1998-06-27 ~ op anker, Abidjan, Ivoorkust 

Gisterenavond zijn twee vervangers toegekomen, van wie één Belg en die brave jongen had post voor ons bij. En ook kranten en weekbladen.
Wat-zien-ik : solden bij Ikea. En wat staat daar op het reclameblaadje : het buffetkastje van onze dromen. (op foto toch)
Zoudezenuni ...zoudezenu-echtni! Solden houden terwijl wij op zee zitten!

           In het echt lijkt het waarschijnlijk gewoon op wat het is: spiksplinternieuw en van Ikea.
           Maar omdat we het niet van dichtbij kunnen gaan bekijken krijgt dit buffetje plots glans en glorie.

De volgende aflossing is voor binnen enkele weken, dan zijn we weer in de States. Gedurende anderhalve dag deed hier het gerucht de ronde
dat we naar Brasil zouden gaan. Wie die kwakkel verspreid heeft weet ik niet, maar het gaat gelukkig niet door. Veels te warm in Brasil.
We zien aan stuurboord een strook land, donkergroen en waarschijnlijk vol giftige slangen en spinnen,
met ervoor een streep wit-geel strand, waarschijnlijk vol stonefish en ander dodelijk venijn en
dan hier een water van een mooi Atlantisch blauw, maar vol kwallen.

Bewoonde gedeeltes zijn niet te zien. Abidjan is ook nergens te zien. We liggen niet ver van de stad zeggen de stuurlieden, maar
we kunnen er niet naar toe. Waarom weet ik al niet meer. Geen bootje beschikbaar of te duur, of geen toestemming van de wal ...
in elk geval, de goesting is toch over.

Gisterennamiddag kwamen er twee prauwen langszij met fruit : bananen, ananas en mango's. Zeven mango's voor 5 USD. Zo van die kalibers
die ge met twee handen moet vasthouden. Sappig en heel geurig. Recht van de boom.
De mannen van de prauwen hadden al wat blauwe plastic bidons in hun prauwen liggen. Ze gaven ons te verstaan dat we ál het fruit konden krijgen
als we maar meer lege bidons gaven. Maar we hadden er geen meer. Toch geen lege.

De achterste man roeit zijn ziel uit zijn lijf om tegen de stroming in de prauw bij de scheepswand te houden en de voorste man onderhandelt met ons.
Wij staan een zeven of acht meter hoger, hij moet dus luid roepen en veel gebaren maken want wij horen bijna niks door het lawaai van de
ventilatiekokers van het machien. Van op die dansende prauw met de voorste man de emmer zien te vangen en het fruit er in laden.
Wij (Vlado en ik) halen de emmer weer naar boven en draaien gepast geld in een vod en dat gaat met de emmer weer naar beneden.
De voorste man haalt het geld uit de vod, kijkt het na en geeft het door aan de roeier. Hij laadt de emmer in met het gevraagde, de vod houdt hij en
we halen de emmer weer op. Zo enkele keren na mekaar. En telkens houdt hij die vod.
Is het hier zo erg gesteld dat ze zelfs een werk-vod vol verf en smeer nog kunnen gebruiken?

Tussen twee bestellingen houdt de voorste man de emmer omklemd met zijn twee armen. Die emmer lossen en kwijtspelen is
een stuk broodwinning verliezen. Vlado geeft wat meer lijn, of die man valt uit zijn prauw. Ondertussen moet de man ook
de concurrentie in de andere prauw weg blaffen, en hopen dat zijn roeier de handigste en de sterkste is om toch maar die paar dollars en plastic bidons
in de wacht te slepen. Verder moet hij om de paar minuten hozen want de prauw krijgt overslaand water binnen natuurlijk. Als hij dat uit het oog verliest
zinken ze met fruit en geld en bidons. En met de prauw, die een stuk werkkapitaal is. En tijdens hozen moet hij dan de emmer zien vast te houden.
Tot zover de romantiek van de  achterpiek. 'k Heb er een paar foto's aan besteed.

         Er is een periode geweest dat de slogan 'Africa is Beautiful' in zwang was. De buren van mijn ouders, een jong koppel dat op safari geweest was,
         was het daar helemaal en dweperig mee eens. En ik werd ongeveer ziek van ellende dat twee gestudeerde mensen niet verder keken dan de façade
         van een safaripark met vakantieverblijven. Achter die façade, achter dat decor, in de coulissen en daar waar de realiteit leeft, is Afrika heel hard.
         Africa is maar beautiful voor wie niet verder kijkt dan het nuffig neusje lang is.

'k Had zes filmrolletjes bij voor een contract van zes maanden. Dat vond ik zeer redelijk en realistisch van mezelf en absoluut niet overdreven.
We zijn twee maanden en half weg en het zesde filmke is al op. Gelukkig hadden we het zien aankomen en heb ik in Philadelphia vier rolletjes gekocht.

Vannacht alarm. De grote rode brulbel. Dat moet brand betekenen. LM schiet een overall aan en verdwijnt naar zijn post. Ik naar de mijne.
Er was al iets onduidelijks gezegd door de intercom, enkel het woord 'report' hadden we verstaan. In de cabines hangen geen luidsprekers van
de general call, enkel in de alleyways. Stel u dat voor! En 's nachts zijn de cabinedeuren -zware branddeuren- dicht en verstaan we niks.
Dit schip is mogelijk nog goedkoper gebouwd dan het vorige.
Met gesloten deuren verstaan we niet wat we zouden moéten horen qua instructies. En toch staat 'Safety First' over het ganse schip geafficheerd.
Wat maakten wij van dat woord 'report' : this was a false alarm report.
We gaan elk toch maar naar onze post. Wat bleek : piraten-alarm. Het gesproken bericht dat na de bel kwam was 'pirates reported'.
Die nacht was er dubbele wacht op de brug, dwz op elke wing een matroos op uitkijk én daarbij nog eens twee matrozen vooraan aan deck,
via walkie-talkies in verbinding met de stuurman van wacht op de brug en allebei gewapend met elk een ijzeren bar.
Bij de volgende bestelling moeten baseball knuppels besteld worden, zou capt PP-LM gezegd hebben.
Op de begroting van de Welfare zeker? Als sportmateriaal. Gelijk de pingpongpaletjes.

De piraten waren langs de ankerketting naar boven gekropen én door de koker van de ketting. Dat is levensgevaarlijk. Als die schakels nog maar
efkes verschuiven met de beweging van het schip is men een hand of en voet kwijt. Ene was langs het panamagat aan boord geraakt (hoe?)

          Het panamagat is de grote ovalen opening in de reling aan de voorpiek voor 't geval het schip door het Panamakanaal moet,
          langs die opening worden de trossen aan de wal gegeven wanneer een schip daar, voortgetrokken door treintjes, door de sluizen gaat.

Aan de voorpiek is een locker met scheepsmateriaal. Daar hadden ze het op gemunt. Piraten, nu ja, het zijn gewoon arme bange pikkedieven die
proberen hun brood te verdienen met scheepsmateriaal en zich geeneens tot aan de bewoning zouden gewaagd hebben, want dan moeten ze
200m felverlicht deck over. Dat halen ze niet ongezien. Als ze het op de captains's cash money of op de persoonlijke bezittingen van de bemanning
gemunt hebben, dan komen ze langszij, dicht bij het kasteel en niet langs de voorpiek.
Waarschijnlijk hebben we niks meer te verwachten, want dat wordt doorverteld onder pikkediefpiraten :
dat hier aan boord niet alleen wacht gelopen wordt op de brug maar ook aan deck en dat de matrozen van wacht wákker zijn tijdens hun wacht.
Maar evengoed gaan alle deuren 's nachts op slot. Better safe than sorry.
En evengoed geen goesting meer om aan de wal te gaan. Waarschijnlijk weer veel gebedel of verdoken gebedel en gesjacher.
Jammer, want in mijn beginjaren bij de koopvaardij heb ik van de anciens legendarische verhalen gehoord over Abidjan.

Capt PP-LM zou de slopchest -dranklocker- eens mogen opendoen. We zitten hier zo droog als iets. Water genoeg, nog een 60L, maar ik bedoel iets
lekkers, iets om te trakteren. Gerstenat bvb, iets met hop, dus met lupuline. 

Vandaag verjaart de elektrieker. 'k Had een kaart gemaakt in PowerPoint en ik heb twaalf keer de toer van het kasteel gedaan eer ik iedereen
gezien had om ze die kaart te laten tekenen. 'k Hield de kaart op een klembord tegen mijn lijf, voor 't geval ik de elektrieker zou tegenkomen want
hij mocht die kaart niet te vroeg te zien krijgen. Voor de zevende keer kom ik Bruno (2^de stuur) tegen, in de staircase deze keer.
"Loopt gij nu nog altijd rond met die petitie?" vroeg hij. Ja dacht ik, een petitie aan capt PP-LM om de slopchest eens open te stellen.
Op de achterkant van de kaart staat een kopie van de luchtfoto van dit schip. (In april gekregen van capt PM.)
De Filipijnen vonden dat nu een fantastisch hebbeding en of ik er zo nog kon maken, maar dan liefst een beetje groter.
Oké, tegen 15h (dan hebben ze coffeetime) zorg ik voor kopieën op 122%, dat kon netjes op een A4. Ik maak elf kopieën, want ze zijn met elf.
Om 15h bleek het origineel formaat hen persies toch beter te bevallen. Chetver. Goed, nog eens 11 exemplaren gemaakt op het origineel formaat.

Vermist er 's nachts nu extra-dubbele wachten gelopen worden sliepen een aantal matrozen.
Hun exemplaren van de foto legde de ch.kok op hun plaats aan tafel klaar.
Oei, zei ik, die kopieën zijn eigenlijk top-secret hoor. Stel u voor dat de capt dat ziet dat ik spelerij pleeg met dure inkt en duur papier van het schip.
De ch.kok kijkt eens naar de deur van de mess, daar staat niet zo direct een captain in het deurgat, en hij schudt geruststellend het hoofd.
Hij zou er op letten, zei hij en verdween naar de keuken. Ondertussen lagen daar X aantal kopieën in volle zicht. 

Filipijnen redeneren anders dan wij hoor. Als er een kopieerapparaat aan boord staat dan dient dat om te gebruiken, en 2 x 11 kopieën voor
privégebruik is ook gebruik. ('k Zal er aan denken. We zullen het Welfare noemen, vermits niemand aan de wal kan om postkaarten te kopen en
er toch iéts naar de Filipijnen moet verstuurd worden. Fotokopieën zijn nog altijd vredelievender dan baseballknuppels om piraatjes mee dood te slaan.)
Dezelfde redenering volgen ze als het over wasmachines gaat. Een wasmachine staat daar om te gebruiken, zelfs als er maar één stuk was in gaat
want dat is ook gebruik. Maar goed, over hun was-gewoonten en poederverbruik heb ik al eens een blad volgetikt. En het is op elk schip met
Filipijnse zeemannen zo.

Om 16h45 stond Bruno hier aan de deur. Of het waar was dat ik een luchtfoto van het schip had en of hij daar een kopietje mocht van hebben. Lap!
Daar ging mijn top-secret. Misschien kan ik een handeltje in fotokopieën beginnen. Aan piratenprijzen.
De nieuwe 2^de stuurman was er vandaag ook tijdens het avonduurtje. Hij heet Frederique. Of zijn naam afgekort wordt weten we nog niet.
Frederique vervangt Bruno.
Phika vervangt Pévala en wordt dus choff, dat was zo voorzien van in het begin.
De vervanger van Phika is een Kroaat, Vilko. 'k Ben hem al eens tegen gekomen in de staircase.
En in de States komt een nieuwe aspirant-stuurman.
Toho blijft dus 3^de stuur, zij het met een 'vergunning' wat dat ook moge betekenen en
met de gage van 3^de én zijn vaardagen tellen mee als vaartijd voor 3^de. Dat is dan toch al dat!

De vorige brief gaat mee naar België met Pévala. Deze brief zullen we van hieruit versturen. Op hoop van zege.

Vanavond zei Phika aan tafel dat het plezier deed om met beschaafde mensen aan tafel te zitten. Wat hij daarmee bedoelde weten we niet.
Mogelijk viseerde hij Vlado, maar die heeft dat gelukkig niet verstaan. -Vlado's tafelmanieren waren een beetje, euh ... nogal morsig.
Vlado spreekt Kroatisch en Phika spreekt  Canadees Frans met een uitgesproken accent. Zelfs de Franstaligen aan boord verstaan hem niet altijd. 
Zijn Engels is beter verstaanbaar. Wat hij er ook mee bedoeld moge hebben, ik zei hem van het beschaafd gezelschap te genieten,
want morgenavond verhuist hij van tafel, dan eet hij aan de kapteinstafel als choff. (Vanaf morgen is hij in charge als chief officer.)

Ziezo, dat was het voor deze keer. Tot schrijves.

07-06-2020 om 10:04 geschreven door maart

1998-06-23 ~ aan de boei, Forcados, Nigeria 

Dag Elk & Ieder,

Hoe eindigde de vorige brief weer? 'Gedaan met het gefoeter op de computer'? Wel, er is weeral iets. Met de Compaq deze keer. Maar 'k ga er
niet over beginnen. Te weinig ROM voor Windows '95 en nu zitten we ermee. Het programma kon er op, maar dat is ten koste van de snelheid.
Denkt ge dat een van de geniën mij daarvoor gewaarschuwd heeft? Neen.
Heb ik daar zelf aan gedacht? Neen. Is het nog ongedaan te maken? Neen. Zijn we nu blij? Neen.
'k Heb ongeveer 3hrs nodig gehad om de 6 blz's in 5 exemplaren te printen.
Daar hebben wij alreeds het volgende op gevonden : één exemplaar printen, en de vier andere gaan in het kopieerapparaat van het schip. Ziezo.
Dat duurt dan geen drie volle uren. Hopelijk.
En op de Toshiba ontbreekt nu het Help Programma voor MS-Words. Maar over dat alles zou ga ik dus niet beginnen.

We liggen nog een deel te laden en dan gaan we lossen in Abidjan, Ivoorkust. Voor het ogenblik zweeft er vlak onder het wateroppervlak
een kwallenveld langs het schip. Bakboord, stuurboord, achteraan: overal kwallen. 'k Dacht eerst dat er ergens een lading plasticrommel
overboord geraakt was, maar de rommel bewoog te gracieus. 'k Ben eens gaan kijken op het maindeck en ik heb twee foto's gemaakt van kwallen
die kwamen bovendrijven, maar van de grote massa zal niet veel te zien zijn op de foto. Er was teveel lichtweerkaatsing op het water (14h LT).

Vorige donderdag hebben we enkele uren stil gelegen in volle zee. De exhaust boiler van de main engine -aandrijving-, moest gekuist worden.
Exhaust boiler = uitlaatgasketel, die zet de uitlaatgassen om in warmte voor hergebruik.
Deze cheng legt daar vlotjes het machien voor stil. Zo doet die dat. Andere chiefs laten dat doen wanneer het machien stil ligt, tegen de kaai bvb.
LM heeft persies ook liever tegen de kaai dan op zee, dan is de exhaust boiler afgekoeld. Nu was hij nog warm. Maar blijkbaar gaat warm ook. 

Voorts kwam het voor choff Pévala goed van pas dat we efkes stil lagen.
Hij had een paar dagen tevoren een bizarre overflow gehad en de crude oil -ruwe aardolie- was langszij in zee gekwakt. Aan bakboord.
Op de scheepswand waren daar flink wat sporen van te merken, van aan de manifold tot voorbij de lifeboats. Afwassen en overschilderen.
Eerst een stelling overboord laten zakken, die zal dienen als voetsteun. (?)
Dan twee man, één voor één laten zakken in een bootsmanstoel (een houten zit aan touwwerk).
En ze droegen elk een veiligheidsharnas natuurlijk en elk touw werd van op het maindeck continu bemand.

Ter hoogte van de lifeboats wijkt de scheepswand, neemt een kromming, glooit meer naar binnen toe. Daar hing de stelling dan niet meer
tegen de scheepswand. Nog meer touwwerk erbij en dichterbij trekken maar. De stelling, niet het schip.
De bootsman genoot. Eindelijk nog eens echt zeemanswerk.
Door het wiegen van het schip kwam gans de constructie bij elke slag ongeveer 4m vrij van de scheepszij te hangen. De emmers met verf ook.
Maar geen enkele verfrol heeft zo'n lange steel. Heel de operatie heeft dus wat geduurd. Stelling met de twee emmers verf was te zien wanneer
het schip naar bakboord helde en verdween onder de scheepswand wanneer we naar stuurboord gingen. Zo om de tien tellen.

Vermits we in ballast vaarden (zonder lading wil dat zeggen) lag het schip hoger op het water en was er meer op te kuisen dan wanneer we
met lading zouden gevaren hebben, want nu was het rood gedeelte ook besmeurd. -rood = het gedeelte dat bij lading onder de waterlijn ligt
Pévala vertelde dat zijn mannen tot aan hun oksels in het water gehangen hebben om de scheepszij 'proper' te krijgen. (Haaien? Waar haaien?)
Die episode heb ik niet meer gezien, 'k was al weer binnen. Van op de wing heb ik nog wel enkele foto's genomen.
Op het maindeck zou ik toch maar in de weg gelopen hebben tussen al dat touwwerk. Van daarboven leek het nog gevaarlijker dan 
van op ons eigen deck. 'k Kreeg hoogtevrees in die twee matrozen hun plaats.

's Avonds vertelde Pévala dat de matrozen 'dolletjes' waren in de mess. Hij had om hen te bedanken een bak bier laten koud zetten,
naar Goed Oud Vlaamsch Scheepsgebruik. Openlijke appreciatie van de baas doet de dag zelf meer deugd dan de gevarenpremie.
Ze moet er zijn, de premie, maar het schouderklopje (de bak bier) doet efkes deugd. -decompressie, het was een spannende dag geweest
Pévala begrijpt wat het is, chief zijn.
En dat er die dag geen ongelukken gebeurd zijn is te danken aan het zeemanschap, het vakmanschap van alle betrokkenen.
Stráffe gasten hier aan boord. 

Twee verfrollen zijn in het water gevallen, maar dat is een kleine prijs, dat is een dankoffer aan Neptunus omdat hij zijn bodyguards (haaien)
heeft weg gehouden van de twee mannen in het water.

           Achteraf bekeken denk ik nu dat cheng Vander het machien niet stilgelegd heeft om de exhaust boiler te laten kuisen maar eerder
           omdat de opkuis aan de scheepswand dwingend en dringend was. Op pollutie staan zware boetes. Die sporen moesten weg gepoetst 
           en overgeschilderd worden vóór aankomst in de volgende haven. En daarom moest het schip stil gelegd worden. Maar een blunder
           met crude oil en pollutie kan men niet in het logboek schrijven, dus moest de exhaust boiler dan maar zogezegd gekuist worden.
           Dit scenario lijkt mij vandaag waarschijnlijker. En LM denkt hetzelfde. Schuif dat stilliggen maar weer af op het machien ...!

Vrijdag hadden we veiligheidsoefening. Na de oefening en de video, iets na 16h, kom ik Renato (matroos) tegen in de staircase.
Hij zou mijn haar knippen, rond 19h. Hij had zijn knipschaar al bij en vroeg of hij het nú kon doen.
Ja natuurlijk, zei ik, en we installeerden ons in de alleyway op ons verdiep. In de alleyway ligt linoleum, en dat stofzuigt gemakkelijker. Vandaar.
- Hoe wilt ge het hebben, vroeg hij.
- Kort, zei ik.
- Écht kort?
- Jaja, écht kort.
Hij begint aan de linker zijkant en ik zit zo wat te denken : als hij nu al gedaan heeft met werken, is dat omdat hij vannacht van wacht is en
daarméé trok hij zo'n raar gezicht gisteren, toen ik 19h voorstelde. Dan moet hij een uurtje gezelligheid bij de hoop missen en dat is een Heilig Uurtje.
Of misschien gaat hij om 19h al slapen? Waarom zei hij dat 19h hem niet schikt. Zijn Europeanen nu nog altijd menseneters in hun ogen?

Choff Pévala komt boven, ziet ons in de alleyway en fluit eens bewonderend, hij komt er efkes bij staan.
- 't Zal mooi kort worden, zei ik.
- Waarom zweet ge zo, Renato? vroeg Pévala.
Zweten? dacht ik, het is hier toch hier toch goed fris? 'k Kon Renato zijn gezicht niet zien, enkel zijn T-shirt. Iets later zag ik
dat de buik van zijn T-shirt grote zweetvlekken vertoonde. Op die twee minuutjes tijd. Misschien omdat Pévala op zijn handen stond te zien?
Hij was nerveus, antwoordde hij. Bon, ik heb die brave jongen een pint aangeboden (twee keer, geen reactie) en hem gerustgesteld dat er niks was
om nerveus over te zijn want haar groeit gewoon terug.

Choff Pévala zegt dat hij die pint mag/kan/moet aannemen. 
Wat is hier toch aan de gang, dacht ik. Durft die gast geen pint aanpakken waar de choff bij staat? Waarom wacht hij eerst de toestemming af?
Is dat hier een strafkolonie of wat? Pévala is toch geen bullebak ... Of wel?
LM en Cheng Vander waren in de cabine aan het computeren en LM brengt dat pintje want ik hing vol haarknipsel en bleef braaf op de stoel zitten.
Pévala gaat naar zijn cabine. Renato giechelt eens.
- Wat is er?
- You will look like a man.
'k Voel eens aan mijn linker zijkant : gemillimeterd. Dit was dus wat hij bedoelde met real short: crewcut, G-I Joe, mannenkort.
En ik bedoelde vrouwenkort, 2 à 3 cm. Redden wat er te redden valt: rechterkant en achterkant mogen even kort en bovenop,
het dakje zogezegd, wordt 3 cm. Een beetje zoals Dana Winner, maar dan in een zéér vrije interpretatie. Zo zie ik er nu uit, wat kapsel betreft.
Lekker fris, dat is het enige wat er over te zeggen valt. De eerste dagen was het zelfs koud in de nek en aan de oren.
De airconditioning doet het namelijk vele beter, onder het bewind van cheng Vander.

Airco is allemaal een kwestie van afstellen en freon. LM heeft de airco nu onder zijn bevoegdheid gekregen. Bij cheng LdG kon dat niet omdat
volgens hem niemand, maar dan ook niemand hier aan boord iets van airconditioning kende. Behalve hijzelf. Voor de rest : allemaal snotneuzen!
En weet ge waarom hij zo redeneerde? Freon kost geld, 1000fr per liter. Dus 10L freon toevoegen in het systeem (freon bijsteken, zegt men)
kost 10.000fr. Dat vind ik geen geld, in een huishouding van 20 à 25 mensen, als het dient om hitteberoertes te voorkomen bij mensen die
fysieke arbeid leveren en effectief last hebben van allerlei verschijnselen die te maken hebben met warmte en hitte.

Die avond in de bar was het lekker fris, vanwege de freon en het kort kapsel. We staan zo wat te leuteren over het laatste nieuws:
over korte kapsels in het algemeen, over de mogelijke interpretaties van het woord 'kort' en over Renato & zijn knipkunde in het biezonder.
'k Zeg tegen Pévala : "Als Renato wacht loopt, waarom zei hij dan gisteren niet dat 19h hem niet schikt? Wij zijn toch geen ..."
Hij onderbrak mij hoofdschuddend en zette zijn pint neer. "Renato loopt geen wacht, Renato is dagman."
Algemene stilte.
Dagmannen werken tot 17h15. Die gaan om 16h geen haar knippen bij medammekes om.
Pévala haalde zijn schouders op. "Hij zal waarschijnlijk iets geregeld hebben met de bootsman."
Geregeld? Gewoon gespijbeld ja!
Jamaar, wacht eens efkes, die heeft dus gespijbeld om mijn haar te komen knippen?  Verdomme.
Het was toch niet mijn bedoeling iemand van zijn werk te houden om mijn haar geknipt te hebben? Wat is me dat nu weer!

Nog liever overdag spijbelen dan 's avonds weg te moeten van bij 'den hoop'. Dat is ondenkbaar want 's avonds zijn ze een klad parkieten.
En de oplossing die Renato daarvoor gevonden heeft is overdag een uur van de werktijd afknijpen. Voorwaar zeer adequaat.
En als Pévala daar nu een nota over schrijft? Want Renato was niet aan deck hè, ha nee, hij stond bij ons op 't verdiep. Haar te knippen.
En dan nog spijbelen op 't verdiep van de baas. Hoe idioot is dat.
Persies of een choff komt eens niet op 't verdiep waar zijn cabine is, waar zijn bureau staat en waar al zijn paperassen liggen.
Persies of een choff moet niet dagelijks bij de capt of bij de cheng zijn om vanalles en nog wat te bespreken. Stomme Renato.

Vandaar dat plots en overdadig zweten. Niet omdat Pévala op zijn handen stond te kijken maar omdat hij hem betrapt heeft.
En Pévala kon hem moeilijk weer naar deck sturen en mij met een half geknipt hoofd laten zitten.
HEY, nu schiet mij iets te binnen : terwijl Pévala naar zijn cabine stapte grapte Renato "The rest later?" Luid genoeg
opdat Pévala het zou horen en omdat hij het moést horen. (En recht in mijn oor).
Waarschijnlijk voelde Renato zelf wel dat hij beter weer naar deck gegaan was, maar hoe moest het dan met mijn half kapsel?

Had ik het geweten, ik had wel voorgesteld voor die enkele uren een sjaal rond mijn hoofd te draaien.
Wat zeg ik nu?
Had ik het geweten dan waren we er nooit tijdens zijn werkuren aan begonnen. No way. Aan dat soort dingen doe ik niet mee.
Dus een mens moet potverdekke nog uitkijken dat ze met volgroeide soortgenoten niet in kinderachtigheden verzeild geraakt.
Ze zijn volgroeid maar ze zijn niet volwassen. Dan moet ik bij elk contact nadenken voor twee? Vermoeiend is dat.

06-06-2020 om 06:27 geschreven door maart

1998-06-11 ~ op zee

Opzij, ik kom zojuist van de brug, laat me efkes zitten. Ze zijn daar met vier een nieuwe computer aan het installeren in de kaartenkamer.
(dat is het achterste gedeelte van de brug) Iets met een soort e-mail naar de Franse rederij. Phika bedient het klavier en achter hem staan
cheng Vander, capt PP-LM en choff Pévala de werkzaamheden te volgen. Phika drukt een toets in en plots klinkt een scherp geluid,
een soort gekrijs, iets schril als een boormachine. 'k Hou me gereed om weg te springen want die computer ging ontploffen volgens mij.
De heren blijven zó onverstoorbaar naar het scherm staan kijken dat ik me afvraag of ik de enige ben die dat geluid gehoord heeft.
Phika drukt nog een toets in en een seconde later begint het gehuil opnieuw. Weer niemand die reageert.
Maar dat geluid is toch niet normaal? wou ik vragen. Op dat ogenblik staat iemand recht in het voorste deel van de brug (het wielhuis).
Het was de bootsman die daar iets kwam klussen. Hij had een boor in zijn handen. Amai-amai, is me dat lachen. Verder alles onder controle.

En de faxlijn was bezet, wegens de installatie van de nieuwe computer. 'k Moest vanavond eens terug komen.

1998-06-12 ~ op zee

Om 17h stesselde ik nog eens naar de brug. 'k Had de stemmen van capt PP-LM en cheng Vander gehoord in de alleyway. 
De werkzaamheden aan de nieuwe computer zouden al wel voltooid zijn zeker? Het was tijdens de wacht van Phika. Hij krijgt de fax niet verzonden.
Er rinkelt vanalles in Limburg, zoals een gewone telefoonlijn, maar het kriepgeluid van het faxtoestel krijgen we niet te horen.
Is dit wel een faxlijn? Adresboekje erbij gehaald, ja dit is het juiste nummer, het faxnummer.
Misschien is het toestel bezet, zegt Phika. Zal ik binnen een kwartiertje nog eens proberen? Oké, goed.
En half uurtje later was er telefoon in de cabine. Het was Pévala. Hij lost Phika efkes af zodat die kan gaan eten.
Of het wel een faxnummer was? Hij had het 15x later rinkelen en volgens hem was het een foonlijn. Geen kriepgeluid, dus geen faxtoestel.
Toen zijn wij (LM en ik) beginnen nadenken. LM zat al en ik ben naast hem gaan zitten, om de koppen bij mekaar te kunnen steken:
Als het rinkelt, is het een bestaande lijn. Ja? Ja.
Een bestaande lijn op hun thuisadres of op het nieuw kantooradres?
Ofwel is het faxtoestel bij Laura en D thuis kapot óf binnen voor onderhoud óf verhuisd naar het nieuw kantooradres.
Om een of andere reden heeft die lijn geen faxtoestel meer.

We bellen naar Laura om te vragen war en hoe. Op het foonnummer natuurlijk, want met het faxnummer blijven we toch maar sukkelen.
Toen D aan de foon zei dat aan het thuisnummer geen faxtoestel meer verbonden was, was het probleem opgelost en ik was blij dat we
die mogelijkheid niet over het hoofd gezien hadden.
D geeft me het faxnummer van het kantooradres en twee minuten later was het boeltje verzonden en stond ik weer in de cabine
om het hele verhaal te doen.
- En is hij nu naar kantoor? vroeg LM
- D? Nee, D is thuis op dit uur hè.
- De fax, is de fax naar kantoor?
- Ja, de fax is naar kantoor. Die vinden ze morgen wel.
Einde verhaal.

1998-06-21 ~ aan de boei, Kwa Ibo, Nigeria

Twaalf dagen niet geschreven. Hoe ga ik dat goed maken?
Tijdens de oefening, twee vrijdagen geleden, vertelde Ava, de vrouw van cheng Vander dat ze in het terugkomen van het winkelen in
Philadelphia (vr-05/06) een auto-ongeluk gezien hadden. Een wagen was in de drassige moeraskant van de rivier terecht gekomen en was
in de modder aan het wegzinken. De taxi is gestopt, ze hebben de vijf mensen (Latino's) er uit gekregen, ook de onderste. Er waren nog andere
wagens gestopt en de hulpdiensten waren al gebeld. Lang leve de GSM, want vind maar eens een telefoon in havengebied.
Daarmee deden ze zo eigenaardig die vrijdagavond. Ze waren nog over hun toeren van hetgeen ze gezien en meegemaakt hadden.
Hoe die wagen van de weg geraakt is wist ze niet. Er was daar geen scherpe bocht en ook geen andere wagen te zien.

Wat is er de voorbije week zo allemaal gebeurd : niet veel.
Wat hebben we de voorbije week zo al gedaan : inventarissen.
Begin deze week liet choff Pévala horen dat hij het nogal voelt dat ze met een man minder zijn, vermits Nenad weg is en Toho nu wacht loopt
dus niet meer overal inzetbaar is. Een hoop jobkes komen nu op zijn schouders terecht terwijl hij al een vol agenda heeft.
Inventarissen maken, dat is zo een van die jobkes. Dat was maar een woord hè. 'k Had omzeggens mijn overall al aan.
En ik mocht mee helpen.
Maandag deden we de droge voeding met ons twee, dinsdag de groentenfrigo én diepvriesgroenten met z'n drieën (Phika was er bij).
Woensdag hebben Pévala en de ch.kok de vleesdiepvriezer gedaan en ik ondertussen de vis.
Donderdag was er de veiligheidskledij te doen, dat kon ik alleen wel.
Vrijdag het onderhoudsmateriaal (de zeeplocker is het Scheeps-Vlaams). Daar moest ik zaterdag opnieuw naartoe want er zijn zoveel
borstelsoorten volgens de IMPA-cataloog en die moeten allemaal onder de juiste naam en het juiste nummer opgeschreven worden.
Daar had ik me lichtelijk aan mispakt. 'Piassava' is de naam van het materiaal van de borstelharen en 'Vikan' is de naam van het model.
En ze hebben er zonder en met steel. En telkens zijn dat andere nummers. Heel plezant, dat gepuzzel, maar nu ben ik wel blij dat het gedaan is.
Tot binnen drie maanden, want de Franse rederij wil om de drie maanden een inventaris. Niet om de zes, zoals ooit de Antwerpse branche.

In het machine-departement hebben ze daar zo geen last van, zei LM. Jammer.
Ik had zo halvelings gehoopt dat ik moerkes en boutekes mocht gaan tellen, maar 't is noppes.

RVI (Radio Vlaanderen Internationaal) komt er goed door. En we ontvangen RFI op FM, gek hè. RFI = Radio France Internationale. We hebben al twee
nieuwsuitzendingen gehad. In Brest was een zee-ceremonie aan de gang voor Eric Tabarly, die vorige week verdwenen is op zee. Hij kwam nogal eens
praten in het programma Thalassa (FR3?) en zijn zeilprestaties zijn wereldberoemd. Er werden zeilers geïnterviewd, ze noemden zich 'verweesd'.

          Wikipedia : Tijdens de nacht van 12 op 13 juni 1998 werd hij op de Ierse Zee, tijdens een tocht naar Schotland aan boord van de originele,
          honderd jaar oude Pen Duick, overboord geslagen door een rondhout. Zijn lichaam werd op 20 juli gevonden door het visserschip An Yvidig.
          De autopsie toonde aan dat hij verdronken was en geen lichamelijke letsels vertoonde.
          Hij werd postuum benoemd tot commandeur in het Légion d'honneur.

          Éric Tabarly ging er prat op dat hij zich nooit aanlijnde met een veiligheidslijn, omdat dit hem in zijn bewegingen hinderde
          en omdat hij dat onnodig vond voor een kundig zeiler. Hij zei daarover: Celui qui tombe dans l'eau, n'a pas de place sur un bâteau.
          Wie in het water valt, is niet op zijn plaats op een boot. -en voor iemand met zoveel eigendunk ookni, dat heeft hij die nacht zelf bewezen
          https://nl.wikipedia.org/wiki/%C3%89ric_Tabarly 

Verder nogal wat gedoe rond spookticketten. De rest heb ik niet begrepen, ze praten te rap.
Er zou een pak voetbalticketten verdwenen zijn en dat is een groot schandaal aan het worden.

LM slaapt tot 17h. Dan begint de laad-operatie en LM moet de ballastpompen starten. Want naarmate er lading in komt moet er ballast uit hè,
of er gebeuren rare dingen. Dan zou het schip onder onze voeten wegzinken. En wij erbij.

