Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
31-01-2007
Het kwadraat van de cirkel
Het kwadraat van de cirkel
Zo kunt u het wel stellen: het kwadraat van de cirkel. Zelfs voor
iemand die de situatie dag op dag volgt, is het soms nodig om figuurlijk naar
Prozac te grijpen. Wat in Euskadi gaande is, grenst bijwijlen aan het surrealisme.
Iedereen snakt naar vrede, de PP uitgezonderd. De enige oplossing
is, aan de ene kant onderhandelingen tussen de politieke partijen in Euskadi,
en aan de andere kant onderhandelingen tussen de Spaanse regering en ETA.
We houden het bij Euskadi. Alle
democratische partijen moeten dus onderhandelen met Batasuna, maar die partij is bij wet verboden. Die partij mag geen
bijeenkomsten houden, geen manifestaties, enz Er moet dus onderhandeld worden met een partij die bij wet (Ley de
Partidos) niet mag onderhandelen. Wie die wet overtreedt, zondigt tegen
artikel 556 van de Código Penal, strafwet, die dit omschrijft als delict van
ongehoorzaamheid. Surrealistischer kan
niet. Lehendakari Juan José Ibarretxe die onderhandeld heeft met Batasuna,
overtreedt artikel 28, delict van "colaborador necesario",
onherroepelijke medewerker.
Arnaldo Otegi,
Juan Joxe Petrikorena en Pernando Barrena, leiders van Batasuna, werden
gisteren 30 januari 2007, gedagvaard voor het Tribunal Superior de Justicia del
País Vasco (TSJPV). Zij hebben geweigerd te antwoorden op vragen van de
onderzoeksrechter, Roberto Saiz, op vragen van het Openbaar Ministerie
en op vragen van de aanklager, Foro de Ermua. Die weigering baseerden zij op
het feit dat ze niet voor een rechtbank stonden, maar voor een politiek
halsgerecht, een politiekeuitzonderingsrechtbank.
De zitting heeft 40 minuten geduurd en ze hebben enkel in het Euskara verklaard
dat de bijeenkomst bij Ibarretxe kaderde in een serie bijeenkomsten, met als
doel een oplossing te vinden voor het
conflict.
Vandaag is het dan de beurt aan
de Lehendakari, die eergisteren nog een massale partijdige steun in ontvangst
mocht nemen te Bilbo (zie artikel hieronder).
Ook gisteren heeft de Consejo General del Poder Judicial (CGPJ), de
algemene raad van de rechterlijke macht, bij unanimiteit een verklaring laten
verspreiden waarin staat dat zij de onmiddellijke stopzetting eisen van alle
vijandige campagnes, manifestaties en verklaringen die de onafhankelijkheid van
het apparaat in diskrediet brengen. Wie mijn webstek volgt, of de
artikelenreeks in deze weblog zal voor zichzelf kunnen uitmaken hoe
onafhankelijk de rechterlijke macht in Spanje wel is.
Op de foto ziet u de leiders van Batasuna in
gezelschap van de vrouwelijke advocate, Jone Goirizelaia, op weg naar de
rechtzaal.
PNV, EA, EB en Aralar hebben gisteren, 29 januari 2007, om 19:30 u
een manifestatie samengeroepen te Bilbo onder het moto: "En defensa de
nuestras instituciones", ter verdediging van onze instellingen. De Baskische burger worden opgeroepen om
haar/zijn steun te betuigen aan de Lehendakari, Juan José Ibarretxe. De
aanleiding is een bijeenkomst die Ibarretxa gehad heeft met de top van Batasuna
om over het vredesproces te praten (zie ook artikel: Pleiten voor vrede is
strafbaar van 18.01.2007). AVT heeft hiertegen een klacht ingediend en dit
komt nu voor de rechtbank op 31 januari 2007. Hiertegen is een nooit geziene
protestactie op gang gekomen: Rechters
zijn geen heilige koeien. Wij hebben het recht kritiek op hen uit te
oefenen. Een ander PP-aanhangseltje, het Foro de Ermua, heeft geëist dat de
betoging verboden wordt, wat geweigerd werd. De Lehendakari zal zelf niet
aanwezig zijn op de betoging. Ook de PP zal niet aanwezig zijn, wat te
verwachten viel. De secretaris-generaal van de Baskische PP noemde de betoging
een poging om de rechtstaat te destabiliseren. En ook de in verlegenheid
gebrachte PSE (socialisten) zal niet aanwezig zijn, omdat de wet over de Ley
de Partidos die dergelijke aberratie van de wetgeving mogelijk maakt nu net door
hen, samen met de PP, gestemd werd.
Batasuna aan de andere kant
raakt een teer punt als het beweert dat die betoging een uiting is van selectieve verontwaardiging. Het is
een betoging die partijdig is en tegelijk excluyente" (anderen uitsluit).
Ook Batasuna zal niet deelnemen aan de hypocriete manifestatie.
Waarover gaat het?
Arnaldo Otegi, Pernando Barrena
en Juan José Petrikorena, leidende figuren van Batasuna die aan dezelfde
onderhandelingstafel zaten als Ibarretxe, worden ook voor de Sala Civil y
Penal del Tribunal Superior de Justicia del País Vasco (TSJPV) gedagvaard, één
dag vroeger, dus vandaag, 30 januari 2007. Voor
hen wordt geen manifestatie geconvoceerd. Ze worden ook niet betrokken in
de betoging van 29 januari 2007. Hebben zij gelijk als ze de steunbetoging voor
Ibarretxe de betoging van de selectieve verontwaardiging noemen?
De betoging zelf.
De manifestatie werd geopend
met een pancarte waarop het motto te lezen stond: En defensa de nuestras
instituciones en werd gedragen door anonieme burgers. Op de tweede rij
marcheerden de leiders van de organiserende partijen (PNV, EA, EB en Aralar),
samen met de ex-lehendakaris José Antonio Ardanza en Carlos Garaikoetxea. Op
de derde rij hadden alle leden van de Baskische regering postgevat, met
uitzondering van Ibarretxe; de burgermeester van Bilbo, Iñaki Azkuna; de gedeputeerden
van Bizkaia en Guipuzkoa; de voorzitter van het Baskische parlement, Izaskun
Bilbao.
Een paar duizend manifestanten (afhankelijk van de bron 14.000 à 45.000) nam aan de betoging deel.
Aan de journalist Iñaki Gabilondo (zie foto), geboren in 1942 te Donostia,
werd op 26 januari 2007 de titel Doctor Honoris Causa toegekend aan de
Universiteit Rey Juan Carlos van Madrid.
In zijn investituurtoespraak was hij vernietigend voor de Spaanse media:
De informatie is víctima de malos tratos, slachtoffer van "mishandeling" (bedoeld wordt desinformatie), en
wordt in het nauw gedreven door vijanden zoals gebruik maken van leugen, gif
spuien op de radio, info op TV brengen die rotzooi is en manipulatie.
De leider van de Partido Popular, Mariano
Rajoy, heeft er zich ten opzichte van de Palestijnse president, Mahmud Abbas,
toe verbonden om alles in het werk te stellen zodat de vredesonderhandelingen in het Midden-Oosten succes op slagen
zouden hebben. Hij wil de katalysator zijn die dat mogelijk maakt.
De leider van de Partido Popular, Mariano
Rajoy, heeft er zich ten opzichte van Spaanse populisten toe verbonden om alles
in het werk te stellen zodat de
vredesonderhandelingen in Baskenland geen enkele kans op slagen zouden hebben.
Hij wil de katalysator zijn die dat mogelijk maakt.
Ik
vraag mij in geweten af wie de echte verantwoordelijke is.
Het zag er goed uit. Alle voorwaarden waren
aanwezig om tot een duurzame vrede te komen. Zapatero was zelfs zo euforisch
dat hij 2 dagen voor de aanslag op Barajas nog liet weten dat de vooruitzichten
zo positief waren, dat eind 2007 het grootste deel van de problemen opgelost
zou zijn. In ieder geval had hij de bevolking een nooit geziene valse hoop gegeven.
ETA wordt nu door alle democratische
partijen als enige verantwoordelijk gesteld voor de breuk in het proces, omdat
ze niet gewacht hebben tot Sint-juttemis. Maar is dit wel zo?
In de diverse bijeenkomsten tussen de
regering en ETA, die gehouden werden vanaf de afkondiging van het
staakt-het-vuren op 22.03.2006, heeft ETA iedere maal en op een directe manier
aan de regering gevraagd de akkoorden, waarin compromissen en garanties werden
afgesproken, na te leven. ETA moest immers constant vaststellen dat de regering
eerder het proces aan het afremmen was, in plaats van het te stimuleren. Ook de
internationale organisaties, die aanwezig waren, wezen meermaals op het niet naleven van de akkoorden en
waarschuwden voor een eventuele breuk.
Die akkoorden waren nochtans niet
wereldschokkend, integendeel. Als ETA het staakt-het-vuren zou naleven, dan zou
de regering akkoord gaan over drie punten:
vermindering van politionele aanwezigheid en repressie
het stilleggen van aanhoudingen
het de facto aanvaarden van de politieke activiteiten van de
linkse abertzales
ETA heeft meer dan 9 maanden zijn woord
gehouden, de regering heeft geen enkele toezegging gedaan. Integendeel, de
repressie slaat weer ongebreideld en in alle hevigheid toe. Wie is dus de initiële
verantwoordelijke?
LOS TRES JUECES QUE TENÍAN QUE DECIDIR PIDIERON LA EXCARCELACIÓN
De Juana estaría en la calle si el juez Guevara no hubiera implicado a todo el Pleno
(De drie rechters die normaal moesten beslissen, vroegen de invrijheidsstelling. De Juana zou op straat gestaan hebben, als rechter Guevara niet de voltallige Sala de lo Penal had samengeroepen)
Spaanse regering
De minister van Justitie van de Spaanse regering, Juan Fernando López Aguilar, verwerpt het feit dat de uitspraak politieke consequenties zal hebben, en verzekert dat de regering de uitspraak eerbiedigt. Hij roept wel op tot kalmte (zou hij dan toch nattigheid voelen?)
Baskische regering
Batasuna
Batasuna onderstreept dat de uitspraak juridische afval is, en dat de oorlogsstrategie nog altijd aanwezig is in de gerechtelijke beerputten. De uitspraak is de uiting van een meedogenloze wraak, waar heel zwaar moet aan getild worden.
PNV
De woordvoerder van de Baskische regering, Iñigo Urkullu, toont zich bezorgd omwille van de toepassing van een buitensporige politiek repressieregime. De gevangene heeft, ongeacht de zware delicten die hij gepleegd heeft, twee jaar geleden zijn straf al uitgezeten. Zelfs nu zit hij eigenlijk nog altijd in voorlopige hechtenis.
Eusko Alkartasuna
De secretarisgeneraal van EA, Unai Ziarreta, verklaart dat de beslissing van vandaag aantoont dat het vredesproces geconditioneerd wordt, en dat de rechtbank zijn beslissing heeft laten beïnvloeden door politieke argumenten die in de lijn liggen van wat de PP wil.
Joseba Azkarraga (EA) heeft verklaard dat de hongerstaking van een persoon gebruiken als een bedreiging voor de Staat een perversie is.
PSE-EE
Miguel Buen (PSE-EE) Buen zegt dat De Juana "zijn veroordeling volledig heeft uitgezeten" en dat de Spaanse Staat niet wraakzuchtig mag. Als dat wel zo is, en het heeft er alle schijn van, dan is dit geen rechtstaat meer. Hij spreekt van demagogie en manipulatie.
De burgemeester van Donostia-San Sebastián, Odón Elorza, betreurt grondig de beslissing, terwijl om humanitaire redenen het aangewezen was het voorstel tot voorlopige invrijheidstelling van de drie magistraten te aanvaarden.
PP
Mariano Rajoy (PP) verklaart dat de uitspraak voor hem één van de gelukkigste hoogtepunten van de laatste tijd is.
Ezker Batua
Ezker Batua signaleert dat de uitspraak haaks staat op de ethische en wettelijke regels die justitie moet volgen. Een Staat mag niet vervallen in vergelding.
Aralar
Aralar betreurt de beslissing als een akte van wreedheid door de publieke machthebbers. Noch de straf voor het schrijven van 2 artikels, noch de weigering hem vrij te laten, zijn aanvaarbaar in een democratie.
LAB
Rafa Díez (LAB) vraagt zich af of er politieke weddingschappen gemoeid zijn bij beslissingen als deze.
ELA
De verantwoordelijke van ELA, Germán Kortabarria, beschouwt de uitspraak als hardvochtigheid in toga. De beslissing is al veel vroeger genomen, onder druk van bepaalde politieke groepen, van de regimepers en van politiek benoemde magistraten. Dit heeft niets te zien met toepassing van de wet, integendeel, maar alles met wraak
Movimiento pro amnistía
Askatasuna, beschouwt de regering en de PSOE als verantwoordelijk. Zij geven politieke impulsen om te levenslang veroordelen, om langzaam te doden via dagelijks martelen. Niet Iñaki de Juana Chaos moet opgesloten worden, maar wel de Audiencia Nacional, een kooi vol fascisten. Dit is het zoveelste bewijs dat de Spaanse regering geen democratie is.
Zonder de achtergrond te kennen van het verdict dat vandaag gevallen is over de zaak De Juana Chaos, zou men kunnen denken dat ik de uitspraak van de gerechterlijke instantie niet respecteer.
De vraag is wie de uitspraken niet respecteert.
Gisteren waren de drie magistraten, die de "Sala de lo Penal" normaal moeten voorzitten, al tot een unanieme beslissing gekomen: De Juana in voorlopige vrijheid stellen. Toen is het bijna tot een rebellie gekomen in het peloton van alle magistraten die deel uitmaken van die Sala de lo Penal van de Audiencia Nacional, waar dus ook magistraten inzitten die niets met die zaak te maken hadden. Onder inmense druk is dan beslist dat het volledige peloton zou beslissen. Met het desastreuze gevolg van verdere opsluiting en doodrotten in de cel.
Er zijn in Spanje magistraten die recht spreken volgens de onafhankelijke rechtspraak (een minderheid), en er zijn er die recht spreken op basis van wraak (een meerderheid).
Het voltallige peloton van magistraten van
de Sala de lo Penal van de Audiencia Nacional, Alfonso Guevara, Fernando García Nicolás, Ángela Murillo,
Manuela Fernández de Prado, Ángel Hurtado, Carmen Paloma Pastor, Nicolás
Poveda, Julio de Diego, Ricardo Rodríguez, Flor Sánchez, Ángeles Barreiro,
Fermín Echarri, Clara Bayarri, Fernando Bermúdez de la Fuente, Juan F. Martell,
Teresa Palacios en Fernando Grande-Marlaska
heeft beslist:
Iñaki de Juana Chaos
moet in de cel blijven en moet opnieuw gedwongen gevoed worden.
Vier magistraten hebben tegengestemd: Manuela Fernández Prado, Angel Hurtado, Carmen Paloma González
Pastor en Clara Bayarri.
Zaterdagnacht, 21 op 22 januari 2007, was het weer hommeles, ditmaal in de Alde Zaharra (de oude wijk) van Iruñea-Pamplona. Omstreeks 01.45 u
s nachts stopten twee combis van de Navarrese Politie (Policía Foral) in de
Calle del Carmen, ter hoogte van de Herriko Taberna, waar een 50-tal jongeren
aanwezig was. Volgens getuigenis van de jongere Rubén Garde, die zich in
de Herriko bevond, werd met bruut geweld de voordeur geforceerd en viel de
politie het café binnen, tot de tanden gewapend met anti-oproermateriaal.
