Inhoud blog
  • Kerstmis 1914
  • Vriendschap is....
  • Mijmeren bij
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Bezoek ook eens deze links
  • seniorennet.be
  • http://blog.seniorennet.be/lana/
  • Pierre GrandeGuerre
  • Ester en Leon
  • Derktje
  • charlotte
  • patty en freddy
  • trucker John
  • sloefke
  • maurits
    Bezoek ook eens deze links (vervolg 1)
  • Willy en Ria
  • Patty en Freddy
  • Corry Bosters
  • Paul Geyskens
  • met informatie over vliegtuigen
  • waaroemni
  • Over mijzelf
    Ik ben Letourneur Leo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam spitfire.leo.
    Ik ben een man en woon in Wolvertem (België) en mijn beroep is met pensioen.
    Ik ben geboren op 22/01/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
    Mijn hobby's zijn: eerste en tweede wereldoorlog, geschiedenis en zo voort.....
    als een spitfire door de lucht
    mijmeringen en andere gedachten
    18-12-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De perikelen van een pc-panne
    Wel, wel, Vandaag was het een dag met een wel uitzonderlijke ervaring. Twee dagen (nu drie ondertussen) ontving ik bericht dat het anti-virusprogramma dat onze pc's beschermd een update terbeschikking had. Dus niet gelaten, de installatie onmiddellijk aangevat met goed resultaat op mijn machine, maar toch een beetje anders op het apparaat van mijn vrouw, waar de installatie verkeerd liep. De computer liep gewoon vast en telkens heropstarten bracht geen aarde aan de dijk. Uit pure miserie de Hitman pro maar eens laten lopen, maar ook dat was het Moriaantje gewassen!
    Opnieuw opstarten van de pc bracht al onmiddellijk de boodschap dat de plugin voor de antivirus fout zat. Alle mogelijke kuis- en andere dingen geprobeerd, allemaal onverrichterzake, de installatie lukte maar niet!!
    Via de technische ondersteuning dan maar, maar ook daar liep het fout, alles blokkeerde en bovendien kreeg ik de melding dat er geen virusbescherming meer was....mensen, mensen...om gek van te worden.
    Dan maar via mijn pc-tje geprobeerd en daar dan toch de technische ondersteuning aan de chat gekregen, maar ja, over en weer lopen was ook geen optie, dus even terug naar af.
    Ook vandaag de hele dag gesukkeld om uiteindelijk een bericht te zien dat Microsoft een invoegtoepassing had geïnstalleerd die er eigenlijk niet moest zijn. Deze dan maar via configuratiescherm er uit gehaald en zie .... het wonder geschiedde: ik kon contact maken met de technische ondersteuning van mijn anti-virusleverancier, de firma Symantec.
    Een eerste interventie lukte niet omdat ik telkens de boodschap kreeg dat het programma  niet kon geïnstalleerd worden omdat er nog een op de pc zat, hetgeen nergens te zien was, want geen onderdelen van het programma meer te zien.
    Wat dan gebeurde zal me toch wel een tijdje bijblijven. De technieker vroeg me toelating om vanuit zijn zetel zelf het nodige te doen op mijn pc, hetgeen ik uiteraard beaamde. Ik moest niks doen, de pc zou verschillende malen herstart worden en zo verder en we zouden permanent in verbinding blijven met een chatvenster.
    En dan ben ik met mijn eigen ogen in de 21ste eeuw gesukkeld, want van dan af zag ik de pijl allerlei bewegingen maken, files weghalen en opkuisen, patches verschijnen die van alles deden, maar zo snel dat ik amper kon volgen en inderdaad verschillende keren de pc heropstarten. Het is wat raar, want je hebt de neiging zelf op bepaalde boodschappen te antwoorden, maar ziet het pijltje dan voor je neus van de ene kant naar de ander gaan, regels ingevuld worden en zo verder...
    Uit het systeem en de register werden heel wat achtergelaten en verborgen onderdeeltjes gehaald om daarna tenslotte het programma te installeren, ieder onderdeel voorafgegaan door een check.....amazing thing was dat.
    Na een goed uur kreeg ik via de chatbox het signaal: probleem opgelost!
    En ja het was zo het ook. Ik kreeg de controle terug over de pc en klaar was kees!
    Een pak viel me van het hart en proficiat voor de deskundigheid van de dame aan de ander kant van de elektronische lijn!
    Als ik er al iets uit geleerd hebt, dan is het dat je niet voorzichtig genoeg kan zijn met de bescherming van je machientje, want eenmaal iemand de controle erover krijgt, dan doet ie wat hij wil, met alle gevolgen van dien. Je moet het eens meemaken om het gevaar te beseffen dat je loopt indien een hacker er in slaagt zich meester te maken van je pc. Het is angstwekkend, hoor.
    De aanschaf voor een Symantec (Norton) bescherming heeft me verleden jaar wat geld gekost, maar ik heb er toch iets voor teruggekregen, de integriteit van mijn computer om te beginnen en de wetenschap dat aan de andere kant toch deskundige mensen zitten die er nu mee voor gezorgd hebben dat ik zonder zorgen kan mailen, internetten en bankieren. Dank je wel Stephanie van Symantec!

    18-12-2008 om 23:48 geschreven door spitfireleo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Updaten van een pc levert soms meer problemen dan oplossingen
    Eergisteren ontving ik van Symantec Norton een berichtje dat ik mijn antivirus programma mocht updaten naar versie 2.0. Hieraan uiteraard dadelijk aan begonnen en op mijn pc-tje hiervoor geen enkel probleem ondervonden. Mijn machientje is nu goed beschermd door het vernieuwde programma.
    Alleen bij de installatie van de update op de pc van mijn vrouwtje liep het meer dan mis. Het begon al met een foutmelding bij het downloaden van het installatieprogramma. Ik moest o.a. mijn firewall van Windows uitschakelen om nog maar een begin te maken met het binnenhalen van de files. Daarna begon de installatie en de setup vanzelf te werken, te beginnen met het weghalen van de oude bestanden. Sindsdien is alles in het honderd gelopen want de setup begon met te zeggen dat er nog oude bestanden van de antivirus op de pc stonden en dat ik die eerst moest verwijderen en daarna terug opstarten. Ja, ik heb dat dus gedaan en waarschijnlijk dan weer te veel weggehaald met als resultaat dat ik al twee dagen zit te knoeien en er maar niet in slaag om de nieuwe versie te installeren. Uit grote miserie deze namiddag getracht via internet contact te leggen met Symantec, maar dat lukte maar niet, zodat ik ten einde raad maar met mijne pc dat contact gelegd heb...Joepie, gelukt...Maar op zeker ogenblik moest ik dan weer op de pc van mijn vrouwtje bepaalde handelingen stellen o.a. via het configuratiescherm en dat verplichtte me om naar boven te lopen en dan terug naar beneden, mensen om gek van te worden. Dan moest ik afbreken want de kleinzoon moest naar de judotraining en vermits de zoon met zijn meniscus zit te sukkelen, draaf ik met plezier rond voor de kleine man. M.a.w. het euvel is nog niet opgelost en vermits de pc van vrouwlief momenteel zonder virusbescherming staat, als je dit leest en je hebt een dringende boodschap voor mijn madam, stuur ze maar naar mijn peeceeke....we verwittigen wel als alles terug in orde is.

    18-12-2008 om 01:46 geschreven door spitfireleo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.sportgala 2008 op EEN-tv
    Ik heb met veel spanning en nieuwsgierigheid gekeken naar het sporgala van dit jaar. Ik vroeg me af wie er nu eigenlijk eens in de prijzen ging vallen en of de keuze ingegeven zou worden door iets anders dan door spectaculaire evenementen.
    En ja, dit jaar vond ik het getuigen van wat mmer serieus en volwassenheid bij de keuzes van de verschillende gelauwerden, alhoewel soms de lijst van de genomineerden eigenaardige bokkesprongen maakte. Dit is eigenlijk momenteel van geen belang meer vermits de laureaten, naar mijn mening dit keer terecht gekozen werden.
    Om toch even op een ander spoor te beginnen, verwijs ik naar de aanwezigheid van Aagje Van Walleghem, die de genomineerde beloftes voorstelde en daarna de verkozene mocht kenbaar maken en hem de prijs overhandigen. Momenteel is dit meisje, samen  met nog andere turnsters en turners, trainers en ouders, verwikkeld in een dispuut met het overkoepelende orgaan dat haar trainer ontsloeg. De kennis en de vakbekwaamheid van deze man zijn van dergelijk allooi dat zijn ontslag betreurd wordt door bijna alle kenners en mensen die in het turnmilieu betrokken zijn, maar het overkoepelend orgaan wil in deze strijd zijn macht betonen en wil van geen wijken weten. Arme zielen!

    Vele jaren geleden waren onze twee jongens fervente turners en hun mama en papa fervente supporters uiteraard. Je rolt dan stilletjes aan in het wereldje in en na een tijdje kon ik mijn examen afleggen als provinciaal jurylid voor Olympisch turnen zoals dat toenmaals heette. De zonen trainden ondertussen alsmaar meer en langer en meer, zodat op zijn 17de de oudste aan gemiddeld 25 uur oefenen kwam. Ik kan u zeggen dat dit geen sinecure is, het enorm veel wilskracht, volharding en pijn verdragen is. Een van de pilaren in dit hele gebeuren is dan zeker de trainer, want die moet niet alleen het niveau van zijn pupillen verbeteren, maar ze bovendien gedurend kunnen motiveren om verder te gaan, de pijn te verbijten, alle andere plezante verlokkingen opzij te laten liggen om dat enen doel te bereiken: de oefening in de perfectie kunnen uitvoeren.Dat Aagje en haar omgeving, andere turnbeoefenaars en zelfs collega trainers tegen het ontslag van haar oefenmeester zijn, betekent dat deze man meer doet dan alleen oefeningen opleggen en doen uitvoeren, maar dat hij vooral in staat is zijn pupillen te motiveren....en dat is primordiaal voor een sporter. Haar oproep naar de jeugd om ook de sport aan te pakken, past dan ook volledig in dit kader.

    Dat Tia Hellebaut, sportatlete van het jaar zou worden, stond haast in de sterren geschreven. Ze verdient het dan ook. De inspanningen die ze - samen met haar partner coach- heeft moeten doen om dat niveau te bereiken zijn haast bovenmenselijk. Als je in dat wereldje niet bekend zijt, dan is het haats onbegrijpelijk, maar stel dat je dorst hebt of zin in een glaasje wijn, dan kan je dat normaliter zonder veel problemen drinken, maar als je tot de topsport behoort, moet dat meestal uitgesteld worden tot een beter moment. Voeding, drank, nachtrust, leven en doen zijn zo onder controle te houden dat het voor een bon vivant onmogelijk te realiseren is en toch slagen deze mensen er in om dit te doen en te oefenen daar waar een ander het plezier opzoekt. Chapeau, dame Tia. Je hebt de prijs verdient.
    Spijtig aan dit alles is uiteraard dat Kim Gevaert hiermee naast de prijs valt en ik vind dan eigenlijk wel dat men in zulke uitzonderlijke gevallen een dubbel prijs zou mogen uitdelen. Dat ze oprecht blij was voor Toa, daar twijfel ik geen moment aan, dat zit blijkbaar in haar karakter gebeiteld, maar ik vermoed dat binnen in haar diepste ik, het een beetje knagen zal om de verloren kans. Kim, meisje, in de ogen van alle atletiek- en sportminnende mensen, zeg ik je: voor mij heb je die prijs evenzeer gekregen!
    Dat jij en Tia, naast Kim Clijsters en o.a. Justine Henin een sterke groep vrouw waren, is buiten kijf en dat is voor ons landje een pluspunt. Voor jou en je collega's zal het zeker een stimulans geweest zijn om te volharden en toch langs de andere kant kan het de nodige teleurstellingen met zich meegebracht hebben, vooral als je een prijs aan je neus zag voorbijgaan, maar niet getreurd: je hebt voor heel wat jongeren atletiek terug mee op de kaart gezet en dat is je grootste verdienste! Blijf dus maar met je eigen waarden voor ogen in het wereldje werken om je opvolgers(ter)s voor te bereiden op het overnemen van de fakkel. Veel succes er mee!

    Hebben jullie Justine Henin gezien, zo ontspannen, zo mooi eigenlijk wel...ik ben er van overtuigd dat ze thans veel gelukkiger is dan ooit, nu ze kan werken op eigen tempo en met eigen projecten, nu ze verlost is van het dwangmatige keurslijf die de topsport haar oplegde. Dat ze trofee ontving voor haar loopbaan is dan ook meer dan verdiend. Proficiat Juju.

    Om dan uiteindelijk te belanden bij Sven Nijs. Eindelijk....kon ik me niet laten te roepen tijdens de bekendmaking van zijn naam. Eindelijk....heeft men gekozen voor de verpersoonlijking van een echte prof. Iemand die uiterst serieus bezig is met zijn vak, geen zijsprongetjes maakt, geen kapsones maakt met dure auto's en andere experimenten, maar zich beperkt tot het serieus uitoefenen van zijn vak, het zo veel mogelijk bezig zijn met zijn gezin en daarbij niet nalaat een spaarpotje opzij te zetten voor slechtere tijden. Dat hij zijn marktwaarde te gelde maakt, is niet meer dan normaal en het betekent ook dat inrichters van wedstrijden bereid zijn hem dit te betalen. Waarom zou hij het dan weigeren?
    Dat al die jaren de prijs van sportman van het jaar aan zijn neus voorbijging, is me steeds een raadsel gebleven en deed me vrezen dat een groot deel van de sportjournalisten eigenlijk niet goed wisten waarmee ze bezig zijn, maar nu dus, eindelijk. De vakman werd hier gelauwerd en zo moet het eigenlijk dus ook.
    Dat hij voor eenmaal met zijn mond vol tanden stond, is het beste bewijs dat hij er zelfs bijna niet op hoopte te winnen, maar rechtvaardigheid geschiedde en zijn woordenloosheid maakte van hem - in mijn ogen - nog een mooier atleet. Proficiat Sven Nijs!