Het uitzicht is bedroevend : boortorens en nog eens boortorens, in de verre verte. 'k Heb er een paar foto's aan gewaagd. Om de boortorens te zien
zullen we een vergrootglas nodig hebben. Aan de horizon is een streep land te zien. Die streep is Nigeria, mijlen ver weg.
Morgenvroeg zouden we al geladen zijn, als alles goed gaat.

Vorige donderdag heeft Toho minder goed nieuws ontvangen. Zijn vervanging gaat niet door. Hij wordt niet vervangen in Abidjan (Ivoorkust).
En dat is nog niet alles. Daar komt bij dat zijn promotie als 3^de stuur niet kan officieel gemaakt worden omdat hij persoonlijk zijn handtekening
moet komen zetten en per fax is zijn handtekening niet geldig.(Waar hebben we dat nog gehoord...)
Mij maken ze niet wijs dat er geen noodprocedure bestaat voor plotse noodgedwongen promoties. Toho heeft zijn ticket -diploma-van 3^de toch!
En er komt geen nieuwe 3^de stuur. Waarom dan treuzelen met die promotie?

Efkes samenvatten :
Ondanks alle internationale veiligheidsvoorschriften over gekwalificeerd personeel, zou Toho wel het werk van 3^de stuur mogen doen en
de bijhorende verantwoordelijkheden dragen ondanks het feit dat de papieren kant van de zaak niet helemaal in orde is maar onderwijl
als aspirant-stuurman betaald worden juist omdat de papieren kant van de zaak niet helemaal in orde is.
Daar gaan ze in Antwerpen fortuinen mee uitsparen zie! Binnen enkele weken, in de States, zou hij dan wel afgelost worden.
Ik vraag me af wat de inbreng van capt PP-LM is, in heel die zaak. -ik had er geen goed oog in, dat herinner ik mij nu, rare gast, die PP-LM

De moeder van Toho heeft alle nodige documenten naar de rederij in Antwerpen gebracht. Er was onder andere een zwembrevet van 50m nodig.
Ze had er een bij van Bloso. Officiëler kan niet hè, want Bloso is van de staat. Op dat zwembrevet staat dat Dhr Toho vlotjes 500 m zwemt.
En daarop vroeg in Antwerpen de kantoorkruk van dienst : 500? is dat geen typfout?
Jawadde, de Maritieme Branche ...
Het toegangsexamen voor de Zeevaartschool voorziet al een zwemproef van 50m.
Hoe kon Toho Zeevaartschool gevolgd hebben als hij niet door die zwemproef geraakt zou zijn?
Ik vraag me af wat daar de inbreng van klerkske PV is, in heel die zaak.

Soms kan Toho nog lachen, maar niet van harte.

Ziezo, dat was het ongeveer voor deze oversteek. Het blad is bijna vol. Nu eens kijken of ik de printer wakker krijg, hij heeft een hele week geslapen.
Dit is namelijk een gans nieuwe installatie, de voorbije week in orde gebracht door onze plaatselijke Windows-tovenaar : cheng Vander.
Ook op onze kleine Compaq. En de Toshiba is nu helemáál genezen. Goed hoor. Gedaan met foeteren. -en dát was te vroeg gejuicht

05-06-2020 om 08:40 geschreven door maart

1998-06-04 ~ op de Delaware River, Philadelphia, Pennsylvania

Dag Sedentairen,

Gisteren namiddag is Colette mij komen 'uitnodigen' om te gaan winkelen. En dan kunnen we gaan eten ook, zei ze erbij.
Wat ik van plan was : boodschappen doen in de dichtstbijzijnde supermarktje en eventueel ergens een snelle hap.
Niet lopen winkelen in een shoppingcenter en achteraf zitten tafelen!
Groot verschil in prijs, in tijd, in taxi-afstand dus ook in taxi-prijs en in pijne voeten van dat geslenter tijdens het winkelen.
(Laat me boodschappen doen, maar doe me niet winkelen.)

Op slag had ik verblindende hoofdpijn: hofdames ronselen ... en de ganse namiddag tearoom-talk ook zeker?
LM heeft een kusje op mijn voorhoofd gegeven en het ging direct vele beter.
Waarom ik er zo ineens weer bij moest zijn, vroeg ik mij af.
Om te vertalen, zei LM. -toch niet te geloven dat iemand die al 7j meevaart nog geen woordeke Engels spreekt ...

10h: we liggen al aan de kaai maar we liggen nog niet vast. 'k Was eens op de wing gaan kijken of er al autoriteiten te zien waren op de kaai.
Zodra we onze shorepass -walpermissie, walverlof- hebben mogen van boord.
De kapteins zijn allebei aan het werk. 'k Heb een babbeltje gedaan met de loods, die had ommers gedaan met werken.
Hij neemt brief n°4 mee, om er zeker postzegels op te plakken. Da's mooier dan een saaie stempel van het agentschap.
Die loods heeft dat zelf voorgesteld. Brave mens. Da's dus prima, dat is weeral tijd gespaard, dan moet ik niet op zoek naar een postkantoor.
En toen zou ik eens rap de brieven en de dollars gaan halen.

De loods wist ook te vertellen waar de dichtstbijzijnde plaatselijke shopping area is, met een gewoon supermarktje:
Pennrose Plaza, aan de achterkant van het vliegveld. Het chic shopping center heet the Gallery en is in de binnenstad, ver van hier.
De loods en ik keken samen van daarboven op de wing naar de stad. Voorwaar : vér.
Met die gegevens kwam ik van de brug onze alleyway in.
'k Geef die informatie efkes door aan de twee dames die daar toevallig aanwezig stonden te zijn. Ava gelaarsd en gespoord, klaar om zich
op een grote winkelexpeditie te begeven. En Colette opgetut.
- Comment tu sais? vroeg Colette. Madame is Brusselaarster maar wil graag voor Française doorgaan omdat haar moeder Française was.
Nu, in het Franse Frans zegt men 'comment sais-tu?' als ik me goed herinner.
- Ik heb dat gevraagd aan de loods.
- Aáááh? met haar Castafiore stem weeral.

          10h45 : nu ben ik weg, boodschappen doen.
          15h25 : nu ben ik terug van boodschappen doen.
          Eerst verder gaan met het relaas van deze ochtend.

Efkes later, in het deurgat van onze cabine, werd mijn middag/namiddag nog eens georganiseerd.
- Ohlala, zei ik, een luxe-shoppingcenter? Ik ga niet mee.
- Jamaar, het is om kleren te kopen.
- Kleren? Waarom kleren? Ik heb onze bagage thuís gemaakt hoor. Wij hebben nu geen kleren nodig.
- Jamáár! 't Is voor de kléíntjes.
Dit zeggende verspert ze mij de deur van onze cabine terwijl ik snel weg wou naar de loods op de brug met 5 USD en vijf exemplaren van brief n°4.
- Jamáár, ik héb geen kléíntjes, antwoordde ik op datzelfde zeurderig toontje.
'Spiegelen' heet dat in Goed Algemeen Psychologisch.
In gewone omstandigheden is na-apen zeer onbeleefd en brutaal, het is zeer effectief bij stomkoppen. Probeer maar : spiegelen.
Madre! Een mens zou van minder op haar moeder roepen. 'k Heb hier zes weken gerust gezeten en ineens word ik ingelijfd omdat er moet
Engels gesproken worden! Letterlijk inge'lijf'd. Mijn lijfelijke aanwezigheid werd verordonneert/geëist en dat was zeker niet omdat ik
zo'n zonnig karakter heb of omdat ik aangenaam gezelschap ben, in haar visie van gezelligheid.

Vermits ik me niet liet vertederen door kleinkinderen die ik van haar noch pluim ken, gooide ze het over een andere boeg.
Jamaar, ze had een absoluut imperatief van den chief, ze moest een bepaald soort sokken en pantalon kopen, in de States,
want anders weigert Laurent (cheng LdG) ze te dragen. Hij weigert hè, niks aan te doen. Vervelend hoor. Zeer vervelend.

          Vervelend voor wie? Voor mij? Voor LM? Voor het Noordelijk Halfrond?
          Weigeren, mon oeil. Bullsh*t.
          Den chief is al lang zeeman én zeeman genoeg om te dragen wat beschikbaar en voorhanden is.

Rond 10h20 brengt Pévala hier een formulier binnen dat moet ingevuld worden voor de immigratie.
Immigratie = de mensen die ons de shorepass geven, de walpermissie. En zelf naar beneden, naar het ship's office brengen.
Ja natuurlijk, Pévala is onze loopjongen niet. Ons = alle madammen die hier aan boord zijn.
Pévala en alle andere werkende mensen moeten zo al genoeg trappen doen.
Ik vond het al verwonderlijk dat ze ons (de passagiersters) niet naar beneden geroepen hadden.

Shorepass gekregen. De agent was ook nog aanwezig. 'k Vraag hem in low voice waar en wat waar exact is, en hij tekent een planneke
waar Pennrose Plaza juist ligt, met het plaatselijk supermarktje om boodschappen te doen. 
Ondertussen stond Colette in het midden van het ship's office pirouettes te draaien (ze hebben haar moeten bellen want uit zichzelf had ze
niks gesnopen of gesnapt ivm dat formulier) en met haar wimpers te flapperen en een kwetterende uitleg te doen in het Frans terwijl zo
± zeven mensen met papierwerk in het Engels bezig zijn en waarschijnlijk stilte kunnen gebruiken omdat ze er hun hoofd wensen bij te houden.
'k Vraag de agent ook naar de grote shoppingcenter, for chief engineer's wife.
Ha, fluisterde hij, jullie gaan niet dezelfde kant uit?
Nee, schudde ik.
Hij schrijft het volledig adres op van de shopping-chic en ook het adres van de kaai, van waar het schip ligt.
'k Reik haar dat blad aan, over de tafel heen.

Toen had ik gewillen dat ik een ingebouwd foto-apparaat had om de reeks gelaatsuitdrukkingen vast te leggen, het volledige gamma tussen
minachting en pruilen: 'Die sukkel van den 2^de (ik) weet niet wat Winkelen is en als Wij haar eens willen tonen hoe het moet, gaat ze dwarsliggen.
En hoe moet het nu verder met Mij deze namiddag?'
Hare Majesteit verwaardigde zich het blad aan te nemen.
'Zou dat adres wel betrouwbaar en juist zijn? Kon zij dat wel in goed vertrouwen aannemen van een desertrice als die van den 2^de?
Had ik niet zojuist staan fluisteren en dus samenzweren met De Amerikaanse Agent, vooral en opzettelijk in het Engels?'

Tien minuten later stond ik aan de gates en had de securityman een taxi gebeld. Een half uur later was ik waar ik wou zijn :
op het plaatselijk winkelpleintje.

Waarom ik die zeik-situatie in 't lang en in 't breed heb ingetikt? Als observatie oefening, als oefening in verwoorden en als archiefmateriaal.

1998-06-05 ~

Bon, al het vorige kunt ge gerust overslaan. Laat ons zeggen dat deze brief pas op de volgende lijn zou beginnen. -slaat dit ergens op?
's Avonds hoor ik gestommel in de alleyway.
Pro forma ga ik een blijk van belangstelling tonen, of ze de sokken en de pantalon gevonden heeft, & bla-bla-bla... En wat-zien-ik?
De nieuwe cheng was ook meegegaan. Om te helpen dragen? Om te vertalen? Omdat Hare Majesteit niet zonder hofhouding de gangway af gaat?

'k Zeg zo al lachend : Ha! maar gelle had een grote sterke man mee om de boodschappen (oeps! de 'Shopping') te dragen.
En toen gebeurde er iets zeer vreemds. Beide dames begonnen zich tegelijkertijd en met een overvloed van woorden te verantwoorden
waarom de nieuwe cheng was meegegaan, alhoewel dat in de voormiddag niet zo voorzien was en dat het kwam omdat cheng LdG gezegd
had dat de nieuwe cheng gerust van boord kon enz, etc ... Mensenlief, ik wist bij die woordenvloed niet hoe snel ik onze cabine weer in kon.

Mijn sussende komedie van 'wat ben ik blij dat ge gevonden hebt wat ge nodig had' was een terugtrekkend manoeuvre maar toen ging
Hare Majesteit luidop recapituleren of ze nu wel echt alles gevonden had. Hellep! Daar ging mijn manoeuvre.

1998-06/06 ~ op anker, Delaware River

Gisteren om 16h: verzameling beneden aan de gangway. Capt PM, Tom, Nic (elektrieker), Luc (choff), cheng LdG + Colette en ook
Nenad (3^de stuur, Croatia) vertrokken, afgemonsterd en wel. Het was wachten op het busje. 'k Heb eindelijk eens foto's kunnen maken van dit schip.
De lithiumbatterij is een van de twee die ik aan de wal gekocht heb.
Er kwam wat acrobatie bij kijken om de juiste hoek te vinden. Telkens ik bijna goed stond schoof er een verlichtingspaal mee in beeld.
Zeer vreemd, die Amerikaanse verlichtingspalen. (Da's gewoon de parallax, niet te vermijden.)

Dat Nenad zou afmonsteren was niet voorzien. Hij was die ochtend rond 10h ingestort, nervous breakdown, zenuwinzinking. Naar de dokter
en om 16h mee van boord, naar huis. Van de eerste week dat hij aan boord was heeft hij al laten weten dat dit schip boven zijn kracht was.
Dat weten we nu van Pévala. Hij had ook voorgesteld zelf zijn thuisreis (travel) te betalen. Dat is duidelijke taal hoor, iemand die bereid is
zelf zijn reis te betalen. Waarom hebben ze hem toen niet laten gaan? Dat was vijf maanden stress en een inzinking bespaard geweest.
Wat een ellende. De jongen zag grauw en geel toen hij van boord ging. Hij was een wrak.
Op het vermaledijde schip 25 is het heel verkeerd afgelopen hè, door iemand niet naar huis te laten gaan. Iedereen de dieperik in, geen overlevenden.

Gisteren mocht er drank getekend worden. Vandaag staat de bestelling in de alleyway gans beneden. Zelf af te halen. 'k Kom beneden, wat staat
daar klaar voor ons: 3 dozen met daarin elk zes (6!) US gallon drinkwater. Dat is 18 gallon, dat is 68,1372 liter. We gaan wel naar de tropen,
maar toch ... 68 liter voor een week? Hi. Ha. Ik lach mij een kriek.
LM bedoelde met 3x water drie bidons, en daar heeft iemand drie dozen van gemaakt. Zie dat hier nu staan in de cabine.

1998-06-10 ~ op anker

Eergisteren was er weer iets met de Toshiba. In het kort : het kwam door de customised interface die botste met de routine bewerkingen
van iemand die gewend is met de standaard interface te werken. Dat heb ik gisteren in de voormiddag goed gekregen. De rest blijft weer een mysterie.
Mogelijk een gevolg van de wankele installatie, het système D van 19/04. Vandaag is de Toshiba in handen van cheng Vander.
Hij heeft de juiste installatiediskettes of CRroms bij. 'k Hoop uit de grond van mijn hart dat we nu steviger geïnstalleerd zullen zijn. Want
een kreupele laptop is persies erger dan helemaal géén laptop.

Toho loopt nu de wacht van Nenad. 08h-12h & 20h-24h. Hij moet er blijkbaar nog aan wennen, aan die plotse promotie. Tevoren had hij
een heel deck als werkterrein en nu zit hij per dag acht uren vast op de brug met maar twee uurkes werk aan deck meer. Gedaan met
het actief buitenleven. Hij had gedacht in Afrika te mogen afmonsteren, dan heeft hij ongeveer zes maanden. Maar door die promotie zal
de afmonstering in het gedrang komen, vrezen wij zo. Het is toch een klassiek scenario: promotie = langer aan boord blijven.
En Pévala zit ook te springen om weg te mogen. Is het hier dan zó slecht? Niet echt, maar ze hebben thuis dringende dingen te doen.

Het is hier stralend weer. Exact zoals mooi weer moet zijn, zonnig maar niet te warm en frisse wind maar niet te koud.
LM had een jobke aan deck moeten zoeken, nu het nog kan. Binnen enkele dagen is de tropenzon weer heer en meester aan deck, de hel.
Bon, ik moet niks zeggen, zelf zit ik hier ook binnen.

Iets na 13h een fax ontvangen uit Zellik. Morgen terugfaxen.

04-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

ik ben normaal!

Vorige week las ik een tekst die mij helemaal deed opfleuren. Ik kon maar één ding concluderen en besluiten:
mijn denken is normaal, jochei, mijn vreugde is groot. Verheug u met mij: ik hoor bij de middenmoot. 
Dat deed LM sceptisch kijken want hij vindt me bij momenten behoorlijk excentrisch. Maar dat is dan zíjn probleem.

Lees hieronder de tekst die mij zo blij maakte, en vergelijk dan met de mijne die daaronder staat.
Ludo Permentier zegt op 25/05 wat ik al zei op 13/04.
En als Dhr Permentier het zegt, dan ben ik in goed gezelschap. In zeer goed gezelschap : https://nl.wikipedia.org/wiki/Ludo_Permentier 

Gewoonlijk hou ik me op een blog ver van de actualiteit, daar bestaan andere kanalen voor,
maar nu loop ik toch een beetje met mijn neus in de wind en dus gaat het nog maar eens over het woord kot.

Zijn redenering en de mijne lopen parallel. Alleen gebruikt hij meer woorden.
Mogelijk wordt hij per woord betaald en ik schrijf pro deo, vandaar het verschil.

Drie van zijn zinnen heb ik genummerd, en in mijn tekst daaronder ook drie.
Het gekke is, niet alleen lopen de redeneringen parallel, maar ook de opeenvolging van de gedachten.

Blijf in uw kot!  Door Ludo Permentier

Crisis, dus tijd voor crisiscommunicatie. De Belgische minister van Volksgezondheid, Maggie De Block, opgeleid tot huisarts,
laat tijdens een parlementaire vergadering over het coronavirus COVID-19 haar medische jargon zitten waar het zit en
spreekt de taal die iedereen verstaat: "Als u ziek bent, denk niet: ik ga toch mijn moeder of mijn oma bezoeken. Blijf in uw kot."
En ze voegt eraan toe: "Smijt ze buiten als ge ene ziet met ne snotneus!"
Een minister die zich niet verschuilt achter vocabulairemuurtjes of diplomatieke geheimtaal, dat is een verademing. (1)

Toch heeft ze veel kritiek gekregen op haar taalgebruik. "Wij zitten niet in een kot!", werd er gemopperd.
Vooral op Twitter, de riool waarlangs de 'vrije meningsuiting' zó krachtig kolkend wegstroomt dat weldenkende mensen
intussen hebben besloten alleen nog meewarig het hoofd te schudden. Ik ben het niet eens met de kritiek op De Block,
al ben ik de eerste om te verwachten dat politici zich genuanceerd en correct uitdrukken. Maar soms moet het anders.

Hoe erg is dat eigenlijk, van een 'kot' spreken als je een huis bedoelt? In Vlaanderen minder erg dan in de rest van ons taalgebied.
Volgens Van Dale is een kot een klein, armoedig huis of een hok voor een dier.
Het woord klinkt bijna altijd denigrerend. (2)

Maar het is wel heel oud: het bestond al in het Oudnederlands rond het jaar 1000. En het is ook een exportproduct.
Naar Frankrijk, waar het inmiddels verdwenen woord cot sloeg op een hut, en via Normandië naar Engelands befaamde cottages.
Naar Nederland hebben we dan weer het frietkot en het studentenkot geëxporteerd.

Maar België, moet ik toegeven, is het land van de 'koterij'. Letterlijk, want achter bijna elk rijhuis zijn in de loop van de jaren
'bezemkoten', 'waskoten', 'werkkoten', 'fietskoten' en 'rommelkoten’ bijgebouwd. Maar ook figuurlijk: onze staatsstructuur en wetgeving
zijn gammele resultaten van ad-hoc oplossingen die achteraf weer gecorrigeerd moesten worden.
De 'fiscale koterij' is een lucratief werkterrein voor accountants en advocaten.

Daarnaast hebben we in Vlaanderen sprekende uitdrukkingen als
het kot is te klein ('er wordt driftig gereageerd'),
het kot afbreken ('enthousiast tekeergaan op een feest of bij een optreden') en
iemand uit zijn kot lokken ('iemand uitdagen').

Kortom: als minister De Block haar landgenoten in hun kot wil opsluiten zolang corona rondwaart,
dan is dat wel de plaats waar ze zich thuis zullen voelen. (3)

Publicatiedatum: 25-05-2020,  https://onzetaal.nl/nieuws-en-dossiers/weblog/blijf-in-uw-kot 

         ochtendmail ma-13/04 :

          Maggie De Block, al is ze niet van mijn favoriete politieke club,
         ben ik innig dankbaar omdat zij
         het woord kot heeft weten te heropwaarderen. (1)

         Kot was tot hiertoe een tamelijk neerbuigend woord voor de eigen woonst, (2)
         als volwassene zegt men: 'ik ga naar huis', niet 'ik ga naar mijn kot'.
         Wie het woord kot bleef gebruiken deed gewild jeugdig, was een overjaarse puber
         die de studententijd niet heeft kunnen loslaten.

         Dank zij Minister De Block is het woord kot en het gebruik ervan
         van alle bijbetekenissen en interpretaties verlost. 
         Uw kot is waar ge u geborgen voelt. (3)

         'Blijf in uw kot' is een slagzin geworden zoals
         'Yes we can' en
         'Wir schaffen das', al is het daar een beetje anders gelopen.

         Groetjes van uit ons kot,
         m&
         LM
         ochtendmail MA-13/04

03-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-06-01 ~ Big Stone

Gisteren avond laat zijn de nieuwe cheng en zijn echtgenote dan toch nog aan boord geraakt. LM was de nieuwe cheng al tegen gekomen,
terwijl hij nog efkes naar 't machien moest want de elektrieker had hem gebeld voor iets.
Vanmiddag hebben we in de mess  officieel handen geschud, en 'aangenaam' gezegd en 'enchantée' want ze spreken Frans.

'k Ben hier zo wat in de post en in de omslagen bezig en wat-zien-ik? Niemand, maar dan ook niemand heeft het postbusnummer van de
Franse rederij op de omslag geschreven. Hier ging een belletje rinkelen en een lampje branden en ik doe dat bestandje open ...
MEA MAXIMA CULPA, ik heb het postbusnummer niet mee op het printje gezet dat we ulle voor ons vertrek bezorgd hebben.
Het Frans postbusnummer staat wel bij in de voetnota op elk blad van elke brief, en het staat wel op onze afzender-etiketten. 
Dat heb ik hier vierklauwens nagekeken. Maar het nummer staat niet vermeld op de papiertjes die ik ulle gegeven heb. 
'k Ben te haastig geweest toen ik het typte. 'k Was te druk bezig met het nakijken van de oceaannummers en de faxnummers en telefoonnummers
en zo is het postbusnummer er toen van tussen gevallen. En toch zijn al ulle brieven en kaarten toegekomen bij de Franse rederij. 
Welwel, straffe postmensen in Frankrijk.
Dus mensen, aub het postbusnummer erbij schrijven.
Dat vraag ik niet zelf hoor, dat vragen de Franse posterijen, met een beleefd stempeltje op de omslag.

De Integrity (de lichter) is vertrokken, hun vliegen zijn gebleven. Vies.
Nu ligt er aan bakboord een enorme barge -laadbak- met een duwer er achter, die zorgt voor het vervoer. Ook enorm, 15.000 PK.
Lastig te beschrijven. Een foto zou duidelijker zijn.
Als ik nu een batterijtje voor het fotoapparaat had hè, maar dat weet nu onderhand iedereen zo al wel zeker ?
Een lithiumbatterijtje ... ééntje maar ... zo'n klein dingske maar ...

Het is ferm koud in de cabine. Mijn handen en voeten zien blauw. 'Doe dan sokken aan' jaja. En aan mijn handen ook? Om te typen?
De airconditioning kent maar twee standen denk ik: helemaal aan of helemaal uit. En vandaag staat ze helemaal aan.

1998-06-02 ~ Big Stone

We wachten op de stores, -bevoorrading- het eerste palet is al gelost. Er  zijn tien paletten in het totaal en ergens op die paletten
zit een klein doosje met daarin zes lithium batterijtjes. Eentje daarvan is voor mij.
Dat was me zeer genereus beloofd door capt PM. Daarop heeft cheng LdG de elektrieker geïnstrueerd dat mee op zijn bestellijst te zetten,
en ineens een doosje van zes, want het fotoapparaat van het schip werkt op hetzelfde model batterij. En zo ga ik vandaag helpen lossen,
om die batterij te verdienen.
Capt PM is ook de capt die me eens een zwarte T-shirt gegeven heeft in '96 op schip 27, -tekst 215- omdat ik dagelijks de overalls waste.
Een geval met een borduursel in goud, ivm de Olympische Spelen in Atlanta. Toppié draagt hem nu, denk ik. Zelf ben ik niet zo olympisch meer.
Maar eigenlijk had ik zo'n trofee moeten in kaderen.

'k Mocht meehelpen van choff Luc. De tweede lading van vijf paletten zou komen om 14h? Dat schipke gaat hier nooit terug zijn om 14h.
Daar geloof ik niks van. We liggen vééls te ver van de wal. Het is vertrokken om 12h30. Op anderhalf uur is dat niet terug.
15h: wahemmik gezegd. Nog altijd geen schipke.

Wie hier zich ook nog onledig loopt te houden is JdB, de DP van dienst. Die had toch al weg mogen zijn, wat loopt die hier nog te doen?
De audit was gisteren al afgelopen. Hij had met het vorige storesbootje toch al mee weg gekund. Wat hangt die hier nog rond te spioneren.
Letterlijk hoor, hij 'hangt' overal. LM & ik hebben in '90 met hem gevaren als captain. We zijn nu allemaal 8 jaar ouder en hij nog eens
8 jaar meer papperig op de koop toe.

Volgens de weerberichten worden er voor vannacht 'donderstormen' verwacht. Is de bliksem dan in optie?
Eergisterennacht heeft 2^de stuur Bruno tijdens zijn wacht (00h-04h) een noodoproep of melding beluisterd tussen een jacht en een walstation.
Het jacht had geen motorpower meer en was op drift in de storm. Het walstation wou een rescueboat uitsturen om hen komen halen.
Niet nodig, antwoordde het jacht, we drijven de goeie richting uit, naar ankergrond. Wij roepen enkel op omdat het de procedure is
in geval van no-power (ofte motorpech). Het walstation zei hen daarop hun lifejackets aan te doen.
Die hebben we aan, zei het jacht.
Dat dacht ik al wel, zei het walstation, maar wij zijn verplicht u dat te zeggen omdat het de procedure is.
Dat alles zeer kalm, en alles volgens de procedure. This is the USA.

Nu schrijf ik wel heel laat, het is al 22h.
Pas om 18h30 kwam het bootje met de tweede lading paletten er door en de batterijen zijn erbij. Zoals ik al dacht, in een heel klein doosje.
Zo klein dat het etiket van de shipchandler er helemaal rondomrond geplakt zat. De pakken stonden in de pingpongroom bijeen, ik kijk eens
rond en ik grijp naar het kleinste doosje dat ik zie staan: Gevonden!
'k Vroeg aan capt PM of ik er alvast een batterijtje mocht uitnemen. 
Liever niet, alles moet eerst gecontroleerd worden op de lijsten.
Batterijen zijn de afdeling van de cheng en als ik er nu al eentje zou nemen veroorzaakt dat misschien 'storm-op-zee'. 
Letterlijk de woorden van capt PM. (Moet ik onthouden, die uitdrukking ivm met een explosief karakter)
Ook goed, het komt op geen 12 hrs meer. Zo rond morgen middag heb ik het batterijtje waarschijnlijk wel.

1998-06-03 ~ Big Stone, Delaware

Big Stone is nog niet echt Philadelphia. Het is een waterpunt voor de kust van Delaware.
De Delawares kennen al we van toen we nog boeken van Karl May lazen. Winnetou was een 'Delaware'. -die stam is een verzinsel van Karl May
'k Stond gisterenavond bij aankomst van het schipke met stores mee aan de reling beneden te koekeloeren naar de manoeuvres van het bootje.
Toho stond ook aan de reling, hij moest de man in de kraan leiden. Dat gebeurt met handsignalen. https://cranenetworknews.com/crane-operator-hand-signal-guide/ 
Hij stond daar dus niet te koekeloeren, hij stond daar te werken. Groot verschil, de kraanman leiden is een job de confiance.
Er waren daar beneden twee kinderen aan boord.
"Aha. Daaróm moesten we zo lang wachten op de tweede lading, het schipke kon pas na schooltijd komen" zei ik.
"Ja, en ook omdat eentje van de twee vandaag jarig is" zei Toho met een uitgestreken gezicht.

Met het bootje is ook Phika aan boord gekomen, de Canadees. En vannacht zijn twee Kroatische vervangers gekomen, een elektrieker en een 3^de mec.
Hoeveel dure bootjes zijn dat nu al, sinds 31/05?
We hebben nu aan boord, houduvast : twee captains, drié eerste stuurmannen van wie 1 in functie van choff, twee elektriekers en twee 3^de mecaniciens.
Luxe-cruise hier hè. Waar moet al dat volk slapen. Zijn hier genoeg reservecabines op deck B? Roderick (stewardje van 21j en heel parmantig)
zal er zijn werk mee hebben.  Die brave jongen is bij zijn landgenoten hier aan boord Filipijnse postzegels aan het verzamelen voor ons.
Zodra ik er heb stuur ik ze ulle. -ik weet niet meer wie in de familie toen postzegels verzamelde 

Phika is de stuurman met wie LM en ik vorig jaar in Yeosu (Korea) op restaurant geweest zijn. De bedoeling was een tafel vleesgerechtjes te nemen
maar het was rauwe vis die op tafel kwam. En bleef komen. Hij was ook degene die toen het pingpongtornooi georganiseerd heeft.
Tussen twee contracten zou hij als vakantiejob bij de Chippendales kunnen gaan werken. Hebben ze daar al een blonde? Colette vlamt halvelings op hem.
"Mais quel beau garçon ..." -ja en hij was ook nog intelligent én sociaal voelend én hij straalde zo jong al een rustgevend soort gezag uit: een godenkind

Pévala is nu in charge als chief officer. Hij en Phika zitten in het ship's office vollen bak navigatiekaarten bij te werken. De kaarten die zijn meegekomen
uit Antwerpen zijn onverbeterde kaarten, dwz : ze zijn niet à jour, niet up-to-date. Tegen vanavond moeten ze bijgewerkt zijn, want vannacht
wordt er gevaren en dan hebben ze daar geen tijd meer voor. Vannacht moeten ze wacht lopen en navigeren en morgen al komt de vetting-officer.
Wééral hoog bezoek. Het houdt hier niet op. En een vetting heeft hier al eens een opmerking gemaakt over de zeekaarten hier aan boord.
Al goed dat ze voor die kaarten met genoeg bevoegde stuurlieden aan boord waren vandaag: Luc, Pévala en Phika.
De junior-stuurlieden mogen nog geen kaarten bijwerken. (?) 

Jammer dat we vannacht binnenvaren. Gesteld dat ik die lithiumbatterij voor het fototoestel al zou hebben tegen dan,
en dat we niet 's nachts zouden binnenvaren, dan had ik foto's kunnen maken hè. Snapt ge? Ik bijna wel.

Morgen rond 10h zouden we tegen de kaai liggen. Dan komen de autoriteiten het schip inklaren en dan mogen we aan de wal
om boodschappen te gaan doen. De lijst ligt gereed, een blad vol.
En dit blad is ook vol. Tot schrijves.

02-06-2020 om 10:17 geschreven door maart

1998-05-29 ~ op zee & daarna op anker 

Dag Landbewoners,  (enkele weken geleden hebben we Seaworld van Kevin Kostner gezien, vandaar)

Eergisteren of de dag ervoor zit ik hier rond 17h15 zo wat te jammeren tegen LM. Dat is geen goed tijdstip, 17h15, want dan is hij pas boven,
moet zijn doorzwete overall uittrekken en wenst een koude pint te drinken in vredige rust. Maar die dag kreeg hij pint en gejammer
samen, de vredige rust moest efkes wachten.

Ik jammerde:
dat de instructies van cheng LdG en zijne stomme 'C:' op de Toshiba potverdekke op niks trekken en dat ik niet van plan ben opnieuw de
beginnersfouten van drie jaar geleden te maken, met alle krampen en schrik vandien, omdat pee zich ineens gaat moeien met ons bestandsbeheer
en dat ik na al die maanden (3x6) toch zelf wel weet welk systeem het minste kans op vergissingen inhoudt en dat ...
LM nam nog een slok en zei doodgemoedereerd :
"De chef weet niet dat wij een tweede kopie op diskette hebben."
Wablieft? Cheng LdG denkt dus dat de diskette die hij krijgt het enige en unieke exemplaar van het getypt werkboek  is?
Denkt het vent nu écht dat wij zo stom zijn niet te back-uppen? Blijkbaar wel.
Het vent gaat er van uit dat wij met één enkele kopij werken. Dat hij dat van mij denkt, tot daar aan toe. Maar dat hij er van uitgaat dat zijn
2^de mecanicien zo dom zou zijn, daardoor was ik lelijk in mijn achtersteven gebeten en zwaar op mijn tenen getrapt.
Plaatsvervangende verontwaardiging, bestaat dat? Ik was kwaad in LM zijn plaats.

'k Heb begot nog nóóit een bestand van LM op de Toshiba laten staan. Ook niet op het vorig schip. Wie zou er zo zot zijn.
Altijd twéé diskettes, twee exemplaren van de bijgewerkte werkboek, waarvan één diende om elke vrijdagavond af te geven aan de cheng.
Die diskette heet VA-ET-VIENT. Dat is de diskette die heen en weer gaat van bij LM naar bij hem en terug. -zoals hoge wasdraad in oude Italiaanse straten

Maar op 'C:' laten staan, op de harde schijf, is de oplossing die hij in zijn koleire gevonden heeft. Voorwaar zeer effectief, zo'n sukkelachtig denken.
En omdat hij meent dat er maar één diskette is, zouden wij op de harde schijf moeten opslaan als back-up?
Ten eerste : hij weet zeer goed dat de installatie op de Toshiba wankel is en dat de harde schijf dus compleet onbetrouwbaar is.
Ten tweede : de Toshiba verlaat regelmatig de cabine en de elektrieker (de andere gebruiker) neemt die laptop mee naar het machien.
Wieweet welke zit er dan weer met zijn tengels aan. Zo had Tom er toch die geïnfecteerde foto 'Dreamteam' op gezet. Zo is deze miserie toch begonnen!
Dat wij een tweede diskette gebruiken als reservecopie, als back-up, is bij cheng LdG in zijn zuinig brein nog niet opgekomen zeker? 

