|
De zon piept even hoopvol door de regenbuien. Misschien krijg ik vandaag de was droog en als het meezit ook mijn gras nog gemaaid. Gisteren trouwde een jonge collega. Schitterend mooi was de bruid, ontspannen en gelukkig de knappe bruidegom, fier en dankbaar de ouders. Het feest liep gesmeerd. Het deed ondanks het cliché alweer deugd zon prille liefde te zien en de energie die er van hen uitstraalde was aandoenlijk. De families waren nog intact. Aan beide kanten moeders, vaders, broers en zussen. En ik voelde me duidelijk een volgende generatie. Ik ging in gedachten terug naar mijn mooie dagen. Ik miste heel erg mijn vader en mijn broer die twintig jaar geleden overleden. Mijn vader met zijn rustige woorden, relativerende humor, en troostende redelijkheid, in pakkende momenten had ik hem graag nog eens bij mij geweten. Het overmande me. In mijn hoofd dreunt vandaag repetitief het lied
mmm you left me just when i needed you most
Dan denk ik aan al die geliefde personen die er niet meer zijn, of door omstandigheden uit mijn leven verdwenen. Het leven is soms een te eenzaam gevecht.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Niets
neen niets
maakt het uit
of je wat maakt
mooi of lelijk
nuttig of zinloos
Want de dag breekt
toch open
De zon geeft licht
en gaat weer uit
Jij blijft
voert weer die
eenzame strijd
Niemand die het ziet
Je traan droogt op
droogt op
droogt op
Floreanne
|
