Rijksdaggebouw.
Vlucht in de dood.
Foto's vanop de Spree.

De leider van de Vlaams-nationalisten heeft een interview gegeven aan het Franse persbureau AFP waarin hij laat verstaan waar hij met dit land heen wil. Zoals gewoonlijk is wat hij beweert een ratatouille van wensen, halve waarheden, hele leugens en venijnige uithalen, in dienst van zijn strategie en die van zijn partij: de macht grijpen en België opsplitsen. Het laatste wat hem daarbij voor ogen staat is op een eerlijke en faire manier aan politiek doen. Niet dat de leider duidelijk zegt dat hij het land wil splitsen. Het heet dat we niet veraf staan van een democratische revolutie in Vlaanderen. Vlaanderen wordt nu gedomineerd door rechts, aldus de leider, Wallonië uiteraard door links. Een belachelijke en stereotiepe opdeling die uiteraard wel in zijn kraam past: divide et impera. Aan de horizon ziet de leider het onafhankelijke Vlaanderen opdagen dat onder leiding zal staan van Bart I!
En struikelsteen Brussel? Daar liet de éminence grise van de Vlaams-nationalisten, Geert Bourgeois, zich in een interview dan weer over uit. Vlaanderen mag Brussel niet loslaten, Brussel moet een soort Jeruzalem worden, verkondigt hij. Brussel, het Jeruzalem aan de Zenne! Voilà, de naamsverandering is er al. Juicht, Vlaanderen, juicht!

Marxist! Wat je zegt dat ben je zelf.
Dat is vandaag de titel boven de column van Béatrice Delvaux in De Standaard. Voor wie enigszins de actualiteit volgt, is het duidelijk waar ze het over heeft: over de zure oprispingen van Vlaamse ondernemers over het economische beleid van Elio Di Rupo en zijn regering in het algemeen en over de uitspraak van ondernemer Luc Bertrand dat de premier een marxist is in het bijzonder. Delvaux citeert enkele reacties van vooraanstaande figuren uit de financieel-economische wereld op de opmerkelijke uitspraak van Bertrand - die klonk als een excommunicatie, aldus Delvaux.
Eerst Etienne Davignon die zegt dat de Vlaamse CEO's met hun verklaring het spel van Bart De Wever spelen. Dat is de spijker op de kop.
François Cats, gewezen voorzitter van het Instituut van de Bedrijfsrevisoren en zakenman, wordt het uitvoerigst geciteerd. En hij komt vernietigend uit de hoek voor Luc Bertrand, de spreekbuis van een zeer kleine ideologische belangengroep. Diens uitspraak noemt hij: de meest incoherente, onverantwoordelijke en eerlijk gezegd vulgaire uitspraak. Cats verwijst naar de geringe belasting - 10 miljoen euro - die de onderneming van Bertrand betaalt op een geconsolideerde bruto winst van 117,5 miljoen winst. En en passant verwijst Cats nog even naar het loon van CEO Bertrand: in 2011 meer dan 2 miljoen euro, waarvan 600.000 euro in aandelenopties die vrijwel niet worden belast. Het minste wat je hierbij kunt aantekenen, vind ik, is dat zo'n man niet al te best geplaatst is om met enige geloofwaardigheid over te hoge loonkost te spreken!
De conclusie van Béatrice Delvaux luidt: Wat moeten we denken van al dat geruzie? Het niveau van het debat is betreurenswaardig en we kunnen ons vragen stellen over de bedoelingen van mensen die met vuur spelen of, nog erger, het aansteken.
En ook dat de uitval van de Vlaamse CEO's op een steminstructie lijkt, voor de N-VA uiteraard, is een waarheid als een koe.