Goed en nu zwijg ik de komende vier weken over de Toshiba, want er is altijd wel iéts aan de hand en op de duur
blijkt elk gerommel tóch te leiden tot geduvel. En gejammer.
Oh well, uiteindelijk is het goed om weten dat zelfs deze cheng in de klassieke valkuil trapt:
hij gaf zijn strepen voorrang op (zijn) gezond verstand.
Dan liever géén strepen. Zelfs niet op mijn pyjama.

1998-05-30 ~ op zee

De mensen zijn zenuwachtig hoor. Enfin, sommigen toch. En de zenuwen kruipen hier onder het deurgordijn de cabine binnen.
Geloof me, het is besmettelijk. We zijn nog maar zes weken aan boord en ik vertoon al alle symptomen van groeps-isolement,
recht uit het boekje.

Gisteren heeft LM de hifi van de cabine verbonden met de buitenantenne. We ontvangen nog geen FM, daarvoor zijn we nog te ver van de kust.
'k Heb een cassette opgezet, een radio-opname van zes weken geleden, in Texas City opgenomen.
Als ik LM kan doen geloven dat dit al FM is, dan is het grapje geslaagd.
12h45 : het grapje is niet gelukt, maar hij heeft toch heel goed moeten kijken hoe die Amerikaanse stemmen uit de luidsprekers konden komen
terwijl we onmogelijk al FM kunnen ontvangen. Wist ik veel dat hij juist vandaag tot op de mijl nauwkeurig weet waar we ons bevinden.
Hij had 's voormiddags de positie van het schip bij de brug opgevraagd, want er moesten nog dingen overboord gepompt worden.
En dat mag niet meer als we al in territoriale wateren zouden zijn.

Gisteren vertelde Tom over een schip dat na een lange overtocht in de States toekwam. De voorraden waren bijna op en er ontbrak vanalles.
Iemand van de Amerikaanse opzichters wou bij zijn eten een cola drinken. "Sorry, we have no coke anymore" zei de steward.
Zijn reactie vertaalde zich in opgetrokken wenkbrauwen. 
Toen vroeg hij ketchup. "Sorry, no ketchup anymore" zei de steward. Toen waren zijn wenkbrauwen opgehaalde schotbalken.
Sterke zeebonken die Belgen, zij weten te overleven in de allermoeilijkste omstandigheden, zonder cola en zonder ketchup.
(Ja hoor, wij stammen voor een deel af van de Vikingen, die kwamen al in Amerika nog voor het ontdekt werd.
En zij vaarden ook zonder cola en ketchup. Vandaar.)

Deze namiddag weer eens oefening. De farde met verslagen over oefeningen is al 7cm dik, zei choff Luc gisteren.
Allemaal voor dat Safety Management Certificate? Waw.
Om 14h gaan ze manoeuvres uitvoeren en om 15h20 man-overboard oefening. Ik hou me gereed.
En nog altijd geen lithiumbatterij om de manoeuvres te fotograferen natuurlijk. 

1998-05-31 ~ op zee, nabij Philadelphia

Het man-overboard manoeuvre is toch wel heel spectaculair hoor. Het schip wordt gekeerd en de watervlakte die omschreven wordt, komt
voor een deel glad te liggen, door het wenden van het schip. Dat klinkt tegenstrijdig, daarom had ik zo graag foto's gemaakt
van het kielzog en de watervlakte. Het manoeuvre is puur zeemanschap. Om stil van te worden. https://nl.wikipedia.org/wiki/Manoverboordmanoeuvre 
De man-overboard was weer een groot oranje ding. Het manoeuvre was zo goed georkestreerd en uitgevoerd dat ik er kippevel van kreeg.  
Dat groot log schip kwam vlak naast het oranje ding uit. Straffe gasten deze bemanning. De audit mag komen.

Vandaag is er wel FM. Keuze te over, zenders voor alle smaken. 'k Heb de radio op Oldies laten staan. Zelf zijn wij ook niet meer zo piep hè.
Mist buiten. Zes weken stralende zon gehad, vandaag mist. Straks vindt de loodsboot ons niet. 't Is maar dat de agent ter plaatste
dan misschien meekomt en die heeft misschien post voor ons bij. Zodus loodsboot : "Vind ons aub."

De afgelopen dagen is er nogal wat lawijt geweest in den alleyway. Veel heen-en-weer geloop, buitendeuren die elventwintig keer per dag
open en dicht slaan, veel ongedurigheid op dit verdiep. En vandaag doe ik zo'n beetje mee in die galop, de plaatselijke opwinding.

Vanmiddag hadden we uiensoep, gemaakt door Colette. De soep was fantastisch lekker. Ze had een kleine tip voor de afwerking:
in het bord een koffielepel porto, dan de soep, dan de kaas er op en efkes laten gratineren in de oven. Maar zoiets is voor thuis.
Wanneer er over eten gesproken wordt heeft zij dikwijls tips voor fijne afwerking: een snuifje van dit, een scheutje van dat,
een koffielepeltje zus of zo. Ze zou kookles kunnen geven. Maar liever niet aan boord, we moeten er maar van watertanden.

18h: dit waterpunt heet Big Stone. We liggen op anker tegen een ander groot schip te lossen. Dat is de lighter van dienst. We zijn aan het lighteren.
Hier valt weer vanalles te fotograferen en ik heb nog altijd geen lithiumbatterij ...
Maar goed, het zal nog wel eens passen. Het zou moeten lukken dat we nooit nog zouden lichteren.
Alleen, deze lighter (lichter) heeft zijn eigen fenders bij -stootrubbers- en hij heeft dus collosale davitkranen aan deck staan en, en, en, dat zijn dus
interessante foto's die nooit zullen gemaakt geweest geworden zijn.

De agent is van boord en hij zal 'vanavond' de post meegeven met de nieuwe capt en de nieuwe cheng. Dat is nog enkele uren wachten?
Den teppe! Den uil! De kerwaat! Den Amerikaan! Zeeliedenpost is HEILIG! Moet dí-réct meegebracht worden, stukske agent!

Alle officieren lopen hier in spiksplinternieuw proper en professioneel te wezen.
De matrozen ook allemaal in krakend-nieuwe overalls gestoken, knaloranje.
En iedereen heeft plots een helm op de hersens. Nog nooit zo'n deftige ploeg gezien.
Een mens zou denken dat hier opnames gemaakt worden voor een promotiefilm.
Kom eens kijken wanneer we op zee zijn. Dan draagt iedereen waar hij zich het lekkerst in voelt.
Sletige overalls, veel zachter op de huid dan de gloednieuwe. En niks een helm op het hoofd die de hersens stooft, wel iets dat zweet opslorpt. 
De Filipijnen aan deck dragen dan een soort tulband tegen de zon : een geknoopte t-shirt. Het gedeelte dat afhangt beschermt de schouders.
Zeer effectief, en dat is de dagelijkse realiteit, dat is hier normaal. Maar dan is het hier geen promotiefilm hè, eerder een piratenfilm. 

Op de radio reclames voor beachparty hier en beachparty daar. Georganiseerd door Mac Donalds en andere horribele horeca. En overal krijgt
men coupons ofwel eten en drinken aan halve prijs. Als ik goed begrepen heb kan men hier veel geld besparen door naar zo'n eetkeet te gaan?

In de alleyway loopt iemand te fluiten. Wat valt er verdorie zo goedgezind te zijn? De post is nog geeneens aan boord!
Er kraken walkie-talkies in de staircase, zijn de vervangers er nu? 'k Zal nog eens tot aan de grote laundry beneden gaan.
Dan moet ik heel het schip door en misschien vang ik wel een nieuwtje op.
Niks nieuws! Wel veel vliegen. Die komen van de vuilbakken van het schip hiernaast. 'Integrity' heet het. Als lichter blijven zij in de kustwaters
en mogen dus geen keukenafval overboord kiepen. Alles gaat in grote vuilbakken aan deck. En die vliegen komen dan overgewaaid. Dankuwel!

21h15: er was post. Genoeg. Veel kaartjes ook. We hebben weeral leesvoer.
De nieuwe capt heet PP-LM, een Belg die in Seattle woont. -later hebben we gesnapt waarom hij dáár woonde
Hij komt dus van de andere kant van de States gevlogen. Zijn vliegticket is duurder dan een vlucht Brussel-New York, wist hij te vertellen.
Een binnenlandse vlucht duurder dan een transcontinentale vlucht ...?
JdB is er ook, de DP, designated person, de voorzitter die zwijgend de audit zal gaan voorzitten. Hij komt rechtstreeks uit Europa.
Wie er nog niet zijn, de inspecteur van de Franse rederij en de nieuwe cheng met zijn echtgenote.
Ofwel zitten ze nog in een vliegtuig, ofwel zijn ze nog niet vertrokken. Er is in elk geval iets aan de hand. Volgens de informatie van capt PM
hadden die drie hier ook al moeten zijn.

In het ship's office, terwijl we op onze post stonden te wachten (naar onze post stonden te hengelen) lanceerde de nieuwe capt PP-LM
dat als de vervangende cheng er niet door kwam tussen dit en enkele dagen, cheng LdG en Colette wel zullen moéten aan boord blijven.
Want het schip mag niet vertrekken zonder chief engineer. Nogal wiedes, iedereen weet dat en cheng LdG had dat mogelijk al ingecalculeerd.  
Complete consternatie van Colette haar kant. Zegt ze tegen capt PM, nog een octaaf hoger dan gewoonlijk:
"Ge moet hem niet aanzetten om mij te plagen hè."
Zeer droog antwoord van capt PP-LM : "Mij moeten ze niet aansporen, ik kan dat zo ook." De toon was gezet. -voor de komende maanden

De tafels van het ship's office lagen bedolven onder de post. Niet alles voor de bemanning natuurlijk, veel officieel gedoe voor het schip ook,
maar het was toch een mooi en kleurrijk zicht. 't Was persies Sinterklaas geweest. LM zit nu aan zijn bureau zijn kranten te doorbladeren.
Grondig uitpluizen is voor de komende dagen. Persies ne kleine die eindelijk Zonnekind of de Samsonkrant in handen heeft.
Niet meer zo blond en nu met een leesbrilletje op de neus, maar wel even gretig.
Dat hij daarvoor mijn kimono aantrekt snap ik niet, maar kom, hij staat er goed mee, dus wat zou ik reclameren.
Als hij van mijn ondergoed afblijft ben ik allang blij.

01-06-2020 om 06:23 geschreven door maart

1998-05-25 ~ op zee 

Heb ik al over de 'Sony' verteld? Nee. Awel, hier staat een bakbeest van een hifi in de cabine. Die dingen heeft capt PM besteld toen het schip
Singapore passeerde. Er staan veel lichtjes op, zoals op een jukebox maar dan nóg meer flitsend. En een volledig controlepaneel waarop we
allerlei nuttige gegevens kunnen aflezen. Al dat gewemel is niet zo rustgevend als een aquarium bvb, daarvoor gaat het te snel. Verder is er
een dubbele cassettedeck met autoreverse en ook een schijf om drie CD's tegelijk in te brengen. Niet alles tegelijk afspeelbaar natuurlijk,
maar goed, een mens heeft er omzeggens geen omzien meer naar. Op een knoppeke duwen en er komt altijd wel ergens muziek uit.
Zo kan het gebeuren dat dezelfde muziek er drie dagen of langer blijft in zitten en lijkt het hier de tweede dag al een kermiskraampje
met maar drie platen. We hebben 68 CD's bij. Als we die allemaal drie dagen laten zitten, komen we meer dan 180 dagen toe en
zijn de zes maanden om. Maar zo werkt het niet natuurlijk.

Nog vijf (of zes?) dagen en we kunnen post meegeven met de mensen die afmonsteren.
'k Krijg er schrijfkoorts van. Of de schrijfkolder, dat kan ook.

Deze namiddag ben ik nog wat kopieerwerk gaan doen voor LM, beneden in het ship's office.
Daar staat ook de grote perforator, die maakt vier gaten ineens. Dat is nodig voor de Koreaanse 'ringmappen'.
Gelukkig zie ik intijds dat de maatstaf verschoven werd en het ding niet meer op A4-formaat staat. 'k Vraag aan Toho of het zo moet
blijven staan, of ik het efkes weer op A4 mag zetten. Toho valt uit de lucht. Volgens hem staat de perforator ALTIJD standaard A4, voor de
mappen die vier perforaties moeten hebben. (Altijd en standaard, behalve vandaag dan?)
'k Had het intijds gezien omdat ik een geplastificeerde frontpagina bij had die nog moest geperforeerd worden, voor een instructieboek dat
we eerder gekopieerd hadden en dat in zo'n eigenaardige Koreaanse map moest, een ding met staafjes en boutjes en moertjes.

De plastic van de frontpagina is iets groter dan een A4. De inhoudstafel was al geperforeerd en ik had ze mee naar beneden genomen om
te kunnen vergelijken. Want ik wou die mooie gelamineerde kleurenprint niet verknoeien met foute gaatjes, want dan moest ik heel de
operatie herbeginnen. En plastificeren is hier een hele onderneming, heb ik ondervonden.
Maar ja, wat is standaard? 8cm van het centrum van het gaatje gemeten. Met een beetje geschuif en gedoe en paswerk komt dat in orde.
Fontpagina oké, de rest van het kopieerwerk werd gewoon geperforeerd op standaardmaat. Alles kits. -de beslommeringen van een zeevarend schaapke
't Ging prima vooruit, om 15h30 was ik alweer boven. 'k Had dus goed nieuws voor LM : alles intijds klaar en zonder tegenslagen.
geen virussen in de kopieermachine bvb, lamineerplastic gevonden, en voldoende karton. Tralaliere ... tralala ... alles in ordeuh ... lala... !
'k Leg de dingen zo wat bij mekaar, zodat LM straks wanneer hij boven komt kan zien wat en hoe.
'k Leg het Koreaans staafjes systeem op het boek waar ze bij horen en wat-zien-ik?
De afstanden tussen de perforaties kloppen niet met de afstand tussen de staafjes en boutjes van het Koreaans bindsysteem.
Die staan niet op 8cm van elkaar, maar op 3cm - 11cm - 19cm en 27cm van de onderste bladrand. Nog eens nagemeten.
Het kopieën zijn juist geperforeerd. Maar de frontpagina moet ik helemaal herbeginnen. Zucht (x3). 'k Had een mirakel kunnen gebruiken.

In een oude Reader's Digest die hier rondslingert stond iets heel kort :
in de les godsdienst vraagt de lerares of iemand een voorbeeld kan geven van een mirakel of een wonder.
Er gaat een aarzelend handje omhoog.
"Als ge ... , als ge ... bijvoorbeeld als ge een hond vindt en ge moogt hem tóch houden van thuis." -ja, dat is een echt mirakel

1998-05-26 ~ op zee

Vanmorgen een fax ontvangen. We weten nu dat brief n°2 uit Angola is toegekomen. De Angolezen waren het schip al aan het verlaten.
'k Kon de brief nog net meegeven aan de bakboord-gangway. 'k Was nipt op tijd. Zeer nipt. (Waar hebben we dat nog gelezen?)
In alle geval, 't zijn brave mensen de Angolezen, ze hebben de brief in al zijn exemplaren gepost.

Het schip staat lichtelijk op zijn kop: binnen vier dagen zijn we in Philadelphia (Pennsylvania) en dan komen de inspecteur uit Frankrijk,
een Amerikaanse auditeur en een vetting-officer. En uit Antwerpen komt JdB, hij komt de audit voorzitten.
Hij moet aanwezig zijn, noteren en ... zwijgen! Jammer dat ik daar niet bij mag zijn, bij zijn zwijgen.
Hij komt als DP, 'the Designated Person', 
in het Frans PD, 'la Personne Désignée', en
in het Scheeps, le PD de service quoi! 

JdB moet mij nog 35 BF, sinds 1992. En hij kan zorgen dat hij post bij heeft of ik reken hem rente aan op die 35 BF.
Cheng LdG berekende uit het hoofd voor dat de som nu al wel 200 BF zou kunnen bedragen. Zoiets geeft een rijk gevoel.
Maar goed, we krijgen in volgende haven dus inspectie op drie verschillende manieren. Van de audit hangt het certificaat van het schip af.
En de heren officieren moeten in witte overall zijn. Wáááblieft? In van die gloednieuwe spierwitte dingen? Zodat geen enkele van die
inspecteurs gelooft dat al die sneeuwwitjes ooit al eens gewerkt hebben? Wel, dan moeten ze maar naar de handen van de mensen kijken.
Werkhanden liegen niet. Kloven, barsten en eelt. Eerlijk verdiend geld.

De auditeurs zijn Amerikanen die komen controleren of elke officier hier aan boord wel zijn les over veiligheid kent. Of we dus niet met
gekochte diploma's op trot zijn maar met mensen die op overtuigende wijze daadwerkelijk & effectief hun job kennen. Het boek dat LM
daarover moet lezen ligt nog altijd gereed op zijn bureau sinds aankomst in Angola. -ik heb dat onding toen gelezen en geblokt ook
Hetgeen er in staat passen ze al jaren toe hoor, onder Belgische kapteins en chefs wil dat zeggen.
Op het vermaledijde schip 25 lag dat wel ietske anders. Israëli-beleid: 'who cares?', dat was daar het devies.

In het boek staan alle richtlijnen nu eens op een rijtje. Het enige en afgrijselijke nadeel : het is Brits-Engels. Een staaltje:

         ... (These objectives provide clear guidance to Companies for the development op SMS elements in compliance with the ISM-Code)
         Since, however, the ability of the SMS in achieving these objects cannot be determined beyond werther the SMS complies with the
         requirements of the IMS-Code, they should not form the basis for establishing detailed interpretations to be used for determing
         conformity or non-conformity with the requirements of the ISM-Code.
         SMS = Ship Management Support, de uitbater, de rederij https://en.wikipedia.org/wiki/Ship_management
         IMS = International Safety Management http://www.imo.org/en/OurWork/HumanElement/SafetyManagement/Pages/ISMCode.aspx 

Doorheen het boek hameren ze er op dat de officier in kwestie niet alleen klare en duidelijke instructies in verstaanbare taal moet geven
maar er zich ook moet van vergewissen dat zijn instructies juist begrepen werden door de betrokken personen.
Dit vermelden ze verschillende keren nadrukkelijk.

Since, however, zijzelf doorlopend grammaticale acrobatieën en vocabulaire evenwichtsoefeningen uithalen, vraag ik me af of ze het boek
niet beter door Amerikanen hadden laten opstellen. Daar jongleren ze zo niet met bijzinnen en worden richtlijnen in klare en duidelijke
enkelvoudige zinnen geformuleerd, zonder 'since, however' en 'beyond werther'.
Of anders hadden de Britten dit Guideline-book op rijm moeten zetten. Daar hebben ze ervaring mee.

       Feeling fine to have the Guideline
       Feeling nice to have advice.
       Kind of shitish it's written in British

Nu nog een muziekske erbij en alle dansers in witte overall met een helm op hun hoofd. Village People II.

1998-05-28 ~ op zee

Gisterenavond is hier in de cabine een rampje gebeurd. De Compaq blokkeerde. 'k Heb de automatische reservekopie opengedaan.
Nog voor ik die kan opslaan blokkeert hij opnieuw. Heel de tekst van gisteren ben ik kwijt. En met 'undelete' kom ik er natuurlijk niet.
De tekst is weg en blijft weg. Niet dat zoiets historische gevolgen zal hebben maar ... wat is hier aan de hand?
Sinds die Jack the Ripper zie ik hier overal vieze virussen rondkrioelen.

Er wordt schoonschip gemaakt. In de staircase zijn twee matrozen de schotten aan het afwassen. 't Moet blinken voor de inspecties.
Vlado (4^de mec) was efkes boven en hij kreeg al gelijk een waarschuwing van capt PM: dat Vlado zijn werkhanden niet meer
tegen de schotten moet zetten ... zenuwen? Heeft de kaptein zenuwen? Déze kaptein???

        Vlado ging de trappen af als een sprinkhaan, één hand aan de trapleuning en de andere hand tegen het schot. Zo dook hij dan soms vier
        of meer treden tegelijk naar beneden. Maar als hij dat overdag deed met ongewassen werkhanden, dan liet dat sporen na. Op de beige
        schotten was zoiets duidelijk zichtbaar, vandaar de opmerking van capt PM. En Vlado (21j) vroeg zich af wat er plots aan de hand was. 

Waar was ik nu eigenlijk gebleven. Ah, een vetting-officer. Dat is iemand die gestuurd wordt door een mogelijke klant of charter om te kijken
of het schip het product van de klant wel kan vervoeren, of het schip wel voldoet aan de vereisten van diens lading. Daar komt het ongeveer op neer.

1998-05-29 ~ op zee

Op 31/05, dat is over twee dagen, komen we toe.
We gaan op anker en de nieuwe kaptein, de nieuwe cheng en zijn echtgenote komen dan al aan boord.
Dat betekent dat we zondag al post hebben. De agent komt ook al aan boord wanneer we op anker liggen, dat betekent dat we zéker post hebben.
De andere vervangers komen pas wanneer we tegen de kaai liggen, maar die komen uit Kroatië en Canada en zullen dus niks bij hebben voor ons.
Ziezo. Dat zijn de vooruitzichten voor de komende dagen.

Om 16h30 hebben we oefening gehad. We moesten elk zeggen wat onze taak is. Vlado  (4^demec) zei luid en duidelijk : "Assist 2^nd engineer"
wat dat ook moge inhouden. Wanneer het er op aan komt wil dat zeggen dat LM dat joch in zijn kielzog heeft. Voor Vlado misschien maar best ook.
En we hadden een veiligheidsvideo natuurlijk, want zonder video is geen enkele oefening compleet. Het ging over life-boats deze keer,
over de verschillende modellen en hoe die dingen te water gelaten worden. -lanceren in vrije val is het ergste https://www.youtube.com/watch?v=6zPQqE4BH0k 

Om 15h15 ging een alarm al. Ik dacht dat ik het uur uit het oog verloren was en dat het al tijd was voor de oefening: verdomme, geen overall aan,
geen bottinnen aan ... sebiet ben ik te laat op mijn post. 'k Had nochtans alles gereed gelegd om het juist niet te vergeten en om
intijds klaar te staan. 'k Kijk op de klok, nee, dit kan geen oefening zijn, dit is voor echt! 
Wat was er gebeurd: een floodlight (zoeklicht) op de wing had alarm gegeven. Goed alarmsysteem hè. Het registreert en noteert alles.

Ziezo, blad vol. Tot schrijves.

31-05-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-05-24 ~ op zee 

LM zijn bureau staat op een meter-en-nog-wat van mijn typtafeltje. Als ik een potlood gebruik en me half-recht zet, kan ik net tot aan zijn schouder.
Liefst een potlood dat scherp geslepen is, dan reageert hij sneller. Probeer hem maar eens iets te vragen wanneer hij in zijn lectuur verdiept is.
Met een bic of een stift geraak ik er niet. Potlood. Scherp geslepen, maar niet te vaak scherpen of het wordt te kort, en dan zijn we weer naar af.

Gisteren was dus die barbecue. 'k Sta daar braafjes een sigaret te roken, in afwachting dat het vuur stopt met vlammen en de houtskooltjes
willen beginnen gloeien. Naar mijn bescheiden mening zou dat nog  flink wat duren. Ineens zegt LM dat er op de wing niet mag gerookt worden,
enkel binnen op de brug. Ik kijk eens naar de vlammen van de barbecue, kijk eens naar LM en ga dan om helemaal zeker te zijn dat Den Dierbare
mij niet voor het lapje houdt, het toch maar eens vragen aan ons hoogste gezag, capt PM.

Die kijkt eens naar de vlammen van de barbecue, zegt iets van 'eh ...?' En ikke weer naar LM. (capt PM is een niet-roker)
Waar ging het over:
ik gaf het slecht voorbeeld. Een peuk die men denkt overboord te flippen zou met de wind wel eens op het maindeck (beneden) kunnen belanden.
En daar staan ontluchtings- en ventilatie-dingen, daar hangen dampen en walmen.
Dampen en walmen kunnen mogelijk ontvlammen door een peuk. De mensen waren daar al een uur aan het roken, maar LM had gelijk.
Het schip is een tanker hè. En als ex-roker weet LM meer over rokers dan capt PM die een niet-roker is.
De peuken waren potentieel gevaarlijker dan de barbecue zelf.

Enkele dagen tevoren deed ik nogal opgetogen over de barbecue. Tom wist mijn enthousiasme vrij snel te temperen: de Filipijnen wachten niet tot
het hout houtskool wordt. Zij beginnen het vlees er al op te leggen terwijl het vuur nog vollop vlamt en zodoende verkoolt het vlees in die volle vlam.
Dat klonk bekend, in België heet zoiets barbeknoeien.
'k Dacht halvelings dat het zo'n vaart niet zou lopen. Dat was wensdenken natuurlijk, wééral.

Vermits de vlammen nog te hoog opsloegen en het vlees lag te verkolen (écht zwart) werden de vlammen gedoofd.
Er was niet direct water bij de hand, met een paar kletsen bier uit een blik dan maar. Zo vlamt het houtskool niet meer, dat ziet iedereen. Okay!
Tegelijk neemt de temperatuur van de houtskool af. Rooster daarop nu eens een bleu ...
LM heeft gewacht tot de Filipijnen hun eerste zwartgeblakerde ijvers voorbij waren. Zijn bleu was bleu en zelfs warm vanbinnen,
tot groot genoegen van hemzelf, van mij en van ch.kok Benjie die zijn vleesvork niet uit handen wou geven. Onder geen beding. Erekwestie.
Nog liever blussen met zijn bloedeigen pint. Álles voor de job newaar.

Na het eten werd er zo'n beetje gedanst. Een kringetje mensen en in het midden moest iemand zijn kunstjes vertonen.
Niet direct een volledige kozakkenchoreografie, het ging wat meer houterig. Eerder stappend dansen. Vlado (4^de mec) hield tijdens zijn stapdansbeurt
telkens zijn short vast, met twee handen. Waarom vroeg LM zich af. Misschien elastiek kapot, dacht ik.
Omdat 'ze' anders zijn short naar beneden trekken, zei Vlado.
Dat was rap opgelost. Ik ga naar de cabine en neem daar een paar bretellen. Vlado nam die zeer gracieus aan, liet ze zich aanpassen en
stak zelfs één knijper op de zoom van zijn bermuda. Toen was het plaatje compleet vooral omdat hij zijn frou uit zijn ogen houdt met een elastiekje.
Daardoor heeft hij een kleine yucca vooraan op zijn hoofd staan. En zonder dat lijkt hij al op een ontwerp van Jim Henson. -ontwerper van de Muppets
En maar dansen. Hij kreeg telkens een staande ovatie. We stonden toch al recht.

Enkele dagen geleden had hij aan Colette en mij gevraagd (in gebarentaal want wij speken geen van beiden Kroatisch) of wij soms
haarschuivertjes bij hadden voor zijn frou. Nee, jammer, geen van ons beiden heeft dat bij. Met een elastiekje dan maar. Ook mooi.

         Achteraf bekeken vind ik het maar goed dat hij geen haarschuivertjes gebruikt heeft. Ze werden ook haarspeldjes genoemd.
         Die schuivertjes schuiven namelijk al eens weg. In vervlogen tijden zag men al eens een haarspeldje op de vloer liggen, of buiten op de stoep.
         Stel u voor dat ze beneden een machinerij aan het demonteren zijn voor de onderhoudsbeurt (demonteren = open gooien, in Goed Scheeps) en
         zo'n schuifspeldje verdwijnt in de machinerij zonder dat iemand iets gemerkt heeft. Wat gebeurt er dan, wat draait er dan allemaal kapot?
         En van welke omvang is dan de schade, die kan enorm zijn, want die gaat in cascade.
         Het ene maakt het andere kapot, en het volgende en het volgende ... tot het schip stil valt. LM heeft dat al meegemaakt.
         Dat is mee een van de redenen dat whist uit de machineruimte geband werd, geen ongewenste 'body' in een van de machinerijen!
         (whist is poetskatoen, draadafval van spinnerijen en weverijen.)

De barbecue was vrij vroeg afgelopen. We hebben mee de keukenspullen naar beneden gedragen en dat was het dan. Toen ik de keuken
uitging zei Roderick -Filipijnse steward- ineens "Goede Avond". 'k Moet nogal ogen getrokken hebben. "Tot morgen" zei hij daarop.
Jamaar hélahola, waar heeft dat poppejanneke die Nederlandse woorden geleerd? Van zijn vorige chef, den Dilo waarschijnlijk.
Maar goed, hij was zeer opgetogen dat ik zo verbaasd was. Daarop heb ik 'tot morgen' geleerd in een van de 172 Filipijnse talen, de groet
heeft ongeveer zes lettergrepen en een kwartier later was ik die uitdrukking al weer kwijt. Er is geen enkele aansluiting bij een mij bekende taal.

Vandaag is het zondag, LM is vrij in de namiddag. Om 11h45 kwam hij boven met de Toshiba onder de arm en met een VERHAAL!
Er zit een virus in de Toshiba. Cheng LdG is in alle staten  en ik kreeg op slag buikpijn van de schrik: een virus? Hierre? Hoe kan zoiets,
we hebben geen contact met de buitenwereld! (Eerst wat blijven rechtstaan, dan gaat die buikpijn misschien vanzelf weg.)
Na een beetje gedenk en wat datums vergelijken meen ik te weten door welke spelerij die vieze virus (Ripper heet hij) er in geraakt is.
Daar moet een mens geen Agatha Christie voor zijn hoor. Voor de zekerheid heb ik alles nog eens opgezocht en ik zat er niet ver naast.
Er zijn maar twee mogelijkheden:
punt 1/ Loading and running infected software.
punt 2/ Booting up with een infected floppy.
Dat is exact wat er gebeurd is, en vooral : in die volgorde. 

1/ Loading and running infected software : op 20/05 krijgen we de Toshiba terug van de elektrieker.
De elektrieker en de 2^de mec (LM) delen de laptop van het schip voor het bijwerken van hun werkboek.
Bij het opstarten van de Toshiba zag ik plots een foto geïnstalleerd staan. 'The Dreamteam' noemen ze zichzelf. Die foto had ik beneden
in het ship's office op de scherm van de desktop al eens zien staan: een vijftal mannen onder wie
capt PM, cheng LdG, nog twee mensen en Tom voor de gevel van een Koreaanse tempel.
Of Tom die foto er op gezet heeft (loading) met de toestemming van iemand of op eigen initiatief zullen we nooit weten,
maar hij is wél degene die een virusinfectie in de laptop gebracht heeft.
Het feit is : hij had er gvd met zijn poten moeten afblijven. De Toshiba is werkmateriaal van de elektrieker en de 2^de mec en verder niemand.

In elk geval, ik had die avond teveel tijd verloren naar mijn zin, telkens wachten tot die stomme foto van het scherm wilde verdwijnen.
Ik zet na gedane arbeid een kopie op twee diskettes en plaats daarna de Toshiba bij de deur van Tom,
met een briefje erbij of hij die foto er af wil halen, aangezien het opslagruimte inneemt op C: en alle ruimte is nodig voor de werkboeken,
en ook omdat het tegen de instructies van de cheng is.

Die twee diskettes had ik dus al geïnfecteerd, maar dat wist ik toen nog niet, ik had ze die avond niet opnieuw open gehad. Waarom zou ik.
En op de koop toe, geloof het of niet, op de Toshiba stond geeneens een virus-detector geïnstalleerd. Sinds deze voormiddag nu wel.
Mijn argument over opslagruimte sloeg nergens op, aangezien er nog zo'n 240 Mb vrij is. -eh, toen werd er nog in Megabytes geteld, in 1998
'k Had beter iets gezegd over tijdverlies. Maar goed, het was pas tijdens het middageten dat ik zag dat ik het verkeerde argument gebruikt had.
Besmuikt gesmirk dat wel, maar uitleg geven niet. Tenzij een uitleg die begint met 'Ja, maar ...'. Steek met zo'n iemand als Tom in zee.
De Dreamteam-foto was er ondertussen afgehaald en enkele dagen later krijg ik de Toshiba opnieuw in handen om opschriften te maken die
bij de auxiliary boilers moeten komen. Nu stond er een screensaver 'Sorry'. Ochotochottekes toch. Géén spelerij had de cheng gezegd!

De opschriften voor bij de auxiliary boilers maakte ik op C: en aangezien dit een eenmalig jobke was heb ik niks opgeslagen op de diskettes.
Daardoor had ik nog altijd niet gemerkt dat ze geïnfecteerd waren. 'k Had ze sinds de laatste aanvulling van het werkboek niet meer nodig gehad.

In de tussenliggende dagen had de elektrieker zelf ook verder gewerkt op de Toshiba. Hij geeft zijn diskette, de copy A: af aan cheng LdG
en op diens desktop begint plots een alarm te flikkeren. Want op de desktop van de cheng staat wél een antivirus programma, Norton.
Grote Computer,
Groot Alarm,
Grote Baas Zéér Boos.

Ziezo, we zijn aan punt 2, opstarten via een diskette
2/ Booting up with een infected floppy, waardoor cheng LdG dus dat alarm kreeg. Volgens LM was een paar minuten later beneden het kot
te klein (de machineruimte). -ja, cheng LdG kon op zeldzame momenten wel zeer explosief reageren, misschien nodig ook, tekst 244
Hierboven probeer ik LM zijn drie werkdiskettes en jawel, twee van de drie geven alarm. Toen was hier ook het kot te klein,
secretaresse Zéér Boos, maar dan in alle stilte.  
Die Toshiba is een werktuig voor de elektrieker en de 2^de mec en alle anderen worden verzocht daar met hun spelerij en tengels af te blijven,
zelfs en voorál wanneer met Tom heet. Temeer : Tom wéét dat het een wankele installatie is op de Toshiba. Hij heeft ze zelf mee helpen verknallen,
ergens in de  tweede helft van april. Op 19/04, zie brief n°2 -tekst 252- Bon, 'k heb de diskettes opnieuw geformatteerd, dat was een idee van LM.
Al goed, want zelf kon ik niet meer nadenken van koleire, alles zag wit voor mijn ogen. Door te formatteren werden de diskettes volledig 'ontsmet'. (?)
Zijn werk-bestanden heb ik van C: opnieuw naar A: gekopieerd en het antivirusprogramma geeft voor niks nog alarm.
Met alle dank aan het protectieprogramma Norton.

