Het is vandaag weer zover: spoorstaking. Zal ze iets uithalen? Wellicht niet, al zullen de bonden dat anders voorstellen. De kans is klein dat de staking minister Magnette en de regering van gedacht zal doen veranderen. Het is overigens nog de vraag of een spoormaatschappij als één geheel zoveel beter is dan een spoormaatschappij in twee delen. Het is voor een vakbondstop niet altijd makkelijk om een staking af te wentelen, zeker niet als er grote druk is vanuit de basis. Of er bij de staking van vandaag evenwel grote vraag van de basis was, betwijfel ik. Men kan zich afvragen of vakbonden niet al te gemakkelijk naar het stakingswapen grijpen waardoor dat wapen op den duur nog weinig doeltreffend wordt. Men kan zich ook afvragen of de bonden zich voldoende rekenschap geven van wat zo'n dag spoorstaking allemaal meebrengt: naast de ellende voor iedereen die de trein nodig heeft om naar zijn werk te gaan is er de aanzienlijke schade voor de economie - en dat in een tijd waarin het niet al te best gaat. Tegenstanders van vakbonden hoeven niet ver te zoeken naar een stok om de honden, de bonden dus, te slaan.
Het zal de klant van de spoorwegen, in de eerste plaats de dagelijkse treinreiziger, worst wezen hoe de structuur van de spoormaatschappij eruitziet. De klant verwacht voor zijn geld een degelijke service: treinen die zoveel mogelijk op tijd rijden, treinen waarin hij een fatsoenlijke zitplaats heeft, en als er dan toch es iets - liefst bij hoge uitzondering - misloopt, vlotte en juiste informatie zodat hij niet meer tijd verspilt dan nodig. Een staking en een structuur zullen dat niet als bij toverslag verwezenlijken. Er is een beleid nodig dat permanent een behoorlijke dienstverlening aan de klant, de treinreiziger dus, vooropstelt, niet met mooie woorden maar met daden.