Politiek en geloofwaardigheid, dat blijft een probleem. Wat er nu bij de vorming van een nieuw bestuur in Antwerpen gebeurt, is vrij onduidelijk. Wat is de precieze reden van de breuk binnen de Stadslijst tussen SP.A en CD&V? Beide partijen blijven elkaar de schuld geven. Er was dit weekend natuurlijk het interview met Marc Van Peel in De Standaard waarin hij duidelijk maakte dat hij wel wou meebesturen in Antwerpen. SP.A concludeerde dat Van Peel maar al te graag op de ‘nederige’ oproep van Bart De Wever om met één component van de Stadslijst te onderhandelen wou ingaan en blies de Stadslijst op. Wil Van Peel maar al te graag nog zes jaar schepen zijn en heeft hij de SP.A een tsjevenloer gedraaid? Of maken de socialisten maar al te graag gebruik van de uitspraken van Van Peel om in de oppositie terecht te komen, zonder dat ze duidelijk moeten zeggen dat ze daarvoor kiezen? Het is voor hen wellicht interessanter om te zeggen dat het de anderen zijn die hen daartoe dwongen. Enfin, ook in de stad die zichzelf profileert als de belangrijkste stad van Vlaanderen wordt blijkbaar aan dorpspolitiek gedaan.

Bleef het tot nu toe van de kant van de CD&V vrij stil – al iets van Beke gehoord? – gisteren hoorden we dan toch de stem van Rik Torfs. Die had wellicht nog een rekening met Van Peel te vereffenen. Maar het is niet zo gek wat de Leuvense hoogleraar beweert. Je laat je partner niet vallen bij de eerste ruzie. Hoe Marc Van Peel het nu ook zal draaien of keren, de perceptie zal blijven hangen dat hij van de rooien af wilde omwille van een schepenpost, en vooral dat hij zich daarbij een echte sjeef in de vervelende betekenis van het woord heeft getoond. Zo’n gang van zaken, sterk belicht in alle media, zal de CD&V wellicht geen goed doen bij de verkiezingen van 2014.

In elk geval is er één die van het kraken van de Stadslijst beter zal worden: de leider van de Vlaams-nationalisten.

De nationalistische leider die in Antwerpen een coalitie op de been probeert te brengen heeft het moeilijk. Dat was te verwachten en zijn opponent Janssens is niet de eerste de beste. Zelfs De Standaard, en dat wil heel wat zeggen, komt tot de conclusie dat de leider tot nu toe nergens staat. Er is nu eenmaal een groot verschil tussen aan de kant staan roepen hoe slecht anderen het doen, en zelf het heft in handen nemen en resultaten behalen. De nationalistische partij blijft wel het cliché hanteren dat het om inhoud gaat, maar het ziet ernaar uit dat hiermee de eigen visie bedoeld wordt. Het gaat BDW, Homans en co niet in eerste instantie om het uitwerken van een fatsoenlijk programma voor de komende jaren, gebaseerd op een degelijk compromis, maar wel om partners te vinden die zoveel mogelijk de rechtse N-VA-visie willen helpen realiseren. Hoeveel tijd heeft de leider nog? Anderhalve maand? Toch zeer benieuwd wat hij uit zijn hoed zal toveren waar Antwerpen en de Antwerpenaren beter van zullen worden.

