Het was al laat.

De illusionist zwaaide gebarig met zijn armen om de oneindigheid van het heelal aan te duiden.

Breedvoerig had hij de evolutietheorie uiteengezet om ten slotte het ontstaan van het universum en het leven aan het toeval toe te schrijven.

Zijn enige toehoorder was een man die soms verveeld, soms geprikkeld, maar overwegend aandachtig had geluisterd.

Hij realiseerde zich dat de man hem niet één keer in de rede was gevallen.

Na een korte stilte vroeg de man; “Kent u de betekenis van het woord toeval?”

De illusionist glimlachte; “Iedereen weet toch wat met toeval bedoeld wordt, toeval is gewoon toeval, zoals ik u vanavond toevallig ontmoette.”

“Toeval”, antwoordde de man, “is een gebeurtenis of omstandigheid die vooraf niet voorzien, gewild, of te berekenen is geweest.”

“Dat is precies wat ik bedoel met de toevalligheid van onze ontmoeting”, zei de illusionist.

“Het is sluitingstijd” zei de man, hij sloeg zijn sjaal om, trok zijn jas aan en zei gaandeweg; “Kunt u nog staande houden dat u een wetenschappelijke verklaring hebt gegeven voor het ontstaan der dingen, het universum, het leven?”

“Waar hebt u het over?” vroeg de illusionist met een verbaasde grimas.

“Uw antwoord op de vraag naar de oorzaak van het ontstaan der dingen was eenvoudig ‘toeval’, daarmee zegt u niets anders dan dat u het ontstaan der dingen niet voorzien heeft en dat lijkt me geen wetenschappelijk antwoord. Maar geneert u zich niet, ik heb het ook niet voorzien, geen mens heeft het voorzien. Toeval is een menselijke ervaring, en volgens uw theorie bestonden mensen toen nog niet, laat staan dat een mens het ontstaan der dingen al dan niet zou hebben voorzien, gewild of berekend.”

“Allemachtig” riep de illusionist uit, “zo heb ik het nog niet bekeken. Ik heb een monoloog gehouden, dat spijt me.”

“Verontschuldigt u zich niet” zei de man met een glimlach, u hebt me op de gedachte gebracht. Maar het is nu tijd om te gaan, goede nacht en wel thuis.”

“Mag ik uw naam weten?” riep de illusionist naar de man in de deuropening.

“Van Dale, van Dale”, zei de man en verdween in de nacht.

Auteur: Sensor

Familie Iding ten Bosch

overname met bronvermelding