Je bleef onderwijzeres. Twintig jaar na elkaar

elke dag heel even verliezen, is minder erg

dan alles in één keer, dacht je.

Na alles wat heel je leven veel te groot was geweest.

Zo sta je op de trouwfoto van je dochter, opgekrikt

uit je rugpijn, zo recht als een kromme spijker die

men rechtgeslagen heeft maar kan zijn. En je lacht,

na de dood van je man, je broers, je zussen, je vrienden

- of het niet op kon-

zoals glasscherven schitteren in de zon.