U zult begrepen hebben beste lezer en lieve(re) lezeres,dat het gebeuren in het vorige hoofdstuk in het multi-culti kleurrijke klasje van meester Siebje nogal wat los had gemaakt. Er was dezelfde dag,direkt na schooltijd nog een pittig gesprek geweest tussen meester en Metsje de oma van Arend. Zij reageerde stomverbaasd en hoewel Siebje met zijn jarenlange praktijkervaring wist dat ouders en grootouders bijna nooit zouden kunnen toegeven dat hun lieve(klein)kind ook maar iets verkeerds zou kunnen denken,laat staan doen,bevestigde dit gesprek zijn twijfels.....over het verhaal van Johan. Dat kwam ook omdat hij door zijn eigen afkomst uit een eenvoudig en arm milieu,waarbij hij ook altijd het kind van de rekening geweest was, eigenlijk automatisch een hekel had aan rijkeluiskinderen. Hij noemde die kinderen altijd "rijk en lui"... Hij wilde Arend graag het voordeel van zijn twijfel geven,maar hij wist haarscherp dat het een moeilijke situatie was. De meeste kinderen hadden zo bleek ook de dagen na dit incident hun mening over die "zo aardige en behulpzame" Arend drastisch veranderd...... Dat kwam denk ik mede door de houding van veel ouders. Die zagen het gebeuren rond dat computerspelletje vooral als diefstal,waarbij ze vlgs Siebje niet schenen te beseffen dat hun materiele rijkdom eigenlijk diefstal op grotere schaal was. Het had Siebje zelfs moeite gekost te de witteboordencriminelen er van te weerhouden de politie in te schakelen... Het gevolg was wel dat de machtsverhoudingen in de klas nogal veranderd waren en dat dat Johan weer in ere werd hersteld als onbetwiste leider van de groep. Hij had dan wel en nog steeds,misschien zelfs nog meer dan voorheen, die blufferige,schreeuwerige en overheersende houding,die Siebes handen regelmatig deden jeuken,maar hij was tenminste geen dief he.... Johan maakte dankbaar gebruik van zijn teruggekregen populariteit en deed er alles aan om Arend voorgoed uit te schakelen. Hij maakte elke keer,als hij de kans kreeg opmerkingen over computerspelletjes als "Ontmasker de boef "en noemde Arend graag "ons kreupele klassediefje"..hoewel meester Sybrandus dit verboden had... Hij deed dat dus mede daarom vooral na schooltijd en hij had er zo voor gezorgd dat Arend geen vrienden en vriendinnen meer leek te hebben. Zelfs Betsie en Rebecca vroegen Arend nooit meer om bij hun thuis te komen spelen. Zo sjokte Arend elke dag eenzaam en alleen naar huis........"leefde Andre Hazes nog maar..die zou er een mooie smartlap over kunnen zingen..." Als hij dan naar huis krukkend,Harco,die terug was in het dorp, zag zitten op diens bankje.omringd door zijn hele huishouden en biervoorraad op het 5 mei plein besefte hij,dat hij Arend, waarschijnlijk ooit wel zo zou eindigen.... Of er zou in het vervolg nog een groot kerstwonder moeten gebeuren........ Maar,daar geloofde hij nog Harco al niet meer in..al kon die door de alcohol de problemen makkelijker even vergeten...net als Siebje thuis,na zijn tweede fles wijn.... Maar die problemen kwamen altijd een dag later wel dubbelhard terug..
Het zou eerst zelfs nog veel erger worden,volgende week.......
Op weg naar het wonder kerstvervolgverhaal 10 intermez zootje
Inderdaad hoofdstuk 10
Weekend,dus niets over school te melden..............dus is dit hoofdstuk eigenlijk overbodig he. U kunt dit hoofdstuk dan ook gerust overslaan en maandag naar hoofdstuk 11 gaan. Ga toch eens wat nuttigs doen zeg!
De meeste kinderen hebben zich zoals vaak dit weekend ook alleen maar verveeld en daardoor vervelend gedaan.. Sommigen,zoals de tweeling,Rebecca en Johan waren zaterochtend al vroeg met een flinke hoeveel geld,bij diverse sportclubs gedropt,waar ze elk weekend in wedstrijdverband actief waren tegen andere vervelende leeftijdsgenoten,die dat ook niet echt leuk vonden. De meeste ouders gebruikten de verdere dag om boodschappen te doen,te fitnessen,omdat dat zo hoorde en andere bezigheden,binnen of buiten met,met hun vaste of vrije relatie,al dan niet tegen betaling. Enkelen hadden omdat ze daarvoor zelf geen tijd hadden,opa en oma meegenomen en als supporters langs de lijn gezet,zodat die hun kleinkinderen ook nog eens zagen,uiteraard ook met wat zakgeld,voor de verdere dag.....Zij die dat konden betalen hadden zelfs daarvoor een au pair ingehuurd,want hun kinderen moesten geen aandacht te kort komen he....dat moesten andere ouders niet denken!
Johan,anders altijd een fanatiek hockeyer speelde deze zaterdag bijna even druilerig als het weer.Dat kwam omdat hij de laatste dagen slecht geslapen had en raar gedroomd had over over een rappende Arend op krukken met een PC spelletje en een lezende Betsy met tranen in haar ogen.
Het was Rebecca al opgevallen dat Johan er al een paar dagen vermoeid uitzag en ook onrustig was alsof hem iets dwars zat.. Zij had hem al eens gevraagd of er iets was,maar hij had dat ontkend en gebromd dat hij hoofdpijn had. Zij voelde zich mede hierdoor en omdat dat zo bij tweelingen zo schijnt te zijn ook niet lekker. Er was iets dat voelde ze,maar ze wist niet wat ze begreep het niet.
Iemand die het helemaal niet begreep was natuurlijk Betsie. Ze had Arend altijd vertrouwd zelfs nog meer dan Johan en toen hij die jas haalde wilde ze nog geloven dat het niet waar zou zijn,wat Johan zei....tot meester dat spelletje uit de binenzak haalde. Haar kleine wereldje stortte in! Ze had eigenlijk nergens meer zin in. Ze wilde zaterdags ook niet meer mee met Rebecca en Johan naar hockey,want hoewel ze zelf niet speelde keek ze altijd graag.
Arend kon uiteraard niet aan sportactiviteiten deelnemen,maar hij had er deze dagen sowieso geen zin in andere kinderen tegen te komen....en omdat Betsie en Rebecca hem ook niet gevraagd hadden te komen spelen,was hij maar de alledaagse harde werkelijkheid ontvlucht door te gaan lezen. Zijn oma Metsje zat zoals altijd tegen het eind van december wat te mijmeren,over vroeger en nu. Hoe het leven haar en Arend niet altijd goedgezind scheen te zijn geweest. Bij haar was het ooit begonnen met een teleurstelling in de liefde,met als gevolg een verstandshuwelijk met een materieel, rijke maar gevoelsarme slager,die haar wel een kind had geschonken,maar weinig liefde. Toch deed zijn te vroege,plotselinge overlijden haar meer verdriet dan velen dachten. Zij had haar dochter Alette met liefde opgevoed tot een pienter sociaal voelend meisje,die na een studie als chirurg een bekwaam chirurge werd. Toen Alette trouwde met een psychiater en er snel een gezonde zoon Arend werd geboren was Metsje een zeer trotse oma. Het geluk mocht echter niet lang duren..Tijdens een vakantie kreeg het nog jonge gezin een dramatisch ongeluk,waarbij Arend zijn ouders verloor en hij zelf voor altijd invalide werd. Dat had misschien voorkomen kunnen worden als er direct de juiste medische hulp aanwezig was geweest. Die was er niet in of bij dat kleine dorpje in Italie en Arend kwam als wees bij zijn oma terecht,die hem wel veel liefde kon geven,maar uiteraard geen geld had voor een dure medische ingreep,al was het daar toen waarschijnlijk ook al te laat voor. Omdat het wonen in het grote oud herenhuis,waarin ooit de slagerij was geweest te duur werd,zeker omdat de regering nu bezuinigde en ze van een kleine uitkering moesten rondkomen waren ze naar het een kleiner plaatsje enkele kilometers verderop verhuisd. Misschien was het ook om te proberen oud verdriet enigzins te vergeten en nieuw geluk te vinden? Het leek er even op dat dat zou lukken,voor zover mogelijk. Tot Arend op een dag thuis kwam en vertelde van dat computerspelletje..... Hij had haar gezworen dat hij het niet gedaan had en zij geloofde hem. Helaas scheen zij de enige te zijn. Zo bracht ieder de zaterdag op verschillende wijze door,van lezend,sportend,vervelend,winkelend,spelend tot en met mijmerend.
De zondag gingen zij die geloofden naar de kerk en zij die het wel geloofden sliepen uit en brachten de verdere dag in rust door.
Meester Siebje had ook een rustig en redelijk geslaagd weekend. Hij was daar ook wel aan toe trouwens,zo midden in de drukte richting kerst. De kerstrapporten waren weer geschreven,meegegeven en zelfs met de meeste ouders besproken. Het schrijven was vlgs zij,die dat dachten te weten, tegenwoordig op computer veel eenvoudiger. Nou Siebje wist wel beter hoor... Er ging elk jaar wel wat mis met de PC en hem........ Zo waren dit jaar opeens alle al uitgewerkte en in documenten opgeslagen rapporten plotseling spoorloos!! "Wel gloeiende snotverde snotver driedubbelepotjandorie hinnekont nog es an toe zeg............." Hij had uiteindelijk de vader van Stephen,aan wie hij eigenlijk een even gloeiende hekel had als de zoon thuis moeten bellen om hulp. Natuurlijk nam dat jochie de hoorn op.... Toen vader uiteindelijkbij de telefoon kwam hem zo probeerde te instrueren en dat niet lukte voelde Siebje zich heel klein e onnozel worden. Uiteindelijk was Stephens vader,met dat akelige jochie,dat vals grijnsde gekomen en bleek het probleem,vlgs hem.......heel simpel....op te lossen. Hij wist toen hij de vader bedankte dat Stephen dit later in de klas nog vaak even zou zeggen. "Jammer dat onderwijzers niet meer mochten slaan" Hij was die nacht om twee uur klaargeweest....Hoewel klaar..het kostte hem nog een avond extra op school om alles na te kijken. Nou ja,dat viel op zich nog mee. Hij herinnerde zich hoe hij wel eens de dag voordat de kinderen de rapporten uitgereikt kregen ontdekte dat hij bij enkele kinderen de namen en prestaties door elkaar had gehaald.... Dat was op zich niet zo'n probleem maar hij wist dat enkele ouders die rapporten echt goed zouden lezen! Het had hem een nacht doorwerken gekost en sindsdien had hij zich aangewend tijdens het rapport schrijven niet te drinken. Ook de besprekingen later met de ouders waren redelijk tot goed verlopen.Hij wist door jarenlange ervaring wel hou hij ouders toch tevreden naar huis moest laten gaan. Ach,hij was niet altijd helemaal eerlijk wist hij zelf best.maar moest hij dan in groep 8 voor het eerst de harde waarheid vertellen,alsof ze dat dan nog niet wisten? Hierna kon het wat werken betrof natuurlijk wat relaxter,zo richting kerst,maar juist dat maakte Siebje altijd onrustiger. De kinderen waren drukker door de kerstvoorbereidingen en minder te motiveren en het kostte Siebje soms zelfs moeite het dagelijks leeskwartiertje rustig te laten verlopen. Natuurlijk was het drama in de klas met het verdwenen computerspelletje ook niet bevorderlijk geweest voor een optimaal werk- en leerklimaat. Al met al merkte Siebje dat hij elk jaar meer en dit jaar nog meer last kreeg van najaarsmoeheid. Hij genoot dan ook,juist de decemberweken van de vrije weekenden. Vooral de vrijdagavond en de zaterdag met nog een vrije zondag in het vooruitzicht waren heerlijk als er tenminste geen verplichte verjaardagsvisites waren met rare tantes en valse nichten. Eigenlijk waren dat de momenten om zich in een cafe lekker te bevrolijken,wetende dat er nog een dag was om te herstellen. Siebje had het deze keer rustig gehouden en bracht de zondag wat hangerig,niks moetend door.
