God, wees in mijn hoofd en in mijn begrijpen. God, wees in mijn ogen, en in mijn blik. God, wees in mijn mond en in mijn spreken. God, wees in mijn hart en in mijn gedachten. God, wees met mij aan het einde van mijn leven en als ik sterven moet.
Bedankt, God omdat ik gelukkig kan zijn met een bloem,een vogel, een vis Bedankt omdat ik de sterren en de zon kan zien Bedankt omdat ik enig ben, uniek; bedankt omdat ik mensen heb waarvoor ik kan leven; bedankt omdat U mij helpt de juiste weg te kiezen de weg van LIEFDE; bedankt, God omdat U liefde bent.
God, we zullen ze niet vergeten, de mensen die in de oorlog hun leven voor ons op het spel hebben gezet. We zullen ze niet vergeten, de mannen, vrouwen, kinderen, die op transport gesteld werden en zo maar verdwenen zijn. We zullen ze niet vergeten, de mensen die geleden en gebeden hebben om vrede, vrijheid en veiligheid.
Dank U wel dat we leven in een land zonder oorlog. Waar je bijna zou vergeten, dat er ook nu weer mensen zijn die zich nergens thuis voelen, opgejaagd en op de vlucht, vol pijnlijke herinneringen. Geef dat we hen zien staan. Dat we samen met hen streven naar vrede, vrijheid en veiligheid voor iedereen. (Greet Brokerhof-van der Waa)
Goede God, soms zijn er twijfels of U wel bestaat. Mensen zeggen: God is dood. Of: Geloof is van vroeger, van de oude generatie. En als we de vele kritiek horen op Uw kerk, beseffen we eens te meer hoe kwetsbaar het werk van mensen is. Goede God, geef ons vertrouwen. Laat ons Uw vrede ondervinden: de harmonie van alle schepselen met elkaar, het evenwicht van onze samenleving. Dan weten wij dat U bestaat, voelen wij Uw eindeloze goedheid, hier, nu en alle dagen. Amen.
Moge mijn hart groot en diep zijn als de zee, ontvankelijk als het hart van Maria, moeder van alle gelovigen. Moge mijn mededogen zacht en vriendelijk zijn, als de zon in het voorjaar. Moge het schaduw geven en beschutting als een plataan in de zomer. Noge het sterk en standvastig zijn in de herfst als de wind het blad laat vallen. Moge het in de barre winter
branden als een barmhartig vuur. Moge mijn liefde zachtaardig en vriendelijk zijn, zpals de liefde van Maria, troosteres van de bedroefden.
God, ik kom hier om te twijfelen, twijfelen of U bestaat. Ze zingen Halleluja, het slaat op U, ja inderdaad. Maar ze zingen het zo flink en ze zingen het zo sterk en als ze even op dreef zijn, nou dan dreunt heel de kerk, als bijna een soort van engelenlied. Maar kijk, zo zeker ben ik niet.
God, ik kom hier om te twijfelen, twijfelen of ik U hoor. Maar in die bijbelse taal komt U soms moeilijk door. Wie schenkt op deze wereld, ja, die werft zich ginds een schat en dan komt de collecte, ja dan geef je maar weer wat. Niet voor dat mooie, grote doel, maar ja, omdat ik mij schuldig voel.
God, ik kom hier om te twijfelen, twijfelen of U bestaat. En als U op mij neerziet, in alle eerbied, wees niet kwaad. Maar als ik bij het gebed mijn ogen sluit en ik kijk toch om mij heen dan zie ik door mijn wimpers, God, dat doe ik niet alleen. Zijn er ondanks Uw heilig woord, toch meer mensen van mijn soort?
God, ik kom hier om te twijfelen, maar twijfelen, dat is toch een soort begin? Je hebt zekerheid, onzekerheid en iets daar tussen in. Maar al dat zo zekere dreunen van al die religieuze deunen dat maakt zo gauw, dat als je buitenstaat, dat je terugkruipt in je schulp. God, kom mijn ongeloof te hulp ! (Seth Gaaikema)
God van alle leven, sterker dan de dood, wij bidden om Uw Geest.
