Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
31-03-2008
Het doodgezwegen bombardement
Durango
31 maart 1937
Iedereen kent het bombardement op Gernika. Al veel minder mensen weten nog iets van het bombardement op Otxandio op 22 juli 1936, en bijna niemand herinnert zich nog het bombardement op Durango.
Op 31 maart 1937 begon het offensief van Generaal Mola tegen de verradersprovincies Bizkaia en Gipuzkoa. Een wraakroepend onderdeel daarvan was het bombarderen van Durango, de eerste systematische aanval op een dorp.
Het begon om 8:30 u s morgens toen vier Junkers en negen jachtvliegtuigen boven Durango scheerden. In een half uur tijd was het resultaat verwoestend: vooral de zone tussen het klooster Santa Susana, de kerk San José van de Jezuïeten, en de omgeving tot aan de rivier werden zwaar getroffen. In San José stierven tijdens de mis 27 gelovigen en de celebrant, in de kerk Santa María een gelijkaardig aantal slachtoffers, in het klooster Santa Susana van de Augustinessen kwamen 14 kloosterzusters om het leven. In de namiddag kwamen de vliegtuigen terug en de balans was 130 doden ter plaatse en 110 de dag nadien, als gevolg van de verwondingen. Het aantal doden liep uiteindelijk op tot meer dan 400.
Op 2 april 1937 werd er nog een vervolg aan gebreid. Opnieuw werd toegeslagen met als gevolg 520 doden en 750 zwaargewonden.
De plannen van de Generale Staf werden perfect uitgevoerd: de bevolking terroriseren.
Op 27 maart 2007 werd een documentaire film vertoond over het tragische bombardement. Ditmaal was het niet het Legión Condor, dat in Gernika het vuile werk deed, maar la Avionaze Legionaria uit Italië. (De opdrachtgever was wel degelijk dezelfde!) Zelfs buiten de regio is amper bekend dat er, behalve Gernika (26 april 1937), nog andere bombardementen plaatsvonden, want gedurende 30 jaren werd aan de wereld voorgelogen dat het de Rooien waren die Durango in brand gestoken hadden.
De documentaire van 1 uur werd op DVD geplaatst en is gebaseerd op de getuigenissen van 8 personen die op het ogenblik van de feiten 9, 10 of 16 jaar waren en in de mis zaten, speelden of bij hun familie de onbeschrijfelijke gebeurtenissen meemaakten. Tachtig personen hielpen de scène herscheppen van de mis in de Santa Mariakerk, kort voor dit gebouw platgebombardeerd werd.
Er bleven 350 inwoners dood terwijl 71 huizen totaal en 234 gedeeltelijk verwoest werden.
Tegen een pijler van de luifel (die, zoals overal in Bizkaia, aan de kerk werd gebouwd toen die te klein werd) staat een gedenksteen. Maar op het kerkhof, op loopafstand, werd onlangs een muur onthuld (zie foto, samen met wat overblijft van de kerk San José) waarin alle namen gegrift staan van de slachtoffers van het bombardement + de mensen die voor en na het bombardement gefusilleerd werden. De 62 niet-geïdentificeerde lichamen worden er eveneens herdacht.
Op 30 maart 1985 werd Xabier Galdeano, journalist van de krant Egin in Donibane Lohitzune (Saint Jean de Luz), in het bijzijn van zijn familie en vrienden doodgeschoten door Staatsterroristen van GAL (* onderaan), die door de toenmalige regering González in het leven was geroepen.
Op 1 april 1989 veroordeelde een rechtbank te Parijs 3 huurlingen, Alain Parmentier, Jacky Pinard en Bernard Foticher, die behoorden tot de Grupos Antiterroristas de Liberación (GAL) tot 20 jaar cel, terwijl levenslang geëist werd. Ze werden al eens berecht in mei 1987, maar het proces moest worden overgedaan wegens procedurefouten.
Een vierde beklaagde, Guy Cantavenera, die beschuldigd werd de aanstoker te zijn, werd vrijgesproken. Alain Parmentier en Jacky Pinard losten de dodelijke schoten vanuit een wagen, bestuurd door Bernard Fotícher.
(*) GAL is een parapolitionele "groepering" die dood en vernieling zaaide in vooral Iparralde, vanaf oktober 1983 tot juli 1987. De aanslagen stopten van zohaast Frankrijk nationalisten begon uit te leveren aan Spanje. In hun stichtingsverklaring poneerde GAL dat zij voor iedere aanslag van ETA een vergelding op het getouw zouden zetten tegen leden van de abertzalebeweging. De hulp die het doodseskader kreeg van verscheidene staatsapparaten was totaal. Felipe González verklaarde: "Wij zullen de democratie verdedigen tot in de riolen". De hulp en de bescherming die de staat aan het doodseskader verleende, zijn geen losse beweringen. Op 21 september 1983 raakten commissaris Julio Casal en ondercommissaris José Amedo betrokken in een verkeersongeval op de snelweg Bilbo-Behobia. De Ertzaintza vond in de wagen een aktetas boordevol documenten over de creatie en de structuur van GAL. Wegens "vertrouwelijk" en "staatgeheim" werd die vondst niet openbaar gemaakt, maar later zag "wat het daglicht schuwde" toch het daglicht.
Koning Juan Carlos heeft aan zijn zoon Don Felipe, Príncipe de Asturias, voor zijn 40ste verjaardag (30 januari 2008) een uurwerk geschonken. Geen plechtige-communie-uurwerk, maar een regelrechte Audemars Piguet Volcano (zie foto), waarvan experts vermoeden dat het kleinood een aardig centje gekost heeft. De regimekrant A.B.C. zwijgt wijselijk over de kostprijs, maar ik heb toch maar, voor de lol, Google geraadpleegd: de goedkoopste in zijn soort kost 17.000 euro, en zou waterbestendig zijn.
Al bij al geen weggesmeten geld om te weten te komen hoe laat het is in Baskenland!
Josu Zabala Salegi Basajaun werd in de wijk Rotxapea, Iruñea-Pamplona geboren in 1976. Na een normaal verlopen kindertijd studeerde hij Euskara en werd later leraar bij AEK- Alfabetatze Euskalduntze Koordinakundea, Coördinator voor Alfabetisering en Promotie van het Euskara. Hij besteedde al zijn energie, zijn kracht en zijn vitaliteit aan de verdediging van het Euskara. Op een dag moest hij alles achterlaten en in de clandestiniteit verdwijnen. Hij werd pas terug opgemerkt op 29 maart 1997 (21 jaar jong) op de berg Deba in het dorp Itziar, Gipuzkoa, met een schot in het hart. Naast hem lag een geoxideerde pistool, een 9 milímeter Parabellum, waarop zijn vingerafdrukken niet werden teruggevonden. De officiële versie luidde, zoals gebruikelijk bij dergelijk overlijden, zelfmoord. Het onderzoek werd, bij gebrek aan elementen die moord zouden kunnen bevestigen, gearchiveerd en de zaak werd geseponeerd.
Maar de aanwijzingen om die versie in twijfel te trekken, waren bijzonder groot.
De kogel zelf werd niet teruggevonden
Volgens ETA was het wapen van Basajaun splinternieuw
Op de plaats van het delect was geen bloed te vinden
Het pistool vertoonde sporen dat het van dichtbij was afgevuurd
Het lijk lag in een houding die moeilijk in overeenstemming te brengen was met zelfmoord
Opvallend is wat Naia Zuriarrain Mendiguren (aangehouden op 19.12.2002 na het oppakken in Frankrijk van Juan Ibon Fernández Iradi Susper) later noteert in haar geschreven verklaring over haar doorstane folteringen:
[ ] Op het ogenblik dat ze mij hardhandig vastpakten en mij tegen het venster sleurden, zei een Guardia Civil mij: Van op deze plaats heb ik Anuk (Xabier Kalparsoro) uit het venster gegooid, en op die manier zal ook jij eindigen, ofwel zullen we naar de bergen trekken en je door het hoofd schieten, zoals wij met Basajaun (Josu Zabala) hebben gedaan [ ]
De dag dat er een eerbetoon moest plaatsvinden aan het slachtoffer, was de omgeving van Etxarri Aranatz, de geboorteplaats van Basajaun, afgegrendeld met kleine tanks van de Guardia Civil, om elke vorm van eerbetoon te verhinderen.
Een paar beelden opVIDEObij de herdenking 10 jaar later
Op 28 maart 1984 onthulde het Parijse weekblad "Le Canard Enchaîné" een aantal bewijzen van politionele samenwerking tussen Spanje en Frankrijk. Bij de Spaans-Franse grens werd een Spaanse "toerist" aangehouden met een lijst van Baskische vluchtelingen, hun geboortedatum en hun adres. Het bleek om een lijst te gaan die opgesteld was door de Franse Veiligheidsdiensten. De aangehouden toerist bleek bindingen te hebben met GAL, de beruchte doodseskaders die onder het bewind van de socialist Felipe Gonzales, in een vuile, smerige oorlog, terreur zaaiden, vooral in Iparralde (Frans-Baskenland).
Op 27 maart 2002 verschijnt van de hand van journalist Martin Garitano een artikel in Gara onder de titel: "Yo sí condeno" (Ja, ik veroordeel wel):
"Je wordt in de kringen van de democraten slechts aanvaard als je het geweld en de gewelddadigen veroordeelt. Wie het méést veroordeelt is de beste democraat. Wie niet veroordeelt, veroordeelt zichzelf en verdient geen betere straf dan die van de gevallen engel, de eeuwigdurende nacht.
De Spaanse paladijnen hebben gelijk, maar ze veroordelen niet elk geweld!