    18-12-2008 om 01:34 geschreven door spitfireleo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    15-12-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Coke en XTC

    Coke en XTC

    Het is een beetje tussen de regels door geschreven geweest in de pers en verdwenen tussen de ongeregeldheden in de financiële wereld, maar vandaag kwam het toch nog even ter sprake tijdens het nieuws op EEN. Tom Boonen werd niet alleen betrapt op het gebruik van cocaïne, maar – blijkt nu – ook op het gebruik van XTC. Als je o.a. Lefevre hoort spreken – zijn sportdirecteur of ploegmanager of eender hoe die functie nu ook genoemd wordt – dan is het alsof de media fel overdrijven en van een mug een olifant maken. Ook het gerecht is in zijn communicatie niet zo heel duidelijk. Volgens de woordvoerder van justitie zal de procureur nu eerst vaststellen of vervolgingen wel noodzakelijk zijn.

    Ik wil deze uitspraken toch wel een beetje nuanceren, want tenslotte gaat het hier over meer dan het roken van een zogezegd onschuldig jointje of het verorberen van een soep hallucinogene paddenstoelen. We hebben hier immers te maken met verdovende producten die niet vermeld staan tussen de gedoogde stoffen, maar heel duidelijk opgenomen zijn in de lijst van de verboden drugs, met andere woorden: waar niet alleen verkoop, fabriceren en zo meer verboden zijn, maar tevens het bezit en het gebruik onafhankelijk van de hoeveelheid. Het gebruik van cocaïne en XTC – die tenslotte harddrugs zijn – moet wettelijk vervolgd worden, daar is geen weg naast hoe graag de sympathisanten van Tom Boonen dat ook zouden willen.

    Laten we wel wezen. Cocaïne wordt doorgaans gesnoven of puur aangebracht op weke lichaamsdelen zoals de binnenkant van de lippen, de tong en zo verder. Het effect is daar het grootst en dit kan niet bereikt worden door roken of drinken. Dat er sporen van de bovengenoemde producten in de haren van de renner werden gevonden, betekent niet meer of niet minder dat hij deze producten geconsumeerd heeft en dat ze bijgevolg werden opgenomen in de bloedbaan. Ik geloof bijgevolg niet in het fabeltje van een cocaïnehoeveelheid die per ongeluk door iemand anders in zijn drankje werd gemengd tijdens een terrasbezoekje.
    Voor de XTC liggen de zaken ietsjes anders. De meest voorkomende vorm van deze amfetaminederivaten is een pilletje dat men moet innemen. En als we van goede wil zijn, kunnen we nog geloven dat er eventueel eentje buiten weten van Tom Boonen in een van zijn drankjes gemengd werd, maar laten we toch niet naïef zijn. Als er al sporen van teruggevonden werden in de haren van de wielrenner, dan betekent dat meer dan waarschijnlijk dat het over meer dan een pilletje gaat, tenzij het gebruik bij de controle zeer, maar dan ook zeer, recent was. Benieuwd welke uitleg er nu aan gegeven zal worden.

    Cocaïne is een kristallijn poeder dat bekomen wordt na chemische bewerkingen van de bladeren van de erytroxylum coca. Zelfs na raffineren en uitzuiveren blijft er altijd wel een element van de gebruikte zuren in, die niet alleen een typische scherpe geur afgeven, maar bovendien het poeder het uitzicht geven van kristallen, wat dus niet vergelijkbaar is met een of ander soort meel en die daarenboven de bijtende eigenschappen van het zuur blijven behouden. Bovendien is de coke slecht oplosbaar in dranken.  Een van de bekendste nevenwerkingen van het middel is dat bij de gebruikers met ter tijd het neustussenschot doorgebrand wordt en dat bij langdurig gebruik zelfs de sinussen aangetast worden.
    De bewering dat het gebruik van cocaïne geen verbetering meebrengt voor de lichamelijke prestatie kan dan al juist zijn, feit is dat deze drug de gebruiker doorgaans stouter maakt, dat die meer aandurft, minder schrik heeft. Coke zal bij de meeste personen een verhoging van lef met zich meebrengen. Is dat niet wat een spurter in volle snelheid tussen een wriemelende massa renners best kan gebruiken? Het is maar een denkpiste!

    Wat XTC betreft, zitten we helemaal op een ander spoor omdat het hier handelt om een zuiver chemisch bekomen middel rond meta-amfetamine. Het is een vlag die vele ladingen dekt die honderden verschillende en afgeleide producten betreft. Het volstaat ergens een atoompje te verbinden met een ander chemisch element om een andere structuur te verkrijgen hetgeen uiteraard de bestrijding ervan niet eenvoudig maakt. Een tamelijk recente wetgeving is hieraan min of meer tegemoetgekomen zodat men minder gemakkelijk kan ontsnappen dan vroeger. In vroegere tijden volstond het om de structuur te veranderen zodat het bekomen product niet op de lijst van de verboden middelen voorkwam om aan vervolging te ontsnappen. Dit is nu haast onmogelijk omdat de wet de benamingen en de samenstellingen van de amfetaminederivaten geglobaliseerd heeft.
    Wat men zeker weet over het gebruik van XTC is, dat bepaalde hersencellen onherroepelijk beschadigd blijven na – zelfs – een minimaal gebruik!
    Het grootste gevaar echter schuilt in het fenomeen van de fabricatie. Daar waar binnen de farmaceutische verwerking van middelen de samenstelling exact gewaarborgd wordt en bijgevolg ieder pilletje van een bepaald middel exact een identieke samenstelling vertoont, is dit bij de illegale fabricatie, van wat ik hier verder XTC wil noemen, wel even anders.

    Drie onderscheiden fabricagemethodes worden gewoonlijk gebruikt. De eerste is gebaseerd op het verwarmen en opbouwen van druk in een drukvat, terwijl de twee andere grosso modo te maken hebben met chemische veranderingen onder diepvriestemperaturen. Het handelt zich hier om echte keukenchemie waarbij materiaal gebruikt wordt uit recyclage of uit eigen constructie of nog uit de gewone handel. Een van de resultaten hiervan is dat de personen die de productie van de basisgrondstof verzorgen werkelijk gevaar lopen tengevolge van ontploffingen, brand en andere sinisters.

    Een ander en niet minder gevaarlijk gevolg is de samenstelling van het product. Het gebruik van huis- tuin en keukenmateriaal garandeert allerminst dat de samenstelling van een pilletje conform de regels is. Het is best mogelijk dat een pilletje geen of zeer weinig werkzaam middel bevat, zodat ofwel het placebo-effect bij de gebruiker toch nog een minimaal effect genereert of dat hij geneigd is nog een volgend in te nemen. Met alle gevolgen van dien bij een accumulatie!
    Het is eveneens best mogelijk dat een pilletje een zeer grote hoeveelheid van de werkzame stof bevat zodat een overreactie niet onmogelijk is. Een vorm van overdosis dus. XTC veroorzaakt een versnelling van de bloedcirculatie waarbij uiteindelijk meer lichaamswarmte wordt geproduceerd, eigenlijk maakt men zichzelf koortsig! Het spreekt vanzelf dat deze lichaamstemperatuur onder controle moet gehouden worden want een teveel kan de dood als gevolg hebben. Gezond is toch anders! En het risico dus niet miniem!

    Om terug te komen op het geval van Tom Boonen wil ik toch nog even enkele bedenkingen kwijt , niet alleen over hem, maar ook over zijn omgeving die haar best doet om de zaken te minimaliseren. Een publieke figuur – zoals de renner Boonen er toch een is – heeft recht op privaat leven, maar in mindere mate dan eender welke modale figuur. Tenslotte is het een model waarnaar vele – vooral jongeren – naar op kijken en zich laten leiden in hun eigen levenservaringen. Het vergoelijken van drugs is mijn inziens dan ook verwerpelijk en totaal af te wijzen.
    De aanschaf van de producten is meer dan kostelijk en bijgevolg niet weggelegd voor de gewone verdiener, het is vooral voor mensen die beschikken over veel geld.
    Het bewijst alleszins dat jonge renners  - zoals o.a. Tom Boonen – te veel verdienen, te veel tijd hebben om te experimenteren met de verdovende en stimulerende middelen en waarschijnlijk ook te veel onder druk staan. Er zijn weinig werknemers die zo in de watten gelegd worden als de zogenaamde topsporters: verre reizen, luxe accommodatie, dokter en kine ter beschikking, keuken-, poets- en ander personeel ter beschikking; het kan allemaal niet op. Dit luxe leventje zorgt algauw voor routine en verveling en dan gaat men experimenteren.

    De fabrieks- en andere arbeider die zijn uren geklopt heeft en daarna thuis komt in zijn gezin, heeft nog wel andere dingen aan het hoofd dan het nemen van drugs voor de kick.

    Misschien moeten onze topsporters eens wat meer tijd doorbrengen op een echte ‘werkplaats’ om te begrijpen dat ze luxepaardjes zijn en dat ze bovendien een rolpatroon te vervullen hebben dat verheffend moet zijn en niet andersom.

    Alle drugs hebben bovendien op lange termijn nefaste nevenwerkingen voor de gebruiker, maar ja, wat baten kaars en bril als den uil niet lezen wil.

    15-12-2008 om 00:47 geschreven door spitfireleo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    14-12-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het proces Lhermitte

    Deze week begon het proces van moeder Lhermitte. Een jury van twaalf waaronder 8 vrouwen, moet gaan beslissen over de schuld en de straf van deze moeder die haar vijf kinderen in - zogezegd - koelen bloede doodde. Ik zou echt niet in hun schoenen willen staan. Hoe moet je dit nu beoordelen? Hoe moet je vatten dat een moeder haar kinderen doodt? Voor normale mensen gaat dit alle begrip te boven en je kan haast geen verontschuldigingen vinden die dat kunnen goedpraten. En toch....zullen de juryleden naar best vermogen en in overeenstemming met hun innerlijke overtuiging op het einde een ordeel moeten uitspreken. Nogmaals, ik zou niet in hun schoenen willen staan.

    Kan dergelijke daad verschoning vinden? Op het eerste zicht uiteraard niet, maar het is goed dat in een assisenzaal een proces kan plaatsvinden op tegenspraak - zoals men dat noemt. Alle feiten moeten in principe hun plaats krijgen en experten moeten de kans krijgen om een objectief verslag te geven van hun bevindingen.

    Wanneer men met mensen te doen heeft, kan men onmogelijk ongenuanceerd oordelen, want mensen zijn ingewikkelde wezens die daden kunnen stellen waarvoor geen enkele logische uitleg voor is.

    Moeder Lhermitte verklaart dat ze niet alleen geslagen werd, maar als meid voor alle werk gebruikt werd door haar echtgenoot en de bovenwonende dokter. Deze haar man, die van Marokkaanse afkomst is, indertijd opgevangen hebben in België en als een eigen zoon de mogelijkheden tot studie gegeven hebben. Hij was ook een geldschieter voor het gezin en verklaart zich de voelen als een adoptievader voor de echtgenoot en als een opa voor de kinderen.
    Moeder verklaart dan weer dat ze de gedurige aanwezigheid en inmenging van de dokter niet meer kon verdragen en dat ze zich verlaten voelde door haar man, die meer tijd besteedde in Marokko en in de sauna dan bij zijn gezin.

    Uiteraard dat de echtgenoot dit tegenspreekt en beweert een uitstekende vader geweest te zijn voor zijn kinderen. De televisie gaf hem en de dokter zelfs de mogelijkheid tot expressie op de buis. Men kan zich afvragen of hier de rechten van de verdediging niet geschonden werden.

    Iedere beschuldigde - hoe onmenselijk zijn misdaad ook is - heeft recht op verdediging en dit op de meest faire wijze. Iedere beschuldigde heeft het recht op een faire speurtocht naar de waarheid, want alleen de waarheid kan een juiste houding van de maatschappij tegenover de daad bepalen.

    Wat indien de moeder inderdaad dag in dag uit gebrek had aan privacy, gebruikt werd als werkkracht zonder dat men respect kon opbrengen voor haar inzet? Wat indien inderdaad de moeder zo verwaarloosd werd dat ze op zeker ogenblik van geen hout pijlen meer wist te maken? Wat indien de moeder inderdaad op verschillende tijdstippen en aan diverse personen een noodkreet uitzond om hulp die er niet kwam? De mensenlijke waardigheid is van zo groot belang! Het schouderklopje kan zo reddinggevend zijn! Wat is er allemaal gebeurd dat een moeder, die naar alle verklaringen, een goede moeder was, dergelijke daden kon stellen?

    Verre van haar te willen vrijspreken, maar toch zou ik willen pleiten voor een menselijk oordeel, een oordeel dat rekening houdt met alle elementen en dat op een faire manier bepaalt welk de beste manier is om deze vrouw te helpen. Want dat ze vooral nood heeft aan hulp, staat voor mij buiten kijf.

    Het is daarom ook eerlijk vanwege de assissenvoorzitter dat hij verzocht heeft tot een bijkomend en diep psychologisch onderzoek van de vrouw. Het kan ook niet anders dat ze dag in dag uit, elke nacht weer, beleeft wat ze met haar kinderen heeft gedaan. Volgens mijn bescheiden mening moet ze bijna permanent door de hel gaan en dat moet afschuwelijk zijn. Ik betrap me er op 's avonds in mijn bed te kruipen en te denken aan deze vrouw en haar kinderen en te bidden dat ook zij rust moge vinden.

    Als gelovig mens heb ik het voordeel een steun te vinden die onvoorwaardelijk naast mij staat en die me toelaat en aanspoort ook ten voordele van anderen medelevend te zijn.