Is Jos Digneffe een gefrustreerde en overspannen ex-vakbondsman omdat hij vindt dat het de leider van de Vlaams-nationalisten verboden zou moeten worden om aan politiek te doen en dat de leider zich schuldig maakt aan een zeker racisme ten opzichte van de Walen? Digneffe gaat wat kort door de bocht maar hij heeft zeker een punt. De leider van de Vlaams-nationalisten laat geen kans liggen om de Walen te stigmatiseren. Zondag verkondigde hij op televisie dat de Vlaamse economie aan het 'walloniseren' is. Walen zijn lui, ze leven het liefst van een uitkering, ze willen geen verandering enzovoort en dat wordt allemaal in de hand gewerkt door de PS van Elio Di Rupo. De leider van de Vlaams-nationalisten is een demagoog die zich steeds meer aan intellectuele oneerlijkheid bezondigt en die overal waar hij de kans ziet polariseert. Vooralsnog stuit hij op weinig weerwerk. Daarom is het niet slecht dat er es een wat overdreven reactie komt van iemand als Digneffe. Misschien kan dat een begin zijn van een kritischer benadering van wat BDW allemaal als evangelie verkondigt en derhalve van meer tegenspraak, want het grote gelijk van de leider vertoont vele gaten.

Kijk es aan, het Waalse ABVV vindt dat premier Di Rupo zich te veel inzet voor de werknemers van Ford Genk!
De premier werkt liever voor de Vlamingen dan voor de Franstaligen. Dat vinden we echt spijtig, aldus Egidio Di Panfilo, secretaris van het ABVV in Luik, in De Morgen. En nog: De premier geeft minder aandacht aan onze problemen. Nou, Egidio Di Panfilo, dat swingt de pan uit van kinderachtigheid. Benieuwd wat de N-VA en haar leider BDW nu gaan bedenken. Die beweren toch dat Di Rupo de premier van de Franstaligen is?

De Standaard, Knack, de VRT... ze dragen meer dan hun steentje bij tot het succes van de N-VA. In de weekendeditie van De Standaard was het weer raak: vier pagina's over de Vlaams-nationalisten, het overgrote deel van de hand van Bart Brinckman. Je krijgt de indruk dat het N-VA zijn dagdagelijkse drug is. Wat verder in diezelfde krant publiceert de man die de titel van senior writer torst dan nog een stuk over de tranen van de burgemeester. Uitleg hierbij overbodig.
Het verbaast hoe de Vlaams-nationalisten permanent het nieuws blijven beheersen. Je kunt daarbij niet anders dan bepaalde scribenten van grote sympathie voor BDW en de zijnen te verdenken. Afstandelijkheid en kritische zin zijn soms ver te zoeken. Sommige journalisten worden bijna propagandisten en dat is het laatste wat een journalist die naam waardig behoort te zijn.
Het discours van (de leider van) de Vlaams-nationalisten wordt doorgaans moeiteloos overgenomen. Zelfs woordgebruik. BDW heeft besloten zichzelf informateur te noemen en meteen wordt hij aan alle kanten zo aangeduid. Zelfs Turtelboom noemde hem gisteren in De Zevende Dag zo.

Je kunt niet echt zeggen dat het goed gaat met Open VLD. De voorzitter moet noodgedwongen minister worden omdat zijn 'vriend' Van Quickenborne (op een bedenkelijke manier) burgemeester van Kortrijk wordt en wellicht dik tevreden is dat hij op die manier de pensioenenpoespas kan laten voor wat die is.
In Antwerpen heeft Annemie Turtelboom er ook niets van gebakken. Een schepen die door vriend en vijand als degelijk werd beschouwd eruit gewerkt en de Antwerpse topflik binnengehaald. Het heeft niks opgeleverd. Of beter: het heeft ongetwijfeld bijgedragen aan het barslechte resultaat.
De partijtop die Turtelboom naar Antwerpen stuurde heeft inmiddels grootmoedig beslist om de minister van Justitie het verlies in de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen niet aan  te rekenen. Ontroerend. Dus komt Turtelboom vandaag vertellen dat ze niets moet hebben van het spelletje stratego van de Antwerpse Stadslijst van Patrick Janssens. Niet erg bescheiden van iemand die een uiterst pover resultaat heeft behaald om anderen de les te spellen, maar goed, bescheidenheid levert in de politiek doorgaans ook niet veel op. Het gaat tenslotte om macht. En verloren of niet, het leven gaat verder. De minister beweert ook dat de Scheldestad centrumrechts heeft gestemd. Maar is dat wel zo? De winnaar is inderdaad rechts, om niet te zeggen zeer rechts. Maar dan, de nummer twee: is die niet eerder centrumlinks?