Ik (Martin Garitano) veroordeel al jaren lang het geweld dat Franco en zijn Guardia Civil uitoefende tegen democraten, die s nachts een Ikurriña hadden geschilderd of Leve ETA hadden geroepen. Ik veroordeel de brutaliteit die Joxe Arregi doodde. Ik veroordeel de criminele hand die de machinegeweren van het Batallón Vasco Español stuurde, de bommen van Tripla A, de pistolen van GAL. Ik veroordeelde de executie van Xanti Brouard en Josu Muguruza (*), evenals die van Txiki en Otaegi. Ik ben dus al een half leven bezig met veroordelen, maar nu besef ik pas dat het allemaal niets uithaalde. Zij die leefden met de hulp van de tirannie, veroordeelden het geweld niet. Zij die dik werden dankzij Franco regeren zelfs. Zij die Arregi en de anderen doodden, tonen fier hun eretekens. Zij die betaalden voor de dood van Santi Brouard en Josu Muguruza tellen nog elke dag hun geld. Zij die Txiki en Otaegi fusilleerden, commanderen nu nog steeds andere pelotons. De tirannie heeft zichzelf nooit veroordeeld. Ik veroordeel ze wel."
(*) Op 20 november 1989 pleegden Angel Duce (agent van de Policía Nacional), Felipe Bayo Leal en Juan de Dios Rubio (leider van een uiterst-rechtse groepering) een aanslag op parlementsleden van Herri Batasuna in het Madrileense hotel Alcala. Daarbij wordt Josu Muguruza gedood en Iñaki Esnaola zwaar gewond. Uit bekentenissen aan onderzoeksrechter Garzón blijkt de betrokkenheid van de CESID, van de Guardia Civil en van politiecommissaris Antonio Andrade (verantwoordelijke van de Mobiele Brigade van Madrid).
Alicia Sáez de la Cuesta 26 maart 2001 Torturarik Ez
Geen foltering!
Alicia Sáez de la Cuesta uit Gasteiz werd door de Guardia Civil gearresteerd in Galicië op 26 maart 2001. Ze verscheen rillend voor de rechter met blauwe ogen, sporen van slagen rond de neus en blauwe plekken op het lichaam. "Ze ontkleedden me en zetten me op een stoel neer. Ze bonden mijn voeten vast aan de poten van de stoel en mijn handen op de rug. Ze gaven me slagen terwijl ze heel hard in mijn oren schreeuwden. Slag, schreeuw, slag, schreeuw en daarna de plastic zak over mijn hoofd. Ik weet niet hoe vaak, maar de laatste keer dacht ik dat ik zou sterven. Ze maakten daarna mijn lichaam nat, en zegden ze dat ze de elektroden zouden aansluiten".
Wat voorafging
In 2001 zouden Alicia Saez de la Cuesta en Nerea Garaizar een aanslag op Fraga Iribarne (*) gepland hebben. De twee vrouwen zouden lid geweest zijn van het Comando Zapaburu. Saez de la Cuesta kreeg hiervoor al 10 jaar en tegen Garaizar, die in maart 2007 door Frankrijk werd uitgeleverd, wordt nu 14 jaar geëist. Volgens het OM bestaat er geen enkele twijfel over dat beiden van plan waren Fraga uit te schakelen.
(*) Manuel Fraga Iribarne, Manolo pour les femmes, was vice-premier onder Franco en één van de dragende figuren van de dictatuur. Regelmatig liet hij zijn repressieve troepen schieten op de bevolking. Toen het tij keerde herinnerde de ranzig-rechtse opportunist zich dat hij uit Galicië kwam, en bij het uitroepen van een autonomie voor enkele regios stelde Manuel Fraga zich kandidaat als regeringspresident van Galicië. De bevolking van Galicië liet nog maar eens zien dat hun visie soms in de vorige eeuw thuishoort, en ze stemden op hun Manolo! Fraga werd daarna nog enkele termijnen president van de Xunta van Galicië en wel van 1990 tot 2005! Hij stichtte de partij Reforma Democrática en later werd hij stichter van de PP, waarvan hij erelid is. Fraga bleef een nostalgische Franco-aanhanger en hij kon het niet nalaten zich vanuit het groene Galicië met de politiek in het groene Baskenland te bemoeien. Zo zou de Baskische vlag, de Ikurriña, er komen over zijn lijk. Het zou verwondering wekken indien er in Baskenland géén mensen rondliepen die verder wilden over het lijk van Manuel Fraga.
Op het einde van de maand februari 2008 zaten 739 politieke gevangenen opgesloten in tientallen gevangenissen in Spanje en Frankrijk. Dit blijkt een historisch hoog cijfer te zijn. De socialistische regering van de Z van Zapatero heeft de bedenkelijke eer, de dictatoriale, willekeurige arrestaties en opsluitingen van Franco binnenkort te evenaren. Sinds 1969 zaten nog nooit zoveel politieke gevangenen opgesloten. Toen stond de bloedige teller van Franco op 862.
Deze 739 gevangenen zitten verspreid over 53 Spaanse gevangenissen (met 571 gasten), over 34 Franse gevangenissen (met 166 gasten) en nog eens 2 in Canada.
De Catalaanse priester Lluis María Xirinacs, ex-senator van de Linkse Republikeinen (ERC) en 70 jaar oud, wordt op 25 maart 2004 tot 2 jaar gevangenis en tot 4 jaar ontzetting veroordeeld wegens "verheerlijking van het terrorisme". Aandachtige lezers weten dat Xirinacs geen bommen vervoerd of gelegd heeft, geen ETA-commando onderdak verschafte, noch een lid van de Guardia Civil naar de hemel hielp. Driewerf neen! Xirinacs had op 11 september 2002, in een toespraak ter gelegenheid van de Diada gezegd, "vriend van ETA en van Batasuna" te zijn. "Er zijn stijlen. ETA doodt, ze zijn in oorlog. Maar ze trekken geen nagels uit. Ik zat samen in de cel met ETA-leden met uitgetrokken nagels. ETA doodt, maar foltert niet. Lasa en Zabala werden dood gefolterd. (De lijken van Lasa en Zabala werden gevonden zonder nagels ) Als ETA een bom laat afgaan waarbij, behalve militairen, ook burgers gewond kunnen raken, bellen ze eerst." Xirinacs werd bij verstek veroordeeld omdat hij niet was komen opdagen op de zitting waarop hij gehoord zou worden. Naderhand bevestigde hij "zonder enige twijfel" dat de hem ten laste gelegde verklaringen, geen vorm van delict waren.
Aberri Eguna van de ene en van allen 23 maart 2008
Met vele duizenden waren ze samengestroomd te Irún om de Aberri Eguna 2008 te onderstrepen met een symbolische mars naar Hendaia. Er was één grote afwezige: de PNV. Zij waren afzonderlijk samengekomen in Bilbao.
Waar is de tijd dat Xabier Arzalluz, toenmalig voorzitter van de PNV, de soevereiniteit en de onafhankelijkheid proclameerde? Waar staan wij vandaag als de nieuwe voorzitter van de PNV, Iñigo Urkullu, uitgerekend een Aberri Eguna uitkiest om een aanbod tot akkoord te richten aan de PSOE?
De strategie van de PNV is duidelijk: een beetje veranderen, zodat alles gelijk kan blijven. De strategie van de PSOE is ook duidelijk: niets veranderen.
Maar beide conservatieve partijen, die het enkel om het behoud van de macht te doen is, vergissen zich deerlijk, want de massa die aan de muga (grens) aanwezig was, is betekenisvol en hoopvol: hier werd in alle duidelijkheid wel de soevereiniteit en de onafhankelijkheid opgeëist.
Wegens de ontelbare politieke gevangenen zijn de omstandigheden vandaag wat in het nadeel, maar beide bovenvermelde partijen zouden beter rekening houden met de massa, en niet met een paar verkrampte leiders.
Francesco Cossiga Voormalig president van Italië Telegram
Op 24 maart 2007 liep in Euskal Herria er een telegram binnen van de voormalige Italiaanse president, Francesco Cossiga:
"Ik betuig mijn volledige solidariteit voor mijn vriend Arnaldo Otegi en zijn makkers, in de strijd tegen de constante gerechtelijke achtervolging die hij te verduren krijgt, ondanks zijn initiatief ten voordele van de vrede.
Ik heb het zware voorgevoel dat de Audiencia Nacional, een creatie uit de Francodictatuur en het daaropvolgende regime, het nieuwe vredesproces van de Spaanse Regering probeert te dwarsbomen.
Aberri Eguna Nazioa gara. Zazpiak bat. Burujabetzaren alde. Wij zijn één volk. De zeven één. Zelfbeschikking voor ons land 23 maart 2008
Onder het motto "Nazioa gara. Zazpiak bat. Burujabetzaren alde." (Wij zijn één volk. De zeven één. Zelfbeschikking voor ons land), wordt vandaag, 23 maart 2008, de jaarlijkse Aberri Eguna gevierd. Het Foro de Debate Nacional, heeft op 18 februari 2008, bij monde van de woordvoerders, Mikel Iraztorza en Maite Aristegi, opgeroepen om de feestdag in eenheid te vieren. Het doel is aan te tonen dat Euskal Herria een natie is, met een eigen taal, een eigen cultuur, een eigen territorium, een eigen geschiedenis, een eigen economie.
Wij zijn één van de oudste naties van Europa. Wij, de Basken van toen en de Basken van vandaag, zijn de laatste schakel van een lange ketting door de eeuwen heen. Wij zijn de nieuwe stemmen van een lang lied ten gunste van de vrijheid. En toch worden wij niet erkend. Zij verbieden ons om zelf over onze toekomst te beslissen en ons land op te bouwen. Ze straffen ons omdat we zijn, wie we zijn, ze sluiten ons op, ze verachten ons. Tegen dit verbod, tegen deze straf, hebben wij, burgers van Euskal Herria, hier geboren of van ergens anders komend, beslist verder te bouwen aan de nationale constructie. Tegen alle aanvallen en criminalisatie in, eisen wij onze identiteit op met eenzelfde vastberadenheid. Dit is een niet te overwinnen belofte.