    14-12-2008 om 03:07 geschreven door spitfireleo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Zaterdag...de dag van de activiteiten zoals het lot ze schikte.
    Deze morgen vroeg was het vrouwtje al weg naar de school. Het was kinderdag voor de toekomstige eerste communiekantjes en vermits mijn eega daar nogal bij betrokken is, moet ik ze die voormiddag al vroeg laten gaan. Niets aan te doen, de beenhouwer bezoeken zal dus dit keer voor mij zijn. Gelukkig maar dat de bestelling al doorgegeven is zodat ik minimaal tijd moet besteden aan boodschappen, die - ik eerlijk gezegd - liever kwijt dan rijk ben, maar nood breekt wet.
    Het is zurig kou vandaag en zelfs mijn dikke jas kan me maar matig troosten...brrr..
    Eigenlijk moet ik toch niet zeuren want de zak met de bestelde artikelen staat te wachten op mijn komst en de auto inladen vraagt niet zo veel werk en dus weg zijn we....op weg naar het buurdorp waar mijn jongste met zijn vrouw en kroost verblijft.
    In het gemeentelijk informatieblad stond dat de weg afgesloten zou worden wegens Aquafin werken, maar gelukkiglijk heeft de aanneemer beslist om te wachten tot na het week-end om zijn afsluitingen te plaatsen. Het zou anders een kleine ramp geweest zijn want sinds enkele maanden nu al, ligt een groot deel van onze dorpse wegen open wegens de waterwerken. Al dagen bijna - hier overdrijf ik een klein beetje hoor - moet je een andere weg zoeken.
    Vandaag toch een beetje geluk en binnen een redelijke tijd sta ik voor de voordeur van de familie. Even op de bel geduwd en aan de kleinzoon, Nick, gevraagd om te helpen lossen. Zijn welkom is telkens hartverarmend voor de oude (!) opa...Opietje klinkt zijn welkom en dat doet wel deugd.
    De schoondochter is aan de opruiming begonnen van de verwoeste gebieden die haar tweekoppige kroost hebben nagelaten, gisterenavond en deze morgen al....de kleindochter kleurt plaatjes van sinterklaas en ook opa mag een potloodje vastnemen en een deeltje inkleuren: maar niet alles, hoor, opa....schattig toch!
    Daarna is het tijd om met de zoon naar de huisdokter te rijden om te vernemen wat het resultaat van de foto's is en wat er nu staat te gebeuren. Wij dus terug de auto in en vertrokken naar ons dorpje terug, want de zoon blijft bij onze vroegere huisdokter op visite gaan. Als je je ergens goed voelt, moet je immers teruggaan.
    Terwijl hij de wachtzaal induikt om op zijn beurt te wachten, installeer ik me behaaglijk in de auto met een boek over de luchtoorlog tijdens de eerste wereldoorlog - een geschenk van een lieve vriendin die me hiermee onnoemelijk veel plezier heeft gedaan. Ik heb geluk want op Klara is het vandaag de top 75 van de klassieke muziek. Vermits het publiek hierbij tijdens de laatste weken een belangrijke inbreng had, klinkt er vooral klassiek van het meer populaire of gekende genre. Een streling voor het oor en een gemak om er bij te lezen.
    Na 20 minuten valt de stroom automatisch uit en vermits ik drie keer op de knop moest duwen om de batterij weer aan het werk te zetten, weet ik dat ik meer dan 40 minuten in de auto heb doorgebracht als de zoon eindelijk teruggepikkeld komt van de dokter. En zoon, wat is het verdict?
    Naar de specialist, pa, afspraak maken voor een operatie. Waar? In de kliniek in Asse, dokter zegt: da's ook een goeie! Allee vooruit dan maar....
    Ondertussen heeft moeder de vrouw per telefoon laten weten dat ze al terug thuis is en dat we ze dus kunnen ophalen. 'Beam me up, mister Spock' We laten ons dat geen twee keer zeggen en beantwoorden met onmiddellijke ingang deze noodhulp.
    We zijn niet weinig blij moeder daar in de deuropening te zien staan, want in haar handen blinkt een doos waarin we lekkere patisserie vermoeden. Als troost op alle miserie is dat al een goed begin, zeker?
    Daar rijden we dan op weg naar Mollem om daar nog onze wekelijkse bestelling van brood te halen, stokbrood, gewoon brood, rozijnenbrood ..... de bakker was vroeger gehuisvest in ons eigenste dorp en we lusten zijn brood zo graag, dat we er zonder moeite een kleine omweg voor doen. Een mens steekt toch raar ineen, hé.
    Thuisgekomen en nadat de oma met het wekelijks begroetingsritueel uit haar mantel geholpen is, kunnen we aan tafel gaan. Ook een wekelijks ritueel: stokbrood met toespijs van bij de beenhouwer en pasop, hoor, het moet het juiste beleg zijn....kleinkinderen dicteren de wet aan hun grootouders, maar dat is in dit geval wel plezant. Samen aan tafel kunnen we wat babbelen over de school, over thuis, over hun verwachtingen en teleurstellingen....zo worden ze groot en leren dat communiceren belangrijk is.
    Na het brood volgt het ritueel van het taartaansnijden. Dat is ondertussen al het werk van Nick, die geholpen door oma op die manier tracht zijn breuken in te oefenen. Of hoe het culinaire ook toch rekenen wordt!
    Als het verorberen van de frambozentaart voorbij is, weet ik al wat komen zal. Opa, mag ik je spuitje zetten? Natuurlijk Nick! Hij weet ondertussen al perfect hoe hij de dosis moet instellen en overhandigt me dan de ingestelde pen zodat ik de naalddop kan afnemen en de naald in mijn buik kan inbrengen. Dan komt het grote moment, want Nick zorgt voor het inbrengen van de insuline. Ik moet de spuit wel tegenhouden, want anders duwt hij ze door mijn buik, maar los daarvan is het voor hem toch ook een goeie leerschool. In tijd van nood - als opa dringend medicatie nodig heeft en dat niet zelf zou kunnen - dan kan die kleine, moedige rakker dat zelf wel doen. Een hele geruststelling wel  voor opa, hoor.
    Het tellen van de periode die de naald moet inblijven is ook zijn werk, maar het wegbergen van de pen in het etui is dan weer werk voor zijn zus. En zo bewijs je maar weer, dat mensen meer kunnen als ze samenwerken. Kleine mensen worden groot door de samenwerking en het vertrouwen dat ze mogen ondervinden van de oude sloebers.
    Het is bijna tijd nu om die kleine rakker naar zijn judosessie te voeren, dus check up:
    zijn de voeten en handen proper, de nagels kortgewiekt? Is de zak klaar? Ja? Oké dan zijn we weg. Vandaag rijdt de mama ook mee want we willen van de training gebruik maken om enkele boodschappen te doen, papa mag zijn knie immers niet te veel belasten en dus....oma let ondertussen op de kleindochter....wat een oma lijden kan? Maar nee, ze doet het graag genoeg! En zo kan de papa wat rusten.
    Mama had het voordien nog niet meegemaakt, maar nu is ze ook getuige van het ritueel.
    Eerst in een van de bakken in de auto op zoek naar een sportdrankje. Joepie, een oranje dit keer. Daarna de mama verbannen naar de achterbank, want de kleinzoon, zit vooraan, kwestie van mannen ondereen! Het zijn zijn woorden, hoor. Op de parking even gestopt, mijn zetel naar beneden en wat achteruit en Nick, op de schoot, parkeert de wagen netjes op een open plaats. Oei, dat mocht ik niet zeggen zeker? Mama dit keer even mee naar de kleedkamer totdat hij op een fatsoenlijke manier zijn obi aan heeft en daarna laten we hem los naar de oefenzaal, de dojo. Het brengt toch wel wat opvoeding mee, groeten bij het binnenkomen van de zaal, pantoffels uit en zak weggezet, groeten van de lesgever, de sensei...het is allemaal een uiting van respect en discipline. Er mag geen lawaai gemaakt worden en hij moet op de bank gaan zitten tot de vorige groep gedaan heeft en de sensei toelating geeft om de tatami te betreden.
    Mama terug de auto in en wij op weg naar de winkel. Ze gaat haar boodschappenlijstje af en zelden wordt er iets anders bij gekocht. Dit houdt uiteraard de financiën onder controle, zorgt voor niet te veel stock en maakt dat ze eigenlijk vlug klaar is. We kunnen thuis nog uitladen, Fannytje, en weg.. weg zijn we. Alles los en dan terug naar de sportzaal.
    De les is zo goed als gedaan en in aanwezigheid vzan mam, duurt het omkleden niet zo lang! De sportdrank is ondertussen al ingeslikt, want moe en dorstig zijn die kereltjes wel na de training.
    Thuiskomst en vaststelling dat oma, papa en Jana bowling spelen met de Wii. Allez opa, gij tegen mij, zegt Nick. Oké, maar dan zijn oma en opa weg, hoor, want oma heeft nog een heel programma voor de boeg. Zo gezegd, zo gedaan en weet je.....opa wordt grandioos de broel afgestroopt door die kleine kerel, die met enkele strikes en spares, de opa klem zet. Eindigen doet hij trouwens met drie ....drie....strikes na elkaar...ik verdenk hem er van de hele nacht geoefend te hebben! Nee, dat zouden mama en pap niet toegelaten hebben!
    De dag of namiddag met de kleinkinderen zit er op en oma en opa kunnen dan ook inschepen en vertrekken naar hun thuisbasis, maar eerst heeft oma nog een aantal opdrachtjes voor de opa. Er moeten nog enkele omslagen bij mensen afgeleverd te worden in het dorp. Aquafinwerken hebben hier en daar het wegdek lelijk toegetakeld en het wordt dus hossen dus de putten en de bulten om heelhuids aan de brievenbussen en de deurbellen te geraken, maar ook dat geraakt uiteindelijk opgelost.
    Bij het wegzetten van de auto, kom ik een gebuur tegen die me meldt dat bij onze overgebuur - fruit- en groentenwinkel - gisteren - vrijdag - werd ingebroken langs achter.
    Mijn nieuwsgierige aard maakt dat ik de winkel binnentrek en om informatie vraag. Wel ja, er werd gisteren ingebroken. Vrijdag is hun sluitingsdag en tijdens een korte afwezigheid - een klein uurtje ongeveer - maakte men gebruik om het huis binnen te breken en de slaapkamer(s?) even te doorzoeken. Geld is er niet weg, maar wel juwelen, je weet wel, van de familie en.....verdorie toch...heeft men dan geen respect meer voor andermans goed? Vooral dat zulke voorwerpen meestal een sentimentele waarde hebben die je op geen enkele manier kan vervangen? Heeft men op de uitkijk gestaan om te profiteren van een korte afwezigheid of hebben de dief of de dieven zoveel lef dat ze het maar op riskeren?
    Al bij al een wrange afsluiter van de dag en dat kan  de 3000ste uitzending van Blokken, noch de eerste uitzending van het nieuwe seizoen 'De Kampioenen' goed maken.

    14-12-2008 om 02:33 geschreven door spitfireleo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De vrijdag was weer vlug voorbij
    Na de rampzalige dag en nacht gevreesd voor een time out en afzegging van onze afspraak, maar wonder boven wonder, het is te doen! In alle rust opgestaan, ontbeten en toilet gemaakt.  Om 12 uur scherp stond onze vriend met zijn mechanische koets voor de voordeur. Eigenlijk een luxe, zo gevoerd worden en eigenlijk ook eens ontspannen in een auto te mogen zitten.
    De A23 richting Antwerpen opgedraaid en weg waren we. Een wonder van de techniek is het als je zulk een moderne gps als leider voor je reisroute kunt gebruiken. Het enige storende is het geping bij bijna ieder verkeerslicht dat je tegenkomt als indicatie van een vaste flitspaal. Mensen, wat hebben de onze wegen toch volgezet met deze ondingen! Je zou bijna kunnen zingen: waar je gaat op Vlaamse wegen, kom je flitspalen tegen!
    Eigenlijk ben je als chauffeur verplicht om uitgerust achter het stuur te kruipen, want je aandacht wordt op alle mogelijke manieren opgeëist. Zijn niet de flitspalen, dan zijn de verkeerslichten, de snelheidaanduidingen en andere signalisatie die je aandacht volop vragen. Het worden er zoveel dat je dikwijls je snelheidsmeter uit het oog verliest. Het is echt niet meer plezant rijden op onze wegen.
    Dat het verkeer veilig moet geschieden is onmiskenbaar, maar de toevloed aan wegindicaties maakt het naar mijn insziens gevaarlijker dan noodzakelijk. Soms zie je het bos door de bomen niet meer!
    Maar desondanks met goed gevolg toegekomen bij het Pomphuis aan de Antwerpse dokken.
    Deze oude installatie diende vroeger om in een mum van tijd het dok leeg te pompen zodat schepen gemakkelijk konden gelost worden en tegelijkertijd onderhouden. Schepen van de Red Star Line, bekend om hun regelmatige vaart op Amerika, vonden er in de jaren stilletjes een goed dockingspunt.
    Nu is het een restaurant, in dat oude architecturaal gebouw enigszins anders dan men normaal te zien krijgt. Veel volk, dat wel, maar ja ook daar vind je veel maritieme en logistieke firma's en het personeel en het kader moet ook toch kunnen eten!
    Wat we op ons bord kregen, wil ik u onthouden, maar het was alleszins lekker en maagvullend.
    Na dit geslaagde maal - dat nog lekkerder smaakte omdat ik mijn beurs niet hoefde boven te halen - nog even een rondrit door de haven gemaakt om via Berendrecht, Zandvliet, de Kruisschanssluis en de oude molen van Lillo terug huiswaarts te karren.
    Even pech nog omdat een vrachtwagen een oliespoor achtergelaten had, de brandweer druk in de weer was om alles op te kuisen en daarvoor enkele afritten had laten afsluiten met een kleine 100 km aan files als gevolg. Komt daarbij nog dat ook hier de fameuze wet van Murphy in werking trad en enkele bijkomende ongevallen de chaos kompleet maakten.
    Maar al bij al nog op een fatsoenlijk uur terug 'at home' met dank aan ons gezelschap en aan de sponsor.
    Als avondmaal een laat en licht menuutje aangevat om daarna even te bellen naar de jongste zoon om te vernemen hoe zijn bezoek aan de radiographie verlopen was in verband met zijn knie.
    Een scheurtje in de meniscus, pa, zal moeten geopereerd worden, maar met morgen naar de dokter.
    U hebt het al begrepen, een deel van mijn zaterdag werd daar al vastgelegd.