Het is opgelost. Maar voor hoe lang? Tot wanneer er opnieuw een groot ego meent zijn stempel te moeten drukken op het werkgerei van een ander.
Waarom ik dit zo in 't lang en in 't breed uitschrijf? Om het te onthouden. De datums, de opeenvolging van de gebeurtenissen, en dan
die twee lijntjes uit het boek over Windows 95, there are only two ways in wich viruses can be transmitted between computers:
1/ Loading and running infected software.
2/ Booting up with een infected floppy.
Ja hoor. Dat hebben we hier zelf meegemaakt, vandaag.

30-05-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-05-23 ~ op zee

Eergisteren hebben we een fax van Didi ontvangen. Gisteren probeerden we terug te faxen : noppes. Er staat op de fax geen nummer,
daarom hebben we het telefoonnummer gebruikt, maar dat blijkt niet het juiste faxnummer te zijn. En e-mailen van hier uit kan niet.
Wat nu?

Begin mei, toen het schip op drift was voor de Angolese kust, rolden we nogal hard. 'k Was dan maar gestopt met strijken. De strijkplank
stond nog een poos in de cabine om het ijzer wat te laten koelen. Ineens krijgen we weer zo'n roller en om mijn evenwicht niet te verliezen
moest ik een stap vooruit zetten. Maar daar stond de strijkplank. 'k Zet dus een stap opzij ipv vooruit en sla knal met mijn tenen tegen de
dwarslat van de stoel. Ik zag sterretjes en regenbogen en twijfelde zeer tussen uitgillen of gewoon flauwvallen.
's Anderendaags was de teen blauw, daarna purper. Gewoon verstuikt, dacht ik. Maar we zijn nu al drie weken verder en soms doet het plots
weer pijn, navenant welke beweging ik maak. 'k Vraag geen dokter aan hoor. Stel u voor dat ze mij naar huis sturen. 'k Mag er niet aan denken!

Op 19/05 was het de verjaardag van Toho, bijgenaamd Marcel. Waarom dat zo is weet ik niet. Het feestje is goed verlopen.
LM is twee dagen schor en hees geweest. Waarschijnlijk van het meezingen. Dat heb ik niet gehoord, daarvoor stond de muziek te luid.
Maar denkelijk heeft hij teveel en te enthousiast meegezongen.
's Anderendaags had een aantal mensen hoofdpijn en heel die dag is het muisstil geweest hier op het verdiep. Zalig.
Na het feestje heb ik de grootste rommel opgekuist want het was een beetje té erg om alles voor de steward te laten liggen.
Heel de vloer lag onder de isomo-schelpjes, verpakkingsmateriaal van Toho zijn cadeautje. Letterlijk heel de vloer.
Dat heb ik opgeruimd gekregen met een aftrekker en een vuilblik.
En wat doet bibi dan met een heldere kop om 02h in de ochtend?
Zij gaat de stofzuiger halen om de laatste piepschuim kruimelingen weg te werken. Die plakten aan de vloer. -statische elektriciteit

Eerst had ik nog wat lawaai gemaakt in de trapkoker, de deur schoot uit mijn hand en sloeg met een knal dicht. Het zijn zware branddeuren.
Al worstelend met de stofzuiger (vooral met de stang en de darm) ging ik naar beneden.
Na een kwartiertje of wat zat de stang dicht gestropt met piepschuim. Dat was op te lossen met de bezemsteel. Na nog eens tien minuten
was de darm ook  dicht gestropt. Toen was het gedaan met stofzuigen. Ik gaf het op. Weer naar boven met het ding, in stilte.
Wéér een deur die uit mijn hand glipt, wéér lawaai. 'k Heb een briefje bij de stofzuiger gelegd dat het ding 'obstructed' was en 'sorry'.
In de voormiddag ben ik Roderick (de steward) gaan opzoeken en het was allemaal allang in orde: They fixed it, wuifde hij. (OEF)

         Waarschijnlijk heeft de bootsman er toen gecomprimeerde lucht door gejaagd, lucht onder druk.

Op 20/05 was het hier nog bloedheet en die lamme tamme airconditioning bracht maar geen verlichting. We lieten ze 's nachts zelfs
aan staan in de slaapkamer, om u te zeggen hoe weinig ze maar gaf. We gingen slapen.
"Zoudt ge geen t-shirt aandoen?" vroeg LM. Alleen al het idee deed me nog meer zweten. Een lakentje moest volstaan.
"Ik zou iets aandoen" zei hij nog. Wijze woorden. Donderdagmorgen werd ik wakker van de spierpijn. -la crève, in oud scheepsjargon
'k Heb meer spierkes dan ik dacht en ze deden allemaal pijn. Allemaal. Zelfs de typ-spieren. Dus toen iemand de fax van Didi onder de deur
kwam schuiven ben ik daar niet naartoe gesprongen maar naartoe gekreffeld, of gekropen, zo'n beetje schuinsweg, zijdelings gelijk een krab.
Gelijk een kreupele krab door spierpijn. En dat allemaal omdat ik voor één keer zonder t-shirt geslapen heb. -dat is la crève, door afkoeling

Vandaag hebben we barbecue. Aan het gestommel boven ons hoofd te horen zijn ze al spullen in gereedheid aan het brengen aan deck.
Twee verjaardagen en een barbecue in één maand tijd. Drukke maand.

Gisteren zijn we de Kaapverdische Eilanden gepasseerd. We zijn de tropen uit. Eindelijk! Het is nu merkelijk frisser in de bewoning,
's nachts gaat de airco in de slaapkamer UIT en om te slapen gaat de t-shirt AAN. Overdag dragen we weer lange mouwen, daarover een
mouwloos vestje en daaronder een jeans. En het is prima weer om te strijken. Als dat geen goed nieuws is! -larie hoor, 'k heb nooit graag gestreken

'k Zou nog iets over de cabine vertellen. Awel : 't valt mee. Behalve misschien dat we geen bovenburen hebben omdat we vlak onder het deck
van de brug zitten en zo heeft de tropenzon vrij spel boven ons hoofd. Zij stooft deze cabine warm. Maar uit de tropen zijn we nu weg. Voorlopig.
En hier ligt tapijt. Wééral. Hoe halen ze het in hun hoofd om in een cabine voor een 2^de mecanicien tapijt te leggen! Het is wel mooi van kleur.
Een licht groenachtig grijs, waterkleur. Wanneer ik een lithiumbatterij heb voor ons fototoestel zal ik eens uitgebreid foto's maken van dit onderkomen.
Hier staat namelijk exact de seat die we zoeken voor thuis. Niet de juiste kleur, wel het juiste model. De badkamer is piepklein, zoals op
vorig schip. En hier is zelfs geen uittrekbare droogdraad om klein spul te laten drogen. De slaapkamer is iets ruimer dan op vorig schip maar
het bed staat met het hoofdeinde tegen de woonkamer van de cheng. Juist waar zijn dressoir staat met daarop het TV-toestel.
Zijn dressoir en onze beddebak vormen samen één klankkast, want het tussenschot is flinterdun.
De eerste avond lagen wij dus te luisteren naar een Western, met veel geschiet, veel gehinnik en Indianenkreten.
Hier is nochtans ruimte om het bed tegen het schot van onze eigen woonkamer te zetten. Maar nee, Hyundai dacht daar anders over.
De tweede dag heb ik het bed in omgekeerde richting opgedekt. We slapen nu met onze voeten naar de cowboys en waar ons hoofd ligt is
het versterkend effect van de twee klankkasten ± nul. Dat is al een hele grote opluchting. Een bijkomend voordeel is dat LM nu onmiddellijk
aan de telefoon kan, want die staat vreemd genoeg niet naast het bed op het nachttafeltje maar op de commode. En nu slapen we met ons hoofd
tegen de commode. LM kan in één beweging aan de telefoon. Alleen dat al is een verbetering.
Verder is hier voldoende kastruimte. Dat is een verademing na vorig schip.
In de woonkamer is royaal plaats voor een typtafel. LM en ik zitten helemaal niet in mekaars weg, het is zo geen kruipkotje als op vorig schip.
Maar gek genoeg was ik na twee contracten van zes maanden dat kruipkotje al heel goed gewend. Als we daar iets nodig hadden
moesten we maar een arm strekken om het te nemen. Hier moeten we rechtstaan en minstens vier passen zetten.
Dat is een hele expeditie. Wij zijn compacter gewend hoor!
De zithoek bestaat uit een driezit en een tweezit met daartussen een hoektafel, een salontafel en twee vrijstaande stoelen met armleuningen.
Een teen-onvriendelijk model met tussen de voor- en achterpoten een verbindingslat op voethoogte
De bekleding is in een fijne visgraat van mauve en een soort vaal roze, dezelfde stof als op vorig schip maar het hout is licht van kleur,
dat is beter dan dat donker gedoe. Het slorpt minder licht op.
De gordijnen hebben iets Hollands. Misschien komt dat door de rushes die aan de randen dienst doen als afwerking.
Zoiets oogt 'leuk & gezellig' en werkt dus danig op mijn zenuwen. Gelukkig valt de kleur mee.

Hier staat ook nog een bureau natuurlijk en achter mij een breed dressoir. Daarop had een boekenrek van Ikea gemoeten, toen het nog kon
geleverd worden tijdens de Singapore Passage, zoals op vorig schip. Maar dat rek is er niet gekomen omdat de voorganger van LM het
'niet nodig' vond. Ondertussen stapelen de fardes en de kaften en de ringmappen zich hier op en er is nergens een plek om ze zeevast te zetten.
'Niet nodig' zei die voorganger. Voorwaar een visie. -later hebben we met hem gevaren als cheng, da's ook een paar zachte anekdotes waard

29-05-2020 om 10:38 geschreven door maart

1998-05-04 ~ op zee, aan de Afrikaanse kust 

Hííí...hààà ... hàló,  -dat moet rollen voorstellen

We zwalpen. Drifting in Scheepsengels. 
Zolang we vaart hadden was het rollen miniem, menselijk dus. Nu is het meer iets voor wezens met vinnen, die leven ónder water.
Boven water is elk powerloos wezen een speelgoedje van stroming of deining of wind. Of alle drie tegelijk.
Maar goed, al dat gebeweeg is toch niet te zien aan het getýýýýp. Dit was weer een roller naar de andere kant.

Capt PM heeft de veiligheidsvoorschriften laten uithangen in de alleyway en dat hebben we uit het hoofd geleerd omdat het 'Pirate Alarm' heet:
deuren op slot, niet tegenwerken wanneer het zover is, kortom dezelfde richtlijnen als in Z-O Azië maar dan op zijn Afrikaans
en dat is twee graden erger want hier hebben ze machetes. Nigeria en Liberia zijn risicolanden. Daarover heb ik al documentaires gezien op TV.
En eens een artikel gelezen over een Franse vissersboot of -vloot.
Mogelijk vanwege het Pirate Alarm zijn we niet op anker. Op drift zijn we sneller weer UNDER POWER wanneer dat nodig zou zijn.
Conclusie : lang leve het machien, en daar wordt nu actief wacht gelopen natuurlijk.
Stel u voor dat bij een aanval nog eerst anker óp moesten. En daarbij, 't is langs de ankerketting dat ze naar boven klauteren.
Levensgevaarlijk, maar ze doen het. Dus beter geen anker neerlaten.

1998-05-13 ~ Kabinda, Angola

VR-08/05 zijn we wat verder gevaren naar ankergronden en tot vanmorgen hebben we op anker gelegen. Dat was rustiger water,
we rolden minder hard. Sinds vanmorgen liggen we aan de boei. Het schip ligt nu ruwe aardolie te zuigen lijk een big. Like a very big one.

ZA-09/05 was er in de voormiddag test voor de lifeboat en of we meegingen, vroeg choff Luc. Ikke direct & altijd ja natuurlijk. Avontuur!
Buurvrouw Colette mocht niet van haar echtgenoot of wou niet, of dierf niet, of weet ik veel.
Vermits ons fototoestel het laten afweten heeft (batterij plat en geen reserve bij – mea maxima culpa) kreeg ik het apparaat van de capt mee.
'k Had begot beter gevraagd of ik zíjn batterij in óns toestel mocht gebruiken, want op het onze staat tenminste een zoom.
(en dan had ik er waarschijnlijk wel aan gedacht een reserve filmrolletje mee te nemen aan boord van de lifeboat).
'k Heb heel zijn filmke opgebruikt. Dat vond hij niks erg, hij vond het goed. Hij zal de foto's in dubbel laten afrukken en dan ... uitdelen.
Wablieft? Die prises en cadrages waarvoor ik met gevaar voor eigen leven buiten de lifeboat gaan hangen ben om toch maar in tegenlicht
de bulb van het schip en daarna de ankerketting ... om toch maar nog rap in de juiste hoek terwijl de stuurman moest verder varen ...
Die gaat capt PM na ontwikkeling UITDÉLEN? Krijg ik dan geen keuze? Ik heb er maar 3 van de 27 op het oog. Dat zijn misschien iet of wat
geslaagde foto's. De rest niet, dat zijn gewoon kiekjes. Zeker weten.

In Philadelphia ga ik lithiumbatterijen kopen, weer of geen weer. Want dat lappen ze mij niet meer.
Nu had ik reserve filmrolletjes bij maar geen reserve lithiumbatterij. Hoe dom is dat.
Die prises van vorige zaterdag krijg ik nooit, maar dan ook nooit nog voor de lens. En owee, wat als ... wat als ik die drie foto's die ik goed
vind niet krijg van de capt? Owee, wat als hij mij die stomme algemene zichten geeft? Voilà, 'k heb weer iets om over te jammeren.

ZO-10/05 was het de verjaardag van capt PM. Toen heb ik hem regelrecht gevraagd of ik zijn batterij mocht lenen.
In feite is het de batterij van de fototoestel van het schip. Nu ben ik zeker dat de negatieven van ons zullen zijn -die redenering snap ik niet
en de afdrukken kan ik genereus uitdelen, mild rondstrooien en desgewenst thuis laten bijmaken en dan opsturen naar gegadigden.

Het was hier met dagen om te smelten. De letters op het scherm dropen naar beneden van regel één tot in de statusbalk. Lach niet.
Dit zwart-wit laptopje -Compaq- heeft misschien geen status, maar het hééft wel vanalles. Interface! Waaronder en onder andere een statusbalk.
Hitte : de airco van dit schip doet het maar zozo. Niet omdat er iets aan schort, maar omdat ze maar één koeler heeft
voor bakboord én voor stuurboord, en dat is een te lage capaciteit voor dit schip. Zuinigheid. Hyundai weet wat goedkoop leveren is aan de grote baas.
Dhr Grote Baas zit ondertussen in de frisse koelte te overdenken waar hij nóg goedkopere schepen (en werkkrachten) kan vandaan halen.
Zijn fris comfort ginder wordt bekostigd met wat hier aan boord bespaard wordt op afkoeling voor mensen die in tropische omstandigheden werken.
Maar dit geheel terzijde natuurlijk.

LM heeft al één keer last gehad van prickly heat, dat is een over-activering van de zweetkliertjes door overdadig zweten. Huid geïrriteerd,
elke wrijving met textiel is een marteling. Eén oplossing : in geboortepak op bed blijven liggen, in de frisse koelte, met de juiste talk op de
geïrriteerde plekken. De juiste talk is aan boord, de rest is wensdenken. Want wie mag hier blijven liggen wanneer er werk te doen is?
Het is al genezen, maar bij gebrek aan voldoende koelte op tijd en stond is het een kwestie van uren eer die prikcly heat herbegint hoor.
Gelukkig hebben we deze keer 2^de stuur Pevala die de apotheek werkelijk kent en serieus begaan is met het lijfelijk welzijn van de mensen.
Want we hebben al schabouwelijk en erger meegemaakt hè, met 'een zekere' drie jaar geleden 8hrs moeten wachten op hoestsiroop. -tekst 175
Deze 2^de stuur is zó een schandere. Hij snapt tenminste dat tijd een rol speelt, dat een uur een verschil kan maken.
Zijn vader is huisarts. Dat verklaart waarschijnlijk zijn bereidheid om direct het nodige te gaan halen, ook al is dat vier verdiepen lager.

Nu bleek dat die 'een zekere' een goede vriend was van Pevala. Wat een geluk dat ik zo af en toe intijds mijn mond hou wanneer
er op los geroddeld wordt, ik had al wel verteld over die verergerde situatie van toen na 8hrs zonder medicijn, maar ik had er (nog) niet de naam van
de 2^de stuur in kwestie bij vermeld. Heb ik misschien een goede engelbewaarder die mij behoedt voor domme praat?
Och nee, dat wezen werd allang teruggefloten door zijn oppercoach daar boven. 
Hoogstwaarschijnlijk houdt nu iemand van Neptunus zijn grondpersoneel zich met mijn geklungel bezig.
Maar het geeft evengoed een veilig gevoel hoor, een wezen dat waakt.

Wat valt er zo nog te vertellen. Efkes kijken waar ik vorige brief gebleven was. Een ogenblikje aub ... en hier volgt dan
een muziekje om de lezer het wachten te veraangenamen. Met de elektronische post en online komt dat allemaal nog.
LM schuift dan Metallica in uw luidsprekers. Men weze gewaarschuwd.

Enkele dagen geleden zou capt PM een aankondiging doen tijdens de avondvergadering. Cheng LdG was er nog niet,
dus moesten we nog efkes wachten. Pevala moest naar de brug gaan aflossen want het was tijd. Wacht nog efkes, zei choff Luc.
Dat zou een serieuze aankondiging worden als een choff er een aflossing op de brug voor uitstelde. Enkele minuten later waren de cheng & Colette er
en kon capt PM zijn speech doen. Hij had de namen van de vervangers ontvangen. Begin juni wordt hier namelijk vervangen.
Voor degenen die afmonsteren is dat het minste van hun zorgen, wie hen vervangt. Maar wanneer de naam van de vervanger bekend is
betekent het tenminste dát ze vervangen worden en naar huis mogen. Daar gaat het over. -achteraf bekeken moest dat niet zo pompeus gebeuren 

Wie vervangt choff Luc : Pevala, hij wordt de volgende chief officer. Hij heeft het tikket en ook de promotie van 1^ste stuurman, dus dat is dik oké.
In feite was dat al van in het begin zo voorzien door de rederij, Pevala lost Luc af.
Daarna was er plots een wijziging gekomen in de plannen van Pevala, maar niet in die van de rederij. Die jongen heeft hier twee dagen zeer nerveus
en verschrikkelijk opgewonden rondgelopen. Nu gaat het beter met hem. Hij heeft naar huis gebeld en ze hebben daar een en ander kunnen regelen.
Het ging over de aankoop van een appartement. Zijn handtekening moet op de nodige papieren worden gezet,
en per fax is een handtekening niet geldig ... enz, het komt me bekend voor, waar hebben we dat nog gehoord. Maar het is nu in orde.

1998-05-14

In Kabinda (Angola) heeft het laden minder dan 24hrs geduurd. Nu varen we naar Congo, de rest gaan laden.
Daar zouden we vandaag nog toekomen.

Gisterenavond zat hier een Nederlandse meneer aan de bar. Ladingmeester of zo.
Ik vroeg hem of de Angolese postdiensten betrouwbaar waren.
Absoluut niet, zei die brave meneer (owee, en ik heb hier brief n°2 afgegeven, in vijfvoud), tenzij u de post met de agent meegeeft,
want de scheepsagenturen hebben hun eigen kanalen: koerierdiensten allerlei. OEF! Dankuwel voor die informatie meneer.

En in Congo valt helemaal niks te posten, zeiden ze hier aan boord. Dus niet. Jammer, ik had ulle graag brieven
met Congoleze postzegels bezorgd. Maar hebben ze daar feitelijk nog postzegels? Of opnieuw postzegels?

Nu verder over de vervangers : twee van hen kennen we van op vorig schip. Phika vervangt Pevala als 2^de stuur,
voorlopig, want Phika heeft nu zijn promotie als 1^ste stuur. Dean is nu 3^de mec en komt hier Tom vervangen.
Van de nieuwe capt en de nieuwe cheng is de naam gezegd geweest maar die zei ons niks, noch LM, noch mij.

En 23/05 houden we barbecue, capt PM heeft het beloofd. Als het weer het toelaat natuurlijk.
Volgens de nieuwsberichten is het in België al een paar dagen 30°C. Da's goed zei LM, het is dan veel te warm om iets te doen en dan
kunnen ze allemaal een brief schrijven naar ons. Zo, ge weet het hè. Geen warmte ontwikkelen, dus blijven stilzitten en frisse brieven
schrijven naar ons. Zegt LM. En ik zeg dat ook.
Mogelijk heb ik ook last van de warmte. Niet op letten, binnen een paar dagen gaat dat over in gewone tropengekte.
Straks ga ik wat strijken, dan weet ik tenminste waarom ik het lastig heb.

20h20: ikke niks gestreken vandaag? Bij dit weer is dat puur masochisme zei LM. Machtig fijn, zo'n begrijpende echtgenoot.
Hoe zijn de gestreken hemdjes dan op de klerenhangers geraakt zijn? Door puur masochisme.
Op dit uur is het een ietske koeler, maar ik ga niet ineens plotsklaps de rest beginnen strijken. Het nodige was voor vandaag al voldoende.

Ondertussen zijn we in Congo, een wingewest van de Verenigde Staten. 'k Lach me een kriek, de USA zal hier nu aan de touwtjes trekken
en wij Belgen hebben geeneens nog verantwoording af te leggen voor de verkleutering die 'onze' missiezuster & -paters, praters en ander
Rooms zalvend gepeupel hier veroorzaakt hebben. Het is voorbij. En lang leve Kabila, want hij heeft het Engels uitgeroepen tot voertaal.
Maar het is niet over. Geen kat spreekt Engels hier in Congo, laat staan een ex-Zaïrees, zijnde nu een Congolees.

Einde Mobutu : 'Nous sommes la Nouvelle Génération" zei José heel opgetogen op schip 24 of 26. En hij geloofde dat ook want in zijn land
is omzeggens geen persvrijheid, hoe kon hij dan met zijn 25 jaar weten wat er de afgelopen eeuw gebeurd is ivm met neo-kolonisatie.
Nu Kabila : 'Nous sommes les jeunes neveux de l'Afrique' is de nieuwe slogan. Eh ... is dit Engels?

Waar zou José nu zitten? Hij was toen wel heel gretig om Engels te leren maar dat had zeer weinig te maken met Zaïre, dat had meer te
maken met internationale paraatheid. Kopeljé (de elektrieker op het vermaledijde schip 25, Russische Jood, eindelijk in Israël geraakt),
hij had dat ook. Zéér sterk. Misschien niet meer voor hemzelf maar voor zijn kinderen en voor die van zijn broer.
Engels leren! Dat was dringend en dwingend.
De term 'internationale paraatheid' komt van James Michener. Het concept staat heel duidelijk beschreven in zijn boek De Bron.

Toen we deze avond naar de mess stapten zagen we door de open deur van het ship's office een Zaïrees staan, in beige gekleed.
Alleen was dit geen kaki uniform, het was een beige pyjama. Hij droeg die bij wijze van uniform. Schrijnend.
Heel de distributie ligt hier plat. De mensen hebben waarschijnlijk amper te eten, dat lezen we thuis in de kranten. En dan hier, ineens,
iemand die wel in het beige gaat werken maar het is geen uniform, het is een pyjama. En dan geeneens een katoenen maar een synthetische,
veel te warm en totaal onbruikbaar in dit klimaat. Maar toch beige! Dus bijna kaki. Schrijnend. We hebben 'Bonsoir Monsieur' geknikt.
Ons scheepstenueke van de textielketen leek plots gênant-goed gekleed. Had ik gekund ik had ook een pyjama aangetrokken.
Ziet iemand van ons zich in een werksituatie in pyjama? Nee, daar gaan juist een aantal nachtmerries over, in onze opgefokte wereld.
Al wat ik de afgelopen jaren gelezen en herkauwd heb was ineens duidelijk, door die ene meneer in beige, in kaki, in pyjama maar waardig.

Heb ik al verteld over ons 'voorhang'? Awel, ons deurgordijn is een lap jute van een rol afdichtingsmateriaal. LM heeft het ophangsysteem gemaakt.
De bovenkant van de jute heb ik omgezoomd en er brede lussen voor de ophang aan genaaid. Het probleem: de jute is grof geweven dus doorzichtig.
Daar moest iets op gevonden worden. Met whist (poetskatoen, draadoverschot van weverijen) ben ik
op ooghoogte stroken & strengen door de jute aan het trekken, in tinten van blauw en wit. Wolken-, lucht- en water-kleuren.
Met een maasnaald was de spreng wat te dun en te petieterig. Zo ben ik over een half jaar nog altijd bezig.
Een dikkere streng en met de paperclip dan maar. Een beetje wringen en het gaat. Nu raakt het misschien ooit wel eens af.
Ondertussen hangt het al op hoor, maar de afwerking is 'in progress'. De stook op ooghoogte is een soort wandtapijt aan het worden.

Deze voormiddag ging ik koffie en suiker halen in de keuken. -gebruikte ik toen nog suiker? foei!
Beneden op deck A duw ik de deur van de staircase open en zie in het ship's office iets van een luipaard liggen?
Enkel het vel. Waar het luipaard nu is weet ik niet.
Efkes de CCR binnen gestapt om aan choff Luc te vragen of hij wist dat daar een grote kat lag. Hij wist het.
"Dat vel kost 150 USD en de ouwe is in alle staten."
"Vindt hij dat duur?"
"Nee. Maar hij is voor de dieren. En als het een beschermd beest is mogen we die huid zelfs niet aan boord hebben."
'k Ben die huid eens van dichtbij gaan bekijken: opgerold en keihard. Als ze niet snel juist behandeld wordt breekt ze.
Voor 150 USD moet zo'n dier dus dood ... Congo. Geraak er maar aan uit.

28-05-2020 om 09:20 geschreven door maart

1998-04-23 ~ op zee 

Capt PM heeft gisteren just NIKS laten weten over de bestemming in Afrika, omdat het bericht nog niet bevestigd geweest geworden is.
Het is nu gewoon wachten op die confirmatie. Het blijft wel richting Afrika.

Gisteren heb ik op de achterflap van een Weekend-Knack een reclame gevonden voor het optreden van de Stones in Torhout-Werchter,
in zwart-wit. Vermits capt PM een fervente Stones-fan is, vermits hij binnenkort verjaart en vermits Tom op zijn laptop Adobe staan heeft,
kunnen we tegen dan iets ineen knutselen. Bvb het hoofd van capt PM mee op de affiche zetten en hem in de tekst eronder vermelden als
Special Guest Star. Het zal pas-en meetwerk worden, maar we hebben nog efkes de tijd.

Ondertussen probeer ik die koppen na te tekenen van een vergroting die ik gemaakt heb met het kopieerapparaat. Op die vergroting zijn de
schaduwen weg gevallen zodat die gasten er ineens 20 jaar jonger uitzien. Dat kan niet hè. Op een affiche voor een optreden in '98 moeten
ze er uit zien als de prille vijftigers die ze zijn, niet als jonkies. Opnieuw beginnen, nu met meer grijstinten, dus minder contrast en
herbeginnen met overtekenen. Verder trilt het schip, voor precisiejobkes zoals portretten overtrekken is dat niet ideaal.
'k Kan gewoon niet tekenen, maar laat me nu efkes die smoes : het schip trilt.

1998-04-26 ~ op zee

Wablieft? Twee volle dagen niks geschreven? Wa's hier aan de hand. Eens denken. De strijk gedaan.
Ja, maar geen twee volle dagen, zoveel kledij hebben we geeneens bij. 

'k Ben eindelijk kunnen beginnen in WORD. De Toshiba doet het nu zo ongeveer, sinds eergisterenavond. Zo ± on-ge-veer hè.
voor de administratie van LM zijn er twee diskettes nodig: 
één wordt elke week afgegeven aan de chef mecanicien met daarop het werkboek van de machineruimte, het verslag over de gedane werken, en
één blijft in de cabine om op verder te typen en bij te blijven, zodat we op bijna elk ogenblik de bijgewerkte versie kunnen kopiëren naar
de eerste diskette en de cheng niet moet wachten. Voorwaar een puik systeem dat al twee contracten zijn deugdelijkheid heeft bewezen.
(behalve toen met Leuke Leu, maar dat is een verhaal apart)

De eerste diskette heet TO CH.ENG  en de tweede diskette heet 2^nd ENG '98. Die twee namen (labels) moéten op het scherm verschijnen,
zodat ik kan controleren of ik wel in de juiste richting aan het kopiëren ben. Want die directories -mappen- en files -bestanden- hebben op beide
diskettes dezelfde naam natuurlijk en daardoor kan ik in bestandsbeheer niet zien of ik wel juist bezig ben.
En wat blijkt : op deze Windows 95 laten de diskettes zich niet labelen ...? 'Device is not prepared' of iets indien trant.
Er is een oplossing: labelen tijdens het formatteren. De inhoud stond nog tijdelijk op C:  dus was er nog geen ramp gebeurd.
Laten wij formatteren. (Formattamus, in aansporende wijs) LAP! De tweede helft van het dialoogvenster licht niet op: formatteren gaat
maar labelen niet. Ook niet op het einde van de format-operatie. Naar MS-DOS dan maar. Ikke in DOS: een blinde in de jungle.
Bill Gates heeft Windows juist ontworpen voor DOS-foben al ik en enige miljard andere mensen opdat wij voor eens en voor altijd
van die DOS-voodoo zouden verlost zijn. Maar tot mijn grote verbazing vind ik in DOS wat ik zoek : LABEL. Halleluja, we zijn er. Bijna.
Wat blijkt : in DOS, in de catacomben van de laptop, werkt het azerty-klavier van de Toshiba plots weer als een qwerty en ik kan nergens,
maar dan ook nergens het dubbelpunt vinden om achter de A te typen en zonder dubbelpunt geen toegang tot A. Zo simpel is dat. - A:
Geen toegang tot de diskette.

Herinner u dat bij de installatie van de Toshiba het azerty-klavier als een qwerty werkte en dat we een dag of vijf hebben moeten wachten tot
Toho de tijd had om dat te verhelpen, (tot eergisterenavond) want alleen geraakten we er niet aan uit. Op papier wel, maar in de praktijk niet.
Om het verhaal kort te houden : gisterenavond passeert Toho hier en ik vraag of hij eens wil kijken naar die dooie label-operatie.
Hij klikt op een paar toetsen, snuffelt zo wat rond in de ingewanden van Windows en zegt : hôô, maar dat is hier kapot! Zeer categoriek.
Waarom, waarom blijf ik toch uren zoeken naar vier of vijf mogelijkheden als een maar twee gegeven worden en geen van de twee het doet.
En het dubbelpunt had Toho niet nodig, hij gaat wijselijk niet langs DOS. Hij gaat hetgeen kapot is repareren.

Waarom denk ik toch zo gemakkelijk dat het aan mij ligt, aan mijn gebrekkige kennis.
Waarom besluit ik niet na een paar pogingen dat de verbinding onbestaande ofte 'kapot' is.
Waarom blijf ik maar denken dat ik moet blijven zoeken, want wie zoekt die vindt.
Wie zoekt en niet-vindt besluit al vrij snel dat er iets kapot is. Zoals Toho.
Maar ik (sukkel) niet, ik blijf denken dat het aan mij ligt, dat ik misschien waarschijnlijk eventueel hopelijk iets over het hoofd gezien heb, en
laat het in godesnaam niet kapot zijn, omdat ik het dan niet zelf kan in orde brengen en elk waterkansje dat er een alternatieve weg bestaat 
doet mij verder zoeken. Terwijl het gewoon kapot is. Het ligt niet aan mij, KAPOT = KAPOT, begot!  -moeilijk te accepteren, maar 't gaat al beter

Het is zondagnamiddag en de mecaniciens hebben vrij. Die vrije namiddag moet de nachtelijke alarmen en werkuren zo wat compenseren.
LM heeft twee stopcontacten bijgeplaatst en we hebben de stereo-installatie verplaatst naar het dressoir. Nog een paar zondagen knutselen
(de luidsprekers ophangen bvb) en de cabine zou er dan menselijk beginnen uitzien. Dwz: stopkontakten waar ze nodig zijn en niet allemaal
op een hoopje aan het bureau, waar Hyundai ze geplant heeft. Volgens Hyundai kunnen de stereo, onze wereldontvanger, de laptop, de printer,
de bureaulamp en het koffieapparaat allemaal op de schrijftafel. 
Waar een 2^nd eng dan nog zijn schrijfwerk moet doen? In zijn bed of op het twalet zeker?

Dit schip is geen bouw van Samsung, zoals het vorige. Het is een Hyundai. Alleen al in de bewoning zijn er verschillen. Elke cabine heeft
ruim daglicht en zicht op zee, dat is al iets hè in vergelijking met vorig schip. Maar andere mensen hun cabine is dan weer veel kleiner.
Zo ongeveer de ruimte waar de lagere bemanning op oude Belgische schepen 'recht' op had: een ruim berghok.
Maar qua aantal stopcontacten is het in orde hoor. Alleen geeft de locatie te denken.
Een typtafeltje hebben we ook al. Op een avond stond LM er zomaar mee boven. Tof hè.
Zo nog enkele zondagnamiddagen en ik kan foto's beginnen maken van ons onderkomen.

We zijn qua lengtegraad halverwege den Atlantic en zitten op 4hrs tijdsverschil met België, aan boord 15h30 is 19h30 thuis.
De stofzuiger is een sympathiek dingske, marineblauw en weegt niks. Portable & Powerful staat er op.
Portable : klopt. Ik heb een handtas die groter is.
Powerful : klopt. Hij zuigt alles weg wat niet te groot is en wat niet vastgevezen staat.
En het strijkijzer valt ook best mee. Het is robuuster dan het speelgoedijzertje van vorig schip.

16h30 : iemand kwam hier een mooie fax afgeven. Dat België weer eens schitterde in het internationaal nieuws hadden we hier aan boord
al wel vernomen, maar dat de gendarmeries het niet nodig vonden de politiekorpsen te verwittigen, da's wel héél straf. -zaak Dutroux
En daar ging het afgelopen jaar toch de berichtgeving in nieuwsuitzendingen en kranten over: dat precies het gebrek aan communicatie
tussen rijkswacht en politie gemaakt heeft dat die perverten zo lang hun gang kunnen gaan hebben.
België? Dat ligt in de Middeleeuwen.

