Dag 88 - 25 juni / Portomarin - Palas de Rei (25km)
Gisteravond hebben we nog pizza gegeten aan een tafel met een Braziliaan, enkele Duitsers en twee Canadese Frans sprekende dames (uit Quebec)
Vanochtend weer wat mistig, maar na twee uurtjes stappen liep ik weeral in de volle zon. Het is hier weer serieus warm. Onderweg één van mijn allerbeste ontbijten gehad op deze camino: een vers gemaakte tortilla met stukjes tomaat, olijven en toast.
Tegen tienen Ana ingehaald en rond twaalven liepen we Palas de Rei binnen op zoek naar een albergue. We hadden gisteren gehoord dat de albergue municipal heel slecht zou zijn, dus wilden we die vermijden. We zitten nu in een privé albergue die kost wat meer (10), maar is dat ook waard.
Vanmiddag weer hamburger gegeten met Ana, Giin en een Hongaarse die ook Ana noemt. Daarna een douchke, wasje en siësta.
Vanavond werden we uitgenodigd door Giin, Kalan en de andere Koreanen waar ik de namen maar niet kan van onthouden om bij hun in de albergue te komen eten. Een van hen kan echt goed koken. Er was vlees, groenten, sla, pasta en gebakken rijst. We hebben ons met zevenen fantastisch geamuseerd. Vooral de kok was in zijn nopjes omdat ik het lekker vond, en omdat ik er zoveel van binnen speelde.
Morgen wacht een etappe van 29 km naar Arzua, dat zal andere koek zijn.
Vandaag hebben we hetzelfde weer als gisteren: mistig en bewolkt vóór de middag, zonnig en warm na de middag. Ideaal dus om 's morgens te wandelen en in de namiddag wasje en plasje te doen en daarna siësta houden. Ook de wandel omgeving is hetzelfde, mooi maar niet spectaculair.
De hoeveelheid stappers breidt nog altijd uit. Ik vermoed dat vele scholen de laatste week vóór de vakantie gebruiken voor een tocht naar Santiago. De ene lading schoolgaande jeugd na de andere loopt voor en achter ons. Heel druk en levendig dus. Van de rust en de stilte genieten is nu een zeldzaamheid.
We arriveerden rond twaalven aan de albergue en stelden vast dat er al 20 mensen vóór ons zaten te wachten. Geen probleem aangezien er meer dan 100 bedden zijn.
Ik heb ondertussen van het thuisfront een boeking doorgekregen voor mijn vlucht (letterlijk te nemen) huiswaarts. Normaal gezien ben ik over twaalf dagen terug in het land.
Morgen naar. Palas del Rei.
De dag begon miezerig, met veel mist en bewolking, maar niet koud. Eigenlijk hebben we vandaag de zon bijna niet gezien. Ondanks dat wandelden we door een heuvelachtig terrein vol groen met hier en daar een boerderij. Op die manier werd de geur van gemaaid gras en hooi afgewisseld met die van verse en oude koeienvlaaien. Een vertrouwde geur overigens die me weer eens aan thuis herinnert.
Zoals al enkele malen ben ik onderweg gestopt voor een ontbijtje, terwijl Ana verder gaat. Na mijn ontbijt ga ik op weg om haar in te halen, maar ik deed het vandaag rustig aan omdat de omgeving zo mooi was, een beetje feeëriek.
Kort voor Sarria haalde ik zowel Ana als Giin in. Later hebben we gehoord dat Stuart al enkele dorpen verder zit.
Sarria is vrij groot met meerdere albergues. Wij hebben met zijn allen de albergue municipal genomen. We waren weer eerst.
Vanavond samen met Ana en Giin gaan eten: Calamares.
Morgen naar Portomarin.
Zoals gisteren gezegd werd het vandaag een niet zo zware etappe. Na enkele klimmetjes werd het dalen ingezet. Stuart kon weer niet goed volgen. Hij had weer last van zijn knieën. Zelfs door niet te snel te wandelen waren Ana en ik al om 11 uur in Triacastela. Na wat rondkijken kozen we voor albergue Aitzenea, één van de vele albergues hier. De stadjes hebben nu veel meer albergues en ook grotere, en de reden daarvoor is simpel: Sinds Burgos en Leon zijn er een heel leger mensen gestart voor de camino, en vooral voor de laatste honderd kilometer komen er nog een pak bij: Het is nu eenmaal zo dat iedereen die de laatste honder km tot Santiago te voet doet en dat kan aantonen met stempels een "Compostella" krijgt, een bewijs van pelgrim naar Santiago de Compostella. Het wordt allemaal nog drukker als ook de camino del Norte en andere camino´s zoals deze uit Portugal erbij komen. Maar ja, we zitten toch maar in de laatste dagen hé.