    14-12-2008 om 01:29 geschreven door spitfireleo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Donderdag, een dag om vlug te vergeten.
    Het begon al bij het wakker worden: ongemakkelijk voelen, koude en warme rillingen afwisselend. Ik dacht: blijf toch liggen, man, maar de plicht - zoals ze dat plegen te noemen - wachtte en dus opstaan maar. Tegen mijn zin naar het ontbijt en met lange tanden gegeten, mijn bloedsuikerspiegel nogal hoog voor op een morgen na een nachtje rust. Toch maar mijn pillen gepakt - het lot van de meeste oudere mensen na hun actieve carrière - en mijn insuline ingespoten in de hoop dat de toestand wat beteren zou.
    Verkeerd gedacht helaas! Terwijl het vrouwke in de voormiddag op bezoek ging bij haar oude school om een en ander te regelen voor zaterdag, veel moeite gehad om mijn krant door te nemen. Mensen, wat was me dat....ik viel verdorie in slaap boven mijn papers, terwijl ik het toch maar niet warm kreeg, de koude rillingen bleven over mijn rug lopen en dan opeens..... het toilet!
    Ik heb de griep, dacht ik....daarom na de passage op de cabine waar prinsen en koningen te voet naar toe gaan, een koortswerend middel gepakt en terug het beddeke in; de hond aan mijn voeten: dus toch een beetje warm!
    Doorgemaft tot de middag om weer met meer dan lange tanden een poging te ondernemen om een en ander binnen te wurmen. Bloedsuikerspiegel een beetje beter, maar toch. In acht genomen de hoeveelheid ingenomen voedsel, moet ik besluiten dat koortstoestanden ook invloed hebben op mijn insuline productie... Daarom teru snelwerkende insuline gespoten, maar in een kleinere dosis toch. Een mens wordt er nog moe van om dagelijks de bloedprikken te verrichten en daarna te spuiten! Alhoewel het naaldje dun en tamelijk kort is, gebeurt het toch dat het pijnlijk aanvoelt of dat er een druppel bloed te voorschijn komt. Aangenaam is anders.
    Conclusie van al die handelingen: excuus vrouwke, maar je zal me nog een beetje moeten missen, ik kruip terug onder de lakens en de dekens! Vrouwlief even in de steek gelaten met het werk, sorry hoor!
    's avonds was het wat beter, maar toch nog niet schitterend! Zelfs het nieuws heb ik met moeite gezien, viel onherroeplijk in slaap. Hoe is dat nu mogelijk? Van de nood dan maar een deugd gemaakt en na het slikken van een bruistablet tegen de koorts, terug mijn nest in.
    Een nacht gehad van veel slapen en wakker worden, slapen en wakker worden......toch blijven liggen met de gedachte: morgenmiddag moet ik in orde zijn, want dan ga ik met vrouwtje en koppel vrienden eens  goed eten. Dat mag je toch niet laten voorbijgaan?!
    Het eigenaardige is dat ik het maar niet warm kreeg, maar doorlopend koude met warme rillingen moest afwisselen. De enige oplossing was om mij in de dekens te draaien als een worst in haar vel. Zo hou je je partner ook wakker uiteraard, maar daar hebben we een oplossing voor. In de studeerkamer van het vrouwtje is nog een bed beschikbaar en dus maar apart geslapen die nacht. Op onze leeftijd en met die ongemakken is dat geen straf en later kan je dat dan compenseren. Zo hou je de vlam nog brandend, wordt dan gezegd.
    Maar alle gekheid op een stokje, het heeft toch wel wat geholpen, want vrijdagmorgen was al een heel deel van de ongemakken verdwenen. Op dus naar onze afspraak, maar dat is een verhaal voor het volgend stukje.
    Mijn darmen en mijn maag grommelen nog geregeld, maar het is leefbaar en dus krijg je de pipse, maar toch gemeende groeten van spitfireleo 

    14-12-2008 om 01:06 geschreven door spitfireleo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    08-12-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een sinterklaasbrunch met zuster Jeanne Devos

    De zusters van de Jacht in Heverlee.

     

    Vanmiddag met enkele vrienden naar de missie van de zusters van Jacht gereden om er deel te nemen aan de Sinterklaasbrunch ten voordele van het Jeanne Devos Fonds.
    Wie kent zuster Jeanne Devos niet? Zij is vooral bekend omwille van haar inzet voor het National Domestic Workers’Movement (zie info op www.ndwm.org) , waarvoor ze zelfs verschillende nominaties en ereprijzen mocht ontvangen in binnen- en buitenland, maar daarnaast is ze volop bezig met andere projecten in India. Op de website die de KULeuven aan haar besteedt (
    www.jeannedevos.org) staat een zin die in enkele woorden het hele werk en leven van deze zuster typeert en samenbalt: ‘zij, die miljoenen Indische kinderen naar hun waardigheid tilt’. Een website die de moeite loont om te bezoeken.

    Wat drijft zulke mensen om in een ver land hun leven op spel te gaan zetten ten voordele van de armsten onder de armen? Een antwoord hierop zoeken brengt ons – naar mijn mening – naar twee sleutelwoorden: geloof en vertrouwen. Moet je dat met God associëren? Daar sta je als individu vrij voor de invulling hiervan, maar dat een of andere ondefinieerbare kracht hier werkzaam is, kan niet genegeerd worden. Wat en hoe moet ieder voor zichzelf uitmaken en de invulling geven die naar zijn mening het beste past. Dat Jeanne Devos een katholieke missiezuster is, kan niet tegengesproken worden, maar laat me stellen dat de God der mensen vele namen heeft.

    De brunch wordt stilletjes aan een traditie en als ondersteuning voor haar werken kan alleen maar welkom zijn. De organisatie ligt in de handen van een groep vrijwilligers en ook dit jaar is het vrijwilligerscomité Jazmin weer paraat om iedereen te voorzien van de nodige spijs en drank.
    De opbrengst is ten voordele van het Zr. Jeanne Devosfonds dat in 2007 werd opgericht onder auspiciën van de KULeuven en dat zich als doel stelt kinderen van Mumbai een menswaardig bestaan te geven.
    De bekende kinderspecialist, professor Peter Adriaenssens, is volop betrokken bij deze organisatie en ter gelegenheid van de brunch bracht hij, samen met de zuster, nieuws over de resultaten van 18 maanden werking.

    Ik maakte er kennis met een nieuw begrip: sloppenscholen. De echtgenote informeerde even nader over de betekenis hiervan bij de professor omdat we rond Driekoningen voor het vierde jaar achtereenvolgens in onze gemeente ‘sterzingen’ organiseren met de kinderen van de lagere scholen, ten voordele van een project van zuster Jeanne Devos. Meer dan waarschijnlijk zal het sterzingen volgend jaar dan ook ten voordele van dit laatste project gaan. Hoe kan je kinderen immers beter motiveren dan hen mee te laten werken aan een project voor leeftijdgenootjes, al zijn die ver weg van hier?
    Het Sloppenscholen –project bestaat hierin dat het fonds oude gebouwen opkoopt in de sloppen – van Mumbai momenteel – deze inricht als een school en enkele leerkrachten betaalt om er les te geven aan de kinderen van de armsten onder de armen. Deze lessen worden hen gegeven na het volbrengen van hun dagtaak dat bestaat uit het vuilste werk dat anderen niet willen doen. Volwassenen die, voor hun job of verdere kennisuitdieping, deelnemen aan avondonderwijs weten wel welke inspanning dit vergt om dit bovenop een job nog vol te houden en hier zijn het dan nog kinderen wiens verlangen grotendeels bestaat uit spel en ontspanning. Een alternatief om uit de sloppen te geraken en een menswaardig bestaan op te bouwen is er echter niet. De perspectieven kunnen alleen maar rooskleuriger worden voor deze kinderen, als ze gewapend met kennis, verdere stappen zetten in een onzekere toekomst.

    Soms, als je met mensen van hier een gesprek aangaat, hoor je verwijten dat we ons bezighouden met het oplossen van de miserie in verre landen, terwijl ook hier armoede heerst en daklozen rondlopen. Ik kan niet anders dan dit beamen, maar tevens vaststellen dat ook voor deze groep veel vrijwilligers goed werk doen en dat wij hier in ons rijke landje middelen en mensen genoeg hebben om aan veel projecten het hoofd te bieden. Een troostend gegeven is immers ook dat mensen zoals zuster Jeanne Devos zulke wervende invloed hebben dat inspanningen niet alleen door mensen hier gedaan worden, maar wereldwijd toch een en ander in beweging komt. De molen draait echter zeer langzaam en de weerstand van de bevolkingsgroep die uitbuit is dan ook immens, maar ik ben er van overtuigd dat je de vooruitgang niet kan tegenhouden en dat uiteindelijk de oplossing zal liggen in een rechtvaardige herverdeling zodat niemand iets te kort komt.
    Dat ondertussen slachtoffers vallen is meer dan spijtig maar anderzijds onherroepelijk. Wanneer je de geschiedenis bestudeert, kom je toch ook tot de vaststelling dat in een niet zo ver verleden onze voorouders in een zelfde situatie verkeerden en dat ze ook mits vele opofferingen traag uit het dal gekropen zijn. De musical ‘Daens’ die momenteel met veel succes in Vlaanderen rondtoert, is hier o.a. een sprekend voorbeeld van.
    Dat ook in onze contreien de ontvoogding kon doorgaan, is mede te danken aan de algemene verplichting tot onderwijs en je kan dus met zekerheid stellen dat ook in de verre landen zoals India, het verplicht stellen van onderwijs mettertijd de ontvoogding van deze mensen zal waarborgen. De toekomst zal dan in hun eigen handen kunnen gegeven worden en dat is dan weer een grote stap vooruit.

    Zuster Jeanne is geboren in 1935 en als ik goed kan rekenen – helaas niet mijn sterkste zijde – dan is ze nu in haar 73ste levensjaar. Als je deze vrouw dan in levende lijve tegenkomt, dan sta je verstomd omwille van haar – jeugdige – uitstraling en dynamisme. Je houdt het niet voor mogelijk dat ze al zoveel jaren met zich mee torst en toch is het zo! Ook bij haar vallen me enkele kenmerken op die blijkbaar opgaan voor dat soort mensen.

    Als je naar figuren kijkt zoals pater Damiaan De Veuster, Moeder Theresa, zuster Emanuelle en nog vele anderen zoals zuster Jeanne, dan valt het op dat ze in gestalte meestal moeten onderdoen voor de doorsnee moderne mens. En toch voel je je zelf klein naast hen, ze stralen zulke grootsheid uit dat je niet anders kan dan bewondering voelen. Vanmiddag mocht enkele woorden wisselen met haar en ook met professor Adriaenssens. Het waren geen grote gesprekken, geen redevoeringen noch retorische toespraken, maar gewoon enkele woorden, een beetje informatie, wat warme blikken.

    Ik keek, luisterde en voelde dat het goed was.

    08-12-2008 om 02:54 geschreven door spitfireleo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    07-12-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Tia Hellebaut kapt er mee!

    Gisteren gehoord op de persconferentie, daarna gezien in de nieuwsjournaals op teevee en vandaag staan de kranten er vol van.

     

    Onze nationale kampioene hoogspringen Tia Hellebaut deelde gisteren onverwacht mee dat ze met onmiddellijke ingang stopt met atletiek. Alsof een bom ontplofte midden in een of ander station, kwam de boodschap bij de meesten aan, doch had men het min of meer kunnen zien en voelen aankomen.

    Dertig jaar zijn, net een Olympische gouden plaket gewonnen hebben in een discipline – die eigenlijk niet echt de hare was geweest maar – waarin ze door de omstandigheden in gegroeid was en op nationaal, Europees en mondiaal vlak zoveel overwinningen en goede plaatsen bedongen had. Bovendien was de meermaals geuite kinderwens al een teken aan de wand. Vergelijk maar eens met Kim Clijsters. Ook daar was de veelvuldig geuite kinderwens een duidelijke voorbode van wat er toch relatief kort daarna gebeurde.

    Uiteraard speelt de biologische klok van een vrouw een zeer belangrijke rol in haar leven, de hormonale huishouding verloopt hierdoor trouwens niet altijd van een leien dakje en gooit nu en dan toch wel serieus roet in het eten van alledag. Voor Tia en Kim was dit blijkbaar aanleiding genoeg om er de brui aan te geven en het atletiekpak aan de haak te hangen. Dit element is reeds langs alle kanten bekeken en besproken door de media.
    Men mag trouwens evenmin blind zijn voor de realiteit van de leeftijd. Jonge ouders zijn van nature uit fysiek beter gewapend om weerstand te bieden aan het jonge geweld van nieuw leven. Dit is biologisch nu eenmaal een vaststaand gegeven.

    Het ouderschap opnemen is niet alleen een hele verantwoordelijkheid, maar bovendien vergt het fysisch zowel als geestelijk een meer dan behoorlijke inspanning waarop je nu eenmaal geen training noch opleiding voor krijgt. In deze moderne, snelle maatschappij wordt nogal veel nadruk gelegd op de noodzakelijkheid om mensen een aangepaste en gedegen opleiding te geven. Alleen voor het ouderschap vind je geen enkele lagere, middelbare noch hoge school die deze vormingsrichting inricht. Je staat er helemaal alleen voor, hier en daar wat bijgestaan door mensen van goede wil – die het dikwijls nog gecompliceerder maken – maar vooral gedreven door je eigen opvoedings- en maatschappelijke achtergrond. Als ouder ben je gedurig aan het experimenteren – met het nodige vallen en opstaan – in de hoop dat je het er goed van af brengt. O wee als er iets misloopt of als je kinderen niet beantwoorden aan het patroon dat de meerderheid van de omgeving als normaal ervaart!

    Eigenlijk zou het ouderschap opgenomen moeten worden in de Olympische disciplines zodat ouders nu en dan ook eens een gouden, zilveren of bronzen medaille zouden in ontvangst mogen nemen. Of een soort Grammy- of Oscar Award zou evenmin misstaan. Of nog voor iedere ouder – op het einde van zijn loopbaan – een life time achievement award of iets dergelijks. Wedden dat er binnen de kortste tijd wel een of andere consultancy bureau of andere assessment dienst zou opstaan om de would be en of nieuwe ouders te begeleiden op het parcours?