1998-04-27 ~ op zee

Schele hoofdpijn. Pft, straks verder schrijven, misschien stampt het schip dan minder.
Buitenlucht heeft niks geholpen, het is te warm. Er is genoeg wind, maar het is warme wind. Niks fris.

1998-04-30 ~ op zee

Dinsdagmorgen gaat de telefoon. Ik hoor LM antwoorden: "Ik kom naar beneden". In het Engels.
Het is met de trap te doen want hier is geen lift, in geen enkele taal.
Hij bleef zo lang weg dat de werkdag al begonnen was en ik hem vóór het ontbijt niet meer zou zien.
LM niet ontbijten, dat wil wat zeggen. 
Er waren problemen met de stuurinstallatie.
Er werd nu weer handmatig gestuurd zoals in de tijd van Vasco da Gama en zijn concurrenten.  
Niet van op de brug, via het wiel. Ha nee, want de overbrenging van daarboven naar het roerblad achter had het laten afweten.

Gans beneden in het schip, vlak boven het roerblad, dus diep onder het achterdek en ook onder de waterlijn, is een ruimte
die Steering Gear heet omdat daar de stuurinstallatie is ondergebracht. Daar werd nu gestuurd, rechtstreeks boven het roerblad.
Gelukkig met hydraulische bekrachtiging. Sterk hoor. 'k Had nog nooit een Steering Gear bemand gezien en dit was dus de gelegenheid. Uniek.
Drie man daar beneden aan het stuurmachien, twee matrozen en een stuurman.
Zonder visueel contact met de buitenwereld, maar er was wel enorm en pijnlijk veel lawaai, zelfs met oorbeschermers op. Hou dat maar vol ...
Plus twee man op de brug (een matroos en een stuurman), want iemand moet toch zicht op de omgeving houden via de ramen (en de radar).
Dat zullen langer wachten geworden zijn, als er twee stuurlieden per wacht nodig zijn. - waarschijnlijk zes-op-zes-af, continu in dat lawaai

De mecaniciens glorieerden, enfin, die ene toch, die 2^de mec dus, die wiens gemoedsgesteldheid ik nu toch al enkele jaren kan aflezen
aan het schitteren van zijn ogen, het trillen van zijn mondhoeken en het blinken van zijn snor: LEUTE. -leedvermaak, zeg ik nu 

Tijdens het avonduurtje (stuurlieden afwezig wegens twee aan het werk en twee aan het rusten) kwamen de sterke verhalen los over
problemen met stuurinstallaties op andere schepen en wie het nog niet meegemaakt had kende wel een nog straffer verhaal van horen vertellen.
Zoals die Russen die met een gloednieuw schip bleven rondjes draaien ergens op de oceaan. Stuurinstallatie geblokkeerd. Ze bleven draaien
en dure fuel verstoken tot de zeeslepers er waren. 30 dagen sleep = 30 miljoen BF. Achteraf bleek dat het te verhelpen geweest was.
"Da, but this ship is under warranty, da?" -onder garantie 

Vandaag is ons probleem verholpen, mits twee dagen heen-en-weer gefax met de Japanse bouwer van de stuurinrichting. Garantie of niet,
aan boord van dít gloednieuw schip was men wel degelijk van plan er iets aan te doen. In Japan was het al zeer vroege ochtend 1 mei,
hier was het middag, etenstijd 30 april. Maakt niks uit, misschien is 1 mei geen feestdag in Japan en daarbij, die samoerai geven hun leven
voor hun broodheer. En hier zaten de mensen maar één uurtje later aan tafel. LM is heel blij dat het opgelost is.
Twee dagen lijden is genoeg voor de stuurliedekes.  
En dan nu op naar de volgende miserie, welke die ook moge zijn ...

27-05-2020 om 06:48 geschreven door maart

1998-04-17 ~ op zee, Golf v Mexico

Sinds gisterenmorgen varen we en vanavond gaan we de Golf uit en den Atlantic op. We ontvangen nog altijd FM,
Grace Slick van Jefferson Airplane kwam hier zojuist uit de luidsprekers gewaaid. https://www.youtube.com/watch?v=JUbMWtUyIIE , 03min
Klokslag 15h brulden de Stones hier door de alleyway. Dat was schrikken. Ik was compleet vergeten dat capt PM zo'n fervente Stones-fan is,
en hij verwacht van iedereen hetzelfde.

Het schip stampt een beetje en ik voel mij persies een 'bitteke ni-goe'.
Luc (choff) heeft toch wel een strijkplank en een strijkijzer uit een van zijn lockers getoverd zeker! 'k Had al halvelings gehoopt dat die dingen
nog niet aan boord zouden zijn, dan had ik een excuus om niet te moeten strijken. Maar na vijf maanden vaart is de huisraad aan boord
meestal wel compleet.

Om 16h45 was er ineens brandalarm. Loos alarm natuurlijk, de fitters waren ergens iets aan het fitten.

         Een pijpfitter (of kortweg fitter) is een technicus die zich bezighoudt met de assemblage, installatie en reparatie
         van verschillende soorten pijpen, pijpleidingen, leidingsystemen en vergelijkbare pneumatische en hydraulische uitrusting. van 't Net

Het alarm is erg luid en wie dan niet direct in verhoogde staat van paraatheid gaat, komt daar wel, alleen al door het geluid van de loeiende sirene.
De veiligheidsvoorschriften zijn zeer scherp: bij brandalarm moeten de OW's naar de brug. -en zo laten weten dat ze gaande en staande zijn
OW's zijn Officers Wives.
En owee, welke OW ontbrak er op het appèl ...? -zelfde mentaliteit als op het vermaledijde schip 25, daar was het volgens de dames ook
niet nodig op een brandalarm te reageren volgens de voorschriften, want het zou 'toch wel weer' loos alarm zijn, terwijl veiligheidsreglementen
nu juist niét opgesteld zijn om mensen te plagen of te pesten. Élke regel en élk regeltje heeft al zijn triestig nut bewezen – zucht, hoe dikwijls nog?

1998-04-18 ~ op zee 

Gisterenavond aan tafel kwam ch.kok RD ter sprake. -chefke RD een wonderlijk begaafde kok
"Die is dood" zei Tom botweg. Zelf zou ik zeggen : hij is overleden. Maar nee, hij is dus dood. 57j.
Tot vanmiddag hoopte ik danig dat er naamsverwarring was, er zijn wel meer mensen met dezelfde voornaam ... vanmiddag wist Peter (2^de stuur)
datzelfde te vertellen en hij wist het uit een andere bron. De kans dat het allemaal een vergissing is, wordt nu wel heel klein.

Ik heb met chef RD gevaren in '84-'85, hij was toen mijn baas. LM heeft ook met hem gevaren, 'k zal straks eens vragen op welk schip.
En in '95-'96 hebben wij twee met hem gevaren op schip 26. Hij heeft toen twee prachtige kerststallen in brooddeeg gebakken en al zijn
kennis, kunde en vaardigheden gedemonstreerd met twee lange en lekkere kersstronken. -tekst 188, voldoende scrollen
In de brieven van op schip 26 staat nogal wat over chefke RD. Ik durf ze nu niet goed herlezen. -we hadden die bij op diskette
Twee keer per dag ging ik langs in de keuken, van 11h tot 11h45 en van 16h30 tot 17h15.
Al die momenten tuimelen door mijn hoofd en het is hier zo lichtelijk chaos vanbinnen : de inventarissen, de stores in Sines, de voorbereidingen
voor Kerstmis, het gedonder en getreiter door bepaalde officierkes, het gelach en het gezever, zijn verhalen over vroeger en nóg vroeger ...

Peter vertelde dat het op een paar maanden gebeurd was. Aids, meende Peter te weten. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat RD in de jaren
ervoor nooit geweten heeft wat hem te wachten stond. Alhoewel, hij had soms zoveel spoken te verjagen. Maar toen dacht ik dat het over
zijn gezinssituatie en over zijn familiale omstandigheden ging. -hier hoort nog een heel verhaal bij, dat komt later.
Hij leefde als een monnik, heeft hij eens verteld. En hij was hertrouwd met zijn ex-echtgenote die ondertussen een dochtertje van elders had.
"Zo hebben ze toch het huis, wanneer ik er niet meer zal zijn." Waarschijnlijk wist hij het toen wél.

Bestaat er nog een waterkansje dat Peter slecht ingelicht werd en dat het helemaal geen aids was?
Verder zou ik graag een draaiknop in mijn hoofd hebben om naar andere gedachten over te schakelen.

1998-04-19 ~ op zee

Gisteren hebben we de printer (zopas gracieus geschonken door de Franse rederij) geïnstalleerd. Hij was een paar dagen geleden
tijdens het uitpakken uit mijn hand gegleden en met één hoek tegen de vloer geslagen. Toen hij helemaal geïnstalleerd was en toch niet
wou printen, vreesde ik het ergste. Het allerergste, kapot gevallen. Door mijn eigen domme fout nog wel. -delicaat spul uitpakken
doet men aan boord op de seat of op het bed, een botsvrije omgeving ... en dat had ik niet gedaan hè, schande want dom-dom-dom van mij
Wat bleek: de twéé inktpatronen, zowel zwart als kleur, moeten ingebracht worden of het ding drukt geen letter. Voor de rest was er niks
aan de hand. Bij het vorig model, een draagbare, ook van Hewlett Packard, was het ofwel het kleurentankje ofwel het zwart.
Bon, hij doet het nu. Het is geen draagbare en ik vind dat hij veel plaats inneemt, zelfs in deze ruime cabine.

Gisterennamiddag hadden we boatdrill. Met alles er op en er aan. Deze keer heb ik zelfs veiligheidsbottinnen gekregen van choff Luc. Twee.
We zaten in de lifeboat.
Bij wijze van oefening laat Luc door de 3^de stuur uitleggen aan LM hoe de dieselmotor moet gestart worden. Niet dat LM zo'n ding niet kent,
maar de 3^de stuur kende zijn les niet en Luc struikelde daarover want de 3^de stuur is safety-officer en die zou zoiets moéten weten.
Kortom, hij kon na de oefening bij Luc in 't bureau komen en hoe dat afgelopen is weten wij gelukkig niet. Een blaam of gewoon een reprimande?
Luc vroeg dan aan een van de matrozen diezelfde uitleg efkes te doen en die bakte er al evenveel van. Angstaanjagend zoiets hè.
Daarna kregen we drie kwartier veiligheidsvideo. Die films hebben we allemaal al tien keer gezien, maar er is telkens iets anders
dat opvalt en bijblijft, dus herhaling heeft zijn nut. Helaas beseffen sommige koppen dat niet. Ge moogt raden welke eerst.

Sinds we varen hebben we al één uur geshift, maar 6hrs verschil meer met België.
Een polshorloge op Belgisch uur hangt hier vóór mij op het prikbord gepind.
Deze namiddag gaat een van de computerspecialisten hier aan boord de Toshiba installeren. Da's een draagbaar recup-geval van een ander schip.
Het is gerepareerd, ttz: er zou een nieuwe harde schijf inzitten en die is zo leeg als iets. Toho gaat zich daar mee bezig houden zo rond 13h.
Het zou met Windows '95 te doen zijn en nu hoop ik maar dat de installatiediskettes voor PowerPoint aan boord zijn,
of ik kan geen verjaardagskaarten of kinderbrieven meer maken.
In feite gaat de installatie niet met diskettes maar met een CD-rom. Die vervangt in zijn eentje ± 35 diskettes zegt Toho.
En gaat dus 35x zo snel, dacht ik erbij. Deze namiddag krijgen LM & ik dus een demonstratie van hoe het moet en zouden we best
onze ogen, oren en verstand open houden. Maar we gaan de taken verdelen hè: ik de ogen en de oren, LM het verstand. -zo was het niet

Capt PM heeft me zojuist een luchtfoto van dit schip in handen gestopt. En die foto mogen we houden. Luchtfoto's zijn goud waard natuurlijk,
want vanuit die hoek krijgen we het schip zelden of nooit te zien. De foto is gemaakt bij een doorvaart aan Singapore. Daar zijn firma's die
zich met dat soort fotografie bezig houden.
Op vorig schip was ooit een luchtfoto besteld, maar er was toen storm op komst, felle wind en zichtbaarheid grijs tot heel grijs.
Of die helikopter toen opgestegen is en de opnames gemaakt zijn betwijfel ik zeer.
Goed, deze foto is alweer een aanwinst voor het album.
Het kasteel ziet roze ipv wit en het schuim van het boegwater aan de schaduwzijde van het schip ook ...?
Ofwel is er iets met de kleuren gebeurd tijdens het ontwikkelen of afdrukken, ofwel was het gewoon 's morgens heel vroeg:
'de roze vingers van de dageraad'.
Ik hou het op dat laatste want mislukte foto's hebben we al genoeg in ons album.

1998-04-20 ~ op zee

Gisteren zijn Tom en Toho begonnen met het gebruiksklaar maken van de Toshiba. Jawadde. Dat moest over CD-rom gaan, dus eerst
werd de CDrom-lezer geïnstalleerd. -waarschijnlijk toen nog een externe lezer- Vervolgens Windows 95. Halverwege de installatie valt alles
stil: onvoldoende geheugen ...
Niks aan de hand, zeg ik, zet de toepassingsprogramma's dan gewoon onder Windows 3.1.
Jamaareuh ... die hadden ze er juist afgehaald om er de 95 te kunnen opzetten.
Wel, zet de 3.1 er dan er dan terug op hè.
Jamaareuh ... dat zal niet gaan want die installatiediskettes zijn niet aan boord.
Bon, dat is dan goed om weten, die twee zijn misschien intelligent maar niet biezonder schrander:
verwijderen zonder herstelmogelijkheid, springen zonder vangnet ...?

Ondertussen kwam de fax van WdL&C° toe, dat is een hele opluchting voor LM. De brug kan dus wel degelijk ontvangen, niet zoals op vorig schip,
daar creëerde de schouw soms een dode zone over de antenne, naargelang de koers die we vaarden. En dat zou hier aan boord het geval niet zijn.

Tom en Toho blijven naar oplossingen zoeken want het zou theoretisch moeten mogelijk zijn blablabla ... Maar ondertussen zitten we
toch maar mooi zonder Word en dat is een ramp voor LM zijn administratie. En zonder PowerPoint in kleur en dat is héél erg voor de briefwisseling.
PowerPoint in zwart hebben we op de Compaq, maar da's enkel goed voor lijntekeningen in de faxen.
De installatiediskettes voor PowerPoint zijn gewoon niet aan boord.

In de bar werd iets verteld over capt Vabé. Da's niet moeilijk, er valt zoveel te vertellen over Vabé. Hij zou aan boord van kweeni welk schip
de software gebousilleerd hebben -verprutst- Hij had het zó grondig verknald dat er dure specialisten moesten overgevlogen worden om het
boeltje in orde te brengen. Over welke computer het ging werd er niet bij gezegd. De navigatiecomputer?
Verder zou hij in de bewoning van dat schip weer aan het verbouwen geslagen zijn. Alleen heeft hij deze keer geen schotten bíjgeplaatst,
hij heeft er afgebroken!
En dat terwijl het beleid van de rederij nu al jaren is: schepen bouwen en doorverkopen. Het vorig schip en zusterschip Millie zijn al bijna verkocht,
met 30 miljoen -BF- in het vooruitzicht. En dan zal Vabé eens aan het verbouwen slaan alsof het een schip van 15 jaar oud is.
Volgens capt PM is Vabé op den bureau kunnen komen. -Vabé is ook een hoofdstuk apart waard, iemand die last had van zijn kleine gestalte ...

11h20 : Toho brengt zojuist de Toshiba binnen. Het zou in orde zijn. Efkes piepen.
11h30 : Voilà, 'k heb al iets mispikkeld.
Toho zal straks nog eens moeten langskomen, vrees ik. De ScanDisk heeft het probleem gevonden,
maar op FIX IT zal iemand anders dan ik moeten klikken, want MS-DOS is niks voor mij, dat zijn de ingewanden van het systeem.
Helleup! Het azerty-klavier geeft nu plots qwerty-resultaten op het scherm! Ook dat nog!

1998-04-22 ~ op zee

Met de Toshiba is nog vanalles aan de hand. En mismatch tussen de DOS-versie en Windows 95? In elk geval is het een wankele installatie,
allerlei bewerkingen gaan gewoon niet door, het ding geeft dan beschermingsfouten aan en vraagt om af te sluiten. Zo gaat het typwerk voor LM
niet vooruit natuurlijk. Er wordt over het probleem nagedacht door Dhr Toho. Met LM en mij gaat het beter dan met de Toshiba. Wat een geluk.

Deze voormiddag zijn we Martinique gepasseerd. Dicht genoeg om fotookes te maken. Zo is capt PM. 'k Heb er acht aan gespendeerd.
Dat mag wel want ik had me reeds een volle week ingehouden. LM werd al wat ongerust.
Vanmiddag zou het bericht binnengekomen zijn over onze bestemming in Afrika. Capt PM zal het vanavond laten weten tijdens het avonduurtje.

26-05-2020 om 07:28 geschreven door maart

1998-04-15 ~ Texas City, Texas, USA

Dag België, zondag zijn we om 21h BT geland in Houston, dat is 14h LT.
Het landen was een evenement. Om een bepaald moment klom het vliegtuig ineens weer en maakte tegelijk een bocht. Nog al een scherpe
bocht, vond ik. Hoeveel het vliegtuig klom stond af te lezen op de monitor voor onze neus, maar ik had mijn ogen al toe en zocht naar de
tekst van die Akte van, kweenimeer. -ofwel was het de Akte van Hoop, ofwel de Akte van Berouw, ik gok dat het die van Hoop was

Het was ongeveer een uur rijden naar Texas City, naar de Holyday Inn. Tot groot genoegen van LM staken ze ons voor twee dagen op hotel
zo kon hij het tijdsverschil uit zijn lijf slapen. Het schip lag nog op anker en de Immigratie was nog niet aan boord geweest dus mochten wij niet
met een bootje naar ginder. Zoveel te beter voor de bagage.
In de Holyday Inn konden ze ons die avond geen eten meer geven omdat het restaurant van het hotel gesloten was wegens Pasen.
Het is niet bepaald een vakantie- of toeristenhotel, zo in een havengebied tussen de industrie.
's Avonds zijn we met drie gaan eten in het dichtstbijzijnde restaurant. Restaurant is een groot woord voor een eetkeet uit een depri-film.
In een film blijven de geuren en de plakkerige tafels ons tenminste bespaard. In het echt is het decor multisensorieel. En daar zaten wij middenin.

De dag erna om 02h LT klaarwakker. Volgens onze bioklok was het 09h BT en moest er dringend ontbeten worden.
Nog een vijf uurkes wachten tot het restaurant van het hotel openging. Om 07h 's morgens hebben we ochtendwandelingetje gemaakt,
het was al zacht-warm weer. Enkel het personeel en de vogels waren al wakker. Die laatsten floten lijk zot. En overal lentebloemen in het gras,
in elventwintig kleuren. Volgens de weerberichten wordt er 25° verwacht. Celsius.

Na de wandeling zijn we gaan ontbijten. Van Colette geen spoor. Rustig laten slapen, zeg ik.
Na het ontbijt zijn we aan de overkant van de baan de kleine shoppingplaza gaan verkennen. Alle winkels waren nog dicht, ze gaan pas open om 10h.
We zijn weer naar het hotel gegaan en hebben een lijstje gemaakt van wat er nog bijgekocht moest worden. Papierklemmetjes bvb en chips en
zoute nootjes ... Colette kwam aangewaaid. Na haar ontbijt wou ze nog efkes naar België bellen, naar de kliniek waar haar moeder is tot vandaag.
Het telefoongesprek moest op rekening van de kamer komen. Dat is een heel gedoe geweest, omdat ik niet gesnapt had wat er in de
gebruiksaanwijzing bedoeld werd met area-code. Dat bleek uiteindelijk het zonenummer te zijn van waar ge u bevindt en niet het zonenummer
van degene die ge wilt bereiken. Het is maar ne weet. LM heeft dat in orde gekregen.

        Op de rekening van de kamer : daar komen uiteindelijk 30% hotelcharges bij. Jawadde, creditcard ware goedkoper geweest, maar ja ...
        We hebben de dag daarop bij het uitchecken een gedetailleerde rekening gevraagd, maar of Colette dat van die 30% al gelezen heeft
        betwijfel ik zeer. De cijfers staan er namelijk in het Engels op en mevrouw leest geen Engels. Zoals vanmorgen hier aan boord
        op de wasmachine staat : 30°, 60°, 90° ... allemaal in 't Engels. -ik herinner mij nu dat moment, ik geloofde toen mijn oren niet

De shoppingplaza had geen supermarktje, dus niks chips of nootjes voor LM. Een boekenwinkel was er wel. En wat stond daar buiten aan de gevel?
Een karreke vol boeken aan liquidatieprijzen: 1 USD per stuk + 80 cent taks. En geeneens pockets met van die flapperkaftjes hè, neenee
echte boeken met stevige kaften die bestand zijn tegen veelvuldig gebruik. Echte bibliotheekboeken dus. We hebben daar 37 boeken
buiten gesleept voor een 40 USD. In drie keer, vanwege het gewicht.
Dit schip is pas vijf maanden in de vaart, er zouden waarschijnlijk weer geen boeken aan boord zijn en
de centen krijgen we wel terug van capt PM. Van het Welfare-budget.

'k Heb de plastic waszak uit de bagage gepeuterd en daarin de boeken gedaan. Twee valiezenbinders errond en het geheel was klaar voor transport.
Dinsdagvoormiddag hebben we nog een laatste toerke door de plaza gedaan ('k heb dat kleedje dan toch maar gekocht) en na het middageten
hebben we nog eens geprobeerd wat te slapen, maar dat ging niet, want ons lijf zei dat het pas 19h was. Moe genoeg, maar geen Zandmannetje.

Om 14h stipt was de chauffeur er en wij naar het schip. Aan de gates moesten we een kwartier wachten want de Immigratie was nog aan boord
en het schip was nog niet ingeklaard, zodus mochten wij drie nog niet aan boord.
De mensen van het wachthokje hebben daar een aantal katten lopen, ik heb vier drinkbakjes gezien en één zwarte kat. Dat belooft.
'k Heb een fotootje gemaakt van het schip en in stilte noteerde ik dat ik mijn voorraad filmrolletjes moest wegbergen / verbergen in de slaapkamer
want dat heeft Colette óók niet bij, zoals een boel andere dingen. -geen bagagelijst, na zeven jaar meevaren, hoe noemt ge zoiets ...

Er stond een gangway als een Eiffeltoren. Met treden in rasterwerk. Heel gezond voor iemand met hoogtevrees, zo'n ding.
Er was volk te over om onze valiezen te helpen dragen. Er is niks in het water gevallen, de tas met boeken ook niet. Want het ging allang niet meer
over 40 USD hè. Die boeken waren nu hun gewicht in goud waard wegens onvervangbaar dus uniek.

De cabine valt enorm mee. Er is veel daglicht, om te beginnen. De beschrijving komt wel in een van de volgende brieven. Een paar mensen waren
er als de kippen bij om ons te verwittigen dat de infrastructuur zo gehorig is als kweeniwa. Als iemand hoest hoort de buurman het en als ergens
een telefoon rinkelt is heel het verdiep mee wakker. -dat bleek achteraf wel mee te vallen hoor
Huppekee, nu dat weer. Heb dan eens een ruime cabine met veel daglicht en nog mooi ingericht ook. Enfin, afwachten wat het in de praktijk geeft.

LM heeft zich direct omgekleed en is naar het machien gegaan. En ik heb uitgepakt. Als ze me gerust laten is die klus binnen de twee uren geklaard.
Als er een lameer aan de deur staat ... zucht. Zou ik het woord 'zucht' niet onder een sneltoets opslaan? Dat zou me de komende maanden
misschien veel tijd besparen.

Woensdagmorgen was LM van wacht: van 00h tot 12h. -twáálf uren van wacht? hoe kan zoiets, havenwacht is zes uren
Na het middageten was hij vrij om zijn nachtrust in te halen. Wat bleek nu : doorwerken.
En sebiet weer naar beneden om de pompturbines te gaan stoppen wanneer het lossen gedaan is.

Deze namiddag zou cheng LdG naar de kapper gaan en Colette en ik zouden meegaan om nog wat boodschappen te doen. Chips en zoute nootjes
voor LM + een gordijnrail en een gordijn om voor de deur te hangen. Vermits de mecaniciens moesten doorwerken en de cheng dus niet naar de
kapper kon, heb ik om 13h de deur van de cabine gesloten en ben ik op bed gaan liggen lezen in de hoop dat ik in slaap zou vallen.
'k Zag het niet zitten om nog eens in haar gezelschap te gaan boodschappen doen en dat geleuter te aanhoren gedurende enkele uren.
Voor het deurgordijn vind ik wel een oplossing.

        Gisterennamiddag bestond ze het om me in de alleyway, waar langs vier kanten volk kan toekomen,
        mét begeleidende pantomime, uit te leggen waarom een afneembare douchekop qua hygiëne zoveel nuttiger is voor vrouwen
        dan een vaste douchekop. -werkelijk waar, echt gebeurd die opvoering, ik herinner het mij 

Goed, waar was ik nu gebleven. De deur van de cabine had ik gesloten. Een gesloten deur is een vaste code aan boord. Dat betekent evenveel
als 'niet storen'. Die code dateert niet van vandaag, dat is een traditie van lang voor LM of ik begonnen varen.

Om 15h telefoon : dat de cheng niet aan de wal kon omdat blablabla ... ik onderbrak haar: dat ik het wist.
(De cheng houdt zijn rechterhand LM op de hoogte en LM houdt mij dan weer op de hoogte van de werkuren, wat is me dat nu!)
En dan weer met zo'n gilstem à la Castafiore:
"Aaah, tu saváááis?"
"Ja. LM had mij gezegd dat het werkschema voor de mecaniciens veranderd was."
"Aaah, il te l'avait díííít"
En dus had ze gedacht dat zij en ik misschien met ons twee ...
Ik onderbrak haar: dat ik sliep.
"Aaah, tu fais dodo" -faire dodo, kom zeg, een volwassen mens slaapt, 'dodo' doen kinderen

Natuurlijk slaap ik mens, daarom telefoneert ge toch hè, omdat onze deur gesloten is en omdat ge door een gesloten deur
niet in mijn oor kunt gillen. Zielepoot. Doét zij zo lomp of ís ze gewoon lomp. Want het zinnetje van "Aaah? Je ne savais pas, moi"
heb ik al een beetje te dikwijls gehoord om het nog te kunnen geloven. Dat zij na zeven jaar meevaren met haar man zo weinig weet
over het reilen en zeilen in het dagelijks leven aan boord, lijkt mij eerder een houding dan een feit. (De matrone speelt het argeloos wicht.)
Dat een gesloten deur ongeveer heilig is weet ze wél. Ze had gewoon iemand nodig om te vertalen aan de wal en was van plan
mijn namiddag te organiseren zoals het háár schikte. Maar zoiets lukt bij mij niet. Ik heb maar twee bazen, de capt en LM.

Vertalen ... ik heb haar maandagnamiddag drie keer moeten zeggen dat ze tussen de pakken raamaankleding aan het kijken was ipv
tussen de pakken met lakens. -beddegoed en badgoed waren toen zeer goedkoop in de States, misschien nu nog
"Aaah? Comment tu sais?" Omdat het op de bordjes boven de rekken staat én op elke verpakking : WINDOW GARNMENT. (raamaankleding)
"Window = fenêtre."
"Aaah? Je ne savais pas moi."
"Et 'sheets' = des draps."
"Tu penses?"
"Non, je ne pense pas. Je sais." Mens vraag nu niet hoe dat komt hè, of ik krijg iets van mijn commentaar in te houden.
(Dat vaart al zeven jaar mee en dat kent nog geen woord Engels.)
En de verschillende maten van lakens staan er in inches op en die maten hebben op de koop toe nog een naam ook :
kingsize = 180 cm, queensize = 160 cm, enz.
De omzetting van inches naar centimeters staat op een proper wit kartonneke, op ooghoogte aan elk rek bevestigd met alle benamingen erbij.
En er is flat (plat laken) en er is fitted (hoeslaken), voor dat laatste met de dikte van de matras erbij vermeld.
Het verschil tussen flat en fitted staat op een schemaatje links onder.
'k Heb haar drie keer van een verkeerde koop afgehouden. Toen ze de juiste maat vast had zag ze wat verder een goedkoper soort en herbegon
het gedoe over de maten opnieuw. Ze had queensize nodig, wist ik onderhand.
"Jamaar, nu gaat het over een andere kleur hè, en over een ander merk."
"Het blijft evengoed queensize."
"Tu penses?"
"Non, je réfléchis, donc je sais." (Chot, wat een miserie dat mens.)

Vanmorgen kwam ze in het deurgat van de cabine staan juichen dat de lakens de juiste maat waren en dat ze daar toch geluk mee gehad heeft.
Mon dieu, wat een chance dat het de juiste maat was! Dat moet nu toch wel lukken hè. Zó'n chance! ... chance ? Leer boodschappen doen.
  
't Is oké, de eerste twee maanden wordt hier niet gewinkeld. In Angola laden we aan de boei wist LM te vertellen. Want we gaan laden in Angola.
Morgen om 07h vertrekken we pas. De Amerikanen hier laten geen schip buiten- of binnenvaren in het nachtelijk duister,
dus wachten we maar op daglicht hè.
LM wist te vertellen dat de machineruimte bijlange niet zo goed ontworpen of opgevat is als vorig schip,
De machinerijen staan bijlange niet zo goed opgesteld en er zijn meer trappen te doen. LM heeft al twee keer gezegd dat hij blij is dat hij al
jaren niet meer rookt. Daar kan ik inkomen. Maar in de bewoning is het aantal trappen hetzelfde al op vorig schip en ik kan mijn verplaatsingen
zo ongeveer zelf bepalen, dus zal ik nog wat wachten met stoppen met roken. -wat een dwaze³ redenering was me dat toen

Deze voormiddag heb ik wat meer orde gemaakt in de twee laatste schuiven en een paar dingen aan de wand gehangen, oa tekeningen van
Lien en Uma en de wereldkaart. En we ontvangen FM, weeral een goeie zender natuurlijk want in de States is er keuze te over.
Kortom, we zitten bijna op ons effen.
Over de keuken en het eten vertel ik in een andere brief.

Bekenden aan boord, allemaal van het vorig schip, bijna familie :
capt PM, cheng LdG, zijn echtgenote Colette die samen met ons vertrokken is van uit Zaventem, choff Luc en 3^de mec Tom.
Het zijn de ouders van Tom die met een lezersbrief in de gazet van Antwerpen stonden. Tom had zelf een brief naar de verkeersredactie
van de VRT gestuurd -de positie van de Belgische zeeschepen was toen van Teletekst gehaald. https://nl.wikipedia.org/wiki/Teletekst#Teletekst_in_Vlaanderen
Tom heeft me het antwoord laten lezen. Zijn ouders waren toen zeer ontdaan. Wanneer we op zee zijn en de mensen wat meer tijd hebben
maak ik een kopieke van dat antwoord en stuur het ulle door. Het komt er op neer dat de VRT zegt : de pot op allemaal.
Maar dan met veel meer woorden en properder geformuleerd.

Er zijn persies nogal wat Vlamingen aan boord. Binnen een dag of twee ga ik eens aan Luc zijn mouw hangen voor een bemanningslijst en
zo nog het een en ander. Luc heeft een passkey en kan dus in alle lockers binnen. Zeer interessant. Er liggen al twee lijstjes voor hem klaar.
Hij vertelde dat een tijdje geleden er PVC-waterleidingen in de bewoning losgekomen zijn. En dat er nogal wat schade was.
Maar het fijne moet ik daarvan nog eens vragen, binnen een paar dagen, wanneer de mensen meer tijd hebben.

Ziezo, groetjes iedereen, nu printen.

25-05-2020 om 04:57 geschreven door maart

1997-07-30 ~ op zee

Tussen de tijdschriften zat een Nouvel Observateur. Er staan nogal wat artikels in over Hongkong. Ook de Opiumoorlogen
staan er in het kort uitgelegd. https://nl.wikipedia.org/wiki/Opiumoorlogen, http://nicolebertin.blogspot.com/2008/08/chine-quand-la-reine-victoria-rgnait.html
Ze graven persies dieper dan de Engelse tijdschriften die we aan boord hebben. -artikels over de nakende teruggave van Hongkong, 1999
En de Engelse tijdschriften uiten hun twijfels over 'één land - twee systemen' veel voorzichtiger dan de Nouvel Observateur.
Dat zal zo zijn redenen hebben hè.

1997-07-31 ~ op zee

Deze morgen lagen er aan de deur nóg meer tijdschriften! Bart had een extra valies bij voor de lectuur, nu ben ik zeker.
Gisteren, iets na 15h ging het schip weer ineens vele sneller. Jochei, dacht ik, nú hebben ze de telex ontvangen met de bestemming voor
reis 15. De laptop daverde bijna van tafel, zo hard trilde het schip. Om 16h hield het plots op. 's Avonds heb ik aan LM gevraagd wat
dat speedy gedoe wil zeggen. Niks wil dat zeggen. Gewoon efkes doorblazen voor het goed van de hoofdmotor, want zo traagjes blijven varen
24h/24h is niet gezond voor die grote beest. Meer was dat niet. Over de bestemming is nog niks geweten. De koers is nog altijd:
'Richting Singapore Voor Orders'. Ondertussen is er reden genoeg voor ongerustheid :
wat als het een lange reis wordt? Een oversteek naar de States.
Vorig jaar hebben we daar zitten op hopen, maar deze keer zou dat heel ongelegen komen. Australië heen en terug zou nog nipt kunnen.
Tijdens de avondbijeenkomsten zijn er speculaties over de bestemming voor deze reis. Meer wensdenken dan wat anders, er is geen informatie.
"10 dagen op anker in Singapore" stelde capt DM voor "een mens mag toch dromen". Vanuit Singapore vertrekken dagelijks vluchten naar Europa.