Gek trouwens de enige die dat weekend nog wat scheen te werken was Harco. u was hem waarschijnlijk even vergeten,maar ik niet hoor! Hij had zaterdag,nou ja zaterdag,zaterdagochtend,of tenminste een deel van de ochtend gepost als kerstman,hoewel hij alleen zodanig herkenbaar was aan een rode muts,actievoerend en collecterend voor "de zwakkeren,de behoeftigen op UW 5 mei 1945 plein" Na een uur werken,had hij genoeg mensen overtuigd en geld verdiend om van de rest van het weekend vrolijk te genieten. Hij merkte daarom die zondagavond niet dat het echt begon te vriezen...anders had hij zich wel gemeld bij de winternachtopvang. Eigenlijk best mooi dat het zo richting kerst wat ging winteren. Achteraf zou blijken dat dat ook prima past in het verhaal.......
Jozef en Maria uit Isra el.. waren een ongetrouwd st el In een stal kregen zij een vredes kind nog steeds overal bemind het staat beschreven in de bij bel
Ook ik wordt nog steeds weer en meer door dat Wonder geraakt
maar.... heel raar... ik heb wel betere slimmericks gemaakt.
Zo,dat schiet al lekker op he... Dat dacht Siebje,meester Sybrandus..dus ook ook... Hij wist dat dit weer zo'n rotweek zou worden,zoals elk jaar naar de kerstvakanie toe,met al die speciale activiteiten,van kerstspel,kerstdiner, met collegea,tja je familie kon je niet kiezen he maar je collegae dus eigenlijk ook niet,net als je klas trouwens,de kerstzangdienst en als dieptepunt de laatste dag waarop de kinderen vrij mochten spelen.....de hele dag... Het lukte hem zulke dagen zelfs niet,om zijn verplichte stilleeskwartiertje door te zetten. Maar goed vrijdagmiddag half vier,dan..was het vakantie ! Twee weken,geen school,geen kinderen,geen ouders,geen collegae....... Maar dus eerst...... deze week overleven. Hij vroeg zich die ochtend tijdens het kwartiertje verplicht stillezen,dat hij ere met enige moeite en veel freigementen toch doorgedrukt had, af, of hij deze week richting kerst,het feest van het Wonder,het Licht,de Vredesbrenger in een wereld vol oorlog en verdriet, met de kinderen nog aandacht moest schenken aan vrede en vergeving in de hun omgeving'thuis,op straat en school,mede in verband met de diefstal..van dat computerspelletje en de daardoor ontstane houding van de klas naar Arend toe.? Maar Stephen en Johan,zouden als hij het ter sprake bracht,wist hij dit thuis wel weer vertellen en dan zou hij weer boze ouders moeten uitleggen,dat dit toch ook een tijd voor vergeving was.. Of zou hij het maar niet meer noemen en hopen dat het tijdens de vakantie,wel vergeten zou worden? Hij hoorde wat geroezemoes in de klas en keek verstoord op.. "Meester het sneeuwt" "We krijgen een witte kerst meester !" "Fijn he meester!" "Ook dat nog...." Hij keek naar buiten en inderdaad het sneeuwde al weer....... Zoals het vannacht ook gesneeuwd had en gevroren.....er lag zelfs al een stevige laag ijs.... Deskundigen kunnen dan wel beweren,dat er door de klimaatverandering nooit weer strenge winters zouden komen,daar trekt het weergoden zich niets van aan he,die gaan gewoon hun eigen gang,weer of geen weer. Hij had zelfs al op het nieuws gehoord dat in Friesland de elfstedenkoorts al weer was begonnen. Tja die Friezen ontdooien pas als het vriest, wist Siebje,want hij was er zelfs ook een. De kinderen vonden het uiteraard ook schitterend. Siebje dus niet. De kinderen zouden de komende dagen wel weer wel weer opgewonden worden en hopen dat ze ijsvrij zouden krijgen. Nou wat hem betreft kregen ze tot de kerst ijsvrij... Kon hij eerder op vakantie,naar een warm land. Arend keek ook niet bepaald blij, naar buiten. Hij wist dat het naar huis gaan nu echt strompelen zou worden en niemand zou zo vermoedde hij, aanbieden hem met een slee te halen en brengen. Hij wilde dat trouwens ook niet,hij wilde beslist niet geholpen worden.... Toen Betsie dan ook om half vier vroeg, of zij en Rebecca hem even naar huis moesten sleeen,weigerde hij nukkig. "Nee,ik red mezelf wel...." "Nou,zeg,ons diefje is wel weer dankbaar he."riep Johan op het besneeuwde plein."kom op jongens we gaan schaatsen,op het kanaal en daarna tracteer ik op op chocolademelk,wie gaat mee ?" "Ja,ja leuk Johan!" "Ga je mee,Arend?",vroeg Betsie zachtjes........ "Nee,ik heb geen zin!" Ach toe nou,ik kan ook niet schaatsen,maar kunnen toch kijken?" Nee!" "Ach laat hem toch Betsie,hij speelt liever met spelcomputers,he" Toen de kinderen huiswaarts renden om hun schaatsen te halen'krukte Arend eenzaam weg door de dwarrelende sneeuwvlokken. Mede daardoor zag hij niet hoe Betsie hem bedroefd nakeek. Hij wilde ...hij wist eigenlijk niet eens wat hij wilde ..
Ik weet niet of u beste lezers,lieve lezeressen gemerkt heeft dat ik eigenlijk wat an het vertragen,uitmelken ben? Dat komt omdat ik dit verhaal naar kerstavond wil toeschrijven,dan moet alles gebeurd zijn en iedereen in feeststemming,om te vieren,dat er een wonder is gebeurd. Dat duurt nog een klein weekje en ik moet dus nog wat dagen vullen. Mijn vertragen heeft echter ook alles te maken met dat wat morgen gaat gebeuren. Ik wilde dat vanmorgen nog eventjes uitstellen...
Het winterde 4 dagen lekker op z'n Hollands. Het lukte Gieten weer om de eerste schaatswedstrijden van de winter te organiseren. Er kwamen wel protesten uit andere dorpen,omdat er uit een koeling in een fabriek 's nachts ijsblokken zouden zijn gestort op de ijsbaan,maar in Gieten noemde men dat "zielige afgunst." In Friesland kwam het elfstedenbestuur weer bijeen,voor een besloten vergadering,al waren er wel livebeelden van de geheime bijeenkomst in het journaal. Dat leek trouwens meer op een beerenburg avondje.. De diverse rayonhoofden instrueerden hun ijsmeesters om de komende dagen en nachten stand by te zijn.
Heel Nederland leek plotseling te zijn omgetoverd tot een groot Anton Pieck achtig schilderij.
Ook de school van meester Sybrandus stond deze week in het teken van de plotselinge winter. Op het plein waren de kinderen uren lang druk met het namaken van een oud hollands dorpje in het wit.. Er werden oliebollen en chocolademelk gemaakt en slee- en schaatswedstrijden georganiseerd. Siebje had het niet zo op die winterpret. Hij herinnerde zich dan altijd pijnlijk,hoe hij als kind mocht,nee moest schaatsen op Friese doorlopers.....terwijl de meeste kinderen hoge noren hadden. Terwijl het hardstikke koud was,gingen die doorlopers steeds scheef en los onder zijn al verkleumde voeten staan. Dan moest hij dus stoppen,de wollen handschoenen uitwurmen en proberen de schaatsen weer recht onder zijn voeten te zetten en de riemen steviger vast te knopen. Hierna kon hij weet even verder strompelen,maar dan gleden de doorlopers weer onder zijn voeten vandaan. Hij kwam altijd thuis met ijskoude bevroren handen en voeten die echt op ijsklompen leken. Hij was dan ook blij,dat het die donderdag plotseling wat begon te dooien.
Arend vond het trouwens ook prima. Hij kon zelf niet schaatsen en had ook geen zin te kijken.Hij had trouwens nergens zin in.
Meester Sybrandus waarschuwde de kinderen 's middags nog dat ze nu niet meer op het ijs moesten gaan,voor hij ze liet gaan. Hij ging zelfs direkt na het stillezen,dat hij gewoon gehandhaafd had,juist nu even naast zijn bureau staan,zodat de klas wist dat hij iets belangrijks te vertellen had. "Als je nu op het ijs gaat,kun je er door zakken en onder het ijs glijden en dan kun je in het koude water weinig meer doen"zei hij ernstig "Spannend meester,"riep Johan. Siebje keek hem vernietigend aan en kon de opmerking,dat die waarschuwing,wat hem betreft niet voor Johan gold nog net inslikken. Hij riep ze bij het weggaan om half vier,nog eens na voorzichtig te zijn.
Arend ging zoals gewoonlijk direkt naar huis. Een paar kinderen gingen toch nog wat spelen bij de vijver en keken wat spijtig het al dun geworden ijs. De meesten durfden er niet op,omdat het gevaarlijk begon te kraken. Het waren eigenlijk alleen Stephen en Johan die onder luid gejuich van de anderen en gevaarlijk gekreun over het meegolvende ijs renden. Het leek of ze elkaar opjutten en beide niet bang wilden lijken.........voor elkaar...voor de toeschouwers.........voor zichzelf........? Toen de meesten al naar huis waren gegaan,wilde Johan nog een keer....... Hij nam een aanloopje en gleed met een duidelijk gevoel van trots over het ijs......... "Yeeeeaaah" Toen..."kraaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaak !!!!!! Het ijs brak onder zijn voeten. "OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOHHHHH Hij gleed in het plotselinge ontstane wak............ Hij zocht houvast aan de ijsrand het ijs en voelde het ijskoude water............ "HEEEEEEEEEEEELLPP!!" Wat moeten we doen"? riep Rebecca... "IK BEN ZO KOUD!!" "Houd je vast,niet loslaten.." "O IK KAN NIET MEER!!" "Wij gaan hulp halen......."gilde Stephen"niet opgeven!" "MMM AAAA RRR IK KAN NIET MEER !! "OH JOHAN.." "HELP IK VERDRINK!!" Toen hoorde hij een geluid wat hij wel kende....."tik,tik..slof,slof " Hij keek en zag : Arend !!!!!!!!!! Arend stokje...
