Niets aan het toeval overgelaten voor deze koninginnenrit. Gisteren gezouten nootjes zitten eten, zout op de frietjes bij de menu pelerin gedaan, veel gedronken (water en vooral cola). Voldoende gerust en deze ochtend een goed ontbijt genomen met koffie. Thermovest en winterhandschoenen aangedaan, want enerzijds lag Fonsagrada in de koude mist en anderzijds waren de eerste 10km dalend. Eens beneden terug zomeruitrusting voorzien, want het ging een zonnige dag worden. De eerste 36km lag ik op schema met als eerste stop San Antolin de Ibias, hier wat voorraad ingeslagen want de volgende kilometers zijn er niet veel voorzieningen. Tevens begon mijn GPS kuren te krijgen, geprobeerd om te herinstalleren maar hij weigerde degelijke dienst. Het maakte wel niet veel verschil uit vermits het toch steeds de weg volgen was, maar soit, of zijn info dan correct is? Vanaf hier begon het moeilijkste deel met soms stijgingspercentages van 12% en om eerlijk te zijn, mijnen motor kon dat niet trekken. Dus ook heel wat gestapt vandaag, maar geen probleem vermits het schema werd gerespecteerd. In Luna was er gelukkig een taberna. Ideaal om een stop te houden en een powerbar te eten. Maar ik denk dat de uitbater dit ook doorhad want ik kreeg direct een ‘mini’ paella en zelfs nadien frietjes met spek. Ik vermoed dat ze ook nog aan het eten waren en ik hierdoor kon meegenieten. Hoe dan ook de innerlijke mens was versterkt om de laatste 6km te klimmen met percentages 8à9%. Hierbij viel ook de mijnbouw op die in deze streek wordt gedaan. Zoals voorzien kwam ik op het vooropgestelde uur aan in het hotel na een toch wel mooie rit met prachtige vergezichten, mooie valleien en veel watervallen, want het water stroomt/valt hier van de bergen af.
Vertrokken zonder ontbijt, want ondanks de belofte van de barman dat vanaf 8u er ontbijt zou zijn, was deze niet open. In feite was er geen enkele zaak open in Fonsagrada voor een ontbijt. Gelukkig had ik nog een koffiekoek van de vorige dag en een koffie kon ik pas nemen in Castroverde na 23km. Dat Lugo een provinciestad is, was duidelijk gezien het vele verkeer dat er was bij het verlaten van de stad. Bovendien verliep de rit vandaag hoofdzakelijk langs hoofdbanen met zeer druk en zwaar verkeer, waardoor er weinig te vertellen valt. Opvallend is nu wel dat ik de wandelaars in tegengestelde richting tegenkom en er meermaals een ‘Buen Camino’ volgt. Ondanks evenveel hoogtemeters als gisteren moest ik deze quasi afwerken op half zoveel kilometers, waardoor deze rit duidelijk zwaarder uitviel dan gisteren. Fonsagrada ligt dan ook op ca. 1.000 hoogtemeters, waardoor ik naar het einde toe toch wel mooie vergezichten kreeg.
Het voornaamste doel is bereikt, namelijk toekomen in Santiago de Compostela. Dit is uiteraard niet altijd perfect verlopen en daarom wil ik nu al iedereen bedanken die mij heeft gesteund, via de blog, reacties, via sms, via mail etc… Jullie steun was steeds een hart onder de riem, die mij tijdens een moeilijke dag, een moeilijke periode, er steeds heeft doorgetrokken. Dus duizend keer dank.
Deze morgen zijn we gezamenlijk, vroeg gaan ontbijten, want het was toch opnieuw een lange rit met de nodige hoogtemeters. We hebben drie leuke dagen doorgebracht in Santiago de Compostela en het afscheid viel dan ook opnieuw zwaar, want terug voor vier weken dat we elkaar niet gaan zien. Toch vertrokken, iets later dan voorzien, maar swoit. De eerste 25km waren saai langs de drukke N634, pas nadien, ook al viel er wel niet veel te beleven, is dit tot hiertoe één van mijn mooiste ritten. Een verlaten kapelletje midden in de bossen, net voor Boimorto. Pech bij Sobrado gezien het klooster in de stelling stond. Friol die feitelijk niets te bieden had. De prachtige bloemenweide op de rivier Rio Mino. ‘Doel’ teruggevonden, zelfs in Spanje. Zeer rustige boulevard om Lugo binnen te komen, dat was genieten. Inchecken verliep niet vlot, stond voor gesloten deur. Maar eind goed al goed, want het is een mooie Hostel.
