|
Het is stil in en om het huis, heel stil. Af en toe slechts rijdt een bijna geruisloze wagen langs mijn bureauvenster voorbij. Verder beweegt er niets, enkel mijn vingers op het klavier. Heel wat taken liggen nochtans als plichten op mij te wachten. De zin om er aan te beginnen ontbreekt bijna gewild. Ik zou de tijd willen stil leggen en even wachten tot ik opnieuw mijn startknop wil aanzetten. Rust, laat me betijen bij het lichtvoetige gebrek aan moed. Laat me minstens genieten van deze stressloze leegte. Ik wil ze niet invullen. Waarom voelt het toch aan als onwennig, een licht verbitterde eenzame gelatenheid en niet als een moment van mildheid? Ik wil niets doen, inert blijven, enkel voelen hoe mijn lichaam doorleeft. Ik snak tegelijk naar iets, naar een soort aanwezigheid van iemand die alleen luistert, die er is, kijkt en zachtjes praat of zelfs zwijgt en enkel hoort en voelt wat in de lucht hangt. En ik wacht in de hoop dat er niets anders overblijft dan het zuiver verlangen. Hopend op een concreet beeld van een gedeelde rust.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Roekeloos speel ik
met de leegte van nu
en denk alle verlangen weg
Maar je dringt je op
verraderlijk gemoed
als doem van plicht en schuld
Je kruipt in mijn gevoel
houdt me ongewild
wakker en alert
Laat me laat me
Ga en verdwijn
Laat me eerlijk achter
zonder dwang en pijn
zonder oud venijn
Nestel je niet verder
in mijn gedachten
Ik wil alleen en helder zijn
Floreanne
|
