Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
31-12-2006
Terug in de tijd 44
31 december 2004
De reacties vanuit Spanje
mogen hysterisch genoemd worden. De editorialisten zijn bijzonder ongerust dat
Zapatero niet of te zwak zal optreden. Aanleiding is het Plan Ibarretxe
dat door Batasuna gesteund wordt en goedgekeurd werd in het Baskische parlement
op 30 december 2004 met 39 pro en 35 contra.
De krant La Razón, zowat het ergste
wat er dagelijks in de Spaanse kiosken verschijnt, maar desalniettemin door
zéér veel mensen gelezen wordt, schrijft: Het ergste wat een natie over zich
heen kan krijgen is een zwakke regering. Luis María Anson heeft het over de
Spaanse regering Zapatero die de raad krijgt meteen naar de televisie te
stappen en te zeggen dat het Plan Ibarretxe snel voor de vertegenwoordiging van
het vrije Spaanse Volk, het congres komt. De regering zal geen illegaal
referendum tolereren die georganiseerd wordt in een deel van Spaanse
territorium.
ABC spreekt over
parlementair terrorisme!
El Mundo is eveneens
ongerust. Ibarretxe en ETA dagen de Staat uit. Zapatero moet die verdedigen.
El País reageert rustiger en roept op tot kalmte. De acties van de
linkse nationalisten zijn gevaarlijker voor de Baskische Lehendakari dan voor
de Staat. Arnaldo Otegi zorgde ervoor dat Ibarretxe met open mond (van
verbazing) kwam staan. El País zegt dat de leider van de illegale Batasuna-partij
het licht op groen zette voor een spoedige dood van het Plan Ibarretxe. De
Lehendakari wist dat hij met vuur speelde en nu heeft hij zijn handen verbrand.
Hij zal zich méér moeten compromitteren dan hij van plan was.
Een ander geluid komt van de Catalaanse La Vanguardia: Ibarretxe
zal, indien het Plan door Spanje wordt afgewezen, in een geprivilegieerde situatie de autonome
verkiezingen van mei kunnen aanvatten en in de beker met de stemmen van de
illegale Batasuna-partij kunnen grabbelen.
De PNV-krant, Deia beseft dat de weg die gevolgd moet worden
complex zal zijn, maar de krant vermijdt duidelijk interpretaties over het
objectief van de linkse nationalisten.
Berria de
enige Baskischtalige krant die de door Spanje gesloten krant Egunkaria
opvolgde, weet dat Ibarretxe en (de regeringspartijen) PNV, EA en EB met
risico zullen moeten spelen. En dan ook nog op het terrein van de oplossing
van het conflict.
El Diario Vasco staat verstelt van het zelden geziene
manoeuvreertalent van de linkse nationalisten. Ze hebben zich opgeworpen
als de beslissende scheidsrechters van de situatie.
Diario de Noticias (een zéér leesbare krant uit Navarra) zegt dat de
bal in het kamp van de linkse nationalisten blijft liggen. Zij komen ook met de
mogelijkheid dat ETA binnenkort met een bestand komt.
Een positieve stem komt, zoals verwacht werd, vanuit Catalonië en meer bepaald
van de partij Esquerra Republicana de Catalunya (ERC). Marina Llansana
stelt vast dat de lijn die Batasuna onlangs in de velodroom, Anoeta, uitzette,
wordt bevestigd en verder gezet. Josep-Lluís Carod-Rovira, het gezicht, van
ERC feliciteert de Baskische Lehendakari met het behaalde resultaat.
Carod-Rovira ging begin januari in Perpignan (Noord-Catalonië) praten met de
ETA-leiding. Als tegenprestatie kondigde ETA een staakt het vuren af in
Catalonië. In Spanje werd hij (politiek) gelyncht en hij moest aftreden als conseller
en cap (eerste minister) van de Catalaanse Regering die er dank zei hem
gekomen was. ERC vraagt zelfs aan president van de Catalaanse Generalitat,
Pasqual Maragall, het Plan Ibarretxe niet in vraag te stellen. Artur Mas, voorzitter van CiU, meent dat de goedkeuring van het
Plan Ibarretxe de Spaanse regering verplicht is samen te gaan zitten en te
onderhandelen. De PSOE zal niet 100 % akkoord gaan, maar de partij kan niet op
haar standpunt blijven.
In de provincie Araba-Alava is Ramón
Rabanera voorzitter van wat wij de Bestendige Deputatie zouden noemen,
maar in Baskenland heeft ze véél meer macht dan bij ons. Rabanera is eigenlijk
een verschrikkelijke figuur. Nu beweert hij dat als Statuut zal verbroken
worden Alava vrij zal zijn van het woord dat ze in 1976 gaven! In Alava is er
geen meerderheid voor het Plan en het dus geen enkele waarde heeft. Het Plan
is erdoor geraakt met de stemmen van een illegale partij die de politieke
vleugel van ETA is.
Batasuna blaast zelf
verzamelde in Iruñea-Pamplona waar alle bekende gezichten op de foto komen. De
groep klaagt de houding van de Spaanse en Franse regeringen aan en hun slechte
wil om de bezorgdheid van het Baskische Volk, om het conflict op te lossen en
vrij te worden, blijft tegenwerken.
Verder eisen ze dat alle rechten van vertegenwoordiging en politieke
activiteit gegarandeerd worden. De verantwoordelijkheid hiervoor ligt bij de
PSOA en de PP en hun partijenwet die ze samen goedkeurden en waar de PSOE nu
mee zit.
Vanmorgen, 30 december 2006, is op de luchthaven van Barajas
te Madrid een bomauto tot ontploffing gebracht.
Omstreeks 09.00u vanmorgen is op de Terminal 4 van Barajas
een autobom ontploft. Er zijn een paar lichtgewonden en veel materiele schade.
De aanslag werd aangekondigd vanuit een telefooncel naar het
nummer 112 van de spoeddiensten SOS-Deiak van Guipúzcoa. Bij een tweede
waarschuwing zei een persoon in opdracht van ETA te bellen.
Haalt Inaki de Juana Chaos het einde van het jaar?
De geneesheren van het Hospital Doce de Octubre te Madrid verklaren dat
sommige van de organen op ieder moment kunnen stoppen met functioneren. Dat
verklaarde Estanis Etxaburu, woordvoerder van Etxerrat, op 27 december 2006.
De politieke gevangene is al aan zijn derde hongerstaking toe. De eerste was
in 1999. De tweede startte in augustus
2006 en duurde 63 dagen en bij de laatste staat de teller op 30.12.2006 op 54
dagen.
Hij wordt soms tot 12 uur per dag aan handen en voeten vastgebonden om hem
gedwongen voeding toe te dienen via een neussonde. Tijdens die periode kan hij
niet anders dan onbeweeglijk blijven liggen. Dit is een schrijnend verhaal van
naastenliefde uit het christelijke Spanje.
Hallucinante wansmaak van een gedegenereerde elite.
Torturaren Aurkako Taldea (TAT, de organisatie die telkens met verslagen van de doorstane folteringen komt) en de moeder van Amaia Urizar komen voor de pers met het geschreven verhaal (5 bladen) van de doorstane foltering die Amaia onderging in 2004.
Ze raakte bevriend met Garikoitz Azpiazu die er door de politie van wordt verdacht een belangrijke functie binnen ETA te hebben. Op 29 oktober 2004 om 2.40 u. in de nacht, kwamen een dertigtal gemaskerde Guardia Civiles het huis binnen. Er werd geen uitleg gegeven. Even na 6.27u waren ze terug weg. Het huis stond volledig overhoop en ze hadden Amaia meegenomen. Vijf dagen, 120 uren lang wist de familie niet waar ze was, wat ze met haar deden. Incommunicado.
Je bent erbij, meisje zeiden ze in de auto. Het maakt ons niets uit. Wij weten toch alles. Maar jij moet het wel vertellen en dat kan op twee manieren: de goede en de slechte. In Madrid wierpen ze zich meteen op mij en werd op een gewelddadige manier aan mijn armen getrokken. Ze hadden kappen over het hoofd. Ik riep dat ze me moesten loslaten, maar ze schreeuwden: Zwijg, hoer! Ik zag hoe één van hen zijn broek en onderbroek op de schoenen had hangen. Hij kwam naar me toe en zei: Nu gaan we de vriendin van de chef eens naaien. Hij schuurde met zijn lichaam tegen me aan. Hij vroeg: wat zeg je tegen je vriend als je bezig bent? Gora ETA? We gaan je allemaal pakken en je zal ervan kotsen, want we zullen het niet op een fijne manier doen. Buiten aan de deur staan er nog een aantal hun beurt af te wachten. Ze slingerden me allerlei verwijten naar het hoofd: hoer, leugenaarster, slet! Ze trokken me de plastic zak over het hoofd die ze langs achter opspanden. Eerst kreeg ik het nog even warm en ik zweette, maar ik werd heel draaierig en probeerde de zak met mijn tanden stuk te bijten. Als ik dan even adem kreeg, sloegen ze met de open hand tegen mijn oren. Ik werd heel erg moe en moest bijna overgeven. Daarop zei één van hen Als je overgeeft, eet je het meteen weer op. Plots begon ik op de muren beelden te zien die bewogen. Ik dacht dat ik gek werd. De cel werd groter en dan weer kleiner. De grond begon zelfs te bewegen. Toen ze me naar een ander vertrek brachten, hoorde ik stromend water. Ik weet niet of het door de schrik kwam, maar ik begon te plassen. De ene begon te lachen terwijl de ander kwaad werd en dreigde dat ik de hele kamer met mijn tong moest schoonlikken. De kraan werd dichtgedraaid en ik moest een paar stappen vooruitzetten. Toen ze me de blinddoek afdeden, stond ik voor het bad. Ik had de handen op de rug gebonden. Ik wist wat me stond te gebeuren. Er kwamen twee anderen binnen en ze trokken me ruw aan de haren voorover tot ik met mijn hoofd in het water zat. Ik voelde dat ik ging verdrinken, maar ik kon er niet uit. Het water kwam door mijn neus en mond naar binnen en ik werd duizelig en zonder krachten. Het maakte hen allemaal niets uit en ze bleven maar namen noemen, maar ik kreeg niet eens de kans om te antwoorden. Ik kreeg enkel af en toe de kans om even een moment te ademen. Ik dacht het er nooit levend van af te brengen. Als ze me wilden doden dat ze het dan maar meteen deden. Ze deden me de blinddoek weer voor en brachten me naar de gerechtsdokter . De man liet even zijn identiteitbewijs zien en vroeg of ik slecht behandeld was en ik zei snikkend van niet. Ik zei dat hij eens naar mijn ogen moest kijken want daar had ik kwetsuren, maar hij zei dat het niets was en dat ze waarschijnlijk enkel geïnfecteerd waren door het bad. Stel je voor! Eerst vroeg hij of ik mishandeld was en dan zegt hij dat het door het bad komt! Dan lieten ze me weer fotos zien tot ik er moe van werd. De man die de chef leek te zijn werd heel kwaad en zei hoer, slet, je hebt hier nog niks geleerd! Ik zei dat het me niks uitmaakte en dat ze me maar een kogel door het hoofd moesten schieten. Ik kreeg opnieuw de blinddoek om en hij zei dat het spelletje nu over was. Hij schoof de blinddoek even naar boven en liet me een revolver zien. Ik was zo bang dat ik dacht dat ze me gingen doodschieten. Ze vroegen me lachend of ik de revolver in de handen wilde pakken om te zien of ik ballen had zoals mijn broer en mijn vriend en zou schieten. Daarop noemden ze me vuile verraadster. Ik voelde de loop van het pistool tussen mijn benen en één van de Guardia Civiles fluisterde dat ik niet moest bewegen. Ik weende en begon ter roepen en wild te bewegen en ik probeerde mijn benen tegen elkaar te houden maar dat ging niet omdat mijn voeten aan de stoelpoten waren vastgebonden. Met één hand trok hij mijn tanga uit en met de andere wreef hij met de revolver. Toen ik riep dat ze me met rust moesten laten begonnen ze weer op mijn oren te slaan. Ze riepen dat ik stil moest zijn omdat de revolver geladen was en er een kogel kon afgaan. De anderen schaterden en riep hoer en slet en je gaat het nog fijn vinden. Daarop staken ze de loop van de revolver in mijn vagina waarbij ze weer vroegen wat ik tegen mijn vriend zei als hij dat deed Gora ETA? Ik kon niet meer stoppen met wenen, maar had geen kracht meer om te roepen. Ze schoven de loop op een heel gewelddadige manier naar binnen en naar buiten en hij riep je zal geen kinderen meer krijgen want ik ga er een kogel inschieten. Ze bleven maar met die revolver schuiven terwijl een andere heel ruw mijn borsten bepotelde. Ik voelde het koude metaal in mijn vagina en weer zeiden ze dat ik stil moest blijven want als er een kogel af ging was het mijn schuld. Het bleef maar duren tot ik plots (geestelijk) kon vluchten. Ik was opeens tussen bekenden en vrienden die mij beschermden. Maar dan begonnen ze weer ruw met die revolver. Dan lieten ze me weer de fotos bekijken. Ze zegden me voor uit welk dorp ze kwamen en waarvan ze wilden dat ik ze beschuldigde. Ik herhaalde wat ze me voorzegden, steeds weer opnieuw en als ik me vergiste sloegen ze weer met de vlakke hand tegen mijn oren. Ik werd heel moe en voelde me vuil. Op het toilet keek ik meteen of ze iets gescheurd hadden want ik had ontzettende pijn. Ze zeiden dat ik tegen de rechter alles moest herhalen en dat ik niet mocht reppen over de foltering als ik niet graag terug kwam. Ze deden mijn blinddoek af en reden me naar het Hooggerechtshof. Eindelijk was ik uit die hel!