* 'Vrijheid: liberalisme in tijden van cholera'. Dat is de titel van een nieuw boek van Karel De Gucht, nog altijd een van de zwaargewichten van de liberalen. De Gucht kan scherpe analyses maken en ze klaar en duidelijk verwoorden. Het boek van De Gucht zal ongetwijfeld een veel groter gewicht hebben dan het dieetboek van Huybrechts over de leider van de Vlaams-nationalisten. De Standaard wijdt vandaag twee kolommetjes en een minifoto aan de voorstelling van 'Vrijheid: liberalisme in tijden van cholera'. Ondertekend: (mju). Hoeveel kolommen vulde De Standaard over het dieetboek?

* Dezelfde krant citeert vandaag haar ex-journalist Derk Jan Eppink: Het wordt binnenkort tijd voor een culinaire stop in 't Schoon Verdiep. Tja, je moet een Hollander zijn om dit soort zaken te bedenken. Leve het broodje kaas en de (karne)melk!

* Je kunt niet zeggen dat de leider van de Vlaams-nationalisten haast maakt met het uitwerken van een nieuw bestuursakkoord voor Antwerpen. Vier dagen na de verkiezingen zal hij al eens met alle Antwerpse partijen gesproken hebben. Je zou nochtans mogen verwachten dat hij de koe bij de horens vat. Hij? Eigenlijk moeten we hem nu informateur noemen. Hij heeft bedacht dat hij nu zo genoemd moet worden en de media nemen dat gretig over. De informateur ziet vandaag nog de vertegenwoordigers van de Stadslijst en ontmoet ook nog de Britse premier. Vreemd genoeg hoor je nergens een onvertogen woord over de slakkengang van de informateur. Ach, mochten de onderhandelingen in Antwerpen lang aanslepen, dan kan BDW toch nog altijd verwijzen naar zijn vriend Elio Di Rupo: hoelang heeft die niet onderhandeld om een federale regering op de been te brengen?

BDW, de leider van de Vlaams-nationalisten, heeft al één voorbereidend gesprek gehad met het oog op de vorming van een coalitie in Antwerpen, gisterenavond met Annemie Turtelboom, de liberale die zoals te verwachten was een bijzonder slecht resultaat behaalde in de verkiezingen. (Zou hij haar en passant bedankt hebben voor het uit haar partij bonjouren van Bungeneers? Of haar gecondoleerd met het feit dat ze toch niet de volgende burgemeester zal worden - een ambitie die ze wel had, als de kiezer het wou?) Begin volgende week wil BDW dan beginnen met de eigenlijke gesprekken die naar een bestuursakkoord moeten leiden. Een hoog tempo kun je dat vooralsnog niet noemen en te verwachten valt dat er nog heel wat water door de Schelde zal stromen vooraleer er een nieuw stadsbestuur aan de slag kan gaan. De nieuwe burgemeester wil ook nog partijleider blijven en derhalve oppositie voeren tegen de federale regering. Het behoeft geen betoog dat zoveel verschillende functies tegelijkertijd willen uitoefenen een onmogelijke opgave is. Niet alleen qua tijd is het niet haalbaar, maar inhoudelijk zijn die functies ook onverzoenbaar. Je kunt bij wijze van spreken niet op hetzelfde moment op de linker- en op de rechteroever van de Schelde staan. 't Stad is na de keuze voor De Wever nog lang niet aan het eind van zijn Latijn! Het eerste wat de Vlaams-nationalistische leider nu moet tonen is dat hij compromissen kan sluiten en akkoorden maken.
En van akkoorden gesproken. Vorige week pakte Knack wat verrassend uit met een interview met Yves Leterme, de man van Ieper en de vader van het kartel van CD&V en N-VA. Of hij vandaag nog zo'n kartel zou tot stand brengen, was een vraag. Ik zou zeker opnieuw voor dat kartel kiezen, alsdus de ex-premier. Maar: N-VA had de capacateit moeten kunnen tonen om akkoorden te maken. Tja, zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan. Leterme is blijkbaar nog niet zo ver dat hij kan toegeven dat het kartel zijn partij klein en de N-VA groot heeft gemaakt juist omdat de Vlaams-nationalisten geen akkoorden wilden maken. Leterme heeft met het kartel het overwicht van paars gebroken maar meteen ook zijn partij in de vernieling gereden.

