schrijfvloer 03 ~ kronieken van 31 jaar vaart, in uitvoering
21-01-2020
109. Frank Deboosere
te gast bij Wim Helsen ~ Frank Deboosere met een gedicht van Martinus Nijhoff
De wolken
Ik droeg nog kleine kleren, en ik lag Lang-uit met moeder in de warme hei, De wolken schoven boven ons voorbij En moeder vroeg wat 'k in de wolken zag.
En ik riep: Scandinavië, en: eenden, Daar gaat een dame, schapen met een herder - De wond'ren werden woord en dreven verder, Maar 'k zag dat moeder met een glimlach weende.
Toen kwam de tijd dat 'k niet naar boven keek, Ofschoon de hemel vol van wolken hing, Ik greep niet naar de vlucht van 't vreemde ding Dat met zijn schaduw langs mijn leven streek.
- Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide En wijst me wat hij in de wolken ziet, Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet De verre wolken waarom moeder schreide -
Wolken kijken was op zee heel gewoon. En navenant de breedtegraad varieert het nogal, van indrukwekkende wolkenpartijen tot een enkel wit scheetje dat daar hangt als versiering. We hebben een paar mooie foto’s van wolken, maar dat is voor later.
Martinus Nijhoff is al vaker meegebracht naar de studio en dit vindt ik een heel sprekend gedicht, alleen, Deboosere declameert het kapot volgens mij. Het had iets soberder gemogen.
Op lijn 5 staat 'En ik riep:'. Ja, het jongetje in het gedicht roept, maar dat wil niet zeggen dat degene die het gedicht brengt moet roepen. Zelf roepen overschreeuwt de melancholie van de verzen die volgen. Men kan ook gewoon aangeven dat het jongetje riep. En de opeenvolging van Scandinavië, eenden, een dame, schapen met een herder is ook te energiek. Ik vind het een prachtig gedicht, jammer van de voordracht.
't Is me weeral een week geweest hoor. Waar was ik nu gebleven …
Ah ja, bij dé spaghettisaus. Awel, ik ben de volgende dag naar het Brits schip gestapt met een emmer vers gemaakte spaghettisaus om hen te bedanken voor de hulp, zo moest de Britse chef niet koken. Om 08h45 komen we daar toe, zijn saus stond al op. De trip naar het ander schip is weer een verhaal apart hoor. Dat vertel ik thuis wel, anders komt er geen einde aan de episode. We hebben er een tas koffie gedronken, de Britse chef zou mijn saus invriezen en later gebruiken.
Ik zal het hier nu direct vertellen. Om 06h was ik aan de saus begonnen, een pot voor onze bemanning, en een pot voor de Britse reddende engelen van verse groenten & fruit. Rustig laten sudderen tijdens de ontbijtservice. Saus klaar en in emmer. De emmer (een witte, voor voeding) was vol tot iets onder rand en woog natuurlijk een pak zwaarder dan een emmer water. Een handdoek er over gebonden en we waren weg. Marie ging mee. Of zij zomaar weg kon van haar werk vroeg ik niet, op dat ogenblik was ik KEUKEN en zij was ONDERHOUD. Ik had me dus niet te moeien, maar ik herinner mij dat ik wel bedenkingen had, want van op deck en van uit alle patrijspoorten kan men ons zien stappen. Voor mezelf was ik gerust, want ik had van capt ST carte blanche gekregen ivm mijn tijdsgebruik, maar Marie niet.
Het schip was bijna geladen en lag op ongeveer dezelfde hoogte als de kaai. Onze gangway was binnengehaald en vervangen door een korte houten loopplank. Veel veiliger vond ik dat, met het oog op die saus. Voor we die loopplank afgingen moest ik efkes van hand veranderen, want die emmer woog werkelijk zwaar. Marie vroeg of zij de emmer zou dragen. Ik antwoordde : nee. Waarom niet, en of ik haar niet betrouwde. Ik keek eens recht in haar ogen en zei : nee.
Ik vertrouwde haar om twee redenen niet. Ten eerste : ze was tengerder dan ik, waarom zou zij die zware emmer kunnen dragen? Ten tweede : ze was een sufkop die niet keek waar ze haar voeten zette en om de twee stappen kon struikelen met mijn bedankingscadeau. Dit was niet zomaar een emmer spaghettisaus, dit was een emmer goud! Die emmer moest zonder ongelukken aan boord van het Brits schip geraken. En telkens als hij te zwaar werd zou ik wel van hand veranderen, zo dikwijls als nodig. Zij niet, zij zou mogelijk die emmer laten vallen.
Toen we bij het Brits schip geraakt waren, kwam de matroos van wacht de gangway af en deed teken dat hij de emmer wel zou overnemen. "It's heavy" zei ik. Maar misschien heeft hij dat niet eens gehoord. Matrozen hebben spieren en daardoor hebben zij een ander idee dan ik over wat zwaar is en wat niet. De emmer werd tot in de keuken gebracht. Missie volbracht.
Om 12h is ons schip vertrokken en wij maar wuiven met keukenhanddoeken. Wie bij hen niet te druk bezig was stond ook te wuiven. 't Was plezant geweest en 't was voorbij. Gelukkig maar. Want ik had die middag nog altijd hoofdpijn van dat avondje Engels praten. Als een mens dat niet meer gewoon is hé …
Sindsdien heb ik hier nog eens saus mogen maken, deze keer met meer plezier omdat het niet moést. En gehaktballetjes ook al eens. Onder leiding van Dominique natuurlijk. Da’s wel de 1ste chef die mij in zijn potten laat rommelen. Behalve chef PH dan, maar daar was bij momenten een hoekske af. In '82 was dat. -op schip 07-
16/05 zijn de anciens vertrokken & de vervangers toegekomen. Slechts zes vervangingen in het totaal maar wat een volksverhuizing! We waren ineens met 27 + een cargo surveyor = 28 mensen aan boord van dit schipke. En dan al die Amerikanen die hier rondlopen aan boord. Ik was blij toen ik de 17de ’s morgens de zes zag vertrekken en nog blijer toen we in Houston van de kaai gingen. Met al dat werk heb ik in Houston geen boodschappen kunnen doen. Gelukkig heb ik in de 6 lege cabines nog wat achtergelaten shampoo en tandpasta gevonden. Anders kon ik gaan bedelen links en rechts. Maar ik kom nog allerlei tekort. Dat zal voor Capetown zijn vrees ik. We gaan lossen in Richardsbay en daarna gaat het schip in droogdok in Capetown. 'k Heb nog nooit droogdok meegemaakt. Ik ben benieuwd wat dat voor ons, qua job zoal inhoudt. In Richardsbay komt capt BDS terug. Dat vind ik niet zo'n prettig vooruitzicht. We konden het heel goed stellen met capt ST, maar ja, ons gedacht wordt hier niet gevraagd hé. Capt BDS zijn broerke is hier al aan boord. Hij is voor het ogenblik 2de mecanicien en in Richardsbay vervangt hij deze chef mecanicien. 't Zal wat worden met die twee broertjes daarboven. Hunne pa is walkaptein bij deze rederij, voor 't geval ge het niet moest weten.
'k Hoop maar dat ze niet teveel nutteloze & nodeloze veranderingen gaan doorvoeren want het loopt hier nu op wieltjes en dat zouden we graag zo houden.
Marie is vervangen door een 2de kok/bakker (2nd Cook/Baker). Eindelijk een volwaardige ploeg in de keuken Sinds 16/05 moet ik niet meer in de keuken werken en BLIJ dat ik ben! Het waren zes memorabele en bewogen weken. Aub nooit meer, grootkeuken ligt me niet.
Terwijl ik dit typ voel ik weer de pijn tussen mijn schouderbladen, alles woog zo zwaar. En de pijn in de benen, lang stilstaan aan een werktafel is niks voor mij. Toen al niet. Dat er een 2C/B zou komen in de plaats van een andere steward(ess) hebben Dominique en ik samen bepleit bij capt ST. Hij en zijn madame kenden mijn manier van werken van op schip 09, en dus geloofde hij mij toen ik zei dat ik het onderhoud in dat klein kasteeltje gemakkelijk alleen aan kon. En er kwam een 2C/B ipv een steward(ess). Gered! Danku capt ST.
De 2C/B heet BM en is een verademing na Marie. Hij is nogal een pietje precies. Het zou me niet verwonderen als bij hem thuis de badkamer ingericht is in Rose Bonbon en Gris de Pompadour, maar er is een prima samenwerking en dat is het belangrijkste. Wat een verademing na 'mijn dierbare collega'.
Tiens, heb ik al verteld dat ik haar voorlaatste dag een bord tegen de vloer gekeild heb? Nu moeten ze al veel doen eer ik mijn zelfbeheersing verlies. (tenzij ik jenever gedronken heb, maar dat was vroeger, en dan werd ik giftig, niet gewelddadig). Enfin, ze krijgt me dus zo ver dat ik na zes weken geduld, via het doorgeefraam van uit de keuken plots en zonder een woord een bord tegen de vloer van de pantry keil. Ze mocht al blij zijn dat het niet tegen haar hoofd was. Stil en bleek van schrik heeft ze de rommel opgekuist. De scherven lagen tot in de 4 hoeken van de pantry. Ik zag bleek van koleire. En hartkloppingen! Mensen toch, er is niks zo vermoeiend als kwaad worden. De enige keer dat ik mijn handen uitgestoken heb naar iemand was in '80 en toen had ik ouzo gedronken. Sterke drank is voor niet veel goed precies, enfin, bij mij toch niet.
Deze keer was ik bloednuchter. Natuurlijk, 't was tijdens de middagservice. Zowel de officiersmess als de crewmess zat vol en niemand is komen kijken wat er aan de hand was. Dat was heel wijs van al die mensen. Dominique heeft me naar beneden, naar de groentenfrigo gestuurd om te bekomen. En neem maar een pint uit mijn bak, zei hij. Daar zat ik dan, bij 6°C bovenop een zak aardappelen een pint te drinken. En maar bibberen. Eerst nog van koleire en daarna van de kou. Na ±15 minuten en ben ik naar boven, naar de keuken gaan verder werken. 'k Ben de rest van de dag pompaf geweest. Om 15h was het ongeveer bijgelegd maar samenwerken met Marie hoeft voor mij niet meer. Nee danku, op geen enkel schip nog.
Wat was er gebeurd? Tijdens de middagservice vroeg ze iets aan het doorgeefraam, twee mensen aan een van de tafels had iets gevraagd, een bijkomend ding. Mij staat voor dat het over gebakken halve tomaten ging, maar het is lang geleden. Ik neem een bordje, leg daarop een halve tomaat en geef dat alvast door. Op het tweede bordje leg ik ook een halve tomaat en wanneer ik aan het doorgeefraam kom staat Marie daar wel, maar dat eerste bordje is weg? Was ik dan zo verstrooid? Tijdens de service? Ik nam nog een bordje en legde daar weer een halve tomaat op. Toen ik me naar het doorgeefraam draaide stond Marie daar met twee bordjes te grijnzen. Ze had dat eerste bordje opzettelijk uit mijn zicht gezet. Iemand in de war brengen was haar idee over grappig zijn.
Ten eerste : tijdens de service haalt men geen grappen uit. Ten tweede: het gaat over het eten van andere mensen en dat laat men niet afkoelen om een beetje dwaas te staan grijnzen. Service is service. Punt. Pas achteraf kan wie wil, zich gedragen als een rund.
En toen heb ik een groot bord op de pantryvloer gekeild. Een leeg bord natuurlijk. Niet het derde bordje met die halve tomaat.
Voilà. 't Is me weer een voormiddag geweest hoor. Goed te voelen dat het vandaag het einde van de week is. En morgen linenchange. 't Zal weeral een gehijs en gesleur worden. Om nu verder te gaan met Dé Story :
Kok JL vliegt van boord en Marie en ik staan er alleen voor. Marie krijgt het kasteel(je) alleen te doen en ik keuken + koelkamers + magazijn. Met wat hulp van Marie. Capt ST had voorgebakken brood van de wal laten komen, enkel nog af te bakken, de instructies staan op de verpakking. Marie steekt dat brood 'efkes' in de oven en verdwijnt dan een toerke aan dek doen. Ik sta met mijn rug naar de bakovens, dus ik weet niet wat ze allemaal uitspookt. Na een tijdje ruik ik iets verbrand. Ik controleer direct mijn potten, op het fornuis brandt niks aan. Groot raadsel. Die geur was inbeelding zeker? 'k Doe verder met de salades. Na een tijdje zie ik blauwe rook over mijn werktafel kruipen. En dat op een gastanker! En de buitendeur stond open!