    Maar alle gekheid op een stokje, moederschap alleen verklaart geenszins de drang tot ophouden van Tia, Kim en andere Justines. Bovendien zijn niet alleen vrouwen die afhaken, maar ook regelmatig mannen houden er op jeugdige leeftijd mee op. Hoe moet men dit dan verklaren?

    Toen onze twee jongens nog klein waren, waagden ze zich allebei aan – wat men in die tijd – Olympisch turnen noemde en waarbij ze opgeleid werden om turnoefeningen uit te voeren op alle toestellen. Ze begonnen hiermee zeer jong, oefenden met de tijd alsmaar meer en langer totdat ze op een trainingsritme kwamen van meer dan 20 uren per week.
    In het schoolsysteem van ons landje kan je dit een tijdje volhouden, maar als de serieuze studies er aan te pas komen – en dit is toch al bij het starten van het secundair of gelijkaardige niveau – dan wordt dat een bijna onhoudbare situatie waarbij moet overwogen worden wat er nu te doen staat. Verder gaan met studeren en de sport wat minder? Of….sporten volharden en de studie verminderen of verlaten?  Dit zijn keuzes die een gevolg hebben voor de toekomst van de sporter!
    Daarenboven komt nog dat sport op dat niveau een volgehouden ascetisch of Spartaanse levenswijze met zich meebrengt. Daar waar andere kinderen en jongeren spelen of ander plezier zoeken, is de sporter gedoemd een zeer strikte levenswijze te volgen. Drinken, eten, slapen en alle andere levensbehoeften en – vreugdes worden nauwgezet door anderen bepaald en gecontroleerd. Eigen inbreng is zeldzaam en in veel gevallen stof tot conflicten. De teugels zijn altijd gespannen en zelfs de zeldzame ontspanningsmomenten zijn gekozen in functie van het trainingsschema.
    Verbaast het dan dat deze mensen het gevoel hebben dat ze twee tot driemaal – en misschien zelfs meer nog – geleefd hebben in vergelijking met hun niet sportieve leeftijdsgenoten?

    Dat de drive dan niet eeuwig blijft duren, hoeft dan ook geen verwondering te baren. Bewust of onbewust zal het lichaam zijn grenspalen uitzetten en de atleet vertellen dat het genoeg geweest is. Dat andere horizonten wenken en dat ook daar de zonsopgang en –ondergang van een zeldzame schoonheid kunnen zijn !

    Ik begrijp ze goed deze ‘performers’ en ik zeg ‘hoed af’ voor de volgehouden inspanning door al die sportieve meisjes en jongens gedurende heel wat tijd ten toon spreiden. En of ze doorbreken en kampioen worden of niet, heeft dan geen enkel belang meer. Het feit alleen al dat ze de uitdaging aandurfden om een hele tijdspanne te leven volgens vaste regels, verdient een applaus en onze bewondering.

    Wat Tia Hellebaut en haar vriend Wim betreft, wens ik hen eveneens het allerbeste en ook veel sterkte, want zoals hier ook al gesuggereerd is: ouderschap is ook vallen en terug opstaan, vechten tegen tijdschema’s, vloeken en zweten, blutsen builen oplopen……kortom, het is eveneens sport op het hoogste niveau!

    07-12-2008 om 02:33 geschreven door spitfireleo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het was me het weekje wel !

    Het was me het weekje wel!


    De afgelopen week is er eentje met hindernissen geweest, alhoewel de verwachting van een gulle Sinterklaas voor de kleinkinderen een veelbelovende start had ingezet.

    Donderdag voormiddag om 10 u 20 bij de specialist verwacht in Buggenhout aan de grens met Dendermonde. De schoondochter ondervond al enige tijd ongemakken omwille van een niet onder controle te houden bloeddruk, duizelingen en andere problemen en de huisarts verwees dan liever door. Vermits de zoon werken moest en zijn vrouwke nog geen auto rijden kan en schoonvader zich maar al te graag op straat begeeft met een jonge dame – om zijn ego en reputatie wat op te krikken tegenover de gemeenschap – was alles vlug geregeld en dus….op dag en uur stond ik klaar met mijn vierwielige gemotoriseerde karos klaar. Het onderzoek zelf was redelijke vlug achter de rug, maar schoondochter lief moest zich om 12 u 20 aanbieden in de kliniek van Dendermonde om er evenwichtstesten te ondergaan. Kwestie van te zien hoe het met haar oren en evenwichtsorganen was gesteld.

    Wij dus – terug op het gestelde uur – richting Sint Blasius. Terwijl de schoondochter de inschrijvingsformaliteiten vervult en zich daarna naar de betreffende geneeskundige afdeling begeeft, trek ik naar de cafetaria, na een omwegje gedaan te hebben via de krantenwinkel kwestie van logistieke bevoorrading in leesvoer.

    Aangeschoven voor een dagschotel en daarna geïnstalleerd aan een tafel waar ik uitgebreid kon genieten van de maaltijd, mijn ogen terwijl de kost gevend aan de roddelartikels van een blad dat in normale omstandigheden niet in huis komt. Omstandigheden van plaats, temperatuur en gelegenheid lijken me immers niet bevorderlijk om zware lectuur tot zich te nemen en dit is dan weeral een goedkoop excuus om even te snuisteren in het glamoureuze wereldje van de Vlaamse en andere jetset! Dit is geen literaire opera maar de lichtvoetige letterkundige operette van intriges, liefdesperikelen, ongelukken en andere smartlappen van het roddelcircuit; de geschreven versie van een soortement ‘Mooi en meedogenloos’ door een Vlaams weekblad neergezet.

    Het blinkend papier is eigenlijk best vermoeiend voor de ogen en gelukkig is de schoondochter rond 14.00 uur terug om mij van deze ‘opoffering’ te verlossen! Gaan we naar huis, suske? Neen dus, want de volgende afspraak is om 16 u 30 bij de neuroloog.
    Hoe vullen we dat gat dan weer op want over en weer naar huis is geen alternatief. Wil je wat eten, vraag ik. No way, ik voel me nu al niet zo best en eten lukt me al helemaal niet. Dan maar een fruitsapje als surrogaat? Dat gaat er wel in. Gelukkige schoonpapa die voor een keer ook de kans krijgt zijn schoondochter eens te trakteren tijdens een tête à tête. Geen Polanski-toestanden, maar ik zie toch heel wat blikken denken: ‘daar zie nog zo’n oude bok die van een jong blaadje wil genieten!’ Ik laat ze best in hun idee, want eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat het mijn ijdelheid wel een beetje streelt.

    Al bij al gaat de tijd nog snel en hop, daar vertrekt ons meisje naar haar volgende medicale test. Wat zal het nu worden? Kom, kijk maar verder naar je blinkende bladzijden van je operette-soap-achtige blad, opa! Ik trakteer me nog maar eens met een kop koffie van de automaat met jeton en bedenk dat het zwarte spul me vroeg of laat de strot wel eens uitkomen zal. De sloten Arabisch en aanverwant  zwartsel die ik gedurende mijn hele leven al binnengelaten heb, moeten ondertussen mijn slok- en andere darmen en doorgangen al helemaal geblakerd hebben. Maar onafgezien daarvan smaakt het bakkie troost nog een beetje naar……troost, nietwaar.

    Arme Fanny!! Als ze terug is van haar testen, ziet ze er nog helemaal pips uit. Ze hebben het arme kind verbonden met allerlei draden en op een stoel alle richtingen laten uitdraaien terwijl ze moest proberen lichtpunten of –stralen vast te houden (met haar ogen), kwestie van evenwicht na te checken op neurologisch gebied. Alles lijkt normaal te zijn, maar definitieve resultaten komen er later wel aan. Ondertussen moet je je rustig houden, mevrouwtje, alle stress vermijden!
    Dat had ik haar ook al voorspeld bij ons vertrek. Ze had haar de ongemakken en de kosten kunnen besparen met de luisteren naar die goeie (!??) ouwe schoonpa. Maar ja, de jeugd gaat zo zijn eigen weg, nietwaar? Tenslotte hebben wij – in onze tijd ! – toch hetzelfde gedaan! 26 december mag ik nog eens terugkomen, is het verdict voor die dag. En wij dus huiswaarts, waar de kinderen ondertussen al uit de school aangeland zijn en onder de vleugels vertoeven van een zorgzame pa.
    Een eerste hindernis van de week was hiermee al gedeeltelijk uit de weg geruimd, al is mijn zoons’vrouwke nog niet verlost van haar ongemakken. Hou je maar eens rustig met twee kinderen, een job in Brussel die openbaar vervoer verplicht en een echtgenoot die het ongeluk heeft om zes dagen in de week te moeten werken, om van het huishouden nog maar niet te spreken. Hoe kan je dan in godsnaam nog ‘quality time’ overhouden?

    Zaterdag 6 december is de dag dat de verwachtingen van kinderen hooggespannen staan, want is de sint wel thuis, bij de opa en oma, bij meter en peter, bij……geweest? Bij onze kleinkids is dat niet anders en na een onrustige nacht, kan haast niet gewacht worden om beneden te kijken wat er al of niet in hun schoentje of laarsje gevallen is. Zouden ze beseffen dat ze bij de gelukkigen horen die nog – desondanks een economische crisis – een geschenkje mogen ontvangen?
    Ze hebben geluk, want de brave sint en zijn helpers zijn hun huisje niet voorbijgelopen zonder iets achter te laten. Ze mogen met kloppend hart de jute zakken openmaken en met oh’s en ah’s bezit nemen van wat hun collectie aan speelgoed, boeken en lekkers, aanvult. Alhoewel nog jong en onervaren, hebben ze hun wensen beperkt gehouden en hun verlanglijstje aan de sint opgemaakt op basis van gebudgetteerde keuzes. Kwestie van de sint nog genoeg over te laten om minder gelukkige kinderen ook toch nog een beetje te kunnen geven. Alle begin is moeilijk, maar het pleit voor hen dat ze toch rekening met anderen willen houden, nu al. Het pleit ook voor de mama en de papa die hun kroost hiermee een stevige aanzet geven om toch delend het leven in te gaan.

    Nick, de kleinzoon, is in het derde leerjaar en maakt al kennis met toetsen en dus wordt de vreugde een beetje getemperd door de wetenschap dat er toch nog wat voorbereidingen te doen zijn. Vraagstukken en andere rekenkundige opgaven neemt de oma met alle plezier voor haar rekening,  terwijl de opa dan weer voor wo gaat. Mama is even blij ontlast te worden van deze opdracht en laat betijen. De wo toets is dit jaar rond stamboom van koningshuis en familie en rond wereldoorlog 1 geconcentreerd, een plezier voor opa dus, die op een speelse wijze en mits wat verhaaltjes (W.O. 1 ligt immers in zijn hobbysfeer) Nick kan overhalen om zelf op ontdekking te gaan in de voorbereidende vragen van zijn meester. Nu en dan is het nodig zijn aandacht terug te focussen op de voorbereiding en een regelmatige knuffel van de opa doet hier soms toch wel wonderen! Soms betrap ik me er op dit te ervaren als een compensatie voor het gebrek aan tijd en aandacht die ik toonde ten opzichte van mijn eigen kroost, maar het doet me evenzeer deugd om de warmte van een dikke knuffel te ervaren van zo’n toffe knul. Leve de kleinkinderen, denk ik dan, niet zonder troostend eigenbelang waarschijnlijk. Fantasie is toch een sterk wapen en vandaag vlogen we even door de blauwe lucht van de IJzervlakte met onze tweedekker en trokken we mee ten strijde met Lt. Jules De Winde met een straat naar hem genoemd in de gemeente. Waarom loopgraven zigzagden, hebben we ook ontdekt dank zij het enfilade vuur van den Duits en het tekentalent (?) van opa.

    Zijn zus Jana is momenteel gespaard van dergelijke beproeving want nog maar in de derde kleuterklas. Volgend schooljaar begint ook voor haar het serieuze werk en terwijl oma een stukje overneemt met Nick, kan opa met zijn kleindochter wat kliederen op kladpapier met speciale verf die overal van die blinkende schilfertjes nalaat. Binnen de kortste keren is niet alleen het papier bestrooid met al dat blinkend, maar ook de nagels, de trui, de tafel en zo meer. Tot wanhoop van de mama die zich al bezig ziet met vod en andere reinigingsmiddelen. Om maar te zeggen wat een moeder lijden kan! Je zou voor minder een stijgende bloeddruk ervaren!

    Na deze episode rijden oma en opa huiswaarts om te zien of de sint ook bij hen geweest is, want ze lukten er maar niet in telefonisch contact te leggen met de heilige man en vermits die ’s morgens blijkbaar nog niet geleverd had…moest toch eerst eens nagegaan worden of alles in orde was, niet?

    In de latere namiddag het bezoek van de kleinkinderen dan toch mogen meemaken, nadat ze met het nodige enthousiasme voorkeur gegeven hadden aan een busreis eerder dan met de auto te rijden. Gelukkiglijk was de sint niet vergeten voorbij te komen en kon het nieuwe speelgoed al eens getest worden en geproefd van al dat lekkers dat er bij stond.

    De dag kon eigenlijk al niet meer stuk, maar zou hij nog in mineur eindigen, want daar stond de papa onverwacht vroeg terug van zijn werk. Haast niet meer in de mogelijkheid om te stappen, was hij door zijn baas vervroegd naar huis gestuurd, toch nog de auto in gekropen en met veel pijn naar hier gereden. Kom man, hiermee moet je naar de spoed, zo kan je niet verder! Dus in opa’s wagen gesukkeld en weg naar UZ Jette. De meter en peter – ouders van Fanny – wonen hier om de hoek en dus konden mama en de kinderen daar eens gaan kijken of sint er iets nagelaten had.