Laten wij bidden om nieuwe levensenergie voor allen die door een gemis kampen met verdriet: dat wij hen helpen opstaan.
Laten wij bidden voor alle mensen die angstig leven en zich terugtrekken achter gesloten deuren: dat zij hun angsten leren overwinnen.
Laten wij bidden om nieuw vertrouwen voor allen die vertwijfeld zijn en God zijn kwijtgeraakt: dat zij weer leren geloven.
Laten wij bidden voor alle mensen die zijn afgehaakt en op hun eentje gingen geloven: dat zij weer de kracht van samen-kerk-zijn mogen ervaren.
Laten wij bidden voor wie afkerig zijn van alleluia- roepers, maar die oprecht zoekende zijn; dat zij lijden,dood én leven bij elkaar houden en zich gedragen weten door Uw barmhartigheid.
Goede God, blaas Uw Geest over ons die ons krachtig maakt en vrede schenkt. Amen.
Alles van waarde is weerloos; het eigenlijke kan niet worden gezegd; vanwaar, waarheen, waartoe blijft onuitsprekelijk. Toch noemen en vieren wij U, die God en Goed zijt- om wat waar en U heilig is naam te geven onder ons; om wat in woorden niet is te vangen tot klinken te brengen; om bij tij en ontij op vaste grond te staan, met U onze weg door het leven te gaan. U, die bent in tijd en eeuwigheid. Amen.
Gisteren, 25 april 2006, zijn we met een uitstapje van de KBO Oosterhout-Stad naar de Keukenhof in Lisse geweest, Rond acht uur in de ochtend haalde een touringcar op verschillende punten in de stad de deelnemers aan dit uitstapje op. Ruim vijtig personen, allemaal leden van de plaatselijke afdeling van de Katholieke Bond voor Ouderen, gingen er mee. Na eerst over de autoweg tot even boven Rotterdam te hebben gereden gingen we door de bollenstreek, met bollenvelden aan beide kanten van de smalle weg op naar onze eerste stopplaats. In het duingebied rond Wassenaar genoten we van een heerlijke kop verse koffie met lekker appelgebak. Daarna dus echt op weg naar Lisse. De toegangsbewijzen voor Keukenhof werden ons al in de bus uitgereikt, zodat we niet meer in de rij hoefden te staan om een kaartje te kopen, maar via een aparte ingang direct het bloemenpark op konden. We hebben daar vele uren kunnen genieten van alles wat de tuinarchitecten voor de bezoekers hadden ontworpen. Zowel buiten in de tuin als binnen in de verschillende paviljoens hebben we onze ogen uitgekeken op zoveel bloemenpracht en bloemenkleur. Daarna zijn we dwars door de vele bloembollenvelden in de richting Utrecht gereden, waar we in de plaats De Meern verwacht werden voor het traditionele diner aan het eind van elke tocht. We hebben het ons lekker laten smaken. Voldaan en zeer tevreden, vol van prachtige indrukken, kwamen we rond negen uur 's avonds weer terug in Oosterhout. Het was een heerlijke, zonovergoten dag geweest Bestuur KBO bedankt voor jullie inzet en organisatievermogen.
God, leer de mensen elkander te verstaan. Leer het vechten, niet het verslaan. Leer dat men zich over moet geven aan wat komt op zijn pad. Leer te begrijpen, zonder gekat. Leer de mensen elkander te verstaan. Eerst dan kan men samen de weg op gaan. (Monique)
André telt al vele seizoenen. Hij is vitaal van binnen. Vol interesse in moderne literatuur en ontwikkeling in de spiritualiteit. Hij is weer begonnen met pianolessen en houdt van lekker eten. Een contente mens. Hij kan even vrolijk dansen als mediteren op zijn eigen wijze. Moderne gebeden raken evenzeer zijn hart als traditionele teksten. Hij "proeft en smaakt"zoals Ignatius dat leert in Geestelijke Oefeningen. Hij staat niet boven of onder het leven, maar er midden in. Hij zegt merkwaardige woorden, zomaar, intuïtief. "Het leven in mij is God..." "Het is niet meer: God lijkt op mist, maar God is mist."