'k Draai mij om : de bakovens! Ik spring naar buiten : "Marie! Hoeveel dagen moet dat brood in de oven blijven?" Met een verongelijkt gezicht komt ze aangesloft à la Guus Flater, maar dan veel minder grappig. Zes broden heeft ze kunnen weggooien. De hoeveelheid voor een dag. En als we op 't onverwacht op anker moeten zitten we een dag zonder brood ? Leg dat maar uit aan de mensen. Of aan den ouwe.
Dilemma : aan de ene kant kan ik een collega niet verlinken maar aan de andere kant wil in niet opdraaien voor de slordigheden van een ander omdat die een dwaze sufkop is.
Sinds de dag van mijn aanmonstering riskeerde ik om de 48hrs een hartstilstand door die puber van 31 jaar. Op 10/05 's middags staat de nieuwe chef-kok daar plots in de keuken : Dominique. We waren gered. En echt gered ook, want Dominique nam direct de situatie in handen en 's avonds had hij alles onder controle. 't Is zo schoon om mensen van 't vak te zien werken. Maar dan wérken hé, niet chaos creëren à la JL. Over de diepvriezer heb ik hem pas na de middagservice verteld, omdat hij op het punt stond naar beneden een kijkje te gaan nemen. 'k Ben meegegaan om hem op te rapen moest hij flauwvallen, bij – 18°C. Hij bekeek het. "Ah oui, zei hij, on mettra un peu d’ordre là dedans. Demain."
's Anderendaags heeft hij die nachtmerrie daar beneden in 4hrs tijd in orde gekregen. Ik was opnieuw koksmaat en zeer opgelucht dat we weer een chef-kok aan boord hadden. Een echte deze keer.
Ah ja, toen we nog in Tampico (Mexico) lagen, de 1ste of 2de dag zonder kok JL, kwam de 1ste stuur van de andere gastanker op bezoek bij onze 1ste stuur. Die mannen zitten in de crewmess te praten. Ik vraag aan die Engelsman of hij 's avonds zijn chef-kok efkes kan sturen om me wegwijs te maken in de vleesvriezer. Komt in orde, zei die 1ste stuur.
's Avonds staan daar 2 man, de kok en de steward van Britse gastanker. Ondertussen was de Mexicaanse Agricultura de zegels op onze vrieskamers komen zetten (die mannen zijn nooit rap) en ik kon de Britten onmogelijk verwittigen dat hun kok niet per sé hoefde te komen voor het vlees, want de vriezers waren verzegeld.
We drinken allemaal een pint of twee in de crewmess en die mannen vragen of we meegaan naar bij hen aan boord. Precies of hun bier is lekkerder … heuheu ! Een paar matrozen stonden al recht. De wiper moest nog douchen en ik kon ook niet: nog zeker een uur werk beneden, de verse groenten en fruit stouwen in de frigo. (Capt ST had een paar mannen naar de markt gestuurd met captain's cash money, want van de rederij mochten we in Tampico geen verse proviand nemen. Echt waar, capt ST heeft me de telex laten lezen. Maar dan kennen ze bij deze rederij een CMB-kaptein nog niet. Héhé!)
De twee Britten vragen of ze die fresh fruit and vegetables eens mogen bekijken. Ah ja, kom maar mee, this way please. Die twee duiken de trap af, springen het sas binnen en vragen : Is that it? Ja, dat is het. And it goes in there? Ja, daar moet het in. Die twee beginnen te jongleren met kisten groenten en fruit, zakken aardappelen en losse ananassen. Ik dacht : owee, sebiet is alles geblutst! En dat vermindert de houdbaarheid. Maar ze zetten alles héél zachtjes neer. Zo knap. Weer eens mensen zien die de job kennen. Echt knap.
Ik wou een handje helpen : "Stand back!" zei die ene. Nu, als ze met zoveel gezag zeggen dat ik ergens anders moet gaan spelen en de grote mensen laten werken, dan doe ik dat natuurlijk, en wel onmiddellijk. Die twee waren duidelijk gewend om samen te werken. In een kwartier was de klus geklaard en bibi kon mee op visite bij de buren. De wiper was ondertussen gedoucht en wijle allemaal weg. In de loop van de avond vraag ik aan de Britse kok wat hij 's anderendaags gereed maakt, kwestie van een idee te hebben. Spaghetti, zei hij. Oké. Spaghettisaus is het enige dat ik zonder blunders kan klaarmaken in grote hoeveelheden. Met dank aan dat jaar horeca ooit.
Als ik nu aan die twee Britten denk, dan voel ik weer warme, warme dankbaarheid. Het bestond toen nog, belangloze kameraadschap onder zeelieden. Waar is mijn zakdoekje ...
Op dit schip hadden ze me in de keuken gedropt. En ik ken niks van grootkeuken! De redenering van de rederij was: gij zijt van ket keukendepartement, dus kunt gij in de keuken werken. Punt. Hallo? Ik werk in de zaal, ik werk mét de keuken, niet ín de keuken. Ik kan nog geen frit bakken! Nooit gekund, nu nog niet. Ik ben bang van fritketels. En van ovens. Nu nog.
Piep.
Het is de eerste rustige dag nu, na het gedonder van de voorbije weken. Die kalender van Helvetia is een praktisch ding. Het staat vol afkortingen, bijna code. Ik denk niet dat iemand anders er aan uit kan, en dat is hier ook niet de bedoeling.
In Brasil, 19/04, zijn capt ST en zijn echtgenote aan boord gekomen. -hen kende ik van schip 09, daar was hij als 1ste stuur. 'k Had JL (ch.kok) verwittigd dat het een gans andere stijl zou worden dan met BDS want kaptein ST was van CMB en daar werden -toen nog- andere maatstaven gehanteerd dan bij deze of gelijk welk andere rederij. 't Ventje kon niet of wou niet volgen. -hij was 24 jaar, als ik me goed herinner, en niet in staat zelfstandig te werken.
Elke kleine verandering, of suggestie van gelijk wie, ketste af op moedwil of onkunde en hij was zichtzelf maar dieper de grond aan het inboren. Op een bepaald moment reageerde hij tamelijk heftig op een gewone vraag van capt ST. Ik denk dat JL die dag zijn vonnis getekend heeft. Toen ik hem achteraf vroeg of hij zoiets nodig vond antwoordde hij: "Je n’ai pas peur de lui." Maar dat was geen antwoord op mijn vraag, sukkel!
Nu vond ik al dat er met hem niet veel meer te praten viel, dus heb ik hem maar laten denken dat hij de held was. Zijn cent moet achteraf toch gevallen zijn dat hij de stijl niet te pakken had want een paar dagen later was het plots allemaal de fout van mijn collega (Marie) dat de dingen niet verliepen zoals de kaptein het wou. Kokske JL vindt er dus niet beter op dan capt ST te spreken te vragen na de service, en hij begint zijn beklag te doen over Marie. Daar moet ge nu juist bij ST mee afkomen, de schuld op een ander afschuiven!
Goed, er veranderen dus een paar dingen in Marie haar sector, futiliteiten & détails, maar het eten bleef nog altijd ’t zelfde en JL bleef in de omgang nog altijd nors en kortaf. En ST was nog altijd niet te spreken over de chef-kok. Gelukkig was dat gastje geen chef steward. Bij die rederij vielen de stewardessen rechtstreeks onder de 1ste stuur.
Vóór Tampico (Mexico) vraagt JL de dokter aan. Op 06/05, nog op zee, in volle service, laat hij de keuken in de steek. Hij ging zitten op het krukje en bewoog niet meer. En bibi kon alleen verder doen. Vermist het selfservice is, valt zoiets op.
Natuurlijk viel dat op. Iedereen kwam aan dat groot doorgeefluik zijn bord laten vullen en zag JL daar roerloos zitten. Mogelijk opgebrand door de stress. Hij had zelfs niet meer de fut om te verdwijnen naar beneden, dan had ik tenminste nog kunnen zeggen dat hij in het magazijn bezig & doende was.
Kaptein ST zei dat JL naar huis vloog. We waren nog niet in Tampico en JL was nog niet naar de dokter geweest maar ST zijn beslissing viel gelijk een guillotine en JL zou vliegen. Het doktersbezoek volgde enkel nog pro forma.
Nu zaten we daar zonder kok. En wie kon er aan het fornuis gaan staan? Juist, ja. Van 06/05 's middags tot 10/05 's middags ben ik omzeggens de keuken niet uit geweest. 'k Was zo’n beetje aan het overdenken die 1ste dag : 1/ Elektrisch fornuis kan geen probleem zijn, thuis in Zellik heb ik járen elektrisch gekookt. Dat het al 15 jaar geleden was en maar voor 5 mensen dierf ik er niet te dicht bij denken. 2/ Op kot kookte ik voor 14 personen, dus als ge voor 14 kunt koken, is 20 geen probleem. Dat is dus ook al meer dan 10 jaar geleden, en het was maar 1 of 2 dagen per week. Op gas. En zo nog een paar positieve gedachten, om de paniek uit mijn lijf te houden. Het moest en het zou lukken, of ik geef mij familienaam af. (Alles wat ik heb ♫ ~ Herman Van Veen)
's Avonds ga ik naar de diepvriezer om het vlees voor de volgende dag uit te halen, ik stap daar gezwind binnen, kijk eens rond, en toen was hij er : de Grote Paniek. Ik had willen bleiten, maar bij -18°C is dat niet verstandig. Nu weet ik niet hoe vlees moet gestouwd worden, maar ik heb in die 9 jaar al genoeg chefs beneden aan het werk gezien en geholpen om te weten : dit ís het niet, dit kán niet. Alles lag door elkaar. Half uitgepakt, opschriften weg gescheurd, bereid vlees weer ingevroren, onafgedekt … Een wanorde om van te gaan gillen. Hier en daar herkende ik wel een worst of een kip, maar nooit genoeg voor een maaltijd voor 20 personen. 'k Heb daar nog tot 21h staan klooien, dan ben ik hulp gaan halen maar Marie loopt meestal in de weg wanneer er serieus werk is en deze keer was het ook weer zo, daarom heb ik haar naar boven gestuurd zodra ik het voornaamste bij mekaar had. En dit scenario gold voor elke avond tot en met 09/05.
Als ik er aan terug denk krijg ik weer rillingen. Dáárom mocht ik nooit de diepvriezer in! JL wou zijn nachtmerrie achter die deur voor hemzelf houden. Dat ik hem in Antwerpen maar nooit tegen kom, 'k zou maar domme dingen zeggen. Of doen.
19h40
Ziezo, de dag zit er weeral op. 'k Heb in de crewmess een beetje video zitten kijken. 'La Boum' met Sophie Marceau. Het lijkt me een hele goeie film, maar ik heb teveel van het begin gemist.
21h
't Is zojuist slop-chest geweest. Dwz drankverdeling. En vermits ik bijna op een droogje zat, ben ik eerst mijn bakken gaan halen. Vervolgens werd 1 pint gedronken in de mess, natuurlijk. Ondertussen startte er een nieuwe videotape: The Yakuza met Robert Mitchum. Heel goed. Maar na een tijd wordt het nogal bloederig en dus ben ik het afgebold. Nu ga ik mijn frigo opvullen en slaapjes doen. 'k Hou de rest van het relaas voor morgen en de volgende dagen, want gebeurtenissen hier zijn allemaal nog niet zo snel op papier gezet hoor. 'k Denk dat ik er zoet mee blijf tot Richardsbay of Durban. (Zuid-Afrika)
Deze marco, de nieuwe, kent de gang van zaken nog niet met een CMB kaptein. het vlot verloop van de huishouding, van het dagelijks leven aan boord, is heel belangrijk voor capt ST. De marco had om 12 h de lijst voor de drankbestellingen op tafel gelegd. In de crewmess was de lijst om 12h30 al volledig ingevuld natuurlijk. Om 17h was er nog niks uit de drankfrigo gehaald. Ik vraag hem wanneer hij denkt te leveren. "Morgen" zegt dat ventje. 'k Dacht : oeioei, da's ene die we zelf in gang zullen moeten lopen, want die weet zijn 1ste versnelling niet staan. Bon, soit, ik begin aan de afwas in de pantry.