De manifestatie is voorzien in Irún, om 11.30u, waar een mars begint, die over de muga (de grens) zal trekken tot in het Frontón Gazteu Zahar van Hendaia (Iparralde).
In Pasai Donibane werden vier jongeren van de "Comandos Autónomos Anticapitalistas" op 22 maart 1984 door Spaanse bezettingstroepenin de val gelokt en gewoon afgemaakt.
Op 22 maart 1984, precies een maand na de aanslag op PSOE-politicus Casas (echtgenoot van huidige Europarlementaire Barbara Dürkopf), werden in de baai van Pasaia (tussen Donostia en Irún) vier jongeren afgemaakt door de Spaanse Politie, mogelijk bijgestaan door leden van de Guardia Civil in burgerkleren, gekazerneerd in Intxaurrondo (Donostia). Het viertal dat gefusilleerd werd, was lid van "CCAA-Comandos Autónomos Anticapitalistas, ideologisch aanleunend bij de Baskische gewapende organisatie ETA, maar er geen van uitmakend.
Een bomauto is ontploft aan de kazerne van de Guardia Civil van Calahorra (La Rioja) omstreeks 14:00u vanmiddag, 21 maart 2008. ETA had de aanslag om 13:28u aangekondigd zodat er voldoende tijd was om de kazerne te ontruimen. Er zijn dan ook geen slachtoffers gevallen, tenzij één Guardia Civil die lichtgewond raakte.
In nummer 1720 van Enbata staat op 21 maart 2002 in weinig woorden dat de Guardia Civil, Enrique Dorado, de derde graad gevangenschap kreeg toegewezen. Dat betekent dat hij enkel nog naar de cel moet gaan om er te slapen.
Dorado werd nochtans schuldig bevonden aan de ontvoering (in Baiona), de foltering (Donostia-San Sebastián) en de moord (in Donostia of in Alicante) van de Baskische vluchtelingen Lasa en Zabala. Hiervoor kreeg hij bijna 70 jaar cel in .1994! (rekening houdend met de maximale strafmaat van 30 jaar: 1.994 + 30 = vrij in 2.044)
Wie hiertegen in verzet komt, wordt "gewelddadig" genoemd en loopt het risico bij een protestmanifestatie tegen deze vrijlating opgepakt en op een politiekazerne half dood geslagen te worden en voor jaren achter de tralies te belanden wegens "collaboreren met terroristische bende". Bovendien moeten Baskische politieke gevangenen hun straf tot de laatste dag uitzitten, en dan zijn ze nog niet zeker dat ze vrijkomen.
In Renteria, in de wijk Zamalbide, wordt op 20 maart 1999 het lijk gevonden van José Luis Geresta Mujika, "Ttotto", met een kogel in het hoofd. De Ertzaintza gelooft in zelfmoord, maar ze wisten wel pas 23 uren na de vondst wie het was. Er lagen drie kogelhulzen bij het lijk en het lichaam zat vol schrammen en krabben in het gezicht en de armen. Arnaldo Otegi spreekt meteen over de "verantwoordelijkheid van de Staatsapparaten". De week tevoren werd in Hernani een "heuptasje" gevonden met daarin valse papieren, gebruikt door Geresta, en een Browning. De Guardia Civil had al een tweede versie klaar voor het geval "zelfmoord" zou weerlegd worden. De titel is: "Guardia Civil sluit afrekening niet uit." El Mundo kwam zelfs met drie mogelijkheden! Maar volgens de familie zou Geresta zich nooit zelf om het leven brengen.
Maar eerder werd de vriendin van Geresta, Nekane Txapartegi, gearresteerd, terwijl zij bij de arrestanten in Parijs Irantzu Gallastegi was met wie Geresta "talde" (groep) vormde. Zelfdoding zou dus mogelijk zijn
Op de muren verschijnt de tekst: "Geresta Erahila! Policia Asesina!" (Geresta vermoord. Politie, moordenaar). Ook wordt er weer over andere "zelfmoorden" gesproken. In 1993 "werd" Xabier Kalparsoro uit het venster van een politiecommissariaat "gevallen". In 1997, de dag vóór Pasen, Aberri Eguna, werd Josu Zabala eveneens levenloos teruggevonden met een pistool naast zich, een kogel in de borst, maar heel weinig bloed. Arnaldo Otegi: "Ondanks onze diepe pijn zullen we reageren met politieke intelligentie. De Spaanse en Franse staat zijn tot alles in staat om ons vredesproces te dynamiseren."
In de nacht van 19 maart 2005 vertrokken 20 autobussen richting gevangenis van FleuryMérogis, (Parijs). De bussen vanuit Bizkaia werden in de buurt van Durango, waar de reizigers gingen eten, al "verwelkomd" door een vijftal groene "patrouillewagens" van de Guardia Civil en ééntje van de leden van de eigen "Baskisch" Ertzaintza. Nog op "Spaans" grondgebied werd de karavaan staande gehouden en de Franse politie kwam, waarschijnlijk in het kader van de beroemde "FransSpaanse samenwerking tegen het internationale terrorisme, vragen waar de reis naartoe ging en hoeveel personen er in elke bus zaten. Eenmaal op Frans grondgebied keerde de rust enigszins terug onder de reizigers. Tegen 8 uur werd er nog eens gestopt en verschenen er steeds meer patrouillewagens van de CRS die de nummerplaten controleerden om te zien of de collega's hun werk ook wel goed hadden gedaan.
Don José María Setién Alberro werd geboren te Hernani op 18 maart 1928. Hij studeerde aan het Seminarie van Vitoria en aan de Gregoriaanse Universiteit te Rome. Hij werd licentiaat in de Godgeleerdheid en behaalde een doctoraatstitel in Canoniek Recht. In oktober 1955 werd hij aangesteld als professor Morele Theologie in het Seminarie van Vitoria en later, in 1960, werd hij decaan Canoniek Recht en Theologie aan de universiteit van Salamanca. Op het einde van de jaren 60 werd hij aangesteld als Vicaris-generaal te Santander en later hulpbisschop van San Sebastián. Vanaf 14 februari 1979 tot en met 13 januari 2000 was hij bisschop van San Sebastián, en op 23 december 2003 werd hem het ereteken Gipuzkoako Urrezko domina, de gouden medaille van Guipuzkoa, toegekend door de Forale Deputatie van Guipuzkoa. Hij werd in de bloemen gezet omwille van zijn inzet voor de waarheid en de rechten van de mens.
Over kieslijsten en bevolkingsregisters 17 maart 2003
De 17 Baskische politieke gevangenen in de gevangenis Herrera de la Mancha bleken op 17 maart 2003, buiten hun medeweten, plots ingeschreven te zijn in de bevolkingsregisters van de gemeente Manzanares in Ciudad Real, waartoe de gevangenis hoort. Ze werden dan ook geschrapt uit de kieslijsten van de Baskische gemeenten waar ze vandaan kwamen. De betrokkenen hadden hier aangaande geen enkel document ondertekend. Deze maatregel had alleszins te maken met de komende gemeenteraadsverkiezingen. Mogelijk is dit bevel rechtstreeks vanuit het Ministerie van Binnenlandse Zaken gekomen, waartoe de gevangenissen behoren. De voornaamste consequentie was dat de gevangenen niet meer mochten stemmen in hun eigen Baskische gemeente, wat erop neerkomt dat ze niet meer op een kandidaat van hun voorkeur konden stemmen.
Vier jaar geleden, vóór de gemeenteraadsverkiezingen van 2003 in Baskenland gebeurde dit al met de gevangenen van Puerto 1 (Cádiz). Eén van de advocaten van de gevangenen wijst op de moeilijkheid die er ontstaat als een gevangene, na vrijlating, opnieuw wil ingeschreven worden in zijn gemeente. Hiervoor heeft hij een nieuwe identiteitskaart nodig van die gemeente en daarbij kunnen "problemen" optreden.
Een nieuwe episode van politionele barbaarsheid 16 maart 2005
Familieleden van de drie arrestanten die dinsdag in Navarra en Bizkaia werden opgepakt tonen hun ongerustheid over de isolatiedetentie en spreken over "een nieuwe episode van politionele barbaarsheid".
Eder Aritz Lizaso, Gorka Diez de Ultzurrun en Mikel Ziaurriz werden dinsdagnacht om 1 uur uit hun huizen gesleept door tot de tanden toe gewapende leden van de Guardia Civil die niet eens aanbelden maar meteen de deuren insloegen en begonnen te schreeuwen. Zo diende de vriendin van Eder Aritz gedurende 4 uren met het gezicht naar de muur te blijven staan, waarbij ze voortdurend onder schot gehouden werd. Zelfs familiefotos, computers en gsms van familieleden werden meegenomen. De familieleden vragen zich af wat er uit deze vijf dagen isolement te voorschijn gaat komen aan zelfbeschuldiging en beschuldiging van derden ten gevolge van mishandeling en foltering.
Tevens klagen ze aan dat de Spaanse gouverneur in Navarra, Vicente Ripa, meteen aan de buitenwereld verkondigde, zonder dat er bewijzen waren, "dat het duidelijk was dat het om leden van ETA ging." Merkwaardig is ook het feit dat de pers, bij voorbaat op de hoogte gebracht, het verslag live kon verslaan.