The day after. N-VA en haar leider hebben het succes behaald waar ze al maanden aan werkten: de partij op het lokale niveau verankeren. Ze hadden daarbij de steun van een groot deel van de Vlaamse media: De Standaard, Knack, de VRT... Die deden er alles aan om de N-VA en haar leider in de belangstelling te schrijven en zijn discours over het nationale belang van deze gemeenteraadsverkiezingen ingang te doen vinden. De andere partijen bleven al te tam aan de zijlijn toekijken.
Amper is BDW de nieuwe burgemeester van Antwerpen of hij voelt zich ook al geroepen om zich zo ongeveer als de kanselier van de Bundesrepublik Belgien te presenteren. Het illustreert wel waar de man voor staat: voor de ondergang van dit land, niet meer en niet minder.
Maar vanaf vandaag moet de leider van de Vlaams-nationalisten gaan bewijzen dat hij tot meer in staat is dan aan de kant cynisch te staan roepen hoe slecht anderen het allemaal doen. Vanaf vandaag moet hij laten zien hoe bekwaam hij is om een stad fatsoenlijk te besturen. Eindelijk kan hij niet anders meer dan echt zijn nek uitsteken. Zeer benieuwd wat de leider ervan zal maken.
Er valt niet naast te kijken dat de partij van BDW voor een groot gedeelte uit voormalige kiezers van het Vlaams Belang bestaat, die partij waarmee ook BDW beweert niet te willen samenwerken. Maar om die kiezers te behouden zal hij wel aan hun eisen moeten voldoen.

De Antwerpse havenschepen Marc Van Peel is een van de zeldzame politici die nog een zeker 'sérieux' uitstralen. Anderen zullen dit vertalen als: de man oogt saai. Hoe dan ook, juist hij geeft deze periode van overloos gezeur over de N-VA en haar leider een ludieke tint. De twee eenvoudige filmpjes die op het internet circuleren - in het ene filmpje duwt Van Peel een eindeloos emmerende Nederlander de Schelde in, in het andere houdt hij de deur van het stadhuis dicht voor de neus van de man die zich aandient als de nieuwe burgemeester - zijn goed bedacht. En ze zullen wellicht ook enig effect sorteren. De ludieke duwkracht van een saaie schepen, of de kracht van pretentieloze humor.

De leider van de Vlaams-nationalisten heeft een interview gegeven aan het Franse persbureau AFP waarin hij laat verstaan waar hij met dit land heen wil. Zoals gewoonlijk is wat hij beweert een ratatouille van wensen, halve waarheden, hele leugens en venijnige uithalen, in dienst van zijn strategie en die van zijn partij: de macht grijpen en België opsplitsen. Het laatste wat hem daarbij voor ogen staat is op een eerlijke en faire manier aan politiek doen. Niet dat de leider duidelijk zegt dat hij het land wil splitsen. Het heet dat we niet veraf staan van een democratische revolutie in Vlaanderen. Vlaanderen wordt nu gedomineerd door rechts, aldus de leider, Wallonië uiteraard door links. Een belachelijke en stereotiepe opdeling die uiteraard wel in zijn kraam past: divide et impera. Aan de horizon ziet de leider het onafhankelijke Vlaanderen opdagen dat onder leiding zal staan van Bart I!
En struikelsteen Brussel? Daar liet de éminence grise van de Vlaams-nationalisten, Geert Bourgeois, zich in een interview dan weer over uit. Vlaanderen mag Brussel niet loslaten, Brussel moet een soort Jeruzalem worden, verkondigt hij. Brussel, het Jeruzalem aan de Zenne! Voilà, de naamsverandering is er al. Juicht, Vlaanderen, juicht!

