Dag 96 - 3 juli / Muxia - Fisterra (29km) - Santiago
De laatste wandeldag, vóór ik weer een gewone toerist wordt. De omgeving, al dagen aan één stuk wondermooi, blijft dat tot op het laatste. Het weer blijft droog, maar wordt niet echt warm. Ik heb de ganse dag mijn fleece gedragen. Ook mede door de wind die steeds meer kwam opzetten. Ana was in goede doen vandaag, haar tempo lag bijna zo hoog als het mijne, zodat we rond één ter plekke waren. Fisterra is op afstand niet zo overweldigend mooi als Muxia, en die indruk kan ik doortrekken naar de binnenstad. Heel druk, heel groot, maar geen sfeer zoals in Muxia. Anderen zullen daar misschien anders over denken, want blijkbaar blijven nogal wat mensen één of meer dagen in Fisterra hangen.
Net na de middag eerst een bus ticket gekocht om terug naar Santiago te rijden, daarna wat drinken en wat rondhangen. De bus vertrok om kwart vóór vijf en deed er twee uren over, maar reed dan ook heel lang langs die fantastische kust van Gallicië. De verrassing kwam op het laatste: ik dacht dat de bus aan het treinstation van Compostella zou stoppen, niet zo ver van mijn pension, maar nee hoor, zij reed vrolijk door tot aan de grote busterminal enkel km verderop. Wij dus naar de infobalie om te vragen hoe we tot centrum Santiago of aan het treinstation konden geraken, en daar kregen we het laconieke antwoord: You walk, or take bus number five. Dat was het dan. We zijn dan maar beginnen stappen, daarmee de camino nog enkele km langer gemaakt. Maar nu stopt het dus, de rugzak blijft in de kamer staan tot ik maandag de taxi naar de luchthaven neem!!
Morgen en zondag worden dagen om nog wat te shoppen, rondkijken en te eten en te rusten. Toeristen dus.
Ik wil nu al iedereen die mij gevolgd heeft bedanken. De reacties in de blog en in het gastenboek hebben mij soms geraakt, soms doen lachen, maar ik was en ben er altijd blij mee. Voor mij was de blog een dagboek en een spiegel. Het hielp daarnaast om te onthouden welke dag van de week in welke maand het was, want dat raak je anders volledig kwijt op zo'n tocht.
De tocht is ten einde, maar de blog nog niet helemaal. Er volgen in de komende dagen nog enkele berichten, "blijven lezen" dus.
Vanmorgen weer heel vroeg vertrokken omdat de afstand toch weer niet min is, en de voorspelling voor het weer terug beter is. Dat is ook uitgekomen, tegen de middag deed de zon behoorlijk haar best. Vandaag waren we met drie samen op wandel: Ana, één van de Koreaanse meisjes Ti Min en ik. Het tempo lag niet hoog, maar dat hoefde ook niet want we hadden gereserveerd in een albergue.
Heel de dag hebben we door prachtige natuur gewandeld, en we hebben ook weer wat afgelachen. Tussendoor nog even gestopt, eerst voor een ontbijtje en dan nog eens voor cola en een ijsje. Toen we vanop een heuvel Muxia en de oceaante zien kregen was dat echt een schitterend beeld. Daar hebben we lang naar staan kijken.
De albergue is van prima kwaliteit, niks op aan te merken.
Straks gaan we met zijn drieën eten, en ik zou graag de zon in de oceaan zien ondergaan
Morgen de laatste etappe naar Fisterra, daarna met de bus terug naar Compostella.
Vandaag een mooie maar vermoeiende tocht achter de rug. Heel de tijd mooie landschappen en schattige dorpjes. Alleen het weer spartelde wat tegen. Heel de dag is het bewolkt gebleven, en op 1 km van de bestemming begon het zelfs even te regenen. Het valt op dat er nu meer volk op weg is, waarschijnlijk omdat we vroeger vertrokken zijn. Onze albergue zit dan ook goed vol, mede omdat er hier maar 3 albergues zijn.
Toen ik een slaap plek in Muxia wilde reserveren bleek de eerste albergue die ik belde al vol te zitten. Bij de tweede had ik meer succes. Ik denk dat het druk zal zijn in Muxia.
Vanavond is naast Ana ook één van onze Koreanen die ook naar Muxia gaat van de partij
Het dorp waar we verblijven is eigenlijk een dood gat, niets te zien dus. Dat zal morgen wel anders worden, want dan gaat de tocht naar Muxia.