Vanmiddag heeft Ana haar eigen potje gekookt (zij zit wat krap bij kas), en ik ben nog maar eens een biefstukske gaan eten. Vanavond wil Ana voor ons beiden koken, en voor mij is dat OK, maar ik betaal wel mijn deel van de kosten. Gelukkig is Japans eten niet zo gekruid als Koreaans.
Ondertussen is Stuart al een dorp verder gewandeld, op het vlakke lukt het hem wel goed. We halen hem morgen zeker in. Giin zit ook in Triacastela, maar in een andere albergue, we gaan straks samen iets drinken. Zoals ik al zei zijn er nu meer en meer pelgrims op de weg en dat gaat dus alleen maar drukker worden. Druk in de morgen bij het vertrek en druk op de slaapplaatsen, maar onderweg valt dat allemaal wel mee.
Morgen weer een relatief korte etappe: naar Sarria.
O ja, ik heb het gastenboek ontdekt, Kim had dat gemeld maar ik wist niet waar ik het moest zoeken. Merci aan al de schrijvers, heel leuk om dat te lezen.
Vandaag weer vroeg vertrokken om de warmte van de dag wat voor te zijn. Ik dacht dat het zoals vorige dagen wel warm genoeg zou zijn om zonder fleece te vertrekken, maar viel me dat tegen. We zaten in een dal, waar de zon niet snel doorkomt. Koud dat ik het had, en te koppig om mijn fleece uit de rugzak te halen. Pas na achten kwam ik in de zonneschijn terecht. Deed dat deugd zeg.
Dan begonnen we aan de klim op de O Cebreiro, voor mij kinderspel, maar voor Ana en Stuart minder plezant. De landschappen werden wel alsmaar mooier. Deze tocht duurt normaal 4 en een half uur, en Ana en ik waren op precies die tijd boven. Om half elf stonden we dus al aan de albergue, om vast te stellen dat die pas om één uur open gaat. Onze rugzak voor de deur achtergelaten om een welverdiend pintje te gaan drinken in O Cebreiro, een heel toeristisch dorpje. Nog wat rondgewandeld en dan terug naar de albergue. Daar zagen we dat de rij rugzakken aangegroeid was tot zowat 50 stuks. Deze albergue kan zowat 100 mensen herbergen, maar tegen tweeën was de zaak vol. Toen we binnen mochten was ik de eerste en kreeg dus bed nummer één, Ana nummer twee, en zo gaat dat verder. Stuart kwam veel te laat binnen en is in een hotel gaan slapen. Op de middag zijn we een stevige biefstuk gaan eten, dat was lang geleden, en het smaakte. Na de middag heb ik een dutje gedaan, dat was ook lang geleden. Meestal heb ik na de middag geen slaapje nodig. Toch oud aan't worden?
Morgen is het vooral bergaf richting Triacastela, geen zware etappe dus.
Ik wist vanmorgen onmiddellijk dat dit een zware dag ging worden, open hemel en om zes uur al warm. 33 km op het programma is dan niet evident.
Ana besloot verder mee te gaan tot het einde, en lang voor dat einde waren we allebei zwaar aan het puffen, maar we hebben doorgezet en omstreeks kwart voor twee waren we er. Als beloning hebben we allebei onmiddellijk een bocadillo met tortilla gegeten, met een grote pint bier erbij natuurlijk. Daarna douchen, wasje doen, alles klaarleggen voor morgen en dan wat siësta houden.
Om zes uur zijn we samen nog eens beginnen koken: gebakken rijst met omelet (voor rekening van Ana), en een tomatensaus met ui, tomaat, champignons, tonijn en inktvis. Alles samen gemengd was dat een lekker brouwseltje.
Morgen willen we naar de top van de O Cebreiro stappen en daar in de enige albergue overnachten. Het is maar 20 km, maar er is veel klimwerk bij. Vroeg vertrekken is dus weer de boodschap.
