De zaterdag van het laatste weekend van juni is traditioneel barbeque dag voor onze fotoclub. Er wordt lekker gegeten, iets vloeibaars er bij genuttigd, de vriendschapsbanden worden aangehaald en in wezen is dit een teambuilding dag, te meer omdat ook de partners er bij mogen zijn. Hoewel het voor mij gevoelsmatig niet hoort dat je bij zulke gelegenheden medegroepsleden in beeld neemt heb ik het toch enkele keren gedaan (de lokroep van mijn Sony-toestelletje weet je nog)... soms waren er redenen om een foto niet te kiezen maar in dit geval kon ik het niet laten. Geposeerde foto's proberen we te vermijden maar deze foto van onze barbequemaster Bert kon ik niet in de map ongebruikte leuke foto's laten zitten.
Het gebeurt me wel eens vaker dat ik een foto wil benoemen met een liedjes-titel. Toen ik hier stopte omdat mijn Sonytje weer onweerstaanbaar begon te woelen in mijn zak moest ik meteen aan Jimi Hendrix denken. Niet dat ik de link tussen de tekst en de locatie meteen wiskundig correct voor de vuist weg kan leggen maar "All along the watchtower" leek me hier wel gepast. Ik heb er ook geen idee van of deze site, onderdeel van wat wij in de regio "den atoom" noemen, en waar pottenkijkers geweerd worden door een dubbele hoge prikkeldraadafsluiting met een imposante uitkijktoren en bewakingscamera's, onderdeel is van het opslagproject van nucleair afval in de Kempische bodem. Ik behoor alleszins niet tot de ingewijden die hier meer van weten. Ik vind de foto interessant genoeg zonder over nucleaire problematiek te moeten nadenken. De prachtige wolkenlucht is op zich al een foto waard en als er dan nog enkele ingrediënten zijn die voor een aanvaardbare compositie zorgen kan ik mijn Sonytje alleen maar gelijk geven. Effe stoppen Pol!!!
Eén keer per jaar is er een uitstap gepland van de bewoners van Hoevezavel en het Kapittelhof met de rolstoelduwende vrijwilligers naar de Moffel in Lommel Werkplaatsen. Tja, wat dacht je? Op de dag dat we een maandhoeveelheid regen over ons heen kregen en Pennenzakkenrock werd stilgelegd viel ook onze wandeling in het water (flauw woordgrapje). De bewoners werden met bussen naar de zaal gebracht en wij kwamen met de wagen. Verder liep het dagprogramma zoals gepland. Er was iets te drinken, een middagmaal en een alweer zeer geapprecieerd showprogramma. Het sluitstuk van dat programma was een zorgtehuisversie van "The masked singer". Ik ben niet meteen een fan van het origineel maar deze copie met bekende figuren uit het personeelsbestand vond ik best leuk, zeker omdat er nog een mystery guest was. In de vermomming van het zwartwit gespikkelde rare beest bleek de Lommelse burgemeester Bob Nijs te zitten. Dat alleen al maakte hem tot fotodoelwit nummer één. Ik had alleen maar het Sonytje bij en door de drukte kon ik jammer genoeg ook geen ideale positie innemen. Met ISO 1600 zat dat toestel ook al tegen zijn limiet aan te hinken en ondanks het feit dat dit technisch gezien misschien niet de beste foto is wil ik hem toch plaatsen omwille van de documentaire waarde. De burgemeester als Masked Singer, ik vermoed dat dit niet meer zo vaak zal gebeuren.
Vorig jaar, toen de heide in bloei stond, heb ik een reeks foto's gemaakt van mijn goede vriend Gust (El Lobo). Het was de bedoeling dat hij er een keuze zou uit maken om op de achterruit van zijn wagen te laten kleven. Ondertussen rijdt Gust al een tijdje rond met een prachtig bedrukte achterkant. Gust is iemand die 150 jaar te laat geboren is en 7000 km te ver naar het oosten. Hij is cowboy in hart en ziel. Toen we vandaag vertrokken voor een fietstocht langs het Kapelhof en we langs zijn stallen reden zag ik mijn foto opnieuw. Hij heeft er warempel ook een vlag van laten maken en ik was aangenaam verrast toen ik mijn werk zo fier zag wapperen in de wind. Ik kon niet anders dan even stoppen om een foto maken van een van mijn foto's...
De weersverwachting vertelde dat het in de loop van de namiddag erg regenachtig zou kunnen worden en ik ben dan ook, voor mijn doen, erg vroeg met mijn trouwe e-bike er even op uit getrokken om enkele kilometers op de teller te zetten. Richting Kempisch Kanaal bij St. Jozefs Olen, een klein stukje langs het kanaal tot sas 9 en dan weer naar huis, goed voor ocharme 15 km. Dan kom je weer voorbij die bizarre tuin met kunstwerken en waar de meest gefotografeerde beelden aan de overkant staan was deze hand uit de haag tot nu toe er in geslaagd aan mijn aandacht te ontsnappen. Tja, er is ook zoveel te zien hier he, maar ook de details mogen eens aan bod komen.
Een mens loopt wel eens tegen een minder prettige en confronterende realiteit aan. Er waren vandaag enkele ingrediënten die me een flinke uppercut verkochten... te weten: gewicht, leeftijd en conditie. We zijn met onze fotoclub een jaar lang het natuurgebied De Tikkebroeken aan het fotograferen en dat zal uiteindelijk resulteren in een tentoonsteling bij gelegenheid van het 60-jarig jubileum. Naar aanleiding van een tip van de conservator Dirk Potters had ik me meteen als vrijwilliger gemeld om met een waadpak de Rode Loop te verkennen en zo foto's te schieten van uit een bijzonder standpunt. Er waren nog enkele leden in het plan geïnteresseerd en ik was dus niet alleen om te water te gaan. Gelukkig maar. Al bij het aantrekken van het pak merkte ik dat het midscheeps toch net iets minder gemakkelijk zat dan de vorige keer, dat was alweer een hele tijd geleden trouwens. In de beek bleek al snel dat ik diep, veel te diep in de zompige bodem zakte en ik had alle moeite van de wereld om vooruit te raken. Ik heb het niet eens 200 m volgehouden voor ik er uitgeput de handdoek geworpen heb. Gelukkig waren er anderen, jonger en minder zwaar, die de tocht helemaal vol gemaakt hebben. Tijdens de korte passage in het water heb ik toch enkele leuke foto's kunnen schieten. Deze vind ik qua compositie best geslaagd.
Het was de laatste dag van Graspop-Metal-Meeting vandaag en ik ben enkele uren uitsluitend bezig geweest met bezoekers te fotograferen. Met alle gedoe rond privacy moet je goed opletten als je mensen fotografeert tegenwoordig en ik heb dan ook consequent bij iedere foto in alle talen gevraagd of het mocht en/of naar de camera gewezen met een vragende blik. Het moet me van het hart dat die metal mensen meestal erg lief en meegaand zijn, ik heb geen enkele keer een negatieve reactie gehad. Natuurlijk heb ik mijn aandacht voornamelijk gericht op "vreemde vogels" en het leek er op dat hoe vreemder, hoe liever ze op de foto wilden. Ik heb een hele verzameling mee naar huis gebracht. Misschien maak ik er wel eens ooit een AV-reeks van... Dit is een willekeurige keuze uit de oogst.