Ik heb vandaag nog eens de laatste reacties en het gastenboek gelezen. Hartverwarmend allemaal. Heel erg bedankt. De tocht loopt nu echt stilaan ten einde, net als mijn schoenzolen, die ook de geest gaan geven.
Dag 93 - 30 juni / Santiago de Compostella - Negreira (22km)
Omdat we gisteren al onze plaats in de albergue gereserveerd hadden konden we vandaag wat later vertrekken. Om 8 uur dus terug op weg. Zodra we Santiago buiten waren viel de drukte onmiddellijk van ons af. Het was onwezenlijk stil. Het eerste uur hebben we zelfs geen andere pelgrims gezien. Ik kon terug volop genieten van de natuur, en die is echt mooi hier in Galicië.
Af en toe zagen we dan toch enkele pelgrims, allemaal onbekenden voor ons. De meeste pelgrims die we kennen gingen niet naar Fisterra, zelfs Jan niet, want die zit door zijn knie.
Veel door bossen gewandeld, en dat is maar goed ook want die geven wat schaduw. Het begon weeral serieus warm te worden. Rond half twee kwamen we aan in de albergue. Dan eerst hamburger gaan eten, douchen, wasje. Kortom terug in de vertrouwde pelgrims routine.
Vanavond nog eens calamares gegeten, altijd lekker.
Morgen naar Olveiroa.
Om negenen ontbijtje, wat wandelen, mensen tegenkomen die je onderweg gezien hebt op de camino en mekaar feliciteren met de prestatie. Om 12 uur de pelgrimsmis nog eens bijgewoond. Na de middag paella met zeevruchten gegeten. Nog wat rondwandelen. Dan terug naar albergue voor douchke. Tegen zeven uur terug afspraak aan de kathedraal voor het laatste diner met de Koreanen: verschillende paella's waarbij iedereen neemt wat hij wil. Die paella's komen stilaan uit mijn oren. Voorlopig dus niet meer mee afkomen. Daarna nog wat cadeautjes uitgewisseld en afscheid genomen. We hebben samen samen veel plezier gemaakt. Zeker met Giin zal ik nog emails uitwisselen.
Stuart ging vandaag naar Fisterra, met de bus. We zullen hem niet meer zien, want vandaar reist hij door voor enkele dagen Portugal.
Morgen vertrekken Ana en ik richting Muxia en Fisterra.
Dag 91 - 28 juni / Pedrouzo - Santiago de Compostella (20km)
Vanmorgen om 5 uur vertrokken.Eens buiten Pedrouzo was het pikdonker en was ik blij dat ik mijn hoofdlampje bij had. Na iets meer dan een uurtje stappen botste ik onverwacht op Ana en de Koreaanse vrienden. Zij waren al om half vier opgestaan, hadden snel ontbeten, en waren om half vijf vertrokken. Plotseling bood zich een nieuwe verassing aan: een ezel die blijkbaar ergens ontsnapt was. Dat beest was blijkbaar heel blij van ons te zien en bleef ons volgen, mij vooral. Soort zoekt soort zeker. Het was een vrouwtje en dat zette de Koreanen er toe aan om te zeggen dat die ezel mij wel zag zitten. Op een bepaald ogenblik kon ik de ezel enigszins vastbinden met wat lint en dachten we ervan af te zijn, maar dat lukte ook niet. Zij bleef ons alzo achtervolgen tot aan Monte Gozo, waar ze het plots voor bekeken hield. Ik hoop nu maar dat ik geen nachtmerries krijg met achtervolgende ezels.
Santiago de Compostella. We zijn er geraakt! Toch wel een ontlading als je dan eindelijk bij die kathedraal staat. Maar eerst het "bewijs", de zogenaamde "Compostella" halen. Dat betekende dus: aanschuiven, gelukkig maar een half uurtje. Daarna zijn we snel naar het informatie bureau voor Toerisme gestapt om een albergue te zoeken. De eerste waar we aanbelden was al volzet, maar met de tweede, iets verder uit het centrum, lukte het dan toch. Daarna zo snel mogelijk terug naar de kathedraal, want om 12h begon de pelgrimsmis. Halftwaalf waren we daar, maar zitten was er al niet meer bij. De mis zelf was volledig in het Spaans, maar speciaal vond ik het feit dat er meer dan 10 priesters aan meewerkten. Op het einde van de mis kwam natuurlijk hetgeen waar de meeste mensen voor komen: het zwierende wierookvat. Inderdaad heel spectaculair. Dat ding gaat behoorlijk hoog, niet zo heel ver van het plafond. Naar het schijnt is dat ooit eens losgekomen en op de mensen terecht gekomen, waarbij enkele doden zijn gevallen. Daarna gaan lunchen: paella met kreeft! Dat is echt de aankomst vieren.