Het is een feest om deze oude mensen te ontmoeten. Ze lijken steeds jonger te worden. Het oorspronkelijke kind in hen herrijst. Je kunt het zien aan hun ogen en horen aan de stem. Voor hen wordt de aarde hemel en de hemel aarde. Zij discussiëren niet meer over God en Kerk en verschillende godsdiensten.Voor hen zijn Boeddha en Jezus broeders. De aarde en de zon, het brood en de lente, de sterren en het water, mensen om hen heen zijn evenzovele tekenen van de Aanwezige. Zoals Boeddha na een lange geestelijke reis eindigt op de markt van het gewone leven. Zoals Jezus Zijn pelgrimage eindigt met een ontbijt op het strand, met Zijn vrienden, de wereld om zich verzameld.
Wat is er nog meer te zeggen over de Gods-ervaringen van ouderen in ons midden? Ieder gaat zijn unieke onherhaalbare weg. God openbaart zich op vele wijzen, telkens nieuw. Aan het eind van ons leven mag ieder van ons zuchten: "U weet dat ik toch van U houd. Wees mij barmhartig." Hoe de weg ook gegaan is, de mens met levenservaring leert stap voor stap zich toe te vertrouwen aan de Barmhartigheid zelf... En dan wordt de mist die zijn Aangezicht verhulde geheel zon.
Judth wist het zeker: vóór Pasen zou ze gaan hemelen. Thuiskomen bij haar Geliefde. De stem had het haar gezegd, de herkenbare stem van Jezus. In de laatste jaren was een intiem, nuchtere verbondenheid gegroeid met de mensgeworden Liefde. Die leiding geeft aan haar dagelijks leven, haar gebed en gesprekken met velen. Nu is het al zomer en ze leeft nog steeds, blijmoedig. Maar ze weet nu zeker: ik word gezien en verwacht aan de overkant. Ze leeft in vrede door, zolang er dagen zijn.
Bij sommige ouderen breekt het Licht door. Vele jaren van wachten en trouw gingen vooraf. Het Licht is niet verdiend en niet de prijs van de prestatie. Vroegere "aanrakingen" van de TROUWE komen steeds weer in herinnering. De gouden draad van het leven wordt steeds duidelijker herkenbaar. Bescheidenheid en dankbaarheid zijn de criteria dat de ervaring van Licht echt is. De ervaring van bemind te zijn door de Beminde zelf: deze vreugde blijft, ook in het dagelijks leven, ook in de pijn van gemis en leed om ons heen. Deze bevoorrechte mensen verlangen om eindelijk thuis te mogen komen en tegelijk ervaren zij de uitnodiging om het ontvangen Licht door te geven. In mededogen.
Wie zomaar een vogelei vertrapt, een nest uithaalt - zomaar een riet knakt, een twijg breekt - is bezig en bereid alle geweld z'n gang te laten gaan. Bid om vrede, ga eerbiedig met alles om.
Wie bang en slap huilt met de wolven in het bos - met alle stromen meedrijft, met alle winden meewaait - is bezig en bereid grote leugens gelijk te geven. Bid om waarachtigheid, wees oprecht, eerlijk als goud.
Wie onverschillig weerlozen laat pakken - zwakken laat vallen, kleinen kleineren - is bezig en bereid alle kwaad te laten gedijen. Bid om zorg, sta in voor elkaar: voor de minsten het meest.
God, we zouden alleen mooie en goede dingen willen meemaken, maar er gaat zoveel kapot. Mensen verdwijnen zomaar uit ons leven. Vriendschappen lopen stuk. We zouden graag willen, dat er geen ruzies meer waren en zinloos geweld niet bestond.