Daarstraks nog eens een skypeke gedaan met Kim, Kristof en de kids. Altijd plezant natuurlijk.
Vanmorgen langs het Cruz de Ferro gestapt terwijl de zon net opkwam. Een heel ander gezicht en sfeer, maar te veel mensen die er halt houden. Toch nog even stilgestaan bij al wat er gebeurd is. Daarna verder gestapt tot ik Stuart en Ana bijgebeend was. Stuart gaf aan dat hij traag ging stappen omdat het heer de tijd bergaf is en zijn knieën daar niet goed tegen kunnen. Ik dus verder met Ana die ondertussen mijn tempo vrij goed aankan.
Er was blijkbaar in Ponferrada een nieuwe kleine albergue gestart, en we wilden daar graag blijven slapen. Er was gelukkig nog plaats en we konden zelfs nog voor enkele mensen zoals Stuart reserveren. Het is een hele nette en degelijke albergue. Ik wou dat ik er elke dag zo een had.
Ponferrada is vrij groot, dus aan eten en drinken geen gebrek. Vanmiddag dan ook een serieuze crèmeglas gegeten. En ik had daar een goede reden voor: de thermometers gaven 32 graden in de schaduw aan. En morgen geven ze van hetzelfde weer. Dat belooft, want ik wil 33 km doen. Of Ana meegaat weet ik nog niet, maar ik wil naar Trabadelo. Daardoor kan ik overmorgen naar de top van O Cebreiro en daar overnachten.
Dag 81 - 18 juni / Santa Catalina de Somoza - Foncebadon (18 km)
Gisteravond nog gezellig gedineerd met Ana, een Deens koppel en een Zweed, in de albergue.
Vanmorgen samen met Ana vertrokken, en gestapt tot in het volgende dorp. Daar ben ik gestopt om te ontbijten, terwijl Ana verder ging. Iets meer dan een uurtje later had ik haar al terug ingehaald en zijn we samen beginnen klimmen. Ik vond het gemakkelijk en plezierig, maar Ana is duidelijk niet zo'n goeie klimmer.
Toch waren we om 11h al in Foncebadon. Het dorp lijkt meer op een verzameling ruïnes van huizen dan op een dorp, maar er zijn wel 4 albergues.
Zowel Stuart als Giin zijn ons bijgebeend, dus is onze bende weer compleet.
Na de middag zijn Stuart, Ana en ik al tot bij het Cruz de Ferro gestapt. Ik heb mijn 4 steentjes daar bij het kruis gelegd. Één van de parochie, één van een goeie vriendin, één van ons Kim en één van mij. Het duurde even, maar dan kwamen de emoties toch weer helemaal boven. Een stap die ik niet wilde of mocht overslaan. Daarna nog even stil gestaan bij het feit dat niet alleen ik, maar duizenden vóór mij en duizenden na mij hier een last op symbolische wijze komen afleggen.
De rest van de middag heb ik wat zitten praten met Stuart, Ana, een Amerikaan (Patrick) en Jan die ons ook is komen vervoegen.
Het weer is hier zonnig maar niet heet. Straks dineren we samen met de meeste gasten aan grote tafels. Dat wordt vast ook weer gezellig.
Morgen naar Ponferrada.
Dag 80 - 17 juni / Hospital de Orbigo - Santa Catalina de Somoza (25km)
Na een goed ontbijt in de Alberge ben ik vertrokken met fris en bewolkt maar droog weer. Ik wist dat Ana al een half uurtje weg was, maar na 10km had ik haar ingehaald. Rusting verder gestapt in een heel mooie omgeving, die stilaan heuvelachtiger wordt. Tegen de middag brak de zon door en werd het snel warmer. Gelukkig waren we bijna aan de albergue. Stuart zit een dorpje achter op ons, maar zal ons de volgende dagen zeker inhalen.
Mooie albergue voor zo'n piepklein dorpje. Vanmiddag een heel lekkere boccadillo met tortilla gegeten in het restaurant van de albergue, met een frisse pint voor amper 4 Euro. Gedouched, wasje gedaan, gegeten, en dan de rest van de middag luieren. Ook dat is pelgrimeren. Na een stevige wandeling mag een mens al eens genieten nietwaar. In dit geval heb ik mezelf ook nog getracteerd op een ijsje!
