|
Er zijn zo van die volle dagen dat alles achter elkaar blijft doorlopen. Dagen waarin ik aan het werk blijf zonder stop. Dan is er geen tijd om te schrijven en rustig te worden in mijn hoofd. Nu, dus even wel, kom ik zitten en terug wat hopen op eigen gevoelens en woorden die me deugd willen doen.
Ik schrijf ze
aan mezelf
lieve woorden
die troosten
want voor me
vliegen beelden
vlug heen
niets blijft
niemand wacht
enkel ikzelf
hier stil
en adem
nog wat na
Floreanne
|
