Berlijnse beren.

Eerst heette het, en dat na lang daarover geheimzinnig doen, dat de leider van de Vlaams-nationalisten de volle zes jaar burgemeester van Antwerpen zou blijven, mocht hij die functie na 14 oktober bemachtigen. Blijkbaar is dat nu weer niet meer zo zeker en is het opnieuw ja, maar. Veel woorden moeten daar niet aan vuil gemaakt worden: De Wever blijft zichzelf. Vandaag ja, morgen nee, overmorgen ja maar, en daarna opnieuw iets anders. Echte duidelijkheid verschaft de leider nooit, op geen enkel vlak, over geen enkele aangelegenheid. Als ik maar in de belangstelling blijf, lijkt het devies. Zou dat de kracht van verandering zijn?

Je kunt niet ontkennen, als je het wereldwijde protest tegen een zogeheten anti-islamfilm ziet, dat moslims blijkbaar uiterst lange tenen hebben. De islam lijkt niet om te kunnen met kritiek, laat staan met satire. Het antwoord is vaak meteen straatgeweld, aanslagen, moorden. Charlie Hebdo heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om weer eens cartoons van de Profeet en zijn volgelingen te publiceren. Niet snugger van het blad om dat nu te doen? Een moeilijke vraag. Ces dessins choqueraient ceux qui vont vouloir être choqués en lisant un journal qu'ils ne lisent jamais, zei iemand van Charlie Hebdo op een Franse zender, en daar valt veel voor te zeggen. Ook voor zijn stelling dat, als je je begint af te vragen of je wel het recht hebt om tekeningen van de Profeet te publiceren, je op den duur niets meer maakt, en de extremisten dan zeker winnen. Juist, extremisten, binnen welke groep ze zich ook manifesteren, twijfelen nooit en gaan recht op hun doel af.
Moslims willen zich als een grote, hechte groep presenteren, als een ongenaakbaar monolitisch blok - hoeveel strekkingen en tendenzen er ook te bespeuren vallen. Anti-films en cartoons zullen daar in elk geval niet veel aan veranderen.

Je kunt er niet naast kijken dat een niet gering aantal journalisten de N-VA nogal genegen is, om het zacht uit te drukken. Je vindt ze bij De Standaard, bij Knack, bij de openbare omroep. Ze doen hun uiterste best om de Vlaams-nationalisten permanent in het nieuws te houden, soms met het onbenulligste eerst.  Zo nu en dan trekken ze dan toch eens naar een politicus van een andere partij, voornamelijk om die te confronteren met de uitlatingen van de N-VA-leider en de zijnen. Deze week mag Alexander De Croo in Knack zijn zegje doen. Hij deelt de politici op in doeners en roepers. Uiteraard zijn degenen die nu de moed hebben om het land te besturen de doeners, en degenen die aan de kant blijven staan de roepers. Tot de laatste groep rekent hij de Vlaams-nationalisten. Terecht hekelt hij het gedrag van De Wever die ging lopen toen er tijdens de jongste federale regeringsonderhandelingen een akkoord gesloten moest worden. Voor hem (net als voor mij, maar dat doet er niet toe) is het zonneklaar: De Wever en de N-VA zijn slechts op de splitsing van het land uit. Het splitsen zit die partij in de genen zoals een schorpioen het steken niet kan laten. In de federale verkiezingen van 2014 zal het volgens De Croo om een keuze gaan tussen een partij die het land wil splitsen en een partij die het land wil hervormen. Hij stelt dat de pedagogen, waarmee hij de regeringspartijen bedoelt, nog twee jaar de tijd hebben om de bevolking duidelijk te maken waar het werkelijk om gaat, en het derhalve dan van de demagogen te winnen.

Wie De Wever wel lik op stuk geven, zijn Patrick Janssens en Wouter Van Besien en dit naar aanleiding van De Wevers uitlatingen na de rellen in Borgerhout. Het kan alleen maar toegejuicht worden dat er politici zijn die de platte demagogie van de leider van de N-VA op een rationele en beschaafde manier tegenspreken. Janssens slaat de spijker op de kop als hij stelt dat de Vlaams-nationalistische leider de slogan 't Stad is van iedereen ombuigt naar 't Stad is van mij alleen. Het is permanent de houding van De Wever en de zijnen: Wij weten hoe het moet, en wie het anders willen, zijn domkoppen. Even juist is het wat Van Besien zegt, namelijk dat De Wevers uitlatingen over de rellen in de lijn liggen van het Vlaams Belang. Benieuwd of de N-VA-leider iets zinnigs zal antwoorden op de reacties van Janssens en Van Besien.