    Op zaterdagavond is de spoeddienst van een kliniek zoals het UZ een komen en gaan van mensen met onvoorziene letsels en andere medische problemen en bijgevolg moesten we toch nog een hele tijd doorbrengen in de wachtzaal alvorens de zoon aan de beurt kwam. Opmerkelijk hierbij is dat deze dienst vooral bemand of bevrouwelijkt wordt door extra jonge mensen. Kwestie van de nodige ervaring op te doen waarschijnlijk. Drie dames van variabele leeftijd liepen er rond met een draaghals. Aan hun uitleg te horen, slachtoffer van een auto-ongeval. Nu het moet gezegd dat de weersomstandigheden alle voorwaarden ten voordele van accidenten vertoonde.

    Eindelijk was het dan de beurt aan zoon Wim om bij de dokter te passeren en na wat onderzoeken en notities, werd besloten toch maar een radiografie van de betrokken knie te laten nemen. Beslissing die daarna werd herroepen om hem rechtstreeks bij de chirurg te sturen, met de mededeling dat het eigenlijk geen urgentie betrof hetgeen bij de zoon de opmerking uitlokte dat wanneer het om een voetballer of een andere min of meer bekende sporter ware geweest, deze opmerking voorzeker achterwege was gelaten.
    Met een priemende vinger joeg de chirurg hem een halve meter de gordijnen van de pijn in. Paracetamol moet ge hebben en Ibuprofen 600, zei de chirurg. En…maandag contact opnemen met de orthopedie en een ct-scan laten vastleggen voor je bij de dokter komt. Zo, nu naar huis en vooral….rusten….rusten….

    Dus vader met zoon terug naar huis op zoek naar het adres van de apotheker van wacht. Maar eerst de mama en de kindjes naar huis, want ondertussen al 21 u 30 en bedtijd dus. Hoe een dubbeltje rollen kan. De zoon heeft in vroegere tijden Olympisch keurturnen gedaan en hierbij is de knie meer dan waarschijnlijk extra belast geweest, maar het occasionele ongemak van op de knieën te werken – dat iedereen al wel eens ondervindt - is nu opeens vervangen door een onverwachte hevige pijn bij het  gaan. Niet urgent, mijnheer! Je moet het maar eens zeggen aan een mens die de tranen in de ogen krijgt van de pijn!

    Wij op weg naar de apotheker van wacht – in Opwijk nota bene – en daar het voorschrift afgegeven. Pas op, mijnheer, van die paracetamol, maximum een pilletje per zes uur! Blijkbaar toch niet zo goed voor de gezondheid dus?!

    De zekerheid van een heelkundige ingreep dringt zich op en dat is uiteraard een minder prettig vooruitzicht en een rem op de voortzetting van de werken. De inrichting van de kamers voor de kinderen, van de badkamer en  van het toilet  zullen bijgevolg een beetje vertraging oplopen. Alsof de duivel er mee gemoeid is. Sommige mensen hebben toch meer tegenslag dan anderen in het leven. Maar niet getreurd, alles komt wel goed en opa zal proberen dan maar een slagje meer te doen. Met zijn pensioen heeft hij toch tijd genoeg, denkt men dan maar.

    Allee, ouwe, denk ik, aan de slag……daarvoor dienen opa’s en oma’s immers……ten dienste van hun nageslacht zolang het nog kan……een mooier vooruitzicht en opdracht bestaat er nauwelijks!

    07-12-2008 om 00:00 geschreven door spitfireleo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    03-12-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De raad van Europa veroordeelt Vlaanderen!

    Dinsdag, gisteren dus al, heeft de Raad van Europa Vlaanderen veroordeelt en berispt omwille van de niet benoeming van de drie burgemeesters uit de faciliteitengemeente door de Vlaamse minister Keulen. Goed om weten is dat het hier ging om de afdeling van de hoofden van de gemeentes uit de Europese lidstaten. Daartussen zitten dan Bretoenen, Catalanen, Ieren, Andalusiërs en andere volksentiteiten die het in eigen land dikwijls zelf moeilijk hebben met de erkenning van hun culturele eigenheid. Versta dat nu maar eens?

    De drie betrokken burgemeesters jubileren nu, overtuigd van hun gelijk, hierbij gesteund door de rabiate houding van de FDF- voorzitter Olivier Mangain, die tijdens het partijcongres van deze weekend nog een beetje olie op het vuur goot.

    Eigenlijk heeft Vlaanderen het aan zichzelf te wijten dat het zover is kunnen komen. Een woordje uitleg. Onze Vlaamse volksaard heeft in het verleden de mensen van over de taalgrens met open armen ontvangen en ……gediend! Heeft u ooit al eens een bakker, een beenhouwer of een andere Vlaamse middenstander horen sukkelen in het Frans om zijn klant ter wille te zijn? U niet? Ik wel! Ik heb mijn hele jeugd niet anders meegemaakt. Mijn moeder is van Bretoense afkomst (zie mijn naam die ik van haar mocht erven) en is afgezakt naar Vlaanderen om er het leven als boerin in Frankrijk te ontvluchten. Hier leerde ze mijn vader kennen – de omstandigheden kan u lezen in voorgaande berichten – en mede daardoor vestigde zij zich in ons Vlaanderenland. Nooit, maar dan ook nooit heeft ze de moeite gedaan om Vlaams te spreken, laat staan te leren – maar altijd werd ze door de handelaars bediend  - zeer dikwijls in een koeterwaals dat op Frans moest gelijken. Of het nu in Hoevenen was, in Berchem, in Wilrijk, in Lillo of in Antwerpen, nergens maar dook nergens moest ze zich in het Vlaams – laat staan het Nederlands – verstaanbaar maken. De handelaars liepen zich de sloffen uit het lijf om haar in ’t Frans te bedienen. Let wel! Als je iets moest gezegd hebben dat haar niet aanstond, ze had het wel begrepen hoor. Maar spreken? Oh, nee!!

    Dezelfde houding hebben de Vlamingen aangenomen tegen de Franstalige inwijkelingen, die het hier zo naar hun zin hadden, dat ze massaal hier – dikwijls voor een prik – grond kwamen wegkapen en er hun huizen op bouwden.  Nu willen ze dat hun taal hier geïmplementeerd wordt en herkend als de voertaal van hun gemeente…naar Europa gaan ze er voor!! Tja, de wereld is aan de lefgozers, zeker!!

    De niet benoeming is op basis van een overtreding op een wet gemaakt door een wettelijke Vlaamse regering. Wat zegt de Raad van Europa hierover? Weg met die wet, Vlamingen, pas dat maar rap aan en benoem die burgemeesters!  Dit is hier de wereld op zijn kop zetten. Alle verdraagzaamheid aan de dag gelegd door de Vlaamse inwoners gedurende al die jaren, wordt dus beloond! Met een terechtwijzing?! Komaan zeg, waar gaan we naartoe?

    Onze gemeente kende ooit een UF (Union des Francofones) verkozene! Mangain en zijn FDF maakten openlijk reclame voor de laatste verkiezingen (van hier tot in hartje Ronse) en hij vond dit geen provocatie, maar doodgewone democratische rechten!

    Ik heb veel Franstalige vrienden en Franse familie en ik ben niet te benauwd om met deze mensen Frans te spreken en hen in het Frans te schrijven, maar ik wil wel hebben dat ze mijn eigenheid als Vlaming respecteren en dat ze bijgevolg de wetten van mijn taalgemeenschap en van mijn cultuur eerbiedigen en zo mogelijk onze taal proberen machtig te zijn.

    Daarom, minister Keulen, al ben ik geen lid van uw politieke familie en ben ik niet altijd akkoord met wat uw partij vertelt: in deze geef ik u groot gelijk en zeg u: volhardt!!!

    03-12-2008 om 01:36 geschreven door spitfireleo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (4 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    02-12-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Febar, koorts, fièvre!

    Zaterdagavond naar  ’t Arsenaal in Mechelen geweest. Voor diegenen die niet weten wat ’t Arsenaal is: de opvolger van het Mechels Miniatuur Theater, groot geworden met o.a. Luc Philips, de gebroeders Verreth, Jaak Van Assche, Mandus De Vos en nog vele anderen.

    Tegenwoordig onder de artistieke leiding van duivel-doet-al Michael De Cock, die onder zijn leiding – volgens ikzelf kan vaststellen tijdens de verschillende voorstellingen – er toch weer voor gezorgd heeft dat de zaal goed vol loopt en een hoop mensen weer de richting gevonden hebben naar theater. Het is immers heel wat anders dan voor het kijkkastje te zitten en te ondergaan wat meestal veel te snel en te oppervlakkig de strot van de kijker wordt ingeramd.

    Je zit er niet op of in pluchen zetels, maar op gewone banken. Het podium ligt niet boven de toeschouwer en met een diepe kloof tussen, maar alles speelt zich af op de vlakke vloer gelijk met de eerste rij. Je hebt er het gevoel bijna middenin de scene te zitten, vooral op de eerste rijen. Het is ook persoonlijker want  je kan meeleven met de spelers en de door hen neergezette personages.  Eens liefhebber van toneel, altijd liefhebber, denk ik dan.

    Soms treden gastensembles op en soms ook gastvedetten of – spelers. Dit vermijdt alleszins dat  ’t Arsenaal in routine vervalt en geeft de eigen acteurs ook de kans om bij te bronnen terwijl ze mee-leven met de exploten van hun collegae.

    Nu zaterdag toch wel even speciaal, moet ik zeggen. Het is een monoloog gevoerd door een Franstalige van Afrikaanse afkomst, Younouss Diallo, en gebeurt in het Frans en het Wolof, de taal gesproken in Senegal, Gambia en Mauretanië. Simultaan verschijnt de Nederlandstalige vertaling op een scherm in het decor.

    Deze monoloog van ongeveer een uur is een emotievol gebalde reconstructie van de wanhoop van Afrikaanse bootvluchtelingen die hunkeren naar het veelbelovende Europa en hun perikelen daar naartoe.  Het is de vrucht van een samenwerking tussen Michael De Cock, Younouss Diallo, Michel Bernard en Stef Depoover, die de kusten van Senegal bezochten om er op zoek te gaan naar die plaatsen waar de bootvluchtelingen vertrekken. Ze peilden er naar de wanhoop van vooral jonge mensen, die alles op het spel zetten om hier een nieuw leven te beginnen in de stellige hoop het hier beter te hebben.

    Febar (koorts) is een uitstekende titel om de essentie van het stuk weer te geven. Niet alleen worden de Afrikaanse mensen gedreven door koorts om hun land te verlaten, maar bovendien zijn de toestanden tijdens de bootovertocht niet van de poes. Ziekte, dorst en honger zijn slechts enkele van de moeilijkheden die ze ervaren bij de overtocht. Niet enkel de doden worden overboord gegooid, maar ook al diegenen die op de een of andere manier in de weg zitten of liggen worden dikwijls zonder verdere scrupules in de woelige zee achtergelaten.

    De acteur die het stuk brengt is van Afrikaanse oorsprong en spreekt dan ook – naast het Wolof -Frans met een Afrikaans accent hetgeen de authenticiteit zeker ten goede komt. Zijn spreken en de tonaliteit worden – samen met de muziek en andere geluidseffecten – crescendo opgevoerd zodat de toeschouwer bijna op het puntje van de bank blijft zitten in ademloze spanning. Als het uur monoloog voorbij is, heerst er eerst een – onbehagelijke – stilte vooraleer het applaus inzet. Je bent ademloos meegevoerd in de tragiek van het gebeuren – ik vergat zelfs op mijn muntje te knabbelen – en wordt bijna neergeslagen door al de emoties die het personage met zijn publiek deelt. Een stuk waarbij je toch moet van bekomen en dat tot nadenken stemt.

    Waar halen wij het recht vandaan om vluchtelingen te veroordelen? Waarom doen ze dat? Waarom….is trouwens het beginwoord van de voorstelling: pourquoi?? Je krijgt er uiteraard geen antwoord op want het is te ingewikkeld om daarop in enkele zinnen weer te geven welke redenen aan de basis liggen van deze risicovolle onderneming.

    Toch denk ik dat het sleutelwoord WANHOOP is, wanhoop omdat aan de menselijke verwachtingen geen oplossing komt. Wanhoop omdat armoede onrechtvaardig is, wanhoop omdat de verdeling van de rijkdom zo onevenredig onjuist is, wanhoop omdat ze zich door God en iedereen verlaten voelen.
    Hoe ondraaglijk moet dit dan wel zijn opdat mensen hun vertrouwde omgeving verlaten voor een avontuur waarvan ze het resultaat niet kennen, maar waarvan ze kunnen vermoeden dat het voor sommigen onder hen fataal kan zijn!

    Wat kunnen we hier aan verhelpen? Naar alle waarschijnlijkheid ligt de oplossing op lange termijn niet in het  openstellen van onze landen voor al die misdeelde medemensen. Je kan ze ook niet onbeperkt opeenstapelen, maar een lange termijnoplossing ligt zeker bij onze politici en beleidsvoerders. Regimes van goede wil, die zichzelf niet verrijken, maar er alles aan doen om hun bevolking naar best vermogen te besturen, moeten volop steun genieten van de rijkere landen en regimes die  zichzelf verrijken, de bodem uitputten ten voordele van de rijkeren – of ze nu inlands of buitenlands zijn  - moeten gesanctioneerd worden. Een boycot van een land is hierbij geen oplossing, maar het boycotten van de malafide gezagsdragers en het eventueel in beslag nemen van hun wederrechtelijk bekomen rijkdommen ten voordele van hun bevolkingen, zou al een eerste stap naar rechtvaardigheid kunnen betekenen.  Ook het sanctioneren van diegenen die in de Westerse landen profiteren van dergelijke regimes, moeten hierbij ter orde geroepen worden. Het is toch verfoeilijk dat mensen misbruik maken van de bodemgrondstoffen en van de goedkope werkkrachten zonder dat de inkomsten ten goede komen aan deze – meestal – arme landen.

    De wanhoop van deze bootvluchtelingen en al hun aanverwante misdeelden moet omgekeerd worden in een gelukkig en vredevol leven. Het kan en mag niet zijn dat mensen slachtoffer worden van andere mensen omwille van het geld alleen.

