In het interview met Eric Corijn in De
Morgen lees ik een herkenbare analyse en enkele inspirerende zinnen. Een
sterk identiteitsdiscours is
ook altijd een uitsluitingsdiscours. Of wie zichzelf
ongelooflijk beter en belangrijker vindt, vindt anderen te mijden. Of wie
meent dat hijzelf meer rechten heeft dan de anderen, loopt risico die zinloos agressief
te verdedigen. Of wie egocentrisch aan eigen belang en winst denkt kan moeilijk
komen tot solidair verdelen van goederen. En dan zitten we weer aan de
discussie kapitalisme of marxisme, vrije markt of regulatie, privé-initiatief
of openbare dienst. In een samenleving die ondertussen doorgaat in de ratrace.
Waar niet veel tijd is voor verhalen en discussies. Waar mensen onder loodzware
werkdruk moeten presteren, als in een voetbalspel opgejaagd worden, moeten
scoren, wetend dat er altijd iemand op de bank zit om je positie te bedreigen
of je te vervangen. Er wordt geen engagement of visie gevraagd alleen meetbare
resultaten. Dan moet je al heel erg koppig en vastberaden zijn om in zon
klimaat te werken aan een solidaire samenleving.
Het stemde alweer een beetje
tot nadenken. Analyses OK!
maar hoe zit het met acties? Oplossingen?
Floreanne
|