Iedere aanwezige moest tegen de muur gaan staan, en wie zich niet vlug genoeg
uit de voeten maakte, werd brutaal bewerkt met de matrak. Wie op de grond viel,
werd nog eens extra afgeranseld. Er werd geroepen en geschreeuwd: We zullen jullie de kop inslaan. De
agenten gooiden glazen en tafels op de grond of wierpen ze door het café. Alle
aanplakbiljetten werden van de muur getrokken, fotos van Iñaki de Juana Chaos,
oproepen van de jongerenbeweging SEGI, die zopas
als terroristische organisatie werd bestempeld (zie ook artikel Van kwaad naar
erger, van 20.01.2007). Nadat iedereen geregistreerd werd, moesten ze, onder
de laatste stokslagen en bedreigingen, de zaak verlaten. Een toeschouwer die op
straat stond en riep dat de politie de jongeren met rust moest laten, kreeg de
volle laag: hij werd hardhandig neergeknuppeld en nadien sprongen een paar
agenten met hun zware laarzen op zijn rug.
Wat hadden de jongeren uitgespookt? NIETS!
Lid zijn van de jongerenbeweging SEGI is blijkbaar al voldoende om die inval te
rechtvaardigen. Het is wel merkwaardig dat dit de eerste maal is dat de Policía Foral op zon beestachtige manier optreedt. Worden de
repressieve messen gewet?
Pas morgen, 25 januari 2007, op dag 80 van de hongerstaking zal beslist worden over het lot van Inaki de Juana Chaos, en niet alleen door de drie magistraten die normaal moeten oordelen, maar door de voltallige staf van magistraten verbonden aan de Sala de lo Penal de la Audiencia Nacional. Er is een optie voor voorlopige invrijheidstelling of de toepassing van middelen om de huidige penitentiaire toestand te verzachten (wat dat ook mogen betekenen).
Voordien was reeds beslist om een embargo (nu en voor de toekomst) in te stellen op de auteursrechten die De Juana ontvangt voor zijn boeken, 'Días', 'La senda del abismo' en 'Raíces del roble', en voor om het even welke publicatie of literaire creatie. De Asociación de Víctimas del Terrorismo (AVT) had dit geëist, omdat hij op die manier inkomsten verkreeg van de publicatie van zijn werken bij de uitgeverij Txalaparta.
Vandaag is het dag 79 van de
hongerstaking van Iñaki de Juana Chaos.
Gisteren, 23.01.2007, heeft de advocaat van De Juana, met name Alvaro
Reizabal, een verzoekschrift ingediend om hem de tercer grado toe te kennen,
dat is de voorlopige invrijheidstelling. Hij deed dit op basis van gegevens,
verstrekt door de chef van de Unidad de Nutrición Clínica en van twee geneesheren van de Medicina
Interna. Uit die gegevens blijkt dat De Juana zich in een bijzonder kritische toestand
bevind, met een hoog risico op overlijden. Alvaro Reizabal beroept zich op
humanitaire redenen, de onmogelijkheid om eventueel te ontsnappen en de
delicate gezondheidstoestand van de moeder van De Juana.
De Audiencia Nacional heeft toegezegd het verzoekschrift te bestuderen en
wijst er op dat ze daarvoor minimum 24 uur nodig heeft. Het zou dus kunnen dat
er in de loop van de dag een uitspraak komt. Ik durf geen voorspelling te
wagen, maar de ervaring leert dat de kans klein is dat ze hem, zelfs in die
penibele omstandigheden, zullen vrijlaten.
Immers, de hyenas van de PP en van AVT zijn op de zaak gesprongen, en
gedragen zich als gieren die wachten tot het bloed gestold is, in de cel
uiteraard.
Mariano Rajoy (PP) drukte al zijn bezorgdheid over de vrijlating uit, door te
stellen dat dit een bijzonder ernstig precedent kan zijn.
AVT heeft al een bezwaarschrift naar de Audiencia Nacional gestuurd, waarin ze
zich formeel verzetten tegen om het even welke maatregel die zou wijzen op een
meer humanitaire benadering van de zaak. Francisco José Alcaraz, president van
AVT, beschouwt de ernstige gezondheidstoestand als chantage van het proces (Francisco
José Alcaraz considera que el grave estado de salud del interno es un
"chantaje procesal").
Er is meer protest voor de uitzichtloze situatie van stieren in de arena, dan
voor de uitzichtloze situatie van een stervende persoon in de gevangenis.
Reportage van het programma Dataline van de Australische
Televisie SBS, uitgezonden op 5 april 2006. Over de foltering van Baskische
gevangen; interviews met Theo Van Boven, Antonio Camacho, Martxelo Otamendi, de
moeder van een vrouwelijke gevangene
Zie
ook artikel Hitza eta erabakia, askatasunez van07.01.2007.
Sébastien Bédouret (zie foto), journalist
bij radio Txalaparta in Parijs, was donderdag 5 januari, samen met andere
internationale waarnemers op weg naar de meeting in de velodroom Anoeta in
Donostia, toen hij in Hernani uit de bus werd gehaald door de Guardia Civil.
Nadat allen uitgestapt waren, werden in de rugzak van Sebas enkele cds en een
exemplaar van Zutabe gevonden. Op 09.01.2007 kon hij zijn advocaat spreken en
daarbij verklaarde hij gedurende drie dagen bedreigd, mishandeld en gefolterd
te zijn in de kazerne van Intxaurrondo (Donostia). De mishandeling had geduurd
tot hij een verklaring, waarin hij
zichzelf beschuldigde, van buiten kende. Ze hadden ermee gedreigd ook zijn
vriendin, die acht maanden zwanger is, te arresteren. Gedurende de drie dagen
verbleef hij, half naakt, in een ijskoude cel. Met de handen op de rug en het
hoofd tussen de knieën was hij, tussen vier Guardia Civiles overgebracht naar
Madrid. Daar werd verder tegen hem
geschreeuwd tot hij begreep wat ze bedoelden. Toen hij dan voor rechter Ismaël
Moreno moest verschijnen, verklaarde hij dat zijn bekentenis er was gekomen
onder foltering. Hoewel hij alles ontkende, werd hij toch overgebracht naar
Soto del Real op beschuldiging van collaboratie met ETA. Askatasuna verklaart dat niet enkel Baskische burgers gefolterd worden,
maar ook degenen die solidair zijn met hen.
Ik werd gearresteerd op 6 januari
2007. Ik werd in een wagen (4x4) geplaatst en naar de kazerne van Intxaurrondo
(Donostia) gebracht. Er waren twee Guardia Civiles met me. Een als bestuurder
van de wagen, de andere zat naast me op de achterbank. Aangekomen, wachtten we op de
aankomst van de vergezellende wagens. Een van de wachtende Guardia Civiles
bekeek me met een dreigende blik, tot degene die naast me zat hem teken deed me
met rust te laten. Ik werd uit de wagen gehaald en verplicht de
ogen te sluiten. Een van de begeleiders hield zijn hand voor mijn ogen. In
tweeën geplooid, met het hoofd naar de grond, werd ik naar een cel gebracht. Er
werd me gezegd de ogen pas te openen nadat ik er de toelating voor zou hebben
gekregen. Nadat ze de cel verlaten hadden, mocht ik de ogen openen. Door de
opening in de deur zag ik drie agenten met bivakmuts naar me kijken. Een van
hen was een gebrilde vrouw. Zij is samen met een collega vertrokken terwijl de
derde naar me bleef kijken. Het was diegene die me eerder al bedreigend had
aangekeken. Ik had het koud en beefde. Regelmatig kwamen ze naar me kijken. Zij
vroegen me of ik wist wie me gearresteerd had. Gezien ik niet wist waar ik was,
antwoordde ik: "de politie". Waarop zij mij antwoordden:" Je
bent in Intxaurrondo. Ken je de geschiedenis van Intxaurrondo? Je had de
gelegenheid heel wat getuigenissen te lezen, maar als je hier naar buiten komt,
dan kan je je eigen getuigenis schrijven".
Bij een ander bezoek vroegen ze mij
recht te staan, rug naar de deur, met gebogen hoofd en gesloten ogen. Ik denk
dat drie agenten in de cel kwamen. Ik moest in een hoek van de cel gaan staan.
Er werden me twee dekens over het hoofd gegooid en ze begonnen mij vragen te
stellen over mijn persoonlijk leven. De vragen kwamen snel en onophoudelijk.
Als ik niet vlug genoeg antwoordde, kreeg ik een klap tegen het achterhoofd. Ik
weet niet hoelang dit eerste verhoor duurde. Vijftien of twintig minuten? Na
een korte onderbreking kwamen ze terug en alles begon opnieuw. En dit
verscheidene keren... Zij gingen, kwamen terug... Vragen en antwoorden...
Een van de agenten vertolkte de rol
van "goede agent". Tussendoor kwam hij in mijn cel, zette zich naast
me en stelde me vragen over mijn familie. Hij zei me rustig te blijven en ook
dat ik de volgende dag, zoals voorzien, de trein naar huis zou kunnen nemen. Ik
had een biljet voor de trein van 14u15 naar Parijs. Hij zei me dat ik nog alle
tijd had... Maar weer kwamen de anderen in de cel en alles begon opnieuw. Zij
vroegen of ik het koud had en als ik "ja" antwoordde plaatsten zij de
dekens over mijn hoofd. Wanneer ik het te warm had, haalden zij de dekens weg.
De vragen en slagen gingen maar door. Een van hen zei me: "Goeie nacht, Mr
Txalaparta", doelend op het radioprogramma "Txalaparta Irratia"
waaraan ik deelneem.
Tussendoor werd ik uit de cel
gehaald. Ik werd naar het hospitaal gebracht waar twee vrouwen me onderzochten.
Zij vroegen me welke behandeling ik onderging, maar ik heb niets gezegd over
mishandelingen. Zij gaven me water te drinken, maar ik durfde niet veel te
drinken. Ik had geen vertrouwen...
Opnieuw in Intxaurrondo werd ik
verplicht een verklaring van buiten te leren. Tot zeven maal moest ik deze
verklaring herhalen met alle details die me werden opgelegd. Een advocaat, me
verplicht toegewezen, en een tolk waren aanwezig bij de aflegging van mijn
verklaring, maar ik mocht hen niet spreken. Ik kon de advocaat niet zien, hij
stond achter me. Ik zei niets over de slechte behandeling want ik was bang voor
represailles. Na de aflegging van mijn verklaring werd ik weer naar mijn cel
gebracht. De agenten die me verplichtten de verklaring van buiten te leren,
kwamen me vragen of ik hun bevelen opgevolgd had. "Ja", antwoordde ik
waarna zij mij uit de cel haalden en naar een wagen brachten. Vier Guardia
Civiles begeleidden me. Ik werd op de achterbank geplaatst, tussen twee van
hen. Alhoewel me een masker werd opgezet, kon ik zien dat het donker was.
Toen we uit de wagen stapten, was het dag. Ik wist het niet, maar ik werd naar
Madrid gevoerd. Tijdens de ganse reis was ik gemaskerd, het hoofd tussen de
benen, met de twee agenten leunend op mijn rug. Ik had het verschrikkelijk
warm. De hele reis lang, stelden zij me vragen, hielden niet op te praten. Zij
zwegen enkel wanneer wij stopten om te tanken. Ik had de indruk dat de ene me de
vragen stelde en dat de andere ze noteerde om ze daarna terug te geven aan de
ondervrager met richtlijnen voor de ondervraging. Een van hen zei me: "In
je verklaring zijn heel wat zaken niet duidelijk. Ik heb het voorgevoel dat de
"goede" methode niet gewerkt heeft. Wij gaan dus moeten gebruik maken
van de "slechte" methode. Weet je wat we bedoelen?" Zij
begonnen onder mekaar te praten en opeens leek de auto de baan te verlaten.
Alsof wij op een bosweg waren. De wagen hobbelde over de weg. De weg leek me
erg lang. Toen zij me uit de wagen lieten, had ik de indruk in een verlaten oord
te zijn. Het was erg koud en het rook er vreselijk! Zij brachten me naar een
vertrek dat niet leek op een cel, terwijl het toch die functie had. Zij zeiden
me dat wij in de "speciale zone" waren. Ik voelde alleen en
afgezonderd van de wereld.
Telkens zij die ruimte binnen
kwamen, moest ik rechtstaan, rug naar de deur, hoofd gebogen en ogen gesloten.
Toen brachten zij me naar een ander vertrek. Ik moest hen volgen, het hoofd
tussen de benen. Zij brachten me naar een vertrek, met witte
tegels betegeld. Het deed denken aan een laboratorium. Ik was moe. Ik had nog
niet geslapen. Zij duwden me in een hoek, gooiden dekens over
mijn hoofd en vroegen me of ik begreep wat er aan het gebeuren was. Zij
hernamen de vragen en slagen. Tijdens de ondervraging werd ik verplicht
kniebuigingen te doen. Vragen, kniebuigingen, slagen... Uiteindelijk viel ik in
zwijm, maar zij verplichtten mij op te staan en door te gaan. Maar ik kon niet
meer! Telkens weer moest ik opstaan... Een van hen, legde zijn hand op mijn
geslachtsdelen en vroeg me hoe men "homoseksueel" vertaalde in het Frans.
Ik antwoordde hem. Iedereen lachte. Ik had de indruk dat er heel wat agenten
aanwezig waren en een van hen had een heel speciale lach. Nadien werd ik
meermaals "homoseksueel" genoemd. Een van hen legde zijn hand op mijn
hoofd en vroeg of ik zijn stem herkende. Ik herkende zijn stem als een van de
ondervragers in Intxaurrondo maar zei "Neen". Hij gaf me een klap
tegen het achterhoofd en vroeg: " En nu? Herken je me nu?"
Ondertussen werd ik verplicht kniebuigingen te doen en ik kreeg klappen zonder
ophouden. Zij herhaalden hun bedreigingen en hadden het over mijn vrouw. Zij
vroegen me of ik wist welke dag we waren en ik realiseerde me dat ik geen benul
van tijd meer had. Ik werd naar de cel gebracht, maar even later
kwamen zij me weer halen. Om een dokter te zien. Toen begreep ik dat wij niet
in een afgelegen oord waren. Zij brachten me eerst in een ruimte waar ik mijn
gezicht en handen wat mocht wassen. Daarna was het trappen op, een lange gang
met op het einde, het vertrek waar de dokter me ontving. In de gang,
zag ik het gezicht van degene die me ondervroeg in Donostia.