Op weg naar het wonder kerstvervolgverhaal 13 om te denken....
Hoofdstuk 13.........oei...
Inderdaad was het Arend,die er aan kwam krukken...!! Hij moest van oma Metsje in het dorp nog even brood halen en kon zijn nieuwsgierigheid toen hij langs de vijver kwam niet bedwingen. Hij was dus op veilige afstand achter wat bomen,even gaan kijken,naar wat hij nooit zou kunnen,spelen op het ijs.. Plots hoorde hij een afgrijselijke gil,gevolgd door verward angstig geschreeuw. Toen hij dichterbij kwam zag hij Johan paniekerig spartelen in een wak....... Johan,die hem eerder die dag nog uitgescholden had....... Johan,die altijd zo stoer deed...... Hij hoorde nu geen gescheld,geen stoere woorden... Hij hoorde angst,huilen bijna en een schreeuw om hulp......... HEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEELLLLLPPPPPPPPP Hij keek naar zijn plaageest,nu hulpeloos spartelend,zich wanhopend vastklemmend.......
Hij wilde,dat hij nooit was gaan kijken en ik had dat ook graag gewild beste lezers,lieve lezeressen...... Nu stond hij daar in diepe twijfel,zoals ik dat nu hier ook zit..... Een stemmetje,van een winterduiveltje,Thialf,fluisterde hem in,dat dit toch de verdiende straf was,voor dat joch,dat hem vals beschuldigd had en daarna bijna elke dag voortdurend gepest.?. Dat verwende ventje dat alles had en hem nu ook zijn vriendschappen had afgepakt.? "Nu kun je hem terug pakken Arend" hoorde hij. "Nu kun je vragen of hij geen computerspelletje wil lenen..." "Eigen schuld dikke bult." "Jij bent toch de stoere bink?" Hij bedacht dat hij nu eindelijk ook eens zou kunnen lachen.......sinds tijden.... Hij zou die Johan die hem altijd Arend Stokje noemde nu eens daarmee om de oren kunen slaan....... "Wil jij mijn stokken even lenen? Toen hoorde hij een andere stem :"Is dit niet de tijd om vrede te maken...om elkaar te helpen...zelf een lichtje te zijn..geluk brengen. Hij dacht even na...haalde toen nukkig zijn schouders op. "Ach wat vrede maken..die Johan helpen,..zelf een lichtje zijn....anderen geluk brengen ?" Zijn eigen leven was toch steeds oorlog geweest.....een leven in het donker....altijd pech.......? Wie had hem ooit geholpen? Eerst zijn beide ouders verloren,zelf kreupel geworden toen vals beschuldigd,gepest... Deze gedachten schoten heel snel door hem heen....... Hij wist dat hij nu een keuze moest maken.... Zoals het hele leven uit keuzes maken bestaat..
Ying of Yan + of - pro of contra AJAX of Feijenoord Goed of kwaad.. HET geloven of het wel geloven... een tweede huis of tweede vriendin... gewenste vrienden of ongewenste vreemdelingen leven of dood enz of niet verder zo doorgaan..
Dat mensen dat moeten is al moeilijk genoeg,maar dat zo'n kind al voor zulke beslissingen staat! En zoals Johan heel snel moet beslissen.....
Ik weet het ook nog niet...wie ben ik dat ik hierover mag beslissen..nb.in hoofdstuk 13......
ik wil er nog een nachtje over slapen...... het duurt toch nog een paar dagen voor het kerst is dus...
Vleermuizen houden duistere feesten waarbij ze zomers als boze geesten, enge beesten, grrrriezeligg feessssssten, zuipen als vliegende fladderende apen en daarna hele winters slapen
Arend schrok plotseling wakker. Hij schreeuwde..of schreeuwde iemand anders ? Het leek of hij een droom had gehad,een nachtmerrie.......die uren duurde een dag,een nacht......? Hij hoorde de kerkklok slaan 6 uur... Waar was hij ? Wat deed hij waar hij was...? Moest hij niet boodschapen doen? Hij herinnerde zich zijn rare droom vaag..heel verwarrend.. Johan ? De spelcomputer..? Een schreeuw... Vergeven.. Wraak nemen.. Kiezen of delen..? Nu hoorde hij weer geschreeuw,verward...... Dichtbij... Ver weg... Waar was hij? En toen plotseling een stem... "AREND !! Hij huiverde en niet alleen van de kou....... Waar kwam die stem vandaan? "AREND" Dat was al twee keer !! "Eer de haan kraait zult u mij driemaal verloochend hebben.." Maar dat was toch altijd met Pasen en nu was het toch bijna kerst ? Bij de kerst hoorde toch kalkoen,geen haan? "AREND?!!" "Spreek Here Uw knecht luistert.."mompelde hij.. Oma Metsje had hem al vaker aangeraden wat minder in de bijbel te lezen. "Arend jongentje,jij haalt allemaal teksten door elkaar. als je zoveel leest. Dat is teveel van het goede hoor... Kijk maar uit,straks krijg je godsdienstwaanzin" Zou dat het nu zijn ? "Op weg naar het einde?" "Nader tot u?" Maar dat was toch Gerard Reve? Die mocht hij nog niet eens lezen...! Hij huiverde weer en voelde het koude zweet langs zijn rug sijpelen... Jeetje,wat kan een kind in zo'n korte tijd veel en snel denken he? "AREND !!!!.." Maar... .......dit was Betsie,die tegen hem riep,niet God...! ..Of was God in Betsie tot hem gekomen? "Arend,je moet iets doen,toe nou,sta daar niet zo te kijken alsof je geesten ziet!" Hij schrok en keek haar verward en vragend aan,maar kon geen woord uitbrengen.. "?" dus en nog eens,zonder iets te zeggen. "?" "Betsie,..?" "Doe iets Arend"riep Betsie "Ik,Arend Stokje? "Gebruik die stokken,help Johan ..!!" "Wwwaat zzzei je ?" "GEBRUIK DIE STOKKEN DAN! JE MOET IETS DOEN" Toen zag hij Johan,een paar meter verder...daar in dat wak in die vijver! De altijd zo stoere Johan,nu hulpeloos als een bijna verzopen drenkeling,die hem met een door angst vertekend bang ,maar ook smekend gezicht aankeek. Hij was direkt klaarwakker !! O ja,natuurlijk!! Johan... Die stokken!! "Wacht maar Johan,ik zal je helpen!" HELP!! "Wat zei ik nou? ik zal je helpen..!! Hier pak die stok vast.." Hij leunde iets voorover op de schuine oever en stak een van zijn stokken zo ver mogelijk naar voren...... "Hier pak vast !! "O Arend...ik..." PAK VAST ! Johan kon net net met wat leek zijn laatste krachten de stok vastgrijpen,voor het stuk ijs waaraan hij zich lang had vastgeklemd afbrak van de rest. "OOOOOOOOOO...HELP!! "Goed zo.nou vasthouden.!!." Hij trok er zo hard mogelijk aan en het leek of Johan langzaam wat dichterbij en al een stukje uit het water kwam... "Hou vast !!" "O AAAAARRRENDDD.." "NIET ZEUREN VAST HOUDEN !!! Hij trok nog harder en zette zich schrap tegen de vijverhelling...... Ik...kan......niet ...meer........ Arend draaide zich half om naar de verbijsterd toekijkende kinderen........ "Ga hulp halen,ik hou dit ook niet lang vol. Betsie het kind met leerproblemen,vlgs de deskundigen,begreep hem als enigste,rugzakje of geen rugzakje, en holde weg,terwijl de rest,die vlgs diezelfde deskundigen veel slimmer was,met open mond en vastgenageld stond te kijken.. Johan draaide weer een kwartslag richting ijs en voelde hoe de stok,tussen zijn ijskoude handen.in de goedkope en daardoor dunne en gladde handschoenen weggleed.... "Dat nooit!" Hij klemde de stok nog vaster ...... "Hou vol Johan.." Hij boog nog iets verder voorover..als wilde hij en soort lange aanloop nemen,om dan met de stok en daaraan Johan min of meer achterover te vallen en zo hem veilig bij de wal te krijgen. Maar.. Hij voelde zich,omdat zijn schoenen ook goedkoop en glad waren plotseling wegglijden,over de gladde vijverhelling en hij roetste over het ijs,wat hij eerder nooit kon en altijd zo graag gewild had,maar niet zo,regelrecht het koude water in naast Johan,die nog steeds krampachtig de stok vasthield,als zijn laatste houvast.....!! Direkt voelde hij zijn voeten en benen ijskoud worden. Hij mocht dan wel kreupel zijn,maar die benen voelden deze kou nog wel....en hoe ...!! Hij greep Johan vast,die hem ook vastpakte,en beiden zochten tegelijk koude steun steun bij het ijs... Ze hoorden de kinderen verward kijken en roepen.. "OOOOOOOOHHHHHHHH!!!!!!!!!!!!!" HEEELPP riepen ze eenstemmig.. Johan keek Arend stokje,aan wie hij dacht zo'n hekel te hebben verkleumd en verward aan,omdat hij niet wist of hij blij of verdrietig moest zijn....... "Oh Arend,dat jij mij komt helpen.." "Kom op volhouden.." "Maar,ik ......kan........... niet ........ ....A r e nd..... Ver geef mij.." "Doe niet zo gek jongen,,," Hij voelde hoe Johan krampachtig zijn jas vastpakte...... ......hem met grote vragende angstogen aankeek... "Ik wil...dat....je..mij ...ver.....geeft... "Ach,ik snap je niet hoor" "Zeg........ dat..... je ....mij ..ver.....geeft........" "Ja hoor.." Arend zag Johan een heel mooie vredige blik in zijn ogen krijgen.... "Nu is het goed.." .....en toen.....verslapte die greep...... Johan's ogen vielen dicht Arend voelde hoe hoe Johan weggleed.......losliet JOOOHAAAAAAANN!!!! NEEE !!! NEE!!! HELP !! toen..... Hij werd ook zo moe...en voelde zich zo koud...... wilde slapen.. maar toen....plotseling.. een LICHT........?? een hand die hem optilde......?? Hij hoorde een stem van boven......... "Jongen,je bent veilig bij mij............" "Vader in Uw handen" mompelde hij...... "Godsdienstwaanzin..?" In hemelsnaam, waar was hij?