Deze morgen mijn Compostela gaan ophalen. Het was het zeer druk, zo maar eventjes 1u30 aangeschoven. Aan de balie werd alles zorgvuldig gecontroleerd. Ik heb wat moeten helpen, want wie weet hier nu Haaltert liggen. Maar blijkbaar was toch alles in orde en kreeg ik de officiële stempel. Nadien een bezoekje gebracht aan de Huiskamer van de Lage Landen. Het onthaal was super en de koffie was heerlijk. Dan was het tijd voor een bezoek aan de kathedraal met het zware wierookvat dat ingepakt zat in een stelling en aanschuiven voor het Sint Jacobsbeeld en -crypte. Ook op verzoek de nodige kaarsen doen branden. Verder hebben we rustig onze dag doorgebracht.
Na afscheid te hebben genomen van de vriendelijke uitbaters van albergue Melide, via een ommetje Arzua bereikt op zoek naar een eerste stempel. Dit was niet zo simpel vermits de albergues gesloten zijn, uiteindelijk toch één bekomen in een bakkerij. Dan weg vervolgt op de drukke N547 gedurende 5km tot ik aan werkzaamheden kwam (aanleg van een rond punt). Ik moest uiteindelijk richting Touro, maar met de aanleg van dat rond punt was dit niet zo simpel. Uiteindelijk toch op de goede baan geraakt, die veel rustiger was dan de drukke N547. In het stadhuis van Touro een stempel gehaald. Hier moest ik het gastenboek invullen en als aandenken kreeg ik een penning. Iets verder in een bakkerij iets genuttigd, wat nadien geen slecht idee bleek te zijn vermits tot Arins, voorstad van Santiago de Compostela, in feite geen voorziening meer te bekennen was. Bij het binnenfietsen van Santiago de Compostela werd ik opnieuw geconfronteerd met werken, met als gevolg dat ik via de gewone weg en het druk verkeer naar het centrum kon fietsen, dit gekoppeld aan de laatste nijdige hellingen, bleek dit niet zo evident. Via, via kom ik uiteindelijk toch terecht op de ‘Plaza do Obradoiro’, maw. het grote plein voor de kathedraal. Ik was nog niet goed bekomen of ik werd al aangesproken door dhr. Schellens van Camino Fietstransport. Ik moest hem echter teleurstellen, wel een goed gesprek gehad en bovendien was hij zo vriendelijk mij op de gevoelige plaat vast te leggen. Dan kontakt gezocht met mijn dochter om af te spreken aan het hotel. Onderweg werd ik nog diverse malen aangesproken en moest ik diverse verhalen aanhoren. Uiteindelijk terug mijn GPS moeten opzetten om uit de smalle straatjes van Santiago de Compostela te geraken en hop op weg naar het hotel. Bij de laatste helling zag ik plots mijn dochter staan en hier kwam de verrassing van de dag, niet Tom maar mijn echtgenote stond daar ook. Het weerzien was dan ook zeer hartelijk. Na het inchecken in het hotel en een verfrissing zijn we nadien de stad ingetrokken voor een eerste kennismaking en om iets lekkers te gaan eten.
