Ivo Michiels is gisteren gestorven in Le Barroux, 89 jaar oud. De Standaard wijdt vandaag zo ongeveer een pagina aan hem, een stuk van Filip Rogiers, aangevuld met een knappe foto van de hand van Michiel Hendryckx. Vroeger zou de krant haar kolommen opengesteld hebben voor een doorwrocht essay van een of andere kenner van het oeuvre van de auteur. Die tijd is dus jammerlijk genoeg voorbij. Een schrijver van het niveau van Ivo Michiels verdient beter dan het obligate in memoriam van Jan Rogiers.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Zelf zag en hoorde ik Michiels voor het laatst vorig jaar in boekhandel De Slegte in Antwerpen bij de voorstelling van onder andere het boek Meer dan ik mij herinner, gesprekken met Michiels, gevoerd en opgetekend door Sigrid Bousset. De leeftijd en de fysieke toestand van de auteur liet toen niet toe dat hij lijfelijk aanwezig zou zijn maar via skype kon hij toch aan het gebeuren deelnemen, vanachter zijn bureau in zijn huis in de Provence. Een goedlachse, nog alerte toch wat breekbare oude man die met pretoogjes aan de hele vertoning participeerde.
En die foto van Hendryckx. Een grijze Ivo Michiels staat breed lachend, leunend op een wandelstok, in een halflange jas en met das op de straatstenen voor een muur met een gesloten luik en tegen die wit-grijze muur een verweerde, kronkelige stam van
- ja, van wat? van een druivelaar? Ik ben geneigd in die kronkelige stam en takken en dat gesloten luik een symbool van het oeuvre van Michiels te zien.
|