"Johan.!....." Johan hoorde wel ergens een stem..maar.......? Waar? "Wie?" Johan was niet thuis echt opgevoed met de bijbel en hij vond de verhalen van meester sowieso de moeie van luisteren niet waard,dus hij had niet het idee,dat die stem van een een hogere macht was,die hem riep. Maar wie dan wel? Zijn moeder ? Of riep Rebecca zijn zusje,dat hij Arend niet moest pesten? Of....Arend,die riep dat hij dat computerspelletje niet gestolen had? Of zat meester Siebrandus weer te zeuren dat hij moest opletten? Hij voelde toen plotseling alsof hij wegzweefde,maar dan in ijskoud water..... Hij zag Arend langs komen zweven..... met een computerspelletje....?? Of was het een stok? Hij probeerde die stok vast te pakken! "Arend,je moet mij vergeven!"riep hij..... Hij voelde hoe hij Arend moest loslaten en weer weggleed.... "Eigen schuld",mompelde hij. "JOHAN!" Maar,dat was zijn moeder ! Hij opende zij ogen en zag zijn moeder en vader....Rebecca... Maar waar was hij ? Hij zag allemaal wit... Was hij inde hemel? Maar dar geloofde hij toch niet in? Dekens..........hij lag in een bed ! "Waar ben ik?" "Wat doe ik hier?" "Rustig maar jongen,alles komt goed.." "Maar,waar ben ik.......?" "In het ziekenhuis.." "Maar.." Jongen,je was gisteren door het ijs gezakt en bijna verdronken....maar Arend..." Bij het horen van die naam schrok hij op en kwamen herinneringen terug,er was ijs geweest,een wak,ijskoud water.....en toen was Arend bij hem..... "Arend?" "Ja Arend heeft je gered Johan. Hij trok jou er met zijn stok half uit,maar gleed toen zelf ook in het water......en..." "AREND!!" Johan schreeuwde en begon te huilen.... "Waar is hij.................is hij .....................dood.............?" "O o o..wat is dit erg................niet hij...maar ik....." "Johan,doe niet zo raar" zei Rebecc. "Arend is ook hier.." Is hij.......zijn wij.............dan niet dood?" Nee hoor,maar het scheelde weinig...... Jullie waren bijna beide verdronken. Hij kon jou ook niet vasthouden,jullie raakten beide buiten bewustzijn, maar toen kwam die zwerver..........eh net op tijd en....." "Zwerver....Jacko?" "Heet ie zo? "Ja Jacko" "Nou die heeft jullie uiteindelijk gered.....net op tijd dus........!" Johan barste uit in een lange huilbui. "Toe maar jongen,huil maar even...dat is goed hoor......." "Maar.." "Jij mag Arend en Jacko later wel bedanken hoor...." "Maar,ik MOET nu naar Arend toe..!" "Die ligt op een andere kamer Johan,die heeft ook rust nodig,die mag je later wel zien... "NEE NU...!!" Hij jammerde het uit......... "Maar jongen toch...." "Ik moet hem spreken,nu!. Ze probeerden hem te kalmeren,maar dat lukte niet. Hij wilde en moest naar Johan toe! Het kostte enige tijd en moeite,maar uiteindelijk gaf de zuster toestemming en werd Johan met bed en al naar de andere kamer gereden.... Die lag op de kamer ernaast,maar leek te slapen. Naast het bed zat een heel oud vrouwtje,in een dikke jas,die nog veel ouder leek dan zij zelf,oma Metsje,wist Johan. Toen hij met zijn bed naast dat van Arend lag en hij zijn bleke gezicht zag,kreek Johan weer een huilbui en schreeuwde het uit. "AREND!!!!!!!!" Die opende zijn ogen en keek wat verward om zich heen.... "Johan?" Wat doe jij hier? Wat doe ik hier?" "O Arend.." "?" "Jij hebt mij gered en ik..." Toen vertelde hij alles. Hoe hij vanaf het begin jaloers was geweest op Arend. Hoe hij dat plan van dat computerspelletje had bedacht en uitgevoerd. "O Johan toch,hoe kon je"fluisterde Rebecca. Ook zijn beide ouders keken verbaasd en enigzins beschaamd,omdat ze beseften,dat dit het resultaat was van jaren van verwaarlozing. Maar Johan ging verder. Hoe hij Arend had beschuldigd en daarna steeds had gepest. Hij stopte daarna en slikte....... "O Arend.. Ik schaam me zo.. Kun je, wil je mij vergeven? Hij keek vragend en angstig naar Arend... Diens gezicht leek even te verstarren,maar toen nadat hij even naar zijn oma had gekeken,brak er een brede grijns door.. "Graag Johan !" "Arend jij bent een echte held!" "Ach,nou ja.." "Niet alleen omdat je Johan gered had,die je altijd pestte maar ook omdat je hem kunt vergeven......"zei de vader van Johan,ontroerd. "Hoe kunnen wij,hoe kan Johan,dit ooit goedmaken?" "Maar ,waar is Jacko eigenlijk?"vroeg Johan. "Jacko,die mag een tijdje gratis wonen in de winteropvang zei de moeder van Johan,dat heeft je vader geregeld en zodra jullie beter zijn en naar huis mogen gaan we met zijn allen bij hem op bezoek om hem te bedanken en we zijn ook an het proberen om voor hem iets te regelen.voor en bejaardenhuisje of zo" "Moeten wij nog lang hier blijven?" "Nou wat ik gehoord heb,deze week nog.....maar.." Hij keek naar twee teleurgestelde gezichten....."maar..zei ik......." zei hij toen. "Ik hoorde net,dat jullie vanaf morgen bij elkaar op de kamer mogen..maar .......... alleen....... als... jullie dat beiden willen he.." "O jaa!" Toen de ouders van Johan met oma Metsje het ziekenhuis verlieten,waren ze heel blij. "Er zijn nog goede mensenkinderen,zoals jou kleinzoon," Metsje zei Johans moeder. "O ja en er gebeuren ook nog wonderen, zo tegen kerst antwoordde die...
Ze wist toen nog niet hoe gelijk zij zou krijgen......zelfs meer dan een keer,twee keer om precies te zijn.....
Het was door het bezoek op de kamer die, Arend en Johan nu als twee bloedsbroeders deelden drukker, dan eigenlijk was toegestaan,maar de zaalzuster kneep een oogje dicht en keek met het andere oog maar wat door de vingers. Ach de jongens waren,hoewel het er eerst voor beiden ernstig uitzagen en ze ernstig onderkoeld en bewusteloos waren wonderwel snel hersteld,zeker nadat ze bij elkaar op een kamer waren. Ze liepen of krukten alweer door het hele ziekenhuis. Johan mocht de krukken van Arend proberen en die vermaakte zich met en van Johan's computerspelletjes. Ze hadden net vanmiddag ook toestemming gekregen om de volgende dag naar huis te gaan! Daarom zaten ze vrolijk aan tafel het door Johan's vader meegebrachte gebak te eten. "Jongens,jongens,het is een wonder dat dit zo goed is afgelopen zeg!"verzuchtte oma Metsje hoofdschuddend. "Zeg dat wel Metsje,zeg dat wel.. Ik geloofde nooit zo in wonderen,maar ik ben nu maar weer gaan geloven"antwoordde Johan's moeder,"ach het is ook bijna kerst he" "Nou Johan,ik vind het een wonder,dat juist Arend,jou vijand,die jij altijd pestte, jou heeft gered he"zei de goedgelovige Betsie,die met Rebecca ook op bezoek was. "Nou,als jij Harko niet geroepen had en die er niet geweest was......waren wij er niet meer geweest denk ik,die heeft ons eigenlijk gered he"zei Arend bescheiden. "Het is eigenlijk een wonder,dat hij nuchter was!" "Ja als jullie uit het ziekenhuis komen morgen,gaan we eerst hem bedanken" zei Johan's vader. "maar.........." Hij keek plotseling wat verbaasd naar Arend die opstond en naar de prullebak liep,of eigenlijk krukte.... "Wat is er?"vroeg Arend. "Ik vraag mij af " mompelde vader.......... ."Vlgs mij..." Hij draaide zich eenkwartslag om naar Metsje die nog steds zat te hoofdschudden,al kwam dat ook door haar ouderdom.. "Zeg Metsje, ..is er toen eh,na dat ongeluk in Italie, van Arend met zijn ouders eigenlijk direkt of of later ooit eens goed naar de benen van Arend gekeken ?" "Ach nee,dat kon toen niet he....." "Zijn er toen geen fotoos gemaakt?" "Fotoos?" "Ja,om te zien wat hij eigenlijk mankeerde!" "O nee" "Waarom niet dan?" "Ach,dokter"(want de vader van Johan was huisarts he,dat was ik vlgs mij vergeten te vertellen,maar Metsje wist dat nog wel.....)"operen in zo'n land ver weg zou heel veel geld kosten en dat konden wij toen niet betalen en daarna was het te laat he" "Wat te laat?" "Nou ja,dat dacht ik............ .........en trouwens wij konden dat later nog steeds niet betalen " "Nou,wij wel hoor..en dat gaan we ook doen! Vlgs mij zul je zien als er nu alsnog fotoos gemaakt worden er best nog wat aan gedaan kan worden !" zei Johan's vader. "Ach dokter,dat kan niet.....toch?" "Kan niet..? Arend heeft onze Johan,die zo gemeen geweest is leven gered en zo kunnen wij misschien iets terug doen! "Oh,dat zou fijn zijn vader" riep Rebecca. "O Arend wat zou ik dat graag willen" riep ook Johan..... "Als dat zou kunnen vader.......!" "Vader?" Maar Johan's vader was al weg........ Hij had plotseling een oude bekende op de gang zien lopen........en die was toevallig chirurg in het ziekenhuis waar de jongens waren opgenomen! Hij riep :"He Geurt goede vriend!" De "goede vriend" Geurt keek verschrikt op verstarde en dat begreep Johan's vader,heel goed Hij wist ook direkt dat deze "goede vriend"Geurt hem niets zou durven weigeren...... "Dus jij werkt hier?" "Maar"hij begon plotseling te fluisteren. Wat hij precies fluisterde zullen we nooit weten...... Maar het gevolg was dat "goede vriend"Geurt direkt met Johan's vader naar de zaal kwam om eens naar die kreupele benen van. Hij regelde ook direkt dat er fotoos gemaakt werden....... Hij kwam er een kwartier later al mee terug en vertelde dat er vlgs hem dor en kleine operatie nog heel veel te doen was. Vlgs hem was de kans zels groot,dat Arend weer zou kunen lopen. "Maar dokter,wie moet dat betalen ? "Dat doet dokter Geurt graag gratis toch he ?'lachte Johan's vader waarbij hij zijn"goede vriend"indringend aankeek. "O ja hoor.."mompelde die Wonderlijk he? Tja zoiets kan in boeken en dan eigenlijk alleen rond de kerst. U zult misschien uit ervaring weten dat er in ziekenhuizen vaak lange wachtlijsten zijn en dat alles veel geld kost maar Johan'n vader had,met die oude kennis,nu chirurg alles voor Arend snel geregeld hoor..en gratis. Vraag niet hoe dat kan,... Een wonder? Als men Johan's vader later vroeg hoe hij dit zo vlot kon regelen lachte hij wat en mompelde iets over: "Oude schulden, ach hij had nog iets goed te maken. Maar ik heb als dokter zwijgplicht he"
Zo werd Johan,nog dezelfde dag naar de operatiezaal gereden.