Hij doet niet mee aan het pingpongtoernooi. Hij 'sponsort' zegt hij. De mens loopt met zijn ziel onder zijn arm. Hij hoopt nog in augustus
te kunnen afmonsteren om toch enkele weken thuis te zijn terwijl zijn zonen vakantie hebben. Of dat nog zal lukken is allang niet meer
zeker, maar goed, de maand augustus moet nog beginnen, misschien gebeurt er wel een mirakel.
Gisterenmiddag moest cheng HUS toch nog eens het mes in de wonde omdraaien. Hij rekende capt DM voor dat hij maar beter ineens tot
oktober kon blijven, ipv te mikken op augustus: "Want als ze u de derde of de vierde week van augustus doen afmonsteren, is de grote
vakantie voorbij en doen ze u weer vertrekken vóór de kerstvakantie. En dan hebt ge álles gemist dit jaar, én de zomervakantie én de
kerstvakantie (alsof capt DM dat niet al lang uit zichzelf wist) en dan hebt ge níks gehad dit jaar,
de zomervakantie niet en de eindejaarsfeesten ook niet. Maar ja, 't is beter daar niet over te spreken zeker?"

       Héla stuk almanak, wat hebt ge hier dan zojuist zitten doen?
       Dat heet 'verstoring van de gemoedsrust', hè stukske chef.
       Aan boord van een schip is dat een van de zeven hoofzonden.

'k Kwam zojuist terug van beneden, een beetje strijk gaan doen in de laundry en ik was aan het overdenken wat een lullig wezen cheng HUS
toch is, toen ik hem tegen kwam en hij moest de laatste pagina's hebben van LM zijn werkboek. Vergeet ik toch de diskette te vragen
om te updaten! 13h : 't is opgelost. -dacht ik toen

Veel volk op het verdiep vandaag. 't Is 't einde van de maand, veel papierwerk. Deze voormiddag hoorde ik tot hier
het driftig geklik van de klavieren en het begeleidend gefoeter. Nu ja, het is hier al drie weken rustig geweest sinds Castafiore niet meer
ongegeneerd met een gilstem roept in de alleyway. In vergelijking daarmee maakt één dagje klik-&-foeter op de pjoeter niks uit.

'k Ben benieuwd hoe het met 'den Amos' gaat, hier twee deuren verder, bij cheng HUS. Op de Millie (zusterschip) was dat programma in
panne gevallen. How convenient! Dit schip zou nu voor cheng HUS dus een eerste kennismaking worden met het programma voor het technisch
onderhoud in het machien, en er zijn al drie weken voorbij. Drie weken die niet gebruikt werden om te verkennen, te oefenen en vertrouwd
te raken met 'Amos'. Waar hebben we dat scenario nog gelezen? Vorig jaar september, zelfde schip, zelfde Amos, toen cheng Leuke Leu.
Het programma heet Amos-D, om volledig te zijn. In het geblaat van Leuke Leu vorig jaar klonk het als Agnus Dei. -miserere nobis

Eén geweldig verschil tussen cheng HUS en cheng Leu : cheng HUS heeft het woord Amos nog niet uitgesproken.
Ofwel is hij een Amos-cursus gaan volgen en kent hij het.
Ofwel is hij een genie en is hij er op een uurke mee weg (binnen 11hrs is de maand om).
Ofwel doet hij het zoals op de Millie : niet.
Ofwel moet het Groot Gefoeter nog beginnen.
Wordt vervolgd.

1997-08-01 ~ op zee

We zitten in het randgebied van ene tyfoon die Victor heet. Hij gedraagt zich nogal victorieus ook. Veel schuimkoppen buiten, wind.
Gisteren hebben we de eerste ronde van het pingpong-tornooi gespeeld. Eerst twee serieuze matchen en toen was het aan LM en aan mij.
'k Zal het inkorten : LM heeft gewonnen in twee sets, want ik had de slappe lach. -en nu weer als ik er aan terug denk
Nu ja, 27 jaar geleden zou hij mij ook ingemaakt hebben hoor, want toen kon ik er even weinig van. Maar 't was héél plezant.
De tegenstander doen lachen is ook een tactiek hè. -de sloeber ... maar op die manier verliezen van hem was wel charmant

De volgende match was weer voor echt. Bart zien spelen is een evenement: de zaal is te klein, hij kan niet ver genoeg achteruit
met al zijn lange armen en benen. Feitelijk zou hij op het deck van een vliegdekschip moeten spelen.
En dan nóg zullen ze extra netten nodig hebben of het balleke verdwijnt in het sop. Yves heeft van hem gewonnen.

Daarop was het aan Marc-André (4^de mecanicien) tegen Alex (steward). Tijdens de opwarming was persies te zien dat Alex al eens
een palet vast gehad had. "Alex, pleeaaase win" vroeg ik hem. Hij wist het nog zo niet. Geremd door de hiërarchie?
De match begint en Marc-André zegt tegen Alex "Als ge mij niet laat winnen, moogt ge morgen mijn bed niet opdekken."
"STôôôP! : Intimidatie van de tegenstander" riep ik. De referee kon zich daarmee akkoord verklaren (ref = Phika)
Een seconde later mist Alex een balleke en begint zich uitgebreid te verontschuldigen tegenover Marc-André.
"DON'T APOPOGIZE" riep ik "KILL HIM!"

       't Is toch waar zekers, hoe kunt ge nu winnen als ge u staat te verontschuldigen.
       En ik kan het weten want ik heb dat gelezen in interviews met judoka's en andere olympische Belgen.
       Als ge geen killersinstinct hebt kunt ge in competitiesporten -zijn er andere ?- niet winnen, zeggen zij.
       'k Ben aan het afdwalen. Het schip rolt. Waar was ik gebleven ...

De aanwezigen konden ermee lachen. Marc-André vele minder. Hij vond het duidelijk maar zo-zo dat een vrouw van een mecanicien niet
onvoorwaardelijk voor een ander mecanicien supportert. Alex rechtte zijn rug, hij had duidelijk mijn aansporing gehoord. Hij speelde nog
in dezelfde stijl als daarstraks, maar iets gedecideerder. En hij heeft gewonnen. Het ging gelijk op, telkens maar één puntje verschil en het
was de spannendste match van de avond. -achteraf is gebleken dat Alex zich heeft ingehouden maar in feite de match controleerde

Vanavond speel ik tegen Alex, dat wordt 2-0 voor hem, zelfs als LM me niet doet lachen, van op de zijlijn.
LM speelt vanavond tegen Guy (ch.kok).
Guy vroeg deze namiddag of de matchen wel zouden doorgaan met dit tyfoon-Victor weer. De stortregens kletteren tegen deck.
"Het is indoors hoor" zei ik.
"Jaja, maar nu met dat rollen" deed hij zorgelijk.
"Bôf, er zijn al tornooien van mini-voetbal gespeeld bij 7 Beaufort" suste ik. -larie
Vermits ik vanavond zal verliezen kan ik achteraf thuis vertellen dat het aan de Beauforts lag hè.

20h : De matchen van vanavond zijn afgelast wegens atmosferische omstandigheden, zei capt DM tijdens de avondbijeenkomst.
Lap! Daar gaat mijn smoes. Victor, Victor, ik verwachtte voor de match geen victorie, enkel een excuus dat er een beetje mee door kon.
LM begrijpt dat, dat de matchen afgelast zijn. Awel, ik ní. Ná!
Vannacht zouden we nog dichter bij de tyfoon komen, zei capt DM.

1997-08-02 ~ woelige zee

Heel de nacht heeft Victor ons bezig gehouden. Hoe het met de andere mensen gesteld is weet ik niet, maar LM is pas om 02h ingeslapen,
en om 07h gezond weer op. Hij heeft me laten slapen. Uit medelijden, denk ik.

Om de blikjes drank te beletten heen en weer te rollen en lawaai te maken in de frigo : washandjes ertussen proppen. Vannacht zelf
gevonden. Ofwel de frigo leegdrinken, maar dat was wat veel gevraagd.

Het is zaterdag, dus zou er safetydrill moeten zijn. Met dit weer gaat dat niet door natuurlijk. We hebben twee veiligheidsvideo's gekeken.
Om ter ergst. Over brandbestrijding. Die films worden regelmatig opnieuw getoond, ze duren zo'n 25 minuten en iedereen heeft ze al
minstens twee keer gezien. Maar dat is juist goed, er blijft telkens iets anders hangen. Dat is de bedoeling van drill zeker?

F = Find it
I = Isolate it
R = Report it
E = Extinguish it / Escape

Met dat tweede punt was er januari vorig jaar iets gralijks aan de hand. In de film laten ze duidelijk zien dat men een deur niet zomaar
open trekt (géén zuurstof toevoegen!) zonder de juiste uitrusting en op eigen houtje. Het risico dat de brand dan uitbreidt is reëel.
De voorschriften zeggen duidelijk isolate it.

       Op 7 of 8 januari -vorig contract- (brandalarm om 18h30, dus géén oefening) zijn daar toen zo'n negen of meer Filipijnen tegenin gegaan.
       Brandalarm? Oké, eerst efkes in mijn cabine het geld van mijn overuren gaan halen, cash USD.
       Gevolg : negen cabinedeuren die open gaan, negen keer de kans dat de brand verse zuurstof krijgt (Isolate It?) terwijl ze
       absoluut geen uitsluitsel hadden of dat wel veilig kon, die deuren openen.
       En daar is toen niks, maar dan ook niks over gezegd geweest ... over die bres in veilig denken, safety first.

Gisterenmiddag was ik klaar met de 'diploms' die Phika gevraagd had. Een certificaat voor de winnaar van het tornooi,
een affichke voor de sponsor van het tornooi (da's capt DM, hij doneert een bak Hite, de Koreaanse Carlsberg) en
een kaartje voor alle deelnemers. -ik herinner mij dat nu, de kaartjes waren een A4 in kruisvouw (met vier luiken wil dat zeggen)
met vooraan een geslaagde tekening, binnenin rechts de vermelding 'Special Award for Fairplay', en links de namen van alle opvarenden.
Phika was tevreden maar capt DM zo niet, hij wou dat niet op papier, dat van die bak bier. Dus liever geen affiche. Maar dat kon ik niet
maken vond ik, helemaal niks voor capt DM. Daarom heb ik op het affichke 'substantial support' gezet, substantiële ondersteuning.
Dat kan vanalles betekenen hè. Een T-Shirt of een baseballpet met het logo van ergens een leverancier bvb.
Het tweede ontwerp had zijn goedkeuring, hij was er zelfs opgetogen over en ik had mijn zin, de sponsor bleef niet onvermeld!
En dan was er het certificaat voor de winnaar, iets met veel krullen & frullen en goud & glinster want het mocht wat overdadig zijn,
wat rococo, en alvast ondertekend door de capt en gecertifieerd met de stempel van het schip. Officiëler kan niet.
Enkel nog de naam van de gelukkige invullen. Maar dat kon ik in een wip, het sjabloon zat klaar in de laptop.

Later hebben we nog met Phika gevaren, toen in functie van choff (chief officer). Fijne Kerel.

24-05-2020 om 00:00 geschreven door maart

1997-07-25

       Tussen de vorige brief en deze is weer een gaping.
       Dat ik vier weken niet zou geschreven hebben is haast ondenkbaar. Zelfs wanneer ik veel werk heb geef ik teken van leven,
       schrijf ik nog iets. Dat ik teveel werk heb om te schrijven, bvb. En dan volgt er natuurlijk een (uitgebreide) uitleg
       van waar dat vele werk komt. En dan ben ik weer vertrokken natuurlijk. Want ongeveer alles moest gerapporteerd worden.
       Maar goed, die brieven zijn er dus niet. Als ik ze vind las ik ze wel in. Op een of andere manier.

Ach Belgikske, hoe mooi zijn de zonsondergangen thuis? Zo tussen twee gebouwen als een mens een beetje geluk heeft en
als die ene boom niet in de weg staat. Behalve natuurlijk voor mensen die hoog wonen aan de westkant van het gebouw.
Zij hebben alle dagen dat geluk.
Lamemalulle.

'k Heb zojuist een mooie zonsondergang gerateerd en dat ligt mij danig op de maag.
'Zon gaat onder in de mist', ik had al een bestandsnaam. Mist? Dit moet Korea zijn, kan niet anders.
Tegen dat ik terug buiten was met het fototoestel was de zon weg. Gewoon weg. Opgeslokt door de mist.
Het was niet donker, dus was ze nog niet onder gegaan. Ze was verdwenen, ribbedebie, foetsjie, gone way.

1997-07-26 ~ Inchon, op anker

Vanmorgen om 08h hadden ze pas gedaan met ankeren. Het had allemaal veel vroeger kunnen afgelopen zijn, maar
er was vanalles aan de hand. Daardoor heeft het geduurd van 02h tot 08h. In de voormiddag mocht LM slapen. Ik dus ook, want ik
probeer zoveel mogelijk zijn werkuren te volgen. En wat hing deze namiddag aan ons postbakje : POST!
De Franse rederij heeft er deze keer geen gras laten over groeien. Wat zou daar in juni aan de hand geweest zijn? Geen flauw idee.

1997-07-27 ~ Inchon, tegen de kaai

Gisteren heb ik zitten tikken gelijk een zotte om al ulle brieven beantwoord te krijgen en klaar te zijn tegen dat Patrick afmonstert.
Toen bleek dat hij er vandaag pas af gaat, om 15h. En de brieven zitten al in zijn handbagage. Voor een keer ben ik goed op tijd.
Sinisa (elektrieker) monstert ook af en hij wordt niét vervangen (?). Da's gek. Cheng HUS zei iets over LM elektrieker spelen.
Dat zal niet zijn, denk ik, scheepselektrieker is een té gespecialiseerd beroep. De enige die een elektrieker (tijdelijk) zou kunnen
vervangen, is een cheng, op dit schip zijnde HUS. Enfin, Sinisa gaat dus naar huis.

De vervanger van Patrick heet Bart en komt uit I. Die brave jongen had een paar tijdschriften bij en een krant.
Da's van de klop al 'ne goeie'. Volgens mij toch. En communicatief is hij ook. Een verademing na zijn voorgangers, stugge Walen.

15h : het bootje was pil op tijd. Patrick en Sinisa zijn er af.
'k Heb gewuifd en 'k heb héél goed gekeken of Patrick zijn handbagage (onze brieven) niet in het water gevallen is. Alles kits.

Deze voormiddag heb ik aan een fax voor de bouwfirma gewerkt. Die paar lijnen hebben nogal moeite gekost, want het was een kwestie van
zakelijk te blijven en wel in de aller-voorzichtigste bewoordingen, want gewoon beleefd is in dit geval niet voldoende.
Omdat madam JoC eerst boos wordt en lelijk verongelijkt doet wanneer een mens vraagt of er een vergissing zou kunnen gebeurd zijn,
en dan pas iets nakijkt of opzoekt. Aan zo'n houding hebben wij niet veel. Daar hebben wij niks aan.
En van hieruit kunnen we niet nagaan óf ze het wel opzoekt. -het mens had model kunnen staan voor een sketch in 'Ook dat nog'

De thermostatische kranen voor de radiatoren staan niet mee in de prijsofferte. En die moeten er komen. Dat is één.
Verder waren er nog een paar dingen, máár : daarvan zijn we niet 110% zeker. En 99% zeker is niet genoeg bij madam JoC.
En haar vragen of ze dat eens wil nakijken in haar nota's omdat de onze thuis in België liggen (ons logboek), dat is iets dat ik mag
vergeten, ik vertrouw haar voor geen cent meer. Waarom ons logboek thuis ligt? Omdat we niet gedacht hadden dat we die aan boord
zouden nodig hebben. Vanzeleve niet vermoed. Hoewel de keuken toch een 'hangende zaak' is. Ik had het dus moéten weten,
dat het bouwboek mee naar boord moest. -misschien wou ik het niet meenemen in geval die valies verloren zou gaan?

1997-07-28, 03h ~ Inchon, tegen de kaai

LM doet de wacht 00h-06h (havenwacht) want we zijn aan het lossen.
Dus gaat hij deze voormiddag slapen en ik dan ook, vandaar dat ik op dit nachtelijk uur luidop kan zitten tikken.

Nu verder over dat schrijven van de bouwfirma. De offerte begint met "Veel dank voor het vertrouwen dat u in onze firma stelt. Wij bieden
u graag de volgende offerte aan." Dat zag ik pas staan toen ik de offerte voor een tweede keer las. 'k Heb toen wat straf naar adem
gehapt, waarschijnlijk bij het woord vertrouwen, want we zijn nu 24hrs later en er staat een rode vlek op mijn keel. Van dat happen hè.
Bijgevoegd waren vijf tekeningen in twee exemplaren. Zelfs op die ene keukentekening die 08/07 gedateerd is, staat niet het F-model
dat wij daar op kantoor doorgegeven hebben op 27/04, maar het fout model van vóór 27/04.
Nu goed, die fax kunnen we toch pas op zee verzenden, dat zou voor dinsdag zijn. 'k Heb dus nog tijd om er aan te werken.

Voor onszelf heb ik in dat logboek regelmatig opgeschreven, per datum en in een paar lijnen, wat er al aan gedoe geweest is met madam JoC.
En in dat bestand kom ik aan twee getypte bladzijden, zonder de kilometers erbij die we verreden hebben om zelf documentatie
op te halen bij de leveranciers. Want we hadden al niet zoveel vertrouwen in madam JoC. Waarom niet? Dat is een verhaal apart.
(Eh, bladzijdes en kilometers moogt ge niet samen optellen, zei iemand die in cijferen beter is dan ik.)
En kijk, wat bleek : op 27/03/'97, dus ná Batibouw, haalde zij een cataloog van '96 tevoorschijn.
Voor een binnenhuisarchitecte is dat pover gedocumenteerd, vind ik, een oude cataloog.
Het model dat wij bedoelen bestaat wél en staat al maanden in de cataloog van '97. Zelf gaan halen in Ninove.
Enzovoort, enzoverder ... twee bladzijdes over besprekingen die eerder aanvaringen leken. -dat bestand zit opgesloten in de laptop van toen

Ze zijn nog eens rond geweest met de stay-or-leave, het verlofblad. LM heeft zijn verlofaanvraag vervroegd van 01/09 naar 15/08.
Dan kan het nog eind augustus worden, maar vóór 01/09 afmonsteren is oké.
Zoals het op dat blad stond zouden ze bij de Belgische Rederij pas op 01/09 naar een vervanger beginnen zoeken.
Zouden ze zoiets durven in Antwerpen? Ja, zoiets zouden ze durven in Antwerpen. -en klerkske PV zeker en vast

LM vertelde daarstraks iets vreemds. Om Xh (ik ben het exacte uur vergeten) moeten we van de kaai af. Gelost of niet : van de kaai af!
Hoe kan dat nu? Waar moeten we dan met de rest van de lading blijven? Elders gaan lossen? Mengen met een volgende lading? Gek hè.

De Koreaanse nachtradio staat aan. Veel smartlappen. Het leven van Koreaanse artiesten is een lijdensweg, zo te horen.
Voilà, 89.10 MHz, da's al minder erg, da's al beter. Minder leed.
Enkele dagen geleden verzuchtte ik tijdens de avondbijeenkomst dat alle tijdschriften op waren en dat ik niks meer te lezen had.
Sinds dan hebben een aantal mensen hun cabine opgeruimd en stromen de tijdschriften hier toe. Er was zelfs een écht boek bij!
Een spionageverhaal. (Het begin van de scheepsbibliotheek?) Eens zuchten is alles wat er voor nodig was. Had ik dat eerder geweten.

16h: we varen weeral zie. Helemaal zonder lading, dus in ballast. Dit is reis 15.
Wanneer een schip gelost is schrijft men in het logboek een nieuw reisnummer.
Er vliegen nog wel honderden libellen rond het schip. Vannacht zijn ze aangetrokken door de sterke decklampen en morgen zijn ze dood.

Ma had een raadseltje gestuurd. Van waar komt de bijnaam van New York 'The Big Apple'. Daar pijnigen wij nu al sinds zaterdag onze
hersenen mee. Apple. De geur misschien? Nee, onmogelijk. De vorm van de plattegrond, het groen van Central Park, iets historisch?
En wij hebben hier niks om dat op te zoeken. Niks. Mentale claustrofobie krijg ik daarvan.  https://nl.wikipedia.org/wiki/Big_Apple
"Morgen schrijf ik weer" besluit Ma. 'k Hoop dat Ma ondertussen de volledige brief gepost heeft want wij willen ook graag weten waarom Apple.

Als tegenprestatie : weet iemand waarom de Gele Zee zo genoemd wordt? 'Gele 'Zee. Wij wel. Sinds de laatste keer in Yeosu.
Voilà. Zoeken maar. De uitleg staat in geen enkele encyclopedie of atlas. https://nl.wikipedia.org/wiki/Gele_Zee
Ziezo, met mijn hoofdpijn gaat het ineens plotsklaps een beetje beter.

20h10 : Tijdens de avondbijeenkomst heb ik aan het internationaal gezelschap eens gevraagd of iemand wist vanwaar de naam 'Big Apple' komt.
En ja, iemand wist het. Phika (Canadees, 2^de stuur, leest al eens een tijdschrift of een boek dus hij kan het misschien weten),
Phika wist dus te vertellen dat ... nee, weet ge wat, ik laat het efkes zo. Later schrijf ik dat wel. Vergeet die Gele Zee niet hè.
"Morgen schrijf ik weer".

1997-07-29 ~ op zee

Vanmiddag vertelde LM: vorig jaar toen we hier aan boord waren, had de elektrieker (W) hem ooit eens iets verteld over cheng HUS.

      Ergens in het relaas zit weer een gaping, in de ontbrekende brieven van juli, die niet in dit klassement zitten, moet staan
      dat cheng LdG met medeneming van zijn Castafiore, afgemonsterd was en dat cheng HUS aan boord gekomen was.

En vandaag bleek die waarschuwing geen gewoon roddeltje geweest te zijn maar een oprecht gemeende waarschuwing. (Dankuwel W !!!)
LM had door die waarschuwing van toen, direct gevonden wat er nu loos was. Er stond een valve dicht gedraaid die normaal open blijft staan.

Begin '96 hebben we op schip 26 zo ook eens baat gehad van oprecht waarschuwende woorden die dateerden van een jaar tevoren
op een ander schip. Wat denken de Vier-Latten? Dat de officieren onder mekaar geen bruikbare informatie doorgeven, dat álle eigenaardige
verhalen kunnen verwezen worden naar het rijk der fabelen of afgedaan als roddel? Neenee, soms is er iets van waar. Zoals deze voormiddag.

Er zit weer een vlieg in de cabine. Ze is nogal levendig, we krijgen ze niet te pakken.
Binnen een dag of twee vertraagt ze wel en dan zullen we nog eens een jachtpartij organiseren.

Vanmorgen lagen er nog maar eens kranten en tijdschriften voor de deur. Zou Bart een aparte valies lectuur meegebracht hebben?
Goed, we weten nu iets over de Tour en over de afloop van de Versace-zaak en zo nog een en ander.
En over de programmatie van de BRT. Veel Vlaamse films deze week. Allemaal met Jan Decleir, of 't scheelt niet veel.
En hoe ge bij Tien om Te Zien op de foto kunt met uw 'favoriete' idool. Zijn er ook andere idolen dan favoriete?

Gisteren was het gezelschap voltallig aanwezig bij de avondbijeenkomst. Voltallig wil zeggen min één, want iemand moet het schip varen.
Dat doet Yves. Hij staat op de brug terwijl de rest decompresseert. Het viel me op dat dit een dynamischer ploeg is. Een andere trant
van gesprekken, nogal communicatief. In een ander tempo ook, 'spitant'. LM stond erbij en luisterde er naar en glunderde ook.
En dat allemaal omdat er een zeur (P) afgemonsterd is. Cheng HUS is zijn lakei of zijn chevalier servant kwijt. Noem het een ja-knikker.
En vermits hij zijn echo niet meer hoort is hij zelf ook stilgevallen. Die lege decibels worden nu opgevuld met interessanter onderwerpen.

P (de lakei) zei om de 150 seconden ofwel 'oui-oui' ofwel 'hé oui'. De oui-oui ging heel traag. De begeleidende hoofdbewegingen ook,
want die trage bewegingen, dat moet dan doordacht, matuur en filosofisch lijken. Een beetje zoals ooit Fien uit Bekkerzeel jaa-jaa kon
knikken en dan zuchten, met daaronder verstaan ''t is allemaal danni ...'

Fien mocht dat want :
1° zij was oud, zeker half in de dertig.
2° haar wereld was maar vier straten groot, wat haar gelatenheid recht van bestaan geeft.
't Is anders niet uit te houden, die constante verwondering, van de ene verbazing in de andere vallen, uren van verbijstering, dag-in-dag-uit.
De wereld moést dus wel herleid worden tot de hanteerbare afmetingen van vier straten.

P (de lakei) mag dat niet want :
1° hij is pas 28 geworden.
2° zijn wereld heeft een gezichtseinder van 360°, zeeman zijnde.
Hij zou dus allang mogen weten dat het allemaal 'danni' is zonder zich daarbij neer te leggen als iemand met een visie van vier straten ver.
Ofwel is zijn flexibiliteit van beton: " Je vais doucement commencer à préparer à mon aise"
-ik zal eens zachtjes beginnen voorbereiden, rustig aan // mogelijk kopieerde hij die houding van grootouders
Ofwel is er iets met zijn incasseringsvermogen, dat hij op zijn jonge leeftijd eerst plooien wil gladstrijken die er nog geeneens zijn
('pas de problème' zegt hij om de zoveel seconden), maar die er wel gaan komen als hij dat zinnetje niet afleert.

Waar was ik nu over bezig? Ah ja, de avondbijeenkomsten, er is nu een andere sfeer, een ander tempo, de gesprekken zijn spitanter.

Ineens begint dat schip hier te trillen gelijk zot. Ofwel zijn we een slecht-weer-zone binnen gevaren. Ofwel heeft het machien een streepke
bijgegeven en varen we nu sneller. Dat zou kunnen betekenen dat de brug zojuist bericht over de bestemming van deze reis ontvangen heeft,
over de volgende laadhaven wil dat zeggen. 'k Zal eens gaan kijken, 'k moet toch naar de brug met de faxen. Eerst 't printerke op de vloer zetten.
Dan kan het niet van tafel dansen door het trillen.

16h20: Ziezo, de faxen zijn verzonden. Zo rond de vieren is een plezant uur. Dan zijn Yves, Phika en Diga er tegelijkertijd want dan is het
wisseling van de wacht. Vandaag hebben ze zelfs een babbeltje met mij gedaan. Zeer gevleid ben ik daardoor. Een babbeltje op de brug ...
'k Ben vergeten te vragen of de snelheid verhoogd is, van pure consternatie : ze gaan een pingpongtornooi organiseren!
En of LM en ik meedoen. Eh, ja zeker? Wat is de laatste prijs? Want van die plaats ben ik zo goed als zeker. Een zwembadje aan boord?

De temperatuur van het zeewater is 28°C, 't zal weer afgrijselijk warm zijn in 't machien. De pintekes staan al koud. Het zijn wel 33 cl's maar
we houden het klein, dat klinkt beter. -een schip vaart als een grote bain-marie, de t° van het zeewater bepaalt de leefbaarheid in het machien

Gisteren aan tafel hebben we het met Bart over LVE gehad. LVE was 3^de mecanicien, twee jaar geleden op schip 26.
Hij is toen in november afgemonsterd om nog intijds op de Zeevaartschool te zijn om zijn volgend jaar te studeren.
Potdorie, 'k ben vergeten te vragen of hij er door was. Bart en LVE zijn daar bevriend geraakt.
Vandaar dat er nogal wat nieuws was over LVE. Peggy en hij hebben ondertussen een zoon van bijna een jaar oud.
Ze zijn dan allemaal samen getrouwd. LVE, Peggy en het zoontje.
Hij in chiro-uniform of in dat van de koopvaardij?

LVE vaart nu bij Holyman (ex-RMT) een Australische rederij, op een van de catamarans die de overzetdienst Oostende-Ramsgate doet.
RMT =  https://nl.wikipedia.org/wiki/Regie_voor_Maritiem_Transport ,  https://en.wikipedia.org/wiki/Holyman ,
Over Holyman stond een artikel in De Morgen van 25/07. Het is daar evenmin rozegeur en maneschijn, als bij de koopvaardij.

       "De Belgische werknemers hebben het bijvoorbeeld erg moeilijk met de Engelse mentaliteit (...)
        Herstellingswerken -ze bedoelen waarschijnlijk technisch onderhoud- worden telkens weer uitgesteld
        tot zich een ernstig defect voordoet."  (enz)

Allez hup, daar zit LVE dus middenin, ocharme. En ik denk niet dat het 'ernstig' defect zich in de pantry voordoet.

23-05-2020 om 00:00 geschreven door maart

1997-06-30 ~ Singapore Passage

Zo rond 08h vertragen we omdat er bevoorrading & proviand ingenomen wordt. En omdat er post zal meekomen met de shipchandler. Zeggen ze.
Vandaag verjaart iemand, dus dat moet geluk brengen. Wie alvast geen geluk hebben zijn de mensen die de bevoorrading moeten brengen.
Hier is een tropisch onweer aan de gang. Het water valt met tonnen uit de lucht. Zichtbaarheid : niet vet. En dat is dus zeer, zeer jammer
voor de (hihie,haa) voor de luchtfoto die de rederij in Antwerpen wil. Nu zíjn we hier bij daglicht, nu is het grijs weer : medium donkergrijs.
Regelmatig een ferme bliksemflits. Die kan misschien dienen als flash voor de luchtfoto. Ik kan mijn lol niet op.
Sinte Mercurius en Heilige Hermes, er bestaat nog gerechtigheid in deze wereld! Waarschijnlijk vertrekt de helikopter niet eens bij dit weer.
(Geachte Dames en Heren van de foto-firma, laat ze in Antwerpen maar flink wat betalen voor uw uren stand-by).
En ikke gisteren maar zitten denken over zenithaal licht en schaduwen en luchtfoto's en zo. Woah! Hier is geeneens geen licht.
We mogen hoogstens zeggen dat het dag is.
Het is nog maar 07h en ik zit hier al vol op gremel- & grijnsplezier te hebben in vanalles. Kan niet gezond zijn.

'k Heb een Engelstalige zender gevonden. Verkeersberichten, luisteraars die informatie doorgeven over de stand van zaken op de baan:
overal opstopping vanwege de hevige regenval. Op één van de invalswegen naar de stad is een (ontsnapte?) hagedis van ongeveer 1m
overgestoken. Automobilisten hebben het dier willen ontwijken en nu is het daar ook file. De hagedis heeft niks. Daar vroeg de nieuwslezeres
naar. En ze zei erbij dat hagedissen ontwijken heel mooi is maar op de rem gaan staan bij dit weer is gevaarlijk, maar hagedissen overrijden
is dat ook. Geraak er nog maar eens aan uit met dit weer. En de Central Expressway staat nog altijd onder water. Da's de noord-zuid verbinding.
Elders zijn de verkeerslichten uitgevallen. Op Parkway is een erg accident met gewonden. Haar samenvatting: "Er is een beetje chaos en
veel stress op de baan vandaag, een dag voor de statistieken, blablabla" Er hadden ook nog solden kunnen bijkomen ... chaos compleet.
Mijn prognose: die helikopter stijgt niet op vandaag. Als het aan de grond al gevaarlijk is, wat moet het daarboven dan zijn.
En door de regenval is er te weinig zichtbaarheid en er is te weinig licht om foto's te maken ook.

Wat zo nog ..., wij hebben een uur tijdsverschil met de wal. Singapore volgt niet het uur van de onmiddellijke buurlanden.
En wij houden scheepstijd aan, afgestemd op daglicht om 06h, omwille van de werkzaamheden aan deck. 't Is maar ne weet natuurlijk.

11h: de stores zijn al aan boord. Drie paletten met gerief en een beetje post. De Franse rederij heeft niks doorgestuurd, enkel post via Antwerpen.
Er was een brief bij voor LM via de personeelschef, van ene WJ, van het Schade-en Verzekeringsdepartement.
(Zit WJ nu dáár? 'k Heb met hem nog gevaren in '83 op schip 09, hij was toen 2^de stuur) -daar hoort ook een verhaal bij, dat komt later eens

Het gaat over het vermaledijde schip 25 ('94-'95) :
1° een brief van de rederij
2° een kopie van het verslag van de verzekering van de tegenpartij
3° een paar kleurenkopieën van verwrongen ladders, een halve lifeboat, een paar plastieken spullen en of LM van die dingen
   de juiste 'bergplaats' aan boord nog weet omdat er tussen de verzekeringen betwisting is over wáár juist dat schip geraakt geweest is.
Ja zeg, 22 juni was het twee jaar geleden dat het schip verging in '95. Toen waren wij al 109 dagen afgemonsterd. Sinds 05-03-'95 om exact te zijn.
Vorig verlof heb ik onze bemanningslijsten bijgewerkt in .xls en die exacte datums hebben we nu ne keer bij zie.

Wat verwacht Mr WJ nu feitelijk, dat LM zich na twee jaar de 'bergplaatsen' van een aantal stukken plastic zal herinneren?
Die dingen waren op het ogenblik van de aanvaring misschien in gebruik en bevonden zich elders aan boord dan in hun 'bergplaats'.
Verder, de spullen van reddingsvlotten, die zaten waarschijnlijk in de reddingsvlotten. En een stuk lifeboat? Wel, de lifeboats zullen
in hun davits aan deck gehangen hebben zeker? En of het nu echt de stuurboord lifeboat is, dat is voor LM op de foto niet duidelijk.

Al die stukken zijn naar Antwerpen verscheept geweest en liggen vlak bij huis, in een magazijn van de rederij, ten gerieve van wie dat
in het echt en van nabij van alle kanten moet kunnen bekijken. De foto's laten maar één kant van de spullen zien. Dat is wat weinig.
Geen vooraanzicht of bovenaanzicht ... een wrakstuk mag toch minstens van zes kanten gefotografeerd worden?
Sebiet komt LM boven. Ik ben benieuwd wat hij er gaat van vinden. -wij zijn achteraf die wrakstukken gaan bekijken, hier op Luithagen

12h45: hij vindt dat Mr WJ en heel de rederij lang zal mogen wachten op post van zijnentwege.
Zoals zij de laatste maanden met zeemanspost omspringen. Van hetzelfde laken een broek. Den dierbare heeft gesproken.