Marxist! Wat je zegt dat ben je zelf.
Dat is vandaag de titel boven de column van Béatrice Delvaux in De Standaard. Voor wie enigszins de actualiteit volgt, is het duidelijk waar ze het over heeft: over de zure oprispingen van Vlaamse ondernemers over het economische beleid van Elio Di Rupo en zijn regering in het algemeen en over de uitspraak van ondernemer Luc Bertrand dat de premier een marxist is in het bijzonder. Delvaux citeert enkele reacties van vooraanstaande figuren uit de financieel-economische wereld op de opmerkelijke uitspraak van Bertrand - die klonk als een excommunicatie, aldus Delvaux.
Eerst Etienne Davignon die zegt dat de Vlaamse CEO's met hun verklaring het spel van Bart De Wever spelen. Dat is de spijker op de kop.
François Cats, gewezen voorzitter van het Instituut van de Bedrijfsrevisoren en zakenman, wordt het uitvoerigst geciteerd. En hij komt vernietigend uit de hoek voor Luc Bertrand, de spreekbuis van een zeer kleine ideologische belangengroep. Diens uitspraak noemt hij: de meest incoherente, onverantwoordelijke en eerlijk gezegd vulgaire uitspraak. Cats verwijst naar de geringe belasting - 10 miljoen euro - die de onderneming van Bertrand betaalt op een geconsolideerde bruto winst van 117,5 miljoen winst. En en passant verwijst Cats nog even naar het loon van CEO Bertrand: in 2011 meer dan 2 miljoen euro, waarvan 600.000 euro in aandelenopties die vrijwel niet worden belast. Het minste wat je hierbij kunt aantekenen, vind ik, is dat zo'n man niet al te best geplaatst is om met enige geloofwaardigheid over te hoge loonkost te spreken!
De conclusie van Béatrice Delvaux luidt: Wat moeten we denken van al dat geruzie? Het niveau van het debat is betreurenswaardig en we kunnen ons vragen stellen over de bedoelingen van mensen die met vuur spelen of, nog erger, het aansteken.
En ook dat de uitval van de Vlaamse CEO's op een steminstructie lijkt, voor de N-VA uiteraard, is een waarheid als een koe.

Zijn we nu veel wijzer geworden van de heisa rond het interview met de leider van het N-VA in het weekblad Knack vorige week? Ik denk het niet. Het is gelopen zoals we konden verwachten dat het zou lopen. Het publiceren van alleen maar kritische vragen zonder antwoorden was een stunt bedoeld om de leider alsnog uit zijn tent te lokken in de hoop dat hij wat meer duidelijkheid zou verschaffen over zijn plannen met Antwerpen mocht hij burgemeester worden en over enkele heikele aangelegenheden in zijn partij, zoals het op de kieslijst plaatsen van de omstreden Gantois. De Wever kwam uit zijn tent, plaatste zijn vaak ontwijkende antwoorden op de website van zijn partij en probeerde vooral zijn voordeel te doen met de hele affaire. De leider toonde zich van zijn bekendste kant: vaak arrogant, overtuigd van zijn eigen grote gelijk, cynisch en agressief tegenover wie niet bereid is zijn grote gelijk meteen te accepteren. De arrogantie waarmee u antwoordt op de vragen van deze journalist spat van mijn computerscherm, schrijft politiek filosoof Bleri Lleshi op zijn blog en hij haalt de woorden van Bush jr. aan: You are either with us or against us. Ik citeer Lleshi omdat zijn voor De Wever weinig vleiende stuk opgenomen werd in de elektronische nieuwsbrief van Knack van vorige donderdag. De leider van de N-VA heeft anders niet te klagen van Knack: de laatste jaren stond hij ontelbare keren op de cover van het weekblad en hij kon daarbij niet mopperen over een al te kritische journalistieke aanpak. Ook De Standaard doet allang zijn uiterste best om De Wever en zijn partij in de belangstelling te schrijven en legt daarbij weinig kritische zin aan de dag. Het is ook Lleshi niet ontgaan. In zijn stuk sneert hij naar die krant waarin vorige week nog een journaliste, naar aanleiding van het openingscollege van Carl Devos met een aantal partijvoorzitters, De Wever zonder meer bestempelde als de meest eloquente politicus van zijn generatie. Sorry, mevrouw Justaert, maar over die gratuite bewering valt heel wat te zeggen! (Nee, ik stuur geen mail naar de ombudsman.)