De rest bleef vol hoop achter. Metsje kon haar hoofd nu helemaal niet meer stilhouden.
Zou er nog een wonder mogelijk zijn..? Dan moet het wel snel gebeuren he,want het is al bijna kerst.... .. we moeten ook nog Harko bezoeken en bedanken he
Kerstavond....eens, eerder,nu en later overal en nergens was en is iedereen in afwachting van het Wonder dat nog steeds de wereld nog niet uit is ...zolang er nog mensen die in wonderen geloven. Ook de kerk bij de school waar meester Sybrandus dit,zo besefte hij nu weer eens, al zo vaak had mogen..of moeten......vieren zat afgeladen vol voor de jaarlijkse kerstzangdienst Siebje,die zelf als een stoort ordebewaker schuin naast het kinderkoor van de bovenbouwklassen zat, ook om de dirigente,de moeder van Nathalie,waar hij een oogje op had en dat nu mooi in praktijk kon brengen, een beetje te steunen,keek enigzins stiekum de kerk in...... "Ach ja ze waren er bijna allemaal weer he,zoals elk jaar,de schijnheiligen.." Hij knikte vriendelijk naar de vader van Stephen,die natuurlijk vooraan zat....... "Eigenwijs stuk verdriet"dacht hij,"eigenlijk geen wonder dat die Stephen zo'n vervelend ventje is" Hij siste,omdat een paar meisjes in het koor,vlakbij opzichtig en iets te luid begonnen te giechelen... "Nathalie.Gretha!" Zijn boze blik leek hier weinig indruk te maken. "Nou ja,nog een uurtje volhouden..dan wachtte hem een lekkere borrel..." Hij liet zijn stiekume oogje nog maar eens vallen op de dirigente.. Tja,die was getrouwd he.. Dat was op zich niet erg.. Maar ze was gelukkig getrouwd,dat was wel erg. Siebje sloot even zijn ogen...... "Het was me het jaartje wel geweest"mijmerde hij.. "Dan vooral die laatste weken" Hij dacht terug.. Eerst die nieuwe leerling Arend. Toen de opschudding na het verdwenen computerspelletje van Betsie. Het verhaal van die Johan.. Toen die Arend beschuldigde had Siebje dit eerst niet geloofd en zelfs toen dat dus bewezen leek was hij blijven twijfelen. Later dat drama met de door het ijs gezakte Johan. Arend die hem had proberen te redden en bijna zelf ook met Johan verdronken was als niet die zwerver Harko hen gered had. Johan was gisteren weer op school gekomen. Die had alles verteld,over zijn jaloers zijn,zijn gemene plannetje,zijn valse beschuldiging en zijn latere pesten. Meester Siebe had toen zin gehad dat verwende rotjochie een ontieglijk pak slaag te geven. Maar diezelfde diezelfde Arend had dus geprobeerd Johan te redden,waardoor ze bijna samen waren verdronken...... Als Harko,die zwerver er niet geweest was..... "Harko,ja!" Siebje rekte zich nu op en keek even onderzoekend de kerk in...... Harko zou toch komen ? Hij was uitgenodigd,want de dominee wilde hem aan het eind van de zangdienst toespreken en een oorkonde geven! Harko had eigenlijk niet zoveel zin gehad naar de kerk te gaan... Maar hij had het tenslotte nog wel beloofd. "Hij zou toch wel ?" Siebe keek............ "Ja,daar zat hij achterin! Hij keek nu ook even langs de kinderen van zijn multi culti koor........ Ook Johan was er zag hij "Wat was die veranderd zeg,het was bijna een mens geworden"dacht hij. "Jammer van die ouders he rijk en lui nou ja........ze betaalden toch mooi de operatie van Arend .." "Het was nog afwachten,maar de eerste berichten waren goed geweest. Wrschlk zou die morgen thuis komen. Toen zette Gabe de organist het "Komt laten wij aanbidden" in en iedereen stond op. De dienst verliep gelukkig lekker vlot.. Siebe betrapte zich er op dat hij af en toe lichtjes wegdommelde.... .Ach, als je al zo vaak dezelfde liedjes hebt gehoord en gezongen. Als je nu al weer voor de twaalfde keer dominee Vroegindewey over het "Grote Kerst Wonder hoorde verkondigen..en het leek vlgs Siebje elk jaar weer meer alsof hij het niet echt geloofde en het ook niet kon helpen,dan mocht je wel even wegdromen toch? Gelukkig hadden de kinderen niet door dat hij af en toe even wegsoesde,tenminste dat hoopte hij.. De klas had zich trouwens de hele dienst redelijk beschaafd gedragen bedacht hij tijdens het "Ere zij God"slotlied.. ...".nou dat op zich was al een wonder...!". Hij keek even de kerk in en zag oma Metsje vooraan, luid zingend en hoofdschuddend. Hij was echt blij voor haar. Toen hoorde hij wat geroezemoes ergens in het koor en hij zag dirigente Mieke,de moeder van Nathalie boos kijken. Hij kuchte en keek ook even met zijn beste boze vermoeide gezicht van een schoolmeester die aan vakantie toe is,maar nog wel in functie is. Hij zag hoe alle kinderen naar de grote deur kijken en wijzen. Hij hoorde Betsie blij schreeuwen: "AREND !!" Ze wees naar de deur.. "Kijk daar is Arend !!" Iedereen keek en inderdaad daar stond Arend! Nee.daar liep Arend !! Het ging nog wat moeilijk en hij hield de twee meegekomen verpleegsters nog wat vast... ...........maar hij liep.....!! Er ging een gemompel door de kerk....... Arend liep,stapje voor stapje,maar zonder krukken door het middenpad naar voren.....!! "AREND!!" schreeuwde Johan en hij rende naar hem toe,toen hij bijna voorin was. "Arend,jongen,je loopt!" riep Betsie en ze straalde. Arend lachte. "Oh Arend wat zijn wij,blij voor jou zeg zeg..." zei dominee Vroegindewey. "Mensen" zei hij in de microfoon,de kerk in kijkend,"wonderen bestaan nog.." "Toch Metsje?" Metsje kon alleen maar knikken en hoofdschudden.. "Maar"zei de dominee. "Ik wil hier nu toch een man noemen,zonder wie Arend hier nooit gestaan had en Johan ook niet." Hij zweeg even....... Er klonk wat verbaasd gemompel door de kerk.. Harko,kun jij even naar voren komen.....? Iedereen keek verbaasd eerst naar de dominee en toen naar achteren,naar het middenpad. Daar kwam een oud wat verwaarloosd lijkend mannetje aanlopen. Hoewel hij er in de geleende jas en broek nog redelijk netjes uitzag en zich voor de gelegenheid gewassen en geschoren had kenden ze hem wel. "Dat is toch die zwerver,die vaak op het 5 mei plein staat?" "Heeft die,die jongens gered ?" Harko stond nu op het podium bij Arend,Johan en de dominee...... "Harko.." zei dominee,"of eigenlijk moet ik Harry Koos Veenstra zeggen he want zo heet je echt toch..?" Harko dacht even na en knikte.. Metsje schrok op en stopte plotseling met hoofdschudden........ "Harko....die zwerver,die ze op afstand wel eens had zien zitten?" "Maar,dominee zei toch Harrie Koos?" "Harrie,was hij...........?." Ze hoorde niet meer wat dominee zei over "wonderen en reddingen." Haar gedachten gingen 50 jaar terug....... "Harrie Veenstra,haar grote liefde! "Haar verboden liefde........" Omdat het niet mocht...was hij weggegaan.. Ze keek nog eens naar dat mannetje..... Toen dominee de oorkonde overhandigde schreeuwde ze....... "HARRIE !! Harrie Koos Veenstra,keek verbaasd naar dat vrouwtje vooraan..keek nog eens .. "Maar ben jij het?" "Metsje...Metha..?" JAAA !! "METHA !!!! De twee oudere geliefden vlogen elkaar in de armen....." ....zo vervlogen 50 jaren.......in die paar sekonden....door drie meters te overbruggen.
Terwijl het orgel nogmaals het "Ere zij God" inzette en de gemeente ontroerd begon te zingen moest Siebje janken....
"Straks maar een stevige borrel"dacht hij.
"Ik begin te geloven dat wonderen nog steeds gebeuren.....als je er maar in gelooft"
Hij knikte vriendelijk naar de vader van Stephen..