    Febar, koorts, fièvre…… een stuk dat nazindert en niet onberoerd laat. Moge het een en ander losmaken bij de beleidsvoerders tot eer van de menselijkheid.

    02-12-2008 om 00:15 geschreven door spitfireleo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    28-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Foei, meneer De Crem!
    Waarschijnlijk hebt u het nieuws ook al gelezen of gezien? Belgische dame van Nederlandse oorsprong wordt in de U.S. ontslagen nadat ze in haar blog gewag maakte van een 'stiepelzatte' De Crem en delegatie. Het is niet aan mij om te oordelen over het al of niet dronken zijn van de minister of een of meerdere van zijn delegatieleden, maar ik vind wel dat ik mag stilstaan bij het pover vertoon daarna. Een eerste vraag die ik me stel is: hoe komt het dat de blog van deze dame gelezen werd door de delegatie? Was dit een internationaal forum waarop deze dame haar mening spuide of was er iets anders aan de hand? Ik kan me moeilijk inbeelden dat de heren (en/of dames?) van Landsverdediging niets anders te doen hebben dan wereldwijd blogs te onderzoeken op meldingen die op hun persoon betrekking hebben? Tenzij......de dame in kwestie bekend maakte (met naam en toenaam van haar blog) dat ze een en ander ging publiceren of.......???
    De minister geeft toe dat 'iemand' van zijn delegatie inderdaad telefonisch contact had met de baas van de dame in kwestie....die eigenlijk maar een 'Nederlandse' was, maar niemand...ik herhaal....niemand heeft een allusie gemaakt dat ze moest ontslagen worden. Was de minister persoonlijk aanwezig bij dit gesprek zodat hij met 100% zekerheid weet dat er geen allusie gemaakt werd op een bepaalde sanctie? Of gaat hij hier voort op de 'rapportage' van het bepaalde delegatielid? Want woorden zijn vluchtig en veranderen soms vlug naargelang van de omstandigheden. Laten we nu echter aannemen dat er inderdaad geen pressie noch allusie werd gemaakt op eventuele maatregelen, de minister zou toch moeten weten dat alleen al een 'officieel' telefoontje plegen druk legt op de schouders van de baas van die Amerikaanse drankgelegenheid. Deze zal ook liever zijn bediende zijn verdwijnen dan de mogelijkheid klanten te verliezen! Vooral in een hiërarchisch gestructureerde maatschappij als in de U.S.! Het plegen van dit telefoontje was dus al een drukkingsmiddel op zich zelf!
    Het is toch eigenaardig dat een mens zo kan veranderen naargelang zijn positie. Nog zo lang niet geleden was de heer De Crem berucht om zijn kritische interpellaties ten nadele van zijn politieke opponenten, vooral zijn voorganger was aangejaagd wild! Nu de CD&V-er zelf een ministerpost bekleedt, blijken zijn tenen opeens extreem gegroeid te zijn en kan hij blijkbaar met geen kritiek over weg. Hoe anders was de reactie van zijn Waalse collega, Daerden! Zijn gebral, want anders kon je dat niet noemen, ging de wereld rond met You Tube....en hij won er nog sympathie mee ook.
    Indien de heer De Crem noch iemand van zijn gevolg 'stiepelzat' was of zich niet misdragen heeft, dan was hier nooit zoveel aandacht aan besteed dan nu indien hij gewoonweg niet gereageerd zou hebben. Buiten de mensen die de blog van de dame in kwestie bezoeken, zou niemand iets geweten hebben en had het allemaal gekoeld zonder blazen. Het zou de zoveelste anekdote geweest zijn over het gedrag van een Belgische afvaardiging. Indien de feiten echter wel zijn zoals door de dame in kwestie aangegeven, dan kan slechts gewezen worden op de modelfunctie die officiële vertegenwoordigers van ons land uitoefenen en mag 'misconduct' wel met de vinger gewezen worden.
    De dame in kwestie is een studente die bijklust om haar studies te financieren, hetgeen in die middens en vooral dan in de U.S. zeer gebruikelijk en verdienstelijk is. Op wereldpolitiek vlak stelt ze dus niet veel voor, maar hoe komt het dan dat ze kan gewag maken van het feit dat de delegatie ter plekke was alhoewel de afspraken op voorhand afgezegd waren? Waar haalt zij deze bewering? Heeft iemand van de delegatie in die zin wat opgeschept? Of is er toch iets van aan? Feit is dat in tijden waarin het financieel voor iedereen moeilijk is, met de centen van de belastingsbetaler zuinig moet omgegaan worden. Ministers hebben de plicht met de centen van hun 'onderdanen' om te gaan als een goede huisvader. Dit wil zeggen dat ze de deelnemers aan buitenlandse en andere verplaatsingen moeten beperken tot het hoogst noodzakelijke. Dat ze niet de duurste accomodatie moegten gebruiken noch de duurste levensstijl moeten aannemen is dan ook evident.
    Of er sprake is van 'stiepelzat' zijn of niet, of de houding van een of meerdere delegatieleden niet gepast was, doet hier niet zo veel ter zake. Wat wel vaststaat is, dat de minister er zeker geen maatpak minder zal door dragen, maar dat de dame in kwestie wel haar job kwijt is, ja, door dat telefoontje! En dat, geachte heer minister, is niet min of meer dan broodroof! Omwille van lange tenen! En nog iets....of men het nu wil of niet....deze dame is geen Nederlandse, maar een Belgische!!! al is dat evenmin een argument dat hout snijdt, want tenslotte gaat het hier over een mens en die werd manifest benadeeld door de lange tenen van de macht!

    28-11-2008 om 15:05 geschreven door spitfireleo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.car jacking
    Gisterenavond eens goed gaan eten met een koppel vrienden (eveneens gepensioneerde collega en zijn  eega) bij een bevriende Chinees in Vilvoorde. We kunnen het adres aan iedereen aanraden die eens goed wil eten voor een schappelijke prijs. In de Ming Dynastie, naast het Stedelijk Zwembad, wordt Chinees klaargemaakt door de man des huises, terwijl de vrouw zorgt voor een vlotte en vriendelijke bediening. Uiteraard werden de schotels min of meer aangepast aan de Westerse smaak, maar toch trachten ze zo veel mogelijk de originele samenstelling te behouden. Wij Chinezen dus....een echte aanrader - voor diegenen die dat soort voedsel lusten - is de verrassingschotel. Het is allemaal wel een beetje spannend in de zin dat je op voorhand niet weet wat op je schotel terechtkomt, maar het belet alleszins dat je steeds voor hetzelfde kiest. Met vier personen een schotel kiezen, betekent meestal vijf verschillende hoofdschotels voor je neus krijgen. Starten met een speciaal soepje, vervolgen met een warm voorgerecht (eens iets anders dan mijn geliefde gestoomde dim sum!) en daarna keuze zat:
    Ging je voor ribbetjes in een pikante saus? of voor Chinese garnalen in gembersaus? of nog voor filetpur op ijzeren plaat? of koos je gelakte eend met groentjes of ging je voorkeur naar kip een zoete sojasaus? Het maakte eigenlijk allemaal niets uit, er was genoeg om iedereen van alles te laten proeven en zo hoort het eigenlijk ook. De Chinese keuken is immers bedoeld om gezamenlijk te genieten. Een lekker dessert sloot het geheel af, meer moest dat niet zijn.
    Voor diegenen die niet zo vertrouwd zijn met de Chinese keuken, kan ik aanraden bij het eten Jasmijnthee te drinken, zonder suiker noch melk, in plaats van wijn of andere al of niet alcoholhoudende dranken. De thee is in eerste instantie een dorstlesser en biedt bovendien een goed alternatief voor die mensen die zouden verrast worden door het pikante van een of ander gerecht.
    Al bij al een gezellige avond met veel bijbabbelen zoals dat gaat als je je een tijdje niet meer gezien hebt. Het bewijs dat samen maaltijd houden een sociaal gebeuren is bij uitstek en dat de culinaire vluggertjes die de moderne mens tegenwoordig kenmerken, een verarming zijn, op sociaal gebied althans. Dit begint al bij een goed ontbijt, samen rond de tafel, maar hierop wordt nogal wat gezondigd zoals blijkt uit een recent onderzoek. Maar dat is een ander verhaal.
    Na deze lekkere culinaire samenkomst, was het tijd om weer huiswaarts te keren, wij richting Wolvertem, de vrienden richting Kampenhout.
    Vertrekkend vanuit Vilvoorde naar Grimbergen en Wolvertem op, wordt je geconfronteerd met de reeds lang aan de gang zijnde werken, zoals die momenteel schijnbaar in heel Vlaanderen aan de gang zijn. Om naar Vilvoorde te rijden vanuit ons dorp, moest je een goede kenner zijn van de verschillende wegen, want iedere dag was er wel een andere strook al of niet toegankelijk, maar uit Vilvoorde komend, had je meer geluk, want die rijrichting is altijd berijdbaar gebleven. Laverend van links naar rechts en van rechts naar links, zonder tegenverkeer weliswaar, kon je je weg altijd banen om naar de A12 te rijden.
    Om onze dorpskom te bereiken moeten we onder deze A12 (Brussel-Antwerpen via Boom) door rijden, door een dag en nacht helder verlicht brugtunneltje. Onder deze brug twee mannen met blauwe broek en blauwe pull, te voet...'kijk," zegt mijn vrouw,"is dat nu geen politie?" Ik had het niet gezien, tegenwoordig ben je meer meet snelheidsbeperkingen bezig achter je stuur, dan met de omgeving, nietwaar? Ze meende op de rug van die mannen het woordje 'politie' gezien te hebben. Ik vond het raar omdat ik nergens ee politieauto zag staan, maar verder besteedden we er geen aandacht aan.
    Vanmorgen wakker geworden bij de tonen van de wekkerradio en daarna het nieuws.
    'Gisterenavond werden carjackers gevat door de politie in Wolvertem, nadat ze op de A12 werden achtervolgd na een schietpartij in echte Western-stijl." Zoiets werd er gezegd. Het drong eerst echt niet door, maar weeral was de vrouw even wakkerder dan ik, want ze legde wel de link met wat we de avond te voren hadden gezien.
    Voor hetzelfde geld waren we daar in de buurt op het ogenblik van de feiten. Om maar te zeggen dat je soms geluk moet hebben om 'niet het ongeluk te hebben op de verkeerde plaats op het verkeerde moment' te zijn.
    Even moet ik dan toch denken aan de ongelukkigen in Mumbay die dat geluk niet hadden en wel op de verkeerde plaats waren op het verkeerde moment. Je zal het maar meemaken! Het is toch opvallend dat het steeds onschuldige slachtoffers zijn die ten prooi vallen aan geweld. Ook in India weer.
    Mensen leven gemiddeld rond de 70 jaar (in onze contreien toch) hetgeen een korte periode is van aards vertoeven en ik vraag me dan soms af wanneer de mensheid eens zal beseffen dat ze deze korte tijd beter kan besteden aan opbouw en rechtvaardigheid, dan aan geweld dat nooit, maar dan ook nooit een oplossing heeft geboden. Zo ook het slachtoffer van de carjacking! Hoe traumatisch moet zulke ervaring wel niet zijn?! Daar wilde ik toch nog even blijven bij stilstaan en ook bij de politiemensen die in achtervolging gingen desondanks dat op hen gevuurd werd! Ze hebben dikwijls tegenslag dat ze in het nieuws komen als men er iets negatiefs over te zeggen heeft, maar dat velen onder hen plichtsbewust te werk gaan, wordt helaas al te dikwijls vergeten of 'normaal' gevonden.
    De groetjes krijg je ondertussen van spitfire.leo

    28-11-2008 om 14:29 geschreven door spitfireleo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    25-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.fotoalbum
    Stilletjes aan krijgt ook het fotoalbum een beetje uitbreiding. Als het je interesseert neem dan even een kijkje op http://fotoalbum.seniorennet.be/spitfireleo

    25-11-2008 om 01:13 geschreven door spitfireleo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Negentig jaar later - de eerste wereldoorlog deel 1

    Op 28 juni 1914 werd de Oostenrijkse troonopvolger Frans Ferdinand tijdens een bezoek in Sarajevo vermoord door een Servische student, Gavrilo Princip. Servië was zeer afhankelijk van het toenmalige keizerrijk Oostenrijk-Hongarije sinds het in 1867 bevrijd was van de Turkse bezetting met de hulp van  Rusland en van Oostenrijk-Hongarije. Naar aanleiding van de moord legde de Oostenrijkse regering voorwaarden op (Juli ultimatum van 23 juli 1914) die onmogelijk door de Servische regering konden beantwoord worden en bijgevolg ontstond een zeer gespannen en gevaarlijke situatie. Servische winkels en andere eigendommen werden geplunderd of vernietigd. De Oostenrijkse minister van buitenlandse zaken verklaarde aan de Duitse keizer bovendien dat Servische troepen gemobiliseerd hadden, hetgeen niet het geval was, en deelde mee dat Oostenrijk-Hongarije in toestand van oorlog was. Op 28 juli werd daadwerkelijk de oorlog aan Servië verklaard en zou Oostenrijk de eerste kanonschoten afvuren. Als bondgenoot  van Oostenrijk kon de Duitse keizer Willem II niet achterblijven, hij verklaarde de oorlog aan de Triple Entente (bondgenootschap tussen Frankrijk, Groot Brittannië en Rusland) en wereldoorlog 1 was een feit.

    De oorlog verdeelde de wereld zo wat in twee kampen:

    -          De Centrale as bestaande uit Oostenrijk-Hongarije, Duitsland, het Ottomaanse Rijk (Turkije) en Bulgarije aan de ene kant

    -          De geallieerden Frankrijk, Groot-Brittannië, Rusland, Japan, Portugal, Roemenië en de de Verenigde Staten aan de andere kant.

    België zou betrokken worden bij deze oorlog doordat Duitsland door dit land trok – desondanks de neutraliteit er van – tijdens zijn opmars naar Frankrijk.