Deze keer hebben we onze post via de shipchandler gekregen. Da's ongewoon. Wel, capt DM had dat voor deze keer speciaal gevraagd aan
de rederij per foon/fax/telex, 't heeft in elk geval weer geld gekost. Want, als we een Singapore Passage doen zonder dat er bemanningswissel is,
dus zonder agent, kan er geen post komen via het agentschap vermits er geen agent aan boord komt.
Maar de plaatselijke shipchandler levert aan boord. Stuur het dan naar dié firma, had capt DM bedacht. Laat de post gewoon meekomen met
diegene van de contacten die wél aan boord komt, gelijk wie dat is. Daarover hebben ze in Antwerpen eerst efkes moeten vergaderen.
Toen ze er niet meer aan uit konden hebben ze kop of letter gegooid en gelukkig voor ons werd het letter: we've got the letters!

Gisteren was mijn dierbare aan het cijferen. Hij zet zijn leesbril op. Daarna weer af. Voor cijfers is een leesbril niet aan te raden zegt hij:
de bedragen werden ineens zo groot. En dapper cijferde hij verder zonder bril. Ontroerend vind ik dat.
Daarstraks was zijn koffie nog wat warm. " 't Geeft niet, zei hij, als ik de mok maar halfleeg drink, is de koffie maar half zo warm."
(Héla, hij gaat toch niet de toer op van de PPG hè, Permanente Positieve Gedachte?)

1997-07-04 ~ op zee

Sinds enkele dagen kennen we de bestemming voor deze reis, n°14 : laden in Bintulu (Borneo) en lossen in Inchon (Korea).
Inchon begot! Daar kunnen we dan weer eens verloren rijden zoals vorige contractperiode hier aan boord. -tekst 208

De reizen worden genummerd van loshaven naar loshaven. In feite van leeg schip tot leeg schip, want er kan ook in verschillende havens
gelost worden en die havens worden dan tot dezelfde reis gerekend. We zijn nu aan reis n°13 bezig, tot het lossen in Yeosu.
Wat ben ik nu allemaal aan het vertellen. Ahja, om te zeggen wat die 14 betekent.

1997-07-05 ~ op zee

Gisterenavond staat cheng LdG plots op van tafel, er valt een stilte aan de captainstafel.
Diga kijkt onze kant uit en zegt : "de cheng heeft een stuk glas in zijn mond gehad". Hoe? Wablieft?
Als slakommen worden hier nochtans pyrex kommen gebruikt. En toch lag er een puntig stuk glas van ongeveer 2cm in de salade en
de cheng heeft dat in zijn mond gekregen. De binnenkant van zijn mond bloedde tamelijk erg. Gelukkig heeft hij dat stuk glas niet verder
dan de voorkant van zijn mond gehad. Het had erger gekund. Wat als het kleine splinters geweest waren, die merkt men niet direct ...

Kan al eens gebeuren? Ja hoor. Dit is de 3^de keer in enkele maanden tijd dat zoiets gebeurt, dat er dingen in het eten liggen die daar niet horen.
Dit zijn geen tegenvallers of accidentjes meer, dit zegt iets over de werkwijze en de 'stijl' van de het keukendepartement.
Eerst was het een stuk metaal. Mogelijk van een metalen sponske om de kookpotten te schrobben. Dacht ik.
Zeer waarschijnlijk is die pot niet grondig gespoeld en al helemaal niet afgedroogd, want afdrogen doen ze niet.
NIKS VAN! Het was een spiraal (une vrille) van een deksel van een conservenblik. Eh? Hoe geraakt dát in een serveerschotel?
De tweede keer lag er een plastic ringetje van een fles water in de schotel. Dat was kleurrijk en groot genoeg om intijds te zien liggen en
het heeft niemand verwond. En dan nu dat stuk glas.

Capt DM is naar de keuken gestapt en voor de rest van de maaltijd was het nogal stil aan tafel. Feitelijk was de eetlust weg. Einde maaltijd.
Vandaag had cheng LdG al geen pijn meer maar we zitten dus met een crimineel slordige keukenploeg.
En over de hygiëne in de keuken en de koelkamers gaan we het helemaal niet hebben. Systeem en methode kennen ze niet.
En dit alles gebeurt dan onder 'toezicht' van een Belgische ch.kok, Guy die het zelf ook allemaal niet zo nauw neemt.

Enkele dagen geleden vertelde Colette iets over de scheepswas.
De vorige stewards, Warren en James heeft zij hier nog aan boord geweten. Hun contract liep pas af in maart en toen waren cheng LdG
en zij al een tijd aan boord, want LdG had Leuke Leu vervangen. En later dan werden Warren en James afgelost door Elpidio en Alex, ook
twee Filipijnen natuurlijk.

        Met die Warren en ook met James hebben LM en ik later gevaren toen zij het allebei al tot chef kok gebracht hadden.
        Dat zijn verhalen voor later, 'k probeer me aan de chronologie te houden.

nu het relaas van Colette, over de stewards Alex en Elpidio

Op een keer komt Alex (een schuchter, schrikkig manspersoontje) een verlengdraad vragen voor het strijkijzer. Cheng LdG laat een verlengdraad
maken door de elektrieker. Maar feitelijk kan er toch geen verlengdraad nodig zijn om de scheepswas te strijken, de stopkontakten staan
vlakbij de strijktafels in beide laundries. Hoe strijkt Alex dan? En wáár strijkt Alex de scheepswas, want feitelijk zagen ze hem daar nooit mee bezig,
in geen van beide laundries. Wat ook bleek, er was op het verdiep hieronder geeneens een strijkplank ter beschikking voor de bemanning.
Nu, als Alex en Elpidio de scheepswas niet in een van de laundries strijken, en als op hun verdiep geen strijkplank is,
hoe werd die strijk tot hiertoe dan gedaan? (Elpidio is een alfa-geval, én minus habens).

Daar hadden hun voorgangers (Warren en James) het volgende op gevonden: zij streken de scheepswas op hun eigen matras.
En Alex en Elpidio hebben die werkwijze overgenomen. Dus niet op de matras van een onbewoonde cabine die maar af en toe beslapen
wordt,
maar op hun eigen matras die elke nacht beslapen wordt. Frisse opvatting over hygiëne, frisse kerels.

        Daarméé bezuinigde die vorige steward (James) op propere lakens, de strijk was een regelrechte corvee. Ttz: de oplossing die zij
        ervoor gevonden hadden maakte de job tot een corvee. Geknield een ganse scheepswas strijken, terwijl er in elke laundry een grote
        brede strijktafel staat, daarvoor moet ge een kop op uw lijf staan hebben.

Capt DM heeft een opvouwbare strijkplank besteld en die staat nu op deck B ter beschikking van de stewards.
Alex en Elpidio wisselen om de maand af met de scheepswas. De 1^ste juli geeft Elpidio het strijkijzer weer af aan Alex, maar niet de verlengdraad.
Alex moest van Elpidio nog maar eens een verlengdraad vragen, liefst aan de vrouw van de cheng, aan Colette dus.
Want zelf naar de cheng stappen durft Alex niet goed (?). Bon, hij vraagt dat dus aan Colette en geeft een papierke af waarop staat :
one extension cord please. Op dat ogenblik passeert de cheng himself door de keuken en Colette geeft hem het papierke.
Elpidio stond met woeste blikken te gebaren naar Alex dat hij het zó niet wou, hij wou er niet bij zijn wanneer een tweede verlengdraad
gevraagd werd!
Elpidio verdwijnt naar zijn pantry, weg van de scène. Cheng LdG vraagt aan Alex waar de eerste verlengdraad is. Alex vertelt
met veel angst- en schrikgrimassen hoe de vork aan de steel zit en de cheng gaat Elpidio achterna om een woordeke te placeren.
Wat daar gezegd geweest is weet geen kat maar dat Elpidio Alex er achteraf doen voor boeten heeft is bijna zeker.

Oerdom, die Elpidio. Dominant door iet of wat spierkracht, maar zijn bovenkamer is zeer schaars, primitief bemeubeld.
Dacht hij dat die eerste verlengdraad niet zou gemist worden zodra er een tweede gevraagd werd?
Die verlengdraad is voor de strijk van de scheepswas even onontbeerlijk geworden als de strijkplank en het strijkijzer zelf.
Als Elpidio een verlengdraad wil meenemen naar huis, laat hij die pas in zijn valies verdwijnen de dag dat hij afmonstert,
tijdens de stand-by van aankomst. En geen vier maanden op voorhand. Oerdom dus.
En boosaardig is hij ook.

Op een dag was hij op Alex aan het kloppen in de dutymess. Toen hij mij in het oog kreeg moest het ineens voor ravotten doorgaan.
Daar moest dat plots gemaakt lachje dan voor dienen. Maar het was geen ravotten, daarvoor had zijn gelaat te grimmig gestaan,
het was wel degelijk slaan. Alex stond daar niet voor niks ineengedoken in die hoek.

        Telkens ik hier aan terug denk, en vandaag weer, heb ik gloeiend spijt, tot in mijn ruggenmerg,
         dat ik toen niet de brug gebeld heb om te melden dat er gevochten werd in de dutymess. Dan had ik tenminste iéts gedaan,
        ingegrepen. En ik heb niks gedaan. Waarom begrijp ik nog altijd niet. Het is geleden van '97 maar het is nog altijd een van de
        dingen waar ik 's nachts soms van wakker word. Waarom was ik die dag zo laks en dom?

nu een relaas over het vorig duo stewards: James en Warren, januari 1997

Begin dit jaar, iets over Zuinige James en zijn opvattingen over huishoud-management. 10 januari zouden we afmonsteren, in 't totaal vijf personen.
De 9^de januari 's avonds moeten er dus vijf onbewoonde cabines gereed zijn, zodat wij daar kunnen overnachten en de vervangers hun eigen cabine
kunnen in trekken zodra ze aan boord zijn. We hadden zopas een onverhoopt lange oversteek van 40 dagen achter de rug,
dat is bijna zes weken. -van Z-O Azië naar New Orleans. Vijf volle weken zijn verlopen, dus is er vijf keer linnenchange geweest.
(Linenchange is beddengoed en badgoed verversen)
Ik was met de laatste valiezen bezig. Het ging traag vooruit want ik moest ongeveer om de tien minuten een kwartier uitblazen.

         Waarschijnlijk was dat toen een eerste aanduiding of opstoot van COPD. https://nl.wikipedia.org/wiki/COPD

Om niet met de valiezen in de verkeerde cabine terecht te komen, één verdiep lager, ging ik alvast eens kijken waar exact
we zouden overnachten, en gelijk de juiste sleutel vragen, want onze laptop+printer en het geld moesten ook verhuisd worden.
Die cabine moest dus op slot kunnen.
Ik zag persies iets aan het bed. Iets dat me deed vermoeden dat er geen verse lakens op lagen. Ik sla de dekens achteruit, jawel :
gerimpelde lakens en een zwart lang haar. De cargo-surveyor in Singapore had in deze cabine geslapen. We waren 40 dagen later en de
cabine was nog altijd niet gebruiksklaar voor de volgende.
Ik zeg tegen James dat ik propere lakens wil. (Ik vraag er geen om dat bed zelf efkes te verversen hè, ik ging dat niet zelf doen,
hij had 40 dagen de tijd gehad om het te doen. Nul beroepsfierheid, dat soort volk.)
Vermits ik dat beslapen bed niet pikte, gaf hij mij direct een andere cabine, hij zou mij efkes tonen welke. Mij goed, maar denk nu niet
dat dit voorval onbesproken of onvermeld blijft hè manneke. Voor dit soort zaken konden wij vroeger boven komen en een blaam krijgen.

We gaan die eerste cabine uit en het bed daar blijft open liggen. James toont me de tweede cabine en hij verdwijnt naar bezigheden elders.
In deze tweede cabine trek ik ook het bed open. De matras was nog in de plastic verpakking! Ik trek een deel van de plastic los, laat die uit het
beddenbak hangen en laat het bed openliggen. De deur van de cabine laat ik wijd open staan. Allemaal in de hoop dat Luc (de toenmalige choff)
daar zou langskomen en aan James zou vragen wat dat te betekenen heeft.
En ik ga boven verder doen met onze valiezen.
In de lege cabine rechtover (de loodscabine) hoor ik cheng LeukeLeu, die ook afmonsterde, iets zeggen Warren (de ander steward) over
'clean' en over 'bed'. En Warren, antwoordde iets van 'yes'. In de aanwezigheid van die model-steward ging ik naar cheng Leu en zei hem
voorzichtig te zijn, ze hebben waarschijnlijk enkel de handdoeken ververst. Beneden is in de ene cabine het bed niet gedaan en in de andere cabine
is de badkamer niet gedaan. Terwijl ik dat zeg trek ik het bed open (als het in orde was kon ik direct weer opdekken, dat verleert men niet):
gerimpelde lakens, bed beslapen, niet ververst sinds Singapore, 40 dagen tevoren. Daar had Mr Chris geslapen, de surveyor van Esso.
Dat was dan al de derde cabine die niet in orde was. Cheng Leu zegt iets over elementaire hygiëne, eist verse lakens en Warren trekt een verongelijkt
gezicht (?) -een aantal jaren later, toen hij ck.kok was heb ik de gelegenheid gehad meer gelaatsuitdrukkingen van hem te zien, een studie apart hoor

Ik ga met een valies naar beneden en onderweg kom ik Tom tegen die ook aan het sleuren is met bagage. 'k Zie dat James hem in die eerste cabine
ondergebracht heeft, de cabine die James LM en mij wou aansmeren. Was dat linnen nu ineens zo snel ververst? Had hij na 40 dagen
ineens wel tijd gehad nu zijn nalatigheden aan het licht gekomen waren? Moest hij niet gaan kokerellen? Dat deed hij toch zoveel liever.
"Mag ik efkes?" vroeg ik aan Tom. Ik sla het bed open, nog altijd die beslapen lakens en James had niet eens de moeite genomen om
dat lang zwart haar van het onderlaken te nemen. 'k Vertel in twee woorden aan Tom dat ik hier 20 minuten tevoren ook al eens gestaan had,
met dat bed open. "Zíjn ze zo idioot of doén ze zo idioot?" vroeg Tom. Hij zag met eigen ogen dat hij mij kon geloven, maar dat ze zo achterlijk
zouden zijn te denken dat wij mekaar niet zouden waarschuwen, dat begreep hij niet. En ik ook niet. -en ik nu nog altijd niet

Op dat ogenblik komt choff Luc langs, als gezonden uit hogere regionen. 't Was rap uitgelegd. Luc laat onmiddellijk James van aan het fornuis halen
en vraagt wat hier aan de gang is met die bedden, waarom die cabines nog niet in orde zijn sinds vertrek Singapore, 40 dagen geleden.
Er is in die bedden maar een paar keer geslapen, was het argument van James. En maar jammeren! Het kwam er op neer dat wij Westerlingen
toch allemaal Europeanen of Canadezen of Amerikanen zijn en vandaar wel tussen mekaars lakens kunnen slapen. Dat alles onder zenuwachtig
heen-&-weer gedribbel met veel ontwijkende manoeuvres en 'yes buts' en 'plenty work'. Hij had geen been om op te staan. Dat voelde hij dus wél?

LM had toen al twee weken of meer last van huiduitslag op zijn hand en er was geen zalfje dat hielp. –waarschijnlijk nikkel of chroomallergie
Dus over beddengoed viel met mij niet te onderhandelen en ik vond het nogal goor van James dat hij verwachtte dat wij (domme) Westerlingen
zijn argumenten zinnig zouden vinden en zijn jachtig gedribbel voor ijver zouden aanzien.
Luc en ik gaan om de hoek kijken naar de cabine waar LM en ik een nacht zouden logeren. De deur is dicht (?) en het bed is weer toegedekt.
Ik trek het bed open, onderlaken al weer mee achteruit : het stuk plastic dat ik had losgetrokken was weg geruimd, maar driekwart van de matras
was nog ingepakt. Slapen op plastic ..., da's om u dood te zweten.

Dit was dus de tweede cabine waar James zopas tijd besteed had aan camouflage. Als hij dan toch aan het rondlopen is,
waarom doet hij het dan niet ineens tegoei? Ik laat Luc ook de badkamer zien ...
'k Heb op slot gedaan, de plastic zou ik er straks wel afhalen, eerst nog een valies verhuizen. Daarop deed ik het bed, en ik merkte toen pas dat het bed
opgedekt was met twee onderlakens (hoeslakens) en geen bovenlaken ... James had zich ooit vergist toen hij de lakens uit de locker nam en is te tam
geweest om het tweede hoeslaken efkes terug naar de linenlocker te brengen en een bovenlaken te nemen. De locker is op hetzelfde verdiep
aan bakboord, da's een eind stappen natuurlijk! (Jego, een collega in '83 op schip 09 was ook van dat slag. De mensen moesten hun plan trekken met
zijn vergissingen & nalatigheden want hij herstelde evenmin iets) Ikke opnieuw naar James in de keuken, voor een bovenlaken.
Hij bestond het om lastig te worden omdat wij lastig deden? Als zijn sector in orde geweest was, dan was er geen geloop en overlast geweest die dag.
(En 's avonds, om de dag af te sluiten ging ik nog eens terug om een deken te vragen want 's nachts in januari is het koud in New Orleans.
Gewoonlijk ligt er een deken boven in de kleerkast. Maar zelfs dat niet.)

In de late namiddag staat hij aan de deur van onze cabine met het beddengoed voor de vervanger. 'k Wil dat aanpakken. Néé, hij ging het zelf doen.
Ja, juist. Er zijn zo van die dingen die een mens best zelf doet ... 'k Ga de cabine uit om hem niet het gevoel te geven dat ik op zijn vingers sta te zien.
Iets later kom ik terug. Het bed is opgedekt met een scherpe vouw, de sprei prachtig glad, niet te geloven. Hoe krijgt hij die scherpe vouw er in?
Want dit is een heel moeilijk bed. Hoofdeinde en rechterzijde tegen het schot gemonteerd en de matras is juist ietske te groot voor de binnenbreedte
van de beddenbak. De lakens veroorzaken bijna altijd vouwen en dan liggen er richels in de sprei. Hoe heeft hij dat ambetant en moeilijk bed zo
prachtig opgedekt gekregen? Er is maar één oplossing : zelf kijken.

'k Hef voorzichtig een klein tipje sprei op. Ik tel twee bovenlakens. Twéé? Wacht efkes, dit is niet de bovenkant van het laken, dit is de zelfkant,
twee keer. De knuppel had het bestaan een bovenlaken dwars dubbel te vouwen en dan het spul in de lengte te gebruiken,
dan is hij van het gedoe met die matras van af. Ja, zo krijg ik die sprei ook mooi glad. Maar dan is het een bed voor een showroom hè,
geen gebruiksklaar bed om in te slapen. 'k Trek het beddengoed af en begin het bed op te dekken. Op dat ogenblik komt hij binnen met handdoeken.
Had hij die niet gelijk meegebracht daarstraks? Ja, zo kan ik ook beweren dat ik moe word van 'plenty work' als ik twee keer moet trappen lopen voor iets
dat in één keer had gekund. Hij ziet wat ik aan het doen ben. Een mens kan er moeilijk naast kijken in zo'n kleine cabine.
"That 's no way to do it" wees ik naar het laken. Giftige blik als antwoord.
Alsof ik de vervanger van LM onder een dubbelgevouwen laken zou laten slapen. Mogelijk zou hij het later wel moéten doen, met James als steward,
maar voorlopig kreeg de vervanger van mij een bruikbare slaapplaats.
Hoe het met de overnachtingscabine van Pascal gesteld was heb ik aan die jongen niet meer gevraagd. Geen fut meer.

Enfin, dat was dus een van de exploten van Dribbel-James. Het bagage maken heeft toen met dat al bijna een volle dag geduurd, ook al omdat ik
na elke kleine inspanning moest uitblazen en uitrusten om een beetje krachten te verzamelen voor het volgende jobke. Zonder de onzindelijke
werkwijzen en redeneringen van James had ik er op een paar uurkes kunnen vanaf zijn.
Het bed voor de overnachting van Luc, als choff zijnde hun onmiddellijke baas, was wél in orde. Gek hè.

nu weer naar mei 1997, na ons verlof

Al het voorgaande had ik mij moeten herinneren toen we in mei weer gemonsterd waren en hier opnieuw aan boord kwamen.
De eerste week ververs ik het bed : drie hoeslakens (3?), de twee onderste duidelijk beslapen. Wat was ik koleirig om mijzelf dat ik
het bed niet nagekeken had alvorens te gaan slapen de eerste nacht aan boord. -al eens schurft opgelopen? ik wel
Elpidio heeft de gebruikte onderlakens van voorganger AM op het bed laten liggen en er gewoon een proper hoeslaken bovenop gelegd.
Wat kan daarvan het nut geweest zijn? Als matrasbeschermers? Daarvoor kan hij propere onderlakens gebruiken hè.
In het geval van dit achterbaks individu is een betere vraag welk belang hij daarbij had. Was het toen zíjn maand voor de scheepswas en de strijk?
En de maand daarop, toen het Alex zijn beurt was om de scheepswas te doen, de twee overtollige hoeslakens rap mee in de scheepswas foefelen?
Zoiets kan het geweest zijn. Elpidio is dom als een rund maar leep als een varken. Een gevaarlijke cocktail.

Morgen zouden we in Yeosu toekomen, we gaan op anker en woensdag gaan we tegen de kaai.
Marta, Dean, Sinisa de elektrieker en cheng LdG & Colette monsteren af. De namen van de vervangers waren al gekend.
En dan gisteren is het bericht binnengekomen dat de vervanger van Sinisa, een Poolse elektrieker die Gregory heet, een auto-ongeval heeft gehad.
Dat kan vanalles betekenen, maar het komt er op neer dat Sinisa nog drie weken moet blijven. More days, more money.
Als hem dat een troost kan zijn.

Dinsdag komt J-MP, de inspecteur uit Frankrijk.

1997-06-06 ~ op zee

16h : we zijn juist terug van een reportage over de carnaval in Aalst. Marta had enkele weken geleden een videocassette toegestuurd gekregen
van haar broer. (En gisteren een fax om te laten weten dat Eendracht Aalst toch in eerste klasse blijft spelen)
Het is dus al Aalst wat de klok slaat, de laatste twee dagen.
Vermits er afgelopen winter nogal wat in de krant gestaan had over de geschiedenis van het carnaval in Aalst en waarom dat niet te vergelijken is
met andere grote Europese carnavals, wouden LM&ik wel eens een complete reportage zien want de beelden die in februari in het nieuws
werden uitgezonden duurden maar anderhalve minuut.
De reportage was fijn hoor. Anderhalf uur Oilstjers gehoord. We waren persies efkes in België.

16h40 : Stormy Weather. We zijn foto's gaan maken van hoge golleve. Met LM of mij op de voorgrond, om op foto een idee te geven hoe 'n hoge.
Ondertussen in het schip beginnen stampen ook nog. We kunnen ons geluk niet op.
Tot schrijves.

22-05-2020 om 16:14 geschreven door maart

1997-06-27 ~ op zee

Deze week heeft iemand een Newsweek van vorige maand aan onze deur gelegd. Lectuur, dus welkom. Daarin staat een ganse uitleg over
het Marshallplan en verder staat het blad bol van de analyses. In juni '47 heeft Marshall (USA) het European Recovery Plan voorgesteld,
en door het Congres goedgekeurd gekregen in de lente van '48. In april '48 is de hulpverlening op gang gekomen tot in '52.
En zo rond '58 of '60 stond er nog altijd 'Yankee Go Home' op de spoorwegbrug van het Simonisplein. Zeker weten, zelf gelezen.
Want toen kon ik al lezen. En sinds gisteren weet ik wat daarmee bedoeld werd.
(Er stond ook 'non' en 'oui' maar dat had te maken met de koningskwestie, volgens ene Pierre Mertens.)

Het Marshallplan, eindelijk eens een serieuze uitleg! Dat artikel heb ik omzeggens uit het hoofd geleerd. nu: https://nl.wikipedia.org/wiki/Marshallplan
P-dekke héél interessant, vree neig interessant. Weer zoiets dat niet (of in maar twee lijntjes) in onze geschiedenisboekskes van
eind jaren 60 stond. Wie had daar baat bij? Want dat wegmoffelen zal toch een reden gehad hebben?
Wel veel gejodel gehoord over de ondernemingszin van de generatie vóór ons, maar
er werd niet bij gezegd welke gulle peter de onderneming mogelijk gemaakt heeft.
En maar afgeven op het Amerikaans cultuurimperialisme (ook veel gehoord hè). Dat moest dan doorgaan als maatschappijkritisch standpunt.
Hadden de States Europa niet weer op de been geholpen oa als buffer tegen de USSR en als klant voor hun industrie, hadden wij niet eens geweten
wat dat wou zeggen, een standpunt. Laat staan een maatschappijkritisch standpunt. -deze alinea's zijn een verdoken sneer naar mijn pa

Zo rond '76 moesten de Amerikanen uit Vietnam weg en dacht ik dat de oude 'Yankee Go Home'-kreet iets te maken had met de oorlog in Korea van '51.

Enfin, we zijn nu 50 jaar, 20 bladzijdes en 7 standpunten verder en het is duidelijk: vanaf het Marshallplan tot aan de eerste oliecrisis was
een gouden tijd met veel mogelijkheden en kansen. En dié tijd is voorbij, sinds '73 is het over! Goed dat Newsweek eens zeven verschillende spots
zet op de gesponsorde en gespekte 'ondernemingslust' het uit die periode. Wat een ontluistering bij die verheldering! Ik kan mijn lol niet op ...

Ondertussen is dat schip hier vanalles aan het doen, hoor ik aan het gemanoeuvreer van het machien. Gaan we nu tegen de kaai of
moeten we weer eerst op anker? Boven weten ze dat, maar daar mag ik niet gaan storen. LM wist nog nul-niks.

1997-06-28 ~ op anker, Dumai, Sumatra

Het is anker geworden. Zie ons hier nu weer liggen. 'k Heb een Engelstalige zender gevonden. Het is wachten op de nieuwsberichten.
Aha! Nieuwsberichten uit de Bewoonde Wereld : wie wie vermoord heeft en zo.

11h : we gaan tegen de kaai. 'k Heb al vier foto's gemaakt. Eén van de sleper die ons aan stuurboord duwt, één van de sleper die achteraan
duwt, twee foto's van de Rede van Dumai. Het is geen rede hoor, het is een grote pijpenpijlerkaai. Om nog een mooie rede te zien te krijgen
moet men op een kleiner schip varen dat dit.

11h45 : we liggen bijna vast, aan de kaai. Ze zijn met de trossen bezig. Het gedoe met de autoriteiten en de agent kan bijna beginnen.
Voor mij is de agent al lang goed, want dat is de man die de post bij heeft.

1997-06-29 ~ op anker, Dumai, Sumatra

We zijn nu geladen. Liggen we te wachten op de paperassen van de lading of is er iets anders?  Sinds deze voormiddag zijn we van de kaai af.
Zo rond 22h hadden we in Singapore kunnen zijn.

- Jamaar deze keer moeten we daar bij daglicht langs.
- Voor stores? -bevoorrading- Dat hebben we toch nog al gedaan, in het donker stores nemen, dan steken ze toch gewoon een paar decklichten aan.
- Jamaar 't is voor de foto.
- Haha, voor de foto ... haha ... met deklichten en een flits heb ik toch genoeg licht voor f...
- Gij niet! De helikopter.
- ?
- De rederij in Antwerpen wil foto's van het schip en de firma die zich daar mee bezig houdt zit in Singapore, snapt ge?
- Dat zal nogal wat kosten een schip met lading doen treuzelen. En vindt de rederij in Frankrijk dat oké, al die USD? -time is money hè
- Tja.

De rederij in Frankrijk mag niet weten dat wij hier een twaalf geldverslindende uren vertreuzelen om dure glanzende foto's
in een blufcataloog van de rederij in Antwerpen te krijgen? Asjemenou, zou Loeki zeggen.
Daarméé zei Phika iets over 'veel traffic'. 'k Dacht: hoe kan hij dat van hieruit al weten? Van hier uit al contact met Traffic Control Singapore?
Enfin, bref, kortom : het schip zit zogezegd in de file. Maar als de rederij in Antwerpen de postzegel voor een RTL zending van Oostende-Radio
naar de bestemmeling niet gefactureerd kan krijgen vertrekt er doodgewoon geen Radio Telex Letter van hieruit.
Want de boekhouding moet kloppen. En wat we nu aan het doen zijn, de Franse rederij bestelen, hoe wordt dat geboekt?

Binnen 10 dagen, in Yeosu (Korea) komt de inspecteur aan boord. Binnen 11 dagen moet dat nu zijn. Die kan toch ook een logboek lezen?
Môja, er staat geen teller op de hoofdmotor, want die teller was in optie. Of ben ik nu dingen dooreen aan het haspelen?
Straks eens aan LM vragen.
Volgens mij is er een verschil tussen 10 dagen draaien en verbruik = 240 hrs en 11 dagen draaien = 264 hrs.
Lekker geen teller op de hoofdmotor, want die was in optie! (Die teller staat er nu wél op, zegt LM hier zojuist).

Gisteren zijn we efkes aan de wal geweest, cheng LdG, Colette, Marta en ik. Kantoër Pos was dicht. De Seamen's Club was open, gelijk wat
de fietsmeneren ons probeerden wijs te maken. En het internationaal telefoonkantoortje er naast was ook open. Voor Colette was dat het voornaamste.
De fietsmeneren waren danig gebeten dat we te voet wilden stappen, een 10 minuten op vlak terrein.
Eens doorstappen mag een zeemens al eens, zo om de twee maanden. Jamaar! Zelf stappen is broodroof!
Ze reden ons met hun zware karren klem tegen de stenen rand van de graskant. Niet één keer, maar een keer of vijf.
Marta liep al in het gras en cheng LdG en Colette waren achterop geraakt door die zwerm fietsmuskieten.
'k Kreeg het weer wit voor mijn ogen en voelde mijn bloed bevriezen: mensen opzettelijk klem rijden, zoiets heet boel zoeken.
En plots voelde ik mij verantwoordelijk, want het gezelschap was opgesplitst geraakt.

Van zodra ik overschakelde van de vragende naar de gebiedende wijs en alle please's achterwege liet, ging het ineens beter.
Vragen "Do you mind if I walk?" is nul, zero. Dan zijn ze Oost-Indisch doof.
Sissen "You there, out of my way. Now." dat heeft direct resultaat. Hoe komt zoiets? -mij verplichten om onbeleefd te zijn...
We kregen tijd en ruimte om weer aan te sluiten en toen bleven die mannen op 100cm naast ons rijden maar
ze hieven een jammerkoor aan voor de resterende zeven minuten. Als in een klassieke tragedie. Op de betonnen wegbedekking van Dumai.

Ene zei dat de Seamen's Club immers toch gesloten was vandaag en dat ze ons naar de binnenstad zouden brengen: shops en zo.
Daar krijgen ze mogelijk een percentje op hetgeen wij opdoen en in de Club waarschijnlijk niet,
want ze vertoonden teveel ijver om ons daar voorbij te krijgen.
"I will look and see for myself" zei ik traag en duidelijk, zonder mijn stem te verheffen. -hey, het alfa-wijfje had gesproken? 'k lach mij hier een kriek
Aan de tuinpoort van de Club zei dat goor bedriegwezen "Look, closed".
terwijl daar een plakkaat stond zo groot als een verkiezingsbord: Open from 09h till 24h.
"I will go-and-see-for-myself", zei ik iets nadrukkelijker nu.
Ik duwde de poort open, ik duwde de deur open, (die was toe tegen de warmte maar niet op slot), de Club was gewoon open hoor.

"Kijk. Het is open. Gij zijt een leugenaar." Ik kon hem dan wel een leugenaar vinden, voor hem was het gewoon een manier van zaken doen.
Liegen is geen kwestie van oei & foei, het is gewoon een methode. Heeft dat niet gewerkt? Dan gaat men gewoon
over tot het volgende punt op het programma.

Dat ik er met beleefd-&-vriendelijk niet geraak is vermoeiend en vooral ontgoochelend. Beleefd-&-vriendelijk is geen globale gedragscode.
Niet in formele contacten en zelfs niet bij vreedzaam praten over wie op welke wijze de komende tien minuten gaat doorbrengen en of
daar iets aan besteed zal worden, buiten haar eigen tijd en energie. Eigen dollars bvb.

        (16h: Vertrekken we? Het machien ronkt als een dikke poes die aan het spek gezeten heeft.)

Na het telefoneren voor Colette en een koele pint voor ons allemaal gingen zij drie verder naar de binnenstad, met de fietstaxi's.
En ik ging efkes naar Kantoër Pos achter de hoek. -postkantoor
"Als ge naar de stad gaat zal ik u rijden" zei hij. Hij stond er nog! Ik had toch niks gevraagd!
"Ik ga niet naar de stad."
"Waar gaat ge dan naar toe?"
"Uw zaken niet." Dat laatste was voor hem dan weer verstaanbaar Engels. Eindelijk verdween hij.
Het postkantoor was gesloten maar nog altijd even mooi als vorige maand. Er moet sinds vorige keer iets in bloei gestaan hebben,
of een vrucht rijp zijn of zoiets, want het ruikt hier weer gans anders dan 30 dagen geleden. Iets zoet, een beetje zoals meidoorn,
ik heb enkele kleine bolsters zien liggen, donkerrode, met pinnekes op. -een soort lychee?-

Terug naar het schip. Te voet. Er stopte al eens een fietstaxi die teken deed of ik een ride moest hebben. En als ik no-thank-you zei, dan
REED DIE DOOR ?!?! En de volgende verstond ook no-thank-you, en de volgende ook ?!?!
Dus vriendelijk & beleefd verstaan ze hier wél? Dat was al opluchting genoeg om met de glimlach verder te stappen.
Wat was het verschil met daarstraks? Daarstraks waren ze met veel. Eerst een stuk of zeven, en toen vijf en toen nog drie.

Op de paaltjes rond de tuinen (halve parken) verzamelden een soort mussen voor de nacht. De zon was aan het zakken. In de zee,
achter de bomen, gezien van waar ik liep. Af en toe kraaide er een jong haantje, die haantjes lopen te oefenen voor later, voor wanneer
ze daar kippen zullen mee imponeren. Dat ze zo oud niet zullen worden komt bij die beesten niet op natuurlijk. Die denken dat ze eten
gaan blíjven krijgen zonder dat ze daar al eens een ei voor terug geven.