Eén der meest geavanceerde landen van de wereld, naar eigen zeggen
Koldo Kareaga 15 maart 2003
Op 15 maart 2003 werd in de gevangenis te Soria bij de Baskische politieke gevangene, Koldo Kareaga (48 j.), een zeer gevaarlijke en agressieve tumor geconstateerd. Tien maanden geleden klaagde Kareaga over een enorme pijn in het nierbekken. Waarschijnlijk in het kader van "het laten wegrotten in de gevangenissen van de Baskische gevangenen", werden er toen geen proeven gedaan, noch diagnoses gesteld.
Kareaga werd op 15 januari 1981 in Bergara gearresteerd en in het politiecommissariaat gefolterd. De voorbije 22 jaren zat hij in 11 verschillende gevangenissen, en nam hij deel aan een dozijn hongerstakingen. In december 1999 had hij 3/4de van zijn straf achter de rug, maar werd niet vrijgelaten.
Op 29 maart 2003 manifesteerden 14.000 personen (zie foto) voor de onmiddellijke vrijlating van Koldo Kareaga en zijn lotsverbonden genoot in het lijden, Bautista Barandalla.
Op 14 maart 2007 was de laatste zittingsdag in het monsterproces 18/98. De beklaagden krijgen het laatste woord. Euskal Herria krijgt het laatste woord. (relaas van deincidentrijke zittingen)
Het proces is 21 november 2005 gestart en heeft 16 maanden geduurd. Het is het gevolg van een paar juridische spitsvondigheden begonnen in 1998. De bedoeling was een groot deel van de Baskische gemeenschap het zwijgen op te leggen, de linkse abertzales. Het was het proces tegen het Baskische nationalisme. Een uitzonderingstoestand werd gecreëerd en het recht van vrijheid van mening, het recht op bijeenkomsten en vergaderingen, het recht op ondernemen, het recht op een eigen ideologie, het recht op dissidentie werden met de voeten getreden. Het recht op zelfbeschikking staat niet in het woordenboek van het staatsnationalisme.
De aanval was eigenlijk al begonnen in 1996 toen, na een furieuze en georkestreerde propagandacampagne, de eerste verdachtmakingen gelanceerd werden tegen Herri Batasuna. De voltallige directie werd veroordeeld en opgesloten. Dit was zonder voorgaande in Europa. De PSOE, de socialisten, waren toen aan de macht. Een paar jaar later, toen de PP de macht overnam, werd de repressieve strategie agendapunt nummer 1 voor de regering. Ideeën, initiatieven, sociale en politieke activiteiten werden gecriminaliseerd. Onder impuls van magistraat Baltasar Garzón werd vanaf dit moment de filosofie van het netwerk uitgetekend. Personen en organisaties die hetzelfde doel nastreefden als ETA (zelfbeschikking) werden beschouwd als het netwerk van ETA. De finaliteit was al die personen en organisaties buiten de wet te stellen. Het motto Todo es ETA, ze zijn allemaal van ETA, moest juridische stappen en veroordelingen vergemakkelijken. De impuls van deze strategie was louter politiek: de sacrosancte eenheid van het grote Spanje vrijwaren. De processen die gevoerd werden, waren generaliserend: ze handelden niet over specifieke delicten, maar over algemeen vooringenomen stellingen die tot doel hadden een bepaalde sociopolitieke gemeenschap te straffen. Als klap op de vuurpijl werden die processen gevoerd voor een uitzonderingsrechtbank, de Audiencia Nacional, opvolger van het Tribunal de Orden Público onder Franco. De Audiencia Nacional hanteerde eigen normen over de rechtstaat, en dit met goedkeuring van de uitvoerende macht. Verklaringen afgelegd onder de vreselijkste folteringen werden met de mantel van de macht bedekt en op de koop toe als wettelijk bewijsmateriaal aanvaard. Vreemde zaken zijn er in de rechtszaal gebeurd. Meerdere malen werd het recht op verdediging geschonden. Vanaf het begin werd een rechtsprocedure naar eigen goeddunken gehanteerd; de vooringenomenheid van het Hof lag er vingerdik op; personen die rechtstreeks met het onderzoek betrokken waren, werden onder hevig protest van de verdediging toch als deskundigen opgeroepen; bewijslast (vooral ten ontlaste) verdween; documenten waren onvolledig; 100.000 documenten, waarvan de verdediging niet in kennis werd gesteld, werden op de rol geplaatst; meermaals werd aan de beklaagden of aan de verdediging het woord ontnomen; de vertalingen van het Euskara naar het Castilliaans brachten totaal verkeerde interpretaties aan het licht; tegenstrijdige verklaringen waren schering en inslag; authentieke documenten die verdwenen waren, werden vervangen door al dan niet gemanipuleerde kopieën; vreselijke verhalen van folteringen, werden door het Hof als niet ter zake weggewuifd Aan het eind van dit monsterproces krijgen de beklaagden, de verdedigers van een Euskal Herria, het laatste woord. Ze staan niet alleen. Intussen hebben al meer dan 15.000 Basken zichzelf in beschuldiging gesteld voor gelijkaardige feiten. Feiten die in een democratie niet strafbaar zijn. Spanje is echter geen democratie, maar een democratuur: een dictatuur van een bepaald gedeelte van het volk, met heimwee naar het España una, España grande, España libre van Franco. Met heimwee naar de macht om de macht.
Meteen na de moordende aanslag door Moslimterroristen in Madrid op 11 maart 2004, schoof de regerende PP de leugenachtige schuld in de schoenen van ETA, en bleef daar tegen beter weten in, op alle mogelijke manieren, op doordrammen.
Aanhangers kregen als het ware een vrijgeleide.
In Pamplona eist, op 13 maart, een vrouw, Pilar Rubio, in een bakkerswinkel dat de uitbaterbuurman, Angel Berrueta, een affiche "ETA NO" ophangt. Als hij dat weigert, gaat ze naar huis en komt even later met haar echtgenoot (de Guardia Civil, Valeriano de la Peña) en haar zoon (Juan, Manuel) terug en beiden vallen de man aan. De zoon van 19, met een mes. De echtgenoot schiet de winkelier met 4 kogels dood en hij krijgt een messteek van de zoon. Hij was lid van "Gurasoak", "De Ouders", een vereniging die opgericht werd om de klachten te bundelen tegen de willekeurige aanhoudingen van Baskische jongeren. Twee (van hun vier) kinderen werden ooit opgepakt voor Kale Borroka ("straatgeweld") en de moeder was ooit woordvoerster van de organisatie Gurasoak..
Als later vrienden en familieleden voor de bakkerswinkel samenkomen, chargeert de politie tegen hen. De politieman was de persoonlijke lijfwacht en chauffeur van de rechtse, Franquistische politicus en kandidaat voor de PP uit Navarra, JaimeIgnacio del Burgo.
Itziar Goienetxe, de echtgenote van Xabier Alegria, één van de arrestanten bij de sluiting van de krant Egunkaria mocht op 12 maart 2003 voor het eerst haar man in de gevangenis bezoeken. Die verkeerde in totale shocktoestand en kon gedurende 40 minuten geen woord uitbrengen. "Ik moest op hem roepen dat ik het was, maar zijn ogen bleven afwezig. Zijn handen bleven trillen." Alles een gevolg van de 5 dagen afzondering!
De vijfjarige zoon van Xabier Alegria heeft zijn vader al drie keer gevangen zien nemen:
1.bij de sluiting van EGIN (beschuldiging: "collaboratie")
2.bij de operatie tegen Ekin ("integratie" lees: lidmaatschap)
3.bij de sluiting van Egunkaria (opnieuw "collaboratie")
Ook Baskisch parlementsvoorzitter, Atutxa, noemt de aanklachten van foltering tegen Otamendi "geloofwaardig", maar hij voegt eraan toe dat commandoleden van ETA instructies krijgen om folteringen aan te klagen. Zijn de aanklachten van foltering door Amnesty International en andereinternationale organisaties dan ook door ETA geïnstrueerd?
Het is intussen exact 3 jaar geleden dat het bloedbad, door Moslimterroristen in Madrid op 11 maart 2004, heeft plaatsgehad. Er bleven 191 reizigers dood en er raakten er 1.824 gewond. Op 15 februari 2007 is te Madrid, voor de Audiencia Nacional, het proces van start gegaan.
De aanslagen gebeurden op 3 dagen voor de verkiezingen, waarin de PP volgens alle opiniepeilingen een ruime overwinning zou behalen, weliswaar net niet de volstrekte meerderheid. Als de aanslagen konden toegeschreven worden aan ETA, dan zou de PP een ruime volstrekte meerderheid behalen.
Het regime Aznar probeerde de verkiezingen, van drie dagen later, te manipuleren door de aanslag in de schoenen van ETA te schuiven, met het oog op electorale winst. De bewijzen die het regime hiervoor aanhaalde waren:
1.Men had ETA-gevangenen tijdens het luchten zien praten met Moslimgevangenen.
2.Er waren resten van producten gevonden die ook ooit door ETA gebruikt werd bij de vervaardiging van springstof!
