Mijn stappen worden niet meer uitgesproken in de naakte aarde nabij de rietpluimen. Ik ben alleen om het middaguur met de einder af te schermen. Zwerfzand ontgrenst mijn gelaat. Enkel de daglijnen lopen er nog dwars doorheen. Ik laat het zonlicht als een hartslag hameren.
Het was allemaal maar om te lachen zullen we zeggen wanneer we zijn uitgehuild. Drie veren draagt de wereld een gele van hoop een rooie van liefde en een zwarte van de dood.
