Na de 'vakantie om even weg te zijn' volgt de 'vakantieplicht klussen!'. Al de grote en kleine werkjes die ik doorheen het werkjaar voor me uit schuif moeten nu onder handen genomen worden. Ik heb mijn lijstje klaar liggen... en naarmate ik mijn ronde door het huis doe komen er telkens dingen bij. Alles moet weer eens goed geïnspecteerd worden, gepoetst, op orde gebracht, ontkalkt, geverfd, gesapt en hersteld... van zolder tot kelder overal de zwakke plekjes van het huis onder handen nemen... Bijstellen van het eigen nest. Het is 'werken' maar het is voor mij ook iets als het koesteren van mijzelf en mijn persoonlijke omgeving. Als ik het mag doen op mijn tempo en op mijn manier is het voor mij helend, ik kom aan mezelf, ik kalefater mezelf op, ik werk met mijn handen en heb zichtbaar resultaat. Het is heel anders dan geestelijke arbeid en voor mij ontzettend bevrijdend en zowel feitelijk als mentaal herstellend. Ik geniet er dus intens van! Ik vraag van mijn omgeving dus 'klustijd' om me daarin te mogen terug te trekken ... en ja dat is iets anders dan 'kustijd'!
Nog draaierig van de vele indrukken die op me afkwamen in een weekje 'weg', zie ik dat het hier niet stil gelegen heeft! Ik krijg mijn 'vaste stekjes' niet op één avond bijgelezen.... het is vakantie dus ook dat zal ik zoetjes aan terug bijbenen. Eerst moet ik minstens verwerken wat ik gezien, beleefd, gevoeld en me afgevraagd heb. Een rode draad die me beving was de dualiteit van heel wat dingen in het leven. 'Reizen om te leren' is een ordinaire dooddoener maar het is wel zo dat als het even stil is en met minder woorden om je heen....als je echt wil waarnemen en zien, horen, proeven en voelen aan nieuwe dingen die je elders tegenkomt er iets binnen in jezelf kan open gaan en je een gevoel van herboren worden kan ervaren...ik was er aan toe!
Ik had er zin in toen ik al heel vroeg vertrok uit mijn zonovergoten stad richting Brussel. In de auto kondigde de speakerin op de radio niets goeds aan. Het werd dan ook al snel donkergrijs en somber. We vulden een matte vergadering, de agendapunten werden moeizaam doorworsteld en zo bleef het ondanks hoopvolle ontmoetingen toch triest weer terug op weg naar huis... Een reis kan soms zo kil zijn, gewoon een verplaatsing van de ene plaats naar de andere, een feitelijke tijdsverspilling. Slechts als je onderweg wat dromen kan en je fantasie vrij mag zijn en naar vakantie ruikt... Als je even aan iets anders denkt dan plicht en zorg... Als de wereld voorbij flits en de kleuren gaan leven ... dan krijgt je ziel meer blos en maakt het niet meer uit waar je nog maar bent... Dan kan het zo deugd doen even alleen te zijn.
Alleen zijn in mijn wereld is helend kruid voor mij Ik kijk met andere ogen hoor geen echt geluid Ik spreek niet want ik denk En zelden zeg ik, durf ik zeggen maar tevreden met mezelf zonder meer er zijn doet dan zo heerlijk deugd zonder woorden zijn met enkel voelen in die stilte daar stroomt genieten binnen het leven krijgt een ander vel alleen zijn en ervaren geen zoeken en geen vragen een balsem voor mijn ziel En dan val ik gelijk met mezelf
Een duffe warmte blijft als zucht doorheen de dagen zinderen Mijn adem snakt naar frisse lucht dat licht mag zachtjes filteren Ik word weer stil en kijk omhelzend vrij naar al die droeve bomen De avond zoekt een evenwicht in mij van wie kan dat nog komen De dagen zweten milder een zwoele nacht alras voorbij 't gezucht mag stilaan minder en ook dat knagen diep in mij Wat kwelt toch vaag dit loze hart Hoe prangen weer de vragen Veel woorden kwetsen telkens hard waarom geen zacht verstild behagen Ik blijf die dromen koesteren geen zoektocht vindt haar weg slechts wrang genot en altoos filibusteren Dan heeft het leven weeral pech
Zo, hier is een gelukkige mama! De zoon is geslaagd! Hij is op dit eigenste moment aan het feesten op het galabal van de 'laatste jaars'. Hij mag een streep trekken onder de periode van zijn tienerjaren. Na de langste vakantie van zijn leven kan hij dan weer met een nieuw elan aan een volgende fase beginnen. Ik ben verlicht, fier, blij voor hem, ... er gaat een zucht van weldoende opluchting door me als ik daar aan denk. Laat me maar even genieten van dit gevoel van open toekomst!
Lieve zoon,
Er is zoveel waar ik tegelijk aan denk zo'n wirwar aan gevoelens die ik niet allemaal aan jou vertellen kan omdat je er niet klaar voor bent te begrijpen wat een moeder ervaart als haar zoon belangrijke stappen zet en drempels overschreidt Je lacht met mijn serieux Je grinnikt met mijn woorden Je geniet zonder er dieper over na te denken
Ik geniet met heel mijn eigen leven op de achtergrond En ik zie je gaan met een elan van niets kan me nog deren met een stoerheid alsof het leven te grijpen is Je energie is aanstekelig en beangstigend
Ik kijk naar je Ik hoop dat je jouw weg vindt Ik kan je niet meer vast houden Ik wens het je toe dat je jezelf een beetje vast houdt
Zit het in kleine of net in de grote dingen? Zoek ik het bij de ander of vind ik het aan mezelf? Wil ik de wereld of aanvaardt de wereld mij? Hoop ik op een sleutel of ben ik zelf een slot? Zie ik de gangbare weg of hunker ik naar een onbereikbaar doel? Streef ik naar veelkleurig genot of kan ik gewoon gelukkig zijn? Wie zegt me wat goed is en wat slecht?
Komt de zaligheid als je rustig blijft, durft te verwachten, kunt verlangen zonder hopen, intens kijkt en luistert en voelt... of moet je het steeds bevechten, afsnoepen of zelfs afpakken van anderen ten koste van hun recht op geluk?
Dat laatste heeft al zoveel zielen vermoeid en veroorzaakt al eeuwen lang zo imens veel leed!
Bijna aan het einde van de meet zijn de laatste examens er te veel aan. Daarna nog een deliberatie en gespannen afwachten. Op het werk loopt het naar de sluitingsperiode toe. Er dient nog het één en het ander afgewerkt voor het zover is. De laatste deadlines nijpen nog even de keel dicht. De naderende vakantie brengt de vraag... zullen we ja of neen, hoe en waar naartoe. Ik wil even niets beslissen.
Water!
Water voor de droge keel het stroomt zo traag naar mij koelte over een warme huid het glijdt aan me voorbij!
Voedsel vindt het leeg gemis een hol gevoel van hopen sterkte voor het stramme lijf wat ontwart verwarde knopen?
Liefde voor een eenzaam hart het kan eenvoudig zijn maar elke boosheid destructief verloren energie en loos venijn
Wat roert de ziel die dolend blijft niet kiest voor mild beminnen slechts eindeloos lang verlangen vermengd met pijn vanbinnen
Het is stil in huis. Ik loop op mijn tenen. Ik kook iets lekkerder dan anders, een extra dessert voor de zoon die stil in de living bezig is. Hij studeert waar hij voeling heeft met zijn moeder en met wat er in huis aan pottengekletter leeft. De muziek is nu uit. De televisie kan even niet aan. Ik neem dan maar een boek en lees om de serene sfeer te bewaren. Het vordert allemaal niet zoals verwacht. Nog een pauzeke, nog een tussendoortje, nog eens opnieuw beginnen. "Ik ga niet klaar komen" ... "Nog maar één vijfde doorgenomen"... "Ik ben moe".... Doe maar wat je kan zoon... Het blijft opboksen tegen de krachten van onvermogen, met het teveel aan bladzijden en te weinig tijd.
Examentijd tijd waarin hier en nu de wereld even verdwijnt
ze kreunen onze zonen terug, ver terug gaan mijn gedachten
herken er stress en angst een moeilijke herinnering dezelfde buikpijn is er
Het was vandaag een werkdag in vakantiesfeer. Na een onbekommerde treinreis naar Brussel - ik was een half uurtje te vroeg voor de vergadering - beving me de drang tot een flitse wandeling 'zonder jas' door Schaarbeek. In het kleine parkje voor de kerk liepen de schoolkinderen al rondjes met hun gymleraar en enkele dames op leeftijd lieten hun nerveuse hondjes uit. De Marokkaan op de hoek had zijn vers fruit en groenten al buiten op de houten latten geschikt en voor het eerst dit jaar zijn zonnewering naar beneden gehaald ... Ik was op zoek naar inkt voor mijn vulpen, een pen waar ik erg aan gehecht ben, die ik koester, die in elke vergadering van notities nemen een intense ervaring maakt en er een persoonlijke extra dimensie aan geeft. Waarom zou ik aan wat moet gebeuren en tot mijn plicht behoort geen vleugje genot toevoegen? De ochtendzon maakte van de anders wat grijze hoofdstad een genietbaar stukje bezienswaardigheid. Ik zag mijn werkplek vandaag met andere ogen.
Vertrouwen was het woord dat door mijn hoofd ging en me vandaag afleidde
Ik zat vertrouwvol in mijn lijf dat lekker fit levend aanvoelde
Ik koesterde het vertrouwen dat warm uit de zon stroomde kleur gaf aan wat daaronder grijs aan me verscheen
Er straalde positief vertrouwen uit reacties van de collega's zodat we samen uit onze teksten geraakten
Ik moest wel blind vertrouwen op het lot en het toeval dat de politie mij net niet nu opgeschreven heeft al stond ik fout geparkeerd
Ik zet stappen naar vertrouwen in hen die zaken doen met mij al blijft dit een teer punt
Ik leer vertrouwen in wie engagementen vraagt opdat we elkaar altijd zo in de ogen kijken
Er overkomt me iets heel leuks! Verschillende mensen sturen me klaprozen in alle mogelijke vormen en maten. Ik geniet er 100% van. Ik kan ze spijtig genoeg niet allemaal delen met jullie omdat de bestanden te groot of van een ander type zijn en dus niet altijd opgenomen worden door het blog. Ik zoek hoe ik hieraan iets kan verhelpen... techniek is voor later, genieten doe ik nu al! Bedankt iedereen
Gisteren werd ik geconfronteerd met de filosofische vraag: Zijn gedachten, die zich in ons hoofd afspelen, een realiteit, kunnen ze zich voortplanten, vermenigvuldigen, groeien, hebben ze zin, en kunnen ze beïnvloeden zonder meer? En indien ja, dragen ze bij tot een soort van collectief bewustzijn? In een flits kreeg ik een balans voor ogen waarin woorden afgewogen werden tegenover daden. Je hebt teveel woorden! hoorde ik in de achtergrond mee ruisen. Daarbij borrelde bij mij de vraag op: Wat is dan uiteindelijk échter, beter, invloedrijker: hersenkronkels, ideëen eventueel omgezet in woorden of hersenactiviteit omgezet in daden? Er is een spreekwoord dat zegt: 'Let niet op mijn woorden maar op mijn daden'. Maar als ook gedachten al of niet omgezet in een vorm invloed hebben wat heeft dan uiteindelijk méér invloed gedachten of gedrag? Of nog:Wat is beter, mediteren, woorddenken, teksten produceren, gesprekken voeren of actie ondernemen en iets doen? Wat is authentieker of échter: Wat je denkt, wat je zegt, wat je opschrijft of wat je uiteindelijk doet? Denken en ideëen of handelen en daden? Schrijven of timmeren Welke entiteiten zullen blijven, overleven, groeien, zich vermenigvuldigen of toegevoegd worden aan het overkoepelende geheugen of kennisbestand? Vriendinnen en hun spiegelactiviteiten kunnen een mens soms behoorlijk bezig houden en parten spelen! Het was toch weer een aangename dag!
Gisteren werd ik geraakt door de documentaire, op één, over priester en Professor Albert Dondeyne. Het is een naam die ik mij herinner omdat mijn vader hem regelmatig liet vallen en over de man sprak. Het is echter als kind nooit tot me doorgedrongen in welke contexten en wat dit dan voor hem betekende. Op de televisie werd verteld over zijn leven als Professor filosofie te Leuven. Het lijkt me nu een boeiend mens, een persoon. Dit vormt dan ook een uitdaging om wat meer over hem te weten te komen. Ik kreeg plots een aanval van geestelijke honger en nood aan intellectueel voedsel. De intellectuele aristocratie was een woord dat uit zijn mond had kunnen komen. En ik vroeg me vandaag af: Waar is de stem van deze aristocraten?. Ik hoor of zie ze niet meer. Ze verbergen zich misschien in ivoren torens ver weg achter de TV schermen van de oppervlakkigheid en de snelle leesklare brokken in de verschillende media. Of ben ik zelf een beetje afgedwaald, meegesleept door het zoeken naar een te klein geluk? Gelukkig zijn is dat niet méér dan aangename bezigheden, comfortabele luxe en momenten van lustig genot? Ik wil op weg gaan voor alweer een kleine zoektocht naar authentieke medemensen.
Ik heb iets met klaprozen. Hun typische rode kleur is extreem opwekkend en blijmakend. Het is een bloem verankerd met jeugdherinneringen, wandelingen door de akkers, koren en veldbloemen, kinderspel, primitieve picknicks en een middagdutje in de natuur. Een klaproos is pertinent aanwezig, uitdagend en tegelijk kwetsbaar en teer. Ze spreekt tot de verbeelding en roept zwoele zomerwind en fantasieën op. Ze wil alleen in het wild groeien en is daardoor ontzettend authentiek. Het is vooral een bloem die zich niet laat plukken. Immers eens geplukt en door een mensenhand beroerd, verliest ze haar prachtige sensuele bladeren, die in hun subtiele kreukelbaarheid doen denken aan dure zijde.
Ik ben al lang aan het hopen op een mooi schilderij, tapijt of foto met klaprozen voor in mijn zitkamer. Tegelijk is er iets in me dat me weerhoudt naar zo'n afbeelding in welke vorm dan ook op zoek te gaan. Ergens wil ik die klaprozen gewoon laten waar ze thuishoren. buiten in het wild.
Vanavond heb ik even naar de koningin Elisabethwedstrijd voor viool gekeken. Het doet me perplex staan hoe die jonge mensen fantastische dingen teweeg brengen op hun instrument. Ik kan niet anders dan respect opbrengen voor de inspanning, oefening, emotie en doorzettingsvermogen die dit van hen vraag. Wat is het anders dan puur schoonheid dat ze creëren en overbrengen. Het zijn kniesoren die dan zeuren over een beetje meer dit of wat minder dat. Neen, ik hoop dat nog lang veel jongeren muziek willen leren en ons blijven verrassen en een beetje geluk gunnen.
Dans strijkstok dans zweef zijig zacht over je snaren step en struikel heen en weer vermoei niet waai in en over in legato luie cirkels dans maar verder loop maar door in gestrekte kadans
Nog draaierig van de vele indrukken die op me afkwamen in een weekje 'weg', zie ik dat het hier niet stil gelegen heeft! Ik krijg mijn 'vaste stekjes' niet op één avond bijgelezen.... het is vakantie dus ook dat zal ik zoetjes aan terug bijbenen. Eerst moet ik minstens verwerken wat ik gezien, beleefd, gevoeld en me afgevraagd heb. Een rode draad die me beving was de dualiteit van heel wat dingen in het leven. 'Reizen om te leren' is een ordinaire dooddoener maar het is wel zo dat als het even stil is en met minder woorden om je heen....als je echt wil waarnemen en zien, horen, proeven en voelen aan nieuwe dingen die je elders tegenkomt er iets binnen in jezelf kan open gaan en je een gevoel van herboren worden kan ervaren...ik was er aan toe!
Ik ga even elders nieuwe horizonten ontdekken ... tot binnenkort
Ik had er zin in toen ik al heel vroeg vertrok uit mijn zonovergoten stad richting Brussel. In de auto kondigde de speakerin op de radio niets goeds aan. Het werd dan ook al snel donkergrijs en somber. We vulden een matte vergadering, de agendapunten werden moeizaam doorworsteld en zo bleef het ondanks hoopvolle ontmoetingen toch triest weer terug op weg naar huis... Een reis kan soms zo kil zijn, gewoon een verplaatsing van de ene plaats naar de andere, een feitelijke tijdsverspilling. Slechts als je onderweg wat dromen kan en je fantasie vrij mag zijn en naar vakantie ruikt... Als je even aan iets anders denkt dan plicht en zorg... Als de wereld voorbij flits en de kleuren gaan leven ... dan krijgt je ziel meer blos en maakt het niet meer uit waar je nog maar bent... Dan kan het zo deugd doen even alleen te zijn.
Bijna aan het einde van de meet zijn de laatste examens er te veel aan. Daarna nog een deliberatie en gespannen afwachten. Op het werk loopt het naar de sluitingsperiode toe. Er dient nog het één en het ander afgewerkt voor het zover is. De laatste deadlines nijpen nog even de keel dicht. De naderende vakantie brengt de vraag... zullen we ja of neen, hoe en waar naartoe. Ik wil even niets beslissen.
Ik heb iets met klaprozen. Hun typische rode kleur is extreem opwekkend en blijmakend. Het is een bloem verankerd met jeugdherinneringen, wandelingen door de akkers, koren en veldbloemen, kinderspel, primitieve picknicks en een middagdutje in de natuur. Een klaproos is pertinent aanwezig, uitdagend en tegelijk kwetsbaar en teer. Ze spreekt tot de verbeelding en roept zwoele zomerwind en fantasieën op. Ze wil alleen in het wild groeien en is daardoor ontzettend authentiek. Het is vooral een bloem die zich niet laat plukken. Immers eens geplukt en door een mensenhand beroerd, verliest ze haar prachtige sensuele bladeren, die in hun subtiele kreukelbaarheid doen denken aan dure zijde. 
