode van instabiliteit? Nieuwe verkiezingen? We kregen al wel een tipje van de sluier ivm met de Phara-uitzending met Frank VDB en D. Pieters (zie mijn rubriekje van vorige week). Phara stelde wat vragen om meer uitleg van de nva-sociale-zaken-specialist. En dat werd haar door Calimero Wardje al verweten. In de rand van deze aanvaring: Don Quijote én Sancho Panza, in een persoon verenigd kan niet alles doen. Is er een tekort aan degelijk politiek personeel?
Een haikoe om te beginnen: Voetbal op het scherm. Vuvuzela's loeien luid. Het boeit me geen fluit. Met dank aan Herman, die deze week rustig in het vlaams parlement zijn duidelijke boodschap bracht. Maar daar wil ik het eigenlijk niet over hebben deze week. Nog twee dagen voor de wereldveranderende verkiezingen. Ik lees vandaag in mijn krant dat 1 op 4 nog onbeslist is. Hoe kan men dan de peilingen geloven die de uitslag tot twee cijfers na de komma voorspellen? Hopelijk hebben al die onbeslisten maandag naar Phara gekeken: de rustige standvastige weerlegging door Frank VDB van alle prietpraat uitgekraamd door een zeker D.P., notoir lid van de nva. Voor wie het niet gezien heeft: als de nva haar corebusiness verlaat en uitspraken moet doen op andere domeinen, bv in de sociale sector, over de pensioenen, wel, dan vallen ze losjes door de mand. Punt. Wie gelooft die mensen nog?
Tommeke wint ... bijna, maar houdt er toch een nieuw lief aan over. Een ander Tommeke staat nummer 1 met 2 biertjes. En dan hebben we het nog niet over Tommeke die van de ene naar de ander witte lijn snuift. Maar daar willen we het nu natuurlijk niet over hebben. Wel over Dennis. Die man wint met glans een van de meest prestigieuze muziekwedstrijden ter wereld, en dat wordt amper in de pers vermeld. Uit eerlijke schaamte zendt canvas wel de laatste dag uit, maar dat moet dan wel allemaal opgesmukt wordt met 'leuke en sexy'-tussendoortjes in de vluchtige commentaar. (Mag goede oude Fred terugkomen, aub?). In de geschreven pers is het armoe troef. De KEW, herleid tot een fait divers. Kozhukhin, een naam op een fiche voor een volgende kwisvraag. En in dezelfde oppervlakkige vluchtigheid worden resultaten van politieke peilingen neergekwakt met hetzelfde gemak als gold het puntentellingen met de rode knop. Waar blijft eerlijke berichtgeving over eerlijke politiek? Naïeve vraag, mijn beste! Het is gemakkelijker mee te heulen met de grote groep, die onverdraagzaamheid, vijandbeelden en zelfs haat in het zwart-gele vaandel draagt. Een geruststelling, de verkiezingsdatum nadert. Maar ik vrees dat ik daarna enkel kan besluiten: u was verwittigd!
We missen je, Fred, je flamboyante commentaar, je enthousiasme en je kennis. De omkadering van de muziek bij de verslaggeving over de KEW begint wat populistische trekjes te vertonen (hang naar one-liners, gebroken montage, ..). Nog even en we gaan mogen tele-voten! Maar daar gaan we het niet over hebben vandaag. Wat me wel zorgen baart is het nieuws dat op de voorpagina stond van de Standaard van vorige donderdag. België scoort hoe langer hoe slechter bij buitenlandse investeerders. Een van de redenen daarvan is de groeiende politieke instabiliteit van dit land. En toevalllig of niet, vlak naast dit artikel stond in koeien van letters een hoera omwille van de voorspelde winst van het clubje van Ward De Bever, die binnen in de krant zowaar een messias-aureool krijgt aangemeten! Wat moet het meest de wenkbrauwen doen fronsen? Het kortzichtig separatisme van de ene of het winddraaien van de krant? Winst of verlies van de nva zal immers door de krant steeds 'voorspeld' zijn!
Hij krijgt nogal media-aandacht, die Ward De Bever. Als je het gelooft, is hij de vermoorde onschuld in persoon. Maar daar wil ik het niet over hebben deze week. Wel over de vrees dat de massa die pad sympathiek vindt (bijna slimste en zo); dat hij een andere gluiperd (uit brak water gevist) heeft binnengehaald die een aura van geleerdheid heeft verworven bij diezelfde massa; en dat die VB-light goed dreigt te scoren op 13 juni.
Gelukkig is er heel wat tegenwind. Maar zijn die stemmen luid genoeg? En het ergste: we zijn zodanig gewoon en gewonnen voor het concept van de underdog dat waarschuwingen tegen stemmen voor nva wel eens tegenproductief zou kunnen zijn (cfr. de reacties op de oproep van Luc Cortebeeck). Hopelijk worden we op 14 juni niet wakker van een duizendkelig gejammer das haben wir nicht gewüsst!