De aanslag was natuurlijk een wraakoefening van radicale Moslims op de Spaanse deelname aan de oorlog in Irak, maar als de PP de goegemeente zou kunnen doen geloven dat het daarentegen een wraak van de radicale Basken was omwille van de harde repressie tegen het Baskische Nationalisme dan kon de partij in de slachtofferrol kruipen en de zilverlingen opstrijken. (Mariano Rajoy zou in opvolging van Aznar de nieuwe premier worden. Dat was zo afgesproken. Begrijpt u nu de houding van Rajoy t.o.v. de PSOE-regering?) In een radio-interview op Herri Irratia verklaarde Arnaldo Otegi om 9:00 u. s morgens al dat ETA zeker niet de dader was. De PP bleef op een schandalige wijze ETA met de vinger wijzen. De Spaanse ambassades werden door de PP-Regering verplicht verklaringen aan journalisten in die zin af te leggen! Een nooit geziene machinatie kwam op gang, die nooit werd onderzocht. Le Monde kwam dan ook met een karikatuur van Aznar, bevriend staatshoofd, met een Pinocchio-neus! Maar ook de Baskische Lehendakari Ibarretxe, sprak vóór zijn beurt. Hij sprak schande over de beesten van ETA. Toen om 13:15 u. een verlaten bestelwagen met ontstekers én audiocassettesmet verzen uit de Koran werd ontdekt, begon de puzzel in elkaar te passen. Ibarretxe wachtte wel nog 25 uren om zijn te verklaringen te herroepen. De PP bleef verder liegen en dat doen ze vandaag nog steeds! De spreekbuis van de leugen, de manipulatie en de verwarring is tegenwoordig de krant El Mundo (raakt nog niet tot aan de enkels van Le Monde). Lijnrecht tegenover de bevindingen van het 3 jaren durende onderzoek van gespecialiseerde onderzoeksrechters, beweert El Mundo dat er bewijzen zijn van deelname van ETA. Merkwaardig is dat die bewijzen nooit uit de doeken gedaan worden. Ze gaan zelfs zover dat ze er de Spaanse inlichtingendienst bij sleuren die, samen met ETA en met de moslimterroristen, een complot zouden beraamd hebben om de regering-Aznar te doen vallen.
Maar wat met de Baskische slachtoffers van PP-manipulatie die volgden op de aanslagen?
Hun namen staan niet op de slachtofferlijst!
Naar aanleiding van de beschuldiging door de PP dat ETA de aanslag had gepleegd kwamen de nuttige idioten weer overal op straat om te manifesteren tegen de Organisatie. In Iruñea-Pamplona wilde, twee dagen na de aanslag, de vrouw van een Spaanse politieman de bakker uit haar wijk (Donibane) verplichten een A4tje tegen ETA (ETA no!) aan zijn vitrine te hangen. Toen de bakker (Angel Berrueta) dat weigerde haalde ze haar man en zoon. De zoon stak de bakker met een machete dood, terwijl de vader hem op hetzelfde ogenblik met zijn dienstwapen doodschoot. De politieman en zijn zoon zitten in de gevangenis. De echtgenotenaanstichtster kwam snel vrij. In Hernani werd de volgende dag (14.03.04) bij een protest tegen deze doodslag door de Baskische politie gechargeerd. Hierbij overleed Kontxi Sanchiz (58 jaar) aan een hartinfarct.
Gisteren, 9 maart 2008, trok de bevolking naar de stembus om 350 volksvertegenwoordigers te verkiezen. De oproep om massaal te komen stemmen als antwoord tegen ETA, viel serieus tegen. De opkomst lag zelfs 2% lager dan in 2004.
De oproep in Baskenland tot onthouding, kende een groot succes, bijna 34%: in Gipuzkoa liep dit op tot 43% van de bevolking, wat immens is. De BOICOT 9-M is geslaagd.
De PSOE heeft het dus gehaald met 169 zetels op 350. De PP met 153 zetels.
In Euskadi verliest de PNV de 1 zetel (van 7 naar 6), en ook de PP verliest 1 zetel, ten voordele van de PSE-EE (Baskische socialisten) +2.
In de Tweede Afdeling van het Provinciaal Gerecht van Araba begint op 10 maart 2003 het proces tegen de spionnen-afluisteraars van de partijzetel van Herri Batasuna in Vitoria-Gasteiz. In maart 1998 werd in de zetel geavanceerde afluisterapparatuur gevonden die er mogelijk al 10 jaar aanwezig was. De aangeklaagde is machtig: de Spaanse Staat en wel op zijn meest gevoelige plek: de Geheime Dienst, Cesid en de beklaagden hebben faam. De ex-directeurs van "Het Huis", Emilio Alonso Manglano (in de periode 1985-1995) en Javier Calderón (1996-2001), alsook Juan Alberto Perote zitten op de beklaagdenbank.
De spionage gebeurde onder de PSOE-regering van Felipe González, maar ook nog onder het regime-Aznar, en toen de feiten bekend werden, verklaarden beiden dat tegen Herri Batasuna alles toegelaten was.
Nu beroepen ze zich op de zwijgplicht. Telkens de advocaat van Manglano getuigen hoort verklaren, meent hij hen te moeten wijzen op hun rechten en daarbij te herhalen dat "ze mogen zwijgen". Manglano en Perote werden eerder al veroordeeld, dus kon hij hen misschien beter eens op hun PLICHTEN wijzen.
De PNV die, naar aanleiding van de aanslag op Isaías Carrasco, bijzonder hard van leer trok tegen ETA, ronselde vanaf februari 2008 stemmen van diezelfde ETA. De brief is ondertekend door de voorzitter van de PNV, Urkullu.
Zij vragen Etarras die gevangen zitten in Franse gevangenissen om voor hen te stemmen en betreuren het dat ze zo ver van huis zijn. Zie als voorbeeld de brief gericht aanJuan Carlos Subijana
Vandaag, 9 maart 2008, trekt Spanje naar de stembus. Net als vorige keer, 14 maart 2004, werd de verkiezingscampagne gedomineerd door een aanslag. Er zullen 87.000 politieagenten (71.000 Guardia Civiles en 16.000 Policías locales) instaan voor de orde.
Het maakt voor de Basken niet veel uit wie de stembusslag zal winnen, want de twee grootste rivaliserende partijen, PSOE en PP, hebben dezelfde oorlogstrategie ten aanzien van de Basken: Het 'recht op zelfbeschikking' is volgens hen een strategie van ETA, en iedereen die het zelfbeschikkingsrecht voor Baskenland verdedigt, behoort dus tot ETA. Een dogma dat iedere vredesonderhandeling in de weg staat.
De prognoses gaven een lichte winst voor de PSOE, maar de gevolgen van de aanslag zouden wel eens voor een koude douche kunnen zorgen. De PP heeft gedurende de volledige legislatuur de PSOE aangevallen omdat ze met ETA wilde praten, en vooral omdat ze niet hard genoeg optrad tegen ETA. Een beschaafd mens vraagt zich af, gezien de huidige uitzonderingstoestand, hoeveel harder er wel kan opgetreden worden. De Baskische nationalisten zijn nu al burgerlijk dood verklaard. En dan gebeurt 2 dagen voor de verkiezingen die aanslag. Onmogelijk dus te voorspellen wat het resultaat zal zijn.
De gematigde nationalisten van de PNV zullen hun positie in Baskenland wellicht kunnen handhaven, vooral omdat de grootste concurrent, de onafhankelijkheidsbeweging, het verbod werd opgelegd aan de verkiezingen deel te nemen. Democratische verkiezingen noemen ze dat!
De radicale nationalisten die opgeroepen hebben tot onthouding (Abstenzioa) zullen allicht wel in de klappen delen, omdat de onterechte jarenlange indoctrinatie dat zij allemaal van ETA zijn, toch wel nadelig zal uitvallen.
PIJNLIJK Politieke ruzie
De Partido Popular verspreidde op 7 maart 2008 een zoveelste leugen, via Europa Press, de wereld in als zou Patxi López (Baskische socialisten), hun voorzitter Rajoy (PP) zou verhinderd hebben te familie Carrasco te condoleren.
De secretarisgeneraal van de PSE-EE, Patxi López, partij van het slachtoffer, zet dit recht op 8 maart 2008, in schrijft in zijn homepage (weblog) op het internet het volgende:
"Vanaf het begin wilde de familie van Isaías Carrasco niet dat de PP zou verschijnen in de Capilla Ardiente (rouwkapel). Zij veranderden van mening omdat er, met hun eigen woorden, geen perverse interpretaties zouden kunnen ontstaan. Hoewel de familie uiteindelijk de aanwezigheid van Mariano Rajoy (PP) duldde, wilden ze hem niet begroeten. Toen hij binnentrad en mij (Patxi López) condoleerde, zei ik hem letterlijk: 'Ik aanvaard uw medeleven, maar ik hoop dat uw partij van geen enkele socialist zegt dat wij de slachtoffers aanvallen of verraden, of dat wij toegeven aan het terrorisme. María San Gil (PP) beet mij toe dat dit niet het juiste moment was, omdat wij allemaal gekomen waren met onze condoleances. Ik antwoordde haar dat het niet juiste moment datgene was wat wij (de socialisten) de voorbij 4 jaar hebben moeten ondergaan vanwege een opruiende PP. En ik stapte op. Nadien besliste de familie dat San Gil de lijkkist, noch henzelf, mocht begroeten. Omdat de familie zelf wilde uitmaken op welke manier zij het leed en het verdriet willen verwerken.
PIJNLIJK Politieke spelletjes
Het gemeentebestuur van Arrasate-Mondragón bestaat uit een coalitie van ANV (Acción Nacionalista Vasca) en EB (Ezker Batua of Verenigd links).
De woordvoerder van EB, Ander Rodríguez, wil de coalitie opzeggen. ANV heeft zich solidair verklaard met slachtoffer en familie, maar heeft de aanslag niet uitdrukkelijk afgekeurd (of toch onvoldoende naar zijn zin).
Na de verklaringen van Ander Rodríguez liet de Partido Popular al onmiddellijk weten dat ze bereid is een motie van wantrouwen in te dienen tegen burgemeester (ANV) en schepenen van Arrasate-Mondragón om de meerderheid te vervangen (door henzelf uiteraard).
