Met Dochterlief gaat het een ietsepietsie beter. Op 2 augustus moet zij nog een MRI en PET-scan ondergaan, maar ondertussen heeft zij medicatie gekregen die haar darmflora wat rust geven en zij al wat minder frequent pijnlijke crisissen krijgt. Wat haar juist scheelt heeft men tot hiertoe nog niet gevonden. De waarden in haar bloed qua lever en pancreas blijven te hoog. Het blijft dus bang afwachten. Maar ze houdt zich sterk.

Wat het resultaat van mijn recent weduwschap betreft, dat is uitgedraaid zoals ik had gevreesd. Na drie jaar alle moeite te hebben gedaan om recht te krijgen op wat mij toekomt wegens mijn visuele handicap en de daarmee gepaarde vermindering van mijn zelfredzaamheid, ben ik nu alle voordelen die ermee gepaard gaan door het overlevingspensioen, kwijt.
Door een welgeteld luttele -25€ meer per maand, kom ik nu in een heel ander statuut terecht. Dit komt omdat men zich baseert op het jaarlijks bruto inkomen, en dat ligt hoger dan een invaliditeitsuitkering plus integratietegemoetkoming. Bovendien zijn die inkomsten verworven uit hoofde van een werknemersloopbaan en niet meer uit hoofde van de zelfstandige die ik was.
Even had ik de hoop dat ik kon kiezen en het overlevingspensioen kon weigeren. Maar dat was buiten de fiscus gerekend. Het overlevingspensioen is immers belastbaar, een invaliditeitsvergoeding niet. En door de nieuwe wet die in 2007 van kracht is gegaan en waar ik buiten val omdat ik na die datum al niet meer werkte als zelfstandige, krijg ik die keuze niet. En daar heb ik dan drie jaar lang hard moeten voor knokken om te krijgen waar ik recht op had wegens mijn handicap, en dat wordt met een klap van tafel geveegd door het doodvallen van een vent die ik haatte als de pest.
Gelukkig houd ik wel de graad van mijn handicap. Nou ja, dat kan ook moeilijk anders hé. Het is niet omdat ik plots weduwe wordt dat ik, o wonder, plots ook mijn zicht terug krijg. Was dat maar waar! (Heel diepe zucht…) Dat laatste laat me toe nog steeds optische hulpmiddelen te kunnen aanvragen bij het VAPH, en misschien, ook te krijgen. Want ook daar is onze nieuwe regering drastisch in het snoeien.
Het enige kleine voordeeltje dat ik nu heb, is dat ik jaarlijks vakantiegeld ga krijgen in mei. Bruto is dat weer een mooie som, netto echter…

Maar ach, alles bij elkaar genomen ben ik nog niet zo heel slecht af. Er zijn heel veel mensen die het met heel wat minder moeten doen. En daar trek ik me dan maar aan op.
Er volgt nog wel wat administratie geloop, maar het einde is in zicht. Eind augustus zou alles in orde moeten zijn als ik de instanties mag geloven. We zullen zien, zei de blinde, en hij deed het licht uit.

Vandaag laat ik al die zorgen even voor wat ze zijn en ga ik met een bevriend koppel genieten van het zomerse weertje dat de weerman/vrouw ons heeft beloofd. En ik wens jullie hetzelfde toe!
Heb een hele fijne zondag! Tot de volgende….

Maar wat me echt onderuit haalt is het beangstigd nieuws dat ik van de week te horen kreeg over Dochterlief.
Elke keer ik weer op stap moest kwam zij van Mechelen naar Antwerpen gespoord om me bij te staan. Afgelopen woensdag kwam ze binnen, zo wit als een lijk. Ze kromp in elkaar van de pijn en kon enkel maar ademen wanneer ze in foetushouding lag. Eten kon ze niet binnen houden, wat er niet van boven uit kwam liep er langs achter uit. Ze bekende me dat ze dit al enkele weken had maar het me niet had willen vertellen. Dus schoot ik even in een franse kolere (heel zachtjes dan) en stuurde haar meteen naar de dokter. De dokter nam een bloedstaal en zij moest eveneens een urine en ontlasting staal binnen brengen. Vrijdag kregen we het verdict. Haar bloedwaarden van pancreas en lever zijn abnormaal hoog.
Nu maandag moet ze naar het ziekenhuis voor een MRI scan, een endoscopie en rectoscopie.
En ik zit hier nu als een klein kind te janken. Want ik kan die dag mijn kind niet bijstaan omdat ik weer afspraak heb met een kl*te instantie en die ik niet kan en mag uitstellen.

En dat, lieve mensen, maait me echt onderuit.

In de mate van het mogelijke houd ik jullie op de hoogte, maar jullie snappen denkelijk wel dat mijn prioriteiten nu elders liggen dan op Seniorennet. Dat ik zoveel als mogelijk bij mijn kind wil zijn.
Dus tot later…

Mijn echtgenoot (die ik verder P zal noemen) houdt zich aan zijn belofte. Hij pest en stalkt mij en mijn dochter jaren lang. Plassen in mijn brievenbus, haatbrieven schrijven, me dag na dag en uur na uur ’s nachts opbellen…ik mocht het allemaal ervaren. Ik laat telkens een pv opmaken, het dossier wordt met de jaren dikker en dikker.

P wil niet scheiden, P wil eerst geld zien, veel geld.
Ik zoek wanhopig naar oplossingen en in 2007 vind ik die.
P is negen jaar ouder dan ik en in 2008 gaat hij op pensioen. Ik, zijn wettige echtgenote zonder eigen verdienste uit arbeid of als zelfstandige, heb recht op een deel van zijn pensioen. De rollen worden omgekeerd en nu eis ik geld van hem. Dat bevalt hem allerminst en dan wil hij plots toch scheiden en laat meteen ook al zijn eisen vallen. Hoera, driewerf hoera, ik heb gewonnen!
In mei 2008 komen we samen voor de rechter, verklaren dat we niets van elkaar eisen en dat we niet meer gehuwd willen blijven. We zetten beide onze handtekening op papier en de rechter zegt ons met het nodige protocol dat de echtscheiding is toegestaan. Even later krijg ik de papieren thuis gestuurd met de vermelding dat ik die moet laten registreren op het districthuis van mijn woonplaats. Ik doe dat meteen, betaal de registratiekosten en de kous is af. Ik ben een vrije vrouw, een gelukkig gescheiden vrije vrouw.

Mijn toenmalige grote liefde vraagt mij terstond ten huwelijk en om samen met hem in zijn thuisland (NL) te gaan wonen. Ik denk er lang en diep over na…maar ik kan het niet, ik wil het niet. Ik wil nooit meer afhankelijk zijn van een man. Die beslissing maakt meteen een einde aan wat eens een mooi sprookje was. In een jaar tijd verlies ik twee mannen tegelijk waarvan ik ooit hoopte er samen oud mee te kunnen worden.

Straks schrijf ik verder….

Na drie jaar van administratieve rompslomp is in april 2012 eindelijk alles in orde en wordt mij eindelijk toegekend waar ik recht op heb wegens mijn visuele handicap. Ik sla een diepe zucht van opluchting en hoop met heel mijn hart dat ik nu even op adem kan komen. Maar…

Einde mei krijg ik van de belastingen een brief dat er nog een schuld open staat van een luttele -165,96€ en of ik die dringend wil betalen. Ik lees de brief nog eens een keer en merk dat in de kantlijnen de naam vermeld staat van P en dat de achterstand een gezamenlijk inkomen betreft. ???..
Meteen laat ik de fiscus weten dat er van een gezamenlijk inkomen geen sprake is, dat wij gescheiden zijn en ik dus geen schulden hoef te betalen die P heeft gemaakt.
Halverwege juni krijg ik een brief van een notariskantoor die me laten weten dat ik de wettelijke erfgename ben van wijlen de heer P die overleden is op 5 juni 2012. ???..
Weer laat ik weten dat ik geen erfgename kan zijn omdat wij gescheiden zijn.
Zowel de fiscus als de notaris vraagt mij om hen een scheidingsakte te bezorgen. Geen probleem denk ik en trek naar het district huis. Geen scheidingsakte te vinden.???..
Wat is er nu gebeurt…
Beide echtelieden moeten ieder op hun beurt de scheiding laten registreren. Ik heb dat gedaan, P niet. En omdat hij dat nooit heeft gedaan vervalt na zes maanden de uitspraak van de rechter en blijf je gewoon gehuwd. Dat ik daarvan nooit een melding heb gekregen komt doordat ik geen advokaat had, en de overheid is niet verplicht je daarvan in kennis te stellen, dixit de bevolking. Ook op je identiteitskaart wordt je burgerlijke staat niet meer vermeld. Dus al die jaren dat ik dacht een gescheiden vrouw te zijn was ik nog steeds een gehuwde vrouw, en dit met alle gevolgen van dien.

Ik ben nu officieel weduwe. Dat heeft tot gevolg dat ik als zodanig de rechten en plichten (vooral dat laatste) heb van de langst levende echtgenote.
Ik heb de erflating officieel verworpen op de griffie bij de echtbank van eerste aanleg. Maar niettegenstaande dat is mijn bankrekening evengoed geblokkeerd…krijg ik de melding dat ik recht heb op een overlevingspensioen…krijg ik facturen van zijn huisbaas en de begrafenisondernemer…kortom, ik krijg te maken met alles wat je zoal overkomt bij het overlijden van je partner.
Ik weet verdorie niet eens waar en hoe hij begraven is, ik wist zelfs niet eens dat hij ziek was!
De facturen van het ziekenhuis zullen ook nog wel volgen. En welke invloed dit alles gaat hebben op mijn invaliditeit moet ik ook maar afwachten.
Ik zit hier nu een beetje als van de hand Gods geslagen. Rust is het laatste wat ik nu heb. Mijn ganse leven is totaal overhoop gegooid, om maar niet te spreken van mijn verstand.

Mijn levenspad bevat vele kronkels. Maar wat me nu overkomt slaat toch alles.
Is dit bizar, of is dit bizar!!!

In 1987 leer ik in een man kennen die me intrigeert. Van het een komt het ander (vooral veel compassie van mijn kant) en na eerst wat aan/af gedoe en vervolgens een jaar samen te hebben gewoond, huwen wij elkaar in 1989.
Al gauw zal blijken dat dit de grootste vergissing van mijn leven is.
In 1990 maak ik een lang gekoesterde droom waar. Ik begin een eigen zaak met spaarcenten die ik moeizaam en door jarenlang heel hard werken heb vergaard. Mijn lieve echtgenoot vindt dat nu zijn broodje gebakken is en zet het op een zuipen. Uiteraard op mijn kosten hé!
Bovenop zijn tomeloos drankmisbruik, de vele opnames in diverse ontwenningsklinieken en talloze boetes voor rijden onder invloed, komt in 1995 de apotheose. Zonder rijbewijs (hem afgenomen door rijkswacht) en stomdronken veroorzaakt hij een ongeluk waarbij een gekwetste (fietser) valt. Dat “akkefietje” brengt mij aan de rand van de afgrond. Het kostenplaatje bedraagt om en nabij anderhalf miljoen Belgische frankskes die ondergetekende, als enig werkende zelfstandige met eigen zaak, mag ophoesten.
Maar de druppel die de emmer helemaal doet overlopen is het feit dat de echtgenoot plots zijn oog laat vallen op mijn toenmalige 17-jarige dochter, te pas en te onpas haar nabijheid opzoekt en zijn poten niet kan thuishouden. Daarop besluit ik om meteen een einde te maken aan dit desastreuze huwelijk en hem de toegang tot de woonst te doen ontzeggen via de vrederechter.

De vrederechter besluit dat mijn argumenten gegrond zijn en geeft toelating om elk apart te mogen wonen. Evenwel moet ik mijn lieve echtgenoot alimentatie betalen. Het besluit van de vrederechter: “U bent gehuwd in goede en kwade dagen, in ziekte en gezondheid. Alcoholisme is een ziekte en uw echtgenoot is een alcoholist. Zodoende kan hij zich niet voorzien in zijn eigen onderhoud. U hebt een eigen zaak en wordt dus aanschouwd als kostwinner. Zodoende veroordeel ik u tot een maandelijkse alimentatie.” Bam!

Mijn lieve echtgenoot geniet van dit alles met volle teugen en komt regelmatig mijn zaak binnenstappen met een of andere lellebel aan zijn arm, weigert te betalen en zegt dan heel grootmoedig dat ik de rekening mag aftrekken van zijn alimentatie.
Ik ben niet helemaal zot en ga in beroep tegen het vonnis van de vrederechter. Ik kan bewijzen dat ik zijn talrijke schulden afbetaal, zowel die uit het verleden als zijn recentere… bovendien eis ik laat ik hem de toegang mag ontzeggen in mijn zaak. Ik win!
Mijn lieve gemaal dreigt ermee dat hij me nooit met rust zal laten en dat hij er voor zal zorgen dat ik in de goot eindig. Hij doet daar dan ook zijn uiterste best voor. Maar dat is buiten de waard gerekend want zo vlug krijg je er mij niet onder.

En nu heb ik even een stevige slok nodig…dus wordt straks of morgen vervolgd….

Bedankt voor jullie begrip en geduld! Tot later…

Dat zijn sensationele emoties die door je lijf gieren, je de adem afsnijden en je hart laten te keer gaan als een op hol geslagen paard.
Dat zijn woorden die in je keel blijven steken. Je een grondeloos gevoel van machteloosheid geven. Je met verstomming doen staan kijken naar de dingen die je overkomen. 
Welcome to my world!

Geen paniek! Er is niets ernstig mis met mij of gebeurd met mijn kinderen. Het is enkel iets dat mij nu weer overkomt, iets incroyable mais vrai. Bij gebrek aan tijd (en die verstomde verbazing)…wordt vervolgd…

Maar ho maar, ho maar, en nu richt ik mij speciaal tot al die mannen die in de startblokken staan om naar me toe te spurten, ik heb wel enkele voorwaarden..
Zo moet de man in kwestie nog fit en gezond zijn..
Rimpels is geen bezwaar, vooral lachrimpels dan, maar er mag geen buik of overgewicht in de weg zitten om te kunnen doen wat ik verlang..
Hij moet minstens een meter tachtig zijn, kwestie van zonder al te veel te moeite de spinnenwebben te kunnen afnemen in de hoeken van de zolder en de garage..
Hij moet bereid zijn om op zondagavond de vuilzak buiten te zetten..
Hij mag zich niet te beroerd voelen om menige dringende klusjes uit te voeren (zoals schilderen en behangen) in mijn stekje..
Hij is het liefst in het bezit van een goed functionerende en comfortabele (moet van geen duur merk zijn, maar is geen bezwaar) auto..
Hij moet bereid zijn om mij te voeren naar daar waar ik wil zijn en wanneer ik het nodig acht..
Hij moet er zich terdege van bewust zijn dat de wc bril altijd naar beneden moet zijn..
Hij moet kunnen lachen om mijn grapjes en beseffen dat zijn grapjes niet altijd leuk overkomen..
Hij moet dit alles onbezoldigd doen uit liefde voor mij zonder er ook maar iets tegenover te stellen of te eisen.
En last but not least..en dat is mijn allergrootste voorwaarde..hij moet in het bezit zijn van een nog kranige moeder die hem dagelijks zijn gezonde portie voedsel voorzet, voor hem wast en strijkt en zijn bedje spreid.. Kwestie van dat hij s’ avonds weet waarheen en s’ morgens weer fit naar me toe kan komen om mijn brede glimlach in ontvangst te nemen.
De man die zich geroepen voelt mag mij altijd contacteren.

En nu richt ik mij weer naar de dames die nu waarschijnlijk plat liggen van het lachen..zij weten waarom, lieve dames, wens mij heeeel veel succes!

Ik wens jullie allen een fijne, liefst droge en zonnige , week toe!
Tot de volgende…

Maar van humeur gesproken…
Gisteravond kreeg ik een telefoontje van mijn Poetsiepoets met een ontstellend bericht over een gezamenlijke kennis.
De kennis is een vrouw die nooit haar goed humeur verloor. Het dak mocht op haar hoofd vallen… de tien plagen van Egypte mocht je over haar uitstorten… M bleef lachen. Zij danste door het leven en het leek alsof het begrip "Geluk" speciaal voor haar gemaakt was.
Beschaamd moet ik toegeven dat ik een klein tikkeltje jaloers op haar was. Had zij dan nooit last van kwaaltjes? Zelfs geen heel klein beetje hoofdpijn, tandpijn, buikpijn, knokenpiijn…  Nooit ruzie met haar maan of zorgen met haar kinderen...Geen problemen van of met  financies...autopech...fileleed...WHATEVER?  Wel, in al die jaren dat ik haar ken, blijkbaar niet. En soms vond ik het heel vermoeiend en deprimerend om in haar altijd opgewekte nabijheid te zijn.

Tot gisteren...
Tot ik het bericht te horen kreeg dat zij geprobeerd heeft zich te zelfmoorden.
Wat is daar misgelopen? Wat speelde er door hoofd? Speelt dit diep verborgen al jaren of is het iets recentelijk? Lichamelijk ziek is zij in elk geval niet, integendeel.
We zullen haar reden wellicht nooit te weten komen. Want M ligt in een diepe coma en het ziet er naar uit dat ze daar niet meer zal uitkomen.
Er was geen afscheidsbrief. En in de verste verte ook geen enkele verklaring. Zelfs geen, hoe klein dan ook, teken aan de wand. Zij laat haar naaste omgeving en de vele vrienden en kennissen achter met heel veel vragen. Wij zijn allen met verbijstering geslagen dat deze o zo goedlachse en opperste gelukkige vrouw tot deze wanhoopsdaad is overgegaan.

En dat brengt mijn gedachten terug bij de oorzaak van mijn slecht humeur. Er zijn ergere dingen in het leven dan slecht weer.
Voor mij schijnt die zon ooit nog wel. Is het niet morgen, dan wel volgende week of volgende maand. Maar voor M, en vele andere mensen in een gelijkaardige of andere nare situatie, nooit meer. Dus waarom zou ik dan balen over een futiliteit zoals een beetje wind en regen!

Heb nog een fijne rest van de week! Tot de volgende…

In mijn ideale wereld zou het enkel ’s nachts regenen. Zo tussen middernacht en 04:00h in de vroege ochtend. Een zachte verfrissende regen bedoelt als weldaad voor fauna en flora en om het stof van de straten weg te vegen.
Vervolgens zou het middernachtelijke blauwe sterrendak overgaan in een stralende wolkeloze hemel waarin de zon haar warme stralen strooit op al wat leeft. De temperatuur zou zo ongeveer 25 graden zijn, meer hoeft niet. En dit minstens acht maanden per jaar. Er mag nog plaats zijn voor herfst en winter, maar niet te lang en mooi op tijd.
Helaas!!! Keep on dreaming Mus.

Ach, we zullen maar proberen om er het beste van te maken, onze glimlach niet te verliezen en vooral onze paraplu niet vergeten mee te nemen wanneer we naar buiten gaan.
Dit wens ik jullie allen ook toe voor de komende week.
Tot de volgende…

Vermits ons flatgebouw nog altijd in de stellingen staat moet ik wel naar buiten om van wat zon te kunnen genieten en de nodige vitamientjes D binnen te krijgen.

Morgen moet ik nog maar eens een scan laten nemen van mijn kaduke heup. Dat is ondertussen al de negende scan. ’t Gaat volgens mij zolang duren voordat ze de oorzaak vinden van mijn pijn tot ze mijn been moeten amputeren tot onder mijn oksels.

Over mijn knie kreeg ik al een diagnose, namelijk: TOTAAL VERSLETEN. Dat wordt dus een prothese, dixit de dokter. Maar daar ga ik toch nog eerst eens goed over nadenken zene.

Maar het is te mooi weer om te zeuren en dus ga ik maar sluiten met jullie allen nog een knusse avond te wensen.
Profiteer nog even van het mooie weer want volgens de weerman/vrouw ligt er niet veel goeds aan te komen.

Tot de volgende…

Ik hoop dat jullie, net als ik, evenveel genieten van dit uitzonderlijk mooie zomerweer op het einde van wat een koude en natte lente was!

Ik zeg jullie dus bij deze, i’ll be back, whenever that may be…
Tot de volgende…

..Onze ganse woonblok en een omliggende straat op Hemelvaartsdag enkele uren zonder stroom heeft gezeten wegens een panne in een verdeelkast. Dat de oorzaak bij een buurtkermis lag die onvoorzien teveel stroom af tapte.
..Dat ik vrijdagavond op stap ben geweest met goede vrienden voor een hapje en een drankje en dat het reuze gezellig was.
..Dat ik diezelfde avond ook te horen kreeg dat een oude kennis van me overleden is (aan de grote K) en verleden week werd begraven. Zij werd slechts 55-jaar jong.
..Ik vandaag (zaterdag) enorm zit te balen omdat de zon heerlijk schijnt en ik nog altijd niet op mijn terras kan wegens de ongelooflijk traag voortslepende renovatiewerkzaamheden en daardoor het gevaar bestaat dat ik of mijn kat naar beneden donderen.
..Dat ik op zondag niets te doen heb tenzij ik verder ga met het laatste stukje behang te strippen in mijn gang en waar ik op dit moment totaal geen zin in heb.
..Dat ik op maandagochtend weer in het holst van de nacht uit mijn bed moet om op tijd in De Markgrave te kunnen aankomen.
..Dat ik dinsdagnamiddag ga zwemmen of althans een poging wagen tot.
..Dat dinsdagavond Dochterlief naar me toekomt.
..Dat ik woensdagmorgen naar het U.Z.A. ga waar ik na maanden wachten EINDELIJK bij de KnokenProf terecht kan waarvan ik hoop dat hij me EINDELIJK kan vertellen wat er mis is mijn heup en HOPELIJK meteen ook een oplossing kan aanbieden. Na meer dan drie jaar van pijn..van de ene dokter naar de andere..van het ene ziekenhuis naar het andere..van het ene onderzoek naar het andere..en van de ene behandeling naar de andere..zou dit zeer welkom zijn.

..Dat ik voor de rest niets meer te zeggen heb tenzij er me nog iets te binnen schiet.
..Dat ik dus nu en daarom afsluit met jullie nog een fijne zondag en een fijn begin van de nieuwe week toe te wensen!

Tot de volgende…

Toen ik twaalf werd, en dat was bij jullie vast ook zo, dan kreeg ik mijn eerste “grote pas”. Het kleine plastieken kaartje met koordje om rond de hals te hangen mocht verdwijnen en in de plaats daarvan kreeg je een heus identiteitsbewijs.
Het was een dubbelgevouwen kartonnen kaart in een legergroen kleurtje. Daarop kwam je naam, adres, woonplaats en een reeks nummers waarvan ik toen in de verste verte niet wist waarvoor ze dienden of wat ze betekenden. Maar vooral bijzonder was de foto want dat was voordien niet nodig geweest.  Naar de fotograaf toestappen voor een pasfoto was al een aparte belevenis op zich! Je behoorde nu duidelijk bij de grote mensen want je moest, net als elke volwassene,  "verplicht en op straffe van boete" elke dag die kaart op zak hebben.
Binnen de kortste keren was die stijve kaart zo slap als een vod omdat ik hem wel honderd keer boven haalden om hem fier te tonen aan eenieder die ik kende.

Een daarbij steevaste traditie was dat je gelijk ook je eerste heuse portemonnee of portefeuille kreeg om je paspoort in te bewaren. En ook daarmee pakte ik graag uit.
Wat waren we toen, of ik althans toch, nog onnozele kinderen. En wat was een kinderhand toen nog gauw gevuld.

Want merk mijn verbazing toen mijn kleindochter ook heel fier een kaart boven haalde en zei: “Bonnie, vanaf nu moet je geen geschenken meer kopen, vanaf nu kun je rechtstreeks geld storten op mijn eigen bankrekening”.
Jawel, als twaalfjarige bezit zij een eigen bankrekening en eigen bankpas. Vanaf nu krijgt zij kledinggeld en kan ze met haar gespaarde en/of gekregen geld doen wat ze wil en kan haar aankopen betalen met haar bankkaart.
BANKKAART?!? BANKREKENING?!? OP TWAALF JAAR?!?
Blijkbaar is dat in de huidige tijd de normaalste zaak van de wereld. Want toen ik daar zo links en recht mijn verwondering over uitsprak, kreeg ik vaak te horen: “Ja, mijn 12-jarige dochter/zoon heeft dat ook”.

En daarom zit ik me hier en nu te verbazen over hoe snel de wereld aan me voorbij raast. Of hoe ik de dingen constant blijk achterna te lopen en ze niet kan inhalen omdat ze mij steeds een stapje voor blijven. Er blijft me slechts een conclusie realiseer ik mij, je wordt oud Mus!

TOT DE VOLGENDE…

Lieve deugd, wat is het leven toch duur! Alleen al aan dokters en apothekerskosten ben ik al een serieuze duit kwijt, maar soit, die houden me tenslotte recht.Wat me de laatste tijd achterover doet slaan zijn de prijzen van de dagelijkse kost en de huishoudelijke onderhouds en was producten. Daarstraks bij Colruyt geloofde ik mijn oren niet toen de winkelbediende me zei wat ik moest betalen. Het leek alsof ik de rekening kreeg van vier klanten tegelijk! Terwijl er in mijn winkelkar nog veel open plekken waren.
Koop ik te onbesuisd? Neen zeker niet. Ik vergelijk wel degelijk prijzen, koop niets dat ik niet echt nodig heb. En toch loopt de rekening altijd meer en meer op.

Mijn enige troost is dat ik andere mensen ook hoor klagen. Dat inkomsten en uitgaven niet meer synchroon lopen. Dat het gewone dagelijkse leven een struggle for life is geworden.
Behalve dan wanneer je een Dehaene of soortgenoten bent. Dan ben je verzekerd van hoge lonen en extra bonussen, zelfs als je een gans land naar de kl*ten helpt.

Gelukkig maar dat ik veel uit huis ben. Dat ik daarom ’s avonds doodmoe in slaap val. Dan heb ik alvast geen tijd om me daar kwaad in te maken en een maagzweer te aan over te houden. Alleen een bitter smaakje is er wel.

Morgen trek ik er weer op uit want heb dringend wat nieuwe lingerie nodig. ‘k Zal maar al in gedachten houden dat, hoe kleiner het stukje stof is, hoe hoger de prijzen zijn.

Heb nog een knusse avond!
Tot de volgende…

Op de ene foto zit ik zalig te genieten op een terrasje samen met Dochterlief, maar waar ik mijn ogen stijf dicht knijp tegen het zonlicht.
Op de tweede foto zit ik wederom, ditmaal met vrienden, op een terrasje (ik lijk wel vaak op een terras te zitten hè!) toch ditmaal heb ik mijn speciale lichtfilter op mijn snoet.
De keuze valt uiteindelijk op nummer 2. Omdat wanneer jullie me ooit per ongeluk tegen het lijf zouden lopen, me zo het best en meteen zullen herkennen. Want die bril draag ik noodgedwongen dag dagelijks, winter en zomer, by rain or shine.

Aan de tekst “Over mezelf” hoef ik niets te veranderen. Ik heb nog steeds geen kuddegeest, ben nog altijd zo vrij als een vogel en zo vrank als een mus in woord en daad. Al moet ik toegeven dat ik met de jaren neer en meer relativeer en wat minder snel op de barricades (of in de bres) spring. Maar dat laatste is vooral uit luiheid omdat springen niet meer zo vlot gaat als pakweg tien jaar geleden. (Lol)

Voila, zo gezegd, zo gedaan!
En bij deze ga ik stoppen want morgen is het weer heel vroeg dag voor mij.
Ik wens jullie allen een fijn begin van de week toe!
Tot de volgende…

…Vanmorgen om 09h naar de vampierenbank in het St Erasmusziekenhuis. Half leeggepompt van daar de bus nemen naar Berchen station. Aan Berchem station weer een andere bus nemen naar het Middelheimziekenhuis waar ik voor de derde maal een papier moet laten invullen om de Nationale reductie kaart aan te vragen. Iets waar ik volledig recht op heb maar waar ze, zoals altijd wanneer je iets moet krijgen van de overheid, nogal moeilijk over doen. Ditmaal had mijn oogarts een vinkje te hoog of te laag gezet. Ik bespaar jullie de twee vorige belachelijke redenen maar, 't was zowat in dezelfde trend.
Van het Middelheimziekenhuis de bus naar Merksen genomen. Ik moet niet in Merksem zelf zijn, maar wel halverwege, meer bepaald in Deurne-Noord. Daar moet ik een kabel retourneren die ik aankocht voor mijn nieuwe tv en waarvan blijkt dat ik hem niet nodig heb. De kabel kost 70€, dus de moeite waard om hem terug in te leveren.
Onderweg naar de bewuste winkel brak ik bijna tot twee keer toe mijne nek omdat daar alles opengebroken ligt en men daarbij totaal geen rekening heeft gehouden met de voetgangers, laat staan met invalide voetgangers.
Nadat ik in de winkel mijn centen terug heb gekregen laveer ik door modder en opgebroken wegen naar de halte van de tram die me naar Borgerhout zal voeren waar ik moet overstappen op de bus die me naar huis zal brengen.
En om het compleet te maken breek ik bijna voor de derde keer mijn nek wanneer ik boven  uit de lift stap. Op ons verdiep is de gemeenschappelijke gang opgebroken. Opeen gestapelde stukken beton alom en waar geen beton ligt zijn er diepe putten geslagen. Dat zou allemaal nog niet zo erg zijn moest bovendien het licht niet kapot zijn. De bewoners verwittigen zou ook al helpen, maar dat is waarschijnlijk teveel gevraagd.

Dit is 1 dag uit mijn leven, maar zo heb ik er meerdere. Elke week toch minstens eentje. En dit alles altijd met het openbaar vervoer waarbij je vooral enorm veel tijd verdoet met te staan wachten aan een of andere halte. En dan vragen ze mij van wat ik moe wordt?!?

Heb nog een knusse avond!
Tot de volgende….

Diezelfde nacht. Plots schrik ik wakker door een akelig geluid. Woeeeehoeeeee, woeeeeehoeeee klinkt het in mijn oren.
Ik open mijn nog half slapende ogen, maar zie niks. Het is nog pikkedonker in de kamer. Ik zet me moeizaam recht (stijve buikspieren van het zwemmen) en voel hoe al mijn haren rechtop gaan staan.
Nog steeds in het donker en slaapdronken tast ik naar de onderste la van mijn nachtkastje. Daar ligt immers mij grootste en scherpste vleesmes voor als…Dus al wie onuitgenodigd en met slechte bedoelingen bij mij in huis komt zijn bij dezen gewaarschuwd!
Dan hoor ik daarenboven ook nog eens het geluid van rammelende kettingen. Nu klaarwakker steek ik het licht aan. En met het mes in de hand als een rasechte ‘Psycho’ acteur, stap ik op trillende benen uit bed en inspecteer elk hoekje van de kamers. “Als dit mijn laatste uur in dit tranendal moet worden zal dat niet gebeuren zonder slag of stoot” neem ik me dapper voor. En dan…

…En dan valt mijne eurocent!
Het bangelijke ‘Woehoe’ geluid komt uit de buizen van ons nieuwe verluchtingsysteem. Het is de stormachtige wind die er loeiend door raast. Het bijbehorende gerammel zijn losliggende bouten en moren, en/of door de werklui vergeten gereedschap, die kletterend door de metalen buizen worden gejaagd.

Oef! Het raadsel is opgelost en ik keer gerustgesteld terug naar bed in de hoop dat ik de slaap weer kan hervatten.
Maar als dit elke keer gaat gebeuren wanneer er een stevige wind staat dan ga ik nog heel veel slapeloze nachten tegemoet.

Leve onze opgedrongen renovatie!
Mijn eens zo gezellige flatje is van een met gelijkmatige en vlakke muren tot een Freudiaanse en a la Salvador Dali surrealistische blokkendoos hervormd. En nu ook nog naar spookhuis!

Ik wens jullie allen een gezellige verderzetting van het (verlengde) weekend met rustige nachten toe!
Tot de volgende…

Toen een slordige drie jaar geleden de diagnose viel van mijn oogziekte, kwam ik via mijn oogarts terecht bij ‘De Markgrave’.
De Markgrave is een instelling die zich op allerlei vlakken inzet voor blinden en slechtzienden. Ze maken je wegwijs in de grote en warrige papiermolen die België rijk is, en ze laten je kennis maken met allerlei optische hulpmiddelen die voor jou geschikt zijn. Kortom, zonder hen zou ik niet staan waar ik vandaag sta.
Gisteren en vandaag echter stond ik daar waar ik in feite niet echt wilde staan en het ook in geen geval van plan was. En dat kwam zo…

Helemaal in het begin van mijn oogziekte vond De Markgrave dat ik wel wat tips en tricks kon gebruiken om me in het dagelijkse leven te kunnen beredderen met mijn handicap, en dat was ook zo. Dus werd er, nog maar eens, een zoveelste aanvraag gedaan voor enkele uren revalidatie per week. Die revalidatie zou doorgaan in hun instelling en begeleid worden door een ergotherapeut. Maar ergens onderweg tussen alle andere aanvragen moet er iets danig mis zijn gelopen. Of ze hebben in Brussel iets mis gelezen/verstaan, dat kan ook. Ik kreeg wel degelijk een toelating! Maar niet voor revalidatie! Wel voor therapie in een dagcentrum. En nu komt het!

Ik liet De Markgrave weten dat dit niet de bedoeling was. Dat ik geen zin had om met stokjes te spelen, asbakjes in klei te maken of pannenlapjes te breien/haken. Niettegenstaande mijn gepruttel liet ik me toch maar mooi ompraten door de, zeer sympathieke maar volhardende, Peter. “Kom toch maar eens kijken” zei hij herhaaldelijk, liefjes, toch volhardend. En dus deed ik dat maar. Met als gevolg…

Elke maandag sta ik nu in het holst van de nacht op om tegen 08h30 op De Markgravelei aanwezig te kunnen zijn. In de voormiddag doen we allerlei handwerk, tussen de middag krijgen we een warme maaltijd en in de namiddag gaat uw kordate Mus van m’n voeten, turnen. en relaxtherapie volgen.
Op dinsdagnamiddag gaat uw waterschuwe Mus zwemmen, althans een poging wagen tot, want ik ben enkel goed in de 'baksteenslag'.
Of wat een knappe jonge manskerel al niet gedaan krijgt van een “oud en weerloos meisje”.

Maar weten jullie wat? Ik denk dat ik het nog graag doe ook!
Natuurlijk hangt aan dit alles wel een kostenplaatje. Maar het zou nooit in mijn hoofd opkomen om alleen te gaan zwemmen of te gaan turnen. Bovendien zijn er nog veel meer activiteiten waar je uit kunt kiezen. En nog bovendien is alles op maat van de blinde en/of slechtziende. Dat wil dus zeggen, traag en voorzichtig en met zeer degelijke begeleiding.