Soms stort de wereld in en mensen voeren oorlog met elkaar. We voelen ons kwetsbaar in zo'n wereld waarin alles vergaat. Mensen kunnen ons maken en breken. En de dood laat niets van ons over....
Of toch wel?
God, geef ons vertrouwen. Geef ons de kracht om puin te ruimen en de scherven bij elkaar te rapen. Doe ons ontdekken dat liefde wonden heelt. Geef ons een onverwoestbaar vertrouwen in de toekomst,in onszelf en in U. (Greeet Brokerkhof - van der Waa)
Alice komt er niet doorheen. Ze is al tegen de tachtig. Maar ze blijft maar piekeren over haar schuldgevoelens. "Had ik die carrièrebaan maar afgewezen. Ik heb jarenlang mijn taak op kantoor nauwgezet gedaan, en me daar nooit echt happy gevoeld. En dat is door blijven zieken tot een complex. Verkeerde man getrouwd? Kinderen fout opgevoed? Wat heb ik met mijn talenten gedaan? Als ik voor de Rechter kom, moet ik rekenschap afleggen! Ik ben zo angstig. Alleen maar vraagtekens." Twee vriendinnen die bij de theevisites vragen: je bent zo'n aardig mens. Heb je nog die lekkere appelvlaai? Gelukkig dat er engelen in de buurt zijn. "God is onzichtbaar dichtbij-ver aanwezig"
Wat tragisch dat vele ouderen lijden aan hun verwrongen Godsbeeld. De opvoeding, de ouders, de school, de kerk hebben alleen maar geleid tot angsten, vele vraagtekens, schuldgevoelens die neerdrukken. Uitleg en discussie helpen nu nauwelijks. En het zijn zulke lieve mensen die zich hun hele leven hebben afgetobd voor anderen; met altijd het gevoel dat het niet in orde komt met God, de Rechter van het Laatste Oordeel. Zelf komen ze er niet meer uit. Wat een zegen dat er naasten nabij blijven met een uitnodiging en een vraag. God komt tot ons met een vraag in de mist.
José weet het niet meer. Toen ze nog op de intensive care werkte, bad ze stilletjes. Neen, het was eigenlijk niet bidden, maar gewoon weten dat de Geest om haar heen was en rondom de patiënt. En nu zij zelf, afgewerkt, in het verpleeghuis de dagen slijt, voelt ze geen verrukking, geen verdriet, geen aandacht, laat staan dat ze geraakt wordt door de mooie teksten die ze ooit in haar dagboek schreef. Ook bij vieringen in de kapel voelt ze eenvoudig niets. Op de vraag: is er dan niets voor u, geen enkel houvast?, antwoord ze: "Jawel hoor. Zolang ik niet word opgeroepen, blijf ik maar gewoon doorgaan. Ik vertrouw maar door. Ik kijk naar de TV; vooral interviews vind ik interessant, "De Wandeling' en 'De Stoel'. Maar daarna.... het zegt me allemaal niets. God is stil aanwezig.
Vele medemensen ervaren in hun laatste levensfase leegte zonder gemis. Dankbaarheid zonder verrukking. Aandacht voor de eerste crocussen zonder verrassing. De sterrenhemel brengt een ogenblik tot stilte die niet verdiept. De gevoelens kunnen niet meer benoemd worden. Het lijkt of alles vervlakt. Een gelaten tevredenheid, rustig doorleven, zolang het kan. Het vertrouwen wordt op de proef gesteld en toch weten zijn vanbinnen dat ze op de ware levensweg zijn. De Aanwezige openbaart zich in de donkere mist.
Robert heeft al jaren een harde , afstandelijke verhouding met zijn vader. Zij waarderen elkaar wel om hun stoerheid. Maar een hartelijk woord kwam er nooit uit. Van beide kanten niet. Nu is vader ernstig ziek en practisch elke dag luistert Robert naar zijn vader; je kunt hem bijna niet meer verstaan. Vroeger had vader zijn mond vol van psalmen en God dit en God dat. En nu haalt hij enkel herinneringen op over wat hij allemaal in zijn leven gepresteerd heeft. Waar is nu zijn geloof, zijn vertrouwen in die God? Niets, dan af en toe een diepe zucht. En plotseling zegt vader: "En jij jongen, hoe maak jij het eigenlijk?" TRANEN. Voor het eerst een wederzijds ontmoeten. Dit zal Robert nooit meer vergeten. God wordt niet genoemd, is stil aanwezig.
Oude bijbelwoorden, psalmen en vrome liederen hebben toch hun werk gedaan. Ze vormden een humuslaag van vertrouwen; van mildheid en aandacht voor anderen. Daar overheen kwamen dikke puinlagen. Teleurstellingen, eigen fouten, gemiste kansen hebben het gemoed verbitterd. Maar aan het einde van het leven dringt de geest toch door, lankmoedig, mededogend, genegen. Soms is dan een gebaar, een enkele vraag genoeg. Heel concreet. God verschijnt in de milde mist.
God, als het stormt in ons leven, als alles overhoop gehaald wordt wat zeker en veilig leek, wees dan onze rots in de branding, geef ons beschutting tegen de harde wind: een plek om op adem te komen. Geef dat we niet constant de luwte zoeken in het leven, dat we af durven stormen op alles wat onrechtvaardig is; dat we niet bang zijn de wind van voren te krijgen maar opkomen voor iedereen die zich niet staande kan houden.
Annie had er al lang over zitten piekeren: "Hoe moet dat nu met Oud en Nieuw? Vroeger baden we met het hele gezin een Weesgegroet en mijn man wou er ook nog een Onze Vader aan toevoegen. De kinderen baden mee, mompelend en ongeduldig, maar ze deden het toch maar. En dit jaar ?? Ik zou het werkelijk niet weten. Ik wil niet te vroom lijken. Ik weet zeker dat de kinderen en mijn zeven kleinkinderen die nu met mij gezellig Oudjaar vieren, zeker niet samen gaan zingen en bidden, om twaalf uur. Ze zouden de slappe lach krijgen. De spanning loopt op; ik wil toch wat doen. En plotseling, op slag van twaalf uur roep ik uit: "Allemaal samen: dank je wel!"Een héél ontroerend moment; iedereen dankt iedereen en de dank golft naar het stille midden. God wordt niet genoemd, is enkel stil aanwezig.
Voor vele oude mensen wordt het verleden een dierbare - pijnlijke herinnering. VOORBIJ. Het dorp met de zustersschool en het beeld met de wijdopen armen: "Komt allen tot Mij". VOORBIJ. Toch blijft ook een zeurende onzekerheid, vooral een zorg over de kinderen: "Ze doen er niks meer aan, maar toch zijn het goede mensen.Ik bid elke dag voor hen". Sterke betrouwbare gelovigen die in stilte God steeds meer ruimte geven. Vriendelijk-stug doorgaan. Zonder houvast aan het verleden. Zonder schuldgevoelens. Gewoon vertrouwen. En geleidelijk aan mogen ze ervaren dat de Aanwezige echt aanwezig is in het samenzijn van mensen van goede wil. Soms verrassend.
Stilte Haast, lawaai en onrust, zijn de kenmerken van een tijd dat stilte uitgebannen wordt. We luisteren niet meer van binnenuit: vanwaar en wie we zijn en waarnaar onderweg. Hoe ver moet je gaan om tot rust te komen? Of kan het ook dichtbij? Luister naar de stilte, wacht tot een ander spreekt met woorden die de jouwe niet zijn. Luister naar de stilte, wacht op de stem van je hart naar wat je beweegt, naar wat je bent. Luister naar de stilte, hoor wat God tegen je zegt, voel de Liefde die ons draagt.