Morgen beginnen we aan een geleidelijke klim op de Montes de Leon, waar ook het Cruz de Ferro staat. We gaan proberen naar Foncebadon te gaan, niet zo ver maar wel met een serieuze klim tot op 1440meter. Maar seffens nog eerst eens lekker eten (hoop ik toch), en tegen negenen bedje in.
Het begint vooruit te gaan, nog een 11-tal dagen tot Santiago. Nog wel 2 bergen te beklimmen, maar dat is part of the fun. Mijn baard begint me mijn voeten uit te hangen, ik zal blij zijn als die eraf is.
Dag 79 - 16 juni / Leon - Hospital de Orbigo (33km)
Zoals gezegd heb ik dus vandaag een grote etappe gedaan. Toen ik iets meer dan 5km gestapt had haalde ik Ana in. We zijn dan samen beginnen stappen, waarbij ik iets trager moest gaan maar dat was geen probleem. Na wat praten zij ze dat ze mee wilde naar Hospital.
Het weer was niet echt heet, maar de zon heeft heel de dag geschenen en na de middag was het echt behaaglijk warm.
Het enige dat niet zo behaaglijk was was de weg. Heel de dag naast een autoweg, dat is niet zo plezant. Dat is ook de reden waarom ik zo ver wilde gaan, vanaf Hospital zijn er terug kleine wegen in het veld en de natuur. Over enkele dagen zie ik Cruz de Fer, de plaats waar mensen symbolisch een last kunnen achterlaten in de vorm van een steen of iets gelijkaardigs.
Vanmiddag een stevige hamburger gegeten, eigen makelij van het restaurant, dat was lang geleden, en hij was verdomd lekker.
Vanavond wou Ana koken: gebakken rijst met ei en groenten, ook heel lekker. Ik heb de groenten fijn gesneden en helpen afwassen. Kwestie van toch ook een duit in het zakje te doen.
Morgen stappen we richting Santa Catalina de Somoza.
Dag 78 - 15 juni / Mansilla de las Mulas - Leon (20 km)
Niet zo'n interessant traject vandaag: heel de tijd naast een autoweg en relatief vlak terrein. Gelukkig is het weer aan de beterhand, nog wel wat wolken, maar de zon is meer en meer van de partij. Niet vergeten dat we hier op een 800 meter boven de zeespiegel zitten waardoor het automatisch wat frisser is, maar het is wel aangenaam tegen en na de middag.
We slapen hier weer in een Benedictijns klooster, een albergue met meer dan 100 bedden. Druk dus. Jan en Ana heb ik al gezien, en ook een paar Denen, Fransen en nog wat anderen die ik ken. Stuart was hier ook maar is naar een andere albergue gaan kijken.
De kathedraal van Leon is heel mooi, ook vanbinnen. Ik heb enkele Euro's uitgegeven om de kathedraal binnenin te bezoeken en ik vond het fenomenaal. Via een auditief apparaat krijg je ook een hele goeie uitleg.
Vanavond ben ik gezellig gaan eten met Jiin en Ana. Stuart heeft uiteindelijk voor een hotel gekozen en ging daar eten.
Ik ga toch geen dag in Leon blijven, maar ga morgen waarschijnlijk 33km stappen. Ik voel me ik goeie conditie en dus ga ik even door.
Dag 77 - 14 juni / Calzadilla de los Hermanillos - Mansilla de las Mulas (24km)
De grootste uitdaging vandaag was de weg zelf. Zo'n oude Romeinse weg bestaat hoofdzakelijk uit ronde keien, de ene al groter dan de andere. Zeer pijnlijk voor de voeten, zelfs al heb je stevige schoenen.
Het weer werkt ook niet erg mee, veel bewolking en af en toe een spatje regen. Gelukkig is de omgeving mooi, vooral als plots de zon even alles in vuur en vlam zet.
In Mansilla nam ik de albergue municipal en die is heel goed. Jan was daar ook en we hebben beslist om samen te koken: spaghetti met een tomatensaus met chorizo. Heel lekker gegeten.
Stuart en Ana zijn hier ook, samen met nog wat Koreanen en Fransen die ik ken. Gezellige boel dus.
Dag 76 - 13 juni / Terradillos de los Templarios - Calzadilla de los Hermanillos (26km)
Het is gelukkig droog gebleven vandaag, al was er veel bewolking. Na de middag hebben we wat meer opklaringen gekregen, maar het bleef toch redelijk fris.