Het voelt ook goed aan om onder lotgenoten te zijn en zo te mogen ondervinden, spreekwoordelijk dan, dat eenoog Koning der blinden is. Te ondervinden dat er mensen zijn die veel slechter af zijn dan ik. En zij klagen of zagen niet! Zij aanvaarden en maken er het beste van.
Dat alleen al stimuleert mij om twee dagen per week een stukje van mijn vrijevogeldagen op te “offeren”.

Zo! Nu weten jullie wat ik me tegen elke intentie in liet aanpraten.
En nu weten jullie ook meteen waarom mijn bezoekjes aan jullie blogs wat uitgesteld werden. Ik val namelijk ’s avonds doodmoe en als een blok in slaap.

Morgen, woensdag, weer opstaan in het holst van de nacht! Maar dit keer om een botscan te laten nemen en mijn maandelijkse prik bij de oogarts te halen.
Ik wens jullie dus voor zo meteen een rustige nacht en sweet dreams.

Tot de volgende…

Tja, ik ben van de ene op de andere dag in een andere decennium beland. Een overstap naar tram zes.
Op een van mijn kaartjes stond geschreven: “Welkom in de wereld van de grote mensen, eindelijk ben je snotneus af”. Wanneer zij daarbij denken dat ik nu slimmer ben geworden… dan moet ik hen toch teleurstellen! Want ik heb, net als gisteren, ook vandaag lopen zoeken naar dingen die ik “goed” had weggestopt om ze gemakkelijk te kunnen terug vinden… Niet dus!

Ook heb ik me van de week als een klein kind iets laten aanpraten waarvan ik nadien tot de conclusie kwam dat ik daar helemaal geen zin in heb. Dat ik er in feite ook geen tijd voor heb. Maar vooral omdat ik ten volle besef dat ik er niet geschikt voor ben! Omdat ik geen groepsmens ben en geen kuddegeest bezit.

Maar hoe dat juist in elkaar zit vertel ik jullie later nog. Laat mij het eerst maar een kans geven en misschien valt het wel mee.

Die kans krijg ik morgen reeds in alle vroegte. Daarom ga ik vanavond wat vroeger dan normaal (Normaal naar mijn normen dan) in mijn bedje te stappen. En dan maar hopen dat ik ook werkelijk kan slapen.
Heb een fijn begin van de nieuwe week! Tot de volgende….

…Maandagmorgen brengt men mijn nieuwe tv. Alles verloopt vlot Ik ben nog niet zo dom als ik dacht te zijn want ook het instellen van mijn voorkeuren is een fluitje van een cent. Joehoe!
En dan valt mijn lodderig oog op mijn vloeren!

Omdat onze gemeenschappelijke gang er nog steeds bij ligt als een bouwwerf, kan het niet anders of je draagt dat vuil mee naar binnen. Natuurlijk heb ik voetmatten liggen, maar als je schoenen draagt met profielzolen helpen in dit specifieke geval die matten geen zier. Maar ik zie mezelf nu ook niet meteen pantoffels in bulk aankopen voor mijn bezoekers.
Resultaat: overvloedige witte voetsporen op mijn vloeren van de gang, woonkamer en keuken.
Mijn Snoes (de kat) helpt vlijtig en lustig die witte smurrie te doorweven en verspreiden met zijn pootjes. Ik ga dus aan de slag met emmer, water, zeep en dweil.
Dat is al maanden een verplicht nummertje na elk bezoek.

He he, mijn vloeren zijn weer spic en span en ik vlei me moe, maar tevreden, neer in de zetel.

En dan…klop klop…
Ik verstijf en al mijn haren gaan overeind staan. Want ik vermoed wat dat geklop betekent. En ja hoor, er staat een werkman voor de deur…grrrr.
Uit de vele gebaren begrijp ik dat hij iets moet komen vervangen. Het blijken de klinken van onze nieuwe terrasdeuren te zijn. Zij hebben er de verkeerde opgezet. Moa ven toh!  Op deze  zit een slot.
Wanneer ik opmerk dat ik maar één sleutel heb voor twee sloten knikt de werkman heftig van ja en steekt zijn wijsvinger in de lucht. Het is namelijk zo dat dit sleuteltje op beide sloten past en het blijkbaar de bedoeling is dat we met dat sleuteltje moeten pendelen tussen keuken en woonkamer als we beide deuren op slot willen hebben.

En jullie zullen het al wel kunnen raden zeker!? Mus kan opnieuw aan de slag met haar poetsgerei en voor een tweede keer die dag haar appartement dweilen.

Dus lieve mensen, bij deze vraag ik jullie heel beleefd, toch dringend, moesten jullie van plan zijn om mij een bezoekje te brengen, PLEASE, PLEASE, BRENG JULLIE SLOEFKES MEE!!!

Deze hadden jullie nog tegoed.
Mijn deur in de keuken. Daar zat voordien een rooster, de rooster werd eruit gezaagd maar dat bleek later een “klein abuiske” te zijn. Dan maar een ‘plankske’ ertegen vijzen.

Morgenmiddag wordt ik verwacht in het revalidatiecentrum van ‘De Markgrave’. Dat betekent dus in het gure weer staan wachten op het openbaar vervoer. Denken jullie eens aan mij vanuit je warme huiskamer?

Heb een fijne rest van de week! Tot de volgende…en,