Dag 91 - 28 juni / Pedrouzo - Santiago de Compostella (20km)
Vanmorgen om 5 uur vertrokken.Eens buiten Pedrouzo was het pikdonker en was ik blij dat ik mijn hoofdlampje bij had. Na iets meer dan een uurtje stappen botste ik onverwacht op Ana en de Koreaanse vrienden. Zij waren al om half vier opgestaan, hadden snel ontbeten, en waren om half vijf vertrokken. Plotseling bood zich een nieuwe verassing aan: een ezel die blijkbaar ergens ontsnapt was. Dat beest was blijkbaar heel blij van ons te zien en bleef ons volgen, mij vooral. Soort zoekt soort zeker. Het was een vrouwtje en dat zette de Koreanen er toe aan om te zeggen dat die ezel mij wel zag zitten. Op een bepaald ogenblik kon ik de ezel enigszins vastbinden met wat lint en dachten we ervan af te zijn, maar dat lukte ook niet. Zij bleef ons alzo achtervolgen tot aan Monte Gozo, waar ze het plots voor bekeken hield. Ik hoop nu maar dat ik geen nachtmerries krijg met achtervolgende ezels.
Santiago de Compostella. We zijn er geraakt! Toch wel een ontlading als je dan eindelijk bij die kathedraal staat. Maar eerst het "bewijs", de zogenaamde "Compostella" halen. Dat betekende dus: aanschuiven, gelukkig maar een half uurtje. Daarna zijn we snel naar het informatie bureau voor Toerisme gestapt om een albergue te zoeken. De eerste waar we aanbelden was al volzet, maar met de tweede, iets verder uit het centrum, lukte het dan toch. Daarna zo snel mogelijk terug naar de kathedraal, want om 12h begon de pelgrimsmis. Halftwaalf waren we daar, maar zitten was er al niet meer bij. De mis zelf was volledig in het Spaans, maar speciaal vond ik het feit dat er meer dan 10 priesters aan meewerkten. Op het einde van de mis kwam natuurlijk hetgeen waar de meeste mensen voor komen: het zwierende wierookvat. Inderdaad heel spectaculair. Dat ding gaat behoorlijk hoog, niet zo heel ver van het plafond. Naar het schijnt is dat ooit eens losgekomen en op de mensen terecht gekomen, waarbij enkele doden zijn gevallen. Daarna gaan lunchen: paella met kreeft! Dat is echt de aankomst vieren.
Vanavond nog eens met heel de bende, inclusief Stuart, gaan eten. Dat was weer heel plezant.
Morgen : Rustdag
Vandaag ging het wandelen weer veel beter. Ana ging wat later vertrekken, zodat ik rustig mijn eigen tempo kon lopen. Ik heb het kalmpjes aan gedaan, want tijd genoeg. Regelmatig gestopt voor een drankje of om van de natuur te genieten. Daarmee stond ik iets voor twaalf aan een albergue die net open ging. Daarna ben ik pulpo gaan eten, heel lekker. Mijn inktvis was al een tijdje op toen ik Ana en de Koreanen zag aankomen. Zij gingen samen naar een andere albergue, maar we zien elkaar straks. Ik probeer hen te overtuigen om morgen vóór vijf uur te vertrekken om zo vroeg mogelijk in Santiago aan te komen. Ze moeten nog wat kauwen op die gedachte denk ik.
Vanavond nog eens lekker pizza gaan eten met de bende, heel gezellig natuurlijk. Het woord kampai is dikwijls gevallen.
Morgen naar Santiago!!!
De eerste uren van vandaag waren vrij lastig. Ik raakte gewoon niet vooruit, dat gevoel had ik tenminste, tegenover vorige dagen. Toen ik in Melina toekwam had ik 12 km gedaan op 2,5 uur, niet van mijn gewoonte. Ik had wel Ana ingehaald die een half uur voor mij vertrokken was, maar dat is geen referentie.
Na wat initiële mist klaarde het snel uit en werd het weeral behoorlijk warm. De landschappen waren vandaag weer heel wat mooier dan vorige dagen.
Aan de ingang van Arzua bevinden zich meerdere albergues, maar omdat Ana graag kookt moet er dus wel een keuken aan zijn. Na wat rondkijken hebben we een geschikte albergue gevonden. Daar verblijven ook nogal wat jongeren onder begeleiding van 2 priesters. Dat ontdekte ik toen ik mijn wasje bezig was. Één van de priesters was een geweldige pot soep aan het koken een vroeg mij of ik een bord wilde. Heel lekkere linzen en groenten soep met grote stukken kip. Daarna siësta.
Rond zessen begon Ana een Chinese pastaschotel te koken met varkensvlees erin, heel lekker en niet erg gekruid.
Morgen naar Pedrouzo
Dag 88 - 25 juni / Portomarin - Palas de Rei (25km)
Gisteravond hebben we nog pizza gegeten aan een tafel met een Braziliaan, enkele Duitsers en twee Canadese Frans sprekende dames (uit Quebec)
Vanochtend weer wat mistig, maar na twee uurtjes stappen liep ik weeral in de volle zon. Het is hier weer serieus warm. Onderweg één van mijn allerbeste ontbijten gehad op deze camino: een vers gemaakte tortilla met stukjes tomaat, olijven en toast.
Tegen tienen Ana ingehaald en rond twaalven liepen we Palas de Rei binnen op zoek naar een albergue. We hadden gisteren gehoord dat de albergue municipal heel slecht zou zijn, dus wilden we die vermijden. We zitten nu in een privé albergue die kost wat meer (10), maar is dat ook waard.
Vanmiddag weer hamburger gegeten met Ana, Giin en een Hongaarse die ook Ana noemt. Daarna een douchke, wasje en siësta.
Vanavond werden we uitgenodigd door Giin, Kalan en de andere Koreanen waar ik de namen maar niet kan van onthouden om bij hun in de albergue te komen eten. Een van hen kan echt goed koken. Er was vlees, groenten, sla, pasta en gebakken rijst. We hebben ons met zevenen fantastisch geamuseerd. Vooral de kok was in zijn nopjes omdat ik het lekker vond, en omdat ik er zoveel van binnen speelde.
Morgen wacht een etappe van 29 km naar Arzua, dat zal andere koek zijn.
Vandaag hebben we hetzelfde weer als gisteren: mistig en bewolkt vóór de middag, zonnig en warm na de middag. Ideaal dus om 's morgens te wandelen en in de namiddag wasje en plasje te doen en daarna siësta houden. Ook de wandel omgeving is hetzelfde, mooi maar niet spectaculair.
De hoeveelheid stappers breidt nog altijd uit. Ik vermoed dat vele scholen de laatste week vóór de vakantie gebruiken voor een tocht naar Santiago. De ene lading schoolgaande jeugd na de andere loopt voor en achter ons. Heel druk en levendig dus. Van de rust en de stilte genieten is nu een zeldzaamheid.
We arriveerden rond twaalven aan de albergue en stelden vast dat er al 20 mensen vóór ons zaten te wachten. Geen probleem aangezien er meer dan 100 bedden zijn.
Ik heb ondertussen van het thuisfront een boeking doorgekregen voor mijn vlucht (letterlijk te nemen) huiswaarts. Normaal gezien ben ik over twaalf dagen terug in het land.
Morgen naar. Palas del Rei.
De dag begon miezerig, met veel mist en bewolking, maar niet koud. Eigenlijk hebben we vandaag de zon bijna niet gezien. Ondanks dat wandelden we door een heuvelachtig terrein vol groen met hier en daar een boerderij. Op die manier werd de geur van gemaaid gras en hooi afgewisseld met die van verse en oude koeienvlaaien. Een vertrouwde geur overigens die me weer eens aan thuis herinnert.
Zoals al enkele malen ben ik onderweg gestopt voor een ontbijtje, terwijl Ana verder gaat. Na mijn ontbijt ga ik op weg om haar in te halen, maar ik deed het vandaag rustig aan omdat de omgeving zo mooi was, een beetje feeëriek.
Kort voor Sarria haalde ik zowel Ana als Giin in. Later hebben we gehoord dat Stuart al enkele dorpen verder zit.
Sarria is vrij groot met meerdere albergues. Wij hebben met zijn allen de albergue municipal genomen. We waren weer eerst.
Vanavond samen met Ana en Giin gaan eten: Calamares.
Morgen naar Portomarin.
Zoals gisteren gezegd werd het vandaag een niet zo zware etappe. Na enkele klimmetjes werd het dalen ingezet. Stuart kon weer niet goed volgen. Hij had weer last van zijn knieën. Zelfs door niet te snel te wandelen waren Ana en ik al om 11 uur in Triacastela. Na wat rondkijken kozen we voor albergue Aitzenea, één van de vele albergues hier. De stadjes hebben nu veel meer albergues en ook grotere, en de reden daarvoor is simpel: Sinds Burgos en Leon zijn er een heel leger mensen gestart voor de camino, en vooral voor de laatste honderd kilometer komen er nog een pak bij: Het is nu eenmaal zo dat iedereen die de laatste honder km tot Santiago te voet doet en dat kan aantonen met stempels een "Compostella" krijgt, een bewijs van pelgrim naar Santiago de Compostella. Het wordt allemaal nog drukker als ook de camino del Norte en andere camino´s zoals deze uit Portugal erbij komen. Maar ja, we zitten toch maar in de laatste dagen hé.
Vanmiddag heeft Ana haar eigen potje gekookt (zij zit wat krap bij kas), en ik ben nog maar eens een biefstukske gaan eten. Vanavond wil Ana voor ons beiden koken, en voor mij is dat OK, maar ik betaal wel mijn deel van de kosten. Gelukkig is Japans eten niet zo gekruid als Koreaans.
Ondertussen is Stuart al een dorp verder gewandeld, op het vlakke lukt het hem wel goed. We halen hem morgen zeker in. Giin zit ook in Triacastela, maar in een andere albergue, we gaan straks samen iets drinken. Zoals ik al zei zijn er nu meer en meer pelgrims op de weg en dat gaat dus alleen maar drukker worden. Druk in de morgen bij het vertrek en druk op de slaapplaatsen, maar onderweg valt dat allemaal wel mee.
Morgen weer een relatief korte etappe: naar Sarria.
O ja, ik heb het gastenboek ontdekt, Kim had dat gemeld maar ik wist niet waar ik het moest zoeken. Merci aan al de schrijvers, heel leuk om dat te lezen.
Vandaag weer vroeg vertrokken om de warmte van de dag wat voor te zijn. Ik dacht dat het zoals vorige dagen wel warm genoeg zou zijn om zonder fleece te vertrekken, maar viel me dat tegen. We zaten in een dal, waar de zon niet snel doorkomt. Koud dat ik het had, en te koppig om mijn fleece uit de rugzak te halen. Pas na achten kwam ik in de zonneschijn terecht. Deed dat deugd zeg.
Dan begonnen we aan de klim op de O Cebreiro, voor mij kinderspel, maar voor Ana en Stuart minder plezant. De landschappen werden wel alsmaar mooier. Deze tocht duurt normaal 4 en een half uur, en Ana en ik waren op precies die tijd boven. Om half elf stonden we dus al aan de albergue, om vast te stellen dat die pas om één uur open gaat. Onze rugzak voor de deur achtergelaten om een welverdiend pintje te gaan drinken in O Cebreiro, een heel toeristisch dorpje. Nog wat rondgewandeld en dan terug naar de albergue. Daar zagen we dat de rij rugzakken aangegroeid was tot zowat 50 stuks. Deze albergue kan zowat 100 mensen herbergen, maar tegen tweeën was de zaak vol. Toen we binnen mochten was ik de eerste en kreeg dus bed nummer één, Ana nummer twee, en zo gaat dat verder. Stuart kwam veel te laat binnen en is in een hotel gaan slapen. Op de middag zijn we een stevige biefstuk gaan eten, dat was lang geleden, en het smaakte. Na de middag heb ik een dutje gedaan, dat was ook lang geleden. Meestal heb ik na de middag geen slaapje nodig. Toch oud aan't worden?
Morgen is het vooral bergaf richting Triacastela, geen zware etappe dus.