NOOT
Verwijzend naar mijn artikel van 4 maart 2008, Uitzonderingstoestand, wil ik u meegeven dat 18 internationale waarnemers neergestreken zijn in Euskal Herria. Op 8 maart 2008 hebben in een persconferentie hun eerste bevindingen meegedeeld: Er bestaat in Euskal Herria een systematische verkrachting van de individuele en collectieve rechten van de mens. Wij hebben het failliet van de Spaanse democratie moeten vaststellen als gevolg van het verbod van een groot deel van de Baskische gemeenschap om deel te nemen aan de verkiezingen. Wij zijn er van overtuigd geworden dat het conflict een louter politiek probleem is, en daarom door de politiek moet worden opgelost. Wij bevelen de Europese Unie aan om tussen te komen in het conflict dat zich in twee staten (Spanje en Frankrijk) van die Unie aan het ontwikkelen is.
Gemeenteraadsleden van ANV, die de waarnemers vergezelden naar het stadhuis van Iruñea-Pamplona, werden door de politie omsingeld en de toegang tot het stadhuis werd hen verboden. De waarnemers moeten niet eens vragen stellen, ze zien met eigen ogen hoe het er in het land van de PSOE en de PP aan toegaat.
In de Zaak Lasa en Zabala raken op 9 maart 2000 gegevens van de lijkschouwers bekend. De ongebluste kalk en "de tijd" beletten te bewijzen of het duo gefolterd werd. Maar beiden hebben een schotwonde in de schedel, terwijl Zabala er nog een door de kaak heeft. Er rest nog één enkele nagel aan een hand en geen teennagels. De verschillende breuken kunnen het gevolg zijn van "de val op elkaar" in het graf. Benen en borst zijn verbonden met een gaas en verband gedrenkt in mercurochroom en een product "om brandwonden te genezen".
Ogen en mond zijn verbonden (met tape) mogelijk om verlies van hersenmassa te beletten bij de moordende schoten, maar mogelijk ook om het zicht te ontnemen. Waarom kregen ze 100 kilo kalk over zich heen? Om de gevolgen van het drie maanden lange verblijf in handen van hun ontvoerders te verdoezelen?
De voornaamste bewijzen werden verkregen, door verklaringen afgelegd onder foltering, zelfs op jongeren van amper 16 jaar. Het gebrek aan echte bewijzen is evident. Het vermoeden van onschuld tot het tegendeel bewezen is, wordt hier weggewuifd.
Op 8 maart 2007, en dus 10 jaar na de feiten is het proces van start gegaan tegen 12 jongeren uit Navarra. De Openbare Aanklager formuleert 26 aanklachten, eist meer dan 400 jaar cel en een schadevergoeding van 665.590 euros. De toenmalige minderjarigen werden in eerste instantie aangeklaagd, maar uiteindelijk uit het proces geweerd. Zij worden nu wel als getuigen opgeroepen. Op 15 februari 2007 werd het proces verdaagd, omdat de voorzitster van het Hof de alom bekende Angela Murillo door de verdediging werd gewraakt (bekend van haar partijdige houding in het macroproces 18/98).
In Madrid gaat dus het grootste proces over "straatterreur" van start. Tien jaar na de feiten: 8/97. In de eerste helft van 1997 werden in Navarra 114 jongeren gearresteerd. Velen waren minderjarig, maar bijna allen werden ze gefolterd. De arrestaties kwamen met golven. Dat was al een bewijs dat ze vreselijk werden "aangepakt" en namen noemden. Vandaag moeten de 12 overgebleven "terroristen" in Madrid verschijnen om gehoord te worden "als getuigen". De zaak begon met elf jongeren uit Atarrabia die te weten kwamen dat ze door de politie werden gezocht en beslisten naar het Gerecht in Pamplona te trekken om op die manier "vrijwillig" te verschijnen. Maar dit was zonder de waard gerekend want onderweg pakte de politie hen op en versleepte hen meteen naar Madrid. David Abarzuza vertelde hoe ze zijn boeien zo strak aantrokken dat het enorme pijn deed. Meteen begonnen ze hem te slaan: op de teelballen, de keel, in de zij. Daarna werden vingers, duimen armen omgewrongen. Dan volgde de plastic zak die over het hoofd werd getrokken tot de verstikkingsdood toe. Abarzuza dacht dat hij ging sterven. Ze bleven de zak bij herhaling over het hoofd trekken tot hij het bewustzijn dreigde te verliezen. Daarop ging het vliegensvlug naar een arts.
Een ander arrestant, die later op borg vrijkwam, kreeg de plastic zak gedurende een half uur met tussenpozen over het hoofd getrokken! Een politieman zei terloops dat ze met "hem konden doen wat ze wilden". Ze bleven maar slaan en ze dreigden hem met een injectie het aidsvirus toe te dienen.
Juan Pablo Montoya was net 18 jaar geworden en zit daarom op het bankje van de beschuldigden. Er wordt 56 jaar tegen hem geëist! Tijdens de ondervraging werd hij door het venster geduwd, met de bedreiging dat ze hem naar beneden zouden gooien als hij niet sprak. "Toen ik verder weigerde, haalde één hen een kleine revolver boven en haalde de haan naar achteren."
De aanhoudingsgolven zouden zes maanden aanhouden. De jongeren werden allemaal beschuldigd te behoren tot de "inlichtingengroepen van ETA". Eind 1996 kwam een nieuwe groep van 100 politiemannen op het commissariaat in de Generaal Chinchillastraat in Pamplona. Zij hadden het bevel gekregen minimum 100 arrestaties per week te verrichten. Leden van organisaties van ouders van arrestanten (GURASOAK) en familieleden van gevangenen (SENIDEAK) die wekelijks tegen deze mistoestanden protesteerden, kwamen op een avond met 50 in de cel terecht!
Een vonnis 10 jaar na de feiten! Uitspraak in de zaak Sumario 8/97 op 31 mei 2007.
1.Pablo Montoya, Koldo Nikolas en Arantza Rus tot 7 jaar cel
2.Joseba Miren de la Higuera tot 3 jaar cel
3.Karlos Xabier Montoya en David Abarzuza tot 1 jaar cel
4.Alberto Pio en Oskar Estebariz, achtereenvolgens 6 en 4 maanden cel
5.Koldo Barberia, Mikel Auza en Asier Varela vrijspraak
Bovenop komt nog een boete van 400.000 euros.
Ik wil er nog eens op wijzen dat de aanklacht hoofdzakelijk gebaseerd is op zelfbeschuldigingen onder foltering afgelegd. De mildere straffen die uitgesproken werden, hebben alleen betrekking op de lange termijn van 10 jaar die nodig was om tot dat onrechtvaardige vonnis te komen. Askatasuna, de antirepressie-organisatie zegt hierover: Een tribunaal dat veroordeelt op basis van verklaringen afgelegd onder marteling, kan niet als democratisch beschouwd worden.
De reacties op de aanslag van vandaag op Isaías Carrasco zijn weer in alle hevigheid losgebarsten. Alle mogelijke politieke leiders, volmondig ondersteund door de regimepers, trekken weer alle registers open.
Maar niemand stelt zich de vraag waarom er nog geweld gebruikt wordt. Niemand vraagt verantwoording aan Spanje, het enige Europese land waar alle rechten met de voeten getreden worden, waar nog geweld is, waar nog altijd gefolterd wordt.
Geen enkele Spaanse politicus neemt er aanstoot aan dat er gefolterd wordt bij de vleet, geen enkele Spaanse politicus trok de registers open toen Baskische nationalisten door het staatsterrorisme werden overhoop geschoten of eerst gemarteld, gedrogeerd en dan ergens langs de kant van de weg werden gedumpt.
Hoe erg deze gebeurtenis ook moge zijn, de hypocrisie van de españolistas (met boter op hun hoofd), die nu emoties voorwenden, is veel erger.
Er is nog geen 100% zekerheid over de betrokkenheid van ETA, maar het heeft er alle schijn van dat zij de daders zijn. Bij het vernemen van de moord op Isaías Carrasco, werd ik door weerzin bevangen. Ik heb er al meermaals op gewezen dat ETA zelf verantwoordelijk is voor hun daden. Ik veroordeel die moorden met alle kracht. Waar zijn ze mee bezig? Denken zij op die manier de onafhankelijkheid van Euskal Herria te bereiken? En wat met die goedmenende politieke, sociale en syndicale organisaties, met die rechtgeaarde en integere nationalisten die meegesleept worden in een kolk van geweld en repressie?
Er kunnen inderdaad excuses aangehaald worden van staatsterrorisme, staat van beleg, uitzonderingstoestand, verkrachting van rechten, willekeur, heksenjacht en foltering door de Spaanse staat, maar dat rechtvaardigt geen moord (zelfs niet op de ergste tegenstrever)!
Sinds de aankondiging van het staakt-het-vuren van 22 maart 2006 (van kracht op 24 maart 2006) is dit het 5de dodelijke slachtoffer en het eerste, en hopelijk ook het laatste, in 2008.
Bij de aanslag op de luchthaven van Barajas-Madrid op 30 december 2006 vielen 2 doden, en bij een schietpartij te Capbreton in Frankrijk nog eens 2 doden. Nu zijn we aan 5.
Stop de waanzin. Het wordt hoog tijd dat ETA zichzelf op de borst klopt, maar ook de Spaanse regering mag eens in de spiegel kijken.
Ex-raadslid van de PSE, de Baskische socialisten, Isaías Carrasco, is overleden na te zijn neergeschoten, toen hij zijn huis te Arrasate-Mondragon verliet.