En weer eens een BV die zijn kritische ziel verkoopt voor wat platvloerse politieke zilverlingen! En dat in een tijd die echt wel breed-denkende commentatoren nodig heeft om de voorthollende oppervlakkigheid tegen te gaan en de extreme standpunten te relativeren. Maar daar wil ik het deze week niet eens over hebben. Wat weer wel opviel is de rapiditeit waarin opinies geventileerd worden en even later dan weer tegengesproken ... door dezelfden die ze eerst als credo's poneerden. Neem nu, op een simpel niveau, de uitlatingen van een Stijn Meuris. Nog maar pas in alle hevigheid gesteld dat niet stemmen een duidelijk signaal zou zijn, of daar slikt hij zijn woorden weer in. En inderdaad, als men wil vermijden dat de "flaminganten dit land naar de klote helpen", dan moet men zeker gaan stemmen, want de separatisten (en vooral - bijna uitsluitend - hun bijna slimste leider) zijn zo vaak opgevoerd op tv (o.a. door toedoen van Sieg Brak) dat ze een zweem van competentie op een bedje van sympathie verworven hebben.
Voilà, voor het lieve geld (jaarloon van 450.000 wordt gezegd) laat Georges Kortrijk (of is het Lokeren?) in de steek, om een tijdje weer bondscoach te spelen. Het leek eens duidelijk dat de bond iets geleerd had na het avontuur met Advocaat. Niet dus. Maar daar wil ik het niet over hebben deze week. Wat echt ridicuul is, is de carrière-move van kabouter Siegfried, die de rangen van caliméro Ward vervoegt. Zijn tv-carrière is wat aan het tanen (o.a. wegens weg uit het beslissingsorgaan), zijn carrière tout court is op zijn laatste beentjes aan het huppelen, dus tijd om nog wat binnen te rijven. Dat hij noeste partij-getrouwen zo maar voorsteekt, zal hem worst wezen. Dat hij een separatistische partij heeft gekozen kan op twee manieren uitgelegd worden. Ofwel beseft hij dat niet goed (we verwijzen naar zijn uitlatingen, donderdag, dat hij een verregaande hervorming wenst, maar toch nog in een verenigd België). Ofwel durfde hij niet goed naar het Vlaams Behang gaan waar hij toch ook al wat presentatiediensten voor had geleverd. Maar wat moeten we denken over zijn jourmalistieke integriteit, zeker van de laatste weken? Toegegeven, andere journalisten hebben ook de stap gezet naar het actieve politieke bestaan, maar niet op zo een electoraal-geile wijze. En zeker niet vanuit de verantwoordelijke positie die Siegske bekleedde. Zijn politieke keuze verklaart nu ook voor een stuk waarom we op de nationale zenders zo verstoken blijven van nieuws uit het zuiden van het land. (Maar dit terzake). Wat gaat den Brak bij de Bever doen? Verder zorgen voor desinformatie? Verder vuurke-stook spelen? Het vijand-beeld (van de luie en onbetrouwbare Waal) verder onderhouden? Het politiek cynisme en de compromisloosheid verderzetten? Hopelijk doet deze overstap voor voldoende kiezers de ogen open gaan ...
Een bisschop in de fout. Zwaar in de fout. Zoals mijn tante zei: het komt in de beste families voor. Maar daar wil ik het deze week niet over hebben. Een abt die zich barmhartig opstelt. Lovenswaardig en nobel. Alleszins zeer christelijk, als ik nog goed kan volgen. Dat nu juist deze man het onderwerp wordt van onverdraagzaamheid en bedreigingen, dat gaat echt mijn petje te boven. Het woord christelijk heeft toch wel uiteenlopende interpretaties, dunkt me. Maar daar wil ik het eigenlijk ook niet over hebben. Wat me deze week (donderdagmorgen in het nieuws) opviel is dat zelfs een zogenaamde kwaliteitszender als radio 1, aankondigde dat er in het parlement vandaag spektakel zal te zien zijn. Alleen al het gebruik van dat woordje spektakel toont aan hoe laag men gevallen is op de objectiviteitsladder van het nieuws. De actualiteit is een spelletje geworden, te vergelijken met het leven zoals het is, of met temptation island. Divertimento. En af en toe mag de kijker (kiezer) zijn stem uitbrengen. Vandaag voor het sympathiek snoetje, morgen vanuit het limburggevoel, en dan maar eens voor het homoduo, kwestie van te tonen hoe breeddenkend men wel is. Nu de hoofdrolspelers van deze week (de parlementsleden dus) zetten de toon. Op de dag dat de regering viel, niets dan lachende gezichten op Villa Politica. Het campagnecircus kan weer eens beginnen, met het vooruitzicht op nieuwe postjes aan het einde van de rit, en dan weer een periode van dolce far niente op de parlementsbanken, of in een of andere commissiezetel, of op een terras in Honolulu. Nog niet zo lang geleden was ik nog overtuigd van enig politiek idealisme. Ook bij mij!