Hostel Costa Victoria is toch een geval apart. Het licht in de kamer ging niet goed, er was geen tafel en de stekkerdozen konden niets vasthouden. Gevolg geen opvolging van mijn blog. Bovendien problemen met de toegangsdeuren want een koppel geraakte niet meer binnen. Ze begrepen niet direct hoe ze hun sleutel moesten gebruiken. In het restaurant heb ik een ober nog nooit zo zien lopen, want hij stond er alleen voor. De chef zelf stond in zijn keuken, maar één ding staat vast dat die man kan koken en op een snelle manier. Het menu heeft mij heerlijk gesmaakt. Ondanks dat ik al vroeg ging ontbijten, had de chef zeeën van tijd. Hij nam uitgebreid afscheid van mij en zijn gasten waardoor mijn vertrekuur wat laat is uitgevallen. Over de rit zelf valt niet zo veel te vertellen. Die van gisteren hing nog in de benen maar andere fietsers hadden toch meer last, want bepaalde hellingen moesten ze te voet doen. Sarria was te modern, maar ik heb er wel een stempel gehaald in een albergue. Portomarin aan het stuwmeer van de Rio Mino heb ik van ver gezien, vermits de route niet door het dorp gaat, maar hierna was het 13km klimmen. Onderweg wel in een albergue een stempel gehaald en iets genuttigd want het was toch al middag Voor Palas de Rei werd een smalle heuvelachtige weg gevolgd, met regelmatig echte kuitenbijters en regelmatig de karakteristieke Horreos, stenen opslagschuurtjes op palen. Palas de Rei is mij tegengevallen, maar ik heb wel een stempel gehaald in een albergue. Aangekomen in Melide, ingecheckt in de albergue. Ik had er wat schrik voor, maar deze albergue is echt top. Vriendelijke mensen, die toch ook Frans en Engels spreken. Mooie slaapzalen met beddengoed, echt piekfijn in orde. Morgen de laatste rit tot Santiago die wel iets langer is dan normaal want ik ben hier op 57km van Santiago. Evenwel verlaat ik de drukke N547, want het is niet echt prettig fietsen daarlangs. En ik hoop dat de vlucht van mijn dochter en haar vriend geen vertraging heeft dan zie ik eindelijk eens familie terug en dit na 4 weken. Nog dit: het was vandaag drukker op de camino omdat het zondag was. Nu wel veel fietsers op mountainbikes.
Start: 8.30u – Aankomst 16.30u, afstand 90km, hm 1.417 (tot. 2.050 km; 17.565 hm) gemiddelde 13,3km/u, bewolkt met af en toe een bui, overnachting: Hostel Costa Victoria De rit: https://ridewithgps.com/routes/28363176
Vandaag een zware rit. Na een rustige aanloop van 25km tot in Villafranca begonnen we aan de klim van 30 km naar de Alto do Cebreiro (1.300m). Het eerste deel viel nog best mee maar vanaf Hospital op 10km van de top was het zwoegen. Dat het zwaar was blijkt uit het feit dat een fietser op zijn kleinste versnelling hier al met moeite vooruit ging. Op 2km van de top kwam ik zelfs een koppel tegen dat het te voet moest afleggen, vechtend tegen zichzelve. Maar de beloning is er naar want ‘O Cebreiro’ is een prachtig middeleeuws dorpje (zie foto’s). Maar hiermee was de kous nog niet af. Nadien kwam een korte klim naar de Alto do San Roque (1.270m) waar een groot en mooi pelgrimsgbeeld staat van een wandelaar vechtend tegen de wind. Na een afdaling terug omhoog naar de Alto de Poio (1.335m) het hoogste punt van de dag. De afdaling tot Samos was grandioos, kilometers lang aan 7%, ik kwam dan ook verkleund toe in de hostel. By the way: ik ben de kaap van de 2.000km gepasseerd.