    Op het einde van deze Grooten Oorlog waren 25 landen met hun koloniën en afhankelijkheden betrokken met ongeveer 1,35 miljard inwoners hetgeen driekwart van de wereldbevolking uitmaakte.

    Alhoewel de tweede wereldoorlog in grootte van orde minstens even belangrijk was, zo niet groter, toch blijft het etiket van de grootste oorlog kleven aan deze periode van 1914-1918. Waarschijnlijk is dit te wijten aan het feit dat voor de eerste keer zoveel nieuwe industriële toepassingen werden gebruikt om mensen te vernietigen alhoewel de gebruikte methodes nog volledig terugvielen op de oude krijgsprincipes. Cavalerie werd nog massaal ingezet en de troepen vielen nog in grote aantallen aan zoals dit tijdens Napoleontische tijden het de gewoonte was. Rechtopstaande in lange rijen naast elkaar opmarcherend – nog dikwijls in opvallende kleuren rood en blauw gekleed - alhoewel de moderne machinegeweren immense slachtingen hielden bij de troepen.

    Uiteraard was de moord van de kroonprins niet de enige reden voor deze wereldoorlog, maar waren er nogal wat sluimerende andere redenen die aan de basis er van lagen. Dat Frankrijk  in 1870 van Pruisen verloren had en hierbij nogal wat grondgebied moest afstaan (o.a. Elzas-Lotharingen) en de vernieuwing van de Britse zeevloot  waren hier zeker evenmin vreemd aan.

    België stelde zich in beginsel neutraal op en weigerde de doorgang van de Duitse troepen naar Frankrijk. Duitsland had hiermee rekening  gehouden en had het Von Schlieffenplan klaar dat er voor moest  zorgen dat binnen de 42 dagen België doorkruist was en Frankrijk bezet.

    Het zou evenwel anders lopen . België bood verzet en zou geen vrije doorgang van zijn  land toestaan. Het uiteindelijke resultaat is dat een belangrijk deel van het land bezet werd door de Duitser, heel wat burgers de dood vonden en het Belgisch leger uiteindelijk stand zou blijven houden in de Westhoek van Vlaanderen achter de IJzer Daar is nog meer over te schrijven en te vertellen, maar dat zal het onderwerp zijn voor een volgende blog.

    25-11-2008 om 00:00 geschreven door spitfireleo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    24-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Schuld of onschuld - een belangrijk onderscheid in de rechtspraak?

    Gisteren, zondag 23 november, gekeken naar de uitzending van Witse op TV-een??  De verhaallijn vertelt over een ongeval van een jonge amazone, dochter van de uitbater vaneen manege. Als de plot een gegeven wordt voor een feuilleton zoals Witse, dan betekent dit uiteraard dat er iets van moord bij te kijken komt en dat is uiteraard hier ook het geval.

    Ik wil het hier echter niet over dit verhaal zelf hebben, maar over iets dat tussendoor ook nog aan bod komt. Om even uw geheugen te verfrissen:

    Een van de broers van Samanthe De Koninck – de vrouwelijke collega van Witse – werd in een vorige aflevering aangehouden  als verdachte van een moord alhoewel dat zijn rol blijkbaar er enkel in bestond om zijn voertuig uit te lenen aan de eigenlijke moordenaar.

    In de aflevering van gisteren treedt Witse op als getuige in deze zaak  die door een proces voor assisen zijn beslag moet krijgen. De openbare aanklager (de procureur dus) vraagt aan Witse of die een enkel bewijs kan aandragen dat de beklaagde onschuldig is, waarop de eigenzinnige doch rechtlijnige figuur van de commissaris niet anders dan negatief kan antwoorden. Waarop de aanklager zich wendt tot de jury en ongeveer zegt: “Dames en heren van de jury, mag ik er u op wijzen dat de commissaris geen enkel bewijs kan aanbrengen van de onschuld van de beklaagde!”

    Waarom dat ik hier op wil terug komen? Schijnbaar is dit symptomatisch voor wat ook vandaag gaande is bij de rechtspraak  en vooral dan voor assisen. Het gaat hier maar om een feuilleton, maar de scriptschrijvers werken toch op basis van hun kennis en van wat er gaande is in de maatschappij. Bovendien worden ze toch bijgestaan door mensen uit de praktijk die hen moeten bijstaan met raad en daad. Waarschijnlijk is het bij de meeste mensen niet blijven hangen omwille van het feit dat het tegenwoordig allemaal zo normaal lijkt. Maar waar wil ik dan naar toe?

    Ik ben geen jurist maar heb tijdens mijn actieve loopbaan nogal wat contact gehad met de bestrijding van - wat het recht of de wet - misdrijven noemt en in sommige gevallen zelfs met misdaad (wat men in officiële termen nogal graag aanduidt met het woordje criminaliteit). Hierbij kon ik nogal vaak vaststellen dat met het recht een loopje werd genomen zowel door het openbare ministerie als door de advocaten. De winnaar is dan meestal diegene die het meest bespraakt is en het meest beroep kan doen op emotie. Dit is zeker het geval bij processen voor assisen. De jury bestaat dan uit mensen geplukt uit het dagelijkse leven en die als achtergrond hun eigen levenservaringen meedragen en deze volop laten meespelen in hun beoordeling. Zij kunnen dan ook afstappen van de strikte wettelijke regels en een oordeel vellen volgens hun gevoel dit in tegenstelling met magistraten die in de meeste gevallen gebonden zijn aan de regels van de wet. Bij een assisenproces spelen dan ook de gevoelens een veel grotere rol dan in enig ander soort proces. En hier wringt dan ook het schoentje!

    Daarom even teruggegrepen naar de episode van gisteren. De Belgische wetgeving gaat uit van het schuldig zijn van een beklaagde bij de beoordeling van zijn daad. Alhoewel wij hier – in tegenstelling met de rechtspraak in de Verenigde Staten – het begrip reasonable doubt (redelijke twijfel) niet kennen, is onze rechtspraak principieel gebaseerd op de vastgestelde schuld. Hiervoor zullen de onderzoekers alle mogelijke ‘wettelijke’ bewijsvoering mogen aanbrengen die de schuld van de beklaagde moet vastleggen. De onderzoeksrechter van zijn kant is gehouden een fair onderzoek te voeren waarbij zowel de vaststellingen ‘à charge’ als aan ‘à decharge’ hun plaats moeten krijgen. In principe zal een proces slechts gevoerd worden als de feiten ten laste (à charge) zwaarder wegen dan de feiten ten onlaste (à decharge). Met andere woorden zal een proces niet gevoerd worden als de schuld van de aangeklaagde niet voldoende vaststaat en zeker ook niet als hij zijn onschuld niet kan bewijzen!

    In de tegenwoordige rechtspraak – en dit vooral onder impuls van de Europese wetgeving – gebeurt het wel eens dat de omkeerbaarheid van bewijsvoering wordt voorzien. Dit wil zeggen dat de aangeklaagde dan wel moet bewijzen dat hij niet schuldig is aan de hem ten laste gelegde feiten, maar dit komt in de meeste gevallen dan ook voor bij misdrijven en niet bij misdaden en bovendien is zeer duidelijk bepaald in welke gevallen dit principe mag aangewend worden.

    Dat de aanklager, in de episode van Witse, beroep doet op het gebrek aan bewijzen voor de onschuld van de beklaagde is dan ook tegen de regels van een normale rechtspleging. Eens afwachten wat het uiteindelijke resultaat zal worden, want gisteren werd nog geen definitief oordeel geveld, het is immers een episode die wordt vervolgd. Ik ben benieuwd wat er uit de bus komt in verband met het proces voor assisen. Een veroordeling van de broer van Sam(antha) zou in de context van onze rechtspraak – naar mijn mening althans – een aanfluiting zijn op alle rechtsgevoel.

    24-11-2008 om 22:23 geschreven door spitfireleo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    17-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.seniorenweek
    Hallo beste Bloggers,

    Van vrienden ontving ik een mooi gedichtje naar aanleiding van de seniorenweek. De naam van de opsteller staat er niet bij en ik kan dan ook niet zeggen wie de dichter is, maar het is mooi en wil het u bijgevolg niet onthouden. Hier komt het:

    Oud worden is vasthouden
    aan het leven en niet opgeven.
    Het vraagt rust,
    maar is nooit uitgeblust.
    Oud worden heeft zijn schoonheid,
    maar vraagt dankbaarheid.
    Het is zich nog amuseren
    en medemensen waarderen.
    Het zet de zorgen aan de kant
    en geeft het leven de bovenhand.
    Het is jong blijven in gedachten
    en nog veel van het leven verwachten.
    Het is met de tijd meegaan
    en proberen de jeugd te verstaan.
    Oud worden is veel bewegen
    en altijd dromen
    dat er nog vele mooie dagen
    mogen komen.

    17-11-2008 om 23:33 geschreven door spitfireleo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    14-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De verbouwingen stap drie.

    De derde stap in de verbouwingen

    Als de vloer van de zolder klaar is en het overtollige materiaal daar opgeborgen, kunnen we de volgende stap zetten. De overblijvende gipsplaten moeten dan naar de kamers gebracht worden zodat we de muren kunnen opbouwen voor de wc en de badkamer. Hier weer eenzelfde scenario: aanbrengen van de profielen en isolatie, elektriciteitsleidingen leggen en aansluitdozen voorzien, de waterleidingen goed leggen en aansluiten naar de wc, de pompbak, de douche en de waterverwarmingsketel. De gipsplaten aanbrengen en daarbij de aansluitingen en leidingen voorzien voor de centrale verwarming. Ruimte voorzien voor de deuren en aansluiten van de afvoer van het water.

    Als dat allemaal klaar is, dan moeten eerst de voegen en de vijsgaten gedicht worden met jointfiller, gelijk geschuurd, nog eens gevuld en andermaal geschuurd. Daarna een afwerkinglaag aangebracht met floating. Vooraleer we dan verder kunnen moet alles droog genoeg zijn. Met de winter voor de deur betekent dit uiteraard extra verwarming voorzien. Ook dat is momenteel voorlopig geïnstalleerd zodat we echt niet in de kou moeten werken. Een hele opluchting toch! Dat hebben we dan te danken aan de creativiteit van mijn zoon.

    Een volgende stap zal dan bestaan in het aanbrengen van de definitieve vloer. Eerst een geluiddempende laag en daarop een laminaatparket. Voor de badkamer moet die bovendien waterdicht zijn. Het is slechts daarna dat we de deuren zullen kunnen uitmeten, bestellen en plaatsen. Tegelijkertijd zullen we dan ook de afwerking van de veluxramen onder handen kunnen nemen. Ook daar moet immers een kader voorzien worden, zodat het geheel schoon afgewerkt is.

    Vervolgens moeten we dan de wc plaatsen, de pompbak met toiletkastje en de douchekabine. Daarbij zullen we toch voorzichtig moeten werken voor de aansluiting van de afvoer. Deze moet helemaal naar beneden in de kelder – dwars door alle plafonds en vloeren heen – om daar aangesloten te worden op de grote afvoerbuis naar de riool. Daar wringt uiteraard het schoentje want de grote afvoerbuis is in gres en de bewerking daarvan – laat staan het uitboren van het aansluitingsgat – is uiterst secuur. De minste onhandigheid kan een breuk veroorzaken met alle gevolgen van dien. Maar zover zijn we nog niet en zoon Wim heeft er goede hoop op dat alles vlot verloopt. Ik hoop het met hem. Als tenslotte de waterverwarmingsketel aangesloten is, dan zijn we al een heel eind verder!

     

    De daarop volgende stap zal zijn om de muren te verven. Gelukkig kunnen we hierbij rekenen op de hulp van de schoonvader van Wim. Niet alleen doet die dat graag maar bovendien kan hij het goed.
    Vele handen maken licht werk!

    Als dit dan allemaal voorbij is, kunnen we er aan denken de verwarmingselementen te plaatsen, de plaatjes op de schakelaars en stekkerdozen aan te brengen en de kamers in te richten zodat broer en zus kunnen verhuizen en eindelijk hun eigen kamer zullen bezitten. Een mooi vooruitzicht voorwaar en ik verheug me al op de dag dat ze voor de eerste keer hun eigen kleine territorium zullen mogen betreden. Ik denk dat de papa en de opa minstens even fier zullen zijn. Daarom doe je dat toch? Om de blijheid in kinderogen te kunnen zien, zou ieder mens alle drukte opzij moeten zetten!! Het geluk van kinderen is een recht voor hen en een verplichting voor alle volwassenen. Dat is toch wat ik er over denk en u moet het mij niet eens zijn, maar u mag het wel!

     

    14-11-2008 om 01:21 geschreven door spitfireleo

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (1)


    Archief per week
  • 08/07-14/07 2024
  • 05/02-11/02 2024
  • 04/12-10/12 2023
  • 06/11-12/11 2023
  • 30/10-05/11 2023
  • 23/10-29/10 2023
  • 16/10-22/10 2023
  • 26/04-02/05 2010
  • 05/04-11/04 2010
  • 15/02-21/02 2010
  • 04/01-10/01 2010
  • 21/12-27/12 2009
  • 07/12-13/12 2009
  • 30/11-06/12 2009
  • 12/10-18/10 2009
  • 28/09-04/10 2009
  • 14/09-20/09 2009
  • 31/08-06/09 2009
  • 17/08-23/08 2009
  • 03/08-09/08 2009
  • 27/07-02/08 2009
  • 13/07-19/07 2009
  • 06/07-12/07 2009
  • 29/06-05/07 2009
  • 22/06-28/06 2009
  • 15/06-21/06 2009
  • 04/05-10/05 2009
  • 27/04-03/05 2009
  • 20/04-26/04 2009
  • 02/02-08/02 2009
  • 19/01-25/01 2009
  • 05/01-11/01 2009
  • 29/12-04/01 2009
  • 22/12-28/12 2008
  • 15/12-21/12 2008
  • 08/12-14/12 2008
  • 01/12-07/12 2008
  • 24/11-30/11 2008
  • 17/11-23/11 2008
  • 10/11-16/11 2008
  • 03/11-09/11 2008
  • 20/10-26/10 2008
  • 06/10-12/10 2008

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!