De mogelijke vrijlating van Michelle Martin en haar opvang bij de clarissen van Malonne: het gaat om een ernstige zaak zou je denken. Toch krijgt het hele gebeuren zo langzamerhand een soapgehalte. Het is en het blijft zo: als je kind vermoord wordt, in welke omstandigheden dan ook, wordt je een onherstelbaar onrecht aangedaan. Dat je dan verlangt dat de moordenaar een echt levenslange straf krijgt, waarbij hij/zij als het ware van deze aardbodem verdwijnt, is zeer menselijk. Oog om oog, tand om tand, zeker in zo'n geval. Ik zou niet anders denken en handelen. Maar anderzijds is de wet de wet - dura lex, sed lex - en die moet voor iedereen gelijk zijn. Een wetgeving à la tête du client, ik moet er niet aan denken. Een wetgeving die op straat gemaakt wordt, een strafuitvoering die meebepaald wordt door mensen met (al of niet terechte) wraakgevoelens, daar past een redelijk denkend mens voor. Dat de ouders Marchal met de nonnen van Malonne gaan praten, prima. Maar is het nodig dat meteen na afloop van het onderhoud de inhoud ervan al aan de media doorgegeven wordt? Met alle spraakverwarring vandien overigens, waarbij men veel vragen kan stellen, zowel over de bedoelingen van de ouders Marchal als over de werking van de media. Vader Lambrecks stuurt een deurwaarder naar Malonne om wat oude meubelen op te sporen. Hij beseft dat die dingen wellicht geen waarde hebben, maar het gaat om het principe, zegt hij zelf. Je vraagt je toch af of mensen die inderdaad levenslang hebben door het verlies van een kind toch niet enigszins voor al te drieste reacties behoed moeten worden.
|