In de week van 1 tot 7 maart werd in Getxo (Bilbao) de echtgenote van een raadslid van de Partido Popular gearresteerd door de gemeentepolitie. Zij wordt ervan beschuldigd verscheidene vuilnisbakken in brand gestoken te hebben en daarbij werd ze donderdag, 4 maart 2004, op heterdaad betrapt. De branden vonden allemaal plaats in de "dure" wijk Neguri, en werden beschouwd als acties van Kale Borroka. Voor dit "straatgeweld" zouden jongeren (door de regimepers steevast ETA-jongeren genoemd) voor enkele jaren achter de tralies vliegen.
De terroristische PP-madame, echter, werd op 7 maart 2004, na verhoor meteen vrijgelaten
Ongi Etorri Donostiara! Welkom thuis, inwoner van Donostia
In Donostia-San Sebastián, in de wijk el Antiguo, wordt Joxean Kortadi op 6 maart 2004 door zijn vrienden en familieleden met een ongi-etorri ontvangen, nadat hij 22 jaar in Spaanse gevangenissen zat. Rondom de kiosk van de Plaza Venta Berri stonden vrienden en familieleden opgesteld. De klanken van de Txalapartadeden de emoties hoog oplaaien, en de gezangen van de bertsolaris (zangers van geïmproviseerde liederen op rijm) brachten hulde aan Joxean.
Nadat hij vrijgelaten werd uit de gevangenis van Puerto de Santa María (Cadíz) had hij 10 uren nodig om de afstand van 1.132 km naar huis te overbruggen. (Bij gevangenenbezoek hadden familieleden telkens het dubbele van de tijd nodig omdat ze heen en terug moesten reizen en bovendien nog een overnachting dienden te bekostigen.)
Op 19 februari 1982 werd Kortadi, samen met Itziar Galardi, Koro Egibar en Jon Anza, opgepakt. Hij werd gedurende 10 dagen in afzondering "ondervraagd" (intussen genoegzaam bekend wat dat betekent) in de kazerne van de Guardia Civil die intussen afgebroken werd. Zij lag op 300 meter afstand van de plaats waar hij nu ontvangen werd. Hij zag zowat alle beruchte Spaanse gevangenissen aan de binnenkant, en toen hij in 1993 op het eiland Mallorca zat, werd hij zelfs gestraft voor vluchtpoging!
Javier Balza heeft waarschijnlijk nog nooit gehoord van het gezegde niet over één nacht ijs gaan, want hij is er immers, met veel gedruis, doorgezakt.
Het echtpaar Oroitz Aldekoa-Otarola en Agurne Salterain leefde volgens sommigen sinds december 2007 ondergedoken (eigenlijk waren ze ingetrokken bij hun ouders), na de arrestatie van Gorka Lupiañez, vermoedelijk ETA-lid van het Commando Bizkaia. In februari 2008 liet Binnenlandse Zaken, onder de leiding van minister Javier Balza, affiches verspreiden met de meest gezochte Etarras. En wie stond er ook op die lijst? Juist, ja!
Op 2 maart 2008 werden beide te Iurreta (Bizkaia) gearresteerd. Bij Javier Balza kon de pret niet op, zijn Ertzaintza hadden twee van de meest gezochte Etarras opgepakt. Maar op 4 maart 2008 werden beide door de magistraat van de Audiencia Nacional, Ismael Moreno, en met instemming van de Openbare Aanklager, Juan Moral, vrijgelaten. Hoe kan dat nu?
Dit is een bijzondere kwalijk riekende zaak. De advocaat van beide was al op 17 januari 2008 vertrokken naar de Audiencia Nacional om de magistraat te vragen om beide, op hun verzoek, vrijwillig dus, te verhoren (en dus de waarheid te achterhalen). Ze werden niet opgeroepen. Dus een tweede maal naar de Audiencia Nacional gestapt, ook ditmaal zonder resultaat. En dan treedt bulldozer Javier Balza in actie, de minister die steevast zijn Ertzaintza naar manifestaties van nationalisten stuurt om er wild om zich heen te slaan, of om het eufemistisch uit te drukken de stress af te reageren.
Wat is nu de waarheid?
Voor magistraat Ismael Moreno hebben ze toegegeven dat ze Gorka Lupiañez onderdak verleend hebben, omdat het een vriend is die ze al heel lang kennen en omdat Gorka Lupiañez hen vertelde thuis problemen te hebben. Zij werden dus ogenblikkelijk vrijgelaten.
De uitleg van Javier Balza is een absurditeit van eerste orde: De twee betreffende personen stonden op de lijst van vermeende leden van ETA, en dat was de reden waarom de Ertzaintea overgegaan is tot arrestatie. Of men daar nu al dan niet terecht op gekomen, is spijkers zoeken op laag water. Dat er geen bewijzen zijn, is irrelevant.
Na negen dagen in handen van de Guardia Civil te hebben doorgebracht werd gisteren, 5 maart 2002, het isolement (incomunicado) opgeheven van de arrestanten Mikel Soto en Ainara Gorostiaga. Aan hun advocaat maakten ze melding van slechte behandeling: plastic zak en elektroden op verschillende plaatsten van het lichaam (testikels, oren en benen). Soto had ook nog een blauw oog. Ze waren verschrikkelijk geslagen terwijl ze in dekens waren gewikkeld. Zij kwamen vrij op 29 maart 2004.
Meermaals heb ik er al op gewezen dat de toestand in Euskal Herria een uitzonderingstoestand is, Euskal Herria is in staat van beleg. Alle mogelijke rechten worden er verkracht, en de repressie is niet meer te harden.
Maak ik u fabeltjes wijs?
Helemaal niet. Het moet toch bijzonder erg gesteld zijn als er al Europese waarnemers gestuurd worden naar Euskal Herria om na te of daar alles wel volgens de regels van de democratie verloopt.
Irati Aranburu, Jon Bollar en Aitor Idoiagabeitia, allemaal van de politieke partij ANV die niet aan de verkiezingen mag deelnemen, hebben de voorbije week Europa doorkruist om de uitzonderingstoestand aan te klagen. Zij bezochten o.a. Finland, Vlaanderen, Duitsland, Zweden, Noorwegen, Italië...
Ondanks de nietigverklaring werden zij, in die landen in officiële instituten ontvangen, net alsof die landen bijzonder ernstige twijfels hebben over het democratische gehalte van Spanje.
Het gevolg is dat een groep van Europese waarnemers vanaf 5 maart 2008 (4 dagen voor de verkiezingen) naar Euskal Herria komt om van dichtbij na te gaan hoe het gesteld is met het democratische karakter van de Spaanse staat en waarom er steevast een uitzonderingstoestand heerst.
Spanje staat voor de zoveelste keer in zijn hemd, met de broek op de enkels. Alsof dat nog niet erg genoeg is, hebben Izquierda Unida (IU), Convergència y Unió (CiU) en de Partido Nacionalista Vasco (PNV) een proces aangespannen bij het Hooggerechtshof, omdat de TVE, de Spaanse televisie alleen publieke debatten uitzendt tussen de twee kemphanen Zapatero (PSOE) en Rajoy (PP). Ze voeren aan dat dit het respect voor de pluraliteit aantast. Welke machtspartij trekt er aan de politieke TVtouwtjes?
Gisteren, 3 maart 2008, heeft het Hooggerechtshof de klacht verworpen. Welke machtspartij trekt er aan de politieke gerechtstouwtjes?
Euskal Herria Berria Voor een nieuw Euskal Herria Anaitasuna
Op 4 maart 2007 staan de kranten bol van het nieuwe initiatief van de politieke partij Batasuna. Begrijp me niet verkeerd! Ze staan niet bol van de inhoud, maar van de negatieve reacties: zonder de inhoud te bespreken, is de algemene teneur: Eerst het geweld van ETA veroordelen, en, dan zullen we zien wat we zullen zien.
Twee jaar en half na de verklaring Anoeta (Orain Herria-Orain Bakea, 14 november 2004) die de weg uitstippelde naar het actuele vredesproces, werd op 3 maart 2007 in de polyvalente sportzaal Anaitasuna (Broederschap) te Iruñea-Pamplona, voor een enthousiast publiek van meer dan 3000 nationalisten, het minimumprogramma (Euskal Herria Berria) voorgesteld om tot de oplossing van het conflict te komen. De plaats van het gebeuren, de hoofdstad van Navarra, is natuurlijk symbolisch. Navarra is de bakermat van de Basken.
De verklaring van Anaitasuna Zoals de verklaring van Anoeta meer de nadruk legde op de methode, zo legt de verklaring van Anaitasuna meer de nadruk op de inhoud.
Twee belangrijke initiatieven komen aan bod:
Een formule voor de twee staten (la voluntad ciudadana)
Araba, Bizkaia, Gipuzkoa en Nafarroa (Spaans Baskenland) worden een autonome gemeenschap met het recht om zelf te beslissen. Hier wordt Navarra toegevoegd aan het huidige Euskadi, aan de huidige Baskische Autonome Gemeenschap.
Voor Lapurdi, Nafarroa Beherea en Zuberoa (Frans Baskenland) wordt het zelfde voorzien. Dit omvat eigenlijk de jarenlange eis van een eigen departement.
Het Baskische volk moet de mogelijkheid krijgen om te kiezen tussen alle opties, ook de zelfbeschikking. Dat is echte democratie, la voluntad ciudadana, de wil van de burger.
De territorialiteit (autonomía a cuatro)
De plaats van het gebeuren, de hoofdstad van Navarra, is natuurlijk symbolisch. Navarra is de bakermat van de Basken. Nu bestaat Euskadi uit de drie provincies Araba, Bizkaia, Gipuzkoa en Navarra is een eigen Autonome Gemeenschap geworden. Dat is uiteraard niet logisch: historisch en taalkundig behoort Navarra tot Euskadi. De filosofie is dus een globale politieke structuur maken, gelijklopend met de werkelijkheid. Een autonomía a cuatro,een autonomie met vier!
