De eerste lenteregen ruikt naar de zee en spoelt het stof weg van een koude winter De zwaar beladen donkerte van lange dagen smelt met het ijs en de rijm Planten rekken zich Even trillen de snaren van mijn moeë ziel Met enig geduld wacht ik nog Dan roept de nieuwe morgen mij uit een duffe slaap Een zacht verlangen lonkt Er is al hoop
Nerveus en angstig stormt de dag naar binnen alles in een vreemd geluid gerommel in de pannen
Verder in de straat giert een alarm zonder reden Wind loeit door de bomen Nog bladerloos buigen ze zwaar geroerd en rusteloos
Niets waagt zich buiten De lichten vallen uit Ik wacht weer bang af want alles kan veranderen Sterker is de natuurkracht
Twee koppigen lopen er trotseren weer en wind Ze gaan er verbeten tegenin Een laatste boodschap aan de maker van dit alles
Wat brengt de morgen waar alles kraakt en plooit De luchten razen over het land Sirenes loeien ergens heen
Mijn hart giert mee over de grenzen van hier en nu met weerbarstige gedachten
Kon ik maar mee vliegen ver weg naar de warmte van ooit en een zachte zon naar lieve woorden op vergeten bankjes aan de oever van de stroom naar de zomer van vroeger vroeger vroeger vroeger...
Het is stil De nachten lengen Het is koud De dagen lossen Mijn verloren hart luistert nog even Jouw laatste woorden vloeien ademloos door het huis Jouw stappen schuifelen onhoorbaar zacht En verder waait jouw ziel doorheen de ramen zonder meer mij rustig achterlatend Jouw dagen, dit jaar, het ging te snel onherroepelijk voorbij
Aan iedereen die hier al eens komt lezen, bekenden en onbekenden, wil ik heel aangename kerstdagen toewensen, ... een beetje sfeer en warmte, iets lekkers, een aangenaam bezoek van familie of vrienden, inspiratie om over na te denken, wat liefde voor zichzelf en anderen, rustige dromen en verlangens,... die als het meezit volgend jaar mogen uitkomen. Dus meteen ook een heel gezond en gelukkig 2010,... maar misschien komen we daar later op terug,... doe nu maar eerst een beetje kerst!
Ja Kabouter Wesley bestaat. Ik ontmoette hem gisteren. Hij is 8
jaar, geplaatst door de jeugdrechter in een gezinsvervangende setting omwille
van onmogelijke gezinstoestanden. Deze Wesley heeft het kwaad met zichzelf. Hij
is boos, dwars, koppig. Hij vloekt, slaat en stampt om zich heen. Op school
stoort zijn gedrag dagelijks de lessen. Zo dat hij meer op de gang, bij de
directeur en uit de klas is dan er in. Andere kinderen gaan geregeld met blauwe
plekken en een hoop lelijke scheldwoorden in hun koppen terug naar huis.
Wesley stelt het niet goed. Sommigen veroordelen hem nu al nog voor
zijn leven begonnen is.
Ik werd gevraagd om zijn dossier in orde te maken en hiervoor een
standaard IQ-onderzoek te doen. Ik was benieuwd of dit wel zou lukken. Want
Wesley kent volgens de wandelgangen maar één soort reactie neen! en laat me
gerust of ik mok, gil, stamp, verniel mijn wereld.
Wesley kwam binnen. Hij keek schichtig. Ik gaf hem een hand en
stelde me voor. Het zat mee. Hij gaf een hand terug en vroeg wat ik kwam doen.
Op maat van zijn verwachte inzichten gaf ik uitleg over de
bedoeling van mijn bezoek en het onderzoek. Ik wilde hem eigenlijk uitdagen,
zei ik, om te laten zien wat hij in zich had. Hij luisterde en wachtte af Hij
liet toe dat we startten. Na vijf minuten kreeg Wesley het al op zijn zenuwen.
Hij wilde terug weg. Zijn gezicht stond direct op mokken.
Wesley moest gemotiveerd worden en ik sprak hem aan op zijn
stoerheid, zijn mogelijkheden, op het feit dat ik er van overtuigd was dat hij
dit heel goed zou doen, dat ik voelde dat hij veel wist en kon. En dat ik hem
de kans wilde geven om dat te bewijzen. Hij moest gewoon, ook als het hem
moeilijk scheen, meedoen en doorzetten. Wij zouden samen eens gaan bewijzen dat hij wel
iets in zich had. Hij moest ons alleen de kans geven dit te tonen. "Ik kan
Michael Jackson dansen", zei hij. "Ok," zei ik, "We spreken af dat als we klaar zijn
met deze oefeningen, jij voor mij mag dansen. Laten we nu eerst jouw andere
talenten ook meten!"
Wesley bleef. Hij hing op de tafel, hij schoof op de stoel, hij schuifelde
en wiebelde hij kon zich nauwelijks bedwingen en moest zijn lijf enorm onder
controle houden om niet weg te rennen. Maar ik greep elke positieve mogelijkheid, moedigde hem aan, liet zien wat
hij goed deed, zei voortdurend dat hij zeer goed bezig was en dat was ook zo.
Na een half uur werd het vreselijk moeilijk Ik wil weg, zei
hij. "Komaan Wesley we zijn al zover je gaat het toch niet opgeven nu het is
al zo geweldig knap wat je gedaan hebt". Ik ga naar het toilet en kom niet meer
terug! daagde hij uit. Ik zei: Ja dat kan je doen maar dan missen we de kans
om dit af te werken en dan moet ik je komen zoeken in de leefgroep terwijl we
in het andere geval hier iets afwerken en jij kan dansen en nadien toch naar de
leefgroep gaan. Aan jou de keuze maar ik verwacht je liefst hier terug Hij
stond al aan de deur en verliet als een wervelwind de kamer Ik dacht: die ben ik kwijt!
Twee minuten later ging de deur stilletjes open. Hé fijn dat ja
al terug bent Wesley! . Het bleef een marteling, voor hem en voor mij. Nog twintig keer of meer ik kan het niet meer reconstrueren moest ik Wesley aanmoedigen en hermotiveren. Maar hij zat het uit tot het laatste. Wat een zucht van verlichting toen hij
de laatste streep op het blad getrokken had. Hij wilde onmiddellijk weg naar de
deur Hé en je dans? Die wil ik wel nog zien!
Hij was geweldig je moest hem zien! Hij ging er volledig in op.
Zijn gezicht klaarde op als een jonge lentedag. Als er nu muziek bij was
geweest, was het werkelijk perfect zei ik. Hij glunderde en stond al weer klaar
om de kamer te verlaten. Hé! zei ik Ben je niet benieuwd naar je punten?
Samen berekenden we de uitslag Ik kon hem al tellend prijzen.
Deze jongen scoorde hoog! Deze Wesley had talenten maar oh! Hoe moeilijk voor
hem om ze te tonen.
Ik zei het hem uitdrukkelijk. Ik liet hem verstaan dat het
knapste wat hij gedaan had die namiddag, naast het dansje, was ook al was het
voor hem verschrikkelijk moeilijk toch te blijven en de oefeningen af te
werken tot het laatste. Ik zei dat ik hem daar vooral om proficiat wilde wensen
Hij kwam naar me toe en gaf me totaal onverwacht en uit zijn normale doen een hele dikke knuffel. Ik
wenste hem nog eens proficiat en een fijne vakantie. Hij liep naar de deur, weg
naar de leefgroep . Maar... even later... hij kwam terug en ik kreeg opnieuw een hele dikke knuffel
Wat is er toch mis met het innerlijk leven, het reflecteren en de
gewetensfunctie van de moderne mens?
Deze week
Oudermoord winst: een flesje parfum, een avondje feesten met de
vrienden en een nachtje met het liefje op hotel verlies: de hele rest van een leven.
Beeldenstorm anno 2009 Open VLD wil alle religieuze symbolen
uit het openbaar leven bannen... winst: een onpersoonlijke schrale wereld, die
variante meningen en diverse visies op het leven op de achtergrond wil. Ze moeten
blijkbaar verbannen worden naar het verdomhoekje van het privéleven verlies: de morele zoektocht van de mens naar verschillende
echte waarden en de boeiende variatie aan meningen over wat het leven
interessant maakt.
Mag ik dan voorstellen om ook alle symbolen van hen die het geld aanbidden
en de vrije economie als hoogste goed zien uit het openbaar leven te verbannen.
Weg met de reclame voor producten en mensen die we niet nodig hebben om
gelukkig te zijn, weg met de heisa rond veel te hoog gewaardeerde mediageile BVs,
zogenaamde vips, omhoog gevallen bestuursleden van allerlei grote firmas, sportlui
en showbeesten, weg met het valse opkrikken van lege imagos van politieke would
be maatschappijverbeteraars, bezorgen ze mij misschien krampen?
Hoe ga je de morele waarden, waar we zo vele eeuwen aan gewerkt
hebben, bewaren en mensen respectvol laten zijn naar elkaar als we de persoonlijke
meningen in de wereld verbannen en leven tot een grijze feitelijkheid reduceren
dan maai je elke gewetensvorming onderuit. Ik weet niet of dat een betere
wereld maakt?
Zielen zijn woelige waters Ik kan ze niet bedwingen zeker niet de jouwe evenmin de mijne Maar ik gun mijn ziel jouw ziel ook... hun woelig wroeten en laat dus ... ook jou Laat alles maar zijn Ik hou van het leven en ik hou van jou de wereld van emoties Ik respecteer jouw bezig zijn jouw heen en weer jouw instappen en uitstappen jouw weten en niet weten Geconfronteerd met mijn geloven in golven, zand en wind... Ervaringen die gaan en komen Laat ze maar zijn
Hoeveel stiltes telt de winter nu de lichten doven en alles zwijgt Wat valt er te vertellen als de smartlap zingt en kitsch verdwijnt in de open armen van de dageraad
Ze laat zich meeslepen door de avond van droeve geesten en trage woorden Drink nog een drankje mijn vriend Leun even zacht tegen me aan en verwarm je aan de valse intimiteit van leugens en social talk
Het wordt weldra Kerstmis denkt ze weemoedig en ze hoopt nog steeds
Laat me zoeken naar intellectuele diepte Diepte... had je dat verstaan?
Ze gaapt weer en schuifelt met haar voeten Gelukkig blijft die beweging onder de tafel
Nog wilde ik je terug roepen Te laat Jij stapte al in Vragen bleven ongesteld antwoorden niet gegeven De trein gleed voort Jij ging Woorden glipten door de vingers van onze droge lippen ver weg van gewilde gevoelens Liefde is geen werkwoord dacht ik een bijvoeglijk naamwoord slechts
De klok slaat zeven slagen De wekker haalt haar in Een frêle zon ze fluistert en wakkert warm mijn ogen in Het moeë oor dof luistert naar veilig gekende vragen De frisse ochtend wekt al trage
In slome sluier herkomen vage hersencellen nog verward Mijn aders lijken weer op bomen doorbloed met langzaam levenssap Dan flitsen me die oude dromen vervlogen hoop op beterschap De schil van zoete passievruchten is grijs en roerloos lang verhard
De eerste lenteregen
Nerveus en angstig
Ik heb voor jou
Ik ben een inheems appeltje
Het is stil
Zielen zijn woelige waters
Durf je los laten
Ritmisch ritmisch
Hoeveel stiltes telt de winter
Geef me een dag
Dan wil ik huilen
Nog wilde ik je terug roepen
De natuur trekt zich terug 
De herfst is geler dan anders
Zo stonden ze
De klok slaat zeven slagen
Beroofd van mijn passies 