De dokter was een koude vrouw die
klaarblijkelijk afstand hield. Zij stelde vragen over de behandeling. Ik
vertelde haar over de klappen en de kniebuigingen. Zei vroeg: "Niets dat
te zien is?" Ik antwoordde "Nee" want er viel niets te zien van
de behandeling. Ik vroeg haar welke dag we waren, maar had de indruk dat ze met
me spotte. Het ganse bezoek duurde niet meer dan twee minuten. Zij vroeg de
Guardia Civiles me wat water en wat te eten te geven en ook Ventoline want ik
hen astma. Teruggekomen in mijn cel, vroegen de agenten of ik geklikt had. Nee,
antwoordde ik. Zij brachten me een flesje water en een sandwich. Ik dronk enkel
wat water. Terwijl ik in de cel was, kwamen en gingen de Guardia Civiles. Telkens
moest ik opstaan, tegen de muur, hoofd gebogen, ogen gesloten. Een van hen
legde telkens mijn hand op het flesje water. Toen namen zij me mee voor een
andere ondervraging. Zij hadden het over mijn vrouw en uitten wilde
bedreigingen. Zij zeiden dat mijn vrouw, bij het bericht van mijn arrestatie,
naar Madrid gekomen was. Zij hadden haar opgesloten en zouden haar hetzelfde
lot doen ondergaan, zelfs "ietsje meer". Zij hadden geluk, zo zeiden
ze, want mijn vrouw is in verwachting. Mijn vrouw is in haar achtste maand. Ik
geloofde hun bedreigingen. Ik ken mijn vrouw en wist dat ze bekwaam was naar
Madrid te komen. Bovendien gaven ze me heel wat details zodat ik hen geloofde.
Bovendien dreigden ze alle personen die ik ken in Gipuzkoa op te sluiten. Zij vroegen
me alle instellingen die ik bezocht op te sommen. Ik zei hen alleen Etxerat
bezocht te hebben en dat deze instelling legaal was... Zij zeiden me vijf dagen
te hebben om me te doen verklaren wat zij wilden horen. Aangezien ik helemaal
geen notie van tijd meer had... Een van hen zei toen dat hij me bij
onze volgende ontmoeting in Lizartza zou doden. Ik was slechts één keer in
Lizartza! Zij dreigden zelfs met Barajas! Er moest toch iemand de schuld
krijgen... Ik werd opnieuw naar de cel gebracht. Ik kreeg een tas koffie en een
sandwich maar kon niets naar binnen krijgen. Ik werd verplicht een tweede
verklaring af te leggen. Ik werd verplicht meer "in détail" te gaan.
Ik had de indruk dat de verklaring erg kort was, maar na er met de advocate
over gesproken te hebben, leek alles drie uur geduurd te hebben. Wat aanduidt
dat ik alle notie van tijd verloren had. Na deze tweede verklaring werd ik
opnieuw naar de cel gebracht waar ik regelmatig gestoord werd.
Tijdens de ondervragingen waren er
steeds de klappen, bedreigingen en kniebuigingen. Zij vroegen mij of ik wist
wat de "bolsa" was (foltertechniek: plastieken zak om over het hoofd
te trekken en af te sluiten), terwijl zij me er één tegen het oor hielden,
zodat ik het geluid hoorde. Ondertussen schreeuwden zij mij in de oren, zeiden
me dat de vijf dagen nog niet voorbij waren, dat ik na de verklaring voor de
rechter weer bij hen zou komen. Zij vroegen me of ik Unai Romano kende... Nadien
brachten ze me voor de rechter.
Ik heb de indruk dat de
ondervragingen in Intxaurrondo langer waren dan in Madrid. Maar in Madrid was
er meer geweld. Eén van de agenten had een Zuid-Amerikaans accent. Zolang ik
onder toezicht van de Guardia Civil was, kon ik niet slapen.
Op 8 januari werd ik onder
rechterlijk toezicht geplaatst. Aan de rechter verklaarde ik de slechte
behandelingen en bedreigingen. De procureur vroeg me, gezien de bedreigingen
omtrent mijn vrouw, of zij met me meegekomen was! Ik zei van niet, zij was in
Parijs gebleven.! Toen vroeg hij me hoe ik had kunnen geloven in haar
arrestatie Ik antwoordde hem dat gezien de omstandigheden ik eender wat zou
geloven.
Ik legde mijn verklaring af. De
rechter vroeg toen aan de procureur welke strafeis hij vorderde. Na het bureau
even verlaten te hebben kwam de procureur en eiste een gevangenisstraf. Dus
besloot de rechter mijn opsluiting. Mijn eerste nacht in Soto del Real
verliep slapeloos. Ik werd telkens wakker, in paniek, met het gevoel nog steeds
bij de Guardia Civil te zijn. Er moet rekening gehouden worden met het feit dat
ik bij hen helemaal geen slaap kende.
De Spaanse regering
rehabiliteerde in januari 2001 Melitón
Manzanas (zie foto) en verleende hem de medaille van burgerlijke
verdienste. Manzanas werd in 1968 in het deurgat van zijn huis door een
ETA-commando neergeschoten. Nooit is boven water gekomen wie deze aanslag
precies pleegde, maar waarschijnlijk was het Javier Izko de la Iglesia. Hij
kreeg er in het beruchte Burgosproces
in ieder geval twee keer de doodstraf voor. Manzanas was reeds tijdens de
Tweede Wereldoorlog doende in Baskenland. Joden die door Baskische mugalaris (bewoners van
de grensstreek) de grens werden overgesmokkeld, leverde Manzanas uitaan deGestapo, als ze gevat werden. Na de Burgeroorlog werd hij Inspecteur van
de Sociale Brigade van de Spaanse Politie in Gipuzkoa. In deze functie
verwierf hij faam als folteraar. Er werd verteld dat hij de pijnkreten van zijn
slachtoffers op band opnam en ze dan via een radiowagen in het dorp van het
slachtoffer liet horen.
Manzanas is één der
bevoorrechten van de wet ten voordele van de slachtoffers van het terrorisme
die unaniem werd aangenomen in 1999. Unaniem omdat de PNV meende dat zodoende
ook de slachtoffers van de Staatsterroristen van
GAL zouden vergoed worden, wat een zoveelste misrekening was van de PNV.
Joseba Egibar van de PNV noemt
het een provocatie in regel.
Euskal Herritarrok zegt dat de onderscheiding de fascistische tronie van de
Spaanse regering duidelijk maakt.
Gaspar Llamazares van IU zegt dat niet geaccepteerd kan worden dat de
solidariteit met de slachtoffers de legitimatie van de foltering betekent.
Javier Rojo senaatsvoorzitter en secretaris generaal van de Baskische
socialisten merkt op dat de regering uiteindelijk Franco nog gaat decoreren.
Het is een politiek vergissing die tot nog meer confrontatie zal zorgen in
Baskenland, omdat Manzanas een deel van de zwarte geschiedenis van het vorig
regime is.
Council of Europe's Anti-Torture Committee examines the treatment of a Spanish prisoner on hunger strike
STRASBOURG, 19.01.2007 - A delegation of the Council of Europe Committee for the Prevention of Torture and Inhuman or Degrading Treatment or Punishment (CPT) has recently carried out a two-day visit to Spain (14 and 15 January 2007).
The purpose of the visit was to examine the modalities of care and custody of José Ignacio DE JUANA CHAOS, a prisoner on hunger strike who is currently being held in the Doce de Octubre Hospital in Madrid. The CPT was informed that further to a judicial decision the prisoner was being fed against his will.
The delegation interviewed the above mentioned prisoner and held consultations with members of the medical team at the Doce de Octubre hospital, the competent judicial authorities and the Director of Madrid VI Prison, where the prisoner was held before being hospitalised. It also met representatives of the Spanish Medical Association and several lawyers familiar with the case. At the end of the visit the CPTs delegation had talks with Maria ÁNGELES GONZÁLES GARCÍA, Secretary General of the Ministry of Interior and Mercedes GALLIZIO LLAMAS, Director-General of Penitentiary Institutions.
The visit was carried out by two members of the CPT: Mauro PALMA (Italian and 1st Vice President of the CPT) and Jean-Pierre RESTELLINI (a Swiss medical doctor). They were assisted by Marco LEIDEKKER from the CPTs secretariat.
De vader van Diego Armando Estacio, gedood in de aanslag op Barajas, heeft verklaard
aan www.ecuadoruniversal.com dat de
verloofde van Diego Armando, meer dan 20 minuten voor het fatale gebeuren, de
politie heeft gewaarschuwd dat hij zich nog in de parking bevond.
Zij mocht hem niet verwittigen en de politie zelf maakte ook geen aanstalten. Zij
antwoordden dat zij niet wisten waar de bomauto stond (terwijl ETA alle
gegevens had doorgebeld, ook de exacte plaats waar de wagen zich bevond). Op de
vraag of zijn leven kon gered worden, antwoordde de vader: Claro que lo hubiera salvado, porque iba
directamente adónde estaba él. Si hubiera habido más preocupación, se hubiera
salvado mi hijo. (Natuurlijk, de verloofde zou onmiddellijke naar de parkeerplaats
gelopen zijn. Als er wat meer bezorgdheid geweest was, leefde mijn zoon nu nog.)
Ecuador Universal is een digitale krant die uitgegeven wordt in Machada,
geboorteplaats van Diego Armando Estacio in Ecuador.
Op 21 januari 2006 blies het Forum van Ermua
verzamelen in Pamplona om de eenheid van Spanje te verdedigen. Die
eenheid is, volgens hen, in gevaar omdat de huidige regeringspresident, de socialist
Rodríguez Zapatero de terroristen van zuurstof voorziet en omdat hij
Catalonië en Baskenland als natie wil erkennen.
Ermua ontstond na de dodelijke ETA-aanslag op een
PP-gemeenteraadslid van Ermua in Bizkaia. Ermua, AVT (Slachtoffers van het
Terrorisme) etc verzamelen allerlei fascistoïde lui, die vergeten dat het
terrorisme in Baskenland zijn oorsprong vond bij de Spaanse bezetter, en die
niet nalaten elke dag gif te spuwen op elke uiting van Baskische eigenheid en
die er ogenschijnlijk enkel op uit zijn het Conflict in stand te houden omdat
ze er politiek van overleven. Waarschijnlijk stemmen ze zonder uitzondering op
de PP.
Volgens de
organisatie waren ze met 5.000 maar dit cijfer werd, zowel door de stadspolitie,
als door de vertegenwoordiger van de Spaanse Regering in Navarra, tot op de
helft teruggebracht!
De plaats van samenkomst was gekozen zonder kennis van de geschiedenis, want de
Paseo de Sarasate, een mooie laan in het centrum, wordt geflankeerd door de
koningen van Navarra die toch niet zo hoog opliepen met de eenheid van Spanje.
Er waren bijzonder weinig politici die hun gezicht wilden lenen en de enige
échte bekende was de ex-vicepresidente
van de Europese Commissie, Loyola de Palacio. Deze madam was er wel op
haar plaats want de familie liet ooit de Baskische familienaam Jauregi wijzigen
in de Palacio uit haat tegen alles wat Baskisch was. Vandecasteele werd Duchateau om het even duidelijk te maken.
De ceremonie werd gepresenteerd
door Carmen Gurruchaga, een universiteitsprofessor uit Donostia die, ondanks
haar Baskische familienaam, bij regelmaat haar gif over het Baskische Volk
spuit in de fascistische Spaanse pers. De
woordvoerder van het Forum is Iñaki Ezquerra. Ezquerra is het Baskische woord
voor links. Een dubbele gruwel voor iemand die rechts en anti-Baskisch is! Ezquerra
zei dat Pamplona was gekozen omdat Navarra
een perfect voorbeeld is van hoe de democratie kan samenleven met de Fueros.
Het Spaans zijn met de ideologie van gelijkheid van Navarrezen. Schaamteloos!
Navarra werd onder de voet gelopen door de Spanjaarden en ze behielden
de Fueros, in tegenstelling tot de rest van Baskenland, enkel en alleen omdat een
groot deel van de bevolking in de Burgeroorlog de kant van Franco koos!
Het manifest van het Forum van
Ermua werd voorgelezen door Mikel Azurmendi, nóg iemand met een Baskische
familienaam.
Wij verzoeken alle partijen betrokken
bij het conflict over de status van Baskenland om af te zien van het gebruik
van geweld en deel te nemen aan een proces van gesprekken en onderhandelingen
dat zal leiden tot de acceptatie van het recht van de Basken om hun eigen
toekomst te bepalen, de sleutel tot de oplossing van het conflict.
Alhoewel sedert de start van het proces
18/98 de voorzitster Angela Murillo alle aandacht naar zich toetrok, omwille
van haar misprijzende commentaren en houding t.o.v. van de beklaagden en de
verdediging, is ook de vijandige houding, met grimassen, misprijzen en misbaar,
van magistraat Nicolás PóvedaPeña de aanwezigen
niet ontgaan. Het ideologisch traject van die magistraat is dan ook niet van de
minste.
In 1963 ontstaat het Frente de
Estudiantes Sindicalistas (FES - ultra rechtse studenten), die zich erfgenamen
noemen van de Falange van José Antonio Primo de Rivera. In 2004 fusioneert het
FES met Falange Española de las JONS: een orthodoxe fascistische organisatie.
Onder de leden bevinden zich bekende namen, zoals José María Aznar
López, voorzitter van de PP en ex-president van de regering, en minder bekende
namen, zoals de magistraat bij de Audiencia Nacional, Nicolás Póveda Peña. Minder bekend, maar wel de rechterhand van
Javier Gómez Bermúdez, de virtuele voorzitter van de Sala de lo Penal de la
Audiencia Nacional, el Consejo General del Poder Judicial (GCPJ) (recent werd
zijn benoeming geannuleerd).
Nicolás Póveda Peña, en alleen
hij, stuurt het verloop van het schertsproces in de politieke richting die de
PP wil. Sedert meer dan één jaar, de tijd dat het proces nu al loopt, probeert
hij de richting van het proces te bepalen. Hij ontziet daarbij de zwakke
voorzitster, Angela Murillo, niet en er zijn regelmatig wrijvingen, maar hij
voelt zich beschermd door oppermagistraat Javier Gómez Bermúdez. De richting
die zij willen uitgaan is nog min, nog meer: Barbertje moet hangen!. Als dit nu volgens de regels van de
wetteksten gebeurt of niet, is voor hen bijzaak. Dit is een politiek proces en
we kunnen nu al stellen dat, ongeacht de uitspraak, dit het proces van de wraak is tegen het
Baskisch Nationalisme. Beangstigend!
In Spanje eten ze geen spaghetti, dus kan er ook geen spaghetti-arrest zijn. Hoogtijd om het
paella-arrest uit te vinden, eventueel door te spoelen met sangría.
19 januari 2007: uitspraak zaak Jarrai, Haika en Segi
Dat het feest van de haat, het proces van wraak hiermee een eindpunt heeft bereikt,
is geloven in de Spaanse Sinterklaas. Het begint pas goed op gang te komen. Gisteren,
19 januari 2007, werd uitspraak gedaan in de zaak Jarrai, Haika
en Segi, de nationalistische jongerenbeweging. Terwijl
de Audiencia Nacional in juni 2005 de jongerenbeweging alleen maar onwettig had
verklaard, heeft het Tribunal Supremo (Hooggerecht) nu dus de beweging als een terroristische organisatie
veroordeeld, en opdracht gegeven 23 jongeren op te sluiten. Het beroep tegen de
vorige uitspraak werd ingespannen door de haatzaaiers van AVT. Als je eigen
mannetjes de rechtbanken bevolken, heb je natuurlijk een stapje voor. Samen met
de PP zijn ze nu in hun nopjes.
Akkoord, de jongeren hebben deelgenomen aan de Kale Borroka, het
straatgeweld, maar herinner u zich nog de betoging voor verdraagzaamheid een
paar jaar terug in Antwerpen? Toen alles kort en klein geslagen werd? Mooie
verdraagzaamheid, maar is dat een reden om de organisatoren een terroristische
organisatie te noemen? Zijn er überhaupt processenverbaal opgesteld?
Intussen vraagt de Baskische regering zich af wat de
motieven zijn om het vonnis van de Audiencia Nacional zo drastisch te wijzigen,
en wat er zal gebeuren met de zaken die nog hangende zijn.
Met een resem processen die de Basken nog te wachten staat,
ziet het er in ieder geval niet rooskleurig uit voor hen:
-de zaak van de Herriko Tabernas met 40
beklaagden, onder wie Arnaldo Otegi
-de zaak 18/98 met 56 beklaagden
-de zaak Gestoras-Askatasuna met 28 beklaagden
-de zaak Udalbiltza Kursaal met 14 beklaagde
-de zaak Arnaldo Otegi voor verheerlijking van het terrorisme
-enz
Het enige obstakel voor een duurzame vrede is niet ETA,
maar de Baskischepogrom die maar blijft voortwoekeren. Dit
is een rechtstaat onwaardig: vooringenomen rechters, processen die aangespannen
worden uit wraak, een socialistische regering die warm en koud blaast. Komt er
dan nooit een einde aan de ellende?
Een paar uur na de uitspraak werden al ontelbare aanplakbiljetten
aangebracht in Donostia en Bilbo die oproepen tot de strijd voor het komende
weekend: ¡Juventud de Euskal Herria! ¡A seguir en la lucha organizada! ¡Frente
a las sentencias fascistas! (Jeugd van Euskal Herria! Laten wij verder gaan
met de georganiseerde strijd! Tegen de fascistische vonnissen).
Dit weekend wordt de "Tamborrada" gevierd.
Niet éénmaal, niet tweemaal, niet driemaal. Op de dag van de aanslag in
Barajas heeft ETA tussen 7.54 u en 8.27 u van 30 december 2006 tot 7 maal toe gebeld om te
waarschuwen. Dit blijkt nu uit het onderzoek van de antiterrorisme-experten van
de politie. Zes oproepen waren afkomstig van een mobieltje met betaalkaart,
aangekocht op 23 december 2006 in de wijk Santutxu te Bilbao. De eerste melding
werd gericht aan de Asociación de Ayuda en Carretera (DYA) van Guipúzcoa
(wegenhulp). De volgende oproepen werden o.a. gericht aan, nogmaals DYA, de
brandweer van Madrid en, in tegenstelling tot wat vroeger bericht werd, ook aan
de krant Gara, waar evenwel niemand opnam. De zevende oproep gebeurde vanuit
een openbare cel, exact om 8.27 u, en was gericht aan 088, het oude nummer van
de urgentiedienst van de Ertzaintza. Het gaat iedere keer om dezelfde persoon,
een legal (niet geafficheerd bij de politie, dit in tegenstelling tot een
liberado, die betaald wordt door ETA en bekend is bij de politie). De tekst die de persoon voorlas (waarbij hij
vrij zenuwachtig klonk), bevatte alle mogelijke details om de bomauto te
lokaliseren: het model, de kleur, de nummerplaat, de exacte plaats, enz... Deze
beschrijving was zo precies dat ook de experten er van overtuigd zijn dat ETA
op die manier dodelijke slachtoffers wilde vermijden, wat helaas niet gebeurde.
Zal dit nu een ander licht werpen op de status van de onderhandelingen?
Op 9 januari 2007 werden in het zuiden van Frankrijk twee Etarras
aangehouden, Garikoitz Etxeberria en Asier Larrinaga, op beschuldiging van
daderschap van de aanslag. Uit onderzoek is nochtans gebleken dat zij, noch bij
de uitvoering, noch bij de voorbereiding van de aanslag betrokken waren.
Intussen heeft de Ertzaintza wel de fotos van de twee op hun webstek
geplaatst, samen met nog twee anderen. Zij vragen de medewerking van de
bevolking. Als het Foro de Ermua, AVT of de PP dit leest, dan zal de Ertzaintza
plaats te weinig hebben om alle verdachten te plaatsen. Want volgens die
haatzaaiers zijn alle Basken van ETA en als dusdanig verdacht.
Je wordt er op zijn minst voor gedagvaard en
er hangt eventueel een straf boven je hoofd.
Op 30 januari 2007 moeten de mahaikides (letterlijk: tafelgenoot
figuurlijk: leiders) Arnaldo Otegi, Juan Joxe Petrikorena en
Pernando Barrena voor de Sala de lo Civil y Penal del Tribunal Superior de
Justicia del País Vasco (strafrechtbank van het Hooggerecht TSJPV)
verschijnen, om verklaringen af te leggen over de vredesonderhandelingen die
gevoerd werden tussen de leiders van de verboden politieke partij Batasuna en
de Lehendakari Ibarretxe, op 19 april 2006.
Hoe kan het toch
vraagt u zich af dat iemand die pleit voor vrede een strafbaar feit pleegt?
Niet te vlug van
stapel lopen. Het kan nog erger.
De president van de Baskische regering, de Lehendakari José
Ibarretxe, moet ook voor de rechter verschijnen en wel een dag later, op 31
januari 2007, om dezelfde reden. Hallucinant, nietwaar. Een regeringsleider
wordt hierdoor belemmerd in het uitoefenen van zijn ambt: oplossingen zoeken
voor conflicten.
Hoe is het zover
kunnen komen?
Een paar beschermers van de Spaanse sacrosancte eenheid,
met een PP-lidkaart, houden zich dagelijks ledig met klachten indien tegen al
wat van ver of van dichtbij ruikt naar Baskisch. In deze zaak was het Foro van
Ermua aan zet. In andere gevallen is het de AVT, en soortgelijke
Vandaag is het exact 20 jaar geleden, 17 januari 1987, dat Iñaki
de Juana Chaos werd aangehouden. Vandaag gaat dag 72 in van zijn tweede hongerstaking. Sedert 7 november 2006 is
hij 34 kg afgevallen. Hij is nog vel over been.
Niettegenstaande hij zweeft tussen leven en dood, wordt hij
nog dagelijks 10 uren vastgebonden aan handen en voeten om hem tegen zijn wil
te voeden en dit gebeurt niet zachtzinnig. Ofwel gaat zijn toestand binnenkort
over naar een vegetatieve toestand (leven als een plant) ofwel begeeft er een
vitaal orgaan en is zijn foltering voorgoed voorbij.
"Cien razones por las que dejé de ser español" Honderd redenen waarom ik stopte Spanjaard te zijn
Artikel opgestuurd door W. Hensgen
Bij de uitgeverij Txalaparta moet je zijn voor foute boeken over Baskenland. Dat ze nooit een Garzonada over zich heen kregen, is uiterste verwonderlijk.
Begin december 2006 verscheen een boek onder de titel Honderd redenen waarom ik stopte Spanjaard te zijn geschreven door José Mari Esparza Zabalegi. Om het boek te begrijpen, zou je (ook) moeten weten dat Esparza van arbeider, onderzoeker werd en van onderzoeker, uitgever. Van uitgever werd hij uiteindelijk militant schrijver. Een heel traject. De uitgeverij die Esparza leidt, is Txalaparta!
Van de Cubaan, José Martí onthield hij de mooiste oorlogsverklaring die ooit geschreven werd: De liefde voor je vaderland is geen ridicule liefde voor het land waarin je rondloopt, maar de onstuitbare haat tegenover degene die het onderdrukt.
Van Rousseau: Hoe kleiner een land hoe groter de vrijheid, de betrokkenheid van de mensen en hoe minder oorlogen er gevoerd worden, want je eigen kleinheid houd je verwijderd van hersenschimmen.
Baskenland zou een Europese modelrepubliek kunnen zijn in plaats van een aanbouwsel in een middeleeuws koninkrijk. Spanje is het kind van duizend veroveringsoorlogen. Zelfbestuur hoort bij het Volk en niet op de lans van de hertog van Alva. Alle Basken hebben te lijden gehad van emigraties, keuringen voor militaire dienst, oorlogen, militaire strafopleggingen, grenzen en douaniers, repressie in scholen, misprijzen voor zijn taal en cultuur. Alle politieke projecten in Navarra en Baskenland eindigden steeds in botsingen met Madrid: de Carlisten, het Baskisch in Navarra, de republikeinse autonomiestatuten. Alles zorgde ervoor dat we verder verwijderd raakten van het Spaanse volkseigen. Hier zal niemand met een Spaanse vlag in een voetbalstadion komen. Niemand zal vrijwillig naar het leger of bij de Guardia Civil gaan. Niemand zal het Nationale volkslied zingen of het Spaanse wapen in huis halen. De onafhankelijkheid wordt steeds meer gezien als een wettelijke optie. Dat Navarra stilaan helemaal verdeeld raakt in twee verschillende culturen is te wijten aan de bezetting waarmee het land te maken kreeg. Sommigen zullen hun leven riskeren om de vrijheid te heroveren, zoals onze helden in Amaiur deden (waar Navarra definitief verslagen werd door Castilië.) Anderen verkiezen te onderhandelen, stellen zich tevreden met een autonomie en zullen het adagio van Navarra volgen: Waar niet gemaaid wordt kan het graan opschieten. Anderen, zoals onze politieke klasse, laat zich betuttelen door Madrid.
Spanje is al eeuwen in elkaar aan het krimpen. Méér dan 30 staten hebben zich ooit van Spanje losgemaakt.
De schrijver noemt een aantal landen op en begint met Vlaanderen (waarmee heel vaak de Nederlanden bedoeld wordt.) Hoeveel bloed heeft de ijdelheid van Castilië al gekost? De schrijver verkiest het woord niet-afhankelijkheid boven onafhankelijkheid.
Het recht van niemand af te hangen, het recht op scheiding, of als vrienden samen te leven is de ideale staat van bewuste personen en volkeren. Méér dan eenderde van de 200 staten in de wereld hebben een kleiner bevolkingsaantal dan onze natie. De meerderheid is jonger dan ons en velen hebben minder middelen van bestaan dan wij. Als we veel beter kunnen leven, waarom proberen we het dan niet? Wij vragen enkel dat ze ons laten groeien en in vrede leven. Met dit boek wil ikzelf de vrede vinden en als iemand me later zegt dat hij er iets uit geleerd heeft dan was het de moeite waard.
Het boek, vol humor en ironie, heeft op de voorpagina een foto van de verfrommelde identiteitskaart van de auteur. Het objectief van Jose Mari Esparza Zabalegi is: "Hacer frente al pensamiento único (het hoofd bieden aan het eenheidsdenken.)
In de catalogus van Txalaparta staan de meest belangwekkende boeken over Euskal Herria, onderaan het PDF-document, bij Biografías en Ensayo.
De boeken kunnen besteld worden via onze boekwinkels, maar hou rekening met een levertijd van 3 maanden.
Gernika Deialdia betekent
letterlijk de oproep van Guernica. Gernika Deialdia is een platform,
samengesteld uit een aantal personen, dat zich afzet tegen de nefaste situatie
waarin Euskal Herria zich bevindt. Het platform houdt zich niet bezig met
strategische objectieven, wel met het wijzigen van de mentaliteit. Zij
verspreiden een boodschap in de hoop dat het volk zich die boodschap eigen
maakt en er ook naar handelt.
La llamada de
Gernika (Gernika deialdia) se ha extendido por toda Euskal Herria. Desde
Gernika, símbolo de la resistencia, el
sufrimiento, la identidad y dignidad de este Pueblo, nos han lanzado esta
llamada a todas y todos los abertzales y de izquierdas: la Euskal Herria
oprimida, dividida, ahogada por todas las prohibiciones debe morir, es la hora
de la nueva Euskal Herria!!! Es la hora de que Euskal Herria decida
por sí misma!!!
De oproep van Gernika heeft zich over heel Euskal Herria verspreid. Vanuit
Gernika, symbool van het verzet, van het lijden, van de identiteit en van de
waardigheid van dit Volk, hebben wij deze oproep gelanceerd aan alle abertzales
en alle linksen: Euskal Herria, ons onderdrukt land, ons verdeeld land,
verstikt onder de verbodsbepalingen is gedoemd om te sterven, daarom is nu het
uur geslagen voor het nieuwe Euskal
Herria!!! Het is het uur waarin Euskal
Herria voor zichzelf beslist!!!
Gernika Deialdia plantte in
2003 over het hele grondgebied van Euskal Herria (in de zes provincies) zes
scheuten van de legendarische Eik. Het werk werd gedaan door een groep
overlevenden van het bombardement van het stadje, door het Legioen Cóndor in
1937. Ook de plaatsen waar dit gebeurde zijn legendarisch.
*Wij
spreken nu van 6 provincies omdat beide Navarras (Esp en Fr) als één provincie
beschouwd werden.
Mitikilde (Maule).
Hier werd de priester Matalaz geboren die in de 17de eeuw onthoofd
werd wegens het aanvoeren van een sociale rebellie tegen de verhoogde
belastingen die de Fransen hadden opgelegd.
Sara (Lapurdi-Labourd).
Het mooie stadje van waaruit tijdens de Franse Revolutie 4.000 inwoners naar
kampen in de Landes gedeporteerd werden en waarvan er honderden nooit meer
terugkeerden. De grond, vóór het Gaztetxe, het jeugdcentrum, het huis van de
jeugd, werd door de gemeente ter beschikking gesteld.
Amaiur. In 1512
verloor Navarra hier definitief zijn onafhankelijkheid in een strijd tegen de Castilliaanse
dwergen
Hernani. Tegen de
kerkhofmuur van dit abertzalestadje in Gipuzkoa werden na de staatsgreep van
1936 méér dan 200 personen gefusilleerd. De inslag van de kogels is nog steeds
zichtbaar.
La Arboleda. De mijnenclave
in Bizkaia werd gekozen omdat er in de 20ste eeuw de
arbeidersbeweging geboren werd.
Gasteiz. De
hoofdstad Vitoria van Araba-Alava werd de eerste dagen van maart 1976 in rouw
gedompeld toen de politie, onder leiding van toenmalig Franquistisch minister
en erevoorzitter van de PP, Manuel Fraga Iribarne (de huidige Minister-president
van Galicië) vijf stakende arbeiders liet doodschieten die in
een kerk waren samengekomen.
Magistraat Garzón dagvaardt
vandaag opnieuw de directeurs van de kranten Gara (Mertxe Aizpurua) en
Euskaldunon Egunkaria (Martxelo Otamendi) op beschuldiging van aansporing
tot verscheidene delicten van terrorisme, bedreigingen en medewerking met
gewapende bende.
De aanleiding is de publicatie van een interview met enkele
ETA-kopstukken op 7 juni 2001. Hiervoor dienden ze reeds eerder (op 15 juni
2001) te verschijnen als getuigen, toen Garzón de eis van beschuldiging
afwees. Toch zijn er intussen géén
nieuwe feiten in deze zaak.
Otamendi zegt dat het normaal is
dat de media interviews maakt bij gewapende conflicten, maar dat enkel in
Spanje het gerecht op deze manier optreed.
Eerder waren er ongestraft
interviews met ETA-leden, maar toen gebeurden de gesprekken door Spaanse
kranten.
De directeur van El
Mundo-in-Baskenland zegt dat de vervolging van een medium wegens de
publicatie van een ETA-interview onverdedigbaar is.
Dag van de manifestaties: welke vrede en welke dialoog?
Gisteren, 13 januari 2007, was dus de dag van de manifestaties. Er was veel
volk komen opdagen, maar een onverdeeld succes is het toch niet geworden. De
Partido Popular, AVT en Batasuna bleven, zij het om verschillende redenen,
thuis.
Er werd in Madrid een nieuw telraampje bovengehaald om toch maar een
behoorlijk aantal te bereiken. Er werden geen cijfers vrijgegeven van het
aantal manifestanten, maar wel het maximum aantal deelnemers dat zou kunnen hebben
deelgenomen. Men gaat uit van een lengte van de manifestatie van 1.100 meter.
Dat zou zich dan vertalen in 229.938 m2, te vermenigvuldigen met 4
personen per vierkante meter geeft dan als resultaat een maximum van 919.752
personen.
(Ik heb een vlugge berekening gemaakt: het
traject van 1.100 meter moet volgens die berekeningen minimum 209 meter breed zijn).
In Bilbo-Bilbao was er sprake van tienduizenden manifestanten. Merkwaardig,
vooral in het licht van het ordewoord vrede
en dialoog, was de harde aanpak in Bilbo-Bilbao over de afwezigheid van
Batasuna (met wie uiteindelijk de dialoog moet aangegaan worden op de
rondetafel van de partijen). Als ze wilden deelnemen, bleven anderen thuis. Als
ze reageerden op de wijziging van het ordewoord, zijn ze de kop van Jut. Geen
veroordeling uitspreken, betekent daarom nog niet goedkeuren.
Minder merkwaardig is de eis dat ETA alle geweld moet laten varen. Dit is
een gerechtvaardigde eis, maar alleen op
voorwaarde dat ook de oorzaken van dat geweld uitgeroeid worden! En net over
die oorzaken wordt er met geen woord meer gerept, integendeel, de repressie
tegen het Baskische Volk wordt opgedreven. Zelfs met de steun van de
nationalistische PNV. Ik twijfel er geen ogenblik aan dat, als de oorzaken
weggewerkt worden, ETA onmiddellijk alle geweld afzweert.
Om volledig te zijn: er werd ook een manifestatie gehouden te Iruñea-Pamplona, met 2000 manifestanten en in El Ferrol (Galicia)
met een 1500-tal manifestanten.
De cijfers bekend gemaakt op 14 januari 2007 zijn:
Bilbo - 44.000 à 80.000 manifestanten
Madrid - 180.000 à 200.000 manifestanten
Goed om weten.
De PSOE vraagt een onderzoek omdat
een "vuilnisman" gezegd heeft dat in Madrid "het
stadsbestuur" opdracht gaf de affiches die opriepen tot de betoging te
verwijderen! De burgemeester van Madrid is Alberto Ruiz Gallardón, Partido
Popular!
Algehele chaos bij de betogingen die vandaag moeten plaatsvinden. In Bilbo
wil men er Batasuna niet bij, in Madrid weigert de PP mee op te stappen als het
woord vrijheid niet in het ordewoord staat.
Men kan zich terecht de vraag stellen wat hier belangrijker is, de DIALOOG?
of de MANIFESTATIE?
MARS
TE MADRID
Organisatie?
De vakbonden UGT-Union General de
Trabajadores de España, CCOO-Confederación Sindical de Comisiones
Obreras en de associatie van Ecuadorianen FENADEE-Federación Nacional de
Asociaciones de Ecuatorianos en España
Wanneer?
13 januari 2007 om 18.00 u
Traject?
Van de Plaza de Colón tot aan de Puerta de Alcalá
Ordewoord?
"Por la Paz, la Vida, la Libertad y contra el Terrorismo"
Op vraag van de PP werd het woord Libertad toegevoegd als voorwaarde voor deelname (wat nog niet
helemaal zeker is).
Vrijdag, 12 januari 2007 om 18.45 u:
Partido Popular geeft een communiqué:
La ambigüedad
y falta de liderazgo del presidente del Gobierno, y la ausencia de una política
clara en materia de terrorismo han generado una situación de división y
desconcierto en la sociedad. La prioridad en este momento es fijar una política
clara encaminada a la derrota definitiva de ETA. Como es conocido, el PP
propone que esa política, sea la acordada en el Pacto por las Libertades y
contra el Terrorismo, que excluye el diálogo.
De Partido Popular vraagt formeel de afgelasting van alle
manifestaties, omwille van de dubbelzinnigheid en het gebrek van leiderschap
van de regering, omwille van de verdeeldheid, omwille van het uitblijven van
een keiharde politiek om ETA uit te roeien. De enige mogelijkheid is het
nauwgezet toepassen van het Pacto por las Libertades y contra el Terrorismo,
pakt voor de vrijheden en tegen het terrorisme. Iedere dialoog moet uitgesloten
worden.
Mariano Rajoy (PP): "Voy a una
manifestación si es para derrotar a ETA, excluye negociar y pide recuperar la
libertad"
Mariano Rayoy (PP): Ik ga alleen naar een manifestatie als
die aanstuurt op het uitroeien van ETA, als die onderhandelingen uitsluit en
als die de vrijheid recupereert. (Dit is dan de vrijheid van España una,
España grande en España libre).
De Lehendakari van País Vasco, Juan José Ibarretxe
Wanneer?
13 januari 2007 om 17.00 u
Traject?
Van de Plaza del Sagrado Corazón tot aan het Ayuntamiento
Ordewoord?
"Por la Paz y el diálogo, Exigimos a ETA el fin de
la violencia
Op vraag van de PSE werd de zin Exigimos a ETA el fin de la violencia toegevoegd, om Batasuna buiten de betoging te
houden.
Tot slot een
merkwaardige vaststelling: de magistraat van de Audiencia Nacional heeft
Batasuna niet verboden om aan de manifestatie deel te nemen.
Vrijdag, 12 januari 2007 om 18.45 u:
Batasuna geeft een communiqué:
"En
primer lugar, el lehendakari ha quedado en ridículo tras su actuación. No es
nada serio, y mucho menos en el caso de un lehendakari, anunciar una
manifestación con un lema y luego, unas horas o días después, comunicar un
cambio de ese lema tras ver que no sé quien o no sé cual apoya la
manifestación. Junto a ello, Ibarretxe, con la decisión de modificar el lema,
demostró que "su obsesión" es "actuar contra un sector
político".
De Lehendakari is met zijn actie tot in het ridicule gegaan. Dit is niet
ernstig meer, en zeker niet voor een Lehendakari. Eerst een manifestatie
aankondigen onder een bepaald ordewoord, en dit dan een paar uur of een paar
dagen later wijzigen op basis van wie of wat die manifestatie steunt. Ibarretxe
heeft met zijn nefaste beslissing aangetoond dat zijn obsessie er op gericht is
te handelen tegen één bepaalde politieke sector.
Op de betoging van morgen, 13 januari 2007 in Bilbo-Bilbao, waarvoor Lehendakari Ibarretxe een oproep gelanceerd heeft, zal een grote pancarte gedragen worden door anonieme burgers (wellicht om de onwelriekende politieke spelletjes te verdoezelen). Op die pancarte zal het thema van de betoging te lezen zijn: "Por la paz y el diálogo", (voor de vrede en de dialoog).
De voorzitter van de PNV, Josu Jon Imaz, vraagt de organisatoren (dat is de Baskische regering) om alle middelen aan te wenden, opdat Batasuna NIET aan de manifestatie zou kunnen deelnemen. Dit is blijkbaar een nieuwe vorm van dialoog. Hij gaat zelfs verder: Het gaat niet om een dialoog met ETA, maar om een dialoog tussen democratische partijen. Een koffiekransje zeg maar: elkaar overbluffen in hoe goed ze wel zijn.
De PSE, de Baskische socialisten, zouden wel deelnemen alhoewel het thema van de manifestatie hen niet beviel. Zij wilden een hard protest tegen het terrorisme. Uiteindelijk steunden zij de manifestatie onder voorbehoud, maar zodra ze hoorden dat Batasuna ook zou deelnemen, werd de aanwezigheid op de manifestatie afgeblazen. Zij geven de Lehendakari nog eens kans door het thema te wijzigen.
De PP bevestigt dat zij niet aan de betoging deelneemt, omdat er geen politieke consensus bereikt werd en er verdeeldheid gezaaid wordt. Er werd geen rekening gehouden met hun eigen willetje: alle dialoog stopzetten en een keiharde repressie voeren tegen de Basken (alsof dat nu nog niet gebeurt). Zij verkiezen nog altijd het bloedvergieten, omdat dit electoraal meer oplevert.
Het PP-aanhangwagentje AVT, de associatie die slachtoffers misbruikt, wil ook niet deelnemen, omdat zij niet akkoord gaan met het thema voor de dialoog.
Gelijktijdig met de manifestatie in Bilbo is er een betoging in Madrid onder de leuze Por la paz, contra el terrorismo, voor de vrede, tegen het terrorisme. De Federación de Ecuatorianos (de 2 slachtoffers van de bomaanslag op Barajas waren staatsburgers uit Ecuador) heeft zijn toezegging opgezegd en wil niet meer deelnemen, omdat de betoging politiek misbruikt wordt.
Los ecuatorianos denuncian la manipulación de una asociación fantasma creada por personas próximas al PP.
De Federación de Ecuatorianos klaagt de manipulatie aan van een fantoomorganisatie gecreëerd door personen die heel dicht bij de PP staan.
Even na 20.00 u gisterenavond, 11 januari 2007, verscheen volgend bericht:
Ibarretxe añade al lema "Exigimos a ETA el fin de la violencia"
Lehendakari, Juan José Ibarretxe, heeft het volgende aan het thema van de manifestatie toegevoegd: "Exigimos a ETA el fin de la violencia", wij eisen van ETA het einde van het geweld. De enige bedoeling hiervan is Batasuna voor schut te zetten. Hij heeft aan Batasuna gevraagd aanwezig te zijn als ze het nieuwe thema onderschrijven, maar thuis te blijven als ze dit niet doen.
Voorstel van resolutie van de heren Jan Loones en Johan
Verstreken, de dames Anne Marie Hoebeke en Anissa Temsamani en de heren Jan
Roegiers en Eloi Glorieux betreffende steun aan het
Spaans-Baskische vredesproces
Stuk 925 (2005-2006) - Nr. 1 voorstel
van resolutie tekst - dossier
Op de 65ste dag van
zijn hongerstaking, op 10 januari 2007, wordt een brief bekend gemaakt, waarin
Iñaki de Juana Chaos oproept om te strijden voor amnestie en voor de erkenning
van het politieke conflict.
Askatasuna heeft op 10 januari 2007 de brief bekend gemaakt die Iñaki de Juana
Chaos van plan was te laten voorlezen op de verboden bijeenkomst van El
Movimiento pro Amnistía in de Velodroom van Donostia vorige zaterdag,
06.01.2007 (zie artikel Hitza eta
erabakia, askatasunezvan 07.01.2007).
Hij herinnert eraan dat de situatie
van de politieke gevangenen niet verbetert, maar dat zij iedere keer opnieuw,
en steeds meer en meer, object zijn van een niets ontziende agressie. Hij haalt
zijn voorbeeld aan als slechts één van de vele.
De Juana onderstreept dat alleen het
wegwerken van de oorzaken van het conflict een oplossing kan brengen. De
erkenning van het politieke conflict, waarvan iedereen de oorzaken kent,
kan leiden naar rechtvaardigheid en vrijheid waarvoor nu al generaties lang
gestreden wordt. Hij roept dan ook op tot amnestie en alles wat dit inhoudt.
Alleen erkenning van het conflict en als gevolg daarvan amnestie, zal zorgen voor de uiteindelijke oplossing.
Gisteren stapten circa 7.000 personen door Iruñea-Pamplona
op om de President Sanz van Navarra te tonen dat de Ikurriña een symbool van Navarra is, net zoals de rode vlag met
de kettingen.
Mogelijk was Geschiedenis niet
het sterkste vak van PPist Sanz.
Maar zijn haat tegenover de Baskische vlag is een ziekelijke obsessie.
In 1894 werd in Iruñea-Pamplona
de Baskische vlag, Ikurriña,
getekend door Luis Arana Goiri, de broer van Sabino Arana Goiri (de vader van
het Baskische nationalisme.). Dit gebeurde op de Plaza del Castillo in Café
Iruña dat later beroemd werd omdat de zaak veelvuldig gefrequenteerd werd
door Ernest Hemmingway. De vlag hing het eerst uit in een stadje in
het uiterste zuiden van Navarra: Castejón.
Navarra kreeg nog een tweede
wapen, de Arrano Beltza, de Zwarte
Adelaar op het geluwveld, die, als hij niet open geplooid is op de Vlaamse
Leeuw lijkt. De Arrano Beltza stond op het schild van de koningen van Navarra
tot aan Sancho el Fuerte. Bij de slag van Las
Navas de Tolosa maakte Navarra op de Moren
de ketting die rond de tent van de aanvoerder buit en de parel uit zijn
tulband. Deze twee attributen vormen sedert 22 januari 1910 de vlag van
Navarra.
Na de overwinning van
Franco in 1936 waren alle Baskische symbolen gedurende twee decades verboden.
Toch begonnen bij het eind van de vijftiger jaren en het begin van de zestiger
jaren Baskische jongeren, zowel van de PNV als van ETA (toen nog hetzelfde),
met het recupereren van de Ikurriña. Eerst vredelievend. Op Paasdag 1963 en
1966, de Aberri Eguna, Dag van het Vaderland, werd in Pamplona van op een
balkon met de hulp van een minivalscherm een enorme Ikurriña gelanceerd. Toen
er steeds meer arrestaties volgden en de repressie grimmiger werd, verbond ETA
de vlaggen steeds vaker aan wat dynamiet en dat werd menig Guardia Civil
fataal.
Baskische bergbeklimmers
riskeerden meer dan eens hun eigen leven. Tot voor een tiental was er op de
enorme rotswand boven Zarautz nog een verweerde geschilderde Ikurriña te
bespeuren (nu opnieuw aangebracht, zie bijlage webstek,
helemaal onderaan). Op 12 oktober 1967, op de Dag van het Spaanse Ras klauterden twee jongeren s nachts langs de
buitenkant naar de top van één der torens van de kathedraal van Burgos en zetten op die manier de volgende dag het
Spaanse Ras te kakken. Deze actie zou uitgevoerd zijn door Iñaki Mujika Arregi,
Ezkerra en Santiago Arrospide, Santi Potros die later beiden tot de top van
ETA opklommen. (Ezkerra leeft nu teruggetrokken in Igeldo terwijl Santi
Potros een lange gevangenisstraf uitzit.)
Op deAberri Eguna
van 1975, Franco leefde nog, stonden
na de Paasmis in de Andramari-kerk in Gernika
plots twee personen, verkleed in moderne
priesters (clergyman) met een Ikurriña, een Europese vlag en een Vlaamse
Leeuw het onrecht tegen het Baskische
Volk aan te klagen: Volksunie-volksvertegenwoordiger
Willy Kuijpers en zijn kompaan,
Walter Luyten! Zij werden beiden meteen gearresteerd en het land uitgezet.
In Baskenland verschijnt de foto van
deze actie nog regelmatig in boeken en bladen. (Zie o.a. 100 jaar Ikurriña)
In 1977, meteen na de dood van Franco, eisten de zogenaamde
Groep Burgemeesters, ook uit Navarra, van de Spaanse Regering de legalisatie
van de Baskische Ikurriña met het dreigement allemaal af te treden indien niet
op hun eis werd ingegaan. Manuel Fraga verklaarde vanuit Venezuela dat ze
hiervoor over zijn dood lijk
moesten omdat de Baskische vlag geen regionale maar een separatistische vlag was. (Fraga werd later president van de
autonome regio Galicië (met een eigen separatistische
vlag?).
In het Proces tegen Batasuna
in Madrid kwamen 13 Ertzainas (Baskische politiemannen) getuigen en niemand
bracht nieuwe bewijzen aan die een buiten de wetstellen
van Batasuna zouden rechtvaardigen. De Ertzainas waren opgeroepen door de Openbare Aanklager,
Luzón. De zaak handelde over drie
manifestaties van de voorbije zomer in Donostia en één in Lezo.
Op de manifestatie van 11
augustus in Donostia deed er zich volgens de Ertzainas slechts één incident
voor toen een betoger een cameraman wilde aanvallen, maar hij werd door andere
betogers tegen gehouden. Hoewel één agent
leuzen ten voordele van ETA had gehoord, ontkenden de overigen
dit. In ieder geval hadden de Batasunaleiders, Otegi, Permach, Joseba Alvarez,
Jon Salaberria Josetxo Ibazeta noch Iñigo Balda
nooit iets dergelijks geroepen. De agent die het proces-verbaal had
opgemaakt herinnerde eraan dat het feit dat de spreker van dienst, Joseba
Alvarez,Leve ETA zou geroepen hebben enkel werd vermeld door
de krant El Mundo. Verder verklaarde hij dat op al de videos die ze
hadden kunnen bekijken (TVE, Tele5, ETB, TV3 Canal 9 TVG én hun eigen opname)
ze evenmin hadden kunnen horen dat Iñigo Balda dit zou geroepen hebben.
Alvarez had enkel de term guda, oorlog, gebruikt in verband met de
politiek van Aznar jegens Baskenland en dat hij het woord borroka,
strijd, had gebruikt in verband met het antwoord
dat de linkse nationalisten op die politiek gaan geven
De tweede manifestatie vond
plaats bij de Grote Dag van de feestweek van Donostia op 15 augustus toen
de Linkse Nationalisten protesteerden
tegen de Spaanse vlag aan het Stadhuis. Op het einde van deze protestmeeting
staken enkele gemaskerde personen een plastic spandoek met daarop de Spaanse
kleuren in brand om daarop, niet geïdentificeerd in de massa te verdwijnen.
Een obligaat einde van een dergelijke manifestatie waarbij meestal ook nog een
Franse vlag in vlammen opgaat. Het onderzoek hieromtrent ging pas van start
nadat de krant El Mundo er gewag van maakte!!! De agent van dienst merkte op
dat de hij enkel de leuze JO TA KE IRBAZI ARTE hoorde Zonder rusten naar de
overwinning (een slogan die trouwens ook tijdens voetbalwedstrijden wordt
gescandeerd!)
De derde manifestatie vond plaats
op 17 augustus toen Patxi Eskitxabel na 22 jaar uit de gevangenis terug kwam.
Het enige mogelijk strafbaar feit vond plaats toen een vertegenwoordiger van
Batasuna aan Eskitxabel toch wel een ruiker bloemen overhandigde!!
De vierde manifestatie vond op 17
juli plaats in het naburige LEZO als protest tegen de uitwijzingen en de uitleveringen.
Hierbij werd zelfs de Batasuna-burgemeester en een schepen van Lezo
gearresteerd. De Ertzainas verklaarden de manifestatie onderbroken te
hebben, omdat er een spandoek werd meegedragen met het anagram van (de verboden
organisatie) Gestoras Pro-Amnistia. Ze ontkenden leve ETAs gehoord te
hebben. Er ging eveneens aandacht naar het feit dat bij deze betoging een auto
van de gemeentepolitie voorop reed. Eén van de agenten verklaarde dat de auto
er toevallig was om het verkeer te regelen, terwijl een tweede zei dat andere
burgemeesters van andere partijen hetzelfde doen bij andere
manifestaties.
De Ertzainas bleven anoniem en ze
getuigden van achter een scherm.
En met deze futiliteiten
houdt één der meest geavanceerde landen van de wereld, geleid door
democraten (om de woorden van Aznar te gebruiken) zich een hele dag bezig!
In een communiqué, vandaag 09 januari 2007 verstuurd aan de krant GARA, verklaart ETA verantwoordelijk te zijn voor de aanslag op de luchthaven Barajas.
ETA handhaaft het staakt-het-vuren van 22 maart 2006
ETA had zeker niet de bedoeling slachtoffers te maken, en klaagt aan dat de autoriteiten geen rekening hebben gehouden met hun waarschuwing, tot 3 maal toe. De exacte plaats van de bomauto werd vrijgegeven. Ook de waarschuwing niet aan de bom te komen, werd doorgegeven. ETA vraagt zich af waarom de parking dan niet volledig ontruimd werd, terwijl 1 uur op voorhand de waarschuwing bekend raakte.
ETA stelt de regering, de PSOE en de PNV van Imaz verantwoordelijk voor de ernstige situatie.
ETA drukt kristalhelder de wil uit om het vredesproces te stimuleren en te versterken, maar verwittigt terzelfder tijd dat zij het recht voorbehouden te reageren als de aanvallen op de abertzales en op Euskal Herria blijven voortduren.
Een zekere
Koen heeft een weblog gepubliceerd die handelt over Baskenland. Hij is alvast
geen nationalist, maar schreef zijn gemoedstoestand over Baskenland neer, de
dag na de aanslagen te Madrid op 11-M 2004. Ziehier zijn publicatie.
Overgenomen uit : http://vanzabildiatotzabildia.spaces.live.com/Blog
De onderstaande brief is geschreven op
vrijdagmiddag 12 maart 2004 aanslag. Veel namen en elementen waar tijdens de
trekking over gesproken is zijn er in terug te vinden... (voor de liefhebbers
van politiek!)
Ik ben geen Bask, maar een Belg die sinds 2000 in
Baskenland woon. Ik kan jullie wel iets vertellen over de
gemoedstoestandvan mijn omgeving. Ik zal er ook wat persoonlijke
commentaar aan toevoegen. De tekst heb ik spontaan geschreven en is geen
doorwrocht werkstuk. Ik kan alle feiten die ik vermeld staven. Ik begrijp
datditvoor de mensen die de aanslagen van gisteren meemaakten
misschien geen prettige lectuur is, maar ik denk dat deze verder wel relevant
is voor wat er in Spanje aan het gebeuren is. Het is een beetje tegengif voor
het continue bombardement van eenzijdige informatie die we allemaal ondergaan.
De mensen hier zijn verslagen. Ik was gisteren in
San Sebastian en nam ook de trein. Ik heb bijna alleen sombere gezichten gezien.
Ook mensen uit Baskisch Nationalistische middens zijn zwaar aangeslagen,
misschien zelfs nog meer dan andere mensen (Zou het kunnen deze onmenselijkheid
in naam van de Baskische zaak is uitgevoerd?). Het volstaat het redactionele
stuk in Gara, de krant van Batasuna en Cº,te lezen om te begrijpen dat
dit door bijna iedereen vreselijk wordt gevonden. De verklaringen van Otegi, de
leider van het verboden Batasuna zijn duidelijk: "Dit is niet ETA, dit kan
niet ETA zijn want zo onmenselijk zijn wij niet." Alhoewel ik Otegi een
vreselijk mannetje vind, ben ik geneigd hem te geloven. Batasuna heeft nooit
verpinkt bij het goedkeuren van ETA-aanslagen. Hij verwees naar 'Islamitische
fundamentalisten'. Het kan natuurlijk dat ETA, of een fractie van ETA, buiten
de structuren om heeft besloten om zo iets vreselijks te doen. Maar ETA
kenmerkt zich door een ijzeren discipline (ETA deinst er niet voor terug om
dissidenten te vermoorden). Het zou ook kunnen dat het een 'ongeluk' is geweest
waarbij de verantwoordelijke voor het waarschuwen van de hulpdiensten zijn
'werk' niet heeft gedaan (de laatste lichting Etarras is bepaald onhandig).
Het is waar dat ongeveer de helft van de mensen
die in Baskenland wonen flirt met het idee van een onafhankelijk Euskadi
(Euskal Herria), waarbij men naast de drie provincies van 'la Comunidad
Autonoma Vasca' (Gipuzkoa, Bizkaia en Alava) ook de provincie Navarra en de
drie Franse 'provinties' (Lapurdi, Benaparra, en Zuberoa) insluit in dit
utopisch Baskenland. In dit droomland zal Baskisch worden gesproken (naast
Spaans en Frans) en zal de Baskische 'levenswijze' niet voortdurend bedreigd
worden door het centralisme van Madrid en Parijs. In de praktijk weet niemand
goed hoe dit gerealiseerd moet worden (het lijkt mij eerlijk gezegd een
knettergek idee). De mensen die dit voorstaan, noemen zichzelf Abertzales. Er
zijn twee strekkingen. De PNV-strekking (Partido Nacionalista Vasca) en de
Izquierda Abertzale (waartoe onder andere Batasuna behoort). De PNV is een
conservatieve partij, terwijl de Izquierda Abertzale er een eerder Marxistische
visie op nahoudt. Het wringt dus meer dan een beetje tussen deze twee
strekkingen (er is ook nog EA, die tussen beide in schippert).
Het basisidee is dat het Euskera (Baskisch) als
eeuwenoude taal bedreigd is. Ik vind het Euskera een prachtige oude taal, rijk
aan oude concepten (bijvoorbeeld veel snijvoorwerpen bevatten de stam aiz- wat
afstamt van haitz, rots of steen: aizto, mes; aizkora, bijl; aiztur, schaar).
Je waant je zo direct onder het prehistorische herdersvolk in de Steentijd
(aberrats: rijk, hij die veel dieren heeft). Het is verder een zeer
ingewikkelde taal met meer dan 15 verbuigingen, zeer uitgebreide reeksen
hulpwerkwoorden. Er is het grapje onder de studenten dat je meer dan een jaar
moet studeren om tegen een meisje/jongen te kunnen zeggen in het Euskera:
"Ik hou van jou". Genoeg frivoliteit.
Tijdens de Franco-tijd is het er vreselijk aan toe
gegaan in Baskenland (zoals trouwens in de rest van Spanje). Het Baskisch was
verboden (tot op grafzerken toe werden de namen verspaanst), een enorme
politieke repressie, vervolging, standrechterlijke executies (mensenjacht door
deGuardia Civil in de bergen), enz.Baskenland heeft een traditie
van guerilla-maquís of hoe je het wil noemen. Verder heeft Baskenland een enorm
industrieel potentieel (een goudmijntje voor technische vertalers) en was
tijdens het Franco-tijdperk één van de broeinesten vanillegale syndicale
acties die vaak bloedig werden neergeslagen, en in de straten vele doden achterlieten.
In deze repressieve sfeer van enerzijds een 'nationale droom' en anderzijds
syndicale actieontstond de verzetsgroep ETA op het einde van de jaren 50
en evolueerde in de jaren 60 tot een 'bevrijdingsleger' voor Euskadi.Eens
gearresteerd (indien niet ter plekke doodgeschoten) stonden de leden zeer zware
straffen te wachten. Eén van de kenmerken van dit fanatieke gedoeis de
stoïcijnsheid waarmee de leden de martelingen, willekeurige arrestaties, enorme
gevangenisstraffen enz. ondergaan. Het lijkt hun allemaal niet te deren (en dat
blijft nu ook nog waar). De documentaire 'El proceso de Burgos' laat horen hoe
de ETA-leden de verbouwereerde rechters uitdagen, terwijl ze weten dat ze ter
dood zullen worden veroordeeld (later onder internationale druk omgezet in
gevangenisstraffen). Deze film is volgens mij een zeer verhelderend document.
ETA vermoorde in 1973 de gedoodverfde opvolger van Franco. Bij syndicale actie
wordt zelfs buiten Baskenland door de arbeiders naar ETA gerefereerd. ETA had prestige. Na 'la transición'
legt een deel van ETA de wapens neer en voegt zich uiteindelijk bij de
traditionele partijen (ETA político militar). Ondertussen blijft een radicale
vleugel (ETA militar) aanslagen plegen. De vervolging is ook niet van de poes
en het folteren en standrechtelijk executeren gaat gedeeltelijk verder in
Baskenland (er heeft geen zuivering plaatsgevonden onder de Guardia Civil na
la transición). Er wordt totaal geen aandacht besteed aan de mensenrechten en
de politie kan handelen naar eigen goeddunken zonder veel controle Onder de
socialistische regering van Filipe Gonzalez wordt in de jaren 80 in Baskenland
in kringen van de Guardia Civil, de Policía Nacional en de 'gobernadores
civiles' van Gipuzkoa en Bizkaia plannen gesmeed om ETA manu militari op illegale wijze uit te roeien (GAL:
Grupos Antiterroristas de Liberación). Hierbij worden huurmoordenaars
uitgestuurd naar Frans Baskenland en het 'Departement des Landes' om vermeende
Etarras te vermoorden en te ontvoeren naar Spanje. Bij dit soort acties werden
onschuldige mensen gedood, naast Etarras. Sommigen werden naar San
Sebastian ontvoerd waar zij na foltering in duistere lokalen van de politionele
diensten (de kazerne van 'Intxaurondo' - bij de noteboom - in San Sebastian is
hierbij zeer berucht) vermoord. Mensen verdwenen plots en nooit meer werd iets
van hen gehoord. Het was een publiek geheim wat er met hen gebeurd was (la
guerra sucia). De regering greep niet in (of was betrokken?). Tot op een dag
een Frans zakenman klacht indient tegen de Spaanse staat wegens ontvoering en
foltering. De politionele diensten hadden de verkeerd man laten ontvoeren. Dit
heeft geleid tot de beruchte GAL-processen.
Dit allemaal om de paranoïde wereld te schetsen
waarin het drama van het ETA-terrorisme is ontstaan en geëvolueerd. De ultras
van ETA zijn compleet autistisch. Pijn en leed schijnt hun niet deren. Ze zijn
bereid zich op te offeren voor hun Euskadi.
De regering voert 'la dispersión' in.
ETA-gevangenen worden 'verspreid' over de ganse Spaanse geografie (die loopt
tot in Canarias!). Om hun zoon of dochter 20 min. te zien moeten vader, moeder,
broer of zus vaak tot 1000 km reizen. Zij hebben tenslotte niets misdaan. Deze
politiek van verspreiding werd uitgedokterd om de re-integratie na de celstraf
te bevorderen (weg van de ETA-invloed in Baskische gevangenissen). In de
praktijk wordt dit als een extra - niet in de wet voorziene -straf gezien (en is dat het ook in de praktijk). Dit
is één van de grote eisen vanuit Baskenland: breng de ETA-gevangenen dichter
bij huis.
Het zijn hier de dagelijkse familiale drama's; de
grote schrik van Baskische ouders is op een dag te moeten vernemen dat je zoon
of dochter bij ETA hoort. Iedereen heeft hier vrienden die in ETA
'verschwunden' zijn. Soms zijn het geweldadige figuren, maar vaak ook
'rechtlijnige' jongeren, waarvan je niet kan begrijpen hoe het mogelijk is dat
ze zich aan zoiets overgeven (de dochter van de lerares Engels van mijn vrouw
bleek op een dag betrokken te zijn bij de moord op Ernest Lluch; via vrienden die
haar bezoeken in de gevangenis van Soto de Real weten we van alles over haar -
zij blijkt nu pedagogie te willen studeren). Niemand begrijpt iets van de
'depersonificatie' die iemand ondergaat. Zo heeft iedereen hier kennissen,
familie of vrienden die bij ETA betrokken zijn, of zijn geweest. Dit wordt hier
in Baskenland als zeer dramatisch ervaren. Een typische Baskische, politiek
actieve familie telt tenminste één politicus die met lijfwachten door het leven
moet (PSOE of PP), een paar nationalisten, en een neef of nicht bij ETA.
Wat mij sinds het begin heeft verbijsterd is de
haat die hier leeft en gecultiveerd wordt. Het feit dat jonge, schijnbaar
normale mensen zich langzaam converteren in een autistische vreselijke
persoonlijkheid. Alle vreselijkheden vanwege de Spaanse staat (zie verder)
worden hier uitvergroot, gecultiveerd en vaak ook door weldenkende mensen
overdreven. Ik heb met mijn vrouw, die een 'echte Baskische' is, maar er
helemaal geen nationalistische gevoelens op na houdt, voortdurend discussies
over de politionele repressie. Mijn vrouw wordt verschrikkelijk zenuwachtig bij
een politieversperring. Ze denkt dat ze mogelijks door de Guardia Civil zal
worden mishandeld. Na een inbraakpoging in onze auto moesten we helemaal
omrijden om de aangifte toch maar niet bij de Guardia Civil te moeten doen.
Haar vader, een man uit Segovia, had het ongeluk om zo'n 15 jaar geleden
eventjes te zijn ontvoerd door Etarras die met zijn auto een bankoverval hebben
gepleegd en daarna netjes de auto in een bos zonder schade achterlieten. Zijn
getuigenisverklaring bij de Guardia Civil was een zeer pijnlijke ervaring in de
zin dat hij aanvankelijk als verdachte werd beschouwd. Het is iets waar hij nu
nog steeds niet over wil praten.
Ik ben vaak tegengehouden door de Guardia Civil en
telkens uiterst correct behandeld. Maar de schrik leeft hier wel.
Sinds het bestand van ETA eind de jaren 90 werd er
openlijk gedroomd van een Baskische staat. Er was het akkoord van Lizarra -
Estella (waar de Baskische regering met ETA onderhandelde over een staakt het
vuren en het manoeuvreren naar de onafhankelijkheid). Na het hervatten van de
terreur vanwege ETA heeft de Baskische regering van Ibaretxe de betrekkingen
met Batasuna verbroken (officiële tenminste). Het 'Plan Ibaretxe' waarbij als
voorwaarde werd gesteld het 'neerleggen van de wapens' vanwege ETA voor
het organiseren van een referendum over 'zelfbeschikking' volgens het fameuze
'Plan Ibaretxe'. Dit plan is volgens mij heel vaag, en laat in het midden of
Baskenland onafhankelijk zal zijn of niet. Het is volgens mij een nogal idioot
plan dat aanneemt dat de Baskische regering de Spaanse grondwet kan
herschrijven. Ik denk niet dat veel mensen geloven in dit plan (het maakt deel
uit van de Baskische droom), maar voel wel dat veel mensen graag eens via een
referendum zouden willen duidelijk maken dat ze niet bij Spanje horen. Ik denk
dat Ibaretxe oprecht probeert het geweld van ETA te verhinderen. Ook enkele
leden van de PNV (zijn partij) zijn vermoord, naast vele leden van 'zijn'
Ertaintza (de Baskische autonome politie). Ik heb ook met enkele kleine
industriëlen van PNV-strekking gesproken die toegaven te worden afgeperst door
ETA. De 'dagelijkse bomaanslagen' en brandstichtingen van ETA die de nationale
pers nooit halen werken evenzeer op de zenuwen van de PNV-industriëlen als van
de rest van de bevolking. Iedereen wil eigenlijk van het kankergezwel ETA af.
We durven hier wel bordje 'ETA EZ - ETA NO' niet voor onze deur hangen.
In dit klimaat van enerzijds de grove schendingen
van de mensenrechten vanwege ETA (de dagelijkse bedreiging van politici,
journalisten en tegenstanders van ETA in de zgn. 'kale borroka' waarbij
gemaskerde jongeren brandstichten, bommetjes plaatsen, bedreigen en op andere
manieren het leven onmogelijk maken - de dagelijkse realiteit in Euskadi!) en
anderzijds de politieke strijd tussen de 'constitutionalisten' (los buenos) en
de 'independentistas' (los malos) worden zowel vanuit Madrid als vanuit Vitoria
(de hoofdplaats van de Baskische Autonome regio) de communicatiemedia bespeeld,
en worden we dagelijks ingelepeld hoe idioot de Centrale Regering (via de
Baskische televisie) of de Baskische regering (vooral via TVE) wel is. Het is
te pas en te onpas al 'plan Ibaretxe wat de klok slaat. Ik denk dat de doorsnee
Spanjaard stilaan Baskenland haat omdathet zowat de helft van het
journaal inneemt, terwijl de economische problemen van bijv. Andalusië
misschien veel belangrijker zijn (ik zeg maar iets). De centrale regering
gebruikt ETA te pas en te onpas om de oppositie van zwakheid of weet ik het
veel te beschuldigen. Noch Maragall, noch Carrod, noch Ibaretxe zijn
handlangers van ETA, laten we een beetje objectief blijven. Wie niet geloofd in
de anti-terrorismepolitiek van de regering is een medestander van ETA volgens
de regering.
EenBaskische cineast, Julio Medem, maakt een
naar mijn smaak tamelijk objectieve documentaire over het Baskisch conflict (La
Pelota Vasca; misschien moeilijk te begrijpen voor wie het referentiekader
mist), waarbij uitdrukkelijk iedereen op respectvolle wijze aan het woord wordt
gelaten, en waarbij ironie en zelfkritiek niet ontbreken, wordt volledig zwart
gemaakt vanuit Spaans nationalistische kringen, door de Minister van Cultuur
(die daarna toegeeft de film niet te hebben gezien) en door de Asociación de
Victimas del Terrorismo. Er wordt opgeroepen de film te boycotten, Medem wordt
overal belaagd. De arme man heeft niks met ETA te maken en is het slachtoffer
van een compleet idiote heksenjacht die niets met ETA te maken heeft. Gelukkig
voor hem kwamen zijn collega's uit de filmwereld hem ter hulp.
Wat mij persoonlijk nogal heeft aangegrepen, en
mij misschien de ogen heeft geopend is de sluiting van de Baskische krant
Egunkaria vorig jaar. Dit was de enige krant die volledig in het Baskisch
verscheen, waaraan ik zelf een paar keer heb meegewerkt en waar enkele
vriendenjournalisten werkten. Op een dag wordt de krantenredactie met veel
machtsvertoon door de Guardia Civil bezet en worden een tiental mensen
gearresteerd onder de terrorismewetten (verschillende journalisten en o.a. de
hoofdredacteur) op order van 'juez de la Audiencia Nacional' Garzón. De
krantenredactie wordt gesloten, alle werknemers staan op straat. De directie
van de krant wordt beschuldigd de 'witwasmachine' van het geld van ETA te zijn.
Zware beschuldigen dus. Na enkele dagen komen de meeste mensen terug vrij (de
meeste op borgtocht). In het journaal van de Baskische televisie kon je de
beelden zie van die mannen bij het verlaten van de gevangenis, duidelijk zeer
aangeslagen. Martxelo Autamendi, de hoofdredacteur verklaart te zijn gefolterd
terwijl hij door de politionele diensten werd ondervraagd. De Minister van
Binnenlandse Zaken wimpelt het ter plekke af als complete nonsens (In Spanje
wordt niet gemarteld). Hier in Baskenland kan je overal foto's zien van
ETA-gevangenen die blijkbaar zwaar zijn mishandeld tijdens hun ondervraging.
Wie gearresteerd wordt onder de terrorismewetten kan 72 uur worden vastgehouden
door de politie alvorens voor de rechter te verschijnen, en alvorens op een
vertrouwelijke advocaat beroep te kunnen doen. Ik heb er op gelet. In
Baskenland gebeuren aanhoudingen vaak op donderdag, zodat men een extra zondag
heeft (Men kan blijkbaar pas op maandagmorgen voor de rechter verschijnen).
De beschuldiging van foltering tijdens de
politieverhoren zijn zeer frequent in Baskenland. Het kan nu natuurlijk zijn
dat in een aantal gevallen dit compleet verzonnen is (ik twijfel er zelfs niet
aan). Maar er wordt nooit aandacht aan besteed in Spanje. In het algemeen vindt
'Jan met de pet' het zelfs goed dat vermeende terroristen gefolterd worden. Ik
niet. Ik denk dat het compleet onproductief is mensen te folteren (op een dag
komen ze terug vrij als monsters), los van het feite dat het niet past in mijn
humanistische levensvisie. De GAL-affaire, de foltering en de 'disperción' zijn
de favoriete thema's die de ETA-extremisten gebruiken in hun propaganda tegen
'Spanje' en bij de werving van hun militanten.
Ik was zeer verbaasd dat zelfs El País geen
aandacht besteedde aan de verklaringen van Otamendi over foltering. Spanje wil
niet weten dat onder de terrorismewetten maatregelen worden genomen die onwettelijk zijn en bovendien
contraproductief zijn, en nog meer haat creëren. Otamendi is een man die in
Baskische culturele middens gerespecteerd wordt. En ik voelde hier heel goed
dat zelfs mensen van de PSE (Baskische Socialisten) er niet aan zijn
verklaringen twijfelden.
De krant is en blijft gesloten. Dit is niet de
eerste keer dat dit gebeurt in Baskenland. De krant Egin werd gesloten in 98
onder beschuldigingen van bendevorming (de juridische omschrijving doet er hier
niet toe), de persen werden vernield en het kwam nooit tot een rechtszaak.
Hetzelfde verhaal is aan het gebeuren met Egunkaria. In november vorig jaar werden
opnieuw enkele mensen gearresteerd en daarna terug vrijgelaten (de
beschuldigingen gingen over toen slechts over belastingsfraude).
In Baskenland wordt slordig omgesprongen met de
rechtstaat. De staat heeft het monopoly van het geweld, maar moet dit ook
correct aanwenden, en controleren of haar macht niet misbruikt wordt vooral
waarbij het over zulke onrustverwekkende zaken als terrorisme gaat. Het lijkt
of men zich in Madrid helemaal niet interesseert voor wat er hier in de mensen
hun hoofd omgaat (ik heb het hier over opgevoede weldenkende mensen). Het feit
dat mensen bedreigd worden of het slachtoffer worden van terrorisme, kan geen
excuus zijn voor het niet naleven van basisnormen in de behandeling van
gevangenen, het mishandelen van mensen (waarvan de schuld nog niet eens
vaststaat) en het misbruiken van de terrorismewetten om de Baskische culturele
middens te bedreigen.
De waarheid is vaak niet wit of zwart maar grijs.
ETA is geïnfiltreerd in de Baskische culturele organisatie, in banken (waar ze
gegevens verstrekken aan ETA over wie afgeperst kan worden), tot zelfs in de
politie (regelmatig wordt er bij de stadspolitie eentje uitgevist), in het
gevangeniswezen. Dus op de keeper beschouwd is alles ETA. Kortom de toestand is
ernstig en vraagt veel meer beleid dan er met de vage borstel door te gaan.
Als men wil dat ETA de wapens neerlegt zal men
maatregelen moeten nemen om degenen die nu in de clandestiniteit ergens in
Frankrijk leven een bestaansminimum te bieden, ze te scholen, ze psychologisch
te begeleiden (zoals in Noord-Ierland aan het gebeuren is). Het wanttrouwen
tegenover de Spaanse staat dat in Baskische middens leeft zal moeten weggenomen
worden, door een eerlijke objectieve rechtsgang (en ook veroordeling van de
folteraars, en het uitbannen van deze praktijken), het respecteren van andere
meningen, er zal een soort 'waarheidscommissie' nodig zijn die het verleden
doorlicht om af te geraken van het idee van de goeien en de slechten
Nooit praten met terroristen is voor mij onzin.
Een vertrouwensman van Aznar is gaan praten met ETA in 1997. Se hace la paz con
el enemigo. De poging van Rovira Carrod om met ETA te gaan praten is afgedaan
als collaboratie. De man is verguisd. Maragall is verguisd. Wel. Het zullen
mensen als Carrod zijn (of je het eens bent met hun standpunten of niet) die
mogelijk de ETA-top kunnen overtuigen op te houden met hun zinloos gedoe.
Carrod is een man die in Baskenland zeer gerespecteerd wordt en die er in Catalunya
zelf is in geslaagd om het geweld van Terra LLure te doen stoppen.
Ik ben in tegenstelling tot de meeste Basken voor
een politieaanpak (maar dan op correcte wijze) en voor een parallelle aanpak
waarbij psychologische, sociale aspecten worden aangepakt, waarbij wordt
voorkomen dat zelfs de gewone mensen er paranoïde ideeën op na houden. Pas dan
zal er vrede kunnen groeien in Baskenland.
In Baskenland is er een vredesbeweging Elkarri,
die niet zoals Basta Ya, alles wat Baskisch is verketterd. Ze heeft zinvolle
therapeutische voorstellen, maar wordt verder in Spanje compleet doodgezwegen.
Er is Aralar en Zutik, partijen die zich van Batasuna hebben afgescheurd omdat
ze het ETA-geweld radicaal veroordeelden, daar wordt ook nooit verder over
gesproken in Spanje. Wie wel belang heeft in het blijven duren van het Baskisch
probleem zijn de beveilingsbedrijven die lijfwachten leveren aan bedreigde
personen en aan de regering. Mayor Oreja spande een rechtszaak aan tegen Xabier
Arzallus toen die beweerde dat de familie van Mayor Oreja, Minister van
Binnenlandse Zaken in de eerste regering van Aznar, grote economische belangen
heeft in de beveiligingssector. De rechtbank gaf het gelijk aan Arzallus. De
familie Mayor Oreja heeft belangrijke economische belangen in Eulen
Seguridad-Protecsa. Jaime Mayor Oreja is dan ook een van de radicaalste
politici betreffende de aanpak van Baskenland. Het is niet erg koosjer dat zijn
broer José María Mayor Oreja bestuurslid is van voornoemde firma terwijl
hijzelf en zijn opvolger Rajoy gebruik maken van de diensten van voornoemde
bedrijven voor miljoenen Euros. Hierover is vorig jaar in de nationale pers
(bijna) niet gerept, maar de paranoïde Basken hebben het wel gelezen (en wisten
het al).
De Rechter van Penitentiair Toezicht van dienst, Ruth Alonso (zie foto), strijkt opnieuw heel Spanje tegen de haren in door twee Baskische politieke gevangenen in voorlopige vrijheid te stellen, omdat ze 2/3 van hun straf achter de rug hebben. Een maatregel die voorzien is in de wet (artikel 36 van de Código Penal). Niettegenstaande de wet wordt toegepast, werd Ruth Alonso overspoeld door een tsunami aan verwijten, protesten en verdachtmakingen door de democraten van het eigen gelijk.
Het gaat om Luis Mari Azkargorta die 14 jaar doorbracht in vrijwel alle Spaanse gevangenissen en María Angeles Pérez del Rio die er bijna elf jaar heeft opzitten. Beiden werden bij hun arrestatie gefolterd en werden veroordeeld na de verklaringen die ze tijdens deze folteringen aflegden. Askatasuna herinnert eraan dat er nog meer dan 100 gevangenen in dezelfde omstandigheden verkeren.
De rechtlijnigheid van magistrate Alonso is merkwaardig. Zij volgde scrupuleus de wet, tegen alle druk in.
In 1998 liet zij de toenmalige veroordeelde Jon Idígoras op bezoek gaan bij de gevangene Joseba Martín. In 1992 verleende zij de voorlopige vrijheid na 3/4 van hun straf aan Isidro Etxabe en Juan Antonio Urrutia, in 1994 aan José Ramón Bidaburu, in 1995 aan José Miguel Latasa Guetaria,in 2002 aan Felix Ramón Ostoaga, in 2003 voorPedro Narbarte Gil. Er zijn nog een paar voorbeelden. Telkens kreeg de magistrate het hard te verduren, ondanks het feit dat zij de wet toepaste. Bij een gelijkaardige vrijlating door Alonso kondigde het PP-regime Aznar meteen een wetswijziging aan die dit in de toekomst zou beletten. De Dienst van Penitentiair Toezicht werd ook overgeheveld naar de Audiencia Nacional. Hierover verklaart de magistrate:
Testimonio: (getuigenis)
Ruth Alonso, Magistrada de la Sección Primera de la Audiencia Provincial de Bilbao:
«En la práctica existe una cadena perpetua encubierta» (In de praktijk bestaat er een verdoken levenslange straf)
Hitza eta erabakia, askatasunez Het woord en de beslissing, in alle vrijheid.
Gisteren, 6 januari 2007, had El Movimiento pro Amnistía, de beweging voor
Amnestie, verzamelen geblazen in de velodroom van Anoeta te Donostia. De dag
voordien had de Audiencia Nacional de bijeenkomst verboden en de regering van
de Baskische Gemeenschap had de daarop volgende betoging verboden (recht op
vrije meningsuiting bestaat niet voor Basken). En dan is men verwonderd dat er
protest komt. De beweegredenen voor de bijeenkomst, was een plan aanreiken om
uit het slop te raken.
De velodroom was hermetisch afgegrendeld door de oproeppolitie van de
Ertzaintza (de Beltzas genoemd, omdat ze in het zwart gekleed zijn met
bivakmutsen op) en dus werd beslist om, ondanks het verbod, toch een betoging
te houden, wat ook gebeurde. Duizenden en duizenden nationalisten kwamen op
voor hun rechten. Het hadden er nog veel meer kunnen zijn, maar de Guardia
Civil had buiten de stad een groot aantal bussen tegengehouden en iedereen doen
uitstappen. Bij het tegenhouden van de autobussen buiten de stad werd een
medewerker van de Parijse radio Txalaparta, Sebastian
Bedouret, aangehouden. Hij maakte deel uit van een internationale delegatie die
de bijeenkomst wilde bijwonen.
De PNV, de zogenoemde nationalistische partij die alle dissidente en
rechtlijnige nationalisten de mond snoert, kreeg de volle laag: PNV español,
de PNV is Spaans! Dit is de hoogste vernedering die Bask kan ondergaan. Ook de
ordetroepen van de Ertzaintza kregen er van langs: Zuek ere txakurrak zarete,
ook jullie zijn honden. Txakurrak is een scheldnaam voor de Guardia Civil.
Op aansturen van de Ertzaintza die er op wees dat de betoging verboden was,
nam een vertegenwoordiger van El Movimiento pro Amnistía, met name Juan Mari Olano, zijn verantwoordelijkheid op en onder het zingen
van het lied van de Baskische soldaat "Eusko Gudariak", werd de
vreedzame betoging beëindigd. Vreedzaam? Dat dacht men. Toen de massa zich
wilde verspreiden, begon de afgerichte politie plots op de menigte in te slaan en
werden de grootste anti-oproepmiddelen bovengehaald. Alle straten rondom de
betoging zagen zwart van telegeleide politiemarionetten.
Het is niet de eerste keer en het zal zeker niet de laatste keer zijn. Hier volgt het relaas van een koppel uit Asturias. Een relaas uit de reeks ongeloofwaardige gebeurtenissen.
Jammer genoeg zijn die gebeurtenissen wel degelijk geloofwaardig en ook echt gebeurd.
Het verhaal verscheen deze week in de krant Gara. De Spaanse politie heeft een dossier aangelegd tegen een koppel woonachtig in Asturias, omdat zij Basken ontvangen hebben in hun huis: familieleden, kennissen en ouders van politieke gevangenen die hun zoon of dochter in de gevangenis van Villabona kwamen bezoeken. Heel toevallig ontdekte een advocaat het dossier bij de Audiencia Nacional, waarbij het koppel verdacht werd van samenwerking met ETA. Als bezwarende omstandigheden werden aangevoerd dat het koppel in Hernani (Baskenland) gewoond heeft, dat zij geabonneerd waren op het tijdschrift Ardi Beltza van Pepe Rei en dat zij aanwezig waren op de marathon van Donostia (volgens die geflipte politie wordt die marathon ingericht door ETA) .
Zonder het minste vermoeden of argwaan wordt het koppel al jaren lang bespioneerd en wordt hun telefoon afgeluisterd. Het koppel verklaarde aan Gara dat er een gedetailleerd verslag over hen bestaat sedert halverwege de jaren 90: hun gewoontes en gebruiken, hun telefoongesprekken, enz
De Audiencia Nacional moest noodgedwongen de zaak seponeren, maar de Spaanse politie wist van geen ophouden. Nu werd er openlijk tegen hen opgetreden. Na een ondervraging van het koppel op het politiebureau waren documenten verdwenen. Resultaat, het koppel werd van diefstal beschuldigd, tot dat de documenten op het bureau van een andere politieagent werden teruggevonden.
Te zot om los te lopen is het feit dat een telefoongesprek vanuit een grot (de man heeft als hobby speleologie) naar een kennis in Errenteria (Baskenland) uitgelegd werd als een geheime afspraak. De kennis zou een Etarra zijn (hij was bij de vakbond LAB), en het gesprek zou vanuit een zulo gevoerd zijn (een zulo is een schuilplaats waar ETA wapens verbergt).
Waartoe een jarenlange hersenspoeling door de rechtse media (ABC, COPE, EL PAÍS, EL MUNDO ) kan leiden. Manicomio is Spaans voor gekkenhuis.
In de krant Gara, exact 2 jaar
geleden, oppert de schrijver Carlo
Fabretti de stelling: Stel
dat ik Guardia Civil was .
Hij zegt dat hij zich als
schrijver vaak in de plaats van een personage moet stellen. Stel dat ik een
eerbaar Guardia Civil was en een intelligentiequotiënt van 70 had (het minimum om aanvaard te
worden) [Een aantal jaren geleden werd vastgesteld dat steeds meer kandidaten
voor de Guardia Civiles en militairen het minimum-IQ niet haalden. Daarvoor
vond men in Spanje de volgende intelligente oplossing: ze verlaagden het
minimum.]
Ik zou me dezer dagen niet goed voelen, aldus Fabretti, als ik de krantentitels in de kiosken las: een
vrouw verkracht met een pistool onder bedreiging dat er geschoten zal worden. Ik
zou me afvragen of de getuigenissen van Amaia Urizar
waar zijn of gelogen. Als ze gelogen zijn, waarom laat de Guardia Civil dan een
dergelijke beschuldiging toe? Als ze waar zijn, waarom wordt dan niemand
gestraft? Als ik GC was, zou ik een onderzoek vragen omdat sommige collegas
ons uniform onteerd hebben en gespuwd hebben op mijn vlag en de Grondwet en de
Rechtstaat vernederd hebben. Ik zou sprakeloos zijn als ik de verklaringen van
Anika Gil over de gelijkaardige folteringen en seksuele vernederingen had
gezien in de film La Pelota Vasca, die duizenden gezien hebben. En als ik
Minister van Binnenlandse Zaken zou zijn ..
Het Grondwettelijk Hof heeft gisteren, 3 januari 2007, een zaak ten laste
van Arnaldo Otegi verwezen naar de Audiencia Nacional.
Het TSJPV- Tribunal Superior de Justicia del País Vasco had Otegi in mei
2004 veroordeeld tot 15 maanden gevangenisstraf en 8 jaar ontzetting uit zijn
burgerrechten wegens verheerlijking van het terrorisme. In juni 2001 had hij
op de begrafenis van Olaia
Kastresana (zie foto) gevraagd te applaudisseren voor alle Gudaris
(Baskische soldaten) die hun leven veil hadden in de lange strijd voor
zelfbeschikking.
Otegi was tegen dit vonnis in beroep gegaan, omdat hij oordeelde dat het
TSJPV niet bevoegd was in deze zaak. In januari 2006 werd het beroep door het
Hooggerechtshof behandeld en Otegi werd in het gelijk gesteld. Maar terzelfder
tijd werd aan de uitspraak toegevoegd dat het proces moest overgedaan worden.
En nu is het zover, Otegi moet binnenkort, voor de zoveelste maal, voor de
Audiencia Nacional verschijnen.
Onmiddellijk na de aanslag op de terminal van het vliegveld Barajas te
Madrid verklaarde premier Zapatero, die ijlings uit vakantie terugkeerde, dat hij de vredesonderhandelingen met ETA opschortte tot ETA een keihard bewijs
leverde dat het onherroepelijke de wapens zou neerleggen.
Onder druk van de hysterische meute persmuskieten van kranten als ABC, LA
RAZÓN, EL PAÍS, EL MUNDO, CORREO DIGITAL, LIBERTAD DIGITAL en
soortgelijke lakeien van PP-strekking, zag Zapatero zich genoodzaakt bij te
sturen en verklaarde dat het staakt-het-vuren ten einde was. De verantwoordelijkheid voor de breuk wordt op naam
van ETA geschreven. Over de eigen verantwoordelijkheid en de op haat gestoelde
hetze van de regimepers werd wijselijk gezwegen. De zwakte van staatsman
Zapatero is oorverdovend. Electoraal gewin (met waarschijnlijk bloedvergieten
als gevolg) stellen boven vrede, getuigt niet van groot staatsmanschap. De
Partido Popular en de ultras allerhande zijn intussen de flessen champagne
aan het ontkurken. Als, zoals dat ranzig rechts clubje eist, er een formele bevestiging van de breuk komt,
zal de drank overvloedig vloeien. Dan staat Zapatero in zijn rode hemd.
Merkwaardig, en wat mij betreft volkomen terecht, is de reactie vandaag 2 januari
2007 van de Catalaanse partij ERC-Esquerra Republicana de Catalunya aan de Catalaanse radio Ona
Catalana door woordvoerder Joan Ridao: El govern espanyol ha de valorar els gestos i
renúncies que durant mesos ha fet lorganització armada, mentre que per part de
lEstat no shan arribat a concretar gestos com lapropament dels presos.Niettegenstaande de geweldadige aanslag
op Barajas zou het van intellectuele oneerlijkheid getuigen om niet te erkennen
dat ETA het grootste deel van zichzelf gegeven heeft in het vredesproces,
terwijl de regering Zapatero geen enkele geste of ook maar de geringste
tegemoetkoming gedaan heeft om op die manier het proces tot een goed einde te
brengen.
Ik weet niet of de soep zo heet gegeten zal worden als ze nu wordt opgediend.
Maar wat bezielde ETA? Wordt de trein van dood en vernieling terug op de sporen
gezet of was het blufpoker, een waarschuwing, een laatste stuiptrekking of
terug naar af? Ik weet het echt niet. Wat ik wel weet, is dat de Baskische
nationalisten weer opgejaagd wild zullen zijn (alle Basken zijn van ETA). Om
een definitief oordeel te vellen, is het nog wat vroeg. Het Baskische Volk,
maar ook de gematigde Spanjaard, verdient beter.
Ik durf bijna niet pleiten voor bezinning, want de PP staat klaar met botte
bijl om op alles in te hakken wat naar vrede ruikt.
De linkse
nationalisten van Euskal Herritarrok (EH), de opvolgers van Herri Batasuna,
blijven afwezig op de plechtigheid onder de oude eik in Gernika waarbij Juan
José Ibarretxe zijn taak van Lehendakari, President van het Baskische Volk,
opneemt.
Ibarretxe
gebruikte hiervoor de formule die in 1936 door de eerste Lehendakari, José
Antonio Aguirre, geformuleerd werd:
«Ante Dios humillado, en pie sobre la tierra Vasca, en recuerdo de
los antepassados, bajo el árbol de Gernika, ante vosotros, representantes del
pueblo, juro desempeñar fielmente mi cargo.»
Ootmoedig
voor God, staande op Baskische grond, denkend aan de voorouders, onder de boom
van Gernika, tegenover jullie, vertegenwoordigers van het volk, zweer ik trouw
mijn functie te bekleden.
De tekst werd in het Spaans en in het Baskisch gezegd, in
aanwezigheid van o.a. de 94-jarige moeder van Ibarretxe.
De klap op de terminal in Barajas, die bijzonder hevig was, is hard aangekomen en totaal onverwacht. Zapatero die van zichzelf dacht op goede weg te zijn, moet inbinden en schort alle vredesgesprekken op, maar verbreekt ze niet. De inlichtingendiensten en de politie waren ervan overtuigd dat ETA niet zou toeslaan. Tot overmaat van ramp werd s avonds, diezelfde 30 december 2006, een bomalarm gemeld in Donostia met als doel de Comandancia de Marina in de Parte Vieja. Het was vals alarm. Worden hier vuile spelletjes gespeeld?
De kranten staan uiteraard bol van de trieste gebeurtenis en het proces van criminalisering van het Baskisch nationalisme is opnieuw ingezet. Veel kranten spreken nu al van een aanslag van Batasuna-ETA. De twee organisaties worden doelbewust in één adem genoemd.
Hoe moet die aanslag nu ingeschat worden?
Heeft Josu Ternera, de toponderhandelaar van ETA met de regering, geen controle meer over zijn troepen?
Was het aangekondigde staakt-het-vuren, van 9 maanden geleden, een manoeuvre om te kunnen herbewapenen?
Is er een scheuring in de maak binnen de gewapende organisatie?
Die drie opties die door de regimepers naar voren worden geschoven, zijn niet realistisch. ETA heeft altijd de acties met eenparigheid van stemmen beslist. Discipline staat bij hen bovenaan.
Al ben ik verre van expert, ik zie als enige verklaring een niet mis te verstane waarschuwing, een represaillemaatregel, omdat de regering, niettegenstaande alle beloftevolle verklaringen in de media, nog geen enkele stap vooruit gezet heeft. Zand in de ogen strooien, was het motto en voornamelijk tijd winnen. Dat is nu net wat ETA niet wil. De onlangs gehouden bijeenkomst tussen regering en ETA heeft die laatste gesterkt in de overtuiging dat er niets gebeurt, dat vorige afspraken (want die moeten er zijn geweest) niet worden nageleefd. Ik denk dat de aanslag te Madrid geen officiële breuk is van het bestand. ETA zou een breuk in niet mis te verstane bewoordingen hebben aangekondigd. We moeten ook het feit onder ogen zien dat in de komende weken en maanden een 200 nationalisten voor de rechtbank moeten verschijnen, met als hoofdgerecht de leiders van Batasuna.
Macroproces 18/98 (met 56 beklaagden) is al meer dan één jaar aanhangig De zaak Jarrai, voorzien voor 18 januari 2007 met 24 beklaagden.
De zaak Batasuna met heel wat leidende figuren
De zaak Egunkaria blijft ook nog open.
De zaak Gestoras en Askatasuna met 27 beklaagden.
De zaak Udalbiltza met 11 beklaagden
Kortom, het gehele Baskische Nationalisme moet binnenkort nog maar eens terechtstaan.