Aan de poort van Hydrocarbon Dumai was de wandeling gedaan, want vanaf daar kan men het schip zien liggen.
Dat is niet meer wandelen, dat is naar boord gaan. Nuance.
De taxistandplaats was half leeg. Er hing een struise fietsmeneer over zijn taxi gedrapeerd. Een struíse Indonesiër?
"Exercising, Ma'am?" vroeg hij vriendelijk.
"Yes, jodelde ik blij, you could use some too!"
Als we dan toch zo goed gezind zijn, gij en ik en de rest van de wereld ... een eindje stappen doet wonderen voor het humeur hè.

Nog wat foto's geklikt rond het schip en toen was het 17h30.
Gangway op via een kiekenplankske van de wal, daar heb ik ook een fotootje van genomen.
Een vooruitziende zeemens had aan een lijntje een reddingsboei tot in het water laten zakken.
Er moest zo eens iemand naast het vangnet kukelen, vanavond of vannacht.
"Hing er een belleke aan de boei ? " vroeg LM.
"Belleke? Ik heb geen belleke gezien, ik ken dat systeem zelfs niet, waarom een belleke?"
(nooit van gehoord tijdens een veiligheidsdrill of tijdens de opleiding in '83 ...)
"Om de man van wacht te verwittigen dat hij weer een zuiplap moet binnenhijsen."
Ja, dat belleke zal dan een middelgrote koebel mogen zijn.

Waarom cheng LdG en Colette absoluut naar België wilden bellen: zal ik het chronologisch vertellen zoals ik het vernomen heb van haar?
Dan moet ik efkes 17 jaar terug, toen cheng LdG & Colette het koppel XYZ leren kennen hebben die een jaar of acht geleden, toen de
vrouw van F in verwachting was, of is dat nu zes jaar geleden, wacht efkes, die kleinste werd dit jaar zes, want ze heeft haar eerste
communie gedaan, in elk geval, toen F en zoon R samen op de zeevaartschool zaten, hebben zij de ouders van F leren kennen, Mr & Mevr XYZ.
F vaart dus ook en Mr XYZ ook, maar cheng LdG heeft nooit samen men een van hen gevaren, dat is gek hè, ge zoudt nu zeggen,
zoveel jaren vaart en nog nooit, terwijl ze mekaar toch al een hele tijd kennen hè, al zeker zeventien jaar, want het was heel in het begin
dat R naar de Zeevaartschool ging. En met zoon R heeft hij ook nooit op hetzelfde schip gevaren.

       JAA! Die uitleg van Colette is niet vol te houden hè.
       'k Ga het anders doen hoor, of ik krijg wéér hoofdpijn. Gij ook? Welwel.

Er staat een camionette op de oprit van cheng LdG en Colette en die moet daar weg tegen 10/07 of 11/07, want dan komen ze thuis en
ze willen met hun wagen uit de garage kunnen. Vooral de cheng. Ziezo, dat was het. Twee lijnen.

Hoe die camionette daar geraakt is? Awel : een hele tijd geleden belde Colette en met haar schoondochter en zij vertelde dat
vriend F van haar echtgenoot R (die de zoon is van Colette en cheng LdG) moet vertrekken op zee en geen blijf weet met zijn camionette.
In zijn garage is geen plaats, want daar staat de wagen van zijn vrouw. De camionette maanden op straat laten staan? Nogal gevaarlijk hè.
En toen heeft Colette gezegd: dat F zijn camionette maar bij ons op de oprit zet. Daar staat ze van de baan af en ons stoort het niet, want
wij zijn op zee. Sindsdien heeft ze al vaak gebeld met zoon en schoondochter, en de camionette van vriend F staat nog altijd op de oprit,
veilig en wel. Maar bij wie liggen de sleutels? Bij schoondochter en zoon R? Bij de vrouw van vriend F?
Dat wou cheng LdG weten en daarom zou er vanuit Dumai nog eens extra gebeld worden.

De dagen ervoor inspireerde de sleutelkwestie capt DM en Giga nogal. Er volgden heelder verhalen:

- Over jonge kinderen die autosleutels zoekmaken voor eeuwig en altijd.
- Over speelse huisdieren die heelder sleutelbossen laten verdwijnen voor eeuwig en altijd.
- Over wielen die van onder stilstaande camionetten gestolen worden zonder dat het aan de straatkant opvalt omdat het vehikel
  op blokken gezet werd die verborgen worden door halfhoge struikjes.
- Over dwergstruikjes die ineens opschieten tot halfhoog als ge er zes maanden niet naar omkijkt, want ge had ze toch gekocht omdát
  ge er niet moest naar omkijken. -jaja, maar in één bepaald seizoen weer wel, een beetje snoeien ... en juist dan ge zit op zee
- Over de plantkundige benamingen van zulke uit- en inheemse struikjes die ongewenst beginnen groeien.

Die twee sloebers (capt DM en choff Diga) hebben enkele avonden voortgeborduurd op het onderwerp tot cheng LdG in Dumai nog eens
ging telefoneren om te weten waar en bij wie de sleutels van die verdomde camionette lagen. Meer is dat niet.
En zo kabbelen sommige dagen hier voorbij.

21-05-2020 om 06:11 geschreven door maart

1997-06-20 ~ op anker, Borneo

Hallo Belgen in het Binnenland.
Gisteren heeft capt DM ons een kopie van een telex uit de archieven laten zien, vorige zomer ontvangen uit Kuala Lumpur, Maleisië.
Die telex kwam van het Piracy Reporting Centre.  https://nl.wikipedia.org/wiki/International_Maritime_Bureau
Soms is het avonduurtje echt een werkvergadering hoor of een info-markt. Daar zorgt capt DM wel voor.

Schepen worden gewaarschuwd voor piraten in specifieke regio's en iedereen wordt verzocht waakzaam te zijn.
Daarom is nu dubbele wacht op de brug. Dwz dat er nu twéé matrozen ipv één mee wacht lopen met de stuurman van wacht,
de ene aan stuurboord en de andere aan bakboord. Ze staan buiten op de wing en hebben een schuilhokje voor als het regent.
En elke nacht gaan nog altijd de buitendeuren op slot. Dat is tegen de regels van de safety, maar oké volgens de instructies van de security.
Snapt ge? Ik wel.
Safety zegt : alle vluchtwegen moeten ten allen tijde vrij gehouden worden.
Security zegt : alle buitendeuren op slot tijdens de nacht in piratengebieden.
Gelukkig zijn deze sloten draaidingen, van binnenuit is er geen sleutel nodig en kunnen we naar buiten in geval van brand of aanvaring,
of andere malheuren.

Vorige zomer is in Santan (Borneo) een schip beroofd geweest. Die periode waren wij hier ook in de buurt. Op dat ander schip hebben ze
reservestukken van het machien gestolen. 't Zwaar spul dus. En één aanval is verijdeld geweest dank zij de waakzaamheid van de bemanning.

Alle aanvallen of pogingen moeten gemeld worden aan Kuala Lumpur (Maleisië), daar houden ze de stand van zaken bij (scores?) en
brengen de gebeurtenissen in kaart alsook de manier van werken. Very well, maar wat kunnen wij ondertussen doen, hier in Borneo,
ongewapend en ver van alle niet-corrupte autoriteiten?
Jammer dat we geen kalashnikovs aan boord hebben zoals op schip 25. Gesteld dat iemand zou weten hoe zo'n ding werkt.
Alhoewel, kindsoldaten soldaten kunnen er mee overweg, dan kan een kalashnikov onmogelijk zwaar wegen of moeilijk te bedienen zijn.

1997-06-21 ~ op anker, Borneo

Gaan we nu aan de boei of blijven we hier nog wat liggen dobberen op anker? Sinds deze voormiddag zijn de autoriteiten aan boord.
Immigratie en douane, havendiensten en andere bedelaars in uniform.

Vanmiddag kwam een autoriteit met mijn internationaal paspoort de mess in. LM en ik zaten daar alleen, we waren wat vroeg.
Het ging over de verlenging die ik twee jaar tevoren op het consulaat in Bergen (Noorwegen) gekregen had.
Peeke moest laten zien dat hij kon lezen. De datums in alle geval. Daarbij richtte hij zich tot LM, alsof LM, terwijl hij aan het eten is,
uit het hoofd weet wat in een paspoort staat dat hem ondersteboven voorgehouden wordt.

'k Was recht gestaan, zo was ik ongeveer een hoofd groter dan de Borneoot en las over zijn schouder alle antwoorden op de vragen die hij
aan LM stelde. Datums gewoon aflezen, date of issue, extension en expiry date. Moeilijk hoor. LM hield zijn ogen op zijn bord en at verder.
De Borneoot bleef zich tot LM richten, terwijl mijn dierbare zijn aandacht voor zijn middagmaal nodig had.
Mogen mannen in Borneo geen vrouwen aanspreken? Zijn ze het niet het gewoon dat een vrouw kan lezen? Of mondig is?

Hij kon natuurlijk niet weten dat LM aan tafel komt om te éten, en dat men hem dat niet moet lastig vallen met documenten die iemand
anders aanbelangen. Een paspoort is een persoonsgebonden document en dan zou de persoon in kwestie wel antwoorden. Zo is dat.

Drie minuten later staat dat vent van gewicht opnieuw in de mess en toont het paspoort van Colette. Wacht efkes ... hij heeft
een bemanningslijst ter beschikking en in het shipsoffice zijn de mensen aanwezig die hem op zijn vragen kunnen antwoorden. Wat kwam hij
dan weer in de mess staan doen? Dacht hij dat LM twéé vrouwen heeft? "Chief Engineer's Wife" zeiden wij. Hij wou haar zien.
Lap, op de foto staat ze met lang haar en nu heeft ze een kort kapsel. Sebiet gaat het dáárover, dacht ik.
Wij naar de derde verdieping. Ik ben hem efkes voor gegaan, vooral om te zien of de cheng in zijn cabine was, want ik wou dat gluiperdje
niet in zijn eentje op het verdiep hebben. Iedereen was nog aan het werk en het verdiep was zo goed als leeg.
Cheng LdG was aanwezig, Colette ook, dus ik weer naar de mess. Ondertussen was mijn eten koud. Dat zal me leren beleefd te zijn.

Iets later komen zij aan tafel: dat paspoort was maar een excuus voor gebedel. 'k Had het potverdekke moeten weten, ik had hen naar
beneden moeten vragen per telefoon, ik had het ventje nooit naar het woonverdiep mogen leiden. Dwaze³, domme³ m, is het
de eerste keer dat ge in Borneo komt? Nu had ik zelf zo een van dat soort mensen naar het woonverdiep gebracht! Dom-dom-dom!
Wat Cheng en Colette vertelden:
het vent was niet aan de deur, in de alleyway, blijven staan, hij was direct de cabine binnen gestapt (zonder zijn schoenen uit te doen)
en liet zijn ogen rondgaan alsof hij daar maar iets uit te kiezen had. De cheng is twee koppen groter en heeft een nogal imposant figuur,
zo werd de gluiperd zacht doch beslist de cabine uit gedwongen. Hij stond er dadelijk terug om te vragen waar de trap was, de 'staircase'.
(Jaja, kom zeg, dat was gewoon een terugkeer op zijn stappen om een tweede poging te ondernemen).
De cheng dwingt hem tot aan de deur van de trapkast, ongeveer vier meter verder rechtdoor. 'STAIRCASE', 't staat er op geschreven!
In die paar stappen tijd zag de worm toch de kans om naar 'presents' te vragen. Hij moest cadeaus hebben 'voor zijn baas' (?)
Marlboro en/of Johnny Walker, wil dat zeggen. -achteraf bekeken vraag ik me af hoe die worm met twee paspoorten het office heeft kunnen verlaten
"Presents? Ask Captain" had cheng LdG geantwoord.
Mogelijk had capt DM hem al afgewimpeld? Of had hij hem gezegd te wachten tot alles afgehandeld was. Want op dat ogenblik was capt DM
nog bezig in het office met andere Borneoten van andere diensten. Dus dat gedoe over die paar datums en het woord 'extension' (verlenging)
in mijn paspoort was gewoon een manoeuvre om te kunnen rondlopen en niet in het office te moeten blijven. Hij spreekt Engels en hij leest Engels.
Wat kwam hij anders doen dan rondneuzen? Viel dat efkes tegen dat wij al aan tafel zaten, dus dat de mess bemand was.

Iets voor 13h hoor ik stemmen op het verdiep. 'k Ga direct kijken. Ha, oef, ze waren daar niet alleen, capt DM was er bij. Hij opende de locker
voor de 'presents'. 'k Ben er niet blijven op staan kijken. Die wormen hebben van de wal als richtlijn meegekregen: buitenslepen wat er te halen valt.
Of zit hen dat ingebakken?  Om mottig van te worden. (Feitelijk zou ik het al gewend moeten zijn.)
Of is het een traditie, uit de tijd dat de  ontdekkingsreizigers kralen en stukjes spiegelglas meenamen om aan de stamhoofden cadeau te doen?
Wij zitten met de gebakken peren, want kralen en spiegelglas doen het al lang niet meer. En de ontdekkingsreizigers kregen tenminste iets
in ruil : drinkwater en voedselvoorraden.

Gisterenavond zijn we van ankerplaats veranderd, 'standby anker' nog maar eens. Er stond juist een goeie film op in de bar, dus ben ik blijven kijken.
Jumanji, (1995) met Robin Williams. Een avonturenfilm over een spel. Naargelang de teerlingen vallen overkomt de spelers vanalles 'in het echt'.
Een troep apen die in een keuken gaat huishouden bvb. Spectaculair, amusant en tegelijk eng, het Robin Williams-recept.
'k Heb geprobeerd het verhaal aan LM te vertellen, maar na een tijd zat ik vast. Zelf kijken is de boodschap. https://nl.wikipedia.org/wiki/Jumanji_(film) 

1997-06-22 ~ Lawi Langcam, Borneo

Volgens LM heet het hier WaliWali. Volgens mij is dat een gemakkelijkheidsoplossing, de inkorting van een naam die moeilijk te onthouden is.
Gisteren in de vooravond zijn we aan de boei gegaan. De standby verliep traag en moeizaam. Volgens capt DM was 'de wal' niet gereed en
moest het daarom zo traag gaan. Het pompen is uiteindelijk pas om 02h begonnen, we liggen hier tot maandagmorgen
en dan wéér eens op anker gedurende 4 à 5 hrs voor het reken- en papierwerk.

Rond 18h begon het licht al af te nemen en we lagen nog niet dicht genoeg bij om een duidelijke foto van de boei te nemen. Deze voormiddag
was er mist. Na het middageten zullen we nog eens gaan kijken, misschien valt er dan iets te fotograferen.

Er lopen nog altijd Borneoten aan boord rond. Waar hebben die dan geslapen? Of werken zij door tot het gedaan is? Nu ja, werken ...
De helft zijn veiligheidsagenten. Of zoiets. Die lopen zich hier te vervelen. Tijdens de standby gisteren waren ze in de CCR de schuiven en
de classeurs aan het doorsnuffelen, vertelde Colette. 'k Had daar in het voorbijgaan persies ook iets van gezien maar ik dacht dat iemand
van de deckofficieren erbij was en dus was alles oké volgens mij. Vooral omdat ze dat deden met een air of het hun goed recht was.
'k Zou beter wat minder denken en af & toe nadenken. En dan blijven staan kijken naar wat ze uitspoken.

's Avonds zijn we een toerke aan deck gaan doen. Twee van de drie slepers die hier bij ons aan de boei blijven hebben als thuishaven Singapore (?)
De grote heet Golden Lion en de kleine Pink Panther. Echt waar. 'k Hoop dat de bemanning daar niet zo klunzig is als Inspector Clouseau.

12h45: stralende zon en mooie kleuren, een oranje boei op een blauwe zee.
Misschien worden het goede foto's, drie keer de boei en een keer de manifold.

Met Marta hebben we tijdelijk onze CD's geruild. Kwestie van eens wat andere muziek te horen. De CD van de Lion King zit erbij. Nu weten
we tenminste wat Hakuna Matata wil zeggen, zoiets als 'geen zorgen maken'. Marta moet die CD eens doorgeven aan Colette, want
zij maakt zich weer zorgen over vanalles en loopt te piekeren dat het angstaanjagend wordt. Scheepskolder? Iedereen komt wel eens aan de beurt.

1997-06-27 ~ op zee

Maandag heb ik een kaartje naar Tina kunnen posten. Dat komt natuurlijk vanzeleve niet op tijd aan en óf het gaat toekomen is ook nog de vraag.
Het is een test voor de Borneo-posterijen: doen ze het of doen ze het niet? Maar er is nog fax aan boord natuurlijk.
De fax zou moeten toegekomen zijn, gisteren 15h BT.

Straks komen we nog maar eens toe in Dumai.
Cheng LdG en Colette hebben enkele dagen geleden officiële bevestiging gekregen dat ze in Yeosu afmonsteren. Dat zou rond 10/07 zijn.
Daarop is Colette aan het inpakken geslagen. Da's goed intijds hè. Ofwel houdt dat een boodschap in.
Nu, mijn inpak vorig jaar hier was ook geen succes, de voorlaatste dag aan boord, maar dat lag aan interferenties van buitenaf.
Dat is een gans ander verhaal.

Dumai dus. Waarschijnlijk vanavond heel eventjes aan de wal, naar de Seamen's Mission, gaan kijken voor boeken. Misschien ook naar de post,
als die nog mocht open zijn en verder niksni, wegens niet veel goesting. Als Kantor Pos gesloten is, morgen voormiddag dan.
Maar verder niksni, wegens evenmin geen zin.

Ziezo, blad vol, tot schrijves.

20-05-2020 om 22:08 geschreven door maart

1997-06-12 ~ vertrek Yeosu, Korea

Ze zit een vlieg in de cabine en we krijgen ze niet te pakken, de vieze beest. De mepper ligt thuis, die woog te zwaar in de bagage.
Vandaag is het Onafhankelijkheidsdag in de Filipijnen. https://nl.wikipedia.org/wiki/Independence_Day_(Filipijnen)

09h: LM is al van heel vroeg bezig want het is standby vertrek. 'k Hoor allerlei alarmen en signalen gaan. Het machien slaat aan,
we zijn hier weg! Van uit de patrijspoorten zie ik enkel de schouw, maar als het machien aanslaat ... is de koffie klaar.

1997-06-16 ~ op zee

Eergisteren gefuifd. Wééral ???
Hélaba, de vorige fuif was wel een volle maand geleden hoor. En daarbij, ze zaten er op te wachten en we konden in feite moeilijk anders.
Noem het Welfare. We kunnen de mensen geen reden om te fuiven onthouden, daarvoor is de gemeenschap hier te klein en is er te weinig
afwisseling in haven. Het schip gaat aan de boei laden of lossen, of er is walverbod en andere saaie toestanden.

's Anderendaags had ik overal spierpijn. In mijn heup van mee de French Cancan te willen dansen en in mijn schouder van de Flamenco.
Marta had natuurlijk nergens pijn. "Jamaar, ik ben 20 jaar jonger hè" zei dat vriendelijk meisje (25j) sussend, om me te troosten.
Welja, door mijn pijnlijke spieren werd ik al een ganse dag herinnerd aan mijn leeftijd (45), doe er maar een schepje bovenop.
't Kon er nog bij.

Én de bootsman (een Galliciër) heeft gezegd dat ik verstaanbaar Spaans spreek. Wel, die vier zinnekes verstond hij toch.
Misschien wou hij beleefd of charmant zijn tegenover het feestvarken? Dat is dan gelukt.
Deze keer zijn er weinig actiefoto's gemaakt. Enkel portretten bij het binnenkomen en met het groot licht aan, want ik dacht al aan
de fotokopies die ik zou maken om mee te sturen. Daarom moest telkens het groot licht aan. Wie zich afvroeg waarom kreeg géén verheldering.
Fotokopies maken van foto's om ze met de brieven mee te verzenden gebeurt nog altijd sluipend en in stilte.
Colette sluipt al mee naar dat lokaal, dat eigenlijk een reserve cabine is, voor wanneer de inspecteur komt.
Tijdens de standby is in feite het beste moment. Dan is iedereen aan het werk, ook capt DM. Daarom moet er nú geslopen worden.

Het zeewater is 30°C. In het machien is het nu tropisch heet. Het is goed dat we zo vaak Singapore passeren, voor bevoorrading en proviand,
en voor de post, maar het is verschrikkelijk jammer dat Singapore in de tropen ligt. De mecaniciens zien teveel af van de warmte.

Gisteren waren we ter hoogte van Manilla (Filipijnen), in volle piratengebied. Voor de nacht moest alles op slot. Tijdens het avonduurtje
hing capt DM piratenverhalen op, de belevenissen van collega-captains. Daar zal al eens een vergadering over geweest zijn blijkbaar.
Buiten de opvarenden beroven gaan de piraten ook met de inhoud van de kluis aan de haal. Allez, de rederij in Antwerpen had weer iets
om een colloquium over te houden. Het vervelendste volgens capt PE -die van schip 11- was wanneer men een tweede bende aan boord krijgt.
De eerste bende is met alles weg, maar laat geen kwitantie achter natuurlijk. De tweede bende wordt bokkig en gaat, kwestie van niet
met lege handen naar huis te moeten, tóch weer de cabines af om privé-eigendommen te roven.
Het motto is : GÉÉN WEERSTAND BIEDEN, om een bloedbad te vermijden. Leg dat maar eens uit aan de Filipijnen hier aan boord, die
hun overuren cash in USD uitbetaald krijgen en dus relatief veel geld te verdedigen hebben.
Wat ook zeer moeilijk is, volgens capt DM, is de kluis open krijgen onder bedreiging. De kluis openen is in gewone omstandigheden al
een secuur werkje waarbij men zich moet concentreren, dus kalm blijven. Doe dat maar eens met in de nek een revolver die vastgehouden
wordt door een door een piraat die zelf haastig & zenuwachtig & bang is.
Hier werd voorgesteld de kluisdeur alvast los te zetten, met in de kluis een 1000 USD als buit, de rest van het geld ergens verbergen
achter een schot en zelf in een onbewoonde cabine gaan slapen, de loodscabine bvb, of de inspecteurscabine.
Het werd allemaal wat lacherig verteld, maar alle buitendeuren gingen toch op slot voor de nacht. En onze cabinedeur ook.
Better safe than sorry. Want waarom zouden Filipijnse piraten dit schip overslaan? Omdat hier Filipijnse bemanning aan boord is? Nee,
daar houden ze geen rekening mee.

We vaarden ten N-O van Borneo, eerst door de Sulu Zee. We gaan richting zuid. Af en toe is een eilandje te zien.
Misschien wonen ze daar, die arme bange piraten? -de piraterij van toen is niet meer te vergelijken met de professionele piraterij van nu

1997-06-18 ~ op zee

Vandaag hebben we een 'nieuwe' oefening gehad: Man Overboard. Dat was jaren geleden. Het is een zeer serieuze oefening.
Van zodra alarm gegeven wordt : all hands on deck! In dit geval niet zozeer elk paar handen als wel elk paar ogen.

Als 'man' was een grote oranje blik overboord gegooid, zeker twee keer zo groot als een reddingsvest.
Gesteld dat de brug de man zien vallen heeft wordt direct de procedure gestart, een speciaal manoeuvre waarbij ze het slachtoffer
aan de loefzijde (dus in de windzijde) van het schip zien te krijgen, zodat de wind en de golfslag hem richting schip brengt.
De reddingssloep wordt in gereedheid gebracht, met vijf personen aan boord, die zullen het slachtoffer dan gaan oppikken.

Zonnebril meegenomen want de zon schijnt in het water en na twee minuten ziet men geen knijt meer. Dat is vervelend wanneer ge
verondersteld wordt mee uit te kijken naar de drenkeling. Het heeft zeker een vol half uur geduurd eer we hem in het snuitje hadden.
En dan was het nog een oranje blik, twee keer zo groot als een reddingsvest. En een drenkeling par accident draagt geen reddingsvest.
Wie in een blauwe of een witte overall overboord raakt, contrasteert qua kleur niet met blauw water en witte schuimkoppen.
En het hoofd + de schouders van iemand die zich tracht drijvende te houden zijn bijlange zo groot niet als het oranje blik.
En een mens drijft niet zo hoog op het water als een leeg blik dat dobbert. Tussen twee waterbergen verdween het telkens weer uit het zicht,
gezien van waar wij stonden. Op de brug konden ze het beter in het oog houden en daar hebben ze ook verrekijkers bij de vleet.
Iemand aan stuurboord had iets gemerkt, het was een drijvende boomstam, overwoekerd met groeisels, te groot om een drenkeling te zijn.

Hoe lang een echte drenkeling zich zou moeten drijvende houden eer we hem vinden, daar durf ik niet over nadenken. Gesteld dat hij
ongekwetst in het water geraakt, en voldoende kan zwemmen om zich drijvende te houden, wordt hij toch moe van het bewegen en van de angst.
Dan beginnen de minuten te tellen hè. En wij vonden dat blik dus maar niet. Erg hoor. Om rillingen van te krijgen. -en nu wéér

Tijdens avonduurtje zei ik dat het een indrukwekkende oefening was omdat een mens dan beseft dat, dat ...
"Dat men beter niet overboord valt?" vroeg de BG. Over de kleur van de overalls heb ik dan maar gezwegen.
"Zoiets ja, zei ik, maar 't is niet altijd te voorkomen, vandaar toch die oefening!" -met BG hebben we later nog gevaren, als capt evenmin een groot licht.

'k Wou eigenlijk zeggen dat die oefening besefbevorderend (bestaat dat woord al?) werkt omdat een mens er dan met de neus op geduwd wordt
dat het kalme postkaartjes-zeeschap van vandaag eigenlijk is samengesteld uit duizend en duizend kleine golfruggetjes, die allemaal het hoofd
van een drenkeling uit het zicht kunnen houden. En dat die mooie horizon bij optimale zichtbaarheid zoals vandaag, toch een gebied
afbakent met een straal van ± 18,5 km. Bij dit helder weer is dat een gebied van 1074,665 km² zegt het rekenmachientje.
Een oppervlakte waarvan geen 10 cm² blijft stil liggen, waardoor de lichtweerkaatsing telkens wisselt. En dat werkt het speuren tegen.
Jawadde, jawadde. En bij hogere golfslag en verminderde zichtbaarheid? Doen zoals BG zegt: niet overboord vallen. Alsof men dat altijd zelf
in handen heeft, soms wordt men opgepakt door het water aan deck. -hij had toen nog veel te leren, en twintig jaar later als capt ook nog

LM heeft hier zojuist een daad van algemeen nut gesteld: de vlieg doodgemept. Ze was verzwakt waarschijnlijk, want ze vloog maar treuzelend.
Niet meer het vinnig gedoe van enkele dagen geleden.

Zojuist is iemand hier de buitendeur aan bakboord komen op slot draaien. Nog altijd piraten-alarm.
We hebben een tip van Borneo gezien aan stuurboord. Volgens de kaart zitten we in de Celebes Sea.

1997-06-19 ~ op zee

Rond 10h gaan we op anker. Misschien is het de moeite om foto's te maken.

Op de Toshiba staan spelletjes geïnstalleerd. De Gibbe had ze er op gezet voor AM, de vervanger van LM. Er is een Formule-1 spel bij.
Daarin mag men één uit de acht circuits kiezen, één van de vier moeilijkheidsgraden aanduiden (van beginner tot professional) en dan
krijgt men een Ferrari om dat parcours af te werken. Chic hoor, zo'n Ferrari, maar ik kreeg hem niet in beweging. Er verscheen een melding
dat ik weg gesleept was. Zo vier keer na mekaar.  Met muzikale zenuwbegeleiding. Persies een lunapark. Waarschijnlijk kan 't geluid afgezet worden,
maar ik weet niet hoe. Eigenlijk wou ik Villeneuve wat morele steun bieden, maar aan mij heeft hij dus niks hè. https://nl.wikipedia.org/wiki/Jacques_Villeneuve 

Gisteren heeft Percy, iemand van de Filipijnen, mijn haar geknipt. Het is gelukt, maar 't is helemaal anders dan hoe de kapper mijn kop ziet.
Percy had vooraan de ganse frou-partij laten staan zoals ze er stond. Daar heb ik achteraf dan zelf iets aan gedaan en het resultaat is, eh, navenant.
't Was voor de foto's dat ik mijn kapsel wat gefatsoeneerd wou hebben want met zijn dagen wordt hier nogal geklikt en geflitst.
Dan mag een mens er wat flashy op staan ook, dacht ik. Vooral blijven denken ... Colette noemt het een Jean Seberg-kapsel.
dat is me nog al gezegd geweest, maar dan lang geleden.

Diga vertelde gisteren aan tafel enge verhalen uit Afrika. Hij heeft daar in zijn jeugdjaren gewoond. Wij dachten eerst dat hij daar enkele
keren op vakantie geweest was. Dat ook natuurlijk, maar ze hebben er wel degelijk wat jaren doorgebracht. Ergens aan de kanten van Tanzania.
Eén krokodil kwam elk jaar haar eieren achter in de tuin leggen. -akelig, want krokodillen bewaken hun eieren
En 's avonds moest men het bed eerst controleren op slangen. Wanneer men er in ligt komen ze er niet bij liggen, maar ze liggen wel graag
in een leeg bed. Da's maar ne weet natuurlijk. Om de slang uit het bed te halen stond in elke kamer een stok met een lus aan.
En als de slang dan in de lus hing? Gewoon uit het raam zwieren.
Diga was zo goed op dreef dat ik niks wou vragen. Colette zat te griezelen. Misschien was dat zijn bedoeling.

En verder over spinnen als eieren zo groot. Ze zijn voor de mens ongevaarlijk.
Ze leven onder de grond in kuilen en gangen die bekleed zijn met spinsel.
Wanneer het regent lopen de gangen onder en springen de spinnen wel naar buiten. Allemaal en tegelijk.
Dat vond de moeder van Diga maar niks en vanaf toen ging ze zonnen met rubberlaarzen aan.
Maar als er gezonnebaad kan worden dan regent het toch niet? Dan zitten de spinnen toch onder de grond?
En tóch liever met caoutchouc botten! vond de moeder van Diga. Bij het verhaal van de grote spinnen griezelde ik mee.

Tijdens de oefening van gisteren, terwijl we stonden te speuren naar het oranje blik, vertelde ch.kok Guy een verhaal over een schipke dat de lijn
Karachi (Pakistan) - Bombay (India) deed. -nu Mumbai  Tien dagen varen. Twee Filipijnen aan boord hadden gevochten op zee en het
eindigde ermee dat ze vijf dagen later in Bombay de ene naar de kliniek konden laten vervoeren (vijf messteken in de buik) en de andere
naar de gevangenis laten brengen. En het schip blijft verantwoordelijk voor die mannen (?).  Zodus, telkens het schip in Bombay/Mumbai kwam
moesten zij bezocht worden. Om te zien of ze nog in leven waren. Die capt had Guy daarmee belast want als hij zelf ging was hij aan
gebedel en smeergeld voor het 'protocol' 200 à 300 USD kwijt. Als Guy ging, kon hij alvast beginnen jammeren dat hij 'maar' de kok was
en zo geen bedragen kon afdokken. Hij kwam er met een 50 USD per keer van af. Zo gedurende drie maanden om de 20 dagen.
Het verschil in het scheepsbudget kan tellen.
Ze waren daar maar met 14 aan boord, in haven kon dus niet veel volk gemist worden en Guy moest elke keer alleen op bezoek
naar de kliniek en naar de gevangenis. "Al eens een Indische gevangenis gezien?" vroeg hij. Eh, niet direct nee, maar wel gelezen over
Turkse en Iraanse gevangenissen en beelden gezien van Afrikaanse gevangenissen. Zoiets al bij ons in de Middeleeuwen zeker?

Al wat de gevangene bezit wordt afgepakt, is het niet door de bewakers, dan is het door de gevangenen. Sanitair is zo goed als onbestaande en
eten moeten ze zelf kunnen betalen (waarmee dan?) of ze krijgen niks. Guy bracht elke week een paar appelsienen en een paar dollars,
weggefoefeld in zijn kledij. Die omgeving begon danig op het systeem van Guy te werken, het woog zwaar.
Na drie maanden was de gekwetste genezen, hij mocht uit de kliniek. De gevangene werd na drie maanden gerepatrieerd.
Het agentschap in Bombay zet die twee niet alleen in hetzelfde hotel, maar ook in dezelfde kamer! (Want het waren landgenoten).
Hoe dat afgelopen is, wist Guy niet.

De gewonde had vijf dagen in het hospitaal aan boord gelegen. Al het beddengoed is daarna overbood gekieperd, met matras en al,
want het heerschap had ook alle geslachtsziekten van de regenboog. Dat is aan het licht gekomen via de kliniek in Bombay.
Aan boord had hij nooit iets gemeld van vreemde ongemakken. -mogelijk bewust
Terwijl Guy dat allemaal vertelde stonden wij te turen, te zoeken en te speuren naar de drenkeling, het oranje blik.

10h : 'k Ben eens op de brug gaan kijken of ze daar wel aan het werk zijn ... want we zouden om 10 h op anker gaan maar ik hoor of voel
niks vertragen. Het zou pas om 11h zijn en capt DM is al boven. 't Is al goed, dan zal ik die fotokopiekes om 11h gaan maken ipv nu direct.
En strijken! Miljaar, ik moet vandaag strijken want als de laundry op slot gaat zit LM zonder gestreken hemdjes voor een paar dagen.
En in mijn T-shirts kan hij niet in.

14h : het is hier zojuist Black Out geweest. -stroomonderbreking-  Een gecontroleerde hè, om testen te doen. Dan valt ALLES stil.
Ventilatie, koeling, generatoren ... complete stilte aan boord. Het is lang geleden dat ik dat nog gehoord had, stilte.
Gedurende een kwartier zwijgen alle installaties en machinerijen. Zalig : alles-is-stil! Het klonk als een beloning voor iets.

En 't is al weer voorbij. Ik hoor weer de gedempte geluiden. Alles draait en ronkt, zoemt, fluit, piept, dreint, zeurt en bromt opnieuw,
toestand normaal. De mecaniciens kunnen gerust zijn en zullen tevreden zijn.

Hier aan boord heerst voor het ogenblik een luchtpostenveloppenschaartse. Hopelijk van tijdelijke aard. Volgende week zijn we in Dumai
en daar kunnen we er mogelijk vinden. Kopen. Maar eerst moet men ze vinden om ze te kunnen kopen. En daar gaan we dan nog eens
naar Kantoër Pos. We kennen de weg nu. Misschien kan LM deze keer mee aan de wal. Dat zou tof zijn.

Ziezo, blad vol, tot schrijves.

19-05-2020 om 09:55 geschreven door maart