Als je premier bent, moet je bepaald tegen een stootje kunnen. Om de haverklap gebruikt wel een of andere groep je als schietschijf. Vaak ben je dan pars pro toto: de premier wordt vereenzelvigd met het beleid van zijn regering. Zo bestempelde ondernemer Luc Bertrand onlangs Elio Di Rupo als een marxist. Pauvre Elio! Journalist Marc Reynebeau gaf gisteren in De Standaard al zijn mening over dat nieuwe etiket voor onze premier en zijn regering. Hopelijk legt deze ondernemer meer precisie aan de dag in zijn bedrijfsvoering, want ideologisch is deze analyse waardeloos, schreef hij terecht.
Het komt er eigenlijk op neer dat nogal wat ondernemers ontevreden zijn omdat de federale regering te weinig oor zou hebben voor hun visie op hoe de huidige crisis aangepakt moet worden. Ik kan me voorstellen dat ze meer gehoor vinden bij Peeters en Muyters. Het minste wat je van de uitlatingen van Bertrand kunt zeggen is dat de man niet erg uitblinkt in zorgvuldige woordkeuze. Of toch? Is het gebruik van de woorden marxist en marxisme juist bedoeld om op te vallen en om het huidige regeringsbeleid te demoniseren? Maar wat zou Bertrand antwoorden op de uitspraak van PS-senator Ahmed Laaouej dat het bedrijf van Bertrand maar 0,016 procent belastingen betaalt op zijn winst? En wat moeten we denken van het dreigement van Bertrand dat hij zijn bedrijven zal delokaliseren?
De mantra van ondernemers luidt steeds dat de loonkost in dit land te hoog is. Met andere woorden: het voetvolk, de gewone werknemers dus, verdient te veel. Let wel: dat geldt niet voor managers. Hun exuberant hoge lonen en bonussen zijn altijd dubbel en dik verdiend, meer zelfs, ze kunnen nooit hoog genoeg zijn, want ze halen altijd hun doelstellingen.
Opvallend ook dat Julien De Wilde, de vorige CEO van Bekaert, laat horen dat we op weg zijn naar een neo-communistische maatschappij. (Citaat in De Standaard vandaag.) Nu nog wachten op wat de huidige CEO van de staaldraadfabrikant uit West-Vlaanderen over communisme en marxisme te vertellen heeft.

Knack van deze week is nog niet in mijn bus gevallen, maar ik hoef niet te wachten tot dat wel gebeurt om te weten wat de blikvanger van het weekblad is. Dat kon ik al lezen in De Standaard en in de elektronische nieuwsbrief van Knack van vandaag. Knack publiceert een lijst vragen die het de leider van de N-VA wou voorleggen, maar de leider had driewerf helaas geen tijd om erop te antwoorden. De stunt, als ik dat zo mag noemen, van het blad om dan alleen maar de vragen te publiceren, kan ik alleen maar toejuichen. De hele gang van zaken illustreert, wat ik hier al een aantal keer heb geschreven, dat De Wever geen duidelijke antwoorden wil geven, niet als het over de nationale politiek gaat en niet als het over de lokale politiek gaat. De Wever wil voortdurend de huik naar de wind kunnen hangen. Maar de kiezer heeft het recht te weten waar een politicus voor staat en wat voor beleid hij wenst te voeren als hij aan de macht komt. De vraag naar de inhoud, naar het verhaal, zoals dat tegenwoordig heet, wordt in de media veel te weinig gesteld. Misschien luidt de vragenlijst van Knack een kentering in? Terzijde: misschien is het ook een kentering bij de redactie van Knack, want het blad bracht de afgelopen maanden nogal wat lulverhalen over de N-VA en zijn leider waarbij je je kon afvragen of het de bedoeling was de Vlaams-nationalisten permanent in de belangstelling te houden.

