Gisterenavond was er een etentje om de goede afloop van het toneel te vieren. Dat was op zich al plezant, maar plotseling komt ons Kim daar binnen met Kristof en de kids plus heel de familie speciaal om mij uit te wuiven. Dat was een formidabele verassing.
Ook vanmorgen was er een hele groep mensen present bij mij thuis om mij met luid applaus op pad te sturen. Gewoonweg fantastisch.
Ik wil iedereen hartelijk bedanken, ik kon mij geen fijner vertrek indenken.
Nu zit ik dus in de abdij van Tongerlo in een gastenkamer. Heel vriendelijke mensen. Morgen naar Tienen.
Vandaag heb ik mijn pelgrimszegen gekregen in de kerk van Bouwel. Dit gebeurde als onderdeel van de zondagse mis van 9h. Ik werd gevraagd om mijn backpack net voor het altaar te plaatsen. Toen schrok ik even. Daar stond een stapeltje kasseien en ik dacht: als ik die moet meenemen om ze bij het Cruz de Fer te deponeren ben ik nog niet klaar. Het steentje dat ik vanwege de parochie werd gevraagd om mee te nemen was gelukkig heel wat kleiner. Er waren heel wat vrienden aanwezig en dat vond ik geweldig. Na de eukaristieviering werd ik gevraagd om naar voor te komen om de zegen in ontvangst te nemen en mijn eerste stempel werd in mijn stempelboekje gezet. Dan volgde de wegzending. Ik mocht mijn backpack aandoen en de kerk verlaten terwijl iedereen een tekst las die begon met "Ga nu maar op weg ..." gevolgd door een geweldig applaus. Dat doet een mens iets, en ik was niet de enige die een traantje produceerde. Vooral ons Kim was serieus betraand. Het was prachtig en ik wil dan ook iedereen die aanwezig was bedanken, en in het bijzonder de mensen die dit georganiseerd hebben. Ik heb begrepen dat er ook nog iets over deze zegening zal verschijnen het Parochieblad (met foto's).
Vorige zaterdag, 21 febuari, heb ik mijn eerste Pelgrimszegen gekregen in de Sint Romboutskathedraal van Mechelen. Dit is een initiatief van het Vlaams Compostelagenootschap. Bij die gelegenheid krijgen de pelgrims die dit jaar naar compestela willen gaan, naast de zegen ook een halve Sint Jacobsschelp, een takkenbosje en een handig notitieboekje om mee op tocht te nemen. Het takkenbosje staat symbool voor de band met de achterblijvers, en blijft dan ook hier bij hen. Na de plechtigheid konden we van een broodjeslunch genieten. Het was een prettig weerzien met enkele stappers die ik in juli vorig jaar heb leren kennen toen we gedurende 7 dagen een stuk van de Via Brugensis hebben afgestapt. Ann, Andrea en Theo gaan dit jaar ook een tocht naar Compostela maken, zij het op andere data en via andere routes. Paul gaat dit jaar niet heb ik begrepen, maar was er wel bij en heeft enkele mooie foto's van de zegening doogestuurd, waarvoor dank.
Er is voor mij nog een zegening in de maak in de O.L.V. Kerk van Bouwel, op zondag 22 maart tijdens de mis van 9h, één week voor mijn vertrek. Iedereen welkom uiteraard.
Vorige vrijdag heb ik eindelijk mijn bestelde backpack mogen ophalen. Ik hoop dat hij het wachten waard was. Ik heb er nu al twee dagen mee gewandeld, geladen en wel, gedurende telkens 2,5 uur, en hij voelt echt wel goed aan. Vanaf nu ga ik ook wat regelmatiger wandelen om de fysiek al wat op peil te brengen.
De tijd die nog rest voor ik naar Santiago vertrek begint te korten. Tijd dus om eens stil te staan bij de redenen waarom ik zo nodig enkele maanden aan 1 stuk moet gaan stappen naar een plaats die voor mij nooit veel betekend heeft. Het is mij dan ook niet om de plaats, Santiago De Compostela, te doen.
Een heel leven lang wordt een mens zijn tijd geregeld, gepland en gestuurd door allerlei factoren: naar school gaan, studeren, werken, enzovoort. Vakanties zijn er wel, maar die zijn kort en dus moet het maximum eruit gehaald worden, want het werk wacht. Werken voor de boterham, werken voor sociale doelen en werken thuis en in de tuin.
Als je dan met pensioen gaat denk je: nu gaan we er eens echt van genieten en enkel de dingen doen die we graag doen: reizen, toneel spelen, in de tuin werken, samenzijn met vrienden en familie en van de kleinkinderen genieten, .... Een paar jaren geleden had ik een reportage gezien over pelgrims die naar Santiago trokken vanuit alle uithoeken van Europa, en dacht toen: als ik met pensioen ben zou ik dat ook wel willen doen. Het leek mij een geweldige sportieve uitdaging. Nicole zou het niet zo graag hebben, maar ik weet dat ze me zeker zou steunen en achteraf heel fier zijn op mij, al zou ze nooit zelf meegaan.
Nicole verliezen was het ergste wat mij kon overkomen, maar het is gebeurd. Reeds enkele weken na haar dood heb ik de idee om naar Santiago te stappen terug opgenomen, maar nu met een totaal andere motivatie. Ik vind het nog altijd een uitdaging op fysiek vlak, maar ik wil het nu vooral doen met Nicole in mijn gedachten. Deze tocht moet mij terzelfdertijd laten nadenken over hoe ik verder wil gaan in de komende jaren. Daarnaast wil ik de tijd nemen om te genieten van de natuur waar ik doorstap, genieten van het gezelschap van medepelgrims en mensen waar ik mag overnachten, kortom: mij onderdompelen in het avontuur. Bij dat alles zal Nicole nooit ver weg zijn.