Om 17h45± komt capt ST binnengewandeld in de crewmess en vraagt aan de matrozen : heeft de marco al slop-chest uitgehaald? - Ah, nee, zeggen de matrozen. - Tiens, zegt capt ST. Meer niet, en hij verdwijnt weer naar boven. Na het avondeten, wanneer de werkdag eigenlijk al voorbij is, kon de marco in zijn eentje nog met bakken drank beginnen sleuren, op een volle maag. Héhé.
Misschien schal ik wat luid de loftrompet over capt ST en zijn madam, maar zij zijn echt fijne mensen. Groepsmensen. In Houston (vorige haven) zaten we 's avonds met een paar mensen te lullen in de mess. De capt en zij komen door de pantry, komen efkes in de crewmess, blijven efkes praten, gaan efkes zitten – en wat volgde is een regelrechte tequilafuif geworden tot 03h 's ochtends. De tequila kwam uit Tampico (Mexico), de Budweiser (pils) kwam uit Houston. Dat zoudt ge bij een andere ouwe eens moeten proberen zie, ongestraft drank van de wal mee aan boord brengen. 'k Denk dat ons mamasan tipsy was want het was Lucske en Markske en Joske … alles rozig.
Ik niet natuurlijk, want het Departement Bezem & Dweil drinkt braafjes pils en was intijds verdwenen. Hoe wilt ge er anders uitkunnen om 05h30. 'k Ben al 7kg verlof kwijt, daarom mag er soms weer bier gedronken worden. Soms.
Van dit schip zijn geen brieven, het was een oer-moeilijke werkomgeving, waarschijnlijk kwam het daardoor, geen brieven. Het zou ze thuis maar gealarmeerd hebben. En deze keer lag het niet aan de lading of de bemanning maar aan het opperhoofd zelf. Hij was al gekend bij de Waterschout (waterpolitie) maar mijn klacht heeft niks opgeleverd. Gelukkig is dat vent nu dood en de aardbol weegt een pak lichter zonder het specimen.
Ik had Stille Steun, maar dat was niet voldoende om me aan boord te houden. Schip 13 (aië, wat een ongeluksgetal) krijgt alvast tekstnummer 105 om achteraf de herinneringen te kunnen inlassen op de chronologisch juiste plek in het blog.
Wanneer die herinneringen (memories) op het blog verschijnen laat ik iets weten natuurlijk.
Van schip 12 zijn geen brieven en ik meen te weten hoe dat komt. 'k Ben er ook maar 01 maand en 07 dagen aan boord gebleven want we hadden de moeilijkste lading die bestaat : mensen. Ook wel passagiers genoemd. Het was de lijn naar Matadi (Zaïre/Congo) en wanneer het schip in weer Antwerpen kwam kon men afmonsteren. Wat ik met alle plezier van de wereld gedaan heb.
Geen brieven, maar herinneringen zijn er des te meer. Die zal ik later pas schrijven, want voorlopig wil ik de chronologie van mijn zeevaartboek afwerken, om de draad niet te verliezen. En juist omwille van de chronologie geeft ik schip 12 alvast tekstnummer 104, zodat ik achteraf de memories op de juiste plek in het blog kan inlassen.
Over geantidateerde memories wordt ge dan ingelicht natuurlijk. Aja, vaneiges.
Behalve ooit bij een schietkraam op de kermis ben ik nooit met wapens in aanraking gekomen. Eén keer heb ik een alarmpistool van dichtbij gezien en ik dacht dat het een echt wapen was, 'k wist geeneens dat het niét echt was. Het dichtste dat ik bij echte wapens geweest ben was aan boord van een gastanker, in Venezuela.
Ik moest de vier Venezolaanse watchmen lunch serveren aan tafel, om 11h20. Die gastjes (piepjonge militairen) bewaakten met hun vieren het schip, half-automatisch geweer op de arm. Het zal 1985 geweest zijn, of 1986, en ik weet niet welk politiek regime er toen in Venezuela was.
We lagen tamelijk ver het binnenland in, ergens op de Orinoco, ver van de bewoonde wereld, en we laadden ammonia bij een onooglijke terminal met daarnaast nog onooglijker barakken voor hun werknemers.
Dat zo ver het binnenland in een gastanker moest bewaakt & verdedigd worden vond ik toen vreemd. Verdedigd tegen wie of wat … Tegen de libellen? Orinoco libelle, mooie diertjes maar het waren er heel veel, té veel.
En dat die militairkes alle vier tegelijk en gewapend kwamen eten vond ik nog veel vreemder. Wie bewaakte ondertussen de voorpiek, de achterpiek, de gangway en de brug tegen die duizenden libellen? Niemand. De vier posten waren onbemand. Heet dat niet een bres in het bewakingssysteem … wat een macho-gedoe heel die bewakingsshow.
Enfin, ze waren om 11h15 met veel vertoon & decibels de mess binnengekomen, met hun werkschoenen recht van deck op de beige linoleum. Ze hadden zich zonder vragen neergepladijsd en ik kon ze nog eerst van plaats doen veranderen want ze hadden als hooligans zomaar de tafel van de mecaniciens ingepalmd. Zoiets kan natuurlijk niet. Ze zouden eten aan het linker uiteinde van de grote tafel, de gastentafel, zoals dat voor hen voorzien was. Dus vroeg ik hen aan dié tafel plaats te nemen. Wat ze met gezucht en met tegenzin deden. De toon was gezet.
En toen plaatsten ze elk hun geweer naast zich tegen de tafel, tussen hen in. Dat kon niet, tussen die stoelen moest ik kunnen staan om te serveren. De geweren stonden in de weg. Dus : geweren aan de kleerhaken bij de deur, uit mijn weg. Dat wilden ze niet, de geweren moesten naast hen blijven staan, securidad! (Jaja securidad, tegen de libélulas zeker …)
Ik deed teken naar de kleerhaken bij de deur, wapens afgeven in de vestiaire, geweren aan de haken of anders 'no comida', op een toon alsof ik het voor het zeggen had aan boord. 'No comida?' deden ze, dan zouden ze wel eens naar de commandante gaan. 'Commandante?', dat is maar een woord. Ik nam de telefoon en begon een nummer te draaien, het nummer van de keuken. Want ik kon onmogelijk rechtstreeks de kaptein bellen, dan zou ik mijn chef passeren …
'k Leg de wapen-situatie uit aan chef LD, en dat ik bang was van die halfautomatische dingen, en dat de watchmen allevier tegelijk aan tafel waren. Gewapend.
"Stuur ze maar naar Den Ouwe," antwoordde chef LD. "Allevier".
Ondertussen werd er aan de tafel zenuwachtig overlegd, fluisterend, alsof ik Spaans verstond. Ik legde de hoorn neer. Ik deed teken en zei dat ze alle quatro naar arriba mochten gaan, naar el commandante. Rápidamente. Jamaar! Zo'n moeilijke jongens waren zij nu ook weer niet hoor! Ineens was het No Problema! En met krampachtig-vergoelijkende grimassen haalden ze elk de lader uit hun wapen, legden die voor hun bord, en deden dan wat lacherig. Maar de geweren werden weer schuin tegen de tafelrand gezet en ze stonden nog evenzeer in mijn weg.
"Bueno," zei ik genadig en serveerde zo goed mogelijk de soep. Toen ik met de schotels voor het hoofdgerecht binnenkwam hadden die iele mannekes de soepterrine leeggegeten en stonden de broodmandjes van de andere tafels bij hen op tafel, zo goed als leeg. Ik dacht dat ik iets kreeg. Niet om de soep, soep is er altijd genoeg, daarom had ik de terrine ook op tafel laten staan, maar om het stokbrood.
Hoe moest ik bij de 2de service, om 12h, aan 'mijn' mannen uitleggen dat er niet genoeg stokbrood meer was voor bij de soep?
De vier leken verbaasd dat er nog een hoofdgerecht volgde. Ik zette de schotels op het dressoir, bracht de broodmandjes in veiligheid en ruimde de soepborden af.
Bij het serveren van het hoofdgerecht schopte ik per abuus & met een knal de eerste twee geweren omver. Nu ze ongeladen waren dierf ik dat per abuus wel. En ik excuseerde me natuurlijk. En omdat er duidelijk nog eten te krijgen was excuseerden zij zich ook voor dat wapengekletter. De twee mannen aan de overkant van de tafel legden hun geweren al opzij, nog voor ik bij hen was.
Uiteindelijk zag het er zo uit : de vier mannen zaten aan het ene uiteinde van de lange tafel, de vier laders lagen tussen hen in, en de vier geweren lagen op de andere helft van de tafel. Al die olierommel bovenop een wit tafelkleed!
Om 11h50 hoorde ik de deur van de traphal gaan. Klokvast. Dat was kaptein PE die naar de keuken ging voor zijn dagelijks overleg en praatje met chef LD. Klokvast, er zijn nog zekerheden in deze wereld.
Kaptein PE (in haven altijd in full uniform) komt langs de deur van de mess, ziet die ijzerwinkel op tafel liggen, en kijkt lichtjes vragend naar mij. Ik doe discreet teken dat ik het ook niet weet, waarom er aan deck geen enkele bewakingspost bemand is. En dat ik er niet kan aan doen dat die rommel op een wit tafelkleed ligt.
Van uit de deur bekijkt kaptein PE die mannen. Zwijgend. Traag en één voor één bekijkt hij ze. Nog steeds zwijgend. 1 stilte zegt soms meer dan 1000 woorden.
Toen zei hun hoofdman iets en ze stonden recht, namen hun wapengerei en wrongen zich onderdanig langs kaptein PE naar buiten. Die zette ook geen stap teveel opzij hé, van theatraal gedoe kende hij alles.
Ene van die gasten had in zijn haast zijn lader op tafel laten liggen. De man werd door kaptein PE terug geroepen, terug geblaft eigenlijk : "Hombre! …" Hombre kon zich weer naar binnen wringen, lader nemen en terug naar buiten wringen. Staart tussen de poten. Ziezo, de 1ste service was afgelopen. Ze waren zelfs hun appel vergeten mee te nemen. En in de tropen is appel een lekkernij.
Voor het avondeten aten ze in de dutymess (de werkmess). Dat leek me logisch ja, met werkbottinnen komt men niet in de mess, dan eet men in 'den duty'. En naar ik gehoord had kwamen ze daar om beurten eten. Dat leek me ook logisch ja, als er moet bewaakt worden, moet er bewaakt worden. Zelfs tegen libélulas.
We zijn ZA-14/12 vertrokken uit Korea en gisteren toegekomen in Australië. We liggen op anker tot vanavond of morgen. Niemand weet het precies, zelfs de kaptein niet. De agent is al aan boord geweest met de post en ik heb een brief van 05/12 en 13/12 van ons ma ontvangen : naar AG schrijf ik GÉÉN kaart, anders zoekt het mormel nog contact en weet me waarschijnlijk nog te vinden ook.
Als het solden is bij Boeki & Co wil Tina dan voor mij 3 witte chemisiers voor mij opzij houden, ze weer welk genre (service) en een maat kleiner dan zij.
Van WSN heb ik al MC's ontvangen (2 in Korea, 1 hier) en veel brieven. Goed, zo moet dat zie.
Korea was machtig hoor. 'k Krijg al goesting om er op vakantie te gaan. De episode Yoshu-Ulsan vertel ik wel wanneer ik thuis ben, anders heb ik niet genoeg papier bij. Het was lang geleden dat ik aan de wal nog eens kon vergeten dat ik daar per schip was en achteraf weer aan boord moest.
Nu snap ik Claire beter. -de 1ste collega van schip 03 Zij had het zo te pakken van Zuid-Amerika dat ze gestopt is met varen en ginder een jaar gaan rondtoeren is. - Behalve Bolivië en Paraguay, zei ze. - Waarom die twee niet, vroeg ik. - Dat zijn de 2 landen van Z-Amerika die geen kust hebben en een mens moet ergens een grens trekken hé, zei ze op haar eigen flegmatieke manier.
Zover zal het niet komen dat ik naar Korea trek, want thuis ben ik dan zo blij dat ik er ben dat ik geen zin heb om al weer bagage te maken en te vertrekken. Ah! , van bagage gesproken, we hebben allemaal AL onze achtergebleven bagage intijds toegekregen. Of had ik dat al verteld?
Kan iemand mij de punten van Toppié haar kerstrapport sturen? Waren het echte examens of gewoon maandelijkse toetsen? En heeft ze mijn telegram van 06/12 ontvangen? Ik zal eens in haar derrière komen pitsen hé, van de juffrouw taal noch teken.
Achteraf bekeken : correspondentie had ik niet mogen verlangen van Toppié. Ze was nog maar 12. Dan begint men aan een eigen leven en dan zijn tantes al een beetje decor aan het worden. Zeker tantes die regelmatig verdwijnen uit het blikveld.
Hoe is ulle kerst geweest? Hier is gevochten geweest 24/12, ttz er heeft er ene een pak rammel gehad. Just goe. Eerst de mensen treiteren gedurende twee maanden en dan nog wat leugens vertellen & paf : hij is tegen de vuist van een matroos gelopen. En achteraf nog gaan bleiren bij de ouwe op de koop toe. Nu is deze kaptein geen uil, maar hij is wel verplicht om nota te nemen van de klacht van die leugenaar. De getuigen hadden niks gezien, niks gehoord, niks gemerkt. Prachtig. Dat is ons laatste recht : zwijgen. Het fijne van het verhaal hou ik voor thuis, want officieel heb ik dus niks gezien, newaar.
Hier hoort een woordeke uitleg, maar dat zal een aparte tekst worden, memorie nummer zoveel.
De personages van het gebeuren stappen zo uit een roman van, eh, van kweeniwie. 'k Zal hem zelf moeten schrijven denk ik. Maar ik heb kramp in mijn hand, dus da's voor later.
Van het winterseizoen in Korea, loodrecht naar beneden door de tropen. In drie dagen waren we er door, dwz: tegen dat ge de tropenwarmte weer gewend zijt wordt het opnieuw koeler. Enfin, van die snelle klimaatwisselingen heb ik een vreemd soort spierpijn, of is het reuma? Gelukkig is hier sauna aan boord en elke avond om 19h30 duik ik er in tot 20h±. Ik hou het nu al 15 minuten onafgebroken vol op 70°C. Goed hé. 'k Ben er al eens in slaap gevallen ook. Dat was minder lollig. Ik was drijfnat en had bonkende hoofdpijn. De mecanicien van wacht, die zijn ronde deed om 22h, had gezien dat het lampje nog brandde. Dat heeft mij gered.
13h
Ziezo, hier ben ik weer. 't Werk zit er weeral op tot 15h30. 'k Loop hier al 2 maanden op blote voeten rond, behalve wanneer het echt koud werd, zoals in Korea. Reden : mijn slippers zijn kapot door die dwaze Spinnekop. En om zich te excuseren had hij in Japan van de wal een model slippers meegebracht in textiel, die niet tegen water kunnen, waar ik dus zuinig moet op zijn en daarom zo weinig mogelijk aan doe. 'k Heb nog wel mijn laarzen bij maar daar kan ik niet mee werken en die blauwe halfhoge service schoenen, die ik enkel aandoe wanneer er loodsen en agenten aan boord zijn. Dwz : wanneer er volk in huis is. En wat constateer ik : als ik 2 hrs werk met slippers of sandalen aan heb ik gezwollen enkels. Als ik een ganse dag op mijn blote voeten loop : geen gezwollen enkels. Awelawel! Vanaf nu elk schip blootvoets -larie natuurlijk- behalve voor de service, maar dat jobke bestaat hier niet want het is selfservice. En blootsvoets is beter voor de bloedsomloop want een mens leert weer de voetzolen gebruiken.
Uw krantenknipsels heb ik op de keukendeur geplakt. Met gecondenseerde melk, dat kleeft goed. Als ge nog artikels vindt over slangen of over andere dingen die typisch verband houden met deze/mijn job, dan is dat allemaal welkom. De keukendeur is stilaan een echte muurkrant aan het worden. Heel de bemanning moet daar langs tijdens de etensuren, da's dus de ideale plaats om iets op te hangen.
Wat gebeurt hier verder nog zoal? Wel, buiten de rel van 24/12 en alle gevolgen valt hier voor het ogenblik niet veel te beleven. Verder groeit mijn haar gelijk zot en ik denk dat ik het ergens ga laten bijknippen, in afwachting alles achteruit gekamd en maar laten groeien wat groeit. Af en toe wat gel er in, en oorbellen als fietswielen en daar moeten ze het maar mee doen. En ik ook.
De kaptein is een geestige pee. Jammer dat hij kaptein is. 'k Zou er anders goed overeen mee kunnen komen denk ik. Zo'n beetje stijl AdB maar dan struiser en communicatiever. -niét verbroederen met de hogere rangen!
Hoe gaat het met Oma? 'k Heb haar een kaartje gestuurd uit Korea, ttz, de kaartjes had ik al gekocht in de States omdat ik niet wist of ik in Korea gelegenheid zou hebben om boodschappen te doen. In de States lagen we in Plaquemine (Louisiana), da's een godvergeten dorp in het midden van nergens en keuze aan postkaarten was er niet. Veel zeemzoet gedoe, maar niks échts. 'k Heb dan maar van de minst dwaze 20 exemplaren gekocht en zo was gelukkig hun stock op. Dat was mijn dienst aan de komende zeelieden, zeg maar aan de mensheid. https://nl.wikipedia.org/wiki/Plaquemine , https://en.wikipedia.org/wiki/Plaquemine,_Louisiana , 'k Heb ook naar 2 mensen aan boord geschreven. Die kaartjes hebben nogal wat afgereisd. Gekocht in Louisiana, verzonden in Korea naar Australië. Geestig hoeveel mijlen ge iets kunt doen afleggen. Gewoon een postzegel op plakken, in de bus gooien en de rest wordt voor u gedaan.
Hier liggen geen andere gastankers op anker. Zoveel te beter. Wie weet wanneer gingen we anders tegen de kaai.
Hoe ziet de schaapsstal er uit? Want van Laura en Dee geen woord. Te druk waarschijnlijk. En ik ben vreselijk benieuwd naar die schaapsstal. Is ze groot genoeg, met het oog op komende gezinsuitbreidingen bij moeder en dochters schaap. Of gaat de kroost vrij vlug de diepvries in? Vertel.
Ma, ge hebt de groeten van 'die jongen met zijn slang'. Die heet hier CHEF. Hij is een braveke, maar hij is wel mijn rechtstreekse baas, dus heet hij chef.
Laatste berichten melden ze hier zojuist : om 19h anker op & binnen gedurende 24hrs, daarna weer buiten en weer 24hrs op anker. Wat gebeurt hier allemaal? Wat een vreemde toestand.
Nog iets, op 12/12, in Korea dus nog, moesten we opeens opnieuw monsteren omdat het bij deze rederij de gewoonte is, op het einde van het jaar wordt een nieuwe monsterrol begonnen. Dank zij dat systeem heb ik het op schip 09 tot 8 maanden kunnen brengen, door er op te wijzen dat de begindatum van mijn 2de contract (en heel mijn 2de contract dus) officieel was. Waarvoor dient anders een contract? Het heeft toen nogal wat voeten aan de aarde gehad maar uiteindelijk heeft de rederij zich moeten houden aan het contract. -daarover later meer, want dat is een story apart.
Hier loopt mijn 2de contract nu tot 12 juni. Ik vroeg aan de kaptein of we dan opnieuw een contract hadden voor zes maanden. - Och, daar moet ge niet te veel op letten, zei hij. Jaja, dacht ik, maar als het mij schikt gaat gij daar wél op letten en krijgt ge me niet eerder weg. Of ge moet me afdanken. En daar moet ge dan zéér grondige redenen voor hebben of het kan zelfs niet, want aan mijn werk zal het niet liggen. Nu is de vraag : komt het me goed uit om aan boord te blijven tot 12/06? Wel, daarvoor moet Tina eens naar de school bellen om te vragen wanneer de examens vallen: in de 1ste helft van juni of in de 2de ? Niet door Toppié laten vragen, want aan leerlingen geven ze toch geen serieus antwoord. En ook niet vragen aan de klastitularis (die weet nog niks) maar aan de directie zelf. Als de examens begin juni vallen monster ik af in april. Ik heb geen keuze, het is of 12/04 of 12/06. Laat me iets weten aub, zo gauw ge het adres hebt van de volgende haven. Niet vergeten hoor, 't is belangrijk. Aan de ene kant omdat ik het beloofd had aan Toppié, aan de andere kant omdat er twee maanden mee gemoeid zijn. Anders valt mijn verlof niet wanneer andere mensen vrij zijn, maar dat valt eigenlijk nog te fixen. Dus niet vergeten en rap antwoorden.
Ziezo, dat was het dan. Nu zit ik hier op een leeg blad te staren -blz 6- want anders is het verkwisping en dat mag niet.
Verkwisping is een samentrekking van verkwisting en verspilling, een woord dat we vroeger thuis gebruikten om aan te duiden dat zoiets absoluut niet kan. Een hyperlatief. Het werd pas gênant wanneer we woorden van eigen vinding uit gewoonte ook buitenhuis begonnen te gebruiken. Zoals het woord hyperlatief bvb.
Sebiet is het coffee-time voor de matrozen, (15h) dan ga ik de laatste nieuwtjes halen, ik begin pas om 15h30 opnieuw.
'k Heb hier al 3 bromvliegen dood geklopt. Van waar komen die beesten toch? We liggen een mijl uit de kust. Da's ook een van de nadelen van de wal : insecten. Een mens is nergens zo gerust als op zee, denk ik wanneer we aan land of door land gezever hebben aan boord. En als er aan boord zever is, is het aan de wal vele, véle beter, want daar zou zoiets nooit gebeuren. Nooit. De kunst is met mijn eigen blaaskes te leren leven, denk ik. (ppg)
Nóg een bromvlieg! Mô enfin!
Bon, mensen ik ga er mee stoppen want ik zit hier een hoop bladvulling bijeen te lullen en daar heeft niemand iets aan.
Jawadde. Met dit gesprek zitten we al in de taalfilosofie. Graag hoor, maar binnen een tijdsbestek van 10 minuten is dat wat moeilijk. Maar goed, het zet aan het denken en dat is de bedoeling waarschijnlijk.
Het gesprek leidt bijna vanzelf naar de Newspeak van George Orwell. Newspeak wordt vertaald als Dubbelspraak. Men zou het nu vandaag Politiek Correcte Taal kunnen noemen. De idee daar achter is, dat als woorden verdwijnen uit het taalgebruik, of een nieuwe inhoud toegewezen krijgen, de gedachte die dat woord droeg ook uit het denken verdwijnt. Zo kan men door taal te manipuleren ook het denken manipuleren. En zelfs beperken.
Hier was ik volgens de datums al twee maanden aan boord eer ik geschreven heb. Een te druk sociaal leven aan ter plaatse waarschijnlijk.
Dag moe & poe, zussen & schoonbroers, nichtje, en alle dieren. Het is nu 11h en ik werk lekker niet tot 12h. Nà. Dat kan hier allemaal zo maar.
Er zal wel iets uitzonderlijks aan de gang geweest zijn, want geen enkele chef geeft zomaar een uur vrijaf in de loop van de voormiddag.
Van ons ma (én pa) heb ik gisteren vijf brieven ontvangen. En van Laura een brief die begint in het Koreaans met Hoi Pippeloi. -larie natuurlijk, hoi poloi is Grieks
Van Tina & Toppié elk een kaart. Mooie kaarten hoor. Een Garfield met de tekst : "I made it, but my luggage didn't!" Erg toepasselijk want zo voelde ik mij toen we aan boord toekwamen na 26hrs reizen en met de helft van de bagage maar. Die was de USA binnengekomen via New York en wij via Atlanta. Daarom moest die 'onvergezelde bagage' in NY grondig doorgelicht worden eer ze ons achterna kon vliegen naar New Orleans. Er hadden zo eens bommen kunnen inzitten hé. Bij vertrek in Deurne-luchthaven moesten we er om 08h30 zijn, om pas te vliegen om 11h30! Dan met zo'n klein rammelvliegtuigske naar Schiphol. –cityhopper heet zo'n vliegtuigje nu
Ik heb de monding van de Schelde van uit de lucht gezien. Mooi. Heel de Lage Landen zijn mooi van daarboven gezien, zo groen. Het is moeilijk zich voor te stellen dat het pijn zou doen als men er op zou vallen. Precies een groot mals bed waarop men mag vallen en springen en botsen. De sprei is in patchwork. Daarna van Schiphol dus naar Atlanta (Georgia) gevlogen, over de Noordpool. We hebben het zuidelijk punt van Groenland gezien. Dat landschap leek me minder gastvrij. Puntige rotsen en onherbergzaam. In Atlanta merkten we al dat er bagage achter was. Er ontbraken 8 grote valiezen en we waren met 9 personen. Geen paniek, het scenario kennen we al, maar er was wel veel gevloek en getier. Zeemannen kunnen dat goed hoor, vooral na een lange vlucht met KLM (gratis drank hé). Nu de crew van dit schip overgevlogen is maakt KLM verlies op die post in de boekhouding, denk ik.
Het werk hier aan boord valt enorm mee, gastanker, schoon schip, plezante mensen. Soms té plezante mensen.
De Spinnekop van schip 09 was er bij, dit keer met een aantal soortgenoten aan boord.
Dus die bui van ik-wil-ni-meer-váááre is over, compleet over, totaal helemaal. Tot een volgende keer natuurlijk, maar dat valt dan wel op het einde van een verlof. Van verlof gesproken (amai, ik ben hier nog geen twee maanden en ik spreek al over verlof) binnen vier dagen zijn we hier met die ploeg van 8 mensen volle 2 maanden aan boord. Owee, dat zal weer grondig gevierd worden, vrees ik. Maar ik dwaal af. Over verlof gesproken, nu vraag ik me af of ik genoeg verlof zal hebben om er nog te zijn in juni want ik wil Toppié wel helpen met haar examens. Nuja, helpen is een groot woord, we gaan samen blokken. 'k Zal er iets op vinden. Maar bijtekenen voor 1 maand kan niet, het gaat met contracten van 6 maanden en dat schikt me dus nog minder. De marco is aan zijn 2de periode van 6 maanden bezig, hij vindt het hier een goed schip. Hij zal er een jaarke hebben opzitten wanneer hij afmonstert.
Er is een kat aan boord : Timmy. Helemaal geen Nermal.
Nermal is de kleine verwende, ijdele arrogante kat naast Garfield
Timmy is de kat van de chef mecanicien. De chef steward heeft een slang. Heel praktisch voor mij, zo moet ik zijn cabine niet doen. Toffe knul anders.
Over die slang & de cabine zal ik later een aparte tekst met uitleg schrijven. Memorie nummer zoveel.
De geurkaartjes die ma gestuurd heeft zijn nu een beetje hun geur kwijt. De 'Madame' van Calvin lijkt me een zoeterig gedoe, en dus niks voor mij, maar ik kan me vergissen. De 'Barynia' van Rubinstein geurt niet meer, daar kan ik dus weinig over vertellen.
Vermits zit schip zelden of nooit in België komt en de proviand in het buitenland neemt zal ik deze keer weinig Artis- of Historiapunten bijhebben voor Laura en voor Toppié.
- Ma, ge moet niet klagen over uw onleesbaar geschrift. Hebt ge het mijne gezien op de vorige bladzijde? ’k Had pas gedaan met dweilen en van het dweilen-wringen raken mijn vingers verkrampt, zelfs met rubberhandschoenen aan. Zodus, zodoende en vandaar efkes dat verkrampt geschrift. Mijn handen zien er weeral lief uit zenne, maar ze zijn me goud waard, of ze zijn minst mijn gage.
- Ah ja, ik ben een paar kilo vermagerd. Ik kan weer in mijn werkjeansen zonder er uit te zien als een sosiske. Ik heb tijdens het verlof te weinig beweging, denk ik. -ik denk dat niet, ik ben daar zeker van, het wás zo.
- In uw brief van 29/10 schrijft ge dat Oma zo’n pijn heeft. Is dat ondertussen al over? Een geluk dat Rolande verpleegster is. Waarom willen Laura een Dee niet op vakantie? (Ik ben uw brieven één voor één aan het herlezen) Wablieft? Geen ginseng hier? Maar allez moeder, het spul komt van dees kanten. Ze smijten er mee naar uwe kop! Ge kunt niet buiten komen of ge valt over de ginseng!
- Een schaap met betonnen blokskes rond de poten, is geen doen hé, dan moeten ze dat beest om het half uur gaan verzetten om te grazen? Da's geen job. -Waarover dit gaat, geen flauw idee. Over een mislukte sculptuur?
- Moeder toch! Schapen gaan niet naar de bok maar naar de ram. Het zijn de geiten die naar de bok gaan. Een kruising bestaat wel, heb ik een jaar of wat ergens gelezen, maar dat dier is dan steriel. Zoals voor een muilezel en een muildier telkens weer een ezel en een paard nodig zijn. De probleemkwestie was volgens dat artikel de naam van het dier : een scheip? een gaat? een scheit? een gaap? In elk geval ziet het er wat gek uit maar lief en het vlees is eetbaar.
- Nog bedankt voor uw goede raad. Nee, ik zal hier 's avonds niet staan blaten/bleiten. Hier zijn geen Rammen aan boord. Wel Stieren, Kreeften, Leeuwen, Schorpioenen, Steenbokken, Vissen …
- De mensen die reageren op Beatrijs, zijn dat particulieren of mensen die er via hun beroep mee in contact gekomen zijn? Proffen en acteurs en zo. https://nl.wikipedia.org/wiki/Beatrijs Als ge voor uw 24 sprekenden beesten inspiratie zoekt https://nl.wikipedia.org/wiki/Van_den_vos_Reynaerde met ge eens naar een zeemanscafé in Antwerpen gaan. Daar zult ge zeker inspiratie vinden. Gaat de die 24 stemmen zelf inspreken? Ik wil ander wel de vis en de puipmies voor mijn rekening nemen. Kent gij het verschil tussen een goudvis en een stewardess? Een goudvis hoort ge niet.
- Geef in géén geval mijn adres aan HB. En al evenmin aan AG. -zij was een sociaal assistente aan de VUB Waarvandaan komt AG zo ineens opduiken? Ik heb haar een tijdje uit pecuniaire overwegingen als kennis gehad. Diplomatieke betrekkingen noem ik dat, maar zij zag het als een 'verrijkende diepmenselijke relatie'. Ik kan niet meer tegen sociaal assistenten die psychologische prietpraat verkopen en vanuit een pseudo-intellectuele pretentie andermans leven willen organiseren. Dat ze eerst eens leren een eigen leven te leiden. Bref, voor mij was het letterlijk verrijkend, want zij besliste over mijn toelage. Die periode is goden-zij-dank voorbij, maar ik ben er blijkbaar nog niet van af?
- Laura, wat gaat Dee in de maand mei doen in Griekenland? https://nl.wikipedia.org/wiki/Oros_Athos En koop maar al een boekje voor de schapen : Hoe verlos ik een schaap of acht? Geschreven door ene d’Herder, denk ik, uitgeverij Wollewei. Stel u voor dat ge er alleen komt voor te staan. Dat zou lam zijn hè. Waarschijnlijk meer dan een lam.
- Als Yves zijn boerderij verkoopt, roep me dan hè, misschien koop ik dan het bakhuis en de paardenstal. Hopelijk voor ulle valt er iets te organiseren. Dat zou prachtig zijn, dan moeten we niet meer telefoneren. En als ik ulle moet wekken, dan doen we dat zo: ge bindt elk een draadje aan uw grote teen. Die bobijntjes rol ik af tot in het bakhuis. Wanneer mijn wekker dan afloopt trek ik aan beide touwtjes. En dan maak ik koffie! Simpel hè. Ja.
1985-12-09, 08h30
De 5de mecanicien monstert af en vliegt naar huis. Hij is gevallen in het machien en een van de handbeentjes is gebroken op drie plaatsen. Als zo'n klein knookje op drié plaatsen breekt, dat is zo ongeveer verbrijzeld? Hij zal de post in België verzenden, dus niet verbaasd zijn als er een Belgische postzegel op plakt hé. Het verwondert me dat er niet meer ongevallen gebeurd zijn tijdens de oversteek. Rotweer. Ik ben ook nen totter gegaan –totteren = vallen, en misschien ook blijven botsen en alles heeft 2 dagen pijn gedaan. Dat verhaal is te lang om nu op te schrijven. Ik leef nog, da’s al veel. Op een bepaald moment deden we nog 3 knopen. Een mens kan al evengoed te voet gaan hè. En die schroef maar draaien! En wij bleven ongeveer ter plaatse.
1 knoop = 1 zeemijl per uur 1 zeemijl = 1,852 km 3 knopen = 3 x 1,852 km per uur = 5,56 km/h, daar haalt een mens de fiets nog niet voor buiten.
Dat leed is nu geleden maar degene die de Pacific zo genoemd heeft moet wel een ironisch vent geweest zijn. Onze volgende bestemming is Melbourne en daar zouden we ± 2 weken over doen. Bel de rederij maar al wakker voor het adres van de agent want ik heb nog niks zien uithangen hier. Van zodra ik dat adres heb stuur ik het op vanuit Ulsan, als dat dan nog kan.
De Koreanen hier aan boord werken danig op mijn zenuwen. In Ulsan ga ik eens een voetje aan de wal zetten, want dat is geleden van Plaquemine (New Orleans), begin november.
Tiens, dat is eigenaardig. Als het schip van New Orleans naar Korea gevaren is, dan moeten we door Panama gegaan zijn. En ik vermeld niks over Panama? Terwijl Panama een belevenis op zich is. Vooral de sluizen. Was ik toen al zo blasé dat het Panamakanaal een fait-divers geworden was?
Het geld hier heet WON en 100won = 6,06 BF. Ik won, ik heb gewonnen en ik ben niet gewond.
Het is ijzig koud hier. Het water aan deck vriest vast en de matrozen hebben allemaal rooie oortjes en een rooie neus. Maar dat laatste kan van wat anders zijn.
te gast bij Wim Helsen ~ Wim Claeys met twee strofen uit ''k Zou zo gere willen leven' van Walter De Buck
'k Zou zo gere willen leven in ne wereld zonder haat Zonder macht en zonder streven Waar dat 't al vanzelf gaat 'k Zou zo gere willen leven In ne wereld zonder pijn Waar iedereen het al kan geven En het geestig is te zijn
'k Zou zo gere willen leven In ne wereld zonder geld Da de niet van schrik moet beven Veur nen oorlog en geweld 'k Zou zo gere willen leven In ne wereld zonder doel Waar gerekend wordt met schreefkens Geen bankiers en genen boel
Claeys in gesprek met Helsen: de knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, het rechthoekje. https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/5/winteruur-s5a40/ 11min16 Fijn hé, ondertiteling bij het Gents. Zo kan iedereen volgen, tot in Canada.
Als dochter van twee platendraaiers leert men een aantal repertoires kennen natuurlijk. Dat was me geraden ook, of ik had me daar niet staande kunnen houden. In geen van beide winkels.
Dit is een lied dat ik zelfs uit het hoofd gekend heb, en ook dikwijls gebruikt als houvast, als troost : er zijn nóg mensen die zo denken, ik ben niet alleen. Het blíjft wensdenken natuurlijk, want zelfs in een wereld zonder geld zullen er nog altijd tekenen van macht en rijkdom zijn. Daarom waarschijnlijk klinkt de melodie mineur.
Toen werd de tekst nog toegeschreven aan Karel Waeri, maar de datums lijken niet te kloppen. De muziek van het lied (uit een operette) is van 1913 en Karel Waeri is overleden in 1898. Dan is de auteur wel Apollinaire Lienart. (zie onder)
Verder vind ik Gents het mooiste dialect dat we hebben. Oja, zeker het allermooiste. Als ik Gents hoor word ik zomaar blij vanbinnen en begin ik vanzelf te glimlachen. Vraag maar aan onze loodgieter. Hij heeft in zijn spraak een verre ondertoon van Gents.