Links en rechts, extreem links en extreem rechts, het zijn lastige begrippen. Welke lading dekt de vlag? Dat is niet eenvoudig. Is de N-VA extreem rechts omdat er zoveel overlopers van Vlaams Belang op haar lijsten staan, zoals Guy Verhofstadt zich in een tv-programma liet ontvallen? In elk geval is de N-VA een rechtse partij en er zijn zeker serieuze overeenkomsten met het Vlaams Belang, maar de modale kiezer ligt daar duidelijk niet van wakker. De N-VA is in en kan zich veel veroorloven, en het ziet er niet naaruit dat het tij gauw zal keren. En ja, de N-VA is uiterst handig in kritiek aan haar adres ombuigen in haar voordeel. Als de Open VLD eveneens gewezen leden van het Vlaams Belang op haar lijsten heeft, is het voor de N-VA uiterst makkelijk om de kritiek van Verhofstadt te counteren. Zo gaat men aan de essentie voorbij. De N-VA heeft nooit een duidelijke verklaring gegeven over welke gewezen Vlaams Belangers er tot haar rangen mochten en mogen toetreden en welke niet, en ze zal dat ook nooit doen. Maar wie aandachtig toekijkt, weet het wel. Belangers waarmee de partij geen risico op zware beschadiging loopt, zijn erg welkom. Wij, Vlaams-nationalisten onder elkaar, hebben toch één gemeenschappelijk doel nietwaar: de macht veroveren om dat verfoeielijke België kapot te maken en Vlaanderen onafhankelijk te verklaren. Et après nous le déluge!

Eerst heette het, en dat na lang daarover geheimzinnig doen, dat de leider van de Vlaams-nationalisten de volle zes jaar burgemeester van Antwerpen zou blijven, mocht hij die functie na 14 oktober bemachtigen. Blijkbaar is dat nu weer niet meer zo zeker en is het opnieuw ja, maar. Veel woorden moeten daar niet aan vuil gemaakt worden: De Wever blijft zichzelf. Vandaag ja, morgen nee, overmorgen ja maar, en daarna opnieuw iets anders. Echte duidelijkheid verschaft de leider nooit, op geen enkel vlak, over geen enkele aangelegenheid. Als ik maar in de belangstelling blijf, lijkt het devies. Zou dat de kracht van verandering zijn?

Je kunt er niet naast kijken dat een niet gering aantal journalisten de N-VA nogal genegen is, om het zacht uit te drukken. Je vindt ze bij De Standaard, bij Knack, bij de openbare omroep. Ze doen hun uiterste best om de Vlaams-nationalisten permanent in het nieuws te houden, soms met het onbenulligste eerst.  Zo nu en dan trekken ze dan toch eens naar een politicus van een andere partij, voornamelijk om die te confronteren met de uitlatingen van de N-VA-leider en de zijnen. Deze week mag Alexander De Croo in Knack zijn zegje doen. Hij deelt de politici op in doeners en roepers. Uiteraard zijn degenen die nu de moed hebben om het land te besturen de doeners, en degenen die aan de kant blijven staan de roepers. Tot de laatste groep rekent hij de Vlaams-nationalisten. Terecht hekelt hij het gedrag van De Wever die ging lopen toen er tijdens de jongste federale regeringsonderhandelingen een akkoord gesloten moest worden. Voor hem (net als voor mij, maar dat doet er niet toe) is het zonneklaar: De Wever en de N-VA zijn slechts op de splitsing van het land uit. Het splitsen zit die partij in de genen zoals een schorpioen het steken niet kan laten. In de federale verkiezingen van 2014 zal het volgens De Croo om een keuze gaan tussen een partij die het land wil splitsen en een partij die het land wil hervormen. Hij stelt dat de pedagogen, waarmee hij de regeringspartijen bedoelt, nog twee jaar de tijd hebben om de bevolking duidelijk te maken waar het werkelijk om gaat, en het derhalve dan van de demagogen te winnen.