En om nog even bij de lokale politiek en de komende verkiezingen te blijven: nadat Annemie Turtelboom al had laten horen dat ze het wel zou zien zitten om burgemeester van Antwerpen te worden als dat zo uitkomt is er nu ook Vincent Van Quickenborne die verkondigde dat hij uit de regering zal stappen als hij burgemeester van Kortrijk kan worden. Wat moet een mens denken van de hooggegrepen ambities van die liberale excellenties? Moeten we dat interpreteren als een soort vaandelvlucht? Het is een constante in de peilingen dat Open VLD een slechte beurt zal maken in de aanstaande gemeenteraadsverkiezingen en dus klinkt in de liberale familie nu al de roep op herbronning. En zijn er zelfs geruchten dat Verhofstadt en De Gucht snode plannen hebben.

Als Karel De Gucht geïnterviewd wordt, kun je doorgaans scherpe analyses verwachten. Er zijn maar weinig politici van wie dat gezegd kan worden. Een uitzondering is Wouter Beke die in interviews ook vaak intelligente, goed afgewogen meningen verkondigt, zij het doorgaans minder scherp dan De Gucht.
De Gucht heeft volkomen gelijk met zijn bewering afgelopen weekend dat de regeringspartijen de N-VA veel te weinig lik op stuk geven. Het zou inderdaad goed zijn als de regeringspartijen assertiever de vele tegenstrijdigheden en goedkope beweringen van de Vlaams-nationalistische partij aan de kaak zouden stellen. Nu blijven ze doorgaans ergerlijk zwijgen, ook als De Wever en de zijnen zich aan plat populisme bezondigen. Zelf niks doen en permanent aan de kant staan roepen hoe slecht anderen het doen, is een methode die de N-VA vooralsnog veel stemmen oplevert.
Het tij is weliswaar niet meer te keren: de N-VA zal bij de komende gemeenteraadsverkiezingen een puik resultaat halen, maar de regeringspartijen kunnen best voor ogen houden dat het succes van de N-VA niet eeuwigdurend zal zijn. In een democratie is het zo dat de kiezer altijd gelijk heeft, maar het is ook zo dat het even kan duren voor de kiezer inziet dat hij ongelijk heeft gehad. Kijk maar naar het resultaat van Geert Wilders in Nederland bij de jongste verkiezingen.

Nogal wat gewezen bekende gezichten van de openbare omroep blijken de laatste paar jaar bekeerd tot het Vlaams-nationalisme. Opmerkelijk: het is vaak het verhaal van links naar rechts. Zullen we maar zeggen dat het er voor die figuren in hoofdzaak om gaat om in de belangstelling te blijven in de hoop dat er vroeg of laat in ons kleine Vlaanderen een leuk postje uit de bus valt? De bekendste bekeerling is natuurlijk de heer S.B. uit Gent, maar er is ook nog ene Carl Huybrecht. Die hield zich vroeger met sport bezig bij de VRT, tegenwoordig zoekt hij het bij gewichtiger zaken: hij heeft het boekje geschreven over het dieet van N-VA-leider Bart De Wever. En hij hoopt om na de gemeenteraadsverkiezingen schepen te worden. Voor wat, hoort wat, zo gaat dat in het leven. En dat boekje. Dat het vlot over de toonbank zal gaan, daar hoeft niemand aan te twijfelen. Diëten, afslanken en alles wat ermee te maken heeft, zijn even populair als momenteel de N-VA en zijn leider.
Behalve volkomen belachelijk, was het ook volkomen overbodig dat de N-VA meteen na de presentatie van het dieetboekje van 'den Bart' toeterde dat ze zich distantieerde van die publicatie, want dat het hier om een persoonlijke aangelegenheid van de voorzitter ging. Zou die partij nu echt denken dat er in Vlaanderen ook maar één onnozelaar rondloopt die die uitleg gelooft? De grote belangstelling voor dat boekje zal wel degelijk ook een rol spelen in het te verwachten verkiezingssucces van de N-VA volgende maand.