|
In de lijn van augustus is het hier een donkere vochtige zondag. Niets nodigt uit om het huis te verlaten, een perfecte lees- en pc-dag dus. Dan denk ik aan mijn vrienden van vroeger en nu. Ik heb al zo lang geen brieven meer geschreven naar mensen die me dierbaar zijn. Een brief is nog altijd anders dan een telefoontje of een mail. Ik heb heimwee naar de stijl van toen. Het corresponderen in dagboekvorm, je dagelijks wedervaren vertellen aan de lezende persoon die je in gedachten voor je ziet, het anticiperen en verlangend wachten op een wederwoord. Je maakte nog tijd voor elkaar. Tijd om het juiste briefpapier te kiezen, met vulpen in je mooiste handschrift, eventueel met illustraties, te schrijven en in gedachten mee te reizen met je brief, in te schatten wanneer de ander zou terug schrijven en hoe lang het kon duren voor het antwoord zijn weg weer naar jou vond. Heimwee
een mooi woord, verdrietig om het verlies verlangend naar betere tijden. Dat gevoel overmant me meer en meer. Ik heb heimwee naar mensen die ik liefhad en die ik verloor. Ik heb heimwee naar momenten van intense verbondenheid, waarvan ik meende dat ze, intens en sterk als ze waren, nooit meer zouden overgaan. Ik heb heimwee naar de beloftevolle woorden van kameraadschap, steun en liefde ook in moeilijke dagen. Het blijkt opnieuw heel vergankelijk en vaak, als het er even echt op aan komt, een leugen, een naïeve illusie, waarvan je er onderweg steeds meer verliest.
Floreanne
|