Ik ben heel de voormiddag met Jan opgetrokken, hoewel deze een iets hoger tempo heeft dan ik. Van zodra we de Calzada Romana opgingen in Calzada del Coto was het of we de bewoonde wereld achter ons lieten. In het begin nog wel wat struiken, maar daarna kwam er een kalere vlakte, en dat gecombineerd met een af en toe doorbrekende zon liet ons proeven van wat nog komen zou: het niets, en dat kan kan toch zo mooi zijn, de vlakte, de weg, de wolken en de zon.
De albergue heeft nogal wat van een hotel maar dat is ok voor mij. Met vieren op 1 kamer, bar en restaurant, Wifi, alles is prima.
Morgen beginnen we dus aan het langste stuk van deze Romeinse weg, en ik denk dat het genieten wordt.
Stuart en Ana zijn ook in het dorpje aanbeland maar kozen een andere albergue. Ik zie hen de volgende dagen zeker weer. Ik heb geleerd dat Jan graag schildert, hij volgt nog les op de academie, maar wat hij me via zijn GSM heeft laten zien vindt ik wel heel indrukwekkend.
Dag 75 - 12 juni / Carrion de los Condes - Terradillos de los Templarios (26km)
Vandaag is het wel droog gebleven, maar bewolkt, winderig en frisjes.
De vlakte waar ik duidelijk te veel van verwacht heb leek wel erg veel op onze vlaamse velden. Veel koren en maisvelden, met dat verschil dat er hier en daar een eenzame boom in staat. Onze boeren zouden die bomen al lang gekapt hebben. Wel allemaal heel mooi hoor, en anders dan de bergstreken die ik al gezien heb.
In de buurt van de volgende albergue zag ik plots Jan uit Vilvoorde lopen. We hebben samen ingeschreven in deze albergue die nogal wat hotelallures heeft. We slapen op een kamer met vier bedden. Onze kamergenoten zijn twee niet zo vriendelijke Italianen, waarvan er daarnet al één lag te snurken. Dat belooft, gelukkig heb ik mijn oorstoppen nog.
Normaal volgt morgen een etappe die heel de tijd een autoweg volgt, maar ik heb met Jan afgesproken om een alternatieve route, een oude romeinse weg, te volgen. Daarbij overnachten we in een piepklein dorpje. Een beetje extra avontuur dus. Over drie dagen zou ik dan in Leon moeten aankomen, een vrij grote stad, en ik denk eraan om daar nog eens een dagske rust te nemen.
Dag 74 - 11 juni / Fromista - Carrion de los Condes (19km)
Vanmorgen was het toch wel droog zeker toen ik vertrok, maar na een half uur was de pret al voorbij. De regen viel niet overvloedig, maar nat is nat. Wat ik ook zag was de zeer donkere wolken die in mijn richting kwamen. Toen ik een dorpje of twee verder was zag ik plots Stuart staan, en ook zag ik een klein café waar ze ook ontbijt serveren. Ik zei tegen Stuart dat ik iets ging eten en of hij eventueel meeging. Samen gingen we binnen en bestelden iets. We waren net binnen toen de zwarte wolk haar lading loste. De regen en hagel viel met bakken neer, maar wij zaten gelukkig binnen. Ik denk dat den heilige Jaak daar voor iets tussen zat, of was het iemand anders die de weergoden net genoeg heeft tegengehouden tot ik binnen zat?
Na een half uurtje was het genoeg gemilderd zodat we verder konden. Daarna is het steeds minder beginnen regenen, en tegen de middag zijn de eerste zonnestralen erdoor gekomen.
In de refuge aangekomen, een soort nonnenklooster maar wel heel proper, was het eerste werk natuurlijk alles te drogen hangen. Daarna een douchke en iets gaan eten.
Morgen volgt een etappe met 17 km vlakte waar niets zou staan behalve een enkele boom. Ik ben benieuwd.
Stuart zit in dezelfde albergue als ik en Giin en Ana zitten in een andere, maar we gaan toch proberen om weer samen te gaan dineren.
REGEN, VEEL REGEN. Zo kan ik deze dag samenvatten. Toen ik vanmorgen vertrok stroomde er bij wijze van spreken een rivier door het dorp. Ik vond dat plezant. Veel andere pelgrims dachten daar anders over en bleven maar schuilen. Zij hebben niet de juiste kledij voor dit weer.
