Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
31-12-2008
Doodstraf omgezet
Franco moet plooien
31 december 1970
Op 28 december werd het vonnis tegen de 16 van Burgos uitgesproken met straffen die hoger lagen dan wat het openbaar ministerie had gevorderd: 6 doodstraffen voor Xabier Izko, Teo Uriarte, Jokin Gorostidi, Xabier Larena, Unai Dorronsoro en Mario Onaindia (waarvan er 3 tweemaal de doodstraf kregen, waaronder Jokin Gorostidi) en de rest kreeg 519 jaar opsluiting. De verdedigende advocaten weigerden te ondertekenen. Onder immense internationale druk wijzigde Franco op 31 december 1970 de doodstraffen in levenslang.
Na de moord op ETA-militant Txabi, op 7 juni 1968, besloot de ETA-leiding als vergelding de beruchte folteraar Melitón Manzanas González te executeren. Manzanas werd gedurende de burgeroorlog, in augustus 1936, gevangen genomen door de republikeinen en opgesloten in een burcht te Guadalupe. Hij werd er door de troepen van Franco bevrijd. Tijdens WO II was hij vertrouweling en medewerker van de Gestapo, waar hij de verfijnde technieken over het folteren aanleerde. Hij leverde ook Joden en vluchtelingen, die door mugalaris over de grens werden geholpen, uit aan de Gestapo. Later werd hij politieman en klom op tot Chef Inspecteur van diezelfde politie. Zijn titels waren: Inspector Jefe del Cuerpo General de Policía en Jefe de la Brigada Polítco-Social in Irún. Hij had zich een stevige reputatie opgebouwd door de kreten van gefolterde Basken op band op nemen en ze daarna via een radiowagen in het dorp van herkomst van het slachtoffer te laten uitzenden. Voor het eerst trok een ETA-commando erop uit met de uitdrukkelijke bedoeling een vijand fysiek te liquideren (2 augustus 1968). Hiermee werd een nieuwe fase van de gewapende strijd ingeluid, die van de bewuste wraakpleging. De haat van een heel volk kristalliseerde zich in Manzanas. Het wachtwoord, voor de liquidatie van Manzanas, was: "La abuela ha muerto. Mañana funerales". (Oma is dood, morgen begrafenis). Javier Isko de la Iglesia zou de schoten gelost hebben na de woorden: "Manzanas, somos de ETA" (Manzanas, wij zijn van ETA).
De 2 Baskische arrestanten, Gorka Loran en Garikoitz Arruarte, die zes dagen geleden werden gearresteerd, omdat ze vermoedelijk aanslagen hadden willen plegen op de intercitytrein Irun-Madrid, verschenen op 30 december 2003 voor Rechter Ruiz Polanco. Beiden verklaarden ze gefolterd te zijn.
Ze worden beschuldigd van "lidmaatschap van gewapende bende", "terroristische aanslag", "wapendracht", "bezit van explosieven" en "180 pogingen tot moord". Op 29 december 2003 mochten ze voor het eerst spreken met hun vertrouwensadvocaat. De gehele voorbije periode van vijf dagen waren ze geslagen over het hele lichaam, hadden ze niets te eten gekregen en hadden ze enkel de laatste nacht kunnen slapen. Er was gedreigd met de elektroden, maar ze waren niet aangebracht. Arruarte was even gehospitaliseerd, en daarbij was hem een neksteun aangebracht. Ze werden overgebracht naar de gevangenis van Soto.
Gara publiceert in haar nummer van 29 december 2005 een interview met vier recent vrijgelaten politieke gevangenen.
Jon Bitoria kwam vrij na 18 jaar in Spaanse cellen doorgebracht te hebben.
Benantzio Sebastián zat 20 jaar.
Jean-François Lefort, "Lof", zat een jaar vast in Frankrijk, hoewel er in dat land niets tegen hem liep. Hij was woordvoerder van de Amnestiebeweging, Askatasuna-Vrijheid, die dan wel in Spanje verboden i,s maar niet in Frankrijk! Toch had "mooiprater" De Villepin kort voordien gezegd dat "Euskal Herria" een Spaans probleem is. Toch weigert Frankrijk aan Baskenland al meer dan 200 jaar een eigen Departement, en volgen ze op de voet wat Spanje vraagt. Gevangenen worden illegaal uitgeleverd en het Europese aanhoudingsbevel wordt na een eenvoudige vingerknip toegepast.
Unai Errea werd eerder dit jaar als advocaat in Parijs opgepakt toen hij het Paleis van Justitie wilde verlaten meteen nadat hij een onderhoud had gehad met de speciale terrorismemagistraat Laurence Le Vert. In Spanje, zowel als in Frankrijk, worden de rechten van de gevangenen met de voeten getreden, maar zowel bij de medegevangenen als bij de gevangenisbedienden is er een duidelijk respect voor de politieke gevangenen vast te stellen (op uitzondering na van enkele individuen die een beetje ziek zijn in het hoofd.) Het gevaar komt van buiten de gevangenis, de politiek. Zo wordt er vooral "beknot" op het aantal vrienden dat op bezoek mag komen. Op volledig arbitraire manier wordt de isolatie toegepast. Sommige gevangenen mogen maar bezoek krijgen van 3 personen en basta! De enige bedoeling is de invloed van de gevangenen op het politieke leven zoveel mogelijk te beperken. Maar het Collectief van Gevangenen weet erg goed welk hun rol en hun invloed is. Het isolement heeft veel pijn gedaan, maar het heeft de gevangenen ook versterkt! De meeste steun komt van de familie maar ook de acties in de straat.
Euskal Herria, nazio bat, selekzio bat, federazio bat
Euskal Herria, één natie, één selectie, één federatie
Op 27 december 2008 ondersteunden een massa manifestanten de eis van de voetballers van de nationale ploeg van Euskal Herria. Zij willen niet langer onder de naam Euskadi spelen, maar onder de naam Euskal Herria (zie ook artikel "Baskische voetballers weigeren te spelen".
Stappend achter een enorm grote Ikurriña openden de voetballers van Athletic de Bilbao, La Real Sociedad en Deportivo Alavés de manifestatie, en zij droegen een grote pancarte met het thema van de manifestatie:
Euskal Herria, nazio bat, selekzio bat, federazio bat Euskal Herria, una nación, una selección, una federación
Euskal Herria, één natie, één selectie, één federatie
Op 28 december 2001 brengt de cloacakrant "La Razón" een supergrote titel: "Josu Ternera brengt de kerst in vrijheid door, Felipe González zit (lekker) thuis, en Galindo in de cel".
Ternera is een Etarra die vrij is omdat hij zijn straf uitzat! González is ex-premier die de opdrachten gaf aan Galindo, de ex-generaal van de Guardia Civil.
"Waarop wacht de regering Aznar om hem (Galindo) genade te verlenen?"
Het was diezelfde Galindo die Lasa en Zabala liet ontvoeren en daarna doodfolteren en de lijken daarna onder 50 kg. ongebluste kalk liet begraven om alle sporen te laten verdwijnen. Hij kwam tijdens de foltersessies op bezoek met een kap over het hoofd. Bovendien vond hij de drugstrafiek waar hij mee te maken kreeg blijkbaar zó interessant dat hij er zelf aan ging meedoen. Zo raakte zijn "eerste aanwezende" onderdaan in de gevangenis. Enz
In Areso, in de buurt van Leitza in Navarra, werd de Baskische Kerstman, "Olentzero" ontvoerd. Olentzero is een voorhistorische figuur van een houtskoolbrander die in Baskenland het speelgoed brengt dat bij ons op 6 december door (de Spaanse) Sinterklaas wordt besteld. De figuur staat in elk uitstalraam van elke handelszaak, behalve bij de mensen die niets voelen voor de Baskische traditie
Hij wordt in het begin van de kerstvakantie door het dorp rondgedragen en dan uitgestald op het dorpsplein, al dan niet achter "tralies". In Areso verdween hij gisteren voor het derde achtereenvolgende jaar. Twee jaar geleden werd hij buiten het dorp, naast de weg gevonden. Het vorige jaar was het beeld helemaal in stukken geslagen! Ditmaal werd hij "ontvoerd", niet door zatlappen of vlegels maar door de Guardia Civil! Enkele inwoners stelden "in flagranti" vast dat ze met gedoofde lichten stopten en hem in hun groene "Nissan Patrol" stopten! De burgemeester denkt het motief voor de ontvoering te kennen: "Ze kunnen niet verdragen dat hier enige uiting van de Baskische identiteit voorkomt." "Aan de ene kant moet je ermee lachen, maar aan de andere kant word je ook enorm kwaad", aldus Mikel Baraibar die vandaag een klacht ging indienen tegen de paramilitaire politie en een ontmoeting vraagt met de Vertegenwoordiger van de Spaanse Regering in Navarra, Vicente Ripa.
Ripa noemde het voorval een "imbeciliteit" en kondigde sancties aan.
Tasio komt in Gara met een prachtige karikatuur waarin 4 Guardia Civil-figuren rond Olentzero in een badkuip staan en verschrikt vaststellen dat hij niet meer ademt. "Overleden tijdens het onderdompelen in het bad", zeggen ze. "Het bad" is een beproefd onderdeel van het gamma folterpraktijken van de paramilitairen!
In "7K" ("Zazpika") het weekendblad bij de krant Gara komen vijf voorbeelden aan bod van families die uitermate te lijden hadden onder de dictatuur en onder het beleid van de zonen van de dictatuur. Ziehier een paar voorbeelden.
Een familie uit Renteria vertelt hoe hun vader, Celestino Gaztelumendi, gefusilleerd werd tegen het einde van de Burgeroorlog. De afscheidsbrief die hij mocht sturen staat in extenso afgedrukt. Hij eindigt zijn brief met "Viva España". Waarschijnlijk was "pesten" zelfs nog nodig tot aan de dood!
Een andere familie woont in Urbina. Hun ene zoon, Josu Ormaetxea, kwam onlangs vrij na 19 jaren gevangenschap. Een andere zoon kwam om het leven toen de politie in de wijk Morlans in Donostia schietend het huis binnen viel waar het ETA-commando verbleef. Iñaki werd, samen met twee maats, met kogels doorzeefd. Hun kroeg in Urbina is naar hem genoemd en buiten hangt op dat hij door de Politie werd vermoord. Het dorpsplein is versierd met een muurtekening en teksten Eerder dit jaar verscheen een boek over hem, geschreven door een dorpsgenoot en strijdmakker, vanuit de gevangenis waarin hij voor lange tijd zit. De moeder, Blanca Antepara, is een bekende figuur op manifestaties ten voordele van gevangenen. Op de expresweg die het dorp een beetje afsneed staat geen wegwijzer naar Urbina maar in de verte zie je in de top van het kerkje de Ikurriña wapperen. Niemand van de kazerne van de Guardia Civil in het nabijgelegen stadje durft ze weg te halen.
Verder is er nog Ainara Gorostiaga uit Pamplona die onlangs vrijkwam na twee jaar een maand en week. De beschuldiging van "moord" was plots weggevallen. Om verlost te worden van de martelingen, vijf dagen op een politiecommissariaat en vierdagen incommunicado in de gevangenis, had ze zichzelf beschuldigd, maar nu bleek dat in Frankrijk al iemand anders meer dan een jaar in de gevangenis zat die de moord gepleegd en bekend had! Nu is het wachten op het proces op beschuldiging van "lidmaatschap".
De Spaanse pers valt over de Baskische TV heen omdat ze de Kerstboodschap van de Spaanse Monarch niet uitzonden. Maar wat wil je, ze spreken niet eens dezelfde taal!
Borbón deed niet eens de moeite enkele woorden Galicisch, Baskisch of Catalaans uit zijn strot te krijgen. PNV-woordvoerder in het Spaanse Congres, Iñaki Anasagasti, zegt dat de toespraak leek op die van La Moncloa, meer dan die van La Zarzuela. Vertaald wil dat zeggen,meer op die van de Spaanse Regering, dan op die van het Koninklijk Paleis.
Verbod tot uitlevering aan landen waar gefolterd wordt, behalve voor Basken
Iedereen in het stadje Ordizia zat op 24 december 2003 te wachten op Mariaje Arriaga, een vrouw uit het stadje die na 11 jaren in Franse cellen sinds gisteren haar gevangenisstraf er opzitten heeft. "Dan komt ze dus vrij", hoor ik de argeloze lezer hardop denken. Dat weet nu net niemand!
María Jesús ("Mariaje") Arriaga is 47 jaar en werd op 10 november 1997 in Orléans opgepakt. Pas twee jaar later werd ze tot acht jaar veroordeeld voor "bendevorming" en verbod tot verblijf op Frans grondgebied. De gevangenisstraf zat er op, maar het verbod op verblijf in La Douce France moest nog uitgevoerd worden. Omdat de vrees bestond dat ze in Spanje gefolterd zou worden, ging ze op 29 november tegen haar uitwijzing in hongerstaking in de gevangenis van Marseille.
Het UNO-comité tegen foltering veroordeelde in 1997 de Franse staat voor de uitlevering van Josu Arkauz die later door de Guardia Civil in Spanje gefolterd werd. Een gelijkaardig geval deed zich later voor met Iratxe Sorzabal die vreselijk werd toegetakeld met stroomstoten.
Mariaje zal door de Fransen naar de grens gebracht worden, maar mogelijk wordt ze dan meteen opgepakt omdat ze intussen in Spanje nog iets vonden waarover ze haar willen "ondervragen" om haar op die manier tot een "zelfbeschuldiging" te dwingen. Op dit ogenblik loopt er niets tegen haar. Omdat de grens in Behobia-Irun té dichtbij is, gebeurt de "vrijlating" meestal in Catalonië. Gewoon om de familie en vrienden nog wat op extra kosten te jagen.
Beide landen tekenden ooit het Verdrag van de Mensenrechten, maar de Basken hebben geen rechten, zelfs niet als ze hun straf uitzaten.
In Gara stond op 24 december 2003 te lezen dat Mariaje Arriaga vrijgelaten werd, in Port Bou, aan de grens in Catalonië. Ze werd daarna niet gearresteerd, maar wel door haar vrienden, maar ook door de vice-president van het departement Bouches du Rhone, Joël Dutto, door de voorzitter van de actiegroep "Liberté et Solidarité" van Marseille, Georges Sinibaldi (!) en door een afvaardiging van de Franse Communistische partij ontvangen. Bij aankomst in haar geboortedorp Ordizia werd ze gehuldigd.
Iratxe Sorzabal werd niet uitgeleverd, maar later thuis gearresteerd. Hieraan kan Arriaga zich dus eventueel ook nog verwachten!
De chef is gevat De chef is ontsnapt 23 december 2002
Het maakt nogal wat indruk als je "de chef van het militaire apparaat van ETA" (dixit Spaanse Binnenlandse Zaken, Acebes) in de cel kan krijgen. Maar het maakt nog meer indruk als die chef via het 22 cm-smalle ventilatiesysteem kan weg geraken!
Nu blijkt dat Fernández Iradi die erg lang en erg smal is, in een cel zat waarin dronken mensen tijdelijk onderdak kregen en waarin dus geen cameracontrole was. Toch is een deel van zijn "uitstapje" gefilmd. Van op de middenlijn was hij de omheining over geraakt. Hoewel Iradi even vóór 20:00u de benen nam werd zijn afwezigheid pas om 02:00 uur s nachts ontdekt.
De Staatsgrens tussen Frankrijk en Spanje loopt gedeeltelijk midden door Baskenland, zoals de staatsgrens tussen Nederland en België deels midden door Limburg loopt. De Basken spreken dan ook van "de scheidingslijn" (Muga), waar de Westvlamingen het over "de schreve" hebben. Het is zelfs voor Basken niet steeds even duidelijk waar die Muga precies loopt. De Spaanse Guardia Civil had daar vroeger wel eens problemen mee. Maar ook nu nog, zo blijkt.
Stéphane Etchevest, een Bask uit het mooie stadje Sara (zie foto), aan de noordkant van de muga, heeft op 22 december 2001 een procedure aanhangig gemaakt bij de Rechtbank van Baiona. Op 28 november 2001 werd hij in de buurt van zijn dicht op de "grens" gelegen huis staande gehouden door de Guardia Civil.
De Guardia voerde een illegale wegcontrole uit op "Frans" grondgebied, toen Etchevest werd tegengehouden bij Venta Berrouet. Hij zette zijn motor af, zoals bevolen werd, waarna hij uit de auto gesleurd werd. Hij moest eerst zijn broek uittrekken en daarna zelfs zijn onderbroek (eigenaardige wegcontrole). In de koffer werd een bijl en een mes gevonden, wat "illegaal in Spanje" bleek te zijn. Toen hij zei zich niet in Spanje te bevinden, werd hem toch bevolen rechtsomkeer te maken, hoewel hij slechts honderd meter van zijn huis was verwijderd was. Pas na tussenkomst van de burgemeester van Sara, Jean Aniozbehere, mocht hij naar huis rijden. De volgende dag kwamen agenten van de Guardia Civil bij hem thuis hun verontschuldigingen aanbieden (dat zal dan ook de eerste keer geweest zijn). Tevens gaven ze de bijl terug. Het Openbaar Ministerie van Baiona onderzoekt nu het voorval.
Iedereen heeft het recht ETA in het openbaar te veroordelen en de verdwijning ervan te eisen, hoewel niet alle eisen steeds in dezelfde vrijheid geuit kunnen worden.
In de oproep voor de manifestatie van 22 december 2002, tegen ETA, door de Baskische president wordt gezegd: "Niemand gaat de Basken hun vrijheid afnemen", en "Enkel het volk beslist over de toekomst. Democratisch en vreedzaam." Bedoeld wordt hier dat ETA de mensen hun vrijheid ontneemt. Maar de editorialist stelt vast: De acties van ETA liggen niet aan de basis van de huidige problemen, maar zijn er één van de consequenties van."
Het Baskisch Volk kon ook vóór het ontstaan van ETA niet over zijn toekomst beslissen en, het kon dit evenmin tijdens de periodes van wapenstilstand."
Is Amnesty International ook een terroristische organisatie?
20 december 2001
Mediageile Magistraat Baltasar Garzón stelt op 20 december 2001 de Baskische organisatie "Gestoras pro-Amnistia" buiten de wet drie dagen nadat deze organisatie zichzelf ophief en (of) een andere naam koos (Askatasuna).
Volgens Garzón maakte gestoras sinds de oprichting deel uit van de terroristische organisatie ETA-KAS-Ekin." Zij zouden de slachtoffers van ETA aangeduid hebben. Gestoras klaagde elke schending van de rechten van de politieke gevangenen aan.
De verhuis van Aratz Gómez bijvoorbeeld vanuit de gevangenis van Alcalá-Meco naar Villabona in Asturië. Deze "trip" duurde zes dagen en bij aankomst woog Gómez vijf kilo minder! Niet tijdens de Franco-dictatuur, maar onlangs
De Baskische politieke gevangene, Enrike Letona, werd op 19 december 2003 voorlopig vrijgelaten. Hij is 42 jaar oud. In oktober 1987 werd hij in de noordelijke provincie Zuberoa Soule in Frankrijk) opgepakt wegens lidmaatschap van ETA en later uitgeleverd aan Spanje waar hij tot 30 jaar veroordeeld werd voor feiten die gebeurden tussen 1978 en 1983.
Na 16 jaar achter de tralies gezeten te hebben, een periode waarbij hij 3 universitaire studierichtingen doorliep, werd hij op 16 mei van dit jaar vrijgelaten.
Twee maanden nadat hij de gevangenis verliet werd hij opnieuw opgepakt "omdat ze wilden controleren of hij zijn volledige straf had uitgezeten."
Dit "onderzoek" duurde bijna 5 maanden!
Een Baskische politieke gevangene heeft helemaal geen rechten. Welk verschil is er tussen Spanje en bijvoorbeeld Turkije?
Het Europese Parlement verdaagde op 18 december 2001, "sine die", de stemming over het "Europese Arrestatie- en Uitwijzingsbevel".
De Spaanse PP en de Spaanse Socialisten staken hun ongenoegen niet onder stoelen of banken. Voorzitster Nicole Fontaine verklaarde 34 verzoeken van parlementairen te hebben ontvangen; die tegen de eenvoudige procedure stemden. Vierentwintig onder hen waren lid van de partij Groenen-Europese Vrije Alliantie, waaronder de Schot Neil MacCormick (Scottish Nationalist Party).
MacCormick meende dat een staat zich tegen een uitwijzing moest kunnen verzetten als er een risico was dat in het andere land de rechten geschonden konden worden.
In mei 1995 pleegde een lid van de Guardia Civil zelfmoord in Sevilla. Hij leed aan het "Syndroom van het Noorden" een afwijking die dit volk inroept om wat meer pensioen te kunnen trekken. Met "het Noorden" wordt natuurlijk Baskenland bedoeld, en daar was de Garde van 1979 tot 1988 in functie. Ze trekken bovendien een hogere wedde om in Baskenland hun psychische afwijking te mogen botvieren.
Na deze zelfmoord wilde de familie van de verzekering trekken, maar ving daar bot. Daarop trokken ze naar de rechtbank. Op 17 december 2001 kwam de uitspraak: "De zelfmoord was geen vrijwillige daad en past perfect in het concept van accident." De familie mag nu hulp zoeken bij de staatsdienst "Slachtoffers van het Terrorisme".
De rechtbank voegt er nog aan toe dat de zelfmoord "een misdrijf van de terroristische bende, ETA is" en "dat de Guardia onderhevig was aan een hevige druk met heel wat impulsieve gedragingen tot gevolg".
De Directeur Generaal van de Guardia Civil, López Valdvielso, vraagt op 16 december 1999 aan de kazerne Intxaurrondo van de Guardia Civil in Donostia dat ze de rechten van de terroristen respecteren.
Zeventien maanden cel voor bedreigingen 15 december 2004
Het Hooggerechtshof in Madrid veroordeelt twee jongeren uit Arrasate tot elk 17 maanden cel wegens bedreigingen en beledigingen van een Socialistisch raadslid tijdens de zitting.
Wat had het duo mispeuterd?
Ze hadden tijdens een raadszitting een A4 met een protest tegen foltering omhoog gestoken! En als een Baskische jongere dat doet dan is dat een vorm van terrorisme!
Ion Agirre Agiriano is zwaar ziek 14 december 2005
Ion Agirre Agiriano is 64 jaar oud. Hij zit vierentwintig en een half jaar in de gevangenis waarvan 10 jaar in isolement in Malaga. Hij heeft 2 operaties aan de heup achter de rug, lijdt aan diabetes en hoge bloeddruk. In Andaluzië kreeg hij geen krukken, hoewel hij zonder niet kon lopen. Zodoende lag hij steeds op een bedje. Hij kon geen trappen maken en bleef daarom gedurende een hele tijd verstoken van familiebezoek omdat hij niet naar de ontvangsthokken, beneden in de gevangenis kon.
De operaties vonden plaats in Donostia en op dit ogenblik zit Agirre in de gevangenis van Langraitz-Nanclares de la Oca (Baskenland). Dit is soms een teken dat spoedig een vrijlating volgt, maar Ion Agirre kan binnen korte tijd nét zo goed opnieuw naar het Zuiden van Spanje versleept worden!
Angel Acebes is geen angel (engel), maar een echte angel
Medewerking met ETA wegens het aanklagen van foltering 13 december 2003
De klacht van Minister Angel Acebes tegen 4 arrestanten in verband met de sluiting van de Baskische krant, Egunkaria, wordt door het Spaanse Hooggerecht op 13 december 2003 geklasseerd. Acebes had Martxelo Otamendi, Xabier Alegria, Iñaki Uria en Xabier Oleaga "collaborateurs van ETA" genoemd, omdat die de ondergane foltering hadden aangeklaagd. Hij wilde hen voor deze klacht een proces aan hun been plakken voor "belediging van de Guardia Civil", "valse beschuldigingen" en "obstructie van de justitie". Acebes had beter kunnen onderzoeken wat er met de vier gebeurd was in de periode dat ze in isolement zaten. Precies om deze reden wordt de zaak nu geklasseerd.
De oorzaken (!) van deze conflicten moeten gestopt worden 12 december 2001
"Het is nodig dat de politieke problemen opgelost worden. De oorzaken van deze conflicten moeten gestopt worden zodat ze niet meer latent blijven, niet de verbittering voeden die voor geweld zorgt. Het negeren van de ziekte geneest ze niet, maar verhevigt ze".
Deze tekst staat niet in het editoriaal van de krant" Gara. Evenmin is het een uitspraak van Gery Adams.
Deze uitspraak komt uit een interview in Club Siglo XXI met de Spaanse directeur-generaal van de Guardia Civil, Santiago López Valdivielso! En het is niet de eerste keer dat hij dit idee publiek maakt, maar tot op heden vroeg hij steeds om het off the record te houden.
Nog meer over de "Verklaring van de Rechten van de Mens"
Op de 53ste verjaardag van de "Verklaring van de Rechten van de Mens", zijnde 10 december 2001, werd in Straatsburg de agressie van de Spaanse en Franse staten tegenover het Baskische Volk aangeklaagd.
In witte overalls, witte maskers en met Baskische, Franse en Spaanse vlaggen en met spandoeken "SOS Basque Country" werd de aandacht van de voorbijgangers, in de buurt van de Kathedraal Notre Dame, opgeëist.
De sluiting van EGIN en Egin Irratia.
De "aanslag" van de Koninklijke Academie van Spaanse Historie op de Ikastolas.
De verwijdering van Baskischtalige wegwijzers in tweetalig gebied in Navarra.
Het buiten de wet stellen van Haika en de opsluiting van een aantal leden.
Het criminaliseren van een aantal legale actiegroepen.
Het grote aantal van méér dan 600 politieke gevangenen en meer dan 2.000 politieke vluchtelingen.
"In een Europa waar de grenzen op het punt staan te verdwijnen, moeten Basken kiezen voor de Franse of Spaanse staat".In hetzelfde Straatsburg liet Parlementsvoorzitster Nicole Fontaine, op de 53ste verjaardag van de Verklaring van de Rechten van de Mens, weer haar democratische gevoelens bewonderen. Toen Batasuna-vertegenwoordiger Koldo Gorostiaga, op het sprekersgestoelte een foto wil tonen van de gefolterde Iratxe Sorzabal, werd hij op haar bevel verwijderd, en sloot ze zijn microfoon af.
Universele Verklaring van de Rechten van de Mens New York 10 december 1948
De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens is een verklaring die is aangenomen door de Algemene vergadering van de Verenigde Naties (A/RES/217, 10 december 1948), om de basisrechten van de mens te omschrijven. Het eerste ontwerp was van John Peters Humphrey.
De verklaring regelt de rechten van ieder mens in het algemeen, op gelijke voet en zonder aanzien van persoon. De meeste bepalingen beginnen dan ook met de kenmerkende "een ieder" of in enkele gevallen "niemand".
Hoewel het geen bindende verklaring is, wordt zij wel gebruikt als basis voor twee bindende V.N.-verdragen voor de mensenrechten, namelijk het Internationaal verdrag betreffende burgerrechten en politieke rechten (1966) en het Internationaal verdrag inzake economische, sociale en culturele rechten. Ook het Europese Verdrag voor de Rechten van de Mens (1950) is er op gebaseerd.
Het Internationaal verdrag betreffende burgerrechten en politieke rechten is een verdrag van de Verenigde Naties, gebaseerd op de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Het kwam tot stand op 19 december 1966 en werd van kracht op 23 maart 1976, na ratificatie door 35 lidstaten. Het concept werd nog op punt gesteld in Algiers op 4 juli 1976 en werd zo de Universele Verklaring van de Rechten van een Volk.
Universele Verklaring van de Rechten van een Volk Algiers 4 juli 1976
Sectie I. Recht op bestaan.
Artikel 1.
Ieder volk heeft het recht te bestaan.
Artikel 2.
Ieder volk heeft het recht op respect voor de culturele en nationale identiteit.
Artikel 3.
Ieder volk het recht om in vrede het bezit van het territorium te bewaren, en om er terug te keren in geval van voorgaande uitdrijving.
Artikel 4.
Niemand mag, ten gevolge van zijn culturele of nationale identiteit, voorwerp zijn van moordpartijen, folteringen, vervolgingen, deportaties, uitwijzingen of onderworpen worden aan levensomstandigheden die de identiteit of de integriteit van het volk waartoe hij behoort, kunnen compromitteren.
Sectie II. Recht op politieke zelfbeschikking.
Artikel 5.
Ieder volk heeft het eeuwige en onvervreemdbare recht op zelfbeschikking. Ieder volk bepaalt zelf zijn politiek statuut, in alle vrijheid en zonder inmenging van buitenaf.
Artikel 6.
Ieder volk heeft het recht om zich te bevrijden van directe of indirecte koloniale of vreemde dominantie of van alle racistische regimes.
Artikel 7.
Ieder volk heeft het recht op een democratisch regime dat alle burgers vertegenwoordigt, zonder onderscheid van ras, geslacht, geloof of huidskleur, en die in staat is het effectieve respect af te dwingen voor de rechten van de mens en voor de fundamentele vrijheden van allen.
Sectie III. Economische rechten van de volkeren.
Artikel 8.
Ieder volk heeft het exclusieve recht over al zijn rijkdommen en zijn natuurlijke bronnen. Ieder volk heeft het recht die rijkdommen en natuurlijke bronnen terug te vorderen in geval van plundering of om schadeloosstelling te eisen.
Artikel 9.
Ieder volk het recht deelachtig te zijn aan wetenschappelijke en technische vooruitgang, in geval het deel uitmaakt van het patrimonium
Artikel 10.
Ieder volk heeft het recht dat zijn arbeid op een correcte manier geëvalueerd wordt, en dat de internationale samenwerking gebeurt onder voorwaarden van gelijkheid en billijkheid.
Artikel 11.
Ieder volk heeft het recht een eigen economisch en sociaal systeem te ontwikkelen en toe te passen, en te zoeken naar een eigen economische vooruitgang in alle vrijheid, los van alle vreemde inmenging.
Artikel 12.
De economische rechten, zopas uiteengezet, moeten ontplooid worden in een geest van solidariteit tussen alle volkeren van de wereld, rekening houdend met de onderscheidenlijke interesses.
Sectie IV. Recht op cultuur.
Artikel 13.
Ieder volk heeft het recht op zijn eigen taal, en het recht om de eigen cultuur te ontwikkelen en te beschermen, om op die manier bij te dragen tot de verrijking van de cultuur van de mensheid.
Artikel 14.
Ieder volk heeft het recht op zijn eigen artistieke, historische en culturele schatten.
Artikel 15.
Ieder volk heeft het recht zich te verzetten tegen het opdringen van een vreemde cultuur.
Sectie V. Recht op milieu en gemeenschappelijke hulpmiddelen.
Artikel 16.
Ieder volk heeft het recht op conservering, bescherming en verbetering van het milieu.
Artikel 17.
Ieder volk heeft het recht om het gemeenschappelijk menselijk patrimonium te gebruiken, zoals de diepzee en de extra-atmosferische ruimte.
Artikel 18.
Bij het uitoefenen van voormeldde rechten moet ieder volk de ontwikkeling van zijn economische eisen coördineren en er moet rekening gehouden worden met de solidariteit tussen alle volkeren van de wereld.
Sectie VI. Rechten van de minderheden.
Artikel 19.
Als in het kader van een staatsstructuur een volk in de minderheid is, moet respect opgebracht worden voor de identiteit, de tradities, de taal en het culturele patrimonium van dat volk.
Artikel 20.
De burgers van die minderheid moeten, zonder discriminatie, kunnen genieten van dezelfde rechten als de meerderheid, en onder gelijke omstandigheden kunnen participeren aan het publieke leven.
Artikel 21.
Deze rechten moeten met respect voor de legitieme belangen van de gemeenschap in zijn geheel worden toegepast. Ze mogen geen voorwendsel zijn om de territoriale integriteit en de politieke eenheid van de staat aan te vallen, als die staat in eerste instantie handelt volgens de hierboven vermeldde principes.
Sectie VII. Garanties en sacties.
Artikel 22.
Het niet nakomen van de beschikkingen van de hiervoor liggende verklaring zal door de totale internationale gemeenschap aanzien worden als een inbreuk op de geratificeerde verplichtingen.
Artikel 23.
Alle schade als gevolg van een inbreuk op de hiervoor liggende verklaring zal door de veroorzaker integraal moeten hersteld worden.
Artikel 24.
Alle verrijking ten nadele van een volk, als gevolg van inbreuken op de hiervoor liggende verklaring, zal aanleiding geven tot terugbetaling van de aldus verkregen rijkdom. Die zelfde maatregel zal worden toegepast op excessieve verrijking door investeerders van vreemde afkomst.
Artikel 25.
Alle onregelmatige ondertekende traktaten, akkoorden of contracten, die de fundamentele rechten geen blik waardig keuren, zullen geen enkel effect hebben
Artikel 26.
De externe financiële lasten die te excessief of te ondraaglijk zijn voor een volk zullen niet afdwingbaar zijn.
Artikel 27.
De meest ernstige aanvallen op de fundamentele rechten van een volk, in hoofdzaak het recht op bestaan, zullen beschouwd worden als internationale misdaden. De strafrechterlijke verantwoordelijkheid zal ieder auteur hiervan afzonderlijk te beurt vallen
Artikel 28.
Ieder volk waarvan de fundamentele rechten worden miskend, heeft het recht beroep te doen op politieke of syndicale strijd en, met inbegrip van en in laatste instantie, het gebruik van geweld.
Artikel 29.
De bevrijdingsbewegingen moeten toegang krijgen tot internationale organisaties en de militanten hebben het recht op humanitaire bescherming, zoals tijdens een oorlog (derecho humanitario de la guerra).
Artikel 30.
Het herstel van de fundamentele rechten van een volk is, als ze ernstig miskend worden, de plicht die moet opgelegd worden aan alle leden van de internationale gemeenschap.
Betreuren is niet genoeg. Wie een hond wil slaan, vindt altijd een stok.
En wat na het illegaliseren?
9 december 2007
El Diario de Noticias de Navarra is een gematigde en leesbare krant met wortels in Navarra en met zusterkranten in de provincies Gipuzkoa en Alava. Op 9 december 2007 stelt de hoofdredacteur (?) in zijn "editoriaal" de volstrekt overbodige vraag: "En na het illegaliseren Wat dan?"
Het artikel laat het licht schijnen over de vraag die bij elke aanslag van ETA terugkomt: "Wat doen we met de radicale partij die deze daad niet afkeurt".
Altijd werden de doden betreurd, maar toch werden Herri Batasuna, Batasuna als Euskal Herritarrok buiten de wet gesteld. Daarna werd hetzelfde geëist van EHAK, het kleine, Baskische, Communistische partijtje dat enkele jaren geleden zijn "programma openstelde" voor de ideeën van Herri Batasuna. Ze kregen de stemmen die anders zouden verloren gegaan zijn. Wie het hardst riep om de illegalisering van EHAK schreeuwde waren de PPisten (die het partijtje onder hun regime toelieten)!
De druk wordt groter en groter om ook de oude nationalistische partij ANV (die al bestaat van vóór de Burgeroorlog!) van de kaart te vegen. Nooit werd hen gevraagd iets af te keuren, maar nu ze verkozenen hebben zijn de bloedhonden er weer. Iedereen weet dat het de Spanjaarden helemaal niet om afkortingen te doen is. Ze willen enkel de 10 à 15 % kiezers van de straat (en nog liever tegen de muur!)
"Delinquenten moeten geïllegaliseerd worden maar geen enkele gemeenschap kan overleven met 200.000 delinquenten." Dit schrijft hoofdredacteur Muñoz, en hij bedoelt daarmee de 200.000 Batasunakiezers. "De recente geschiedenis toonde de enorme capaciteit tot wedergeboorte van deze sector van de Baskische gemeenschap". Met welk een vaart herpakten ze zich telkens? Nooit konden de opeenvolgende illegaliseringen, arrestaties en opsluitingen het probleem van het geweld oplossen. De Socialisten zeggen vastberadenheid te tonen tegen het terrorisme, maar als ANV wordt uitgesloten dan zal de PP met de eer gaan lopen! Het straatgeweld zal niet verdwijnen en het sociale leven zal weer ondraaglijker worden. Maar er zal niets opgelost zijn!"
Op 8 december 2004 verschijnt in de krant Gara een lezersbrief van Nerea Moreno Makuso, familielid van een vrouwelijke Baskische gevangene in Bapaume. Haar lezersbrief is gericht aan de "moordenaars" die de gevangenenspreiding hebben uitgevonden: aan de PSOE, en aan hen die hun medewerking verleenden en nog steeds verlenen (PP en PNV), en aan de overigen die niets deden en nod steeds niets doen om er een einde aan te stellen (EA, IU, Aralar, Nafaroa Bai).
"Ze lopen enkel met een spandoek rond als er verkiezingen op til zijn."
De schrijfster van de brief komt met enkele hallucinante cijfers. Haar familieleden en vrienden legden dit jaar 124.800 km af, en dit duurde 2.712 uren vol risico, gevaar, vermoeidheid, angst.
"Als de hypocrieten binnen enkele dagen met hun kerstwensen komen en met hun familieleden samen zitten dan stappen mijn vriend en ik in de auto. We vertrekken op 24 december, om de 1.200 km niet tijdens de nacht, over sneeuw of ijs te moeten rijden. Ons kerstmaal zal bestaan uit een broodje met koude omelet. We zullen slapen in een nietig Frans hotelletje om op 25 en 26 december een tijdje samen met ons familielid te zijn.
¡Los Españoles primeros! Spanjaarden eerst! 7 december 2001
"S.O.S. Euskal Herria" is een "alarmkreet" die ontstaan is als gevolg van de vele aanvallen die Baskenland te verduren kreeg en krijgt.
Egin en Egin Irratia werden aangevallen en gesloten.
AEK werd gecriminaliseerd en met hen de Baskische taal.
Het Baskisch onderwijs van de ikastolas werd in vraag gesteld.
Zabaltzen en Eusko Ikaskuntza werden beschuldigd en met hen de Baskische cultuur.
Leden van ABK, Gestoras pro-Amnistía, Ekin, Haika, Pitzu, Fundación Joxemi Zumalabe en Xaki vlogen achter de tralies.
Kortom, Frankrijk en Spanje besloten het Baskische volk te lynchen, zijn taal, economie, cultuur, onderwijs.
Dit willen we aanklagen via S.O.S. Euskal Herria. We willen voor een antwoord zorgen op al deze aanvallen. We willen in vrede en democratie leven, zonder vijanden in het Europa van Volkeren".
Vandaag viert een gedeelte van de inwoners van het Iberische Schiereiland de verjaardag van de Spaanse Grondwet die op 6 december 1978 van kracht werd. De Basken vieren dit niet en gaan gewoon aan het werk. Liever een dag minder vrijaf, dan te plooien voor die nefaste grondwet.
ETA vierde op 6 december 2005 mee door het verkeer rond Madrid volledig in het honderd te laten lopen met vijf lichte bommen. Vooraf had een anonieme beller in naam van de organisatie de aanwezigheid van de bommen aangekondigd.
Verder werd telefonisch de aanwezigheid van enkele granaatwerpers aangekondigd waarmee de vlieghaven van Santander tussen 12.00 en 14.00 u. onder vuur zou worden genomen. Zeven vluchten dienden "gecanceled" te worden.
Dat ETA op haar manier mee de verjaardag van de Grondwet van 1978 wil VIEREN mag geen verbazing wekken. Kan men dit "BOTVIEREN" noemen?
In Boekhandel Bilintx stelt Pepe Rei op 5 december 2000 de "niet toegelaten autobiografie" van Koning Juan Carlos aan de pers voor, onder de titel: Un Rey, golpe a golpe (Een koning, van staatsgreep naar staatsgreep).
Wie de Spaanse taal machtig is, verwijs ik naar dit unieke en onthullende document (PDF 1,02MB):
De ondernemer, Ignacio Uría, werd omstreeks 13:00u op 3 december 2003 te Azpeitia door ETA neergeschoten toen hij op weg was naar het restaurant Kiruri voor zijn dagelijks partijtje kaartspel.
Zijn onderneming voert werken uit aan de Y Vasca, het traject van de hogesnelheidstrein, dat fel gecontesteerd wordt in Baskenland.
EGIN wijst ze aan en ETA knalt ze neer 3 december 2004
Op deze manier begon Spanje indertijd de criminalisering van de Baskische journalisten en hun krant, EGIN, tot de reporters in de gevangenis zaten en EGIN gesloten werd (15 juli 1998).
De Vereniging Slachtoffers van het Terrorisme, AVT, die een aantal van de ergste "Baskenvijanden" uit Euskadi verzamelt, meent zich elke dag méér te kunnen permitteren. Zo dienen ze op 3 december 2004 een klacht in tegen Joseba Permach, parlementariër van de onafhankelijkheidspartij, SA, voorheen Batasuna, op beschuldiging van "lidmaatschap van een terroristische organisatie". AVT heeft hiervoor een dossier samengesteld van niet minder dan 700 paginas. Deze "slachtoffers" van hun zelf gecreëerd geweld willen op deze manier het proces dat Baltasar Garzón tegen de nationalistische leiders voert "reactiveren". Eén van die leiders is Permach die onlangs in de velodroom Anoeta een oproep deed om Batasuna opnieuw legaal te laten werken.
Dus eerst laat Spanje en de zeloten van de Vereniging Slachtoffers van het Terrorisme de partij verbieden op de dooddoener "lidmaatschap van een terroristische organisatie". En als dan geijverd wordt om het verbod op te heffen, wordt eens te meer de dooddoener "lidmaatschap van een terroristische organisatie" bovengehaald.
Daniel Portero, de woordvoerder van de "Slachtoffers van het Terrorisme", (die niets onverlet laat om haat te zaaien) zegt nu dat "Permach achtervolgd dient te worden tot aan de deur van zijn huis."
Verzekeringspolis voor jezelf Kruimels voor 2 december 2004
Op het einde van het Regime Aznar verloren een aantal militairen het leven toen hun vliegtuig, een Yakolev-42, in Turkije neerstortte op de terugtocht vanuit de Oorlog in Irak. Het eerste schandaal dat daaruit ontstond was dat de lijken van de slachtoffers nauwelijks geïdentificeerd werden en recent allemaal moesten opgegraven worden.
Op 2 december 2004 komt El País en Cadena Ser met het bericht dat toenmalig Minister van Defensie, Federico Trillo Figueroa (Partido Popular) op 26 december 2002 voor zichzelf en 20 topmensen van Defensie een verzekeringspolis afsloot voor een waarde van 450.000 euro per persoon. In de verzekering waren inbegrepen: motorongevallen, sportongevallen, jachtongevallen, etc
Als deze som van 450.000 euro vergeleken wordt met de schadevergoeding die de slachtoffers van het ongeval met de "Yak" kregen, zijnde 16.000 euro, is duidelijk dat we hier nog meer over zullen horen
In mei 2008 dienden de getroffen familieleden een klacht in en vroegen de veroordleing van Trillo. De klacht werd effectief op 21 mei 2008 door magistraat Grande-Marlaska behandeld, maar werd door de Strafkamer van het Hooggerechtshof afgewezen, omdat er geen criminele feiten ten laste van de minister konden gevonden worden.
De beroemde zanger en componist, Mikel Laboa, is vanmorgen 1 december 2008 omstreeks 05:00u op 74-jarige leeftijd overleden. Een rouwkapel zal vanaf 17:00u toegankelijk zijn voor het publiek, op de begraafplaats Rekalde in Donostia-San Sebastián.
Een bijzondere plaats in de Baskische cultuur werd ingenomen door het nieuwe Baskische lied. Dat element werd belichaamd door de artiesten van het collectief Ez dok hamairu. In december 1965 ontstond de beweging « Ez dok amairu » (Wij zijn niet met 13). Hun doel was de traditionele Baskische muziek te ontwikkelen en te vernieuwen. Deze groep bestond uit:Mikel Laboa, Xabier Lete,Benito Lertxundi, Antton Valverde, de broersArtze, Lourdes IriondoDe franquistische regering zat hen steeds op de hielen en hun muziek werd steeds gecensureerd! Mikel Laboa, een van de pijlers van deze beweging kreeg zelfs een zangverbod van vijf jaar in Bizkaia en drie jaar in Gipuzkoa. Ez dok amairu heeft de Baskische cultuur en maatschappij zeer beïnvloed en werd ontbonden in 1972. De artiesten gingen ieder hun eigen weg. Laboa werd vereremerkt met de Medalla de Oro de Gipuzkoa, de gouden medaille van Gipuzkoa, de hoogste onderscheiding die in die provincie bestaat.
Laboa schreef de muziek van het prachtige lied "Txoria txori" (tekst van Artze) voor de documentaire film La Pelota Vasca van Julio Medem.
Gewoonlijk worden terroristische acties gepleegd door machtigen (bezetters) gedefinieerd als militaire acties, terwijl militaire acties (verzet) gepleegd door minderheden (zwakkeren) gedefinieerd worden als terroristische acties.
Op 31 juli 1999 bloklettert de krant "Gara": "ETA bestaat 40 jaar en verschillende maanden". De aanvulling "verschillende maanden" verwijst naar het feit dat ETA eigenlijk niet op 31 juli 1959 ontstaan is, maar eerder in 1958 (zij opereerden al een paar maanden in alle anonimiteit en in alle clandestiniteit). Deze maand bestaat ETA dus 50 jaar.
In december 1958, tijdens een bijeenkomst in Deba, werd onder het voorzitterschap van EGI-EKIN beslist om een nieuwe organisatie op te richten, die de naam zal dragen Euskadi Ta Askatasuna - E.T.A.
Toen een brief aan de Lehendakari Agirre, in ballingschap, begin juli 1959 was uitgelekt en het drieletterwoord publiek werd, heeft ETA 31 juli 1959 aangegrepen om hun oprichting in december 1958 te officialiseren. Om de ontevredenheid tegenover de PNV symbolisch te onderstrepen, kozen de oprichters van ETA als tweede dies natalis de datum 31 juli 1959, de 64ste verjaardag van de oprichting van de PNV.
Euskadi Ta Askatasuna (ETA) was de enige organisatie die het aandurfde de Franco-dictatuur aan te vallen. Ze genoten dan ook in héél Spanje van een grote populariteit. Ik herinner mij nog Tv-beelden van vroeger waar een nooit geziene massa Basken in een manifestatie opstapte achter de slagzin: "ETA, ETA, ETA, más de metralleta!". Het scanderen van die slagzin was overdonderend. Maar toen na de dictatuur de democratuur uitbrak, vergaten de Spaanse "democraten" de eisen van de Basken. Ze bleven zich vanuit Madrid met het Baskische huishouden bemoeien. Dus bleef ook ETA dit bestrijden en dat was "erg vervelend" voor Spanje. Toen de historische ETA-leiders van het toneel verdwenen (gedood, gedeporteerd, gevangen, gevlucht) en vervangen werden, wist iedereen meteen dat die "vervangers" niet zo charismatisch waren.
Waarom is ETA (nog steeds) niet verdwenen?
Dat in een overgangstijd waarin ook de tegenpartij zeer hard optrad, Etarras met hun geweld doorgingen en dat zelfs opvoerden, laat zich nog wel begrijpen. Maar waarom is dat geweld ook na 1982, toen het autonomiestatuut in werking trad en in Spanje de PSOE de macht kreeg, nooit helemaal verdwenen en waarom is het ook vandaag nog niet verdwenen?
Ongetwijfeld speelt het feit een rol dat in de spiraal van actie-reactie het optreden van de ordebewaarders in Baskenland niet altijd even gelukkig is geweest, om het eufemistisch uit te drukken. Het politie-apparaat is natuurlijk niet van de ene dag op de andere democratisch geworden, het is zelfs nooit democratisch geworden, en ETA heeft altijd volgrhouden in staat van oorlog te zijn met alle in Baskenland aanwezige leger- en politie-eenheden. En in een oorlog wordt met scherp geschoten. Voornamelijk de paramilitaire Guardia Civil wordt nog altijd gezien als het Franquistische symbool bij uitstek van het feit dat de Basken door Spanje worden onderdrukt. De dood van een behoorlijk aantal collega's zal het enthousiasme voor de Baskische zaak en voor ETA in kringen van het politionele- en militaire apparaat niet hebben vergroot, en verklaart mede het optreden van de zogeheten doodseskaders van GAL, de Grupos Antiterroristas de Liberación, in de vuile oorlog. Het feit dat het ETA-geweld in de jaren tachtig en negentig vaak ook volstrekt onschuldige, argeloze burgers heeft getroffen, zal de geneigdheid om ETA te vergeven ook in bredere kring niet hebben bevorderd. Aan de andere kant is er uiteraard nog veel ressentiment bij veel Basken ten opzichte van 'de Spanjaarden', die hun land manu militari hebben geannexeerd. Hoewel een overgrote meerderheid van de Basken ETA liever kwijt dan rijk is, kan ETA toch nog voldoende garen spinnen omdat de "democratie" al lang niet meer gespeeld wordt, zoals het eigenlijk zou moeten.
Bovendien is het doel van de meeste nationalisten, volledige onafhankelijkheid, nog niet bereikt en het lijkt, eerlijk gezegd, ook niet spoedig naderbij te komen. Gezien het feit dat grofweg de helft van de inwoners van Baskenland een of andere nationalistische beweging steunt (PNV, EA, HB, ANV, Aralar) en dus uitbreiding van de autonomie en uiteindelijke onafhankelijkheid wil, is er nog alle reden voor politieke druk op Spanje. Het geweld van ETA kan in deze situatie vaak fungeren als een pressiemiddel. Van het ideaal van de Abertzale-bewegingen, een onafhankelijke Baskische staat, is nog helemaal niets terechtgekomen, dus voor hen is ETA's optreden zeker niet zinloos.
Diegenen die zelf geweld gebruiken of dat althans steunen, gaan volledig op in 'de strijd' waarvoor alles willen opgeven, ook hun eigen leven. Zij kunnen zich moeilijk een ander leven voorstellen, zeker wanneer daarin alles toch min of meer voor niets mocht blijken te zijn geweest. Zoals gezegd, de nationale strijd is voor de radicalen een wijze van leven. Wie stopt, geeft behalve een leefwijze, ook een vrienden- en kennissenkring op. De huidige uitzonderingstoestand met een ongemeen brutaal optreden in Baskenland door Guardia Civil en Ertaintza, creëert bovendien een groot reservoir van gefrustreerden, jongeren die geen perspectief zien en gevoelig zijn voor radicale leuzen en methoden.
De nationale strijd krijgt in toenemende mate ook meer en meer implicaties voor het samenleven binnen Baskenland zelf. Conflicten en meningsverschillen tussen personen die in Baskenland wonen - Basken zowel als niet-Basken - zijn er al vanaf het ontstaan van de nationale beweging geweest, maar het heeft er alle schijn van dat de laatste jaren de spanningen tussen Basken onderling weer ernstiger worden. De belangrijkste scheidslijn loopt tussen PNV en EA enerzijds en HB en ETA anderzijds. Niet alleen de Spaanse politieke partijen PSOE en PP of de met Madrid meeheulende PNV en rijke Basken roepen de ergernis op van radicale nationalisten. Stel je maar eens voor om jarenlang in een uitzonderingstoestand (een soort staat van beleg) te moeten leven.
Het staat in de sterren geschreven dat Baskenland en ETA nog vaak de voorpagina van de kranten zullen halen.
Het draagvlak van ETA
Voor alle duidelijkheid wil ik andermaal onderstrepen dat ik tegen alle geweld ben. Maar mijn mening doet hier wellicht weinig terzake. Ik heb trouwens gemakkelijk praten: ik kan deze regels bij wijze van spreken zo uit mijn knusse zetel neerpennen. Veel belangrijker om weten, is wat er ter plaatste vandaag over ETA gedacht wordt. De tijd dat ETA in heel Spanje van een grote popularireit en sympatie kon genieten, is met de jaren gevoelig verminderd. Iedereen is het geweld beu. Ik benadruk: alle geweld, ook dat van de staat dus!
Op 11 oktober 2008 werden onderzoeksresultaten vrijgegeven door Euskobarómetro,een onderzoeksbureau van het Departement Politieke Wetenschappen van de Universidad del Pais Vasco (UPV-EHU). Uit die onderzoeksresultaten blijkt, zelfs bij de Abertzalebeweging, een groeiend gebrek aan genegenheid ten aanzien van ETA.
In de periode 1995-2007 is de totale steun die Izquierda Abertzale aan ETA verleende gedaald van 20 % naar 2 %. De kritische rechtvaardiging van de gewapende acties is gedaald van 34 % naar 8 %. De steun voor de doelstellingen van ETA echter, gekoppeld aan het verzaken van geweld, is gestegen van 34 % naar 41 %. De totale afwijzing van ETA is gestegen van 4 % naar 11%. Terwijl in 1999 nog 50 % van de Abertzales, de militanten van ETA beschouwde als patriotten, is dat gedaald tot 18 %.