Vanavond nog eens met heel de bende, inclusief Stuart, gaan eten. Dat was weer heel plezant.
Morgen : Rustdag
Vandaag ging het wandelen weer veel beter. Ana ging wat later vertrekken, zodat ik rustig mijn eigen tempo kon lopen. Ik heb het kalmpjes aan gedaan, want tijd genoeg. Regelmatig gestopt voor een drankje of om van de natuur te genieten. Daarmee stond ik iets voor twaalf aan een albergue die net open ging. Daarna ben ik pulpo gaan eten, heel lekker. Mijn inktvis was al een tijdje op toen ik Ana en de Koreanen zag aankomen. Zij gingen samen naar een andere albergue, maar we zien elkaar straks. Ik probeer hen te overtuigen om morgen vóór vijf uur te vertrekken om zo vroeg mogelijk in Santiago aan te komen. Ze moeten nog wat kauwen op die gedachte denk ik.
Vanavond nog eens lekker pizza gaan eten met de bende, heel gezellig natuurlijk. Het woord kampai is dikwijls gevallen.
Morgen naar Santiago!!!
De eerste uren van vandaag waren vrij lastig. Ik raakte gewoon niet vooruit, dat gevoel had ik tenminste, tegenover vorige dagen. Toen ik in Melina toekwam had ik 12 km gedaan op 2,5 uur, niet van mijn gewoonte. Ik had wel Ana ingehaald die een half uur voor mij vertrokken was, maar dat is geen referentie.
Na wat initiële mist klaarde het snel uit en werd het weeral behoorlijk warm. De landschappen waren vandaag weer heel wat mooier dan vorige dagen.
Aan de ingang van Arzua bevinden zich meerdere albergues, maar omdat Ana graag kookt moet er dus wel een keuken aan zijn. Na wat rondkijken hebben we een geschikte albergue gevonden. Daar verblijven ook nogal wat jongeren onder begeleiding van 2 priesters. Dat ontdekte ik toen ik mijn wasje bezig was. Één van de priesters was een geweldige pot soep aan het koken een vroeg mij of ik een bord wilde. Heel lekkere linzen en groenten soep met grote stukken kip. Daarna siësta.
Rond zessen begon Ana een Chinese pastaschotel te koken met varkensvlees erin, heel lekker en niet erg gekruid.
Morgen naar Pedrouzo
Dag 88 - 25 juni / Portomarin - Palas de Rei (25km)
Gisteravond hebben we nog pizza gegeten aan een tafel met een Braziliaan, enkele Duitsers en twee Canadese Frans sprekende dames (uit Quebec)
Vanochtend weer wat mistig, maar na twee uurtjes stappen liep ik weeral in de volle zon. Het is hier weer serieus warm. Onderweg één van mijn allerbeste ontbijten gehad op deze camino: een vers gemaakte tortilla met stukjes tomaat, olijven en toast.
Tegen tienen Ana ingehaald en rond twaalven liepen we Palas de Rei binnen op zoek naar een albergue. We hadden gisteren gehoord dat de albergue municipal heel slecht zou zijn, dus wilden we die vermijden. We zitten nu in een privé albergue die kost wat meer (10), maar is dat ook waard.
Vanmiddag weer hamburger gegeten met Ana, Giin en een Hongaarse die ook Ana noemt. Daarna een douchke, wasje en siësta.
Vanavond werden we uitgenodigd door Giin, Kalan en de andere Koreanen waar ik de namen maar niet kan van onthouden om bij hun in de albergue te komen eten. Een van hen kan echt goed koken. Er was vlees, groenten, sla, pasta en gebakken rijst. We hebben ons met zevenen fantastisch geamuseerd. Vooral de kok was in zijn nopjes omdat ik het lekker vond, en omdat ik er zoveel van binnen speelde.
Morgen wacht een etappe van 29 km naar Arzua, dat zal andere koek zijn.