Het voordeel van een Albergue is dat vanaf 6 uur U hoe dan ook ontwaakt. We dienden vandaag uiterlijk de Albergue te verlaten om 8 uur. In Astorga heb ik dan eerst nog een ontbijt genuttigd, want zonder ontbijt de gevreesde ‘Cruz De Ferro’ aanvatten zou niet slim zijn. Normaal was goed weer voorspelt maar het gebergte zat wel in de wolken en de wind zat wat tegen. Een paar snellere fietsers (lees electrisch) gaven me wel aanmoedigingen. Het was ook frisjes waardoor mijn voeten koud kregen, dus botjes aangedaan. En effectief op 6km van de top de eerste druppels. Deze keer wel direct mijn regenjas aangetrokken en in Foncebadon de Albergue binnen. Tijd voor een stempel en een warme koffie. Weerbericht nagekeken maar jammer genoeg zou het blijven regenen. Dus toch maar weer vertrokken en jammer genoeg geen omgevingsfoto’s want ik zat toch in de wolken. Curz De Ferro (1.491m) bereikt, mijn steentje/beschermengel achtergelaten, snel een foto genomen en verder nog even hogerop naar de top op 1.500m voorlopig mijn hoogste punt van mijn tocht en dit onder regen/sneeuw/hagel. Voorzichtig de afdaling genomen gezien de rukwinden en raar maar ook het weer werd beter. Het was een prachtige afdaling door een mooie vallei. Molinaseca bleek een prachtig stadje te zijn met nodige voorzieningen, maar ben er niet blijven hangen vermits ik kletsnat was. Dus door naar Ponferrada voor incheck en droge kleren aandoen en straks nog even naar de Tempeliersburcht.
Start: 9.05u – Aankomst 15u, afstand 69km, hm 306 (tot. 1.905 km; 15.314 hm) gemiddelde 16,5km/u, zonnig later regen, overnachting: Albergue de peregrinos San Javier De rit: https://ridewithgps.com/routes/28337712
Vandaag een rustig ritje alhoewel het buitenfietsen van Leon niet evident is met in het begin wel wat heuvelachtig terrein. Heb dan ook wat sfeerfoto’s genomen. De historische brug in Hospital de Orbigo heeft wel iets. En dan tijd om de belofte aan mijn werkmakkers na te komen. Een ommetje naar Villares de Orbigo voor een bezoekje aan de albergue. Ik werd er prima ontvangen, hadden een heerlijk gesprek en kreeg zelfs een rondleiding. Maar het werk stop niet want de eerste pelgrims dienden zich al aan. Een Canadees, die verstelt was dat ik frans sprak, heeft ons gefotografeerd. Jammer genoeg was het beginnen te regenen, waardoor ook de temperatuur daalde tot ca. 14 graden. Wat een verschil tegenover de 34 graden in Leon. Ben ook diverse hoppevelden tegengekomen in het fietsen naar Astorga. In Astorga eerst wat rondgewandeld, iets gaan eten en dan slaapplaats zoeken zoals een echte pelgrim. De vooropgestelde accommodatie ‘ Asociacion de amigos del camino de santiago’ met 156 plaatsen was al volzet. Oeps! Dan maar naar ‘Albergue de peregrinos San Javier’ met 110 plaatsen. Ik had geluk en van de uitbater kon ik niet rap genoeg mijn fiets binnenzetten. Ik mocht vrij een bed kiezen maar enkel benedendeks. Later op de avond bleek toch dat ook de bovendeks werd ingenomen, dus full house. Later op de avond ben ik ook nog de buitenkant van de kathedraal gaan bewonderen, want bezoek was niet mogelijk en het Palacio de Gaudi gaan bezoeken, wat echt de moeite waard was.
Start: 8.50u – Aankomst 16u, afstand 102km, hm 441 (tot. 1.836 km; 15.008 hm) gemiddelde 17,9km/u, zonnig en warm, overnachting: Alberque San Francisco De rit: https://ridewithgps.com/routes/28284476
Vandaag een lange rit zonder al te veel voorzieningen onderweg. Ik had mijn voorraad water dan ook ingeslagen. De eerste 16km verliepen gelijklopend met de wandelaars op het kiezelpad, wat in feite stof vreten is en opletten voor de putten. En ik heb veel bewondering voor deze wandelaars. De zon zat in de rug en ik heb geen enkele keer mijn bel gebruikt. Per slot van rekening is de Camino voor iedereen, behalve jonge gasten op een electrische fiets irriteerden ons wel. Een beetje nonchalant fietsen, foto hier, video daar etc… Wat mij ook opvalt zijn de vele jonge dames die de tocht doen. Na het kiezelpad volgden we de N120 met links het wandelpad waardoor ik kon ik genieten van het idyllische landschap. Sahagun was mijn eerste stop in hostal La Codorniz, een prachtige zaak. Iets genuttigd en stempel gevraagd. Nadien wat foto’s genomen van de ruines van het klooster San Facundo en de toegangspoort. Onderweg vielen ook de vele waterkanaaltjes op, die het water van de bergen naar het binnenland brengen. In Mansilla de las Mulas was mijn tweede stop voor een stempel en het versterken van de innerlijke mens. In Leon aangekomen stel ik vast dat de temperatuur ondertussen is opgelopen tot 34 graden. Wat moet dat hier dan in de zomer zijn? Ingecheckt, wasje gedaan en fiets ontdaan van het stof. Morgen is het in feite een rustdag voor aanvang van de vier laatste zware ritten.