Als we spreken over een minimumprogramma, is er ook een maximumprogramma. Dat is de eigen staat Euskal Herria, de zeven provincies of de twee nieuwe autonome structuren in één staat. Maar zover zijn we nog lang niet. Eerst het minimumprogramma er door krijgen.
Even de huidige stand van zaken nog eens uit de doeken doen:
Het historische koninkrijk Reino de Navarra, nu Euskal Herria genoemd, is verdeeld over drie gemeenschappen, en over twee staten: De imperialistische Franse staat en de imperialistische Spaanse staat.
1) Binnen de Spaanse Staat ligt de autonome regio Nafarroa-Navarra (met hoofdstad Iruñea-Pamplona)
2) Binnen de Spaanse Staat ligt ook nog de autonome regio Euskadi, onder de Baskische Regering, die zetelt in de stad Vitoria-Gasteiz (tevens hoofdstad van de provincie Araba-Alava). Verder zijn er nog de provincies Gipuzkoa (Donostia-San Sebastián) en Bizkaia (Bilbao).
3) Binnen de Franse Staat liggen de provincies Lapurdi (hoofdstad Baiona), Nafarroa Beherea-Basse Navarre (hoofdstad Donibane Garazi-St.Jean Pied de Port) en tot slot de provincie Zuberoa-Soule met als hoofdstad Maule-Mauleon.
De eis in het nieuwe programma, dat wel snel de naam Anaitasuna gaat krijgen, bestaat grosso modo uit twee delen: In het Zuiden worden Araba, Bizkaia, Gipuzkoa en Nafarroa (Spaans Baskenland) één autonome gemeenschap met het recht om zelf te beslissen. Hier wordt Navarra toegevoegd aan het huidige Euskadi, aan de huidige Baskische Autonome Gemeenschap.
Voor Lapurdi, Nafarroa Beherea en Zuberoa (Frans Baskenland) wordt het zelfde voorzien. Dit iseigenlijk al de jarenlange eis van een eigen departement.
De filosofie voor het Zuiden is dus een globale politieke structuur maken, gelijklopend met de werkelijkheid. Een "autonomía a cuatro", een autonomie met vier, de vier regios, Navarra en de 3 provincies onder de Baskische Regering! Het Baskische volk moet de mogelijkheid krijgen om te kiezen tussen alle opties, ook de zelfbeschikking. Dat is echte democratie, "la voluntad ciudadana", de wil van de burger.
Na het bereiken van dit "minimumprogramma" moet uiteindelijk het maximumprogramma bereikt worden: de territorialidad, de twee nieuwe autonome structuren in één groot Euskalherria aan beide zijden van de Bidasoa (de grensrivier tussen de Spanje en Frankrijk.)
De eerste reacties verschillen niet van de vorige reacties: De partijen hebben zelfs de moeite niet gedaan om de inhoud van de verklaring te lezen! "Batasuna moet eerst het geweld van ETA veroordelen" (en daarna zullen ze wel iets anders uitvinden!)
Ziehier een peiling voor de algemene verkiezingen van zondag, 9 maart 2008, alleen voor Euskadi (PAÍS VASCO).
Belangrijker zal het % de onthoudingen (ABSTENTZIOA) zijn waartoe ANV, LAB, ELA, Batasuna, ETA en nog andere nationalistische groeperingen hebben opgeroepen. Een stem uitbrengen, is kiezen voor de verderzetting van de uitzonderingstoestand in Euskal Herria.
Er verandert dus niets volgens die peilingen, tenzij die ene zetel minder voor de PP, als gevolg van daling bevolkingscijfer in Bizkaia.
Wanneer krijgen wij de werkelijke machtverhoudingen te zien? Dat kan alleen als ook de politieke partijen van Ezker Abertzale (ANV en Batasuna) mogen deelnemen. Maar dat is waarschijnlijk van het democratische goede teveel voor de Spaanse democratuur!
Peiling 2008
Resultaat 2004
PAÍS VASCO
PSOE
7
7
PP
3
4
PNV
7
7
EA
1
1
(*) Bizkaia verliest 1 zetel wegens daling bevolking Prognose is dat die zetel verloren gaat bij PP
Araba
PSOE
2
2
PP
1
1
PNV
1
1
Gipuzkoa
PSOE
2
2
PP
1
1
PNV
2
2
EA
1
1
Bizkaia
PSOE
3
3
PP
1
2
PNV
4
4
(*) Bizkaia verliest 1 zetel wegens daling bevolking Prognose is dat die zetel verloren gaat bij PP
In Vitoria-Gasteiz, de hoofdstad van Baskenland, in de wijk Zaramaga, vond op 3 maart 1976 een drama plaats waarbij, in een periode van syndicale onrust, de politie 3 arbeiders doodschoot. Meer dan 100 personen raakten gewond en daarvan stierven er enkele dagen later nog eens twee. De totale dramatische tol was dus 5 doden. Franco was het jaar voordien overleden, maar met zijn dienaren verliep die overgang helemaal niet zo vlot. De arbeidsverhoudingen werden wel meteen aangepakt, maar om uit 19de eeuwse toestanden weg te raken was veel strijd, moed en staking nodig. Hét probleem was dat de arbeiders geen rechten hadden, niet móchten staken terwijl het recht op samenkomst of betoging zelfs helemaal niet bestond. Hun eis was niet meer dan:
"¡Queremos negociar!" "Wij willen onderhandelen!"
Op 23 februari 2007 heeft het Baskische parlement heeft opdracht gegeven aan een speciale commissie om de gebeurtenissen te evalueren en de verantwoordelijken aan te duiden. Eén van die hoofdverantwoordelijken is de toenmalige minister Manuel Fraga Iribarne, die de politie onder zijn bevoegdheid had. De woordvoerder van de Asociación de Víctimas del 3 de Marzo verklaarde voor Radio Euskadi dat het niet de bedoeling is iemand van 90 jaar achter slot en grendel te plaatsen (de bloedhonden van AVT zouden geen seconde geaarzeld hebben om dit wel te doen). Het pleit alvast voor de waardigheid van de Asociación de Víctimas del 3 de Marzo.
Roberto Sainz Olmos, "Baru", overleed in de gevangenis van Aranjuez, als gevolg van een hartaanval.
Sainz was afkomstig uit Portugalete, was 38 jaar oud en afgevaardigde van LAB in Osakidetza. Hij werd, samen met zijn levensgezellin, opgepakt door de Ertzaintza op 11 september 2003, verdacht van huisvesting van een ETA-militant. Hij heeft een aanklacht ingediend wegens foltering gedurende de 5 dagen die hij incomunicado verbleef in de kazerne van de Ertzaintza te Arkaute. Hij bevond zich nog altijd in voorhechtenis in afwachting van zijn proces. Hij klaagde al geruime tijd over pijn in de borststreek, werd op 12 februari 2006 onderzocht op de cardiologische dienst van het Hospital Gregorio Marañón, waar hij een elektrocardiogram kreeg en goed bevonden werd voor verdere gevangenisdienst
De ultras van de Spaanse Falange hebben deze middag een verkiezingsact gehouden in Donostia-San Sebastián, om de democratie aan te klagen en de españolidad, het Spaans zijn, van Euskadi te bevestigen
Tijdens de verkiezingsmeeting beledigden zij de Lehendakari, Juan José Ibarretxe, en ze ontvouwden een grote Spaanse vlag omdat de Basken weigeren dit symbool uit te hangen.
Zij hebben één pluspunt: zij komen uit voor de ware aard van de Spaanse democratuur.
Moet de vraag nog gesteld worden op wie de Ertzaintza inklopte en wie berschermd werd?
Op 1 maart 1984 werd de spoorwegarbeider, Jean Pierre Leiba, met één schot in het hart vermoord te Hendaye (Iparralde). In het proces dat daar op volgde waren de verklaringen van de twee kroongetuigen, de politieagenten Eduardo Luengo en Angel Sánchez Molina, doorslaggevend voor het groene spoor, een spoor dat leidde naar de Guardia Civil met de groene uniformen. In 1985 had de Audiencia Nacional weliswaar Daniel Fernández Aceña en Mariano Moraleda veroordeeld tot 30 jaar cel, maar de aanstichters, de opdrachtgevers bleven buiten schot.
Commissaris Eduardo Luengo verklaarde o.a. dat zijn ex-chef, commissaris Manuel Céspedes (ex-afgevaardigde van de regering in Melilla en ex-chef van de Veiligheid van Felipe González), hem tijdens een maaltijd opbiechtte dat de president van de regering en andere leden van de PSOE een strategie aan het uitwerken waren om ETA te lijf te gaan (lees uit te schakelen), gebruik makend van alle materiële en menselijke bronnen, van de Guardia Civil, van de politie, van de veiligheidsdienst CESID, van huurlingen, van neofascisten, van maffiosi Voordien was al uitgelekt dat Hernández Rubio en Navascués (Guardia Civil) wapens hadden geleverd aan het doodseskader dat verantwoordelijk was voor de dood van Jean Pierre Leiba, en de opdrachtgever was hier andermaal de generaal van de Guardia Civil, Enrique Rodriguez Galindo.
Commissaris Eduardo Luengo kreeg na zijn getuigenis, in de Madrileense club Abascal, een anoniem telefoontje waarin met klem werd aangedrongen om zijn getuigenis t.o.v. Felipe González te herzien, of dat zijn leven, en dat van zijn familie, in gevaar zou zijn.
Iedere dode is een tragische en traumatische gebeurtenis, maar het feit dat Jean Pierre Leiba een gewone huisvader was, werkzaam bij de spoorwegen en hoegenaamd niets met ETA te maken had, maakt die tragiek nog indrukwekkender.
Overgang naar democratie?