Vandaag hebben we hetzelfde weer als gisteren: mistig en bewolkt vóór de middag, zonnig en warm na de middag. Ideaal dus om 's morgens te wandelen en in de namiddag wasje en plasje te doen en daarna siësta houden. Ook de wandel omgeving is hetzelfde, mooi maar niet spectaculair.
De hoeveelheid stappers breidt nog altijd uit. Ik vermoed dat vele scholen de laatste week vóór de vakantie gebruiken voor een tocht naar Santiago. De ene lading schoolgaande jeugd na de andere loopt voor en achter ons. Heel druk en levendig dus. Van de rust en de stilte genieten is nu een zeldzaamheid.
We arriveerden rond twaalven aan de albergue en stelden vast dat er al 20 mensen vóór ons zaten te wachten. Geen probleem aangezien er meer dan 100 bedden zijn.
Ik heb ondertussen van het thuisfront een boeking doorgekregen voor mijn vlucht (letterlijk te nemen) huiswaarts. Normaal gezien ben ik over twaalf dagen terug in het land.
Morgen naar. Palas del Rei.
De dag begon miezerig, met veel mist en bewolking, maar niet koud. Eigenlijk hebben we vandaag de zon bijna niet gezien. Ondanks dat wandelden we door een heuvelachtig terrein vol groen met hier en daar een boerderij. Op die manier werd de geur van gemaaid gras en hooi afgewisseld met die van verse en oude koeienvlaaien. Een vertrouwde geur overigens die me weer eens aan thuis herinnert.
Zoals al enkele malen ben ik onderweg gestopt voor een ontbijtje, terwijl Ana verder gaat. Na mijn ontbijt ga ik op weg om haar in te halen, maar ik deed het vandaag rustig aan omdat de omgeving zo mooi was, een beetje feeëriek.
Kort voor Sarria haalde ik zowel Ana als Giin in. Later hebben we gehoord dat Stuart al enkele dorpen verder zit.
Sarria is vrij groot met meerdere albergues. Wij hebben met zijn allen de albergue municipal genomen. We waren weer eerst.
Vanavond samen met Ana en Giin gaan eten: Calamares.
Morgen naar Portomarin.
Zoals gisteren gezegd werd het vandaag een niet zo zware etappe. Na enkele klimmetjes werd het dalen ingezet. Stuart kon weer niet goed volgen. Hij had weer last van zijn knieën. Zelfs door niet te snel te wandelen waren Ana en ik al om 11 uur in Triacastela. Na wat rondkijken kozen we voor albergue Aitzenea, één van de vele albergues hier. De stadjes hebben nu veel meer albergues en ook grotere, en de reden daarvoor is simpel: Sinds Burgos en Leon zijn er een heel leger mensen gestart voor de camino, en vooral voor de laatste honderd kilometer komen er nog een pak bij: Het is nu eenmaal zo dat iedereen die de laatste honder km tot Santiago te voet doet en dat kan aantonen met stempels een "Compostella" krijgt, een bewijs van pelgrim naar Santiago de Compostella. Het wordt allemaal nog drukker als ook de camino del Norte en andere camino´s zoals deze uit Portugal erbij komen. Maar ja, we zitten toch maar in de laatste dagen hé.
Vanmiddag heeft Ana haar eigen potje gekookt (zij zit wat krap bij kas), en ik ben nog maar eens een biefstukske gaan eten. Vanavond wil Ana voor ons beiden koken, en voor mij is dat OK, maar ik betaal wel mijn deel van de kosten. Gelukkig is Japans eten niet zo gekruid als Koreaans.
Ondertussen is Stuart al een dorp verder gewandeld, op het vlakke lukt het hem wel goed. We halen hem morgen zeker in. Giin zit ook in Triacastela, maar in een andere albergue, we gaan straks samen iets drinken. Zoals ik al zei zijn er nu meer en meer pelgrims op de weg en dat gaat dus alleen maar drukker worden. Druk in de morgen bij het vertrek en druk op de slaapplaatsen, maar onderweg valt dat allemaal wel mee.
Morgen weer een relatief korte etappe: naar Sarria.
O ja, ik heb het gastenboek ontdekt, Kim had dat gemeld maar ik wist niet waar ik het moest zoeken. Merci aan al de schrijvers, heel leuk om dat te lezen.
