Ik schrijf een traag verhaal van zwijgen.
Oorverdovend duurt mijn onbeweeglijkheid en
met het waanwoord sissend op de lippen, mijn spreken
is enkel nog sprakeloos wachten op een nacht,
op een woord dat opeens tussen alles wat nacht was,
als een druppel helder uit de mond der stilte valt
op de zingende dij der beweging.
Dan wordt de dichter een danser. (P.Snoek)