Wie De Wever wel lik op stuk geven, zijn Patrick Janssens en Wouter Van Besien en dit naar aanleiding van De Wevers uitlatingen na de rellen in Borgerhout. Het kan alleen maar toegejuicht worden dat er politici zijn die de platte demagogie van de leider van de N-VA op een rationele en beschaafde manier tegenspreken. Janssens slaat de spijker op de kop als hij stelt dat de Vlaams-nationalistische leider de slogan 't Stad is van iedereen ombuigt naar 't Stad is van mij alleen. Het is permanent de houding van De Wever en de zijnen: Wij weten hoe het moet, en wie het anders willen, zijn domkoppen. Even juist is het wat Van Besien zegt, namelijk dat De Wevers uitlatingen over de rellen in de lijn liggen van het Vlaams Belang. Benieuwd of de N-VA-leider iets zinnigs zal antwoorden op de reacties van Janssens en Van Besien.

En om nog even bij de lokale politiek en de komende verkiezingen te blijven: nadat Annemie Turtelboom al had laten horen dat ze het wel zou zien zitten om burgemeester van Antwerpen te worden als dat zo uitkomt is er nu ook Vincent Van Quickenborne die verkondigde dat hij uit de regering zal stappen als hij burgemeester van Kortrijk kan worden. Wat moet een mens denken van de hooggegrepen ambities van die liberale excellenties? Moeten we dat interpreteren als een soort vaandelvlucht? Het is een constante in de peilingen dat Open VLD een slechte beurt zal maken in de aanstaande gemeenteraadsverkiezingen en dus klinkt in de liberale familie nu al de roep op herbronning. En zijn er zelfs geruchten dat Verhofstadt en De Gucht snode plannen hebben.

Als Karel De Gucht geïnterviewd wordt, kun je doorgaans scherpe analyses verwachten. Er zijn maar weinig politici van wie dat gezegd kan worden. Een uitzondering is Wouter Beke die in interviews ook vaak intelligente, goed afgewogen meningen verkondigt, zij het doorgaans minder scherp dan De Gucht.
De Gucht heeft volkomen gelijk met zijn bewering afgelopen weekend dat de regeringspartijen de N-VA veel te weinig lik op stuk geven. Het zou inderdaad goed zijn als de regeringspartijen assertiever de vele tegenstrijdigheden en goedkope beweringen van de Vlaams-nationalistische partij aan de kaak zouden stellen. Nu blijven ze doorgaans ergerlijk zwijgen, ook als De Wever en de zijnen zich aan plat populisme bezondigen. Zelf niks doen en permanent aan de kant staan roepen hoe slecht anderen het doen, is een methode die de N-VA vooralsnog veel stemmen oplevert.
Het tij is weliswaar niet meer te keren: de N-VA zal bij de komende gemeenteraadsverkiezingen een puik resultaat halen, maar de regeringspartijen kunnen best voor ogen houden dat het succes van de N-VA niet eeuwigdurend zal zijn. In een democratie is het zo dat de kiezer altijd gelijk heeft, maar het is ook zo dat het even kan duren voor de kiezer inziet dat hij ongelijk heeft gehad. Kijk maar naar het resultaat van Geert Wilders in Nederland bij de jongste verkiezingen.