’k Ben ook blij te horen dat de Vlaamse volksmuziek nog leeft, al vraag ik mij af waar. Niet meer op VRT1 alleszins (radio), of het moest zijn in de verdoken uurtjes. Wanneer iedereen slaapt. Of zit te typen.
Die kaptein was een beetje een elitair mens. Zo'n heer met een zijden halsdoekje in de openstaande kraag van zijn hemd. Hij voerde aan tafel conversaties over Florence en musea en andere uitgelezen onderwerpen, een gesprek onder heren waardig. Alleen waren zijn tafelgenoten niet zozeer heren die kwamen tafelen, zij waren hardwerkende mannen die van hun maaltijd wilden genieten want de maaltijd betekent vrije tijd en een moment van rust. Eventueel wat loos gebabbel erbij, maar niet elke dag gesprekken over kunst en cultuur.
Bij momenten kwam er weinig reactie op de onderwerpen van de kaptein. Soms stokte zijn monoloog en dan had ik oprecht medelijden met hem. Hij moest niet op een vrachtschip varen, hij zou een cruisekaptein in de Middellandse Zee moeten zijn. Daar zou hij dan de tafelgasten onderhouden over Cartagena en Venetië. Zo zag ik het, want over de kolenterminal in Tubarão waar we gingen laden, vallen weinig culturele weetjes te vertellen.
Op zondagavond werd er wijn geserveerd aan tafel. Mijn eerste zondag weer aan boord was er witte wijn voorzien. Ik vroeg aan de chef steward/kok waar ik de ijsemmers kon vinden. Volgens hem waren er geen ijsemmers aan boord, hij had al eens gezocht. Maar de flessen liggen sinds gisteren koud hoor, zei hij. 'k Kreeg de sleutel mee om in de locker te gaan zoeken, nee, in de rekken geen ijsemmer te vinden. 'k Ging de sleutel terug brengen en zei dat ik eens in het magazijn ging kijken, misschien stonden ze daar? De chef dacht van niet maar ik kon altijd eens rondkijken.
Geen ijsemmers te zien, maar wat stond daar onderaan de rekken, zeevast gezet? Een stapel witte lege half-grote haringemmers! Die van 40 stuks. We waren gered. Etiketten eraf, handvat eraf, uitwassen, een bord met serviette eronder, serviette erop en we hadden ijsemmers.
De kaptein was in de wolken met de ijsemmers en hij vond ze helemaal niet camping want een plastic ijsemmer is nog altijd beter dan geen ijsemmer. Toen hij ze op de tafel van de officieren ook zag staan, complimenteerde hij mij. Zijn tafelgenoten zwegen en de dag erna vertelde de chef steward me vanwaar die donderwolken. Ze vonden me een mouwveegster, met mijn ijsemmers. Kermille. Een mens doet moeite om de tafels wat afwerking te geven en dan is men een mouwveegster …?
Bleek dat 'die met zijn fijne manieren' al eens naar ijsemmers gevraagd had, en die waren er niet, en dan kom ik wat gedienstig doen met haring-emmers. Mouwveegster dus. In scheepsjargon bestaan daar lelijker woorden voor, maar die zet ik hier niet.
Op donderdag werd na het avondeten de kaasplank aangeboden. Ik was bezig in de mess en de chef gaf de kaasplanken door, een voor de officieren, een voor de kapteinstafel. - Deze is voor de kapteinstafel, zei hij. - Dat zie ik aan de hoeveelheden. Maar geen Hervekaas voor de kapteinstafel, klopt dat? - Ja, dat is hier al wat geweest, zuchtte hij. Den ouwe wil geen Herve op de kaasplank, want Herve stinkt. - En vinden de drie anderen dat ook ? - Néé, de 1ste stuur en de chef mécanicien zijn zot van Herve. Dat is het juist. Maar den ouwe wil geen Herve op de plank zien. Oelala, er gebeurde aan die tafel veel meer dan ik zag of kon merken. Ik nam twee ondertassen, paste daarop twee glazen dessertkommetjes ondersteboven en we hadden stolpjes. - Wil de marco (marconist) ook Herve? - Nee, die doet mee met den ouwe natuurlijk, dat ventje is de mouwveger van de kaptein. - …. ? véél meer dan ik zag of ik kon merken.
We hadden twee kaasstolpjes, ik sneed een Hervekaasje in twee en onder hun stolpjes zette ik de helften mee op de plank. De chef zag me doen.
- Daar trekt gij uw plan mee hoor. Ik wil geen ambras.
Toffe baas was die chef steward, ik stond er alleen voor met de Herve, terwijl we voor reparaties van mankementen in zijn keuken en in de bewoning toch eerder de chef mecanicien en de 1ste stuurman nodig hadden dan de kaptein. Men kon dié twee mannen maar beter tevreden houden.
Na de hoofdschotel zette ik de kaasplank tussen de marco en de kaptein en werd de kaptein nu niet wat bleek boven zijn gentlemensjaaltje?
- Mevrouw … zei hij. Die kaas … - Die kaas is afgedekt kaptein, stolpjes.
Ik nam de twee schoteltjes met stolpje van de plank en zette ze een plaats verder, naast het bord van de chef Mécanicien en rechtover bij de 1ste stuur. Hun gelaat lichtte op. Een glimlach tot achter hun oren. En of er nog stokbrood was. Natúúrlijk was er nog stokbrood, hier is een extra mandje.
- Mevrouw …, -de kaptein weer, onze heer met smaak- vindt u niet dat Herve stinkt?
Hij sprak niemand aan bij de voornaam, en aangezien ik geen rang had was het 'mevrouw'.
- Nee kaptein, Herve heeft een aroma, heeft een uitgesproken geur. Stank is totaal iets anders.
Man, ik kuis een aantal toiletten aan boord, wilt gij écht weten wat ik stank noem?
De chef mecanicien en de 1ste stuur aten met smaak hun eigen royale portie kaas. Die dag was ik gered door het aroma / de geur van Herve. Ik had er twee sterke bondgenoten bij én, voor de rest van mijn contractperiode was ik van de smet van mouwveegster vanaf. Ook toen de voorraad Herve al lang op was.
1984-12-08, 13h nog altijd op anker bij Gdansk (Polen)
We liggen nog altijd hier verdomme! Ik heb "der Sturm" van Beethoven maar opgezet, zo kan ik wat langer koleirig blijven. Maar dat is nog niet alles. Ik zou op dit uur moeten siësten om mijn avondservice fatsoenlijk te kunnen doen. Wat is er nu gaande : twee cabines verder is de boots aan het zagen & timmeren & zagen in de cabine vd wiper. En 't zal nog lang duren, olé. Al goed dat de Hitachi kan doorblazen en dat Der Sturm goed opgenomen is (Danku Laura!) Backhaus toetst er ook niet naast hè.
Daartussen klinkt dan die zwie-ie-ie van de boor en het gehamer van de hamer en dan nog het gezaag van de zaag ... Plezant is dat hier de laatste tijd. Veel zon en zeelucht, zei de dokter, en ze werd stewardess.
Sinds 02/12 liggen we hier te ankeren. Erg hé. Dat stilliggen is wel efkes plezant maar na een paar dagen is het alsof de mensen ook stilvallen. Er zit (letterlijk) geen vaart meer in. Niet in 't schip en niet in de mensen. Ik krijg met moeite het ene been voor het andereen bij de rest van de bemanning lijkt dat ook zo.
06/12 was wel tof: grote speculosen harten en chocolademelk voor ontbijt. Het is de eerste keer dat ik Sinterklaas weet vieren op een schip. Hoewel dat niet zo ongewoon zou mogen zijn hé. Elk feest is een afleiding en in Nederland is het toch ook feest voor iedereen, niet enkel voor de kinderen. Trouwens, het zit hier vol grote kinderen.
Deze chef steward was van beroep bakker/patissier maar na een echtscheiding was hij om den brode gaan varen. Dat hield in dat hij kok was aan boord, een natuurtalent want het eten was meer dan lekker, maar hij was ook een wat schuchter mens. En voor een baas van een departement is dat een nadeel natuurlijk. Dat is achteraf gebleken op een ander schip. Dat is in 1993 of 1995 gebleken op een ander schip.
Morgen gaan we tegen de kaai, zeggen ze. Maar dat zeiden ze vorige donderdag ook. Verder is hier bitter weinig nieuws, behalve dat mijn spons spoorloos is. Waarschijnlijk gepikt door de mannekes van de brug. Boeiend nieuws hé.
Met dat lang ankeren zou het wel eens begin februari kunnen zijn eer we nog eens in België lossen, maar die langoesten (als ik er ginder vind aan een goeie prijs) gaan toch de diepvries in. Dat kan dus niks geen kwaad. More days, more money. Zo houden we hier het moreel hoog. Of toch halfstok, en dat is al een prestatie op zich.
De langoesten in die ik zou kopen in Vitória (Brasil) dat was ook weer een klucht. 'k Had bij een aantal mensen in België de bestelling genoteerd en hen op het hart gedrukt dat ze vooral plaats moesten voorzien in hun diepvriezer, zo tegen eind januari of begin februari. Dan is het hartje zomer op het Zuidelijk Halfrond en wat bleek, het was het seizoen niet voor langoesten. Nergens in Vitória een langoest te zien, noch op de markt, noch elders. Zelfs niet in plastic! Toen heb ik met blozende kaken een telegram verstuurd : geen langoesten, zeg het voort. Chot, wat was dat toen rot!
te gast bij Wim Helsen ~ Laura van Dolron met het gebed 'The Serenity Prayer'
God schenk me de sereniteit om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen. De moed om te veranderen wat ik kan veranderen. En de wijsheid om het verschil te kennen.
Persoonlijk zou ik het een Bede om Sereniteit noemen, want sereniteit overkoepelt kalmte, volgens mij. En het woord gebed vind ik niet nodig, en het woord god evenmin. Hou het globaal.
Het viel me op dat ze in haar beschrijving van een AA-lokaal ook de TL-buizen vermeldde. Dat vindt Van Dolron blijkbaar markant genoeg om een interieur, een decor en dus ook een sfeer te beschrijven. En daar kan ik helemaal inkomen. Het gezelligste interieur kan veranderen in een gevangenis, gewoon door de belichting te wijzigen.
Het is hier inderdaad zeer mooi. Het lijkt nogal op de Grote Meren -tussen Canada & USA- en het is hier ook bitter koud. Daarom ga ik niet buiten staan kijken naar wat er te zien is, ik heb het gevoel dat ik het al ken. En daarbij, ik heb geen zin om een snuitvalling te krijgen. Tijdens de service kan zoiets niet. Iedereen heeft hier al op de gekste uren moeten werken en is doodmoe. Voor ons ook extra werk, 1 loods en 3 wielmannen aan boord en 't schip ligt nog niet proper. Ambetante sfeer aan boord. Waren we al maar weer op den Atlantic, daar is het rustiger. Geen loodsen meer en matrozen en mecaniciens moeten dan geen zeewacht meer lopen en dan komen we wat op ons effen.
En na Vitória (Brasil) weer naar huis hé, zo moet dat. Want al die vermoeide slechtgezinde mensen maken mij ook slechtgezind. En ondertussen verwachten de loodsen & co bediend te worden met de smile.
1984-12-02, Oostzee (Baltische Zee)
Goed nieuws : we gaan drie dagen op anker, dan kunnen we wat op ons effen komen. Eigenlijk is het geen officieel nieuws, ik heb het opgevangen aan de kapteinstafel tijdens de service. Dat ben ik direct gaan verderbabbelen natuurlijk, met de vermelding dat het topsecret was. Dat gonst direct verder natuurlijk, ge ziet ze per twee of drie fluisteren. Héhé, als ik zo twee of drie keer een betrouwbaar berichtje kan doorgeven zal ik de vierde keer eens een ENORME mop uithalen. Wat weet ik nog niet, maar het moet iets goed worden.
Misschien is drie dagen anker ook drie dagen later thuis, maar het is nodig dat we efkes uitblazen want het is de afgelopen dagen te gek geweest. Ziezo, nu ga ik siësten en hopen dat ik er intijds uit geraak.
-----
Dit papier is mogelijk niet zo geschikt om langs twee kanten te beschrijven, maar ik ga het toch eens proberen. 'k Heb namelijk maar 200 van die blaadje bij, ziet ge. De collega is nogal aan de trage kant. Dat is eigenlijk wel goed, daardoor rem ik ook een beetje af. Ze zullen aan onze kruissnelheid moeten wennen. Gisterenavond ging ik de vuilnis overboord kiepen (donker!) en ik sla met mijn ellenboog tegen de stormdeur. Nu ziet mijn ellenboog eruit als een regenboog. Wel mooi, maar ik heb zo weinig om er bij aan te doen. (PPG) Vanmorgen sla ik met mijnen appel -mijn hoofd- tegen het slot van de frigo, 't was chic hoor. Nu heb ik een buil als een ei op mijn hoofd. Dat is dan tenminste één vers ei aan boord. (weeral een PPG – wat een PPG is vraagt ge best aan Laura)
te gast bij Wim Helsen ~ Gilles De Coster met een tekst van Frederik De Backer
Niemand was gelukkig. Kinderen zeurden, partners zeurden en de seks trok ook al op niks. Dure ouders in bejaarde rusthuizen en maar blijven leven. Erfenissen die uitbleven en de staat die haar graantje meepikte om er ergens een zoveelste laag beton mee te gieten. Of natuurlijk om die vele miljoenen miljarden negers en moslims en werklozen en Walen en sossen en hippies en zogezegd zieken die het landje rijk was een luizenleventje bijeen te sponsoren. Naft kostte een fortuin, overal stonden flikken en flitspalen, en geen enkele voorligger had of verdiende een rijbewijs. Elk ritje was een peperdure helletocht. De muziek was bagger, alle eten zat tjokvol vergif en vuiligheid, en als het eens niet regende was het bloedheet. En maar betalen.
Niemand werd gehoord, dus gingen ze luider schreeuwen. En als het schreeuwen niet hielp, dan zouden ze nog weleens zien. Zij hadden recht op dit en dat en wat nog allemaal. De rest kon de pot op. Maar als ze eens om zich heen zouden kijken, zouden ze het zien. Niemand was gelukkig.
Toen ik de tekst een eerste keer las en het gesprek nog niet beluisterd had, dacht ik bij de laatste vijf lijnen dat het over de Gele Hesjes in Frankrijk ging. Of een oproep was om Belgische Gele Hesjes bijeen te krijgen. Want onvrede bestaat.
De Coster verkiest de tekst luchtig te bekijken, maar anders kan ook. Ik zou na elke zin kunnen zeggen 'dat is zo', of 'ik ken mensen die er ook zo over denken'. Natuurlijk bestaan jammerkonten en natuurlijk verpesten die de sfeer. Met zo'n mensen wordt elk babbeltje een bezoeking. Maar langs de andere kant zou die tekst gewoon kunnen bedoelen wat er staat. Want onvrede bestaat.
'k Weet niet of de schrijver de tekst luchtig bedoeld heeft. De Morgen formuleert het zo : Frederik De Backer schrijft elke donderdag over 'de grauwe wereld die we zo veel mogelijk proberen te negeren'. Hier nog een tekst van hem, uit de krant. En wel degelijk grauw volgens mij :
Hij was geen schrijver, geen muzikant. Hij was niets. Wat het ook was wat hij dacht dat hij voorstelde, hij was het niet. Hij was geen schrijver, geen muzikant. Hij was niets. Een lul in een krot in een gat. Een klootzak in een land van klootzakken. Een verspild orgasme wiens grootste prestatie zich negen maanden voor zijn geboorte had voltrokken.
Hij schoof de stapel karton van een zoveelste lading muziekgerief over de losliggende bruine tegels naar de voordeur. Naast de versterker en de vele koffers die hij telkens weer met zich meezeulde naar nauwelijks bijgewoonde optredens in de weinige kleine kutzaaltjes waar hij voor een habbekrats mocht opdraven. Duizenden euro's voor wat drinkgeld. Zich in de schulden werken was makkelijker dan iets uit zijn snaren persen. Iets nieuws. Omdat alles wat hij zijn laptop toevertrouwde al vele malen vele keren beter was geschreven. En zolang hij bijkocht was er progressie.
Een schrijver was hij ook al niet. Anders zouden zijn mails wel worden beantwoord. Zijn schrijfsels gedeeld op sociale media. Hij was een loser.
Hij schreef voor anderen. Plezier had hij er zelden aan beleefd. Ja, af en toe rolde een zin best aardig over de tong, maar als enkel het geschrevene bleef bestaan, waarom vervlogen zijn woorden dan zo geruisloos? Graag gezien worden door een onbekende aan de andere kant van het internet, daar was het hem om te doen geworden.
Hij staarde naar het honingraatmotief van de koffer waarin een al even gloednieuwe basversterker zat. De twee glimmende vlindersloten. Blauwe wieltjes onder aangekochte vooruitgang. Nodig, nee. Wenselijk, ja.
Het drumstel waarop hij zelden speelde had alweer een zoveelste laag stof verzameld. De piano was een veredeld tafelblad geworden. Hij durfde niet meer. Het moest goed zijn of het moest niet zijn. Zijn jongste nummer was zes jaar oud.
Hij had geen tijd, zei hij altijd. Te veel werk. Dat was ook zo, maar van minder tel dan zijn lafheid. Het was niet goed en dus was het niet. En hij evenmin.
Over Gilles De Coster : https://nl.wikipedia.org/wiki/Gilles_De_Coster , Over Frederik De Backer is weinig te vinden : ‘Hij schreef en herschreef in het verleden voor onder andere Menzo, P-Magazine, Het Laatste Nieuws en Het Nieuwsblad’.
In '84 -'85 heb ik aan boord met een collega gewerkt die opgegroeid was in Australië en op haar 19de door huwelijk naar België gekomen was. Zij vertelde af en toe iets over Australië, en over krokodillen. Ze wist er ook veel over te vertellen. Niet zozeer door het huwelijk met die Belg, maar door de plek waar ze opgegroeid was, the outback ofte afgelegen gebied. Heel het binnenland is outback. https://nl.wikipedia.org/wiki/Outback
Ze sprak vloeiend Nederlands met een licht Antwerps accent gemengd met iets zonnigs dat alleen maar een Australisch accent kon zijn. Want Brits of Amerikaans was het niet. En New Zealands al zeker niet.
En met haar plezant exotisch accent had ze het consequent over schrokkedillen. Ik vroeg haar, waarom geen krokodillen. Daarin was ze zeer categoriek : het zijn schrokkedillen omdat het schrókkedillen zijn.
Wat ze ooit allemaal van krokodillen gezien heeft of meegemaakt heeft dat heb ik niet gevraagd. Ze kon niet zwemmen en ze wou het niet leren ookni. En volgens mij had dat iets te maken met de schrokkedillen. Haar hond misschien …
Eer ik aan deze tekst begon heb ik de lijst van LM met de lijst van mijn schepen vergeleken. Gewoon uit nieuwsgierigheid. We hebben allebei een lijst gemaakt want telkens in onze zeemansboeken gaan opzoeken is nogal omslachtig, vermits de Belgische koopvaardij na het uitvlaggen in 1991 onder verschillende goedkope vlaggen gevaren heeft. Wij hebben buiten een Belgisch zeemansboek ook een Luxemburgs, een Liberiaans en een Panamees zeemansboek. Volgens de lijst hebben we zelfs onder Bahama-vlag gevaren. Dat kon allemaal, want onder goedkope vlag varen was mogelijk een manier om de aandeelhouders tevreden te houden. Niet de zeevarenden. Die goedkope vlaggen deden volgens mij in de ogen van walmensen afbreuk aan de integriteit van het schip en de bekwaamheid van de bemanning, wat in realiteit toen nog niet het geval was. Pas wanneer de Belgische Koopvaardij weer onder Belgische vlag kwam (in 2006) zijn de rederijen lagere bemanning en later ook officieren uit lage loonlanden beginnen monsteren en vanaf toén ging het bergaf met de bekwaamheid. En tegenwoordig zou het nog erger geworden zijn, weet LM uit een recente chat met een chef mecanicien. Nu verder over die lijst : Op schip 10 ben ik in Gent aangemonsterd op 09 oktober 1984. Het schip lag er al twee dagen, de shoregang (= de walploeg) nam het werk over van de mensen die op 07 oktober afgemonsterd waren. En wat zie ik nu op onze lijsten die hier hangen? LM was bij de groep bemanningsleden die toen afmonsterde. Ik was bij de groep die aanmonsterde, twee dagen later. Vreemd toeval. Spookachtig, achteraf bekeken. We hebben mekaar gemist. Zes jaar later, aan boord van schip 20, is dat gecorrigeerd geweest.
De brieven van de eerste anderhalve maand ontbreken, want het kan haast niet dat ik gedurende zes weken niks zou geschreven hebben. Dag,
De groene (blèh) kaart met rode (oei!) knoopjes is toegekomen in Zelzate. -toen Sidmar, nu ArcelorMittal Gent- Gelukkig is er een blauw knoopje bij maar dat kijkt zó slechtgezind dat ik niet weet of ik daar wel blij mag mee zijn.
Waarover dit gaat weet ik niet, geen flauw idee. Had ik gevraagd om knoopjes op te sturen? Die dingen koopt met toch zó ergens aan de wal !?
Mijn nieuwe collega is een Australische en spreekt ook Algemeen Beschaafd Antwerps (St.Jansplein). Ze is hier al een keer aan boord geweest, ze kent dus de weg. Da's al een hele opluchting want met beginnelingen werken is verschrikkelijk vermoeiend, vooral als ze de laatste drie dagen voor aankomst ziek vallen. (de vorige collega) De nieuwe collega heet Robin. Mooi hé. Ik ben gaan kijken in mijn valies of ik voor haar een kruisboog bijhad, maar er lag enkel natte was in. Die heb ik spoorslag opgehangen en vanavond was 't al allemaal droog. Ze stoken hier lijk zot.
't Was weeral mosselen serveren vanavond (dag van vertrek). Wat een geluk dat Robin het spel hier al kent, anders hadden we nu nog niet gedaan. Morgen al Kielerkanaal. Dan krijgen we een andere loods. Ik denk dat we helemaal tot in Gdansk zullen geloodst worden, als ik goed verstaan heb wat ik zo halvelings hoorde tijdens de service. Maar ik kan er moeilijk blijven naast staan en vragen : zeg dat nu nog eens captain, als ge durft ?! Die zijn zot zeker, drie dagen loods aan boord!
En dat moet allemaal eten en slapen hebben en voor het ogenblik is het schip nog een echte modderschuit. 't Kielerkanaal zou heel mooi zijn van landschap. 'k Zal morgen eens buiten gaan piepen en dan laat ik u weten hoé mooi.
Veel post en pakjes gehad. Jammer dat we deze keer maar zo kort tegen de kaai lagen. WSN heeft in het journaal gezien dat gellie bij Fabiol waart, heel die scène is uitgezonden geweest. WSN vertelde dat terwijl er 2 matrozen bij waren. Mijn neus krulde van fierte. Ik heb daarop eens geklonken. 't Klinkt nog een beetje na.
Hier hoort een woordeke uitleg. Mijn pa ging die prijs ontvangen op het stadhuis van Brussel en mijn ma wou niet mee want zij was absoluut niet royalist. Zelfs niet neutraal, als ik me goed herinner. Laura is meegegaan in haar plaats. Het kan zijn dat mijn neus toen krulde omdat mijn ma het been stijf gehouden heeft, dat zij niet meeging naar die poppenkast, dat ze niet wou meedoen aan die gloriol.
'k Heb wel een musicassette in een blauw sjaaltje met bloemekes ontvangen, maar daarin zat Boudewijn de Groot als ik me goed herinner, of anders Vivaldi. Het is al wat geleden. tekst 093.
Dat bukken met gestrekte benen, ja dat zal wel met gestrekte rug moeten geweest zijn hè.tekst 088.
Over die huiszoeking bij Tina was ik ook eerst razend, maar als ik haar brief zo eens overlees dan heeft zij dat heel koel en diplomatisch aangepakt. S heeft haar zelfs een goed punt gegeven omdat haar huizeke zo mooi ingericht is en proper onderhouden. Ge ziet hé, met propereteit is dat proces al half gewonnen. De andere helft winnen ze met Tina haar glimlach.