Ik had mij een beetje als eskimo verkleed rekening houdende met de koude en winderige dagen in Burgos. Maar vrij vlug werd het duidelijk dat dit vandaag overbodig zou zijn en bovendien bij het verlaten van Burgos direct bergop. Bovenop de helling heb ik dan direct een paar attributen uitgespeeld. Met de wind in de rug en het mooie weer was het prachtig om te fietsen. Mijn eerste stop was dan ook na ca. 45 km aan de bogen van San Anton, waar een verkoper met aangename muziek de pelgrims naar zijn terras wist te lokken. Gezien het middaguur, was dit ideaal om ook iets te eten. Even verder kwam ik in Castrojeriz waar enerzijds op de heuvel de vervallen Tempeliersburcht staat en anderzijds de Santa Maria kerk die ik bezocht voor 1 euro inkom, pas dan haalde de balie de stempel boven. In deze kerk wordt in feite een permanente tentoonstelling gehouden en het was de moeite waard om te zien. Op naar Fromista, waar ik een volgende stempel haalde in een Albergue en ook de innerlijke mens nog wat versterkte. Net voor Formista is er ook nog het Canal de Castillo, cultureel erfgoed maar in feite nooit voltooid. Wat ook opvalt zijn hier de vele ooievaars. De laatste 18km naar Carrion de los Condes moet een marteling zijn voor de wandelaars: rechte weg, langs de baan en geen beschutting. En dat het hier dan bakken is in de zomer, dat kan ik goed begrijpen want het was nu al wat aan het bakken. Carrion de los Condes is een mooi stadje met oa. De Santa Maria kerk, de Santiagokerk en het klooster.
De kathedraal bezocht. Niet alleen van buiten is ze indrukwekkend, maar ook binnenin had ik ogen te kort om alles te bekijken. Toegang is betalend maar als pelgrim krijg je wel korting. Verder wat kuieren door de stad, wat inkopen doen en wat reserves opbouwen voor de komende dagen.
Het ontbijtbuffet was vrij vroeg, tussen 6.45 en 7.15u en effectief nadien ging de deur dicht. Het gaat er hier wel professioneel aan toe, want we moeten buiten tegen 8u. Bij de start was het dan ook nog bitter koud, tot zelfs lichte vorst. Maar ik had mijn les van gisteren geleerd. Afstand tot Burgos 44km maar de route van Sweerman vermijdt de drukke N120 en doet nog een ommetje naar het oud klooster San Juan de Ortega. De hostal zelf ging maar open om 14u zodat ik eerst iets wat ben gaan eten. Klein verrassing in de hostal. Ik moest mijn fiets naar het 2de verdiep dragen (hij kon niet in de lift😉). Nog wat administratie doen, mij verfrissen en wasje doen en dan de stad verkennen.
Mij deze morgen zwaar mispakt. Ik had mij, steunend op de weerberichten, korte broek aangedaan en geen tussenvest. Wel de mouwkens aangedaan. Bleek vrij snel dat het zwaar bewolkt was, koud, gelukkig geen regen maar San Millan lag in het wolkendek, met de daaraan gekoppelde vochtigheid. Ben vrij vