Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
31-05-2008
Alle registers worden opengetrokken
Herderlijk schrijven doet de potjes overkoken 31 mei 2002
De Baskische bisschoppen Ricardo Blázquez en Karmelo Echenagusia (Bilbao), Juan María Uriarte (Donostia) en Miguel José Azurmendi (Gasteiz) tonen hun ongerustheid over de gevolgen van de Partijenwet die de bedoeling heeft de partij van de linkse nationalisten, Batasuna, te verbieden. Dit staat in hun herderlijk schrijven van 31 mei 2002, onder de titel Preparar la Paz.
En wat zegt de PP-Regering? De bisschoppen vertegenwoordigen niets! Volgens Pio Cabanillas verdedigen de bisschoppen de straffeloosheid van Batasuna, de vrede van de lafaards.
Kort nadien werd er een verklaring verspreid die door 358 Baskische priesters werd ondertekend. Hierin worden alle rechten van het Baskische volk verdedigd en bevorderd als weg om alle conflicten te boven te komen op de weg naar de vrede. Minister Piqué roept daarop zelfs de Pauselijk nuntius in Spanje op het matje. Tijdens de onzalige Francodictatuur was dit voldoende om de gelederen, onder de kromstaf weer gesloten te krijgen. Maar toen verscheen de dictator ook op kerkelijke feesten in de kerk onder het baldakijn,terwijl via het orgel de nationale hymne weerklonk.
Iturgaiz noemt het herderlijke schrijven een écht schandaal omdat de bisschoppen de beulen verdedigen en niet de slachtoffers. Nooit schreven ze een herderlijke brief bij de moord op Miguel Angel Blanco.
Xabier Arzalluz begrijpt niet wat er toch gaande is. De brief veroordeelt ETA toch krachtdadig. In punt 2 van de brief staat namelijk: La paz es incompatible con el terrorismo (Vrede is onverenigbaar met terrorisme), en verder o.a. nog: Son muchos los motivos por los que reiteramos una vez más que ETA debe desaparecer, con toda su constelación de violencia. (Er zijn veel motieven voor wie hen die blijven herhalen dat ETA moet verdwijnen, samen met de opeenhoping van geweld). Maar dan komt punt 4: No todo vale contra el terrorismo (Niet alles is toegelaten tegen het terrorisme), en dat punt was er natuurlijk te veel aan. Welke bisschop neemt nu aanstoot aan bijvoorbeeld foltering? En bij punt 7 gaan de zelfbenoemde democraten natuurlijk helemaal uit de bol: Distinguir nacionalismo y terrorismo (Er moet een onderscheid gemaakt worden tussen volksnationalisme en terrorisme). Hoe durven ze! Dat is nu net het knuffelbeertje van de zelfbenoemde democraten: volksnationalisme is terrorisme of alles is ETA.
Maar het ergst vindt de PNV-president nog de volgzaamheid van de socialistische oppositieleider, Rodríguez Zapatero, die de Spaanse Bisschoppenconferentie ging oproepen de Baskische bisschoppen tot de orde te roepen!
Volgens de Bisschop van Pamplonaechter, Monseñor Sebastián, kan het recht op zelfbeschikking van dit volk niet verdedigd worden! Sebastián trekt zelfs in twijfel dat er een Baskisch Volk bestaat.Hij is niet van mening dat Het Baskische Volk of Baskenland bezet is door anderen. Maar van de 358 priesters die zich uitspraken voor zelfbestuur horen er wel 76 tot het diocees van Sebastián! Maar de namen van deze personen werden bij een notaris ondergebracht, omdat de ondertekenaars persoonlijke of pastorale represailles vrezen. De 358 ondertekenaars sturen hun tekst nu naar de Europese bisdommen.
De Spaanse Regeringspresident,Aznarnoemt hetherderlijke schrijven een zware morele en intellectuele perversiteit.
HetVaticaanmaakte intussen bekend niet op te treden tegen de bisschoppen die zich uitspreken tegen het buiten de wet stellen van Batasuna.
Joseba Azkarraga (EA), Baskisch minister van justitie, zegt dat het niet onwaarschijnlijk zou zijn als de Baskische priesters zouden vervangen worden door militaire exemplaren. In 1974 klaagde de bisschop van Bilba, Añoveros, de situatie in Baskenland aan. Franco was woedend en stuurde een militair vliegtuig naar de vlieghaven van Sondika met de bedoeling Añoveros het land uit te zetten indien dit nodig was. Maar Añoveros haalde de Europese pers en de zaak bracht Franco veel schade toe.
Uiteindelijk zal zelfs de Spaanse Bisschoppenconferentie, méér Spaans dan Bisschop, zich toch uitspreken, met tegenzin, tegen de kritiek van de PP-regering op het herderlijke schrijven, wat Jaime Ignacio del Burgo (PP-Navarra) doet verklaren het niet verwonderlijk is dat de kerken leeglopen.
La Razón weet later te melden dat één van de ondertekenende priesters in Gara schreef, terwijl een andere een school voor Baskisch onderwijs oprichtte, alsof het om een geval van zware misdaad gaat
In een communiqué, gedateerd 26 mei 2008, gepubliceerd in de krant Gara op 30 mei 2008, waarschuwt ETA dat noch de repressieve strategie van de regeringen van Spanje en Frankrijk, noch het bedrog gecamoufleerd als autonome hervorming (de volksraadpleging van Ibarretxe) het conflict kunnen oplossen. Alleen het democratische gegeven van zelfbeschikking en territorialiteit zal ons op de weg naar vrede brengen. Het bedrog van de volksraadpleging doet denken aan het bedrog van 30 jaar geleden (de Grondwet die Euskal Herria als onlosmakelijk deel van Spanje beschouwt). Wij hebben toen het bedrog bestreden en zullen het bedrog van vandaag even rechtlijnig blijven bestrijden.
Iñaki Mallagarai gearresteerd Directeur van Euskadiko Kutxa
In Arrasate-Mondragón werd op 30 mei 2002, op last van rechter Baltasar Garzón, Iñaki Mallagarai gearresteerd. Hij was nét 56 jaar geworden
Mallagarai was intern directeur van de Spaarbank Caja Laboral Popular-Euskadiko Kutxa, en wordt ervan verdacht geldsommen van de Herriko Tabernas (Volkscafés) "beheerd" te hebben in de richting van ETA. Ook de privéwoning van de man werd doorzocht.
Hoort dit bij de heksenjacht die gaande is tegen alle nationalisten? Justitie volgt gedwee de richtlijnen van toenmalig PP-minister Mariano Rajoy: "Het is allemaal één pot nat": ETA, Batasuna, Herriko Tabernas, de Ikastolas, de Baskische Kerk en Caja Laboral. In één der "kwaliteitstijdschriften" wordt eenvoudigweg gezegd "dat de (befaamde) Coöperatieve van Mondragón altijd verdacht werd ETA-geld wit te wassen, en zodoende de belangrijkste financiële bron voor de organisatie was, maar dat er geen bewijzen waren die dit aantoonden". Als er geen bewijzen zijn, hoe kan men dan verdacht worden. In Spanje zijn bewijzen blijkbaar overbodig. El Mundo levert eveneens zijn "bijdrage" aan de "jacht" en merkt op dat het "merkwaardig" is dat er nog nooit aanslagen gepleegd werden op bankgebouwen van de Caja Laboral. Kan een krant nog lager vallen?
In de gevangenis van Alcolea, Córdoba, werd de gevangene, Unai Parot, op 29 mei 2001 door een groep van 7 functionarissen bewusteloos geslagen. De gevolgen van de slagen zijn over het hele lichaam te zien. Vooraf was hij geboeid geworden omdat hij naar een andere galerij diende te verhuizen. Toen hij in zijn nieuwe cel om een arts vroeg, werd gezegd dat die hem reeds onderzocht toen hij bewusteloos was. Behalve geslagen werd Parot ook bedreigd: "Hoerenzoon, we gaan je ophangen", "Je zult de gevangenis niet levend verlaten."
Unai Parot werd op 2 april 1990 in de buurt van Sevilla gearresteerd en zat sindsdien in Carabanchel, Herrera, Alcalá, Puerto I, Almería, Murcia, Valdemoro en nu in Alcolea. Het weinige dat hij heeft, werd hem afgenomen, zijn "thuis". Bovendien wordt hem verboden enige activiteit uit te voeren, noch zijn 3 medegevangenen uit Baskenland te zien. Het is niet de eerste keer dat Parot geslagen werd, en het zal wellicht ook niet de laatste keer zijn.
Op 25 oktober 2008 wil Lehendakari Ibarretxe het Baskische volkraadplegen. Om dit te verwezenlijken werd op 28 mei 2008 een wetsontwerp ingediend: Ley de Regulación de la Consulta, wet tot regeling van een volksraadpleging. Het ontwerp werd door de Baskische regering goedgekeurd in buitengewone zitting.
Op 29 mei 2008 zal Lehendakari Ibarretxe, vergezeld van Joseba Azkarraga (EA) en Javier Madrazo (EB), het project voorleggen aan het parlement. Dan kan de besprekeing beginnen, en de stemming wordt voorzien voor 27 juni 2008.
De twee vragen zijn:
1.- ¿Está Usted de acuerdo en apoyar un proceso de final dialogado de la violencia, si previamente ETA manifiesta de forma inequívoca su voluntad de poner fin a la misma de una vez y para siempre?
Gaat u akkoord om een proces te steunen om via onderhandelde dialoog een einde te stellen aan het geweld, als ETA vooraf de niet mis te verstane wil vertoont om, voor eens en voor altijd, een einde te stellen aan dat geweld?
2.- ¿Está Usted de acuerdo en que los partidos vascos, sin exclusiones, inicien un proceso de negociación para alcanzar un Acuerdo Democrático sobre el ejercicio del derecho a decidir del Pueblo Vasco, y que dicho Acuerdo sea sometido a referéndum antes de que finalice el año 2010?
Gaat u akkoord dat de Baskische politieke partijen, zonder uitzondering, een onderhandelingproces starten met het oog op het bereiken van een Democratisch Akkoord over het recht voor het Baskische Volk om zelf te beslissen, en dat dit akkoord onderworpen wordt aan een referendum tegen het einde van het jaar 2010?
De Spaanse regering heeft al laten weten dat, eenmaal het ontwerp is goedgekeurd, zij in beroep gaan, bij het Constitutionele Hof, tegen de volksraadpleging.
Op woensdag, 28 mei 2008, werd door de president, Itziar Ruiz-Giménez, en door de directeur, Esteban Beltrán, van de " Sección Española de Amnistía Internacional (Amnesty International, afdeling Spanje) het verslag 2007 van AI voorgesteld.
De schending van de mensenrechten en de mishandelingen door vertegenwoordigers van de Fuerzas de Seguridad del Estado, de veiligheidstroepen van de staat, zijn een constante en zijn wijd verspreid (constante y extendida) en genieten van een effectieve straffeloosheid. De voornaamste slachtoffers hiervan zijn de arrestanten die gerelateerd worden aan ETA, de immigranten, de asielzoekers, de niet vergezelde minderjarigen.
Jesus Atxa Agirre °28 mei 1920 Jesus Atxa overleed op 23 oktober 2007 in Iruñea-Pamplona op 87-jarige leeftijd. Hij was erelid van de Euskaltzaindia (La Real Academia de la Lengua Vasca).
Hijis geboren in Aretxabaleta op 28 mei 1920, en wijdde zijn hele leven aan het Euskara en de Ikastolas. Atxa was de drijvende kracht achter de beweging ten gunste van de Ikastolas in Nafarroa-Navarra en directeur van de Ikastola San Fermín tussen 1970 en 1984, het jaar waarin hij op pensioen gesteld werd. Hij nam ook deel aan de oprichting van Ikastolas in Bizkaia en Gipuzkoa.
Na zijn studies in Aretxabaleta, schreef hij zich op 14-jarige leeftijd in op het Jezuïetencollege van Durango. Na twee jaar emigreerde hij, als gevolg van de burgeroorlog, naar België en later naar Venezuela en Colombia, waar hij Letteren, Wijsbegeerte en Pedagogie studeerde. In 1945 keerde hij terug naar Euskal Herria.
Vanaf 1960 drukte hij zijn stempel op de Baskische culturele gemeenschap. Hij werd directeur van Edili (uitgeverij), schreef bijdragen voor het blad Zeruko Argia, en was één van de oprichters van de Ikastola van Aretxabaleta. Hij zette ook zijn schouders onder het project van de boekenbeurs van Durango. Vanaf 1977 maakte hij werk van de Federación de Ikastolas (federatie van Ikastolas) in Navarra.
Monseñor Sebastián de nationaalkatholieke aartsbisschop
Volgens de voormalige (in 2007 opgevolgd) Bisschop van Pamplona, Monseñor Sebastián, kan het recht op zelfbeschikking van het Baskische volk niet verdedigd worden! Sebastián trekt zelfs in twijfel dat er een Baskisch Volk bestaat.Hij is niet van mening dat het Baskische Volk of Baskenland bezet is door anderen. Maar van de 358 priesters die zich uitspraken voor zelfbestuur horen er wel 76 tot het diocees van Sebastián! Maar de namen van deze personen werden bij een notaris ondergebracht, omdat de ondertekenaars persoonlijke of pastorale represailles vrezen.
En Monseñor Sebastián kan het niet laten. Nadat hij eerder al de liefde bezong van de Guardia Civil, en hiervoor het carnavaleske hoofddeksel van de Guardia Civil, een tricornio, tot geschenk kreeg, doet de nationaalkatholieke aartsbisschop weer stof opwaaien. In een kerkelijk document: Situación actual de la Iglesia, algunas orientaciones prácticas (Actuele toestand van de Kerk, enkele praktische oriëntaties), uitgebracht net door de verkiezingen van 27 mei 2007, bevestigt hij dat extreemrechtse politieke groupuscules het waard zijn in overweging genomen te worden en het waard zijn op hen te stemmen. Hun getuigenis omvat grote waarden, zodat stemmen op hen gerechtvaardigd is. Hij heeft het hier wel over fascistische groepjes, zoals Comunión Tradicionalista Católica, Alternativa Española, Tercio Católico de Acción Política en Falange Española de las JONS, die zich allen baseren op de ideologie van Franco.
Maanden nadat Véronique Vasseur, de hoofdarts van de Parijse gevangenis La Santé, een boek uitbracht over de inhumane omstandigheden waarin de gevangenen in de Franse penitentiaire instellingen moeten leven, belooft de Franse Regering op 26 mei 2001 in 10 jaar een som van 10 miljard FF uit te trekken voor renovatie. Haar getuigenis over de levensomstandigheden in La Santé leverde wel 2 parlementaire onderzoekscommissies op, maar ook doodbedreigingen en pesterijen, zodat ze zich verplicht zag haar functie op te geven.
In Frankrijk zitten op dat moment 66 Baskische politieke gevangenen. Vasseur noemde de cellen "dantesk" (hels, gruwelijk): gebrek aan hygiëne, verkrachtingen, zelfmoorden, etc. Verder wordt de overbevolking aangeklaagd, de onaanvaardbare bezoekersruimten, de onvoldoende hygiëne, cellen- en lijfonderzoek, gebrek aan sportactiviteiten, minachting van buitenlandse gevangenen.
Toen bleek dat de grootvader van de huidige Regeringspresident, José Luis Rodríguez Zapatero op het einde van de Burgeroorlog door de Franquisten om politieke redenen werd gefusilleerd, mocht je veronderstellen dat hij waarschijnlijk geen "havik" was. Hij kreeg een kans.
Op 24 en 25 mei 2006 werd er in de Senaat een nieuwe zitting gewijd aan de "Regeringscontrole". Bij de vragen die er gesteld werden, wilde de PNVer Joseba Zubia weten wat de regering had gedaan of dacht te doen om een einde te stellen aan de folteringen, "die een realiteit" zijn. Zubia verwees ook naar de bezorgdheid die internationale organisaties als Amnesty International en experts zoals de speciale verslaggever bij de Verenigde Naties, Theo van Boven verschillende keren hadden geuit.
Zapatero wilde "een nuancering" aanbrengen (daar gaan we) omdat sommige verslagen (Amnesty International) niet meteen "geloofwaardig" waren (ongeloofwaardig voor Spanje uieraard) en de "solide democratie" toch een "goede gezondheid" (Tja!) genoot. De tijd dat alle schandalen met de mantel der liefde bedekt werd omdat het foutjes waren van een nog "jonge democratie" is dus na 30 jaar nog steeds niet voorbij
Spanje ondertekende verschillende internationale overeenkomsten aangaande het uitroeien van foltering en mishandeling van arrestanten, persvrijheid, vrijheid van politieke "vereniging", etc Iedereen weet wat daar in werkelijkheid van terecht kwam!
Toevallig vertelde Aitor Larreta op 24 mei 2006 voor de onderzoeksrechter in Madrid hoe hij door de Guardia Civil "behandeld" werd na zijn arrestatie in november 2005. De jonge man uit Donostia werd twee dagen in isolement gezet en daarbij kreeg hij slagen te verwerken op het hoofd en tegen zijn testikels. Ook kreeg hij verschillende keren de plastic zak over het hoofd getrokken hoewel ze wisten dat hij astma had.
Jose Inazio Goikoetxea, gevangen in Bonxe, lijdt aan kanker in de endeldarm. Hoewel Goikoetxea sinds december bloed verloor en pijn had werd pas twee weken geleden ontdekt dat het om kanker ging. Vijf maanden lang hebben ze Goikoetxea laten stikken! Een gebrek aan medische assistentie hebben de straf van Goikoetxea dus omgezet in LEVENSLANG!
Op 24 mei 2005 wordt aangekondigd dat hij binnen enkele dagen zal geopereerd worden. Etxerat vraagt zijn voorlopige vrijlating.
Op 21 mei 2008 heeft Askatasuna, via diverse Spaanse agentschappen, aangeklaagd dat de laatste 30 jaar meer dan 35.000 Baskische militanten werden gearresteerd in Spanje en Frankrijk. Over die hele periode van 30 jaar betekent dit dat er gemiddeld iedere dag 3 Baskische militanten werden gearresteerd. Begrijpt u nu waar de term politiestaat vandaan komt?
Europese volksvertegenwoordigers bevestigen dat de annulatie van kieslijsten in Spanje een regelrechte aanval is op de burgerlijke en politieke rechten.
Zeventien gedeputeerden hebben een resolutie bekend gemaakt waarin zij aanklagen dat meer dan 380 abertzale kieslijsten door Spaanse rechtbanken werden verboden. Hierdoor zal de democratische oplossing voor het conflict nog moeilijker worden, en zij wijzen er ook op dat dit verbod een ernstige schending is van de meest fundamentele burgerlijke en politieke rechten in Europa.
Askatasuna eta Errepublikaren bizia eman zuten (Voor de Vrijheid en de Republiek gaven zij hun leven) 22 mei 1938
Na de Burgeroorlog (1936-1939) werden in de "Verradersprovincies" (zoals Baskenland genoemd werd!) verschrikkelijk veel mensen gearresteerd en in concentratiekampen opgesloten. Velen verloren er het leven. Door ontbering of door liquidatie. "Elke avond kwamen de Falangisten een aantal gevangenen halen en die zagen we nooit meer terug." Eén van die kampen, Fort San Markus, ligt in de buurt van Oiartzun en is nu gerestaureerd. Er worden conferenties georganiseerd en er is een barrestaurant. Het panorama over de streek is enorm! Een ander fort, San Cristóbal, op de berg Ezkabe, buiten Pamplona, langs de snelweg naar het Noorden is moeilijker bereikbaar.
Op 22 mei 1938 namen 795 gevangenen, die opgesloten zaten in het fort San Cristóbal (samen met een aantal Spaanse republikeinen) het besluit "de eer aan zichzelf te houden." In een hopeloze poging om hun lot te "verbeteren", ontvluchtten zij het concentratiekamp, en stortten ze zich in groep naar beneden. "De jacht" werd meteen "open" verklaard, en niet minder dan 200 vluchtelingen werden als konijnen neergeknald of achteraf geëxecuteerd!In de pers werden er indertijd niet veel woorden aan vuil gemaakt en als er al over het voorval gerept werd, dan werd gezegd dat het om gevangenen van gemeenrecht handelde. (Daar mocht dus op geschoten worden!)
Ook voor de bewoners uit de omgeving gold een omerta, o.a. omdat er nogal wat mensen mee hielpen aan de vangst van de vluchtelingen die het tot beneden gehaald hadden. Er werd intussen een monoliet opgericht ter ere van de meer dan 4.000 mannen en vrouwen die er ooit verbleven (In het jaar 2000 werd het al eens beschadigd, zonder dat de daders gevat werden, en op 26 mei 2006 werd het totaal verwoest door grafschenners). De eerste herdenking vond plaats in 1988, bij de vijftigste verjaardag.
Veel familieleden probeerden informatie te verzamelen, want in Spanje kan je bij officiële instanties nog steeds niet terecht voor dergelijke zaken! Nu verscheen er een boek, over het voorval, geschreven door Félix Sierra en Iñaki Alforja: "Fuerte de San Cristobal 1938".
Basken zijn als riet, met kan ze vertrappelen, maar ze staan altijd terug recht
Het ontwerp gevangenenspreiding van 15 mei 1989 wordt door de regering González officieel bekrachtigd op
22 mei 1989
Situatieschets
De overgang van de fascistische dictatuur van Franco naar een "democratische rechtsstaat" maakte in wezen weinig verschil uit: de repressie bleef ongemeen hard, en de gevangenissen bleven overvol. De strijd om de bevrijding van de politieke gevangenen was begonnen.
In 1977 breekt in de gevangenissen een rebellie uit over heel het land, met 35 muiterijen en een veelheid van protestacties. Nadat een honderdtal jongeren wordt afgeslagen in een verbeteringsgesticht en drie gedetineerden worden neergestoken, breekt een bloedige opstand uit; 26 gevangenen snijden zichzelf de buik open als de politie binnenstormt, anderen slikken verschillende objecten in. Eén van de gevangenen die naar het hospitaal wordt vervoerd, slaagt erin te ontsnappen. De dag daarop worden 98 gedetineerden overgeplaatst naar verschillende gevangenissen en 40 zelfverminkers verdwijnen in de strafcel. Vanaf dan en tot 1979 volgen de opstanden, hongerstakingen, werkstakingen, etc. elkaar zonder ophouden op, over heel het land. Het antwoord van de staat was, zoals steeds, dubbel: enerzijds onderhandelingen, anderzijds brutale repressie. Veel gevangenen werden opgesloten in de nieuw gebouwde speciale gevangenis van Herrera de la Mancha. Het is de eerste van een reeks gevangenissen speciaal geconstrueerd om de gevangenen te observeren, te verdelen en te isoleren, waar lichamelijke en psychische terreur systematisch wordt toegepast, en waar we al de kenmerken terugvinden van een gevangenis in de gevangenis, van wat later de F.I.E.S. (*)zullen worden. In deze gevangenissen worden, in de woorden van de toenmalige Algemene Directeur van de gevangenissen, Carlos Garcia Valdès, de "onaangepasten" opgesloten, of de als meest gevaarlijk beschouwde gedetineerden. Het beheer van deze gevangenissen werd ook verzekerd door de Guardia Civil, niet door gewone bewakers. Aangekomen in Herrera de la Mancha wordt de gevangene in observatie 1ste graad (volledig isolement) geplaatst. Als hij na een periode van 3 maanden geen inbreuken heeft gepleegd, gaat hij over naar 2de graad, waar de verschillen in behandeling minimaal zijn (een beetje langer "luchten", met enkele andere gevangenen). Als de gevangene alle graden heeft doorlopen zonder inbreuken, wordt hij overgeplaatst naar een andere gevangenis. Ondanks de zeer repressieve omstandigheden breken ook in deze speciale gevangenissen opstanden uit. Zo ondermeer in Alcalá Meco (Madrid), in het begin van de jaren '80.
Als antwoord op deze revoltes installeert de Staat de F.I.E.S, en velen zitten al 10, 15 of zelfs 20 jaar in de donkerste krochten van het Spaanse gevangenissysteem.
(*) F.I.E.S.
De F.I.E.S. werd ingevoerd via een simpele circulaire onder de verantwoordelijkheid van de toenmalige Algemene Directeur van de gevangenissen Antonio Asunción. Hoewel het Grondwettelijk Hof in 1994 het F.I.E.S. regime tijdelijk opheft, na een klacht van twee gevangenen, blijft het tot op de dag van vandaag bestaan. Het nieuw penitentiaire reglement voorziet, onder artikel 93, een regime dat bestaat uit:
1.ISOLATIE: luchten in een individuele kooi gedurende max. 3 uur met maximum één andere persoon.
2.ONBEPERKT IN DE TIJD: normaal wordt het statuut iedere 3 maand herzien, maar in realiteit wordt het steeds verlengd zodat de isolatie jaren, zelfs decennia kan duren...
3.LEVENSOMSTANDIGHEDEN: volledig overgeleverd aan de grillen van het penitentiaire centrum. Men kan censuur invoeren en de briefwisseling limiteren, bezoek weigeren, enkel luchten in een kooi, volledige fouilles met arbitrair gebruik van X- stralen, continue fysische en psychologische foltering, ...
De volgende maanden blijven de acties in en buiten de gevangenis voortduren. De reactie van de Staat blijft uiteraard niet uit. Enerzijds is er keiharde repressie: massale overplaatsingen, censuur, afranselingen, folteringen..., de communiqués van de gevangenen zijn alarmerend, er vallen zelfs enkele doden. Anderzijds is er een leugenachtige mediacampagne: de gevangenen worden als gevaarlijke misdadigers voorgesteld. Op 24 april 2000 wordt een bombrief gestuurd naar de "journalist" J.M. Zuloaga van de krant 'La Razón', zeer actief in het verspreiden van leugenachtige artikelen over de strijd.
Penitentiaire politiek
Sinds begin 1978, toen de eerste Baskische politieke militant werd opgesloten, hebben tussen 4000 en 5000 Basken kennis gemaakt met Spaanse en Franse gevangenissen.
De penitentiaire politiek tegen de Baskische politieke gevangenen varieerde in de loop van vele jaren in functie van de strategie die de Spaanse staat onderhield t.o.v. Euskal Herria. Na het beroven van de collectieve en politieke rechten, maakten zij ook een einde aan het overduidelijke politieke karakter van hun inzet. Ze werden behandeld als gevangenen van gemeen recht, maar dan veel erger, en niet langer als politieke gevangenen.
1.Het militaire regime (1978-1981)
In 1978 werden alle Baskische politieke gevangenen verdreven uit de gevangenissen van Euskal Herria (het thuisland) en overgebracht naar de beruchte gevangenis van Soria. Hier werd hen een bijzonder hard gevangenisregime opgelegd. De controle over de politieke gevangen werd in handen gegeven van een speciaal departement van de Spaanse Guardia Civil, en niet zoals gebruikelijk in handen van penitentiaire bedienden. Uitlokkingen veroorzaakten afranselingen en de toestand was bijzonder ernstig. Maar de vastberadenheid van de politieke gevangenen was niet te breken, alle mishandelingen ten spijt. Er werd dan besloten een groot gedeelte van de politieke gevangenen over te brengen naar El Puerto de Santa Maria (1032 km verwijderd van Donostia-San Sebastián). En hoewel de controle hier wel door penitentiaire bedienden gebeurde, was de toestand even erg: repressie en het militariseren van de gevangenisomstandigheden: incomunicado-detentie, isolement, controle van alle communicatie, verbod om in het Euskara te praten
2.Maximaal beveiligde gevangenissen (1982-1986)
In 1982 werden 100 politieke gevangenen vanuit Soria overgebracht naar Alcalá Meco, een beruchte en hoog beveiligde gevangenis van Madrid. Een jaar later wordt het grootste gedeelte van de politieke gevangenen overgebracht naar Herrera de la Mancha en de vrouwelijke gevangenen naar Carabanchel. Zij worden allemaal als uiterst gevaarlijk gecatalogeerd en de behandeling is dan ook navenant. De enige mogelijke die de politieke gevangenen voorgeschoteld krijgen is spijtoptant worden of de totale vernietiging. Maar de politieke gevangenen antwoordden op die sinistere strategie met ongehoorzaamheid en actief verzet. Door de langdurige acties, soms tot 10 maanden lang, werd de regering genoodzaakt af te zien van deze strategie en over te stappen op een ander middel.
3.De verspreiding of de dispersión (1987- )
Het besef door de Spaanse regering dat het Collectief van Baskische Politieke Gevangenen niet klein te krijgen was, en de mislukking van de vredesonderhandelingen met ETA (1986-1989) te Algiers, waren voor de regering de aanleiding om nog harder toe te slaan. In nauwelijks een paar dagen regende het van geruchten dat Baskische politieke gevangenen versleept werden naar gevangenissen over het hele land, zo ver van huis als maar enigszins kon. En inderdaad, op 15 mei 1989 bevestigde de toenmalige minister van Justitie, Enrique Múgica Herzog, de aanzet van een nieuw penitentiair beleid, genoemd La Dispersión. Op 22 mei 1989 werd deze strategie door de regering van Felipe González officieel bekrachtigd. Terwijl de PNV vandaag afstand doet van de verspreiding, waren ze toen in hun nopjes, want Herri Batasuna was een te duchten tegenstrever. Zo verklaarde Xabier Arzalluz, PNV-voorzitter, op 16 augustus 1989: Deze politiek schendt de mensenrechten van de gevangenen niet.
Zelfs in een en dezelfde gevangenis werden de Baskische politieke gevangenen, als ze met meer dan 2 waren, van elkaar gescheiden. Hierdoor werd de controle persoonlijk en de bedoeling bleef, ten koste van alles, het collectief te vernietigen. Tot op de dag van vandaag heeft de regering gefaald. Het EPPK-Collectief van Baskische PolitiekeGevangenen (Euskal Preso Politikoen Kolektiboak)blijft even sterk en de steun van de bevolking wordt groter en groter.
Het EPPK zorgt ervoor dat het leven van de gevangenen minder zwaar wordt: een abonnement op de krant, een cadeautje, een advocaat, financiële steun voor onvermogende familieleden, georganiseerde busreizen naar de gevangenissen in het Zuiden, etc Na 19 jaar blijkt dat de verspreidingspolitiek totaal mislukte.
Jon López en Diego Ugarte In Belgische gevangenschap
De advocaten van Jon López en Diego Ugarte, Baskische politieke gevangenen in Doornik en Bergen, klaagden op 21 mei 2005 de Belgische autoriteiten aan wegens de condities waarin hun cliënten hun dagen (en nachten) moeten slijten. De klacht werd zowel tegen de Belgische staat als tegen de minister van Justitie, Laurette Onkelinckx, ingediend. Beiden zitten sinds maart 2004 vast in ons land. Ze zitten volledig afgezonderd van de overige gevangenen en worden, telkens als ze de cel verlaten of die weer betreden, lichamelijk afgetast. De sanitaire en hygiënische omstandigheden zijn erbarmelijk. Het "luchten" verloopt eveneens in afzondering. Bovendien wordt hun correspondentie gelimiteerd en doorzocht.
Jon López, die in Doornik zit, vertelde in een brief dat de patio waarin hij gelucht wordt dezelfde grootte heeft als zijn cel en het plafond uit één wand van ijzeren staven bestaat. Tijdens het luchten werd hij steeds gevolgd door drie cipiers. Toen hij op een dag zei op die manier niet meer buiten te willen, kwamen ze hem ook niet meer halen. Het celraam is dubbel getralied! De celdeur is steeds gesloten en er is geen "zuurstof", tenzij er wat tocht is! Er is enkel een toiletemmer en die wordt één keer per dag leeggemaakt. De cipiers lachen hem dan ook telkens uit omdat zijn cel stinkt. Douchen mag twee keer per week, tussen 10:00 en 21:00u met koud water. De overige gevangenen zijn dan al in hun cel. Dag en nacht wordt door de cipiers elke 15 of 20 minuten door het luikje naar binnen gekeken. s Nachts wordt daarbij telkens het licht ontstoken! Sterk, fluorescerend licht! Behalve het geluid van het luikje wordt er in de gang op alle andere mogelijke manier lawaai gemaakt. Dag en nacht! Hierdoor kan López slechts gedurende korte periodes slapen. Als hij hierover klaagt bij de directeur zegt die "enkel te doen wat hij moet doen en daarover zelf niet mag beslissen". De inkomende en uitgaande post moet steeds via de Onderzoekrechter passeren. Dezelfde onderzoeksrechter heeft beslist dat enkel de ouders en de broer van López op bezoek mogen komen. Gezien de afstand ontvangt López gemiddeld slechts één keer per maand bezoek. Geen verdere familieleden noch vrienden. Als er bezoek is, mogen er geen andere gevangenen in de gang zijn en moeten alle cellen gesloten zijn. Er mogen maximum 3 personen per keer op bezoek komen. (Vader, moeder en één broer of zus.) Bellen mag hij enkel met zijn ouderlijk huis, na 20 uur en gedurende een periode die afhankelijk is van de luim van de cipier van dienst. Binnen enkele dagen ontmoeten de ouders van López de Belgische consul in Bilbao, Sylvie Lagneaux.
De omstandigheden waarin Ugarte in de gevangenis van Bergen verblijft zijn gelijkaardig.
De Baskische amnestiebeweging zegt dat, behalve Spanje en Frankrijk, België de enige Europese Staat is die Baskische, politieke gevangenen gaat oordelen. Spanje vraagt de uitlevering van beiden en bij zijn laatste bezoek aan Spanje beloofde ons knapste stuk, Premier Verhofstadt, daar snel werk van te maken.
Mogelijk uitlevering van twee in België opgepakte ETA-leden
Vrijdag 14 mei 2004 | Bron: Belga
BERGEN - De kamer van inbeschuldigingstelling (KI) in Bergen heeft gisteravond beslist gevolg te geven aan het Europese aanhoudingsmandaat tegen de vermeende ETA-leden Jon Lopez Gomez en Diego Ugarte Lopez de Arkaute. De twee werden in Boussu (Henegouwen) opgepakt in de nacht van 30 op 31 maart 2004. De beslissing betekent dat ze mogelijk kunnen worden uitgeleverd aan Spanje. Het parket meldt echter dat ze eerst in België zullen worden berecht.
Twee Spanjaarden die in eigen land gezocht worden omdat zij banden zouden hebben met de ETA mogen aan Spanje uitgeleverd worden nadat zij in België zijn berecht en hun eventuele straf hebben uitgezeten. Dat heeft het Belgische openbare ministerie maandag gezegd. Jon Lopez Gomez en Diego Ugarte Lopez de Arkaute werden op 31 maart aangehouden toen bij een routinecontrole valse nummerplaten werden aangetroffen. Ze zijn aangeklaagd wegens vervalsing. Een eerdere uitspraak die de uitlevering verbood, werd vrijdagavond in beroep ongedaan gemaakt. Beide zullen op 6 juli 2005 uitgeleverd worden aan de folterstaat Spanje. Spanje en België ruziën al jaren over de uitlevering van verdachten. Zo stelde het hooggerechtshof in België onlangs opnieuw een uitspraak uit in de zaak rond het Spaanse verzoek om uitlevering van een Baskisch echtpaar (Luis Moreno en Rakel García) dat al meer dan tien jaar in België verblijft.
Dr. Isidro Gomá y Tomás Aartsbisschop van Toledo, Primaat van España El cardenal de la guerra De oorlogskardinaal 20 mei 1939
Nadat de 2de Republiek was uitgeroeid door de troepen van Franco, met een sinistere balans van meer dan 500.000 doden en tienduizenden in de cel of verbannen, kreeg kardinaal Isidro Gomá y Tomás op 20 mei 1939 uit de handen van Franco het slagzwaard van de dictator zelf ten geschenke (voor bewezen diensten) en mocht hij zij aan zij met de Caudillo onder een baldakijn de Santa Bárbara-kerk van Madrid verlaten. Zij werden door verscheidene bisschoppen met de fascistengroep uitgeleide gedaan.
Isidro Gomá y Tomás werd te La Riba (Tarragona) geboren op 19 augustus 1869 en overleed te Toledo op 22 augustus 1940). Hij was primaat van Spanje tijdens de burgeroorlog en speelde een hoofdrol.
Hij was de redacteur van het Herderlijke Schrijven waarin de kerk de volledige steun toezegde aan de staatsgreep tegen het wettelijke gezag. Om geen twijfel over die steun te laten bestaan, legde Franco een maand later de eed af, in de handen van de primaat, als nieuw staatshoofd tijdens een plechtigheid van de Consejo Nacional de Falange Española, Nationale Raad van de (fascistische) Falange in het klooster Las Huelgas te Burgos.
Na zijn overlijden (1940) kreeg aartsbisschop Isidro Gomá y Tomás een staatsbegrafenis. Hij werd begraven met alle eer die een kapitein-generaal te beurt valt: Voor de relevante diensten die hij aan het vaderland verleende, vooral tijdens de recente Cruzada (kruistocht).
Een paar uitspraken van de aartsbisschop
Geen enkele pacificatie is mogelijk, als het geen pacificatie van de wapens is. Consciëntieus en zonder aarzelen, moeten allen die anders denken dan wij, geëlimineerd worden (juli 1936).
Dit is een oorlog van Spanje tegen anti-Spanje, van religie tegen atheïsme, van beschaving tegen barbarij (juli 1936).
Is de oorlog in Spanje een burgeroorlog? Neen, het is een strijd van hen zonder God (una lucha de los sin Dios) tegen het werkelijke Spanje, tegen de katholieke religie (1936).
Niemand kan ontkennen dat de Deus ex machina van deze oorlog God zelf is, Zijn religie, Zijn wetten, Zijn bestaan en Zijn invloed op onze geschiedenis (juni 1937).
Om 00:50u vannacht, 19 mei 2008, heeft ETA een bomauto tot ontploffing gebracht in Getxo (Bizkaia). De bomauto bevond zich ter hoogte van de Maritieme Club, waar op het ogenblik van de ontploffing een matroos en een bewaker aanwezig waren. Als gevolg van het feit dat ETA voorafgaandelijk telefonisch verwittigde, kom de omgeving ontruimd worden en vielen er geen slachtoffers.
Josu Retolaza Loidi werd in Eibar geboren in 1952. Op 13-jarige leeftijd deed hij zijn intrede in het Seminario de Asensio te Logroño om later, op 17-jarige leeftijd naar het seminarie van Irún over te stappen. Twee jaar later zag hij het voor bekeken en zonder een reden op te geven, keerde hij terug naar de burgerlijke staat. Wel belangrijk om weten is dat zijn uitstap samenviel met het Proces van Burgos, toen heel wat Baskische priesters zich mobiliseerden om te protesteren, om ETA-vrijwilligers onderduikadressen te bezorgen of om hen te helpen vluchten naar Iparralde. Na zijn legerdienst bij de División Acorazada Brunete in Madrid ging hij alleen wonen. Iedereen was stomverbaasd te horen dat hij toegetreden was als vrijwilliger voor ETA. Hij werd gearresteerd, in het bezit van wapens, en tot 20 jaar cel veroordeeld. In de gevangenis werd een eigenaardige vlek op zijn rug ontdekt, men dacht dat het een puist was of een wrat. Er werd hem een product toegediend, maar de wrat werd groter en veranderde van kleur. Veel te laat en als gevolg van nonchalance werd huidkanker vastgesteld. Hij werd in 1986 overgebracht naar een sanatorium in Donostia waar hij terminaal werd verklaard. Toen hij in vrijheid gesteld werd, verhuisde hij naar Deba. Hij genoot er nog een tijdje van de zee. Hij overleed in Deba op 19 mei 1987. Hij was 35 jaar geworden.
Onder het motto Ya basta. Euskal Herria necesita libertad (Nu is het genoeg. Euskal Herria moet vrij zijn), hebben op 17 mei 2008 duizenden manifestanten betoogd in de straten van Bilbao ten gunste van de 27 beklaagden in het proces Gestoras Pro Amnistía.
De folterpraktijken en de uitzonderingsrechtbanken (Audiencia Nacional) werden aangeklaagd en er werd opgeroepen om de strijd voor onafhankelijkheid verder te zetten.
Erkenning van het politieke karakter voor alle slachtoffers van het Francoregime
Op 18 mei 2006 vraagt de organisatie Ahaztuak 1936-1977 (Ahaztuak = de vergetenen") aan het Baskische parlement alle aspecten aangaande slachtoffers van het Francoregime onder te brengen in het Departement Mensenrechten en niet, zoals tot op heden, onder Sociale Zaken. Volgens Ahaztuak 1936-1977 zijn alle slachtoffers van de Staatsgreep en van de daaropvolgende repressie slachtoffers van het politieke conflict waar Euskal Herria onder te lijden heeft.
Familieleden van de poëet Esteban Urkiaga, "Lauaxeta" en van Jon Paredes Manot, "Txiki", respectievelijk gefusilleerd in 1937 en in 1975 kwamen in Bilbao samen met familieleden van personen die tijdens de dictatuur in massagraven terechtkwamen om hun voorstel te formuleren en kracht bij te zetten. Verder willen ze alle Franquistische symbolen uit het straatbeeld laten verdwijnen. Tevens eisten ze opgenomen te worden in de Commissie Mensenrechten omdat ze, nét zoals de slachtoffers van ETA, ook slachtoffers van een politiek conflict zijn.
Op 16 mei 2008 werd in het Baskische Parlement een resolutie besproken, ingediend door Aralar, en bij meerderheid (PNV, EA, EB, Aralar en EHAK) goedgekeurd.
Ziehier, de tekst die voor heel wat opschudding zorgde:
Het Baskische Parlement verwerpt de houding die de Spaanse regering systematisch aanneemt ten aanzien van de klachten van mishandeling en foltering, terwijl zij zonder uitzondering de hand boven het hoofd van de politionele krachten houdt. Het Baskische Parlement verwerpt uitdrukkelijk de totale bescherming van minister van Binnenlandse Zaken, Alfredo Pérez Rubalcaba, voor de 8 Guardia Civiles, in de klacht tegen de foltering van Igor Portu y Mattin Sarasola.
"El Parlamento vasco reprueba la postura que el Gobierno español adopta sistemáticamente ante las denuncias de malos tratos o torturas, amparando sin excepción a las fuerzas policiales. Y reprueba especialmente el total amparo manifestado por el ministro del Interior, Alfredo Pérez Rubalcaba, a los ocho guardias civiles ante las denuncias de torturas de Igor Portu y Mattin Sarasola"
Op 17 mei 2003 weigert de rechtbank van Pau, Frankrijk, de uitlevering van de Baskische politieke gevangenen Xabier Irastorza en Markox Sagarzazu aan de Spaanse staat. Volgens de rechtbank bestaat er voor beiden een groot gevaar op marteling, net zoals Iratxe Sorzabalis overkomen (één van de arrestanten in Hernani op 30 maart 2001, opgenomen in een ziekenhuis in Madrid met 2 verschoven nekwervels, een onderhuidse bloeduitstorting van 10 cm op haar rug en verschillende builen op haar hoofd. Ze kreeg tijdens haar verblijf bij de politie ook een plastic zak over haar hoofd waardoor ze bijna stikte). De beschuldigingen tegen Irastorza en Sagarzazu zijn gebaseerd op een verklaring van Sorzabal, die overduidelijk gemarteld is geweest. Ondanks dat de Spaanse justitie verklaarde dat Sorzabals klacht over foltering wegens gebrek aan bewijs niet in behandeling werd genomen door de Audiencia Nacional, werden de 2 vrijgelaten. Dit is de eerste keer sinds lange tijd dat een Franse rechtbank weer eens erkend dat er in de Spaanse staat systematisch gemarteld wordt.
De eerste groep, die te vinden is bij PP, PSOE, de Franse rechterzijde en de PSF, doet niet eens moeite om het huidige status-quo te behouden. Ze verdubbelen hun krachten om de huidige situatie van de onderdrukking te behouden.
De tweede groep, PNV, EA, Aralar en AB zijn "zelfbenoemde nationalisten".
De derde groep, omvat de linkse nationalisten die achter de akkoorden van Lizarra-Garazi blijven staan en die blijven werken voor de nationale constructie van Euskal Herria (aan beide zijden van de staatsgrens).
Het linkse nationalisme heeft het moeilijk om zich te situeren binnen het nieuwe politieke speelveld dat ze door hun strijd zelf mee hebben gecreëerd. Alles moet eens rustig worden overdacht om dan de "instrumenten van de strijd" te verbeteren. De organisatie wil aan de gewapende strijd politieke initiatieven toevoegen. Maar "initiatief" is niet synoniem met "wapenstilstand".
Tot slot konden er enkele vragen gesteld worden.
Over de ophanden zijnde verkiezingen zegt ETA dat de stemmen voor de PNV de verdrukking van het Baskische volk zullen versterken.
ETA zal de wil van het Baskische Volk steeds respecteren. Op dit ogenblik ligt het zg. "Plan Ibarretxe" voor. Op zich moet met elk project dat gebaseerd is op een volksraadpleging rekening gehouden worden. Maar het Plan Ibarretxe is onvolledig, is gesloten en sluit mensen uit.
Het uitblijven van aanslagen heeft geruchten doen ontstaan over het bestaan van een staakt het vuren, maar er is geen voorstel tot wapenstilstand uitgegaan van ETA.
Tijdens één van de ettelijke staten van beleg of uitzonderingstoestanden in de Baskische provincies, werd door de brutale repressie van de Guardia Civil een, aan de waanzin grenzende, interventie met het zoveelste bloed genoteerd. Na de woelige demonstraties van 1 mei 1969, werd op 15 mei 1969 het dorpje Urabain (Alava) door de Benemérita (de verdienstelijken of de Guardia Civil) bezet. Tijdens de bezetting werd de klokkenluider van het dorpje met 7 kogels afgemaakt. De paranoia van de Guardias was zo waanzinnig, dat zij dachten dat de klokkenluider met zijn klokkensignalen gaf aan ETA. Zonder commentaar.
Een bestelwagen is deze morgen omstreeks 03:00u ontploft voor de kazerne van de Guardia Civil te Legutio. Als gevolg hiervan is de Guardia, Juan Manuel Piñuel, overleden en werden 4 andere Guardias gewond. De gewonden, 2 mannen en 2 vrouwen tussen de 35 en de 41 jaar, werden naar de hospitalen van de centra Txagorritxu en Santiago te Vitoria-Gasteiz overgebracht.
Bijzonder merkwaardig is dat er geen voorafgaande waarschuwing gegeven werd. Iedereen wijst in de richting van ETA (die altijd waarschuwen). Het zou best kunnen, al blijft het uitblijven van een waarschuwing heel eigenaardig.
Een paar weken terug triomfeerde binnenlandminister, Rubalcaba, nog met de stellige zekerheid dat ETA totaal verzwakt was en op sterven na dood was.
Als de daders van ETA zijn, is hun strategie dan gewijzigd? Niet meer waarschuwen en blindelings en willekeurig toeslaan, als reactie op de blinde en willekeurige repressie. Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat dit zo niet verder kan. Iedereen schreeuwt om dialoog, maar de socialistische regering Zapatero heeft er geen oren naar. Zij blijven volharden in de confrontatie: staatsterrorisme versus terrorisme van ETA.
In Donostia loopt het vooronderzoek in de Zaak PASAIA", het dorpje waar op 22 maart 1984 vier Baskische militanten van de Commandos Autónomos Anticapitalistas in een vuurgevecht met de Spaanse Politie om het leven kwamen. Volgens de lijkschouwer, Francisco Etxebarria, die op 14 mei 2001 kwam getuigen waren de kogelgaten in de lichamen zó groot dat ze zeker werden afgeschoten vanaf "een tweetal meter", en zeker niet vanaf 10 meter. Dit feit komt overeen met het getuigenis van Joseba Merino, die sprak van een fusillade. Joseba Merino was de enige die het treffen overleefde (dat had de Guardia Civil niet ingecalculeerd!). Ook verklaarde hij dat het aantal kogelinslagen opvallend hoog waren, in sommige gevallen ging het om 36 gaten! Twee politiemannen kwamen getuigen onder hun beroepsnummer, niet onder naam. Er werd maar weinig munitie gerecupereerd, maar in het lichaam van Rafael Delas werd één kogel gevonden en zes hagelkorrels uit een jachtgeweer! De inslagen werden vooral geconcentreerd in de borststreek maar bij Dionisio Aizpuru ook in de nek.
Op 20 februari 2001 kondigt Ibarretxe verkiezingen aan voor het Baskische Parlement te houden op 13 mei 2001, en eist van de PP-Partido Popular en de PSE-Partido Socialista de Euskadi dat ze hun alternatieven aanbieden.
De vorige verkiezingen werden op 25 oktober 1998 gehouden, nadat het akkoord van Lizarra getekend was en gedurende het staakt het vuren van ETA. Nu zullen ze anderhalf jaar eerder komen dan de in de wet voorziene 4 jaar.
Op 12 mei 2005 arresteerde de Spaanse politie in Bilbao Iñaki Herrán toen hij zijn identiteitskaart wilde afhalen. Op 20 april 2005 werd Herrán door de Franse autoriteiten aan de grenspost in Port Bou uitgeleverd aan Spanje nadat hij zes jaar in Franse cellen had doorgebracht wegens "lidmaatschap ETA". Omdat er tegen hem in Spanje nog een procedure loopt voor een gelijkaardig feit wordt er "onderzocht" of de Franse celstraf al of niet voldoende was en of hij opnieuw veroordeeld kon worden. Tegen alle verwachtingen in liet magistraat Grande-Marlaska hem de volgende dag vrij op basis van Non bisinidem (niet twee keer hetzelfde).
Op 22 augustus 1993 werd Txapas door de Ertzaintza gearresteerd wegens ordeverstoring tijdens de Semana Grande, de feestweek in Donostia, maar werd naderhand vrijgelaten.
Later werd achterhaald dat Txapas toegetreden was tot het Commando Vizcaya, en toen dit commando in december 1994 ontmanteld werd, vluchtte Txapas naar Iparralde.
Later werd hij, tijdens een gezamenlijke Frans-Spaanse operatie, op 9 maart 1999 gearresteerd te Parijs en werd hij tot 6 jaar cel veroordeeld. Op 20 april 2005 werd hij dan aan Spanje uitgeleverd.
Sebastián Etxaniz Alkorta Vrijspraak op 11 mei 2004 maar niet vrij
Eind 2002 werd de Bask Sebas Etxaniz gearresteerd in Venezuela en in 2003 uitgeleverd aan Spanje. In 1993 werd Etxaniz al uitgeleverd door Nicaragua en gearresteerd in Spanje. In 1993 werd hij al beschuldigd van deelname aan een aanslag met granaten op de kazerne van de Spaanse politie in Barakaldo in 1982! De zaak werd toen geklasseerd, maar in 1995 opnieuw geopend. Een procedurefout was er de oorzaak van dat hij voorwaardelijk werd vrijgelaten en dat benutte hij om naar Venezuela te vluchten op 13 juni 1995. Hij onderhield nauwe contacten met de Brigade Askapena, een internationalistische organisatie die de herverkiezing van Hugo Chávez steunde.
Onder zware druk van Spanje werd Sebas Etxaniz opnieuw, nu door Venezuela, uitgeleverd aan Spanje op 16 juni 2003, na te zijn gearresteerd op 16 juli 2002. Hij werkte toen als kelner in het restaurant Txalupa te Tucacas.
Op 11 mei 2004 werd Etxaniz door het Hooggerechtshof vrijgesproken van deze aanslag op de kazerne van Barakaldo wegens verjaring. Maar Etxaniz kwam niet vrij. Hij blijft zitten "voor een andere zaak"!
Op 5 december 2006 wil de Spaanse regering opheldering van president Chávez over berichten dat Venezuela aan vier vermeende leden van ETA de Venezolaanse nationaliteit heeft verleend. Venezuela zou de vermeende ETA-leden tegemoet zijn gekomen om de uitlevering van de vier aan Spanje te helpen voorkomen. Daarnaast zou Venezuela een schadevergoeding van ruim 325.000 euro hebben betaald aan twee andere ETA-leden, Sebastián Etxaniz Alkorta en Juan Víctor Galarza Mendiola. Justitie in het Zuid-Amerikaanse land werkte in 2002 mee aan de uitlevering van de twee aan Spanje. Galarza Mendiola heeft drie jaar in een Spaanse gevangenis gezeten. Hij is intussen weer vrij. Etxaniz Alkorta zit nog altijd vast in Spanje voor zijn betrokkenheid bij drie aanslagen. Het Spaanse ministerie van Buitenlandse Zaken liet dinsdag weten dat de berichten over de steun van Venezuela aan de ETA-leden waarschijnlijk correct zijn. Madrid gaat het regime in Caracas om opheldering vragen. De Spaanse premier Zapatero belde op maandag 4 december 2006 nog met Chávez om de Venezolaan te feliciteren met zijn herverkiezing op zondag 3 december 2006 in de presidentsverkiezingen. Hij was toen nog niet op de hoogte van de vermoedelijke steun van Caracas aan de ETA.
Toen Chávez op 10 november 2007 bij herhaling José María Aznar, oud-premier van Spanje, een fascist had genoemd tijdens een topontmoeting van Spaanse, Portugese en Latijns-Amerikaanse leiders in Chili, reageerde koning Juan Carlos van Spanje (weinig diplomatisch) daarop dat hij nu zijn mond eens moest houden.
Izquierda Abertzale beschouwt het voorstel van Ibarretxeals "tufo electoral", vieze electorale lucht, en waarschuwt dat dit het zoveelste scenario is van valse confrontatie tussen PNV en PSOE, met als enig objectief het spijzen van de electorale beurs, om vervolgens een nieuw autonomiepact af te sluiten op maat gesneden van het Spaanse imperialisme. Er wordt hardop gelogen als de PNV beweert dat dit het enige alternatief is, verwijzende naar de verklaring van Anaitasuna:
VERKLARING VAN ANAITASUNA - 03.03.2007
Autonomía Política van 07.02.2007 aan de bevolking voorgesteld
Twee jaar en half na de verklaring Anoeta(Orain Herria-Orain Bakea, 14 november 2004) die de weg uitstippelde naar het actuele vredesproces, werd op 3 maart 2007 in de polyvalente sportzaal Anaitasuna te Iruñea-Pamplona, voor een enthousiast publiek van meer dan 3000 nationalisten, het minimumprogramma (Euskal Herria Berria, een nieuw Euskal Herria) voorgesteld om tot de oplossing van het conflict te komen.
Zoals de verklaring van Anoeta meer de nadruk legde op de methode, zo legt de verklaring van Anaitasuna meer de nadruk op de inhoud.
Twee belangrijke initiatieven komen aan bod:
1. Een formule voor de twee staten (la voluntad ciudadana)
Araba, Bizkaia, Gipuzkoa en Nafarroa (Spaans Baskenland) worden een autonome gemeenschap met het recht om zelf te beslissen. Hier wordt Navarra toegevoegd aan het huidige Euskadi, aan de huidige Baskische Autonome Gemeenschap.
Voor Lapurdi, Nafarroa Beherea en Zuberoa (Frans Baskenland) wordt het zelfde voorzien. Dit omvat eigenlijk de jarenlange eis van een eigen departement.
Het Baskische volk moet de mogelijkheid krijgen om te kiezen tussen alle opties, ook de zelfbeschikking. Dat is echte democratie, la voluntad ciudadana, de wil van de burger.
2. De territorialiteit (autonomía a cuatro)
De plaats van het gebeuren, de hoofdstad van Navarra, is natuurlijk symbolisch. Navarra is de bakermat van de Basken. Nu bestaat Euskadi uit de drie provincies Araba, Bizkaia, Gipuzkoa en Navarra is een eigen Autonome Gemeenschap geworden. Dat is uiteraard niet logisch: historisch en taalkundig behoort Navarra tot Euskadi. De filosofie is dus een globale politieke structuur maken, gelijklopend met de werkelijkheid. Een autonomía a cuatro,een autonomie met vier!
Als we spreken over een minimumprogramma, is er ook een maximumprogramma. Dat is de eigen staat Euskal Herria, de zeven provincies of de twee nieuwe autonome structuren in één staat. Maar zover zijn we nog lang niet. Eerst het minimumprogramma er door krijgen.
De la Vega reageert
De vicepresidente van de Spaanse regering, María Teresa Fernández de la Vega, onderstreept dat het alleen mogelijk is een autonomiestuut te veranderen als dit met het meest consciëntieuze respect voor de Grondwet gebeurt. Als Ibarretxe zijn plan op 20 mei 2008 voorlegt, zal het antwoord ronduit neen zijn.
Zapatero komt aandraven met een ander voorstel
De president van de Spaanse regering, José Luis Rodríguez Zapatero, zal geen komma bediscussiëren van het plan, en zal een tegenplan voorleggen. Eerst moeten de politieke partijen van de Baskische Autonome Gemeenschap een akkoord bereiken dat met absolute meerderheid moet goedgekeurd worden in het Baskische parlement. Daarna moet de tekst binnen een tijdspanne van 6 maanden bediscussieerd worden tussen de Baskische instituten en de Spaanse regering, en ter goedkeuring worden voorgelegd aan de Cortes. Pas dan kan een referendum, door de Baskische regering uitgeschreven, het akkoord ratificeren.
Het herdenkingspark van Sartaguda wordt plechtig geopend
Sartaguda Dorp van de Weduwen
10 mei 2008
Vandaag, 10 mei 2008, wordt eindelijk eer gebracht aan de 3.200 inwoners van Navarra die tijdens en na de verschrikkelijke Burgeroorlog gefusilleerd werden: het herdenkingspark van Sartaguda wordt plechtig geopend. Vooral Sartaguda kreeg het erg te verduren. Zó erg dat de gemeente de bijnaam El Pueblo de las Viudas, (Het dorp van de Weduwen) kreeg! Sartaguda, aan de oevers van de Ebro, waar de vruchtbare grond rood kleurde in 1936. Op grote panelen van ijzer of staal, gevrijwaard tegen regen en wind, op een veld waar zelfs geen veldslag geleverd werd of waar er geen opstand te merken was, staan de namen van 3300 gefusilleerde gegrift, die zonder vorm van proces terechtgesteld werden. Zonder mededogen, cynisch. Het doet denken aan de vele lijsten van Joden, o.a. in Praag, die omkwamen in de Holocaust.
In Sartaguda zelf werden er 84 neergeknald (8 %). Vaak niet eens tegen een muur!
Op een voorbereidende vergadering sprak Julio Sesma Martínez (71 jaar). Hij was amper 4 maanden oud toen Franco-aanhangers zijn vader, een journalist van 30 jaar, neerschoten. Dit was trouwens de gemiddelde leeftijd van de gefusilleerden! Het zouden er in totaal 3.200 worden. Alleen al in Navarra! Jaren lang bleef het stil. Tijdens de dictatuur die volgde op de Burgeroorlog duurde de repressie voort. Wie zijn mond durfde open doen, verloor zijn eigendom, zijn werk of werd als militair verplicht ingelijfd bij de vijand!
In Sartaguda en elders, zijn de geesten enigszins verlicht. Bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen werd José Ramón Martínez als burgemeester gekozen. Omdat hij een coalitie moest aangaan, koos hij voor een nationalist. De bedreiging vanuit zijn eigen partij, de superdemocratische Socialisten van Navarra en van Spaans regeringspresident Zapatero werden genegeerd en Martínez werd uit de partij gezet. Er kwam toen steun opdagen van andere socialisten waaronder Odón Elorza, de burgemeester van Donosti (er wappert nog steeds geen Spanse vlag aan zijn stadhuis, enkel de stadsvlag.) Een gedeelte van de inwoners van Sartaguda zorgde ervoor (samen met de vereniging Familieleden van Gefusilleerden van Navarra) dat het dorp van de weduwen een dorp van herinnering en van hoop wordt.
Op de persconferentie was ook de voorzitster van Familieleden aanwezig: Mirentxu Agirre was de dochter van de toenmalige burgemeester van Lizarra-Estella, Fortunato Agirre (PNV) Hij werd vermoord omwille van zijn nationalistische ideologie.
De burgemeester bedankte iedereen die zijn steentje bijdroeg. Op een oppervlakte van 6.000 m² staan kunstwerken van José Ulibarrena, José Ramón Anda en Néstor Basterretxea. Er zijn teksten van Pablo Antoñana, Josu Muñoz, Jimeno Jurio, Montxo Armendariz en Bernardo Atxaga. Op een muur staan de namen van de 3.200 gefusilleerde personen.
Op 9 mei 2008 verschijnt in Gara een communiqué van ETA dat door de gewapende organisatie aan de krant was gestuurd. In dat communiqué beschuldigt ETA, de PSOE en de PNV ervan, dat beide politieke partijen Izquierda Abertzale willen vernietigen en eisen gelijktijdig de laatste aanslagen op.
De organisatie stelt dat de recente reeks machinaties van PSOE en PNV de pogingen om tot een nieuw autonomiepact te komen laten doorschemeren. In die zin klagen zij de verwoede pogingen van de regeringspresident, José Luis Rodríguez Zapatero, en van de PNV aan die de vernietiging van Izquierda Abertzale op het oog hebben, door de onafhankelijkheidsstrijd te deactiveren een door een nieuwe cyclus van autonomie op zijn Spaans aan Euskal Herria te willen opdringen. De organisatie eist de laatste aanslagen tegen partijzetels van de PSE-EE (Baskische socialisten) op te Elgoibar en Abusu (Bilbao) en tegen de zendmasten Azpeitia en Lapoblación.
Al diegenen die de totale vrijheid van Euskal Herria willen, zeggen klaar en duidelijk neen aan het bedrog, net zoals we neen zegden aan de Grondwet van 1978. Nooit zullen wij aanvaarden dat Spanje ons een bepaalde toestand oplegt (door de strot duwt).
Ibarretxe legt plan voor een soevereine Baskenland opnieuw op tafel 9 mei 2008
MADRID - (Belga) De Baskische premier Juan José Ibarretxe gaat zijn voorstellen om een einde te maken aan het Baskische conflict, opnieuw op de tafel leggen van de Spaanse regering. De voorstellen bepalen dat Spanje het zelfbeschikkingsrecht van de Basken zou erkennen. De Spaanse premier José Luis Rodríguez Zapatero verwees de plannen vorig jaar al eens naar de prullenmand.
Ibarretxe kondigde op 28 september 2007 voor het Baskische parlement een "wegenkaart" aan om de Baskische kwestie te regelen. Daarbij het voorstel om tegen 2010 twee referenda te organiseren in Baskenland. Zapatero reageerde heftig. Dit plan "zal niet aanvaard, niet goedgekeurd en niet ten uitvoer gebracht worden", luidde het. Ibarretxe zal zijn voorstellen nu opnieuw op tafel leggen, bij zijn volgende ontmoeting met Zapatero, op 20 mei 2008 in Madrid. Die plannen borduren voort op de "wegenkaart" die vorige herfst werd voorgesteld. Bedoeling is een einde te maken aan de gewapende strijd die de Baskische terreurbeweging ETA al 40 jaar voert voor de onafhankelijkheid van Baskenland.
Op 9 mei 1976 voltrok zich op de Montejurra een vooraf aangekondigde actie van ultra rechts. Nadat in de kranten van die strekking (El Alcázar en El Pensamiento) wekenlang opgeroepen was tot een Reconquista van de Montejurra "voor het échte Carlisme" en om zich te ontdoen van het "heiligschennend Marxisme en Separatisme die de heilige berg onteerd hadden". Bovendien had de Spaanse Minister van Buitenlandse Zaken, de "Bask" José María de Areilza, de Nederlandse Ambassadeur laten weten dat ze niet konden instaan voor hun veiligheid mocht de leider van de Carlistische Partij, Carlos Hugo de Borbón Parma, en zijn vrouw, de Nederlandse prinses Irene, naar de Montejurra komen. De Dictator was nog maar een half jaar dood maar alles kón nog steeds, o.a. met de zegen van Manuel Fraga, minister tijdens de dictatuur. Er werd gevreesd voor een confrontatie die geen uitstaans had met het Carlisme.
Later bleek dat de Burgerlijke Regering van Navarra niet minder dan 20 kamers had gereserveerd in hotel Irache om haar kornuiten in onder te brengen: militairen en andere leden van de nationale veiligheidsdienst die ontevreden waren met de democratische hervormingen na de dood van Franco, gewelddadige activisten van Triple A, Batallón Vasco Español, Guerrillero's de Cristo Rey, Franse, Argentijnse en Italiaanse huurlingen en last but not least: Sixto, de broer van Carlos Hugo! Op het ogenblik dat de Carlisten de tocht naar de top van de berg aanvatten marcheerden ook zij, met 250, in militaire pas naar de Montejurra, gewapend met gele matrakken, maar ook met pistolen. Bij het klooster van Irache kwam het tot een eerste botsing. Het bleef bij beledigingen, stenen en stokslagen tegen de Makilas (Baskische wandelstokken) van de Carlisten. Even later kwam het tot een woordenwisseling tussen enkele Carlisten en een man in gabardine gekleed en met een rode Baskenmuts (José Luis Marín García Verde) die plots een FN Browning te voorschijn haalde en de Carlist Aniano Jiménez Santos dodelijk trof. De aanwezige Guardia Civiles deden niets om aan het incident een einde te maken. Noch werd de agressor een strobreed in de weg gelegd! Toen de kruisweg naar de top van start ging en Carlos Hugo en prinses Irene zich bij de groep hadden gevoegd waren er honderd nationale politiemannen aanwezig. Boven, in de mist van de berg, bevonden zich een twintigtal personen, die er de nacht hadden doorgebracht. Tegen 11 uur arriveerde Sixto boven op de top bij de grot waar de mis wordt opgedragen en van waar men een overzicht heeft over de hele omgeving. Hij was vergezeld van duistere figuren gewapend met pistolen en één automatisch geweer. Er werd bevel gegeven te vuren en er viel een tweede Carlist met een kogel in het hart: Ricardo García Pellejero, 20 jaar. Later werd er munitie gevonden van een militaire wapenfabriek uit Sevilla. De rest van de 25.000 Carlisten die de tocht maakten hadden amper weet van de tragedie die zich had voorgedaan.
Verschillende aanvallers zouden later als betekenisvolle leden van BVE en GAL boven water komen. De aanstichter tot de moord, Juan María Araluce voorzitter van de Deputatie in Gipuzkoa, werd later op dat jaar door ETA geliquideerd.
Europese Associatie van Advocaten veroordeelt 8 mei 2008
Op 8 mei 2008 veroordeelt de voorzitter, Gilberto Pagani, van de Association ofEuropean Democratic Lawyers (EDL), de criminalisatie van de 27 beklaagden in het proces tegen Gestoras pro-Amnistía en Askatasuna en klaagt de schending van de rechten van de verdediging aan. Pagani verwerpt de beschuldiging van integratie in een gewapende organisatie van de beklaagden, omwille van de willekeur en de onaanvaardbare, op maat gesneden, verruiming van het begrip terrorisme. Het kan niet dat personen, die geen enkele gewapende actie hebben ondernomen, maar alleen acties van politieke en sociale strijd, gecriminaliseerd worden.
Pagani verwijst ook naar een tekst, die op 19 april 2008 te Amsterdam werd goedgekeurd, waarin staat dat de Audiencia Nacional een flagrant gebrek vertoont aan juridische garanties, een eufemisme om aan te tonen dat er helemaal geen juridische garanties zijn. Daarom kondigt EDL aan waarnemers te sturen naar het proces dat momenteel zijn verloop kent. Iedere schending van de rechten van de verdediging zal aangeklaagd worden.
Verder wordt aangeklaagd dat de beklaagden totaal weerloos zijn, nadat private gesprekken tussen hen en hun advocaten als bewijsmateriaal in het proces werden aangewend. Bovendien is het strafbare feit enorm verwarrend, aangezien er geen individualisatie van de feiten wordt vervolgd (de groep als dusdanig zal veroordeeld worden), maar de uit de licht gegrepen collaboratie met ETA van het collectief.
Het enige en waarachtige delict, gepleegd door de beklaagden, staat zelfs niet in de Código Penal, het strafwetboek: het gebrek aan rechten aanklagen en vaststellen dat dit een politiek conflict is. Met dergelijke schijnprocessen, zoals dit en het proces 18/98, met de opsluititn van de burgemeester van Arrasate-Mondragón, toont Spanje aan dat er geen marge is voor dissidentie (dat was in Duitsland, Rusland en andere dictaturen ook zo).
De associaties van de landen die behoren tot de EDL:
Le Syndicat des Avocats de France (S.A.F.) (France)
La Confederazione Nazionale Delle Associazioni Sindicali Forensi d 'Italia (Italy)
Der Republikanische Anwältinnen und Anwälteverein (RAV - Germany)
L 'Associació Catalana per a la Defensa dels Drets Humans (A.C.D.D.H- Catalonia)
De Vereniging Sociale Advokatuur Nederland (VSAN - Netherlands)
Le Syndicat des Avocats pour la Démocratie (S.A D. - Belgium)
La Asociación Libre de Abogados (ALA - Madrid)
Euskal Herriko Abokatuen Elkartea (ESKUBIDEAK - Basque Country)
In Orereta-Renteria was er altijd wel iets gaande. Ten gevolge van bepaalde gebeurtenissen verloren er in de loop van de zo geprezen overgang naar de democratie (La Transición) maar liefst 14 inwoners het leven in de Vuile Oorlog tussen Spanje en het Baskische Volk. De eerste liet het leven tijdens de Semana Pro-Amnistía, de Amnestie-week, van 8 mei tot 11 mei 1977, 30 jaar geleden. Daarbij bleven maar liefst 6 inwoners dood.
Alles was begonnen met brutale politieaanvallen en arrestaties ten gevolge van zitstakingen, gevolgd door het opslaan van straatbarricades. In Renteria werd tijdens een samenkomst van 6.000 manifestanten besloten tot een algemene proteststaking de daaropvolgende dag. Daarop brak de hel uit en werd er met scherp geschoten. De terrorist, Rafael Gómez Jauregi, was 68 jaar oud! Luis Santamaría, 72 jaar oud, overleed nadat hij op zijn balkon geraakt werd door een rubberkogel. Teodora Sánchez was 78 jaar toen ze door een camionette van de Guardia Civil werd overreden. De rit in de Ronde van Spanje die zou arriveren in de velodroom Anoeta, werd afgelast. In Pamplona werd op 13 mei 1977, López Cano, een inwoner van Renteria, doodgeschoten terwijl de politie op hem insloeg. s Nachts traden dan de ongecontroleerden op, de incontrolados of politiemannen in burger. Op de begrafenis van López Cano in Renteria, 14 mei, werd tijdens de homilie de rechtmatigheid van de eis tot amnestie verdedigd. In Ortuela (Vizcaia) werd een groep jongeren onder vuur genomen toen ze een café verlieten. Manuel Fuentes werd doodgeschoten. Op zondag 15 mei was Bilbao aan de beurt. De botsingen zouden twee dagen duren.
Onverwacht heftige kritiek op de beslissing om de politieke gevangenen te verbieden per briefwisseling universitaire studies te volgen aan de Baskische Universiteit, UPV. En wel van de rector van deze Universiteit, Manuel Montero, een socialist, die vroeger nooit uitblonk in deze zin (en misschien nét daarom deze baan kreeg )
Montero beschuldigt op 7 mei 2003 Aznar ervan "Inquisitoriale beslissingen en van een écht democratisch schandaal." "Het lijkt erop alsof de UPV schuldig is, alsof de ETA-gevangenen een voorkeursbehandeling krijgen." Zich tot de Spaanse president richtend zegt Montero: "De Inquisitie werd al 200 jaar geleden afgeschaft." Verder beschuldigt hij de Spaanse regering van informatieve manipulatie in deze zaak. "Ze zeggen dat de Baskische Universiteit slecht bezig is, maar ze zeggen er niet bij waarom, niet wanneer, noch op welke manier."
Montero is vooral verontrust omdat minister Michavila zegt "dat de UPV moet ophouden een instrument van ETA te zijn en het gedaan moet zijn met de privileges voor de gevangenen". "Indien dit zo zou zijn moet de regering consequent optreden en de rector arresteren."
Minister Michavila van Justitie ontzegt rector Manuel Montero het recht zijn mening te uiten over zijn eigen universiteit indien hij niet eerst een onderzoek heeft ingesteld en daarbij zal vaststellen dat de onregelmatigheden al dan niet waar zijn. Volgens minister Michavila staan de feiten vast terwijl minister Mariano Rajoy (Binnenlandse Zaken) de maatregelen neemt op basis van "de overtuiging dat het aantal gevangenen dat slaagt niet evenredig is aan de aantallen bij normale personen".
UPV legt er meteen de werkelijke cijfers naast: "Tijdens de cursus 2001/2002 haalden van de 272 gevangenen cursisten slecht 4 een titel van licentiaat of een diploma."
La Policía española heeft vanmorgen, 6 mei 2008, Fernando Etxegarai in zijn huis Plentzia gearresteerd. In januari 2008 was hij vrijgelaten na 21 jaar cel (straf volledig uitgezeten). Etxegarai verklaarde dat hij schrik had nogmaals door een hel te moeten en er niet zeker van was dar hij dit zou overleven.
Fernando Etxegarrai Gastearena werd in april 1987 opgepakt en gefolterd, waarna hij bekende wat ze wilden horen. Na zijn veroordeling zag hij de binnenkant van vele Spaanse gevangenissen, meestal ver van huis.
In januari van dit jaar kwam hijop vrije voeten nadat hij 21 jaar in Spaanse gevangenissen doorbracht.Dit gebeurde na een beslissing van de uitzonderingsrechtbank,Audiencia Nacional, op vraag van de verdediging. De beslissing werd goedgekeurd door de rechters Alfonso Guevara, Nicolás Poveda en Julio de Diego López. Op 19 maaert 2008 vraagt dezelfde rechtbank de arrestatie en aanhouding van Etxegarrai om de maximumstraf van 25 jaar, volgens de vernieuwde strafwet, te gaan uitzitten. Deze strafwet werd in 1995 gewijzigd toen Etxegarrai al lang veroordeeld was. De wijziging bestond er uit dat al de voordien voorziene kortingen op de straf wegvielen. Hoewel de straf levenslang niet voorkomt in Spanje wordt ze wel toegepast nadat deze wijziging, de Doctrine Parot van kracht werd, zo genoemd naar het eerste slachtoffer ervan, Unai Parot. Maar de reden voor het aanhoudingsmandaat is hemeltergend: Omdat de in vrijheidstelling gebeurde door een vervangend tribunaal en omdat de rechter van dienst op vakantie was! Toch hebben ze allemaal dezelfde competentie! Dit is opnieuw een bewijs dat de Audiencia Nacional een tribunaal is dat uitzonderingswetten mag toepassen en zich niet moet houden aan zijn eigen wetgeving, aldus het amnestiecomité Askatasuna dat Spanje en Frankrijk een gigantisch Guantánamo noemt.
Door het toepassen van de doctrine Parot zitten op dit ogenblik een dertigtal gevangenen onterecht gegijzeld in de gevangenis De verlenging gebeurde op het ogenblik dat ze hun straf bijna achter de rug hadden.
Op 6 mei 2003 feliciteert Iñaki Anasagasti, PNV-woordvoerder in het Congres, ironische wijze de President van de Spaanse Bisschoppenconferentie, Antonio María Rouco Varela, met de fantastische electorale plechtigheid ten voordele van de PP, waar hij voor gezorgd heeft.
Anasagasti doelt hier op het voorbije Pausbezoek. Volgens Anasagasti lukte Rouco erin de Paus geen woord te laten zeggen over de oorlog in Irak. Eveneens heeft hij belet dat de Paus de brief van de 530 Baskische priesters gelezen heeft. "Vele Basken hebben er zich rekenschap van gegeven dat de Spaanse kerkelijke hiërarchie erg weinig verschilt van deze van 1936, die de Heilige Kruistocht zegende" (zijnde de Spaanse Burgeroorlog). "Ook nu is er aan de kerkelijke leiding weinig te merken van de Christelijke liefde, maar staat er nog altijd hetzelfde Spanje, met gesloten sacristieën en een arrogante uitsluiting".
Gara maakt op 5 mei 2001 bekend dat Idoia Martínez deze week vanuit de gevangenis van Joux-la-Ville naar een hospitaal in Auxerre werd overgebracht voor een hartonderzoek. Daarbij werden de handboeien verwijderd, maar de voeten bleven geboeid. Tijdens het onderzoek door de arts verlieten alle begeleiders de ruimte, op één na. Zelfs toen de arts verzocht de kamer te verlaten weigerde deze vrouwelijke cipier dit. Daarop gelaste de arts het onderzoek af.
Idoia Martínez García Olga werd te La Rochelle (Frankrijk) op 6 november 1997 gearresteerd, samen met haat toenmalige metgezel, José Ramón Naveiro Gómez, alias 'Gabarra' of 'Loidi'.
De Correctionele rechtbank van París veroordeelde Idoia Martínez op 5 oktober 1999 tot 7 jaar cel, wegens banden met ETA.
Het blijft onze burgemeester Het volk heeft beslist
Ik haal de krant Deia aan, nochtans een fervente PNV-krant, die vermeldt dat er gisterenavond duizenden aanwezig waren op de manifestatie in Arrasate-Mondragón ten voordele van de opgesloten burgemeester Ino Galparsoro.
Zij klaagden de waanzinnige repressie van de PSOE aan en gaven de PNV, de collaborateurs van de PSOE, lik op stuk, en zij klaagden de brutale oorlogsstrategie van de socialistische regering aan.
Het motto van de manifestatie was:
Salbuespen egoerari stop
Stop de uitzonderingstoestand
Euskal Herriak autodeterminazioa
Zelfbeschikking voor Euskal Herria
Kreten als PNV español" (De PNV is Spaans), "Ino Askatu" (Vrijheid voor INO) en "No nos callaréis", (Zij zullen ons niet doen zwijgen), waren niet uit de lucht.
Voor Binnenlandminister, Alfredo Pérez Rubalcaba, hadden zij nog volgende boorschap klaar: Hij vergist zich door s morgens mociones de censura (moties van wantrouwen) te laten stemmen in de gemeentehuizen en door s avonds de burgemeester te laten opsluiten. Hij vergist zich als hij denkt ons hiermee op de knieën te krijgen of als hij denkt ons te verhinderen een democratische verandering in Euskal Herria te willen bewerkstelligen.
Voor de start van de manifestaties werd door de ordestrijdkrachten het doosje pesterijen bovengehaald, door aan de rand van het stadje vele bussen tegen te houden en terug te sturen. Maar aangezien er tijdens de manifestatie geen provocaties waren van de ordestrijdkrachten, verliep de manifestatie zonder incidenten.
Magistraat Santiago Pedraz van het Spaanse Hooggerechtshof laat op 4 mei 2006 de Baskische gevangene Sandra Barrentetxea vrij zonder borg, "omdat een verklaring aan de politie onvoldoende is om iemand in de gevangenis te steken".
Sandra Barrenetxea werd op 24 april opgepakt door de Guardia Civil en gedurende drie dagen gefolterd. Magistraat Ismael Moreno liet haar daarna opsluiten in de gevangenis van Soto del Real op de gekende beschuldiging "colaboración con banda armada" (collaboratie met een gewapende bende). Toch had Barrenetxea geen verklaringen afgelegd, noch aan de Guardia Civil, noch aan de magistraat. Pedraz benadrukte nu dat de vermeende verklaring van Ibon Meñika aan de Guardia Civil onvoldoende is om iemand te beschuldigen van "collaboratie met ETA". Bij de arrestatie van Ibon Meñika werden "betaalcheques" gevonden zoals die door o.a. ETA gebruikt werden. Ook Meñika verklaarde dagenlang gefolterd te zijn. Tot op heden was, voor wat Basken betreft, enkel een dergelijke eenvoudige verklaring door een derde al voldoende om iemand zijn vrijheid te ontnemen. Op die manier kwamen honderden Baskische activisten in de cel terecht waarna ze meestal tot jaren gevangenisstraf veroordeeld werden na "zelfbeschuldiging" ten gevolge van foltering De arrestatie van een vriend was jarenlang aanleiding tot een vlucht naar Frans Baskenland.
Rafa werd in de wijk Zikuñaga te Hernani geboren op 19 januari 1954. Gedurende de burgeroorlog 1936-1939 was zijn thuis een plaats van komen en gaan van veel vluchtelingen voor het Francoregime. Rafa was geen uitblinker op school en voor de Franse taal behaalde hij keer op keer een 0. Later, als hij zich genoodzaakt voelde, zal hij de taal volledig beheersen. Op 18-jarige leeftijd begon hij te werken in de haven van Pasaia. Zijn dienstplicht moest hij vervullen en El Ferrol (Galicia) en bij zijn terugkeer kon hij zijn kinderwens eindelijk waarmaken: de aanschaf van een moto. In die jaren was er in Hernani een belangrijke politieke beweging, maar het leek alsof Rafa zich daar niet voor interesseerde, in zoverre dat bepaalde personen hem weigerden te begroeten. Dat was echter schijn, want Rafa was vrijwilliger voor ETA geworden. In februari 1981 moest hij de vlucht nemen naar Iparralde, waar hij, gedurende 7 maanden werk vond als mecanicien op een Frans Marineschip. Later vervoegde hij de coöperatieve Muebles Denek te Arrosa.
Op 3 mei 1984 was hij met zijn wagen op weg naar Baigorri, toen een huurling op een moto hem voorbijstak en hem met één schot neerschoot. Hij was pas 30 geworden.
In Spanje wordt niet gefolterd (Met dank aan W. Hensgen)
De hypocrieten van de Spaanse pers huilen met de wolven in het bos bij het zien van de fotos van Irakese gevangenen die in Britse en Amerikaanse "instellingen" gefolterd werden. Het betrof voornamelijk seksuele vernederingen. De rest zal wel buiten beeld blijven
Toen het hoofd van Unai Romano in de abertzalepers verscheen, onherkenbaar na een "verblijf" van enkele dagen in Spaanse commissariaten, gaven dezelfde media geen kik. Geen sociaal alarm en niemand diende zich te verantwoorden voor het congres. Het stilzwijgen van de pers zorgt nét voor het voortbestaan van deze praktijken!
Toevallig werd de aanklacht wegens foltering, gedaan door Ainara Gorostiaga, deze week geklasseerd wegens "het ontbreken van sporen" (van foltering)! Zij werd nochtans zodanig tussen gepakt, dat ze zichzelf beschuldigde van moord om uit het lijden verlost te zijn!
De onvolprezen "Tasio" maakt in de krant Gara een vergelijking tussen de foto van een Irakees waarbij elektroden werden aangebracht en de ziekenhuisfoto van Unai Romano die zodanig werd tussen gepakt dat hij drie dagen niets meer kon zien. Er bestond zelfs de vrees voor een schedelbreuk.
Als je in Spanje uit een politiecommissariaat of uit een voorhechtenis komt vragen ze, "hoe de behandeling was?"
Vertaling van cartoon van Tasio:
Links: "Hier hebben we een voorbeeld van de angstaanjagende folteringen in Irak". Rechts: "Hier een afbeelding uit de roze periode van Picasso."
De mociones de censura, de moties van wantrouwen om ANV uit de gemeentebesturen te verdrijven (en zelf hun plaats in te nemen) zijn tot nu toe in 4 gemeenten op een gigantische sisser afgelopen voor de zelfverklaarde democraten van PSE (socialisten) en PNV (zeer gematigde nationalisten, eigenlijk geen nationalisten). In Arrasate, Hernani, Bergara en Eskoriatza werden die ondemocratische moties weggestemd, tot groot ongenoegen van de zelfverklaarde democraten.
Het ongenoegen bleek zo groot dat ze de alomtegenwoordige magistraat Baltasar Garzón hebben ingeschakeld. Die magistraat van de uitzonderingsrechtbank Audiencia Nacional heeft op 30 april 2008 de burgemeester van Arrasate-Mondragón, Ino Galparsoro, laten arresteren en opsluiten in Soto el Real (Madrid), op beschuldiging van de eeuwige dooddoener colaboración con organización terrorista (medewerking met ETA) en van overtreding van opschorting van activiteiten van ANV, door Garzón bevolen in februari 2008.
Concreet werd zij opgesloten omdat zij op 23 april 2008 een persconferentie had samengeroepen om een tegenvoorstel voor de motie van PNV en PSE toe te lichten. Veel erger voor Garzón was dat ze dit tegenvoorstel op de gemeenteraad van 24 april 2008 te berde bracht, de gemeenteraad waar moest gestemd worden over de motie van wantrouwen en die grandioos werd weggestemd. In dit heerlijke democratische paradijs, dat Spanje heet, heeft superdemocraat Garzón aangekondigd dat er nog arrestaties zullen volgen. Als je een tegenstrever niet via verkiezingen kan verslaan, gooi ze dan in de cel!
Vannacht heeft ETA, na telefonische verwittiging, de 1-meiviering ingezet met de explosie van 3 bommen aan 2 openbare gebouwen in Donostia-San Sebastián en Arrigorriaga. Er zijn geen gewonden.
Op 1 mei 2003 laten 530 Baskische priesters een brief aan de Paus bezorgen, naar aanleiding van zijn op handen zijnde bezoek op 3 en 4 mei 2003. Hierin herinneren ze de kerkvader aan de "politieke wortel van het (Baskisch) conflict, waarbij de erkenning van de rechten ontbreekt". Een kopie van de brief werd overgemaakt aan de bisschoppen van Baskische diocesen Baiona, Bilbao, Pamplona-Tudela, San Sebastián en Vitoria-Gasteiz. Verder uiten ze hun droefheid over de van het laatste Herderlijk schrijven van het Spaanse Episcopaat waarbij de eisen van de meerderheid van Baskische werden afgewezen en waarbij ze beschuldigd worden van "een totalitair nationalisme".
Tevens vragen ze aan de Paus een eigen Baskische Kerkelijke Provincie.
Het "dossier" werd de vorige maand al persoonlijk overgemaakt aan de nuntius van de paus, Etxegarrai, bij diens verjaardag in zijn geboorteplaats Ezpelete. Etxegarrai raakte vooral bekend omdat hij een week vóór het uitbreken van de oorlog in Irak nog naar Sadam Hussein stapte met de vraag van de paus om de het drama af te weren.