Een hallucinant voorbeeld van de degeneratiegraad tot waar de Spaanse Staatsbedienden zijn neergedaald.
In Areso, in de buurt van Leitza in Navarra, werd de
Baskische Kerstman, Olentzero" ontvoerd. Olentzero is een voorhistorische figuur van
een houtskoolbrander die in Baskenland het speelgoed brengt dat bij ons op 6
december door (de Spaanse) Sinterklaas wordt besteld. De figuur staat in elk
uitstalraam van elke handelszaak, behalve bij de mensen die niets voelen voor
de Baskische traditie Hij wordt in het begin van de kerstvakantie door het
dorp rondgedragen en dan uitgestald op het dorpsplein, al dan niet achter
tralies. In Areso verdween hij gisteren voor het derde achtereenvolgende
jaar. Twee jaar geleden werd hij buiten het dorp, naast de weg gevonden. Het vorig
jaar was het beeld helemaal in stukken geslagen! Ditmaal werd hij ontvoerd,
niet door zatlappen of vlegels maar door de Guardia Civil! Enkele inwoners
stelden in flagranti vast dat ze met gedoofde lichten stopten en hem in hun
groene Nissan Patrol stopten! De
burgemeester denkt het motief voor de ontvoering te kennen: Ze kunnen niet verdragen dat hier enige
uiting van de Baskische identiteit voorkomt. Aan de ene kant moet je ermee lachen, maar
aan de andere kant word je ook enorm kwaad aldus Mikel Baraibar die vandaag
een klacht ging indienen tegen de paramilitaire politie en een ontmoeting
vraagt met de Vertegenwoordiger van de Spaanse Regering in Navarra, Vicente
Ripa.
Ripa noemde het voorval een imbeciliteit en kondigde sancties
aan.
De
ex-generaal van de Guardia Civil, chef van de kazerne van Intxaurrondo in
Donostia, Enrique Rodríguez
Galindo, die op 9 mei 2000 in de gevangenis terechtkwam
om er een straf van 75 jaar uit te zitten, bracht ter gelegenheid van Kerstmis
twee dagen thuis, in vrijheid door. Galindo is dan ook geen Baskische
gevangene. Hij ontvoerde wel Baskische vluchtelingen, Joxean Lasa en Joxi Zabala,
die niet veroordeeld waren, uit Iparralde en liet hen in Donostia, in een villa van de
Spaanse Regering dood folteren. Toen een toerist twee jaar geleden een foto
wilde maken van deze villa werd de film geconfisqueerd.
GALindo wordt vandaag terug verwacht in de militaire
gevangenis van Alcalá de Henares, waar hij nog steeds zit, hoewel hij geen
militair meer is. Galindo zal binnen afzienbare tijd vrijgelaten worden. Dat
staat als een paal boven water.
Ook
Luis Roldán, de ex-directeur van de Guardia Civil die eveneens vele jaren voor
de boeg heeft wegens verrijking kon genieten van een Kerstverlof. Hij mocht
de vrouwengevangenis van Brieva
gedurende 6 dagen verlaten.
Wie zich tegen deze
toestanden verzet wordt geweldenaar en terrorist genoemd, half dood
geslagen, achter de tralies gedraaid en moet niet rekenen op Kerstverlof .
In zijn kerstboodschap roept koning
Juan Carlos de Borbón op tot eenheid van de democraten tegen het terrorisme.
Spanje is één natie. Iñaki Anasagasti PNV-volksvertegenwoordiger in de Cortés
in Madrid merkt terecht op dat de Koning al 25 jaar bezig is hetzelfde te
zeggen. Wij hadden gehoopt op een open, brede visie op de problemen in Spanje.
De boodschap werd niet rechtstreeks uitgezonden door de Baskische TV
(ETB) en dit zorgde voor erg veel protest PP, UA en PSE eisen het ontslag van
de directeur generaal.
25 december 2004
De Bisschop van Donostia, Joan María Uriarte,
vraagt dat er juridische en wettelijke middelen genomen worden om een einde te
maken aan mishandeling en foltering. Hij vraagt dit ook aan de politici. Het is
voor iedereen gemakkelijk te zeggen wat een ander moet doen, maar we moeten ook
eens kijken wat we zélf kunnen doen. (Dit jaar leek wel het jaar van de
mishandeling binnen het gezin en dit
komt Uriarte goed uit, omdat hem niet verweten kan worden dat hij enkel het folteren
van politieke gevangenen aanklaagt ) De vraag voor vrede en verzoening klinkt
steeds harder bij ons Volk. Me moeten er dan ook alles aandoen om tot vrede te
komen. De dialoog is de weg die leidt
naar de vrede.Om zichin te dekkenciteert hij uit de kerstboodschap van de
Paus: Iedereen moet respect opbrengen
voor de anderen en voor de fundamentele rechten van de naties in een universeel
perspectief. In onze harten zijn ook degenen aanwezig die weg zijn van huis en
die om duizend redenen in de gevangenis zitten.
Uriarte speelde ooit
tussenpersoon tussen ETA en de Spaanse Regering en hij is dus uit het goede
hout gesneden.
Iedereen in het stadje Ordizia zat te wachten op Mariaje
Arriaga (zie foto), een vrouw uit het stadje die na 11 jaren in Franse
cellen sedert gisteren haar gevangenisstraf er opzitten heeft. Dan komt ze
dus vrij, hoor ik de argeloze lezer hardop denken. Dat weet nu net
niemand!
María Jesús (afgekort tot
Mariaje) Arriaga
Arruabarrena is 47 jaar en werd op 10 november 1997 in Orléans
opgepakt. Pas twee jaar later
werd ze tot acht jaar veroordeeld voor bendevorming en verbod tot verblijf op
Frans grondgebied. De gevangenisstraf zat er inmiddels op, het verbod op verblijf in La Douce France
moest nog uitgevoerd worden. Omdat de vrees bestond dat ze in Spanje
gefolterd zou worden ging ze op 29 november tegen haar uitwijzing in
hongerstaking in de gevangenis van Marseille. Het UNO-comité tegen foltering
veroordeelde in 1997 de Franse staat voor de uitlevering van Josu Arkauz, die
later door de Guardia Civil in Spanje gefolterd werd. Een gelijkaardig geval
deed zich later voor met Iratxe
Sorzabal die vreselijk werd toegetakeld met stroomstoten.
Mariaje zal door de
Fransen naar de grens gebracht worden,
maar mogelijk wordt ze dan meteen opgepakt omdat ze intussen in Spanje nog iets
vonden waarover ze haar willen ondervragen om haar op die manier tot een
zelfbeschuldiging te dwingen. Op dit ogenblik loopt er niets tegen haar.
Omdat de grens in Behobia-Irun té dichtbij is gebeurt de vrijlating meestal
in Catalonië. Gewoon om de familie en vrienden nog wat op extra kosten te
jagen.
Beide landen tekenden ooit het
Verdrag van de Mensenrechten maar de Basken hebben geen rechten, zelfs niet als
ze hun straf uitzaten.
In Gara lees ik nu dat Mariaje Arriaga vrijgelaten werd. In Port
Bou, aan de grens in Catalonië.
Ze werd daarna niet gearresteerd, maar wel door haar vrienden, maar ook door de
vice-president van het departement Bouches du Rhone, Joël Dutto, door de
voorzitter van de actiegroep Liberté et Solidarité van Marseille, Georges
Sinibaldi en door een afvaardiging van de Franse Communistische partij
ontvangen. Inmiddels werd ze gehuldigd in Ordizia. Iratxe Sorzabal werd niet
uitgeleverd, maar later thuis gearresteerd. Hieraan kan Arriaga zich dus ook
nog verwachten!
Terwijl het straatgeweld, de Kale Borroka, als vorm van protest blijft
voortduren, reageert de regering van de PSOE, bij monde van minister voor
Binnenlandse Zaken, met de mededeling dat het proces op goede weg is. Dat wordt
met klem tegengesproken door Batasuna, die beweert dat er al maanden geen stap
vooruit werd gezet en dat de crisis bijzonder groot blijft.
De bisschop van Donostia, Juan María Uriarte,
vraagt in zijn Adventstoespraak dat de Kale Borroka zou stoppen, maar dat de
regering ook wat zou doen, zoals een paar humanitaire maatregelen ten voordele
van de politieke gevangenen uitvaardigen.
De president van de Baskische regering, Ibarretxe, vraagt ook het einde van
de Kale Borroka, het dichter naar huis brengen van de politieke gevangenen en
de legalisering van Batasuna.
De Franse regering trekt zich intussen niets van het probleem aan en weigert
het Euskara, de Baskische taal, als officiële taal te erkennen, omdat dit de
eenheid van het land in gevaar zou brengen. De ultra staatsnationalisten op hun
best. Intussen heeft het Franse gerecht ook twee advocaten die de politieke
gevangenen verdedigen, veroordeeld omdat ze zogezegd als tussenpersoon zouden
fungeren tussen ETA en de gevangenen. Hoe kunnen ze ETA-gevangenen verdedigen
als ze geen contact mogen hebben met ETA?
Intussen is er een tweede gevangene, Jon Garmendia
"Txuria", in hongerstaking sedert 18.12.2006. In 2001 was hij
slachtoffer van een ernstig accident. Hij heeft enorme pijn aan het
beendergestel en wordt medisch niet
begeleid.
Intussen werd Pilar Rubio, veroordeeld tot 10 jaar cel,
wegens aanzetten tot moord op Angel Berrueta (13.03.2004)
vrijgelaten. De buren van Mari Carmen Mañas, weduwe
van Angel, hielden op 21 december 2006 een protestactie tegen de vrijlating.
Als ze een Baskische geweest was, zou de straf gevoelig hoger gelegen hebben en zou ze niet zijn vrijgekomen.
Vanmorgen, 22.12.2006, was er een bijeenkomst met Zapatero
(PSOE) en Rajoy (PP) onder vier ogen. Na afloop herhaalde Rajoy zijn stelling: "Ni
me ha confirmado ni desmentido una reunión con ETA" (hij heeft me noch
ontkend, nog bevestigd dat er een onderhoud met ETA geweest is), Batasuna mag niet aan de verkiezingen deelnemen, zolang zij het
geweld niet veroordelen, er mag geen onderhandelingstafel komen met een
terroristische organisatie (liever bloed, dan vrede) en de grondwet moet met
afdoendheid worden toegepast.