Het is vandaag weer zover: spoorstaking. Zal ze iets uithalen? Wellicht niet, al zullen de bonden dat anders voorstellen. De kans is klein dat de staking minister Magnette en de regering van gedacht zal doen veranderen. Het is overigens nog de vraag of een spoormaatschappij als één geheel zoveel beter is dan een spoormaatschappij in twee delen. Het is voor een vakbondstop niet altijd makkelijk om een staking af te wentelen, zeker niet als er grote druk is vanuit de basis. Of er bij de staking van vandaag evenwel grote vraag van de basis was, betwijfel ik. Men kan zich afvragen of vakbonden niet al te gemakkelijk naar het stakingswapen grijpen waardoor dat wapen op den duur nog weinig doeltreffend wordt. Men kan zich ook afvragen of de bonden zich voldoende rekenschap geven van wat zo'n dag spoorstaking allemaal meebrengt: naast de ellende voor iedereen die de trein nodig heeft om naar zijn werk te gaan is er de aanzienlijke schade voor de economie - en dat in een tijd waarin het niet al te best gaat. Tegenstanders van vakbonden hoeven niet ver te zoeken naar een stok om de honden, de bonden dus, te slaan.
Het zal de klant van de spoorwegen, in de eerste plaats de dagelijkse treinreiziger, worst wezen hoe de structuur van de spoormaatschappij eruitziet. De klant verwacht voor zijn geld een degelijke service: treinen die zoveel mogelijk op tijd rijden, treinen waarin hij een fatsoenlijke zitplaats heeft, en als er dan toch es iets - liefst bij hoge uitzondering - misloopt, vlotte en juiste informatie zodat hij niet meer tijd verspilt dan nodig. Een staking en een structuur zullen dat niet als bij toverslag verwezenlijken. Er is een beleid nodig dat permanent een behoorlijke dienstverlening aan de klant, de treinreiziger dus, vooropstelt, niet met mooie woorden maar met daden.

Zijn we nu veel wijzer geworden van de heisa rond het interview met de leider van het N-VA in het weekblad Knack vorige week? Ik denk het niet. Het is gelopen zoals we konden verwachten dat het zou lopen. Het publiceren van alleen maar kritische vragen zonder antwoorden was een stunt bedoeld om de leider alsnog uit zijn tent te lokken in de hoop dat hij wat meer duidelijkheid zou verschaffen over zijn plannen met Antwerpen mocht hij burgemeester worden en over enkele heikele aangelegenheden in zijn partij, zoals het op de kieslijst plaatsen van de omstreden Gantois. De Wever kwam uit zijn tent, plaatste zijn vaak ontwijkende antwoorden op de website van zijn partij en probeerde vooral zijn voordeel te doen met de hele affaire. De leider toonde zich van zijn bekendste kant: vaak arrogant, overtuigd van zijn eigen grote gelijk, cynisch en agressief tegenover wie niet bereid is zijn grote gelijk meteen te accepteren. De arrogantie waarmee u antwoordt op de vragen van deze journalist spat van mijn computerscherm, schrijft politiek filosoof Bleri Lleshi op zijn blog en hij haalt de woorden van Bush jr. aan: You are either with us or against us. Ik citeer Lleshi omdat zijn voor De Wever weinig vleiende stuk opgenomen werd in de elektronische nieuwsbrief van Knack van vorige donderdag. De leider van de N-VA heeft anders niet te klagen van Knack: de laatste jaren stond hij ontelbare keren op de cover van het weekblad en hij kon daarbij niet mopperen over een al te kritische journalistieke aanpak. Ook De Standaard doet allang zijn uiterste best om De Wever en zijn partij in de belangstelling te schrijven en legt daarbij weinig kritische zin aan de dag. Het is ook Lleshi niet ontgaan. In zijn stuk sneert hij naar die krant waarin vorige week nog een journaliste, naar aanleiding van het openingscollege van Carl Devos met een aantal partijvoorzitters, De Wever zonder meer bestempelde als de meest eloquente politicus van zijn generatie. Sorry, mevrouw Justaert, maar over die gratuite bewering valt heel wat te zeggen! (Nee, ik stuur geen mail naar de ombudsman.)