Raak me niet. Met geen woord want
ik wil blijven bestaan en bevend verder leven.
Zelfs de avond is haast rot; zo rood als
mogelijk is vergaat de dag tot duisternis.
De akkers zwellen op, de vrouwen dragen
vrucht, de lucht is wat men noemen zou
vervuld van verzadiging, als dat tenminste
niet zo stom klonk. Over de velden
                                               valt de weemoed al en scheert langs
                                                    de stoppels als een huiverige vleermuis.
                                    
                                 En zo wordt het weer augustus.
                                                       De maanden gaan en komen nooit meer weer
                                      dat is bekend, maar wat gebeurt er
                                         met al de tijd die wordt weggemaaid
                                               en opgestapeld waar? Niettegenstaande
                                      de bevrijding aan het groeien gaat
                                              schrei ik meer naarmate de dagen gaan
                            en niet meer keren; zo is het,
                                           dat het weer augustus wordt voor mij.
                                         
                                                         De bomen buigen onder rijp verdriet, de vogels
                                        willen weg, het is niet augustus maar
                                          bijna herfst. En dan de winter. Verder 
           denken durf ik niet.
                                             (Eén onzer beste dichters: Jotie T' Hooft)