De landschappen waren weer mooi, maar door het grijze weer was de kleurenpracht er vandaag niet bij.
Ik heb in Fromista een goede albergue, waar ik om 12 uur al binnen was (voor de regen). Ze serveren hier zelfs avondeten.
Mijn kousen waren wel goed nat, maar ik heb er nog genoeg droge voor de volgende dagen.
Gisteren had ik haar al gezien, maar vandaag is ze weer in mijn albergue: een Duitse vrouw die de camino doet met haar zes maanden oude dochter Cara. Toen ze mij vroeg om het kind even vast te houden zodat ze zelf naar het toilet kon heeft dat ukkepukje naar mij gelachen en toch maar even aan mijn baard getrokken. Niet iedereen vindt mijn baard dus lelijk! Wees gerust, als ik thuis ben gaat hij er helemaal terug af.
Morgen naar Carrion de los Condes, ik kom hiermee in een omgeving die bekend staat voor haar lage lichtpollutie. De sterrenhemel zou s'nachts prachtig zijn, als het niet bewolkt is en regent natuurlijk.
Dag 72 - 9 juni / Hornillos del Camino - Castrojeriz (20km)
Deze morgen was er in de albergue ontbijt voorzien, wat vrij zeldzaam is, en dus ben ik pas tegen zevenen vertrokken. Het weer was redelijk fris en er stond meer wind als gewoonlijk. Tegen de middag was het wel warm, maar die wind is de ganse dag gebleven, waardoor het tegen de avond sneller afkoelt.
De landschappen zijn weer prachtig, en toch ook een beetje anders als enkele dagen geleden.
Castrojeriz is een langgerekt dorp dat tegen een berg aanligt. Er is veel volk op stap en dat is ook te zien aan de snelheid waarmee albergues vollopen. Ik was bij de eersten toen deze albergue om 12h opende, en een uurtje later hing er een bordje "completo". Stewart, Ana en Giin hadden er alles op gezet om mij vandaag terug in te halen, en hadden gelukkig nog net een plaatsje in mijn albergue.
Hier hebben ze bij uitzondering eens een PC staan, zij het tegen betaling, en heb ik eindelijk nog eens wat reacties op mijn blog kunnen lezen. Gelukkig zijn het er niet al te veel, maar ik vond ze allemaal heel leuk. Bedankt.
Ik zit nu op 450 km van Santiago, en ik vind dat het einde nu snel begint te naderen. Mijn schoenen beginnen nu ook ernstige tekenen van sleet te vertonen, vooral de hielen want deze zijn nog maar enkele mm dik. Ik hoop er toch mee tot Compostella te geraken.
Morgen naar Boadilla del Camino of naar Fromista.
Dag 71 - 8 juni / Burgos - Hornillos del Camino (20km)
Gisteravond ben ik uit eten gegaan met Stewart en Ana. Voor de Japanse was het de eerste keer dat ze een restaurant bezocht. Normaal kookt ze haar eigen potje. Het grote probleem voor haar was dat ze niet met mes en vork kan eten. Dat hebben we haar dan moeten leren, en na wat gesukkel, ook met de taal, begon het haar toch te lukken.
Burgos is echt wel een bezoek waard. Een levendige stad met prachtige gebouwen waaronder de majestueuze kathedraal. Misschien iets om later terug te bezoeken.
Vanmorgen ben ik vroeg vertrokken omdat het weer warmer ging worden. Eens de buitenwijken achter mij gelaten werd het landschap weer mooier. Na de beklimming van nog maar eens een berg zag ik Hornillos liggen in een fantastisch landschap.
Ana en Steward waren nog in Burgos gebleven tot de middag en zouden dan vertrekken naar een dorpje halfweg. Toen ik later op de middag de Koreaanse Giin terugzag in mijn albergue zij ze dat Ana en Stewart morgen gingen proberen om mij in te halen. Van mij mag het want we hebben al veel plezier gemaakt samen.
Maar ik ga het hen wel niet te gemakkelijk maken.
Vanavond hebben Giin en haar Koreaanse vrienden gekookt en ik mocht mee aanzitten. Een soort spagetti, maar dan zeer sterk gekruid, en heel lekker. Daarna nog een gezellige babbel gehad met een vriendin van Giin en Phil de Australiër.
Morgen op één been naar Castrojeriz (figuurlijk).