Een Spaans onderzoeksrechter gaat
na of de Spaanse ex-president, José María Aznar,
facturen liet vervalsen om de 2,3 miljoen euro uit de Staatskas te kunnen sluizen
en te gebruiken tot eigen eer en glorie.
In 2003 zat de kans erin dat het
Amerikaanse Congres een gouden medaille zou uitreiken aan José María Aznar, de ongekroonde Zonnekoning!
Daarvoor moest echter gelobbyd worden en hiervoor werd een privé advocatenbureau
uit Washington, Piper Rudnick, bereid gevonden. Zij zouden het imago van de president opsmukken en de nodige handtekeningen
van congresleden verzamelen om de medaille erdoor te krijgen. Hiervoor waren
echter centen nodig en wel twee miljoen
dollar of 2,3 miljoen euro. De Spaanse Ministerraad van 26 december 2003,
voorgezeten door Aznar zelf, zorgde voor het bedrag dat moest dienen om
algemene titels aan te vragen, maar
die in feite enkel nodig waren tot
meerdere eer en glorie van Aznar en de partij! Om de facturen door de
inspectie te krijgen, moesten ze hoogstwaarschijnlijk vervalst zijn. Dit
wordt nu onderzocht.
Ofwel komt Aznar met een smak op
de grond terecht ofwel wordt er een kleine garnaal gevonden die bereid is toe
te geven dat hij een fout maakte. Leedvermaak is soms een leuk vermaak.
Op 21 december 1978, kwam ETA-leider José Miguel Beñaran Ordeñana,Argala
(29 jaar) in Agelu-Anglet om hetleven bij een aanslag van het BVE
(Batallón Vasco Español), een duister groepje Spaanse staatsterroristen. Van de
auto waaronder de explosieven geplaatst
waren, bleef niet veel over. Van Argala evenmin! De persoon Argala was niet
meer, maar de mythe Argala was geboren. Zijn echtgenote, die op dit
ogenblik verbannen leeft in Venezuela, kan zich 25 jaar later alles nog levend
herinneren.
In Arrigorriaga (Bilbao) hingen
meteen heel veel Baskische vlaggen met het zwarte rouwlint uit en op het
stadhuis hing de vlag halfstok.
Twee dagen later
kwamen de stoffelijke resten van Argala in zijn geboortestad aan. Op de dag van
de begrafenis werd 4.000 Spaanse Politiemannen. Om alle calamiteiten te
vermijden, vroeg de familie aan de
stadsgenoten om naar huis te gaan. Dit zorgde voor het akelige beeld waarbij
enkel politiemannen op straat te zien waren. Onder de bekenden, noem het maar
moedigen, stapten Telesforo Monzón op, Txomin Ziluaga en Santi Brouard (die
later zelf in zijn dokterskabinet in Bilbao zou worden doodgeschoten) Toen de stoet op de Plaza de España (nu Plaza
Argala) aankwam brachten drie politiemannen de militaire groet! Dit was
één van de meest ongewone en aangrijpendebeelden uit de recente geschiedenis van
Baskenland. Waarom deden die militairen
dat? Waren ze gepakt en vielen ze even uit de toon? Ze zullen Argala toch niet voor de militaire
tegenstrever hebben genomen die hij in feite wel was!?
Paul Asensio, samen met Iker
Casanova, (op dit ogenblik in de gevangenis) coauteur van het boek Argala
noemde Argala, behalve een ETA-dirigent, één van de voornaamste Baskische vertegenwoordigers.
PNV-president Arzalluz zei in
een interview met Interviú: Wie zijn leven geeft voor zijn volk verdient
onze verering en ons respect, maar zijn manier van actievoeren was verschillend
van de onze. Hij was met een zaak bezig die ook de onze is en mannen zoals hij
maken deel uit van die van ons.
Argala was op 21 jarige leeftijd,
in 1970 moeten vluchten.
Een week voor zijn dood nam hij een toespraak op voor het
amnestiecomité van zijn stad:
De gewapende
strijd zint ons niet , hij is onaangenaam en hard. Men raakt er door in de
gevangenis, op de vlucht, men wordt er voor gefolterd, men kan sterven of men
moet doden. Wie mij kent weet dat ik het niet graag doe, maar dit is de
situatie van alle ETA-militanten. Ze voelen zich verplicht te vechten. ETA,
noch een andere politieke groep of partij kan de problemen van de Baskische
werkvolk oplossen. Enkel het Baskische werkvolk zélf kan dit. Enkel een
georganiseerd volk kan het doel van zijn strijd bereiken.
Spanje wist goed wie ze moesten uitschakelen. Eerst Argala, later Santi Brouard. Zij
waren in staat allen achter één vlag te krijgen!
Op donderdag, 20 december 1973, om 09.28 u activeerde het commando Txikia
de 50 kg explosieven die opgestapeld waren in de tunnel onder de Calle Claudio
Coello, ter hoogte van het huisnummer 104. Het activeren gebeurde net op het
moment dat de wagen van Carrero Blanco, een Dodge Dart 3700GT, voorbijreed. De
enorme explosie blies de wagen meer dan 5 meter hoog de lucht in, over het
dakterras van de kerk San Francisco de Borja, om tenslotte terecht te komen op
een binnenterras. De president Carrero Blanco en zijn begeleiders (leden van de
CSP- Cuerpos Superior de Policía), de
chauffeur Pérez Mogena en de inspecteur Bueno, waren op slag dood.
Te midden de grootste verwarring begon de politie sporen te zoeken van de
daders. Om 18.50 u werd een telex carácter
urgentísimo ontvangen op het Comisaría General de Orden Público de la
Dirección General de Seguridad, gericht aan de Jefes Superiores de Policía,
Delegados Especiales, Fronteras, Aeropol de Barajas, Brigada Móvil en Guardia
Civil. Benamingen die alle mogelijke organismen bevatten die van ver of
van dichtbij te maken hadden met de veiligheid. In die telex is er sprake van:
Het gaat vermoedelijk om een elektricien, groot, mager, kastanjebruine huid,
haar opzij gekamd, eerder lelijk. Draagt een blauwe overall. (Dat zou de
beschrijving van Argala geweest zijn). Een paar minuten later wordt circulaire
1.145 verspreid waarin de aanhouding gevraagd wordt van: Dirigent van ETA-5de
Assemblee, genoemd Ignacio Múgica Arregui Ezkerra, die waarschijnlijk met een
Seat 1.430, een gele wagen met zwart dak, rondrijdt. Extreme controle gevraagd
aan de grensposten, vooral uitgaand verkeer. Directieve onmiddellijk van toepassing. In de volgende uren
beginnen de Fuerzas de Seguridad del Estado, staatsveiligheid, met advies van
de Superieure Chef van Bilbo, José Sáinz González, bekend als Pepe el Secreta,
met een volledige analyse van alle leden van het commando. Een onbegonnen werk,
want een deel bevindt zich in Frankrijk en de eigenlijke uitvoerders zitten
verborgen in een zulo of schuilkelder te Alcorcón.
Neem mij de Franse tekst niet kwalijk, maar om
geen afbreuk te doen aan de inhoud van de oproep van www.spbl-paris.org,heb ik de tekst in de oorspronkelijke
taal behouden.
Initiative
européenne pour le dialogue et la négociation en Pays basque
Le processus de résolution du conflit qui se déroule en Pays basque a pour
objectif de créer des bases démocratiques visant à dépasser la confrontation,
en réunissant toutes les options politiques de la société basque autour de deux
tables de négociation: une, celle des partis politiques, syndicats et
organisations sociales et dont lobjectif est de parvenir à un accord commun.
Lautre, rassemblant ETA et les Gouvernements espagnol et français, pour
promouvoir la démilitarisation du conflit et solutionner la situation des
prisonnier(e)s politiques basques.
En mars 2006, ETA a rendu public un cessez-le-feu. Les autorités espagnoles et
françaises doivent faire un pas décidé pour la paix.
Une atmosphère despoir existe au sein du peuple basque. Le dépassement du
conflit est possible. Pour le progrès des négociations, il est nécessaire que
toutes et tous participent à la lutte pour une solution démocratique pour les
droits du peuple basque.
Pour ces raisons, nous, signataires du présent texte, lançons un appel aux
États français et espagnol afin quils simpliquent dans le processus de
dialogue et de négociation, acceptant que ce soit lensemble des citoyennes et
citoyens basques qui décident de leur propre futur.
Wij
herinneren ons hoe je leven weggerukt werd bij een controle door de Guardia
Civil in de vroege ochtend van 18 december 1974 te Errekalde (Donostia). Je was
nauwelijks 21 jaar geworden. Er was een avondmaal geweest in het Instituto
Social de la Marina, waar de uitslagen bekend werden gemaakt van een
vergelijkend examen. Je was op de terugweg, in 3 wagens, met je vrienden. Jij
zat in de laatste wagen en volgde een eind achterop. Op de plaats waar de
Guardia Civil een controle hield, was de signalisatie verstopt achter de twee
wagens van je vrienden, die al tegengehouden werden. Je zag de signalisatie
niet en je vrienden waarschuwden de Guardia Civil dat dit de 3de
wagen van de groep was. De Guardia Civil, onmogelijk te zien tussen de 2
wagens, gaf een teken om te stoppen. Aangezien je dit niet gemerkt had, reed je
door. Zonder waarschuwing werd een salvo op je wagen afgevuurd, 18
kogelinslagen afgevuurd door de 5 agenten! De kapitein-generaal van Burgos
verklaarde achteraf dat de controles er niet zijn om te waarschuwen, maar om in
te grijpen (los controles no se ponían para avisar, sino para pillar). Na
jouw dood is er wel werk gemaakt van signalisatie met verlichting en andere
maatregelen.
Na
het salvo was de enige bekommernis van de Guardia Civil om de bestuurder op te
pakken en drie dagen lang voor de buitenwereld af te zonderen. De wagen werd
weggesleept om de bewijzen in de doofpot te kunnen stoppen. Jou lieten ze
bloedend liggen. Je vrienden wilden je zo vlug mogelijk naar het ziekenhuis
brengen, maar werden opnieuw tot staan gebracht door een tweede controle, nu
van de Policía Nacional. Ze werden meer dan 10 kostbare minuten aan het lijntje
gehouden, minuten die wellicht je leven hadden kunnen redden.
Toen
wij naar het hospitaal snelden, werd ons verboden je te zien. Na heel wat
formaliteiten was dit pas de volgende dag mogelijk. Op dat vreselijke ogenblik
hebben wij aan jou beloofd je nooit te vergeten en niet te wenen. De eerste
belofte was vrij makkelijk te houden, de tweede belofte houden was onmogelijk.
De
begrafenis was een nachtmerrie. Bij het verlaten van de kerk waren we omringd
door de Policía Nacional, maar op de eerste rij stonden wel gewapende burgers
van ultrarechts. Zij klopten als bezetenen op ons, ook op jouw moeder. Haar
vriendin vroeg het gespuis de moeder gerust te laten. Zij kreeg er dan zelf van
langs, zo erg dat ze haar ongeboren kind verloor. Er waren meer dan 10 gewonden
(één persoon verloor een oog) en een vrouw stierf aan een infarct. Tweehonderd
personen werden aangehouden.
Er
werd uiteraard een klacht ingediend tegen de brutaliteit van de politie en
tegen de dictatuur die jouw dood op hun geweten hebben. Er werd geen enkele
verantwoordelijke gevonden.
Erger nog. Men probeerde de aangehouden bestuurder, jouw vriend, dronkenschap
in de schoenen te schuiven. In het restaurant waar jullie gegeten hadden, werd
gevraagd om op de rekening een hoger aantal flessen drank te zetten dan
oorspronkelijk genuttigd werd. Gelukkig weigerden de eigenaars.
Dat
is het relaas van jouw dood en van ons verdriet. Opdat dit nooit meer zou
voorvallen, houden wij deze hommenage. Opdat ons volk zou genezen van de
littekens van het verleden, van het immense lijden. Opdat wij allen, in naam
van Mikel, de kracht zouden vinden om vrede mogelijk te maken.
Opgesteld door de
familieleden Marisa Urbieta, Miren Salegi, Nekane Salegi en
Itziar Salegi
Vorige donderdag, 14 december 2006, zond de vrije Tv-zender
Polanco een reportage uit die nog al wat stof heeft doen opwaaien.
