Ik heb er weer een dagje Antwerpen opzitten. Samen met fotomaatje Alex was ik weer eens naar de koekenstad gespoord, deze keer om een lezing van architectuurfotograaf Tony Vingerhoets mee te maken bij Camera Nu. Het was zeker de moeite waard, leuke foto's gezien, interessante uitleg maar al bij al weinig nieuws geleerd. Na de lezing zijn we dan aan de wandel gegaan in de stad. Het weer was niet echt goedgezind op ronddolende amateurfotografen en we zijn enkele keren moeten gaan schuilen. Gelukkig verkopen ze in de meeste schuilplaatsen iets lekkers om te drinken. Tussen de buien door zijn we ook aan de kaaien beland en tot mijn grote verbazing zag ik dat het Poolse schoolschip Dar Mlodziery weer aangemeerd lag vlak bij het Steen. Vorig jaar had ik 'm ook al eens gezien tijdens het Tall Ships Event maar nu hij er zo helemaal alleen lag leek ie nog imposanter. Uiteraard heb ik de nodige foto's geschoten.
Het vrouwke heeft een hele tijd geleden een boodschappentrolley gekocht en ze vindt dat een van de nuttigste aankopen ooit. Of ze nu naar het dorp wandelt voor één blikje tomatenpuree of voor een boodschappenlijst van 2 bladzijden, dat ding gaat altijd mee. Vandaag ging ze naar de spar en als ze terugkomt loopt ze altijd voorbij tot aan de brievenbus om te zien of daar geen verdwaalde brief in zit. Ik had al een tijdje met het idee gespeeld haar eens te fotograferen tijdens de boodschappentocht en vandaag stond ik haar op te wachten. Afwisseling in mijn fotografie is nog altijd het motto.
Ik ben vandaag weer eens met de macrolens op mijn toestel aan de wandel geweest. De lente klopt nu echt nadrukkelijk op de deur en er zijn al veel ontluikende kleurige tekenen daarvan in de natuur die er om vragen om gefotografeerd te worden. Het vrouwke was thuis gebleven want als ik op de details ga letten tijdens een wandeling wil ze wel eens laten blijken dat het nu écht wel lang begint te duren. Uiteindelijk bleek ook vandaag helaas dat de wind te ontstuimig te keer ging om op kleine dingen scherp te stellen. Eén enkele keer kon ik door een extreem laag standpunt in te nemen, gesteund op mijn ellebogen, toch een redelijk windluwe positie vinden om een dappere bosbewoner te fotograferen. Ik heb het ook moeten opzoeken door de foto naar plantnet te sturen en uit de feedback bleek dat dit Hyacintus orientalis zou zijn. "Orientalis" lijkt er op te duiden dat dit een exoot is en niet hetzelfde als de vele boshyacinten uit - ik noem maar iets - het overbekende Hallerbos. Als ik detailfoto's uit dat bos bekijk is dit inderdaad toch iets anders. Help. Wie weet meer?
Het was vandaag de dag van het bos. Het rondje dat we vroeger zowat dagelijks deden met Phaido, de beste woef die ooit leefde, leek ons het meest geschikt om deze dag te eren. De Smallebroeken, en het hele bosrijke gebied er rond eigenlijk, kennen wij zoals onze broekzak en aan wandelmogelijkheden is daar geen gebrek. Toch moet er iets van mijn hart. Het valt meer en meer op dat het bos ontsierd wordt door afgebroken takken, gevallen bomen, rottend hout en noem maar op. Dat hoort ook zo volgens sommige medemensen. Ik hou ook van de natuur maar soms heb ik toch mijn twijfels over deze gang van zaken. Op mijn Facebook-pagina heb ik het al iets scherper geformuleerd en hier wil ik me beperken tot de simpele vaststelling. Vandaag zijn we het paadje helemaal rechts in gegaan en voor de foto heb ik eerst een beeldvervuilende en in de weg liggende grote tak weg gesleept, de sporen zijn nog zichtbaar… Hopelijk krijg ik nu geen boete van de natuurpolitie.
We zijn vandaag onze dagelijkse wandeling gaan plukken in de Zwartgoorheide, een natuurgebied in de buurt van het Giels Bos tussen Gierle en Vosselaar. Een rondje geocachen had er ons naar toe gelokt en we hebben het ons niet beklaagd. We hebben een tijdje langs de omheining van Janssens Pharmaceutica gelopen en daar zagen we, helemaal verdwaald in het bos, twee eenzame narcisjes. Ver van hun broertjes en zusjes, die je tegenwoordig overal zo talrijk ziet, stonden ze daar met z'n tweeën mooi te wezen. Ik vond het absoluut nodig er even bij stil te staan en een plaats in mijn jaaralbum is wel het minste dat ik hen kon bieden. Met het kantelbaar scherm van mijn sonytje kon ik ze van uit een laag standpunt fotograferen zonder dat ik mijn oude knoken daarvoor in onmogelijke bochten moest wringen.
We zijn vandaag nog eens naar Antwerpen gespoord en nog voor we aan onze tocht door de koekenstad begonnen had ik al een enorm leuke foto gescoord. Toen we in de "Middenstatie" (Centraal station) uit de trein stapten zagen we dat we een aantal bijzondere mede-passagiers hadden. Een respectabel aantal honden en hondjes was ook met dezelfde trein aangekomen en samen met hun begeleiders stapten ze braaf over het perron naar de uitgang. Ik denk dat ik er elf tel...
"La vache qui rit" is een merknaam die iedereen wel bekend in de oren klinkt. Vandaag kon ik "Le chien qui rit" in beeld nemen. Samen met Jultje, de huiswoef van zoon Michael en zijn gezinnetje, was ik aan de wandel met het vrouwke, de schoondochter Sofie en Julie, de kleindochter. Bij een overtal aan dames hielden Jultje en ik er de spanning in door regelmatig stokje-gooi, bergje-klim en spurtje-onverwacht te doen. Het moet gezegd dat het voornamelijk Jul was die het felst te keer ging tijdens de fysieke inspanningen en die ook elke uitdaging won. Tijdens de zoveelste bergje-klim -ik speelde wel een beetje vals want ik stond gewoon al boven op de duin te wachten met mijn fototoestel in aanslag- kwam hij al lachend naar boven gehold... Le chien qui rit, klik, foto!!!
