Ik ben alien in space, en gebruik soms ook wel de schuilnaam zotspook.
Ik ben een vrouw en woon in in het spokenkot (spokenland) en mijn beroep is zorgkundige.
Ik ben geboren op 14/03/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, turnen, dansen, fietsen, reizen en uitstappen maken, Barbie- en Bratzpoppen verzamelen, mazen, haken en breien..
M'n andere grote hobby is de Russische Tsaren verzamelen, en vooral de laatste tsaar met z'n familie boeien mij enorm.
M'n andere grootvader, die was de vader van ons ma, die is geboren in een hoeve midden in de bossen, z'n vader was 3 x opnieuw gehuwd, z'n eerste vrouwen waren overleden in het kraambed bij de geboorte van een kindje. Ze waren daar met een hele rits kinderen, tja met drie huwelijken is dat zo he, m'n grootvader stamde uit het 3e huwelijk en was de jongste van de bende hij had nog een ouder broer en zus en van die andere half broers en zussen weet ik niks van. Bij hem thuis hadden ze een hele grote boerderij, en dit midden in de bossen dit was de Panhoeve in Overpelt. Een beetje geschiedenis van de Panhoeve : In XII-XIII verwierf de premonstratenzerabdij van Floreffe in Overpelt zeer uitgestrekte bezittingen in het Zuiden,. waarop zij deels door ontginning drie grote hoeven optrok, nl. de Grote Hoeve, de Kleine Hoeve en de Panhoeve, zelfstandig bezit van de abdij sedert 1140-41. Deze abdijgoederen bezaten een eigen kapel, brouwerij, visvijvers en drie watermolens. Vanaf XVI of vroeger werden de landbouwkolonies, of wat er van restte, verpacht. Op 23 december 1797 werd het abbatiaal goed verkocht. Wegens falend beleid ging het landschap van deze abdijhoeven in XX grotendeels verloren. De in de loop der tijd grondig verbouwde hoeven bleven bewaard. Kort bij de Panhoeve zijn nog resten te vinden van een groeve, hier werd zand ontgonnen, om pannen te bakken op de hoeve vandaar ook dat ze zo heet. De groeve was in de bossen te zien. En rondom de hoeve waren heel veel bossen, tja het was daar de Kempen en ze hebben vele bomen aangeplant tijdens de oorlog voor mijnhout. M'n grootvadertje is altijd een grote boer geweest die zeer veel landbouwgrond, vee, weides en bossen bezat. Hij kende de stiel al van toen hij klein was. Hij is gehuwd met m'n grootmoeder die tevens m'n meter was, ze was naaister van beroep en deed natuurlijk veel handwerken. Tijdens de eerste wereldoorlog hadden ze er niet veel last van, want daar in die afgelegen bossen was ook al niet veel te zien. Natuurlijk kwamen er vele kinderen zoals dat gaat in die tijd. En gespeeld als die in de tijd hebben gedaan in de bossen natuurlijk werd er ook paard gereden en moesten ze helpen bij de landbouw, er was daar een klein hondje met de naam Tommy, die is ne keer een stamp onders z'n achterste kreeg van een koe, telkenmale als dat hondje die koe zag beglon hij te hinken, en te janken. En onder De oudste zoon werd priester, en de oudste dochter is veel te jong gestorven toen haar man achterbleef met 5 kleine kindjes. Tijdens de tweede wereldoorlog kwamen er kinderen uit de stad daar schuilen en krachten opdoen, op de buiten, want in de stad was er veel armoe, en de kinderen kregen niet veel te eten vandaar dat ze werden weggebracht naar de boeren op de buiten en daar konden ze dan van de overvloed mee genieten. OOk schuilden er daar in die vele bossen, Russische krijgsgevangenen die waren gevlucht ze moesten normaal hard en gratis werken in de mijnen van Zolder of HOuthalen. Ze verbleven er in grote kuilen of holen die ze zelf maakten en ze met bladeren of takken afdekten, en kregen dan ook te eten van de boeren in de omtrek en s'avonds werd er dan ook heerlijk geuchterd. Deze gingen ook regelmatig helpen bij de boeren aan de oogst of groenten kweken of fruit. Ze vertelden er ook veel over hun land en de revolutie die in 1917 plaats vond, ze konden ook al een mondje Nederlands. Na de oorlog vertrokken ze weeral richting Rusland. Men heeft er nooit meer over gehoord of ze gezien. M'n grootmoeder naaiden ook veel voor anderen, en kon mooi stukken maken. Na de oorlog werden de kinderen ook groot en huwden ze ; er kwamen natuurlijk ook vele kleinkinderen, ondertussen kwam het grote verdriet van m'n grootvader, z'n vrouw was plots overleden was hij alleen, maar z'n zoon kwam bij hem inwonen met z'n gezin en zo was hij toch nog niet alleen. Toen we klein waren hebben we er een heerlijke tijd doorgebracht, ieder jaar met nieuwjaar kwamen we daar op die panhoeve bijeen, met al die vele neven en nichten. Om grootvader een gelukkig nieuwjaar te wensen, amai die oom en tante van mij hadden het wel druk daar met die hele bende en wij gingen dan in die bossen rondkrossen, en spelen, hahahaha verstopperke konden we daar als de beste spelen, en in de grote schuren en stallen, dat was wat tussen het stro en het hooi, daar in ravotten. Natuurlijk hingen we dan vol strooi en hooi, hahhahhaaa en dan onze ouders maar aan het kijven, want ze hadden hun werk met die bende, of wortels uit de hof trekken en lekker opeten of aan de appeltjes of peren zitten, of achter de hennen lopen, en naar de koeien gaan en paard gaan rijden, dat was wat, ja het was een prachtig beest, het werd gebruikt door m'n grootvader en oom om het stro of hooi binnen te halen, om al die velden om te ploegen en te bewerken, het mocht ook regelmatig de weide in om te grazen enz... Een keer was m'n grootvadertje eraf gevallen en is hij lang kreupel geweest. Hij had pijn in z'n rug en kon moeilijk te been blijven, zo is hij dan verhuisd naar een rustoord in de buurt, en zijn we hem daar regelmatig gaan bezoeken, hij wist nog veel over vroeger te vertellen en hij kon er wat van. Het was nog zo'n heel ouderwets rusthuis, met van die hoge plafonds en deuren met koperen klinken. Hij is er verschillende jaren geweest soms was z'n kamer te klein voor al dat vele bezoek van kinderen en kleinkinderen. In het rusthuis was hij altijd bezorgd als hij bezoek kreeg. Hij vroeg altijd hoe we het op school deden? Daar had hij wel interesse voor. Tja dat was z'n leven. De laatste jaren van z'n leven heeft hij bij z'n dochter doorgebracht , en hij wist de weg naar de Panhoeve nog steeds, hij wilde er telkens terug naartoe gaan, want daar had hij een groot deel van z'n leven doorgebracht. Toen hij 90 jaar was werd hij opgenomen in het ziekenhuis en is daar in z'n slaap overleden. Zo dit was het verhaal van m'n ander grootvadertje. Hij ligt begraven bij z'n vrouw, die al eerder was overleden. Ieder jaar zet ik nog een bloemetje op hun graf. Tja hij is en blijft ook een grootvader he.