Woordeke uitleg :S was een vriend van bij de gemeentelijke politie. En als ik me goed herinner was Tina zelfs op voorhand getipt over het politiebezoek. Die huiszoeking was ivm de echtscheiding van haar toenmalige vriend. Overspel was toen nog strafbaar, ook al waren hij en zijn vrouw al uit elkaar. Tina en hij en Toppiéke leefden in het huizeke wel overdag, maar overnachten deden ze elders. Daardoor was nergens persoonlijk spul van hem te vinden. Toppié bij haar pa, Tina & vriend in mijn appartement twee straten verder. Toch makkelijk als iedereen bij mekaar in de buurt woont.
We blijven hier 4 dagen op anker liggen. Dat is zo rustig. Morgen komt weer een personaliteit van de haven van Zeebrugge om een reis mee te maken.
Lap, ik hoor hier over de radio dat het Brits vorstenhuis een half uur geleden bekend heeft gemaakt dat hun kroonprinses weer in verzwangering is geraakt. Dat schaap is in een serieuze kinderlaag gevallen, zeg ik. kweken en braaf zijn But: the people are delighted.
1984-02-14, nog steeds Montoir
Morgenvroeg halen ze de post op en het is vanavond laat dus moet ik mij haasten. Ik heb die gevitamineerde combinatie van doucheschuim & shampoo vandaag gebruikt en zit hier nu zeer gevitamineerd te typen. Maar ik gebruik doucheschuim allang als shampoo en shampoo allang als doucheschuim, ’t hangt er van af wat het dichtste bij staat. Goed, volgens het papierke dat erbij hoort mag het nu officieel, alles met dezelfde zeep. Binnenkort komt er iets op de markt waarmee men nog tanden kan poetsen en badkamer schrobben ook, alles in één product.
Dankuwel voor de boeken, ik ben in Fleur de Cactus begonnen. De bib hier aan boord is wel goed voorzien maar er staan weinig geestige dingen tussen. Die Boulevard Durand ziet er iets schrijnend uit. Daar zal ik nog efkes mee wachten.
De 20ste zouden we in Arzew zijn en dan de 24ste of de 25ste weer in Montoir. Dan ga ik toch nog eens proberen te telefoneren naar Tina, want met al haar gestudeer durf ik haar haast niet meer bellen. Ze heeft goede resultaten hè. Nu weet ik van wie Toppié dat cijferhoofd heeft. Of is dat al over?
PS : onze pa heeft die rode stift toch niet ingeslikt? Fabiol haar polleke gaan vasthouden waar iedereen bijstaat, maar schrijven? Ho maar!
Dit is de laatste brief van schip 09 die in deze farde/classeur zit. Dat is gek want ik ben pas 3,5 maanden later, in mei afgemonsterd. Ofwel zijn die brieven niet geklasseerd, wat heel eigenaardig is want mijn ma hield alles bij. Ofwel ben ik gestopt met schrijven, maar ik zou niet weten waarom, ik was zo goed op dreef. Mysterie dus.
Wat hier nog wel bij zit is een telegram naar mijn ma op 11 mei, Moederkesdag. Er was nog geen e-mail, en een telegram versturen ging toen via de marco, via SAIT naar Oostende Radio.
Hier hoort een inlas, maar onze scanner is aan vervang toe. Die aankoop is gepland voor een volgende expeditie naar de computerman. De inlas is een memo-papiertje uit de ontvangen brief van mijn ouders. In afwachting doen we die inlas als volgt:
"Dag m-ke, ik hoop dat het sjaaltje past bij een van uw 99 schorten. De postzegels van 1fr volgen bij eerstvolgende brief of MC. Kus, moe en poe.”
99 schorten is overdreven hoor, het waren er maar 18. ’k Had 10 geruite voorbinders voor de service aan tafel en 8 witte stofjassen met grote zakken voor tijdens de poetsuren. In die grote zakken hield ik mijn eigen Vileda en mijn eigen werkhandschoenen, van het merk Marigold, de hobby-versie, de zwarte, dat waren dikste en de stevigste en daarmee kon ik ook met zeer warm water werken. Zeer warm water heeft een aantal voordelen.
En op datzelfde papiertje staan in het rood een eindelijk een aantal lijnen van meneer mijn vader, in zijn typerend regelmatig mooi blokletterschrift, maar wel in het rood. In het rood nota bene!
“DAG MIMIE, DE BRIEVEN OF PAKJES ZIJN AL TOE, VOOR IK DE GELEGENHEID KRIJG ER IETS BIJ TE SCHRIJVEN. MAAR DIT HEB IK WEER OPEN GESNEDEN. VOILÀ, NU HEB IK OOK MIJN ZEG EENS MOGEN ZEGGEN. IK HEB NOG EEN CASSETJE GEMAAKT MET MUZIEK v. CLAYDERMAN. UW MATROZEN ZULLEN DAT WEL TOF VINDEN. EEN VERRE GROET VAN PAPA.”
Waarom 'mijn' matrozen? Omdat ik met mijn 31,5 jaarkes de oudste van deck D was en knopen kon aannaaien, troostwoorden bedenken na een boze brief van de moeder of van 't lief, vlekken uit kledij wegtoveren, boodschappen van de wal meebrengen en muziek kopiëren. Zowat de oudste zus dus. De bootsman was ouder, maar hij was een eenzaat, kwam 's avonds zijn kot niet uit. Daar moet dan rekening mee gehouden worden.
Dag allemaal,
Vivaldi doet hier van tirititi rititi taa en zo en het blauw sjaaltje hangt heel nonchalant over de leuning van mijn zetel. niet omdat er geen plaats in de kast is, maar omdat het daar goed ligt. En daar moet dat blijven liggen tot iedereen die langs geweest is gezegd heeft : hé, da’s mooi, is dat nieuw ?
'Mijn' matrozen zullen Clayderman zeker oké vinden. Didier heeft ook een dubbel cassette recorder gekocht. Deck D lijkt 's avonds een muziekmarkt : er wordt hier muziek gewist, gekopieerd, omgewisseld en bestellingen beloofd tegen volgende donderdag 15h. Rock & Roll staat nog altijd het hoogst gequoteerd. Daarna komt klassiek, dan reggae en van disco moet haast niemand nog hebben. Verder een paar Waalse en Vlaamse streekzangers maar die zijn van nul waarde op de wisselmarkt. De instrumentale nummers van Rum dan weer wel. Gek hè. Ondertussen stapelen de was, het verstelwerk en de briefwisseling zich hier op natuurlijk.
Zeg moe, 't is eigenlijk niet mooi van u hè dat ge de pakjes en brieven raprap dichtplakt vóór onze pa de gelegenheid krijgt er iets bij te schrijven! Hij loopt nu al meer dan 3 maanden met die rode stift achter zijn oor, klaar om elke gelegenheid te baat te nemen om ergens iets bij te schrijven en gij maar dichtplakken. Sebiet begint hij van pure miserie op de muren te schrijven, of op de klanten hun hemd. Dat zie ik al gebeuren. Met hun linkerhand trekt hij ze bij hun das rap efkes over de toonbank en dan schrijft hij iets op het hemd. Daar wordt hij op den duur zo bedreven in dat de mensen het niet merken. Die denken dat ze gewoon efkes duizelig waren. Héhé. En maar blijven schrijven hé. In 't rood dan nog wel.
WSN vertelde dat uw handtas of portefeuille gepikt is uit de winkel. Waar stond uw tas dan wel? Op de stoep? Vertel eens.
Gisteren heb ik den ouwe doen werken. De stofzak die als bescherming rond de motor van de Nilfisk zit moest nodig uitgeschud worden volgens hem (En met een schort volstof verder werken !?!)
Gewoonlijk deed ik dat jobke in mijn locker, in een papieren zak die ik rond mijn pols dicht hield. Maar die dag zou hij zich eens moeien met de huishouding. Waarschijnlijk had hij niet genoeg werk.
Ik kon dat zogezegd niet en toen heeft hij me buiten aan stuurboord getoond hoe het moest. Daarna ik. Maar ik schudde niet hard genoeg (nee, natuurlijk niet!) en 't was niet naar zijn goesting zodat hij dat jobke zelf verder afgewerkt heeft. Ik bleef binnen in de alleyway staan kijken of hij het wel goed deed en hard genoeg schudde. Ineens zag hij mij staan en zijn frank viel dat híj vol stof hing. Ik lachte nogal hard denk ik, want ik kreeg die zak bijna naar mijn hoofd. Met dat soort dingen brengen wij op zee onze tijd door. In haven is teveel werk, dan hebben we geen tijd om mekaar den duvel aan te doen.
Maar aangezien ik hier de braafste aan boord ben heb ik een mooie kunstkalender gekregen van hem. Een relatiegeschenk van Distrigaz voor de Algerijnen in Arzew, maar die kennen toch niks van het werk van Ter Borch. https://nl.wikipedia.org/wiki/Gerard_ter_Borch_(II) , Afbeeldingen van ter borch schilder , Weten die Algerijnen veel, die hebben veel liever kalenders van Lui of Playboy. En daardoor heeft bibi een kalender van Ter Borch! 'k Zal hem meegeven met WSN.
Zo 1 kalender kost 500fr. Dus ge weet het, als ge uw gasrekening krijgt, de relatiegeschenken van Distrigas staan daar ook in verwerkt hè.
± 20h20
Mijn horloge heeft het laten afweten en deze keer is het definitief, vrees ik. Hoe lang lopen quartz-batterijen eigenlijk? En er zal wel zeepsop in geraakt zijn ook. Al goed dat ze ons hier wekken met de parlofoon.
Ik heb me vastgekneld op de seat, tussen kussens en de rugleuningen van de zetels. Van slapen zal niet veel in huis komen vannacht. Soms gaan we tot 25° uit de loodlijn, dat is voor mij een record.
In 2000 hebben LM en ik 26° meegemaakt, maar dat verhaal is voor later.
Lang leve de Golf van Biskaye. James Last is hier nog nooit geweest, want dan had hij er zo geen kabbelend muziekje over geschreven. De airco heb ik volledig opengedraaid of ik wordt zeeziek en tegen de kou heb ik mij in een deken gerold gelijk een indiaan. Als schrijfplank dient de verpakking van Ter Borsch. Patrijspoorten mogen we hier niet openzetten. Help, ik wil lucht! En 't is geen weer om een beetje buiten te gaan zitten. 't Is trouwens al stikdonker ook. Gelukkig dat dit schip af en toe eens rolt hé, anders had ik niks om over te zagen. Dit is een PPG. Wat een PPG is vraagt ge best aan Laura, zij weet er alles van.
PPG is de Permanent Positieve Gedachte. Wij vonden de houding van de positivo’s toen al lachwekkend, want alles positief bekijken, écht álles? Dat is niet realistisch, dus niet vol te houden. Laura was heel sterk in verzinnen van situaties waarin de PPG absurd, of zelfs gevaarlijk wordt.
Zaterdag heb ik samen met WSN 2 dozijn oesters soldaat gemaakt. Hij moest van zijn 2de dozijn maar de helft hebben. De andere zes waren voor mij. Decadent hé. Nu kan ik er weer voor een tijdje tegen. Ze zijn hier lekker en goedkoop (30FF/12) en vermits we maar 1 keer in de maand aan de wal kunnen mocht het feest zijn. 1FF was toen 7BF
1984-01-25 – 10h50
We zijn in Arzew. Deze brief moet sebiet mee met de mannen van Distrigas. We hebben sinds Montoir twee passagiers aan boord. - Mr VH, de havencommandant van Zeebrugge. - Mr DP, ex-zeemacht, brandbeveiliging.
Neig zenne, en die mannen mogen niks tekort komen hé. Die zitten hier wijn en cognac te zuipen op kosten van de Belgische belastingbetaler want ze zijn officieel op 'studiereis'. Wat ze niet weten, (maar wij, 't personeel wel) is dat de rederij hun barrekening zal doorrekenen aan Distrigas. Hou ulle gastrekening in 't oog hé mensen.
Vanavond komt DP hier ne pot pakken. Hij heeft mij zo'n beetje geforceerd hem uit te nodigen. De matrozen zijn al verwittigd, 't zal hier vanavond de zoete inval zijn. Wat denkt die pompier anders. Ik wil hem wel vereren met mijn gezelschap maar er moet zuip zijn voor mijn broerkes, mijn bodyguards, mijn kameraden. Hèhè.