De
presentator van de uitzending, Iñaki Gabilondo, stelde de reportage als volgt
voor:
Wij willen u een gebeurtenis tonen, zonder enige commentaar.
De kijker zal zelf wel de conclusie trekken.
De beelden toonden een man in een rolstoel die deelnam aan
een manifestatie tegen ETA en tegen de regering. De manifestatie greep, een tweetal
maanden terug, plaats te Sevilla en was georganiseerd door AVT (slachtoffers
van het terrorisme).
De man in kwestie werd, op de eerste rij en onmiddellijk na
de spandoeken, voortgeduwd door zijn echtgenote. Maar, de man was helemaal geen
slachtoffer van het terrorisme, hij was alleen slecht te been (op de beelden
zien we hem later gewoon rechtstaan bij zijn wagen en een paar moeilijke passen
zetten, resultaat van polio).
De reacties, vooral van uit PSOE-hoek, logen er niet om:
Wij zijn het nu al een
tijdje gewoon dat de PP voortdurend liegt en stelselmatig het aantal betogers
vermenigvuldigt met 4 of 5, of zelfs met 10. Zij liegen dus over de kwantiteit,
maar nu ook al over de kwaliteit. Dit is vervalsing van de slachtoffers en een
groot schandaal.
Het blijkt dat het slachtoffer, die er geen is, getrouwd is met een
PP-gemeenteraadslid die hem vergezelde. Iedereen deed alsof. Manipulatie
troef.
Onnodig te vermelden dat AVT en PP in alle staten zijn, de hysterie nabij.
Beeldverslag Deslegitimar a las víctimas (deslegitimar = onrechtmatig voor authentiek
verklaren)
Toen na de Franco-dictatuur de democratuur
uitbrak, werden de schandalen en onregelmatigheden (vooral bij
politieoptredens) steeds met de mantel der liefde bedekt en toegeschreven aan
tekortkomingen van de Jonge Democratie.
Tot op heden heeft het politieke bestel dat in Spanje in voege is, zeker voor
wat de aanpak van de verschillende naties betreft die er op het Iberisch
Schiereiland aanwezig zijn, nog steeds regelmatig te maken met puberale,
politieke onregelmatigheden.
Zo is er nu het Macroproces 18/98 dat in Madrid haar
verloop kent. Zoals het in Bananenrepublieken wel eens meer voorkomt, worden ook hier in Spanje
observatoren gestuurd om aanwezig te zijn op het proces. Loopt men het dan
niet hoog op met de Spaanse rechtstaat?
Dezer dagen, wij spreken over
half december 2005, zijn er drie Duitse advocaten uit Berlijn, o.a. Martin
Poell en Volker Gerloff, op bezoek.
Hun oordeel is vernietigend:
Hier staat een nieuw concept
voor terrorisme op het speldat wel eens verspreid zou kunnen raken.
Vooreerst is er de vrijheid van pers die met de voeten werd getreden. Verder is
het verbazend dat het proces acht jaar op zich heeft laten wachten. Het is bovendien niet legaal dat de rechter
de beschuldigden niet eens laat verklaren waarom
ze niet willen antwoorden op de vragen van de Openbare Aanklager! Maar het meest
schokkende dat ons opviel in deze drie dagen dat we aanwezig waren was het
totaal gebrek aan bewijzen. We hebben niets gezien dat kan wijzen op lidmaatschap
van of medewerking met ETA. Er zijn veel
processen zonder bewijzen, maar hier zijn er geen misdrijven, er zijn zelfs
geen delicten!
Gisteren, 14 december 2006, om 11.20 u verscheen in de krant Gara volgend bericht.
Volgens een perslek in de krant El Mundo, die zich baseert op bronnen van het Ministerio Público, heeft het Openbaar Ministerie van de 1ste Kamer van de Audiencia Nacional, magistraat Miguel Angel Carballo, beslist de zaak "Egunkaria" voorlopig te archiveren. Alle beschuldigingen tegen de beklaagden in die zaak worden voorlopig teruggetrokken wegens gebrek aan bewijzen. Het Openbaar Ministerie verantwoord de beslissing om Martxelo Otamendi, Xabier Alegria, Joan Mari Torrealdai, Iñaki Uria, Txema Auzmendi, Pello Zubiria en Xabier Oleaga voorlopig buiten vervolging te stellen door te stellen dat de aangevoerde bewijslast bijzonder zwak en onvoldoende is. Er is aan geen kanten het bewijs geleverd dat de krant Egunkaria, gesloten op last van magistraat Juan del Olmo, een instrument was van ETA, noch dat de krant de gewapende organisatie financierde.
Ik gebruik regelmatig het woord voorlopig omdat twee aanklagers, willens nillens, eisen dat er een proces komt: Asociación de Víctimas del Terrorismo (AVT) en Dignidad y Justicia, zoals voldoende geweten twee groeperingen van ranzig rechts.
Overzicht van de geschiedenis en de gebeurtenissen van Egunkaria zijn te lezen op volgende Engelstalige adressen:
Op 22 maart 2006 kondigde ETA een permanent
staakt-het-vuren af. Er was weer hoop op vrede. Negen maanden later is die hoop
als een pudding in elkaar gezakt. Men is niet meer zo zeker van de goede
afloop. Het enige wat die 9 maanden tot nu toe hebben opgeleverd, zijn de
wederzijdse verwijten tussen partijen onderling, en tussen de partijen en ETA
aan de andere kant. De repressie is blijven voortduren:
Sedert 22 maart 2006 zijn er 106 nationalisten aangehouden
in Euskal Herria, waarvan er 33 werden opgesloten en waarvan er 2 gefolterd
werden.
Gedurende die 9 maanden werden de politieke en burgerrechten met de voeten
getreden, met 45 dagvaardingen wegens het organiseren van politieke
initiatieven, en daarbovenop het verbod van 53 geplande politieke samenkomsten.
Gedurende die 9 maanden werden 75 processen gevoerd in de Audiencia Nacional te
Madrid en de Sección 14 te Parijs. Hierbij waren 227 nationalisten betrokken.
Gedurende die 9 maanden werd een borgtocht geëist van 1.493.000 euros, zodat een paar Basken toch (voorlopig?) vrij
konden gaan.
En alsof dat nog niet genoeg was, werd op 22 politieke gevangen de doctrine
Parot toegepast (wat neerkomt op levenslange opsluiting).
Wordt 20 december
2006 de dag waar naar uitgekeken moet worden?
ETA heeft in vorige uitgaven van hun brochure Zutabe
aangekondigd dat zij de regering nog wat tijd gunde om het vredesproces weer op
te starten. In omfloerste woordspelingen, zoals ETA altijd de communiqués
opstelt, wordt gewag gemaakt van finales
de otoño, het einde van de herfst als uiterste datum om het vredesproces
weer aan te zwengelen. Het einde van de herfst is 20 december.
Wat staat er ons te
wachten?
Moeilijk te voorspellen. Er zijn 3 mogelijkheden: ofwel is
ETA bereid nog wat af te wachten en stelt ze een nieuwe datum in het verschiet
(na de verkiezingen van mei?), ofwel zweert ETA definitief (onomkeerbaar) het
gewapende geweld af, ofwel wordt het staakt-het-vuren opgeblazen met alle
gevolgen van dien.
Precies op 20 december 2006 heeft de Pro-Amnestie Beweging, bij monde van Juan
Mari Olano, een dag van algemene
mobilisatie afgekondigd over heel Baskenland.
De oproep van de platform Basta Ya om in San Sebastián te betogen tegen
het plan Ibarretxe wordt door 14.000 personen opgevolgd. Basta Ya kwam
aanvankelijk op tegen de aanslagen van
ETA, maar samen met de PP lieerden
ze de terroristische organisatie met het Baskisch nationalisme en
behalve PPisten gingen ook Socialisten mee opstappen in hun manifestaties die
tot slot enkel tegen de Baskische Regering gericht waren. Ze waren niet te beroerd daar wel hun onkosten bij in te dienden!
Het platform had busreizen ingelegd vanuit Santander, Valencia, Ciudad Real, etc samen met
een verblijf van een nacht in viersterrenhotels en dit aan
weggeefprijzen: vanuit Barcelona
voor 24 euro, aan halve prijs
voor studenten, gepensioneerden en werklozen! Hetzelfde gebeurde tijdens de Francodictatuur toen voor bepaalde
manifestaties arbeiders een dag vrij kregen of vergoed werden voor hun
deelname! Carmen Gurruchaga, uit
Donostia, maar collaborerend met de Spaanse vijand, wist vooraf in La Razón de
potentiële deelnemers te animeren
via een artikel onder de titel De vrijheid en de Kaffers waarbij de
Kaffers vergeleken werden met de Baskische nationalisten!
Fernando Savater, filosoof en een der führers van
Basta Ya, noemde voordien Odón Elorza een folkloristisch
burgemeester omdat hij had aangekondigd niet mee op te stappen (in zijn
eigen stad). Savater, wiens gestalte
kleiner is dan zijn mond, sprak aan het slot de massa toe.
Over het aantal deelnemers lopen de cijfers een beetje uit
elkaar: Gara telde er 14.000. Het persagentschap EFE hield zich op de vlakte
met het gekende decenas de miles (tientallen
duizenden). De plaatselijke krant El Diario Vasco hield het op duizenden. La Razón spreekt van
maar liefst 150.000 betogers! Deze informatie hadden ze van bronnen binnen Basta Ya. Noch de Guardia Civil, noch de Ertzaintza
gaven ditmaal cijfers vrij, hetgeen ze bij andere gelegenheden altijd
doen.
Er werden vooral
Spaanse maar ook Baskische vlaggen meegedragen en het Forum van Ermua
verkocht witte paraplus met daarin de Baskische en de Spaanse vlag verwerkt.
Slogans waren er zoals Viva España,
Ibarretxe en Arzalluz voor het Gerecht,
Savater, je volgen is een plezier.
De Authentieke
Falange, de opvolgers van de fascistische beweging Falange waaruit de
Burgeroorlog georganiseerd werd, stapten achter een eigen spandoek op.
Savater zal later zeggen dat de oorzaak van de tegenvaller
de schrik is. Nu zegt hij de warmte van de mensen gevoeld hebben en dat ze
vanaf januari nieuwe initiatieven gaan uitwerken.
Iñaki Olasagasti spreekt van een Spaanse manifestatie met 4 Spaanse ministers van een Spaanse
partij (PP) die ons allemaal wilden zeggen dat dit Spanje is.
Mikel Arana van de IU-EB zegt dat de Baskische gemeenschap
geen negatieve manifestaties nodig heeft, noch tele-geleide samenkomsten.
De partijen die wel meeliepen, zoals de PP en de PSOE-PE
laten natuurlijk een ander geluid horen. De Socialisten gaan wel een
verkiezingsnederlaag tegemoet, ook al komen ze uit een oppositiestelling. Met
warm en koud blazen tegelijkertijd overtuig je geen kiezers. En in een rechtse
betoging als die van deze Spaanse kakkerlakken horen ze gewoon niet thuis. In
Baskenland tekent zich al duidelijk een scheiding af binnen de partij met
enerzijds de Redondisten van Nicolás Redondo, de burgemeester van Renteria,
Miguel Buen en Rosa Diez en o.a. burgemeester Elorza anderzijds.
Later zal Basta Ya zeggen dat het geen fascistische mars was. Als
dat niet was, is het ook niet nodig dit te
zeggen!
Iñaki de Juana Chaos, in hongerstaking sedert 7 november 2006, wordt vanaf
11 december 2006 onder dwang, met handen en voeten vastgebonden, gevoed, (tegen
alle internationale verklaringen in). In het hospitaal 12 de
Octubre te Madrid, waar hij werd opgenomen op 25 oktober 2006, gedurende zijn
vorige hongerstaking die 63 dagen duurde, heeft men nu (11.12.2006) 2 sondes
ingebracht: één om hem onder dwang te voeden en één om te kunnen urineren. Zijn
toestand, die zeer ernstig is, wordt dagelijks door medici opgevolgd. In zijn
cel heeft hij gedwongen gezelschap gekregen van een andere gevangene die hem in
het oog moet houden. Zijn verdediger had beroep aangetekend tegen de medische
opvolging en de medegezel, maar dat werd verworpen door de Audiencia Nacional.
Ook op 11 december 2006 heeft zijn verdediger, Alvaro Reizabal, een
cassatieberoep aangetekend bij het Hooggerechtshof.
De klacht van Minister Angel Acebes (PP) tegen 4
arrestanten in verband met de sluiting van de Baskische krant Egunkaria,
wordt door het Spaanse Hooggerecht geklasseerd.
Acebes had Martxelo Otamendi (foto), Xabier Alegria, Iñaki
Uria en Xabier Oleaga collaborateurs van ETA genoemd, omdat zij een aanklacht
hadden ingediend wegens foltering.
Acebes wilde hen voor deze klacht een proces aan hun been
plakken wegens belediging van de Guardia Civil, valse beschuldigingen en
obstructie van de justitie. Acebes had
beter kunnen onderzoeken wat er met de vier gebeurd was in de periode dat ze in
isolement (incomunicado) zaten. Precies om deze reden wordt de zaak nu
geklasseerd.
De omroep COPE (Cadena de Ondas Populares de
España) is één van de voornaamste radiostations van Spanje met
verspreiding op nationale schaal. COPE is eigenlijk de merknaam die gebruikt
wordt voor Radio Popular S.A. De aandeelhouders zijn de Conferencia
Episcopal Española (het Spaanse episcopaat) voor 50%, de bisdommen voor 20% en
de religieuze orden, zoals jezuïeten en dominicanen. Alhoewel in de
programmatie religieus uitzendingen voorzien zijn (vooral op zondagen en
kerkelijke feestdagen), is het een algemene en openbare omroep met diverse
programmas.
Eén van de meest bekende figuren, in Spanje toch, die een rol spelen in COPE
is Federico Jiménez Losantos. Hij is de nieuwscommentator die elke morgen,
tussen 7 en 8, te horen is in het
programma La Mañana van COPE.
Hij is ook de informatiejournalist van de krant
El Mundo met zijn comentario liberal op pagina 4.
Losantos is een persoontje stammend uit het nationaal-katholicisme, die wild
om zich heen schopt (zij het op een onovertrefbare manier) tegen iedereen die
tegen de sacrosancte eenheid van het Spaanse rijk is. Hij schopt wild om zich
heen tegen alles wat een beetje naar links ruikt (ultrarechts geniet zijn
voorkeur), hij schopt wild om zich heen tegen zowel Basken als Catalanen. Deze
informatiejournalist doet aan desinformatie, verdraaiing van de feiten, doet
zich soms als iemand anders voor (briljante imitaties) en legt die persoon dan
uitspraken in de mond die serieuze schade kunnen aanrichten. Hij is al in
aanvaring gekomen met de Generalitat de Cataluña
(Catalaanse regering), met de Convergència i Unió (nationalistische Catalaanse
partij), met Zapatero en zijn vredesproces, met de Baskische regering en nog
zoveel meer. Zijn agressie, zijn in diskrediet brengen en bespotten van
tegenstrevers kent zijns gelijke niet.
Nu nog altijd, meer dan twee jaar na de bloedige
aanslagen in Madrid op 11-M, probeert hij verwarring te zaaien door te stellen
dat de werkelijke waarheid niet aan het licht komt. Die werkelijke waarheid zou
dan volgens hem moeten zijn dat ETA betrokken was in die aanslagen.
Hij is een kunstenaar in het beoefenen van het
gekende psychologische projectieverschijnsel: de echte leugenaar schuift zijn
leugens in de schoenen van de tegenstander. Hij slaagt er in om in een kort
artikel, met 3 kleine paragrafen, Zapatero 12 keer te beschuldigen van
mentira of miente (leugen-hij liegt). Artikel Con alevosía (Met
arglistigheid en verraad) in de krant El Mundo van 21.06.2006.
En hoe reageert het episcopaat op al die leugens en dat bedrog? Het
episcopaat zwijgt, net zo hard zwijgt ze als ten tijde van de Burgeroorlog. De
moordpartijen (*) van Franco werden bedekt met de liefde van het kruis. Het was
een heilige oorlog, een kruistocht, La Cruzada. Die kruistocht voor de
sacrosancte eenheid van de ultrastaat Spanje is nog altijd bezig, heb ik soms
de indruk.
(*) Er waren even erge moordpartijen bij de republikeinen.
Jean François Lefort, LOF de woordvoerder van Askatasuna werd vandaag vrijgelatenuit de Franse gevangenis van Villefranche sur Saône. Vrij is hij
nog niet want:
- hij mag het departement Pyrénées-Atlantiques niet
verlaten.
- hij moet zich elke maandag gaan melden en
- hij mag geen contact opnemen met bepaalde personen.
Lefort werd op 7 december 2004 in Bayonne opgepakt.
Askatasuna was dan wel in Spanje verboden, maar niet in Frankrijk! Maar het
buurland, Frankrijk, altijd wel bereid tot een vriendendienst, knapte het vuile
zaakje wel even op. De enige bedoeling was de pro-Amnestie-beweging te
criminaliseren. Om dezelfde reden werden
in juni van datzelfde jaar 16 leden van gelijkaardige organisaties als Erlea,
Gureak en Mintza opgepakt maar daarna ook weer vrijgelaten.
Lefort werd beschuldigd van collaboratie met ETA.
Kort ná de
arrestatie vaardigde driesterrenmagistraat Baltasar Garzón een Europees aanhouding- en uitleveringsbevel
tegen hem uit dat echter in februari 2005 door Frankrijk afgewezen werd.
LOF werd eerst ondergebracht in de Parijse gevangenis la
Santé van waar hij op 11 oktober werd versleept naar Villefranchu sur Saône, op
méér dan 1.500 km van Baskenland. Om te protesteren tegen de behandeling gingen
hij en zn maat Juan Carlos Subijana in hongerstaking en korte tijd nadien
stopten ze ook met drinken. Lefort recupereert nu van deze actie.
Vraag: Hoe kan
een medewerker van ETA al na één jaar vrijkomen?
Antwoord: Enkel
na een jaar nog geen enkel bewijs gevonden werd!
Geneesheren van het hospitaal Doce de Octubre te Madrid hebben gewaarschuwd dat Iñaki de Juana
Chaos op korte termijn een ernstig gevaar loopt op onomkeerbare gevolgen
(vegetatieve toestand) van zijn hongerstaking en vrezen nu zelfs voor een
plotselinge dood.
Alvorens hij aan zijn eerste hongerstaking
begon, op 7 augustus 2006 en die 63 dagen duurde, woog hij nog 96 kg. Vorige
zaterdag, 9 december 2006 en 33 dagen na zijn tweede hongerstaking, woog hij
nog 58 kg.
Juan Antonio Olano, woordvoerder van
Askatsuna, vraagt de nationalisten De Juana bij te staan in zijn strijd. De
enige manier om nu nog zijn leven te redden, is hem vrij te laten. Olana
verwijt de regering van Zapatero de intentie te hebben, Iñaki de Juana Chaos langzaam, maar zeker in het graf te duwen. Ze
willen hem niet vrijlaten en ze zullen hem niet vrijlaten.
Wat voor gevolgen dit zal hebben, is koffiedik kijken. Het
is nu al vrij onrustig in Euskadi en ik vrees dat de Kale Borroka in alle
hevigheid zal toenemen. Ik hoop alleen dat het bij dat straatgeweld zal
blijven.
In Baiona, de stad van de bajonetten,
werd in een manifestatie waarin zon 350 moedigen van Askatasuna opstapten, geprotesteerd tegen de arrestatie van hun
woordvoerder, Jean-François Lefort, LOF. De betoging vertrok bij het
stadhuis en eindigde in Baiona Tipia (Petit Bayonne). De slogans waren zoals steeds erg duidelijk:
Ez, ez, ez, Herriak ez
du barkatuko
Neen, neen, neen, het
Volk zal dit nooit vergeven.
Dispertsioa hiltzailea
Spreiding doodt.
Lof askatu
Lof vrij
Voor de Franse magistraat, madame Laurence Le Vert,
waren de manifestanten niet erg vriendelijk:
Le Vert, entzun, Pim,
pam, pum
Le Vert, luister,
pief, poef, paf.
Enkele keren kwam de
manifestatie oog in oog te staan met de politie en de flikken kregen dan te
horen dat ze Baskenland met rust moeten laten.
Vrije vertaling tekst
van foto waarop Manos Limpias, zoals gewoonlijk heel beschaafd protesteert: Jullie kunnen lachen, terwijl
jullie wegrotten in je cel, rotzooi.
We hebben in onze berichtjes af en toe melding gemaakt van
ranzig rechtse clubjes als AVT-
Asociación de Víctimas del Terrorismo en España y Libertad. Er zijn er
nog: Foro de Ermua, Convivencia Cívica Ciudadana en Fundación para la Defensa de España. Maar
de hoofdvogel wordt afgeschoten door Manos Limpias, een clubje ultrarechtse
personages. Zij hebben zichzelf tot syndicaat uitgeroepen en beweren propere
handen - manos limpias te hebben.
Zij houden zich onledig met het indienen van aanklachten
tegen al wie niet in de cadans van hun gelaarsde marsrichting loopt. Het is
onbegonnen werk om al die aanklachten op te sommen. Het gaat wel voornamelijk
over Basken, maar ook over Catalaanse voetbalploegen en zelfs premier Zapatero
ontsnapte niet aan hun arendsoog: hij had trouwens een bijeenkomst belegd met
Batasuna, o gruwel. (Terloops, met die klacht kregen zij het deksel op hun
fascistenneus).
En wie is de secretaris-generaal van Propere Handen?
Niemand minder dan het obscure personage Miguel Bernad Remón, ook wel Miguel
Bernard genoemd. Dit obscure persoontje was vicepresident van de Fuerza Nueva (Nieuwe Orde) en de Frente Nacional (Front National) van Blas Piñar, een
organisatie die samenklitte met de meest wrokkige en autoritaire sectoren van
het franquisme. Zoals geweten is, hebben de franquisten niet het minste bloed
aan hun handen (Wie maalt er nu om 500.000 gedode republikeinen?)
In 1994 werd van naam
veranderd: Derecha Española (Spaans Rechts). Die partij haalde een te
verwaarlozen resultaat bij de gemeenteverkiezingen van 1995 en werd opgedoekt
om in mei 1995 vervangen te worden door een heus syndicaat, met zetel in het
Madrileense Calle Quintana. Propere handen? Neen! Smerige geesten? Ja!
Vandaag werd de Internationale Dag van de
Mensenrechten gevierd. Ook in Baskenland gaat dit gepaard met plechtstatige
toespraken over het recht op leven. De media hadden het eens te meer de
intellectuele oneerlijkheid om alleen ETA te veroordelen, die dat recht schendt
door hun activiteiten. De communicatiemedia hebben niet de minste aandacht voor
hetgeen nog meer in de Universele Verklaring staat:
Niemand mag
onderworpen worden aan foltering, noch aan wrede inhumane en vernederende
behandelingen.
Niemand mag arbitrair
gearresteerd noch aangehouden worden.
Iedereen heeft recht
op een rechtvaardig oordeel, waarbij een vrijspraak verondersteld mag worden.
Verder is er nog het stemrecht, het recht op
nationaliteit, waarbij elk volk het
recht heeft op zelfbeschikking.
In Baskenland hebben bepaalde groepen mensen
blijkbaar geen recht op
mensenrechten
De leden van TAT-Torturaren Aurkako Taldea hebben op 7
december 2006 een oproep gedaan aan allen die gefolterd werden, om te komen
getuigen op de Asamblea de Torturados, (assemblee van de gefolterden),
die zal doorgaan op 16 december 2006 in de cultuurtempel Arriola
Antzokia te Elorrio. Op die manier willen zij aanklagen dat er in Euskal
Herria en vooral in Spanje nog altijd gefolterd wordt. Er werd op gewezen dat
sedert 1998 meer dan 7000 Basken gefolterd werden.
Nekane Txapartegi (zelf gefolterd) verklaarde dat foltering en de daarbij
horende repressieve machinerie nog altijd aanwezig is en dat de beulen
straffeloos hun mensonwaardige praktijken kunnen verder zetten.
Edorta Jimenez (zelf gefolterd) van
zijn kant wees op het verwerpelijke feit dat de media een oorverdovende stilte
aan de dag leggen als het om die activiteiten gaat. Daarom moeten de
slachtoffers nu hun stem verheffen. Wij zullen iedereen confronteren met de
feiten. Wij zullen iedereen dwingen ons recht in de ogen te kijken. Wie ons
recht in de ogen kijkt, zal merken dat wij gefolterd werden. Om het even wie
het is, Patxi López, Zapatero, Aznar of de koning zelf.
Enkele dagen geleden
verongelukte Karmele Solaguren, moeder van de Baskische politieke gevangene uit
Barañain, Ekain Gerra, in de buurt van de stad Soria. Ze was 57 jaar oud. Haar
man raakte zwaar gekwetst en ligt in het ziekenhuis. Ekain Gerra was hun enig
kind.
Opnieuw viel er iemand als
slachtoffer van de gevangenenspreiding die werd ingevoerd onder het socialistisch
bewind van Felipe González en van de Baskische Jood, Múgica Herzog als
toenmalig minister. Dit gebeurde in 1986 toen de zwaarste gevangenen zelfs naar
Spaanse eilanden of naar de Spaanse enclaves in Afrika (Cueta en Melilla)
werden gesleept.
Ekain Gerra zit in Alcalá-Meco en het bezoek
van zijn ouders was voorzien om 11.30 u, maar na 175 km en met nog 225 km voor
de boeg werden beiden overreden toen ze naast hun auto aan het bellen waren. In
Barañain ontstond in de late avond van 6 december een spontane protestactie
waaraan de Guardia Civil een einde maakte!
De jaarlijkse manifestatie die telkens op 6
december doorgaat ter gelegenheid van de Dag van de Spaanse Grondwet in Durango stond meteen in het teken van het overlijden van Karmele
Solaguren en van een stille tocht kwam dan ook niets in huis. Er werd geroepenDispertsioa hiltzailea (de gevangenenspreiding doodt) en Herriak ez du barkatuko (Het volk zal
dit nooit vergeven.) of Euskal presoak etxera (Baskische gevangenen naar
huis.) Maar ook PSOE hiltzaile, PNV laguntzaile) (De PSOE doodt, de PNV helpt
mee.)
Hier mag in herinnering gebracht worden dat de
Spaanse minister van Justitie, López Aguilar, onlangs nog verklaardedat de gevangenenspreiding zijn nut
bewezen heeft in de strijd tegen het terrorisme.De vader van Ekain Gerra kan binnenkort, als hij het ziekenhuis
verlaat, getuigen van de efficiëntie van deze onmenselijke
gevangenenpolitiek!
Etxerat,
de organisatie van familieleden van Baskische politieke gevangenen, sprak
dan ook meteen van een geplande staatsmoord en het medeplichtig zwijgen van
de Baskische politieke klasse. Laten we elkaar even goed bekijken, want de
volgende week kan het één van ons zijn. Elke week moeten wij duizenden
kilometers afleggen om onze familieleden en vrienden gedurende 40 minuten te
zien.
Gisteren werd Ekain Gerra dan vanuit Madrid
overgebracht naar Iruñea-Pamplona om definitief afscheid te nemen van zijn
moeder. Er waren duizend sympathisanten aanwezig om hun warmte en steun te
verlenen maar de Spaanse politie, aanwezig met een tiental combis, waarschuwde
meteen dat Gerra zou weggevoerd worden als de aanwezigen het funerarium en de
omgeving niet verlieten. Toen dit niet meteen gebeurde, chargeerde de politie
en vielen er gewonden. Eén jongere diende zelfs naar het ziekenhuis
overgebracht te worden.
En wat zei de Spaanse Gouverneur? De politie
was genoodzaakt een charge uit te voeren omdat ze met stenen en andere objecten
bestookt werden om het vertrek van Gerra te bemoeilijken.
Nadat Gerra was
overgebracht naar de gevangenis van Langraiz in de Baskische provincie Araba,
kon hij, na veel moeite, even
telefoneren met naaste verwanten om te zeggen dat de tocht in de combi van de
Guardia Civil erg moeilijk was geweest.
Hij was voortdurend vernederd en dat ze hem gezegd hadden dat hijzelf de
enige schuldige was van de dood van zijn moeder. Hij was ook gedurende de hele
reis met de handen op de rug geboeid geweest. Later op de dag was hij verder
gebracht naar de gevangenis van Burgos.
De pers wist later aan de
Spaanse landgenoten te melden (te manipuleren) dat 4 politiemannen gekwetst
raakten bij de begrafenis van de moeder van een Etarra (ETA-lid). Zelfs de zogenaamde Baskische kranten, El
Diario Vasco en El Correo Español brachten deze berichten.Diario de Noticias uit Navarra kwammet het curieuze feit dat er enkel
gewonden vielen onder de aanvallers.
Een reserve-eenheid van de Guardia Civil begaf zich naar het
stadhuisplein om te vermijden dat het tot ordeverstoringen zou komen. (De
ordeverstoringen in Baskenland worden meestal door hen uitgelokt.)
Dit jaar 2004 kwamen
behalve Karmele Solaguren ook Leo Esteban om het leven. Verder de gevangene
Oihane Errazkin, de ex-gevangene Kepa Miner en daarbij werden Kontxi Sanchiz en
Angel Berrueta om het leven gebracht door de gewapende strijdmachten. 53 personen raakten gewond in accidenten bij
gevangenenbezoek.
Wie hiertegen protesteert wordt terrorist genoemd!
De Baskische Pro-Amnestie Beweging roept iedereen op tot een politieke
bijeenkomst te Donostia, op zaterdag 06 januari 2007, in de Velodroom van
Anoeta.
Het ordewoord is:
Hitza eta erabakia, askatasunez
Woord en beslissing, in vrijheid
Het initiatief heeft zich tot doel gesteld om nieuwe impulsen te geven aan
het vredesproces en onderstreept daarbij het grote belang van amnestie. Op een
persconferentie werd een verklaring afgelegd door advocaat Joseba Agudo en
Idoia Muruaga, gezellin van de in zijn cel overleden Igor Angulo.
Op de persconferentie waren ook nog aanwezig: Unai Romano; Ibon Meñika, beschuldigd
in de zaak Jarrai-Haika-Segi; Arantza Zulueta; Txusa Etxeandia van Gurasoak; ex-gevangene
Anjel Alkalde en de woordvoerders van Askatasuna Juan Mari Olano en Julen
Larrinaga.
De woorden van de persconferentie waren nog niet koud, of de PP eiste al het verbod van de bijeenkomst.
Ter gelegenheid van de 17de Frans-Spaanse
top die op dit ogenblik in Zaragoza loopt, zorgde de Franse Juge, Laurence LeVert
voor een geschenk: ze liet de dag voordien, 07.12.2004, in Baiona Jean-François
Lefort (zie foto), de sympathieke woordvoerder van Askatasuna
(Vrijheid), oppakken. Askatasuna is de organisatie die zich het lot van de
Baskische politieke gevangenen aantrekt. In hun onmetelijke haat tegen alles
wat Baskisch was, liet de Spaanse magistraat Baltasar Garzón in februari 2002
Askatasuna buiten de wet stellen, maar dat was zonder een aantal moedige mensen
uit het Noorden gerekend die gewoon de taak en het woord overnamen. En wat deed
Baltasar? Hij riep het Europees aanhoudingsbevel uit tegen Lefort, als gold het
een ordinaire boef!Lefort werd s
morgens, samen met zijn vriendin, opgepakt in de rue Poissonnerie en
overgebracht naar het politiecommissariaat. Intussen werd hun huis doorzocht.
Later werd, in tegenwoordigheid van Lefort, het oude lokaal van de Organisatie voor de Rechten van de
Baskische Politieke Gevangenen die later zou fusioneren met Gestoras pro-Amnistía
om uiteindelijk Askatasuna te vormen.
Intussen had zich een kleine menigte verzameld
in de bekende rue Pannecau. De politie vond er niets beters op dan dit
crapuul met traangas te verspreiden.
In deze buurt werden Lasa en Zabala ontvoerd en liggen ook een aantal bars die indertijd door
de huurlingen van GAL werden aangevallen met machinegeweren.
De secretaris-generaal van de Socialistische vakbond
UGT-Unión General de Trabajadores, Damaso Casado, onderstreept het belang om
van Batasuna opnieuw een legale partij te maken. Als de wet dit niet zou
toelaten, dan moet die wet veranderd worden. Omgekeerd was dit in het verleden
wel mogelijk. De regering moet krachtdadiger het hoofd bieden aan de chantage
van de PP en van extreem rechts (wat eigenlijk hetzelfde is).
Aan de andere kant roept Damaso Casado ook ETA op om de
noodzakelijke stap te zetten: het definitief opgeven van het geweld en de
wapens.
Ik kan niet genoeg herhalen dat we dagelijks communiqués om
de oren geslingerd krijgen met stellingnames allerhande. Hoeveel energie hierin
gestopt wordt, is bijna niet te becijferen, terwijl diezelfde energie zo goed
van pas zou kunnen komen om het proces nieuw leven in te blazen. Er moet nu
stilaan een stap vooruit gezet worden, want het proces is al genoeg
gehypothekeerd. Wie zet de eerste stap? Of is de komende stembusslag van mei 2007
de grote boosdoener?
Op 7 december 1973 werd in Madrid de eerste kruiwagen aarde,
die moest leiden naar een tunnel onder de Calle Claudio Coello, uitgekieperd.
Die tunnel werd niet gegraven om het drukke verkeer te ontlasten, maar wel om er
50 kg explosieven in te stouwen. Veertien dagen later zou hier Spanjes
president van de regering, Almirante Luis Carrero Blanco, de lucht worden
ingeblazen. Een hoogtepunt voor ETA, die in heel Spanje bij de oppositie op
heel veel steun kon rekenen. Wij komen hier later, 20 december e.k., op terug.
Vertaling van de
cartoon met beeltenis van Zapatero : Ik herhaal dat het vredesproces hard zal
zijn en lang zal duren heel lang zal duren. Tenminste tot
14/03/08 (parlementsverkiezingen op 14 maart 2008).
Tijdens een interview op Euskadi Irratia, Radio Euskadi verdedigt
de Lehendakari Juan José Ibarretxe de deelname van Batasuna
aan de volgende verkiezingen als Batasuna (en niet onder een andere naam). De
PSOE zegt dat Batasuna verboden is als gevolg van de Ley de Partidos en
dat Batasuna dus maar stappen moet ondernemen om terug legaal te worden. De
houding van de PP kunnen we dagelijks in de kranten lezen: alle Batasuna-leden
de cel in.
De Lehendakari vindt het onaanvaardbaar dat alle partijen
dit gegeven in de kranten uitvechten, en dat men er beter zou aan doen dit in
alle discretie te bespreken. Ook het vredesproces op zichzelf wordt
gemediatiseerd tot en met. Iedere dag doet iedereen zijn zeg, terwijl de
gesprekken stagneren. Wie enigszins de kranten volgt zal met verbijstering
vaststellen wat er allemaal op de gewone bevolking losgelaten wordt. Niemand
geraakt er nog wijs uit en de leugens halen de bovenhand. Volgens Ibarretxe zou
men er beter aan doen wat minder te praten (en zeker niet met een vooringenomen
pers) en wat meer te handelen.
Wijze woorden van Ibarretxe, maar dat hij eerst de voorzitter van zijn
eigen partij PNV, Josu Jon Imaz, de mond snoert. Wat die al allemaal in de
kranten heeft uitgebraakt, wijst allerminst op de zo noodzakelijke discretie.
Voor die lui gaat het allang niet meer om vrede, wel om hun macht te
consolideren of te vergroten.
Op 06 december 1978 werd deSpaanse
Grondwet van kracht.
Maria San Gil, de leading
lady van de Baskische PP, vertegenwoordigde het gedeelte van Spanje dat
indertijd tegen deze grondwet was omdat, onder impuls van Baskenland, de
verschillende naties een naam kregen. Vandaag, 6 december 2005, vierden ze mee
bij de verjaardag.
ETA vierde ook mee, door het verkeer rond
Madrid volledig in het honderd te laten lopen met vijf lichte bommen. Vooraf
had een anonieme beller in naam van de Organisatie de aanwezigheid van de
bommen aangekondigd. Verder werd telefonisch de aanwezigheid van enkele granaatwerpers aangekondigd
waarmee de vlieghaven van Santander
tussen 12.00 en 14.00 u. onder vuur
zou worden genomen, wat uiteraard niet de bedoeling was. Zeven vluchten
dienden afgelast te worden.
Dat
ETA op haar manier mee de verjaardag van de Grondwet van 1978 wil VIEREN mag
geen verbazing wekken. Misschien kan met dit wel botvieren noemen.
Gisteren zou het proces 15/02 van start gaan tegen de
jongeren die beschuldigd worden van Kale Borroka, maar waarvan deze
kwalificatie aangepast werd naar lidmaatschap van een gewapende organisatie,
kwestie van zo hoog mogelijke gevangenisstraffen te kunnen uitspreken. De
bekentenissen werden afgelegd onder foltering! De arrestaties gebeurden tussen 26 augustus 2001 en juli 2002.
Het proces moest onmiddellijk verdaagd worden. Er worden zo
veel processen gevoerd dat de magistraten zelfs niet meer weten wie al in de
gevangenis zit en wie niet.
Er ontbrak één jongere, Juan Carlos
Subijana Txanpi, en hij er werd door het Hof voortvluchtig verklaard. De
verdediging had nochtans voordien verwittigd dat hij opgesloten zat in
Frankrijk en absoluut op het proces aanwezig moest zijn, omdat hij de
sleutelrol toebedeeld kreeg. De rechters werden eens te meer in hun hemd gezet.
Ze kunnen zelfs niet meer bepalen wanneer het proces nu wel zal plaatsvinden,
en dit 5 jaar na de gebeurtenissen.
Heerlijke rechtspraak daar in het land
van zon en sangria.
Bij het bezoek van Koning Juan Carlos aan het Parlement van Navarra
in Iruñea herhaalde zich het scenario
van 1981 in Gernika.
Een gedeelte van de
volksvertegenwoordigers (de vijf linkse nationalisten) zong het Eusko
Gudariak, het lied van de Baskische Strijder.
Na afloop van het strijdlied riepen ze slogans als Gora Nafarroa en
Gora Euskal Herria askatuta. Daarop riep de vertegenwoordiger van de UPN,
José Antonio Gayare, Viva el Rey! en dit werd meteen door de overigen
overgenomen. Hierop antwoordde Juan Carlos de Borbón dan weer met Viva
Navarra!
In het vredesproces, dat een beetje aan het
wankelen is, wordt door de PSOE en andere partijen voortdurend herhaald dat de
vredesonderhandelingen geen politieke prijs mogen inhouden. Het is de meest
gehoorde zin de laatste maanden. Het is een valse reflex en meteen de
hoofdoorzaak van het wankele vredesproces.
Een andere valse reflex is dat ETA eerst de
wapens definitief en onherroepelijke moet neerleggen. Wie denkt dat hiermee de
vrede bereikt wordt, is naïef en onbekwaam om aan politiek te doen.
Om duurzame onderhandelingen te waarborgen,
is het nodig dat de foltermethoden volledig uitgeroeid worden, is het nodig dat
uitzonderingsrechtbanken afgeschaft worden, is het nodig dat de rechten van de
politieke gevangen gerespecteerd worden, is het nodig dat de spreiding van
Baskische gevangenen teruggeschroefd wordt en is het nodig dat de individuele
en collectieve rechten van het Baskische volk geëerbiedigd worden.
Het proces blokkeren door Batasuna te verwijten dat de Kale
Borroka blijft voortduren, is pervers. Niet Batasuna is daarvoor
verantwoordelijk, wel de nog steeds niet ingeloste voorwaarden, hierboven
aangehaald.
Het is hoog tijd om klare taal te spreken. Vrede heeft wel
degelijk een prijs, met name democratie. Vrede is niet de niet de nederlaag
en de vernedering van de ene staat t.o.v. de andere, vrede is ook niet het
bereiken van onafhankelijke socialistische staat. Vrede is veel eenvoudiger: de
democratie herstellen in heel Euskal Herria. En dit heeft niets met winnaars en
verliezers te maken.
In Bilbao gaat, in dit jaar van de minderheidstalen, een
tentoonstelling van start over de vervolging en repressie die de Baskische Taal
in de loop der tijden te verduren kreeg. De titel is wel erg goed gekozen: Habla en cristiano!
Dit is een zinsnede die stamt uit de tijd dat de Spaanse
bezetter het bevel gaf: No
sea barbaro. Habla en
cristiano! (Wees geen Barbaar, Spreek Christelijk!)
De getoonde voorwerpen zijn vaak dezelfden als die welke ooit
bij ons gebruikt werden om kinderen te stigmatiseren, die op school betrapt
waren op het spreken van de moedertaal.
Bovendien konden de zondaars eraf geraken door medestudenten te
verraden.
De Francodictatuur was
nog dwazer. Zo hangt er een aanplakbrief met de tekst:
Binnen de 48
uren is het verboden in openbare aankondigingen
de letters k, tx
en b, nog te gebruiken
waarmee de
nationalisten de glorieuze Spaanse taal verkracht hebben.
Maar het absurde kwam nog meer tot uiting als
betrapte plattelandsmensen hun opgelegde straf niet begrepen voordat die in
het Baskisch verdietst waren .
Maar het Euskara wist te overleven omdat we onze taal in
ons hart bewaarden en ze gebruikten als de gelegenheid zich voordeed, aldus
een getuige.
Niettegenstaande de rapporten van Amnesty International, van
TAT, van de speciale verslaggevers van de UNO, van Theo van Boven, enz ontkent
het Spaanse establishment in alle toonaarden dat er gefolterd wordt.
Het parlement van de Baskische regering
vraagt de afschaffing van de Audiencia Nacional, vraagt aan Madrid om de
incomunicado-procedure, voorzien in de Ley
Antiterrorista, stop te zetten en vraagt dat Spanje
eindelijk erkent dat er gefolterd wordt, niet éénmaal, maar systematisch. Er
wordt ook gevraagd alle processen stop te zetten, waarvan de aanklachten
gebaseerd zijn op bekentenissen afgelegd onder foltering. Het parlement drukt
tevens haar solidariteit uit met alle gefolterden.
Stemden voor: PNV,
Ezker Abertzalea, EA en Aralar 37 stemmen
Stemden tegen: PP en PSE (Baskische
socialisten) 31 stemmen
Vandaag gaat voor het Hooggerechtshof in Madrid
het grote proces, tegen 8 radicale Baskische politieke en culturele activisten,
van start. Hoofdstuk 1 gaat over de Baskischtalige krant Egunkaria.
De beklaagden worden tot op de stoep van het Sanhedrin
begeleid door o.a. de voormalige president van de PNV, Arzalluz.
Carlos Garaikoetxea, de eerste Baskische
president na de dictatuur, kon hierbij niet aanwezig zijn en schrijft een
solidariteitsverklaring in de krant Gara, waarin hij in het kort de hele
komedie rond Egunkaria nog eens uit de doeken doet: De bewering van de onderzoeksrechter dat ETA aan de leiding van het
dagblad zou gestaan hebben, is een puur vermoeden. De directie van de krant
beschuldigen af te hangen van de terroristische organisatie, om hen op die
manier van criminele feiten te beschuldigen, is monsterachtig. Hierbij de
inmiddels overleden Martin Ugalde betrekken, is afgrijselijk. Nadat onze taal
gedurende de dictatuur verboden en voortdurend aangevallen werd, leverde
Egunkaria een fundamentele bijdrage in de overleving.
Rechter Juan del Olmo noemt
Egunkaria illegaal sedert de oprichting.
Eén van de acht beschuldigden, Txema Zumalabe, overleed in 1993. De
rechter heeft nu zijn overlijdensbericht opgevraagd. Basken zijn nog gevaarlijk zelfs als ze al dood zijn! Toen Martin
Ugalde, ooit Baskisch minister van Cultuur, eerder dit jaar overleed, diende
zijn echtgenote aan Madrid te vragen
zijn rekening te deblokkeren om de begrafenis te kunnen betalen! De documenten
die bij de sluiting in februari 2003 als bewijs moesten dienen waren van
twijfelachtige afkomst. Ze werden meegenomen bij arrestaties van mensen die
geen uitstaans hadden met de krant. De politie interpreteerde het spul als bewijsmateriaal
en de onderzoeksrechter nam dat klakkeloos over!!
Bij de sluiting van de krant werd de directie
meegepakt en gefolterd. De hoofdredacteur, Martxelo Otamendi, Jezuïet, kreeg
van de arresterende Guardia Civiles meteen de belofte dat ze hem niet zouden
slaan. Maar in naakte toestand werd
Otamendi vreselijk vernederd. Zo zegden ze dat ze bij zijn homofiele
vriend geïnformeerd hadden naar zijn
favoriete standje en dat standje diende hij aan te nemen bij de
ondervraging. Toen Otamendi later voor de pers verscheen met deze
folterpraktijken diende de toenmalige Spaanse Minister, Angel Acebes, een
klacht tegen hem in wegens het vals beschuldigen van de Guardia Civil.
Op 3 juli 2002 wordt een akte van in beschuldiging
opgesteld tegen 19 personen. De beschuldiging luidt: Banden met SEGI en
integratie in terroristische organisatie ETA-KAS-EKIN. Dit zal uitmonden in
een proces sumario 15/02, voorzien voor volgende week 4 en 5 december 2006,
in de Audiencia Nacional. Er werd in de zomer van 2001 een proces-verbaal
opgesteld wegens feiten van Kale Borroka, straatgeweld. Na een aanhoudende golf
van aanhoudingen, zullen nu 19 personen terechtstaan, onder wie Unai Romano (zie foto,
voor en na).
Alle bekentenissen werden verkregen na verschrikkelijke
folteringen tijdens de incomunicado-opsluiting (geen enkel bezoek mogelijk,
geen advocaat noch familie, op een onbekende plaats, meestal de kelders van de
Guardia Civil). 17 van de 19 gearresteerden klagen aan dat ze gefolterd werden.
De Asamblea de Torturados y Familiares, assemblee van gefolterden
en families, zullen in samenkomsten en protestmanifestaties deze mensonterende
praktijken aan de kaak stellen. Het gaat namelijk niet om een één uitzonderlijk
geval, maar om een continue toegepaste strategie.
Hoeveel zelfbeschuldigingen zitten hiertussen? Hoeveel onschuldigen
werden aangeduid als gevolg van die niet te harden, helse pijnen? De Guardia
Civil moet haar getal hebben!
In Pamplona wordt de vrouw
vrijgelaten die enkele dagen na de aanslagen, door Moslimterroristen in de
treinstations van Madrid, een
bakker wilde verplichten een A4tje tegen ETA (ETA NO) in de vitrine te
hangen. Toen de bakker dat weigerde, haalde ze haar man en haar zoon erbij en
beiden brachten de bakker dodelijke verwondingen toe. De zoon met een machete,
de vader met zijn dienstpistool. De vrouw werd tot 10 jaar veroordeeld wegens
aanzetting tot geweld. Nu werd ze vrijgelaten omdat ze NIET zou aangezet hebben
tot moord. Buren getuigden nochtans dat ze haar brood nooit in deze bakkerszaak
had gekocht. Waarom kwam ze ditmaal dan binnen?
Hoe lang zal het nog duren
vooraleer de bakker de schuld krijgt de oorzaak van zijn eigen dood te zijn? Na
de moord werd de bakkerszaak herhaaldelijk aangevallen en werd de familie
bedreigd.
Wie kan er nog enig respect
opbrengen voor de Spaanse Justitie?