Vandaag weer vroeg vertrokken om de warmte van de dag wat voor te zijn. Ik dacht dat het zoals vorige dagen wel warm genoeg zou zijn om zonder fleece te vertrekken, maar viel me dat tegen. We zaten in een dal, waar de zon niet snel doorkomt. Koud dat ik het had, en te koppig om mijn fleece uit de rugzak te halen. Pas na achten kwam ik in de zonneschijn terecht. Deed dat deugd zeg.
Dan begonnen we aan de klim op de O Cebreiro, voor mij kinderspel, maar voor Ana en Stuart minder plezant. De landschappen werden wel alsmaar mooier. Deze tocht duurt normaal 4 en een half uur, en Ana en ik waren op precies die tijd boven. Om half elf stonden we dus al aan de albergue, om vast te stellen dat die pas om één uur open gaat. Onze rugzak voor de deur achtergelaten om een welverdiend pintje te gaan drinken in O Cebreiro, een heel toeristisch dorpje. Nog wat rondgewandeld en dan terug naar de albergue. Daar zagen we dat de rij rugzakken aangegroeid was tot zowat 50 stuks. Deze albergue kan zowat 100 mensen herbergen, maar tegen tweeën was de zaak vol. Toen we binnen mochten was ik de eerste en kreeg dus bed nummer één, Ana nummer twee, en zo gaat dat verder. Stuart kwam veel te laat binnen en is in een hotel gaan slapen. Op de middag zijn we een stevige biefstuk gaan eten, dat was lang geleden, en het smaakte. Na de middag heb ik een dutje gedaan, dat was ook lang geleden. Meestal heb ik na de middag geen slaapje nodig. Toch oud aan't worden?
Morgen is het vooral bergaf richting Triacastela, geen zware etappe dus.
Ik wist vanmorgen onmiddellijk dat dit een zware dag ging worden, open hemel en om zes uur al warm. 33 km op het programma is dan niet evident.
Ana besloot verder mee te gaan tot het einde, en lang voor dat einde waren we allebei zwaar aan het puffen, maar we hebben doorgezet en omstreeks kwart voor twee waren we er. Als beloning hebben we allebei onmiddellijk een bocadillo met tortilla gegeten, met een grote pint bier erbij natuurlijk. Daarna douchen, wasje doen, alles klaarleggen voor morgen en dan wat siësta houden.
Om zes uur zijn we samen nog eens beginnen koken: gebakken rijst met omelet (voor rekening van Ana), en een tomatensaus met ui, tomaat, champignons, tonijn en inktvis. Alles samen gemengd was dat een lekker brouwseltje.
Morgen willen we naar de top van de O Cebreiro stappen en daar in de enige albergue overnachten. Het is maar 20 km, maar er is veel klimwerk bij. Vroeg vertrekken is dus weer de boodschap.
Daarstraks nog eens een skypeke gedaan met Kim, Kristof en de kids. Altijd plezant natuurlijk.
Vanmorgen langs het Cruz de Ferro gestapt terwijl de zon net opkwam. Een heel ander gezicht en sfeer, maar te veel mensen die er halt houden. Toch nog even stilgestaan bij al wat er gebeurd is. Daarna verder gestapt tot ik Stuart en Ana bijgebeend was. Stuart gaf aan dat hij traag ging stappen omdat het heer de tijd bergaf is en zijn knieën daar niet goed tegen kunnen. Ik dus verder met Ana die ondertussen mijn tempo vrij goed aankan.
Er was blijkbaar in Ponferrada een nieuwe kleine albergue gestart, en we wilden daar graag blijven slapen. Er was gelukkig nog plaats en we konden zelfs nog voor enkele mensen zoals Stuart reserveren. Het is een hele nette en degelijke albergue. Ik wou dat ik er elke dag zo een had.
Ponferrada is vrij groot, dus aan eten en drinken geen gebrek. Vanmiddag dan ook een serieuze crèmeglas gegeten. En ik had daar een goede reden voor: de thermometers gaven 32 graden in de schaduw aan. En morgen geven ze van hetzelfde weer. Dat belooft, want ik wil 33 km doen. Of Ana meegaat weet ik nog niet, maar ik wil naar Trabadelo. Daardoor kan ik overmorgen naar de top van O Cebreiro en daar overnachten.
Dag 81 - 18 juni / Santa Catalina de Somoza - Foncebadon (18 km)
Gisteravond nog gezellig gedineerd met Ana, een Deens koppel en een Zweed, in de albergue.
Vanmorgen samen met Ana vertrokken, en gestapt tot in het volgende dorp. Daar ben ik gestopt om te ontbijten, terwijl Ana verder ging. Iets meer dan een uurtje later had ik haar al terug ingehaald en zijn we samen beginnen klimmen. Ik vond het gemakkelijk en plezierig, maar Ana is duidelijk niet zo'n goeie klimmer.
Toch waren we om 11h al in Foncebadon. Het dorp lijkt meer op een verzameling ruïnes van huizen dan op een dorp, maar er zijn wel 4 albergues.
Zowel Stuart als Giin zijn ons bijgebeend, dus is onze bende weer compleet.
Na de middag zijn Stuart, Ana en ik al tot bij het Cruz de Ferro gestapt. Ik heb mijn 4 steentjes daar bij het kruis gelegd. Één van de parochie, één van een goeie vriendin, één van ons Kim en één van mij. Het duurde even, maar dan kwamen de emoties toch weer helemaal boven. Een stap die ik niet wilde of mocht overslaan. Daarna nog even stil gestaan bij het feit dat niet alleen ik, maar duizenden vóór mij en duizenden na mij hier een last op symbolische wijze komen afleggen.
De rest van de middag heb ik wat zitten praten met Stuart, Ana, een Amerikaan (Patrick) en Jan die ons ook is komen vervoegen.
Het weer is hier zonnig maar niet heet. Straks dineren we samen met de meeste gasten aan grote tafels. Dat wordt vast ook weer gezellig.
Morgen naar Ponferrada.
Dag 80 - 17 juni / Hospital de Orbigo - Santa Catalina de Somoza (25km)
Na een goed ontbijt in de Alberge ben ik vertrokken met fris en bewolkt maar droog weer. Ik wist dat Ana al een half uurtje weg was, maar na 10km had ik haar ingehaald. Rusting verder gestapt in een heel mooie omgeving, die stilaan heuvelachtiger wordt. Tegen de middag brak de zon door en werd het snel warmer. Gelukkig waren we bijna aan de albergue. Stuart zit een dorpje achter op ons, maar zal ons de volgende dagen zeker inhalen.
Mooie albergue voor zo'n piepklein dorpje. Vanmiddag een heel lekkere boccadillo met tortilla gegeten in het restaurant van de albergue, met een frisse pint voor amper 4 Euro. Gedouched, wasje gedaan, gegeten, en dan de rest van de middag luieren. Ook dat is pelgrimeren. Na een stevige wandeling mag een mens al eens genieten nietwaar. In dit geval heb ik mezelf ook nog getracteerd op een ijsje!
Morgen beginnen we aan een geleidelijke klim op de Montes de Leon, waar ook het Cruz de Ferro staat. We gaan proberen naar Foncebadon te gaan, niet zo ver maar wel met een serieuze klim tot op 1440meter. Maar seffens nog eerst eens lekker eten (hoop ik toch), en tegen negenen bedje in.
Het begint vooruit te gaan, nog een 11-tal dagen tot Santiago. Nog wel 2 bergen te beklimmen, maar dat is part of the fun. Mijn baard begint me mijn voeten uit te hangen, ik zal blij zijn als die eraf is.
Dag 79 - 16 juni / Leon - Hospital de Orbigo (33km)
Zoals gezegd heb ik dus vandaag een grote etappe gedaan. Toen ik iets meer dan 5km gestapt had haalde ik Ana in. We zijn dan samen beginnen stappen, waarbij ik iets trager moest gaan maar dat was geen probleem. Na wat praten zij ze dat ze mee wilde naar Hospital.
Het weer was niet echt heet, maar de zon heeft heel de dag geschenen en na de middag was het echt behaaglijk warm.
Het enige dat niet zo behaaglijk was was de weg. Heel de dag naast een autoweg, dat is niet zo plezant. Dat is ook de reden waarom ik zo ver wilde gaan, vanaf Hospital zijn er terug kleine wegen in het veld en de natuur. Over enkele dagen zie ik Cruz de Fer, de plaats waar mensen symbolisch een last kunnen achterlaten in de vorm van een steen of iets gelijkaardigs.
Vanmiddag een stevige hamburger gegeten, eigen makelij van het restaurant, dat was lang geleden, en hij was verdomd lekker.
Vanavond wou Ana koken: gebakken rijst met ei en groenten, ook heel lekker. Ik heb de groenten fijn gesneden en helpen afwassen. Kwestie van toch ook een duit in het zakje te doen.
Morgen stappen we richting Santa Catalina de Somoza.