Mijn eerste Engelse klas op Saint Peters Primary Church school Londen 1989
Men hoort wel eens zeggen dat de eerste liefde eigenlijk nooit vergeten wordt en later bijna altijd enb steeeeds meer als de beste ooit geidealisseerd wordt. Ik denk dat dat ook voor leerkrachten geld voor wat betreft hun eerste klas. In mijn geval was dat ook zo,met dit verschil dat het ook echt de beste was! De klas,3 waren eigenlijk twee klassen,want naast year 3 was een deel van de klas year 4 waarvan de rest bij year 5 zat. Het heeft wel en paar weken geduurd voordat ik doorhad dat ik twee groepen had. Dat ik dat niet wist lag denk ik meer aan mij dan aan de begeleiding,communicatie. Zosia Gorzales had die andere klas,maar omdat zij tijdelijk "acting headmistress" was zou zij ene John Humpfries die klas als invaller waarnemen. Die was echter ziek of nog niet begonnen en dus moest Zosia de eerste week nog lesgeven en kon zij mij eerst niet introduceren en wat inwerken,wat geloof ik wel de bedoeling was geweest. Nu verliep dat op de eerste dag heel snel...... Wij haalden de kinderen van het plein en liepen er mee naar boven. Zij gingen op the carpet zitten,dat was en soort vloerkleed in de hoek waar ze met met zijn allen op konden. Wij zaten ervoor op onze stoelen en keken dus op de kinderen neer. Wel een aardige symbolische en letterlijke uiting van het engelse klassensysteem. Zo begon de die dag en zo zijn dus bijna alle dagen negen jaar lang in de klas voor de kinderen en mij. Ik heb dat eigenlijk altijd wel een aardige rustige start van de dag gevonden. Je ziet alle kinderen even en kunt ook beginnen met een praatje etc. In Nederland staat dat ingeroosterd als kring- of groepsgesprek. Natuurlijk is de vorm "on the carpet"waarbij ze dicht elkaar,achter en door elkaar zitten en elkaar tijdens het spreken niet zien,niet ideaal en waarschijnlijk ook niet pedagogisch,maar het had wel iets gezelligs en rustgevend. De kinderen waren dat ook wel gewend want onderlinge ruzies zijn er ondanks het dicht op elkaar zitten bijna nooit geweest. Nu vertelde Zosia even dat ik mr Offringa was,"your new Dutch teacher.". Ik geloof dat de kinderen dat wel spannend vonden. Zij nam toen de beide registers en vertelde mij dat die dagelijks ingevuld moesten worden. Het eerste register was het het presentie/absentieboek. Dit moest uiteraard goed dagelijks ingevuld worden ook omdat het regelmatig nagekeken werd door iemand van de gemeente,die bij te veel en vooral ongeoorloofd verzuim aktie zou kunnen ondernemen. Er werd dan een brief gestuurd,waarin de ouders gewaarschuwd werden dat hun leerplichtige kind te vaak afwezig was en soms werden ouders ook thuis bezocht. Meestal hielp dat wel even..... In het uiterste geval werden ouders via de rechtbank gewaarschuwd en beboet. Ik heb dat een keer meegemaakt bij een jongetje dat gemiddeld vier van de vijf dagen per week miste. Vlgs mij is moeder niet eens naar rechtbank geweest maar verhuisd en is het jongetje in een andere gemeente op een andere school gewoon weer begonnen,met af en toe aanwezig zijn. Achter de naam moest je elke dag dus aan-en afwezigheid aankruisen. Bij absence moest je ook even kort aangeven,indien geoorloofd, waarom,bij ziekte vulde je een "s"in en bij ongeoorleefd,tenminste niet bekend moest er een rood rondje ingevuld worden en "l"betekende te laat en daar moest ook de tijd van aankomst bij. Er kwamen per dag in mijn klas gemiddeld 7 te laat. Meestal 5 tot 10 minuten en soms een half tot een uur. Hoewel het wel wat wisselde was het wel een vast clubje,van 5 wat minstens 1x per wek te laat kwam. De reden was dan meestal "overslept,of time forgotten.."soms zei een kind "don't know sir" Dit werd regelmatig op vergadering besproken maar bleef moeilijk Wyne Evans,het latere hoofd heeft een tijdje 's morgens vroeg bij het hek gestaan en dat hielp dan even. Het andere register dat dagelijks ingevuld moest worden was het "Dinner Register". Dat vond ik vrij ingewikkeld. Sommige kinderen aten tussen 12 en kwart over 1 thuis en kregen dan een "h" voor homedinners achter hun naam. Vrijwel alle kinderen bleven tussen de middag op school en aten dan of meegebracht brood etc "p" packed lunch of "s" voor warm eten, schooldinners,dit kregen ze in een speciaal gebouw waar ze door de dinnerladies heengebracht werden. Na de renovatie van de school kregen ze de schooldiners in de aula/gymzaal. Een deel van de kinderen hoefde de schooldinners niet te betalen,omdat de ouders niet draagkrachtig genoeg waren. De rest bracht meestal dagelijks "dinermoney" mee,vlgs mij eerst 40 pence,dat moest dan ook bijgehouden worden. Het geld ging in "the dinner money bag"en kantoenen zakje en dan gingen de registers en het geld naar Edith de secretaresse die de administratie ook bijhield. Zij kwam regelmatig 's morgens even langs omdat het niet klopte. Zij bleef altijd vriendelijk...... Omdat er geen officieel lesrooster en leerplan was en ik dus ook niet zo goed wist wat de hele dag te doen zaten we mn de eerste weken veel op the carpet om wat te kletsen etc. Zo leerde ik de kinderen kennen en ze hielpen mij ook dor uit te leggen wat ze vorig jaar gedaan hadden en welke schriften en boeken ze hadden etc. Ik leerde in die tijd heel veel van de kinderen. Gek trouwens dat ik deze herinneringen uitwerkend besef dat deze kinderen toen 7 en 8 jaar nu 26 en 27 jaar zijn en misschien zelf kinderen van die leeftijd zouden kunnen hebben. Was ik daar gebleven dan zou ik dus de kinderen van mijn eerste klas nu in de klas gehad kunnen hebben. Dat han mijn collega David toen al en als dat zei begon hij te kreunen......."Oh God where did it all go wrong?" Vlgs hem waren die kinderen ook veel dommer dan hun ouders eerder. Van die eerste klas kwam vlgs mij allemaal uit de buurt rond school en ik gelof dat de meeste ouders ook dar waren geboren en getogen. Op drie na waren ook alle kinderen blank.Een meisje had en blanke moeder en donkere vader en twee meisjes donkere ouders. De daarop volgende jaren werden de klassen steeds veelkleuriger,net als de buurt Walworth. Ik geloof dat zowel de kinderen en ik dit samenzijn als Engelse kinderen en Dutch teacher spannend,interessant en grappig vonden. Ik heb het met die eerste klas,kinderen en hun ouders goed getroffen. Ze waren ook vrij beschaafd en vriendelijk zowel naar mij als elkaar toe. Ik herinner mij dat een meisje Jessi het wat te spannend vond,want ze heeft de eerste dag geheel en de verdere eerste week grotendeels gehuild. Ik vond dat uiteraard niet echt prettig,maar Eileen die een soort klasseassistente en school manusje van alles was zei mij dat die Jessi ,haar buurmeisje, altijd de eerste week huilde en ik mij dus geen zorgen moest maken. Daarna klikte het goed,net als met de andere kinderen. Ik had wat dat betreft ook het geluk dat ze het jaar daarvoor,ook als combinatieklas zo werd mij al snel duidelijk een rottijd hadden gehad. Dat hadden ze vooral "te danken"aan de collega die ze toen moesten meemaken. Hij was er ook mijn eerste jaar nog nu met en groep twee. Ik heb in al die jaren onderwijs veel mensen gezien,van normaal tot vreemd,maar ik ben echt nog nooit zo'n nietsnut tegengekomen! De kinderen vertelden mij, als ik naar vorig jaar vroeg dat ze eigenlijk bijna niets gedaan en nog minder geleerd hadden. Ja de hele dag spelen,zelf maar wat lezen en rekenen,omdat ze eigenlijk best wilden leren. Vince,de "leerkracht",crimineel(vind ik)bemoeide zich niet echt met de kinderen en helemaal niet met lesgeven. Ik kwam hem dat eerste jaar regelmatig tegen op het plein,als ik daar gymnastiek had,vlgs mijn lesrooster. Hij was daar dan ook,omdat hij spelen (voor de kinderen?) belangrijk vond.... Ik had dan nog het geluk dat hij welwillend toestond dat wij daar ook waren. Dat had hij dus het jaar daarvoor ook met mijn klas gedaan...... Later hoorde ik wel van ouders dat ze best geklaagd hadden,maar dat dat weinig tot niets had opgeleverd. Het toenmalige hoofd was vaak ziek en overspannen en de ouders kregen weinig gehoor. Het gevolg was geweest dat er veel ruzies waren en de kinderen heel weinig hadden geleerd. Ik trof dan ook een klas met zeer gemotiveerde leergierige kinderen aan.... Omdat er ook een gebrek aan goede leerboeken was,vlgs mij,deed ik in het begin vooral dingen die ik wel kon. Gelukkig kon al snel ik wel een serie leesboeken binnenhalen,die overal verspreid in school, nog lagen. Ik besteedde veel tijd aan lezen. Regelmatig liet ik ze en half uurtje stillezen,naast het dagelijks met hulp, verplicht lezen. Ik deed dat ook wel uit noodzaak omdat ik verder echt niks wist en even een rustpunt te hebben,want zodra ze werkten,waarbij ze in groepen zaten werden ze mi drukker en raakte ik het overzicht kwijt. Verder leerden we ook omdat ik een cassettebandje had ontdekt met "The timetables" ook de tafels. Dat was eigenlijk ouderwets en niet didactisch denk ik,maar de kinderen vonden het leuk,die tafels te leren. De ouders zagen ook zo werd mij verteld dat de kinderen veel meer .....leerden dan het jaar daarvoor. Ik twijfelde vooral in het begin dagelijks aan mijzelf en aan de leerprestaties van de kinderen. Ik vreesde regelmatig dat er na schooltijd boze ouders op school zoudenkomen met klachten omdat hun kind zo weinig leerde....... Dat dat niet gebeurde kwam dus vooral omdat mijn voorganger er weinig tot niks van gebakken had. De ouders merkten dat hun kinderen weer met plezier naar school gingen en dat was voor hen belangrijk. Het is ook goed geweest al besefte ik dat eerst niet eens,dat de ouders mij ook dagelijks na schooltijd zagen en konden spreken. Wij haalden de kinderen 's morgens van het plein en het was gewoonte dat de leerkrachten hen om 15.30 uur "loslieten" Men bleef dan zelf in het lokaal om na te kijken enz. De meeste ouders kenden de leerkrachten nauwelijks. Ze zagen ze drie maal maal per jaar voor de bespreking van de resultaten etc,hoewel een deel daarvoor niet naar school kwam. Die zagen de leerkracht alleen als ze op schoool waren ontboden na een conflict. Hierdoor was de afstand ouders/school groot en soms zelfs vijandig. Het was ook niet gewoon dat leerkrachten op huisbezoek gingen.. Ik was echter wel nieuwsgierig welke ouder(s)bij welk kind hoorde(n)en mede daarom ging ik na schooltijd direkt even naar het plein. Zo leerde ik al snel vrijwel alle ouders kennen en ik merkte dat de meesten dat wel waardeerden. Via hen wist ik ook al snel veel over voetbalclubs in Engeland. Grappig was ook,tenminste dat vonden de kinderen,dat ik ook fouten maakte en dit ook toegaf......zij het dat het mij wel eens moeite kostte........ Ik kon mij wat de taal betreft mondeling redelijk redden,al vroeg ik mij toen al en nu nog steeds en zelfs nog meer af of ze mij wel begrepen. Ik had soms het gevoel dat ze dachten,"ach laat hem nou maar". De spelling bleef echter nog moeilijker dan ik al vreesde. Als er weer eens een woord verkeerd gespeld op het bord stond en ik zag bepaalde vingers omhoog gaan...wist ik het al........ "Sir!" "Yess Tony?" "Thats wrong sir!" "Whats wrong?" "Schooldinner is with double n sir" Tja dan keek ik het na in mijn woordenboek "my dutch bible.."..en dan had hij gelijk..... Ik vertelde dan wel dat het eigenlijk van het Franse woord diner kwam en those bloody english het verkeerd vertaald hadden,maar dat maakte weinig indruk. Ik probeerde de eigenwijzio die gemeend had mijn fout even te moeten melden later wel op een fout terug te pakken hoor. Al met al geloof ik wel hoewel de ouders vonden dat de kinderen, zeker na het vorige rampjaar veel leerden ik nog meer van hen geleerd heb. Goed,voor mij was ook dat de leerstof voor een groot deel eigenlijk elke dag nieuw,verfrissend was. Ik leerde eigenlijk met de kinderen mee. Verder waren er gelukkig klassehulpen,die mij met raad en daad terzijde stonden,al deden ze dat op typisch Engelse wijze heel bescheiden. Ik moest echt uitdrukkelijk vragen om advies etc,want een assistent assisteert een onderwijzer en bemoeit zich verder nergens mee he,zeker niet ongevraagd. "O no sir excuse me!"
Dat eerste jaar was interessant omdat bijna elke dag wel wat nieuws gebeurde. Nieuwe leerstof,nieuwe ervaringen nieuwe mensen etc. Zo waren de dagelijkse schoolsamenkomsten Assemblees een belevenis die ik in Nederland dus niet kende Ik kom daar later nog wel op terug Het hele schooljaar waren er nieuwe,tenminste voor mij deels nieuwe activities soms "typical english
Wat personeel betreft kwam er na de herfstvakantie een belangrijke wijziging. Het officiele hoofd Barbara,dat al overspannen was toen ik kwam besloot te stoppen en het bestuur,dat uit vertegenwoordigers van de kerk en de gemeente afdeling onderwijs bestond had besloten dat Wynne Evans onderwijzer van een andere school voor de rest van het jaar "acting head"waarnemend hoofd zou worden. Dit betekende dat Zosia die dat even was geweest waarschijnlijk toch niet goed genoeg was bevonden. Zij mocht,moest weer terug voor de klas maar bleek wel deputyhead,adjunct hoofd. Ik geloof dat zij wel teleurgesteld was,al weet ik dat niet zo goed meer. Ik was,denk ik te druk met de nieuwe klas bezig,zodat andere dingen mij ontgingen. Er is dus,vlgs mij ook totaal geen overleg geweest met de leerkrachten over de procedure van benoeming van Wynne. Ik zou waarschijnlijk ook echt geen mening hebben trouwens.
Ik denk,dat ik het het eerste jaar vooral dankzij de positieve kinderen en ouders heb volgehouden. Al dat nieuwe en dus onbekende maakte mij toch wel aan het twijfelen. Er was geen vast lesrooster en de leermiddelen waren niet echt modern, voor zover aanwezig. Dat kwam ook omdat er nog geen Nationaal Leerplan was,toen ik begon. Tot dan was dat door de regeringen over gelaten aan de gemeentebesturen, afdeling onderwijs,die het wer gedelegeerd hadden aan de scholen,met hun besturen,waarin de kerk en vakbonden min of meer bepaalden wat er in de scholen gebeurde. Hierdoor waren de verschillen tusen de scholen heel groot. Ik geloof dat het bij ons nog wel redelijk was,wat de verdeling van de invloed van de kerk en vakbonden betreft. Er waren ook scholen waar de vakbonden bepaalden wat er wel en niet gebeurde en waar het idee overheerste dat het kind en zijn/haar achtergrond en eigen taal belangrijk waren,eigenlijk belangrijker dan het leren van de taal Engels etc. Het kind mocht eigenlijk niet gecorrigeerd worden,want dat zou ten koste gaan van de eigen cultuur,oorspronkelijkheid. Het gevolg van die gedachten is geweest dat een grote groep kinderen in klas 6 jarenlang nog niet voldoende Engels kon lezen en schrijven. Dat was ook een van de grootste redenen dat de regering Thatcher en later Major het National Curricculum invoerde. Dat was een Leerplan waarin voor elk vak uitgebreid werd verteld wat de kinderen in welk jaar op welk niveau moesten weten,begrijpen,kunnen. Ik heb de introductie daarvan later mee mogen maken en heb daar veel van geleerd,mede omdat er tegelijk ook goede leermiddelen kwamen. Toen ik in 1989 begon was dat plan nog in voorbereiding,zij het bijna klaar. Er was bij een eerder hoofd wel een Leerplan geweest maar dat was door het vorige,inmiddels zieke hoofd aan de kant geschoven. Ik had het eerste jaar alle vrijheid wat betreft lesgeven en de te behandelen leerstof. Er is nooit iemand zoals een inspecteur geweest om te kijken en beoordelen hoe het ging. Ik vond die vrijheid,het niet op de vingers gekeken worden ook wel lekker hoor. Mijn geluk was ook dat de kinderen dus een jaar weinig tot niets gedaan hadden en alles wat ik deed nieuw voor hen was,waardoor ze echt heel leergierig waren. Grootste probleem was dat er zelfs voor taal geen werk/instructieboeken waren! Dat kwam,zo werd mij verteld,omdat taal altijd geintegreerd was in de projecten.. Zo was er bv het project "veiligheid"geweest. Dan werden er linken gelegd naar de diverse vakken. Wat taal betreft moesten er dan woorden geleerd worden over dit thema en verhalen geschreven en gespeeld. In dat eerste jaar waren er mede doordat het hoofd ziek was geen projecten meer. Ik herinner mij dat we toen wel veel opstellen schreven en toneel speelden. Er waren vrij veel die daar de grootste problemen mee hadden,vooral wat betreft de spelling ,maar ook het beschrijven van wat ze gedaan haden en het gebruiken van hun fantasie verliep moeilijk. Als je de kindeen vroeg wat ze in een wekend of vakantie gedaan hadden konden vceel weinig bedenken,laat staan opschrijven. Ik miste toen wel gewone taalboeken met simpele spellings-en grammaticaoefeningen. Ook,vooral voor mezelf. Lezen werd er elke dag en half uur gedaan direkt na de middagpauze. De kinderen hadden allemaal een boek op hun eigen niveau,wat ze ook dagelijks meenamen naar huis,zodat de ouders thuis ook met hen konden lezen. Er ging een soort foldertje mee heen en weer waar we zowel ouders als leerkrachten de vorderingen bijhielden,als we een kind hoorden lezen. Er waren ouders die dit dagelijks deden en dat kon je ook merken aan de vorderingen van de kinderen. Juist de kinderen die hulp nodig hadden,kregen dit thuis weinig of niet. Sommigen raakten ook de boeken,onderweg of thuis kwijt..... Tijdens dat leeshalfuurtje hielp er in de klas ook en zg dinnerlady. Die ging tusssen de middag met de klas eten en kwam dan nog een uurtje meelezen. Ik had mrs Dibly een oudere aardige weduwe. Zij was wel lief maar had wel eens problemen met enkele van mijn "lievelingen" Dan kwam ze scheldend terug met de klas en het kostte enige tijd en moeite om iedereen rustig aan het lezen te krijgen. Voor rekenen haden de kinderen folders waar ze in konden schrijven. Hierbij ging het vooral om het cijferwerk en meten etc. Iedereen werkte dus individueel op eigen niveau. Er waren naast deze "boekjes"ook dikkere boeken met opdrachten,"problemsolving"die ze in schriften moesten uitwerken. Ik deed af en toe ook wel wat klassikale dingen,zoals het lokaal meten en plattegronden maken etc. De kinderen bewaarden de schriften,pennen etc in een vak,dat niet onder de eigen tafel kwam maar in een kast werd geschoven. Het halen en terugbrengen van materiaal vergde veel organisatie.....omdat de kinderen dan gauw afgeleid en geirriteerd raakten.. Er waren toen ik begon nog geen computers in de klas en van de ene tv in school werd nauwelijks gebruik gemaakt. Elke morgen was ook samenkomst."Assembly"zoals dat in elke school gebeurt. In mijn eerste jaar werden de jongsten infants en oudsten juniors vanaf year 3 nog gesplitst. Het hoofd eerst Zosia,later Wijnne deed dit meestal,soms afgewisseld door het adjuncthoofd,dat was eerst een onderwijzer later Zosia. Woensdags moesten we met zijn allen naar de kerk,Saint Peters,vlakbij school waar de pastor een kort dienstje hield. Een klein deel van de kinderen en ouders hoorden nog wel bij de kerk en gingen er ook redelijk getrouw heen. Ik weet nog dat ik als ik zondags wel eens naar die kerk ging ,ik soms ook kinderen als misdienaars zag functioneren. Een ander deel had nog wel wat vage bindingen met de kerk en ging "wel eens" De meesten gingen niet meer,al zag je ze wel met de jaarlijkse kerstzangdienst "Carol Serevice"van school in de kerk. Dinsdags deden wij beurtelings en Assembly voor de bovenbouw. Ik mocht ongeveer een keer per maand een optreden verzorgen. Dat betekende een verhaaltje vertellen en wat zingen. Wij gingen twee keer per week gymnastieken,"ijs en weder diende"want er was bij school geen gymzaal en dus moest dat op het plein... Er was ook bijna geen gymmateriaal, een paar rackets,springtouwen,slagplanken,hoepels, tennisballen en voetballen. Het betekende dat ik op het ene plein met een deel van de klas en Gordon de concierge voetbalde en de rest deed rounders op het andere plein met Eileen de klassenassistente... Pas in mijn derde jaar kwam er in de gerenoveerde school een grote hal.die als aula,eetzaal en gymzaal diende. Die renovatie betekende trouwens ook dat er toiletten in school kwamen. Daarvoor waren de wc's in een groezelig ruineachtig gebouwtje op het plein naast school........ In mijn tweede jaar moest de school zelfs een paar dagen dicht omdat die wc's tijdens een kort wintertje bevroren waren! De meeste kinderen aten tussen de middag op school,hun eigen meeebrachte packed lunch,of schooldinners,soms gratis soms tegen betaling. Dat eerste jaar en ook het tweede trouwens,aten de kinderen in een gebouwtje tien minuten lopen van school. Ze werden door een dinnerlady heen en terug begeleid. In de zaal konden twee klassen tegelijk eten.Het was een soort lopende bandwerk,"bord pakken,in een rij naar een soort loket lopen,laten opscheppen,door twee andere dinnerladies, zitten gaan, eten en bij de deur wachten tot iedereen klaar was en dan samen terug. Ik at regelmatig een schooldinner mee. Dit kostte mij 1/2 pound per maaltijd. Ach het was niet geweldig,maar ook niet erg slecht hoor. Er zaten trouwens wel heel vaak witte bonen in tomatensaus bij... Ik heb de kinderen ook heel weinig horen klagen. Voor sommigen weet ik was het de warme maaltijd die ze thuis niet kregen,dus ook in het weekend niet. Meestal was dat patat... Er waren ook een paar die soms 's morgens nog niets gegeten hadden. Leuk was wel dat we ook 's middags nog een kleine pauze hadden van kwart voor drie tot drie uur. Dat is in mijn derde jaar veranderd,omdat we anders te weinig lesuren maakten. Tijdens de pauze mocht je officieel als je pleindienst had niet roken. Ik deed dat stiekum wel,hoewel stiekum.de kinderen wisten het,maar zeiden er niets van. Collega David deed het ook stiekum........ Ik moest een keer op het plein zijn, Wynne,het hoofd ook David had pleindienst...........Wynne en ik zagen opeens rook uit zijn jaszak komen en David slaande bewegingen maken. Na de pauze was het nog een halfuurtje,waarbij we wat kletsten etc "on the carpet" Hierna ging iedereen, meestal tevreden naar huis.
Een nufterige nudiste uit Lombardije hield niet zo van het in haar blootje buiten vrije wanneer zij weer eens kouwelijk lag te rillen kon je haar vriendje horen gillen JIJ? JIJ KUNT DE KLERE KRIJE !!