Zie ook artikel Propagandaplaatje? van 16.11.2006
De Ertzaintza heeft er van langs gekregen omdat zij verdacht
worden belangrijke elementen te hebben achtergehouden bij de betoging van
10.11.2006 in Bilbo. Op die verdachtmakingen antwoordt de Ertzaintza nu met 5
arrestaties, jongeren tussen 18 en 20 jaar, Eneko Elola, Haritz López, Mikel
Ruiz, Haritz Díaz de Durana en Olatz Urbina.
Javier Balza van Binnenlandse Zaken in de Baskische regering
zegt: Deze aanhoudingen ontkrachten duidelijk de beschuldiging als zou de
Ertzaintza informatie hebben achtergehouden. Vanuit politioneel standpunt is de
Ertzaintza overtuigd van de deelname van die jongeren aan de betoging, alhoewel
er geen direct verband is met concrete agressie.
Wat hierbij opvalt, is dat de arrestaties misbruikt worden (er
is helemaal geen aanleiding toe) om zichzelf te rechtvaardigen. Immers,
alhoewel geen enkele van de arrestanten beschuldigd wordt van directe agressie,
worden zij toch overgeleverd aan de Audiencia Nacional, en iedere Bask weet wat
dat betekent.
Batasuna vraagt aan Ibarretxe waarom die arrestaties
gebeurden, waarom ze zo nodig voor een uitzonderingsrechtbank moeten gesleept
worden en of dat de impulsen zijn die de Baskische regering wil geven om uit de
geblokkeerde vredesonderhandelingen te raken.
Segi, de organisator van de betoging, spreekt over de
politie van de PNV die de intoxicatie, de criminalisering en de grove leugens
van de media (dagelijkse kost in de regimepers en op Tv) gebruiken om
aanhoudingen te verrichten.
Vandaag is het 102 jaar geleden dat Telesforo Monzón
geboren werd. Sommige Vlamingen herinneren zich misschien nog de IJZERBEDEVAART
van 1 juli 1973, die in het teken stond
van de vrijheidsstrijd van het Baskische Volk. In een intense hitte
sprak een statige man de massa toe. In
het Baskisch! Telesforo Monzón!
Monzón was niet enkel goed in toespraken, hij schreef ook gedichten
en zijn liedteksten werden méér dan eens op de legendarische Baskenavonden
gezongen.
Monzón werd in 1904 in
Bergara geboren in het machtige torenhuis Dorretxea Olaso (uit de 16de
eeuw).
Vóór zijn dertigste was
hij al schepen van zijn stad en in 1933, enkele jaren nadat voor het eerst de republikeinse vlag was gehesen op het balkon van het
stadhuis van Eibar (14 april 1931) werd hij verkozen in de Cortes in Madrid.
Monzón trok de hele provincie door en overal wist hij de massa te begeesteren.
In het memorabele jaar
1936, nadat het Baskisch Autonomiestatuut was uitgeroepen, werd Monzón Minister
van Binnenlandse Zaken van Baskenland in
de Regering van Lehendakari José Antonio Agirre (ze waren even oud). Zijn
eerste belangrijke daad begon met een tocht op een vissersboot die vanuit
Ondarroa de territoriale wateren opvoer.
Aan boord waren er vele kilos goud uit de banken van Bilbao. Eenmaal
buiten de actieradius van de Franquistische schepen werd er overgeladen. Het
goud werd geruild voor wapens.
Bij de val van het
Baskisch front, aan het einde van de Burgeroorlog, trok Monzón, net als vele
anderen, richting Noord-Baskenland, Iparralde. Bij het uitbreken van de Tweede
Wereldoorlog ging hij naar Zuid-Amerika.
Vanaf 1946 maakte Monzón
in Parijs deel uit van de Baskische
Regering in Ballingschap. Stilaan kon hij de passiviteit van de Regering
niet meer aanzien. Toen radicale jongeren vanuit het Zuiden hun ideeën kwamen
voorleggen, werden ze afgescheept als ordinaire bendeleden. Dit was het sein om
uit de regering te stappen.
Bij de dood van
Lehendakari Aguirre, in 1960, werd diens lijk opgebaard in Monzóns huis in
Donibane Lohitzune (Saint Jean de Luz).
De scheiding van ideeën
binnen de PNV werd groter naarmate er meer radicale jongeren vanuit het Zuiden
dienden te vluchten. Er was inmiddels een nieuwe generatie Gudaris (soldaten) aangetreden: Euskadi Ta Askatasuna Baskenland en
Vrijheid, ETA!
In 1969 was het
noodzakelijk geworden de diaspora te reorganiseren. Monzón en de pastoor van
Sokoa, Piarres Lárzabal, gingen over tot de stichting van Euskaldunei Lagunt
Biltzarra waaruit later Anai Artea (Onder broeders) zou ontstaan.
Bij Anai Artea konden de vluchtelingen, meestal ETA-leden, steeds terecht: voor
onderdak en wat geld.
Bij de start van het
Burgosproces ontvoerde ETA in Donostia de Duitse Ereconsul, Beihl die ze wilden inruilen voor het geval er
doodstraffen zouden vallen. Monzón trad op als tussenpersoon. Dit ging voor
Spanje echt te ver en het land van zon en Sangria zette Parijs onder enorme
druk met als gevolg dat Monzón het land
werd uit gezet, (samen met Txillardegi, medestichter van ETA, die later in
ons land terecht kwam.) Beiden gingen in hongerstaking in de kathedraal van
Baiona, samen met een groep van 35 sympathisanten. Monzón kreeg ten gevolge van
deze hongerstaking een hartaanval.
In 1977 bracht Monzón alle bestrijders van de rechtse dictatuur van
de inmiddels overleden Caudillo, Franco, bij elkaar in de legendarische (vijf) ronde tafelgesprekken van Xiberta-Chiberta.
In hetzelfde jaar stak Monzón, samen met de ETA-leiders die in het Burgosproces
de doodstraf hadden gekregen (maar kort voordien het land waren uitgezet),
onverschrokken de Muga (grens) over naar het deel van Euskal Herria waar hij
geboren was. In een zinderende velodroom, Anoeta, in Donostia werden ze als
helden ontvangen. Monzón voerde het woord, maar hij werd telkens onderbroken
door de massa die steeds maar weer scandeerde ETA Herria zurrekin ETA, het
Volk staat achter U!
Monzón stapte in dezelfde periode mee op in
de Mars voor de Vrijheid waarbij wel
elke dag incidenten met de politie te noteren vielen. In 1979 werd hij, samen met de leiding van Herri Batasuna, opgepakt en
opgesloten in de gevangenis van Langraitz.Gipuzkoa ging in
staking en de gevangenen kwamen vrij, op één na: Telesforo Monzón die
beschuldigd werd van verheerlijking van het terrorisme. Als protest begon
hij, inmiddels 74 jaar, opnieuw aan een
hongerstaking die hem bijna het leven zou kosten. Een maand later kwam hij
vrij, nadat hij opnieuw gekozen
was in het Spaanse Parlement, ditmaal
voor HB-Herri Batasuna.
Op 9 maart 1981overleed Telesforo Monzón in Baiona. Toen de lijkstoet enkele
dagen later, richting Zuid-Baskenland
reed, werd die in Pasaia, vóór
Donostia, tegengehouden door de Spaanse Politie. De kist werd in beslag
genomen, in een ziekenwagen overgeladen en onder escorte van de Spaansepolitie overgebracht naar het kerkhof
van Bergara. Spanje vermeed op deze manier dat Monzón in elk dorp als een held
zou ontvangen worden, maar het leek nu wel op een Staatsbegrafenis!
01 december 1970
Op 01.12.1970 voerde ETA voor het eerst een actie van kidnapping uit. De
kid was niemand minder dan de Duitse Ere-consul Eugen Beihl. Hij werd in
Donostia in een auto gestopt en waarschijnlijk meteen overgebracht naar het
laatste dorp van Noord-Baskenland aan de oostgrens met Bearn: Montory. Daar
werd hij ondergebracht in .de pastorij. De bedoeling was hem in te ruilen
tegen de ETA-leden die in het Burgosproces dat twee
dagen later, op 3 december, de doodstraf riskeerden. De tussenpersoon van
ETA-kant in deze ontvoeringszaak was pastoor Piarres Larzábal, Zoro de Sokoa
(*)
Op een nacht toen de leden van de
plaatselijke toneelclub naar huis gingen zagen ze een man in pyjama door het
dorp lopen: Eugen Beihl! Ze brachten hem terug naar de pastoor met de opdracht
wat beter op zijn gasten te letten.
(*) Bij Pastoor Piarres
Lárzabal, konden Baskische vluchtelingen uit het Zuiden steeds terecht voor
financiële en administratieve hulp. Hij werd geboren in Azkaine in 1915. Zijn
vader kwam uit Urruña, zijn moeder uit Lesaka (Navarra). Zijn grootvader langs
vaderskant was naar het Noorden gevlucht om de Spaanse militaire dienst te
ontlopen. Zijn grootvader langs moederkant diende om dezelfde reden de
omgekeerde richting nemen! Op 19-jarige leeftijd had hij al een belangrijk
theatraal oeuvre bij elkaar geschreven. Na zijn studies in Parijs zag hij van
dichtbij de Spaanse Burgeroorlog aan de andere kant van de Muga. Zo werd
Aitzol, eveneens priester én schrijver door de Francotroepen opgepakt en
gefusilleerd nadat hij bij Lárzabal had ondergedoken gezeten. Na de inval van
de Duitse troepen in Frankrijk trad hij tot de Weerstand toe. Dit bracht hem in
concentratiekampen in Tsjecho-Slowakije, Polen en Duitsland. Nadat hij in 1943
werd vrijgelaten keerde hij consequent terug naar de Résistance en bracht het
tot commandant. Na de oorlog keerde hij terug naar zijn parochie Hazparne
en naar zijn engagement voor de Baskische Taal. Hij stichtte theatergroepen,
werkte mee aan vrijwel elke publicatie in het Baskisch en zelfs aan de
stichting van een boerenvakbond in Noord-Baskenland. In 1951 werd hij aangesteld
in Sokoa waar hij het witte kerkje bouwde. Maar vanuit zijn parochie
ontwikkelde hij een enorme activiteit. Zo verleende hij zelfs steun aan de
antikoloniale opstand tijdens de Algerijnse Oorlog. In 1960 was hij één der
stichters van Enbata, de politieke beweging die later in het tijdschrift Enbata
zou uitmonden. In 1968 stond hij met Telesforo Monzón aan de wieg van Anai
Artea, de organisatie die de ETA-vluchtelingen in het Noorden opving na hun
vlucht. (Waarschijnlijk kreeg hij toen de sympathieke bijnaam Zoro de Sokoa)
Ook werd hij lid van Euskalzaindia, de Baskische Academie.
Toen
tijdens het beruchte Burgosproces (1970) de Duitse ereconsul Beihl in San
Sebastián ontvoerd werd, trad Lárzabal op als tussenpersoon, waarbij hij
zich Minister van Binnenlandse Zaken van een Vrij Baskenland noemde. Toen
later bleek dat Beihl in een pastorie in Zuberoa had gezeten, werd het
duidelijk dat Zoro er wel eens meer van zou kunnen afgeweten hebben.
Intussen waagde hij het niet meer de Muga naar het Zuiden over te steken, uit
schrik gearresteerd te worden. Toen Frankrijk ETA-strijders aan Spanje begon
uit te leveren, stuurde Lárzabal alle eretekens die hij in de Weerstand
verdiende terug naar Parijs.
In
1978 schreef hij: De strijd die ik met de pen en met het woord voer is ten
voordele van ETA. Ik wil hun objectieven bekend maken en verspreiden, maar ik
wil ook vechten tegen de vijanden van ETA. Toen hij in 1979 op de hoogte werd
gebracht van de aanslag op zijn vriend Peitxoto werd hij het slachtoffer van
een blijvende gedeeltelijke verlamming.
Kort
vóór zijn dood (op 12 januari 1988) bleek dat de industriëlen uit het Zuiden
hun revolutionaire belastingen in zijn kerkje kwamen overmaken! Ze moesten
enkel vragen naar señor Oxia.