Een keukenhulp uit Coevorden wilde chef cuisine worden hij deed de afwas met stijl en schuim op de mond dat was nou niet echt gezond want de gasten kregen het ook op de borden
Ongelooflijk sterke verhalen !..........raar..........maar waar? van overal en nergens ( 1)
Het begon eigenlijk een dag eerder al,in de herfst van 1997 Ik stapte het reisbureau, pal tegenover mijn woning in Zuid Londen, binnen om een vlieg-treinretour naar Drachten te boeken. Ik was in een prima stemming,want ik had een week vakantie! Zelfs het ruziemakende oude vrouwtje,in haar veel te grote oude vaag grijzige jas voor mij bij de toonbank kon mijn stemming niet beinvloeden. Ze wilde, zo kon ik uit haar cockney Engels min of meer begrijpen korting op een reis ivm met haar pensioenrecht. De vriendelijk ogende dame,achter de toonbank probeerde haar geduldig uit te leggen dat zulke kortingen alleen golden op binnenlandse treinreizen. Het oude vrouwtje leek haar niet te willen begrijpen en verliet uiteindelijk mopperend het kantoor en zei dat ze het wel ergens anders, waar men wel begrip had voor ouderen,die hun hele leven hard gewerkt hadden en dit land hadden opgebouwd, zou proberen. De dame achter de toonbank verzuchtte bijna verdrietig,dat zij het ook niet kon.helpen. Gelukkig kon ze mij wel helpen en daardoor verliet ik de volgende ochtend om 8 uur mijn woning,in Zuid Londen wetende dat ik tien uur later bij familie in Drachten,Friesland voor de deur zou staan. Ik vond het wel een grappig toeval,dat bij de bushalte om de hoek, het oude vrouwtje dat ik een dag eerder bij het reisbureau had gezien. stond te wachten. Gek,dacht ik,dat je een buurtgenote,die misschien vlak bij je woont eigenlijk niet kent. Hoewel ze enigzins verveeld begroetend leek te knikken,had ik niet het idee dat ze mij herkende,van de vorige dag. Ik besloot haar maar niet te vragen of ze bij een ander reisbureau meer begrip en misschien zelfs korting had gekregen..... Ze leek duidelijk wel op reis te zullen gaan want ze had twee koffers bij zich en een mandje met een zenuwachtige vadsige kat half weggestopt onder een kleedje. Ik hielp haar even bij het instappen met de koffers,ook al om te laten zien dat ik wel begrip had voor haar voorgeschiedenis. Ik vroeg mij wel af,waarom zulke oudjes het helpen door anderen soms bemoeilijken,door zoals zij bv met die twee koffers en een mandje met een vlgs mij veel te zware en niet reisfitte zeuwachtige kat boven te willen zitten in die bus. Na het uitstappen bij Victoria Station zag ik dat ze voor het koffers sjouwen al een hulpje had gevonden,dus kun ik zonder gewetenswroeging rustig even een krant en koffie kopen. Het was weer druk beneden bij de metro en ik was blij dat ik weinig bage mee te sjeulen had. Toen ik een hoekje met enige ademruimte had gevonden zag ik haar weer zitten,schuin tegenover mij. Grappig,toeval om een eerst onbekend iemand in korte tijd in zo'n wereldstad vaker tegen te komen. Ik zat de verdere undergrondse tocht wat te mijmeren over mijn "meereizende"buurtgenote. Ze ging dus,waarschijnlijk ook op reis naar het buitenland.....met een vliegtuig.. Zou zij ergens ver weg van huis familie,kinderen hebben wonen? Misschien kwam zij zelf wel uit een ver land en was ze ooit als klein onschuldig meisje naar Engeland gegaan. Zou ze de onschuld al snel hebben verloren en nu op zoek zijn naar herinneringen ? Op vliegveld Heathrow had ik nog alle tijd zodat ik mij weer eens kon verwonderen over de drukte,van al die mensen,onderweg ergens heen.. Ik kocht nog snel wat Nederlandse kranten,al wist ik dat ik door de vliegzenuwen,niet echt zou lezen en stapte ruim op tijd het grote toestel binnen..... Ik moest helemaal naar achteren en daar zag ik haar,of beter gezegd,hoorde ik haar,al op afstand........ Ze kibbelde met een stewardess,omdat die vond dat haar handtasje in een kastje bover haar moest. Zij vond,dat zij als oudere,die mede dit land had opgebouwd toch wel enig begrip mocht verwachten van jongeren......... Ik plaatste enigzins demonstratief mijn tas in de kast schuin boven mijn stoel en ging zitten met een krant.... "Ik weet hoe het hoort!" Ik vroeg mij toen af,waar dat mandje met die kat was gebleven? Het daarover nadenken,deed mij zelfs mijn vliegangst even voor een deel vergeten....... Het leek mij niet verstandig mijn oude buur,die haar tasje wel in dat kastje had geplaatst,maar de verdere reis bleef mopperen,te vragen. Waarom zou iemand sowieso met een kat,van Londen,naar Nederland reizen? Zou dat beest heimwee,hebben gekregen? Zou ze hem aan iemand hebben afgegeven? Of zou men hem bij de controle hebben afgnomen? Nou ja,ze zat nu in elk geval niet met een stevige kater in het vliegtuig he....... Op Schiphol,bleken de haringen en het frisse pilsje daarna weer even lekker als altijd en ik ging dan ook met een heerlijk gevoel van tevredenheid de trein in,richting Heerenveen. Ik sloot heel even de ogen en bedacht dat het leven eigenlijk goed was,zo. Uren later,voor mijn gevoel tenminste werd ik gewekt door een conducteur,die mijn kaartje wilde zien. Ik zag,dat we inmiddels al voorbij Utrecht waren. Toen hoorde ik de conducteur een paar stoelen verder zijn best doen,op vriendelijke wijze iemand in het Engels uit te leggen dat "pensioners in Netherland ook voor de train moesten payen.." The old lady was het daar dus duidelijk niet mee eens! Ik zag dat de conducteur uiteindelijk,maar hoofdschuddend verder liep. Stomverbaasd,vroeg ik mij af,of toeval,nou wel of niet bestond....... Ik probeerde het verdere stukje treinreis uit te rekenen,hoe groot de kans was dat van al die Londenaren er twee in dezelfde bus,dezelfde metro,hetzelfde vliegtuig en nu in dezelde trein richting Friesland zaten..........zoals mijn oude buur en ik....... 1 op ?????????? 0,02 % ?????? In Heerenveen verliet ik zonder op of om te kijken bijna,hollend de trein...... Hoewel ik misselijk was van dat gereis,die haringen en dat bier,wist ik in de stationsrestauratie nog een heerlijke friese turfgerookte droge worst naar binnen te werken,voor ik naar de wachtende bus richting Drachten liep. Daar aangekomen,bleef ik als aan de grondgenageld staan............. Wie zat daar voor in de bus? Maarrrr dat was .... .... Jouke !!
Ik had jaren geleden bij hem op school gezeten........ Hij wilde chirurg worden......... nu was hij hier ......... als buschauffeur toeval?
Ongelooflijk sterke verhalen !..........raar..........maar waar? van overal en nergens ( 2)
Zwartwerk,een stinkend zaakje......
Jelle pakte alles aan wat los en vast zat,zowel letterlijk als figuurlijk. Eigenlijk was hij antiquitair,meubelaris,gespecialiseerd in barok,naar eigen zeggen maar hij deed ook in handel in "lompen en met."zoals op een bord bij zijn woonboot stond vermeld. Hij had onlangs een goedkoope voorraad compost, via een vage relatie op de kop getikt. Uiteraard bleef deze zwarte handel buiten de boeken. Jelle rook naast compost direkt geld,omdat de winter teneinde liep en vlgs hem de tuinen smeekten om bemesting. Hij had berekend dat hij,als hij twee euro per kruiwagen vroeg hij er een flinke winst aan over kon houden. Zeker als hij de compost mengde met wat zand uit eigen tuin. De eerste dag vond hij in de betere buurt al drie klanten,met grote tuinen,die vlgs tuinexpert Jelle veel compost nodig hadden. Hij hield er met hulp van een maatje,die hij helaas ook moest betalen,na een dagje kruien en kreunen toch nog een kleine 400 euro aan over. Nu hij de smaak goed te pakken had,besloot hij het de volgende dag groots aan te pakken! Hij melde zich bij het Landgoed Zuilenhaeg,een landgoed met een geweldig grote tuin. Toen hij de over oprijlaan liep richting voordeur,keek hij met begerige ogen rond naar de geweldige tuinruimte voor en naast het kasteel. "Ik moet er waarschijnlijk een flinke voorraaad zand bijmieteren" bedacht hij."anders kom ik met de compost niet uit". Hij belde aan en werd door het kamermeisje naar de kamer van de oude baronnes geleid. Ze keek hem stralend aan. "U komt als geroepen tuinman!"riep ze. "Mijn vorige tuinman,is net met pensioen en ik heb nog niemand om de tuin te bemesten!" "Ach mevrrauww,ik heb de beste kwaliteit,natuurlijke compost in de aanbieding" "Geweldig kerel,weat vraagt u?" "Mevrrauww,ik zag al dat het een hele klus is en weet dat er dus nogal wat beste kwaliteit natuurlijke compost nodig is. Ik zal het goed met u maken,het is normaal 3 euro,maar bij zo'n grote voorraad doe ik het vor 2 euro 50" "Kerel,dat is fideel van jou,zeg! Wie weet heb ik nog vaker klusjes voor jou." "Nou mevrrauww.." "Maar dit is eerst een hele klus hoor!"
Het was inderdaad een hele klus.. Jelle was er, met assistent Gauke een kleine week mee bezig....... Hij moest zelfs bij een maatje nog wat extra compost regelen en bij een speeltuin s'avonds in het donker nog veel zand halen.
Na wat cijferwerk thuis kwam hij vlgs eigen schatting uit op 545 kruiwagens compost! Dat was............"545 nee reken maar 550,afgerond 600........x ......2.50........" 1500 euro...........VIJFTIEN HONDER EURO !! Als hij Gauke zijn assistent nou 300,vooruit 400 euro gaf,hield hij 1100 euro over! En wie weet,kon hij wel vaker zulke klusjes doen!
Hij spoedde zich de volgende dag naar het Landgoed en werd vriendelijk ontvangen door de baronnes. "Ik ben heel tevreden kerel,ik hoop dat ik u vaker mag vragen" "Hier een klein extraatje heeft u wel verdiend,dacht ik" Ze schoof 3 euro's over het bureau. "Maar,mevrouw" "Nou zeg,bent u niet tevreden met het extraatje?" "Mevrouw het was 2 euro 50.....per kruiwagen" "O nee zeg,we spraken af 2 euro 50,u hebt nooit gezegd per kruiwagen.." "Maar mevrouw...." "Ik vond het al goedkoop zeg,maar bedankt kerel...... U kunt gaan.." Beschaamd liep hij naar huis. Hij wist dat elke rechter hem gelijk zou geven,maar elke rechter zou dan ook zijn boekhouding willen zien.. Hij was er echt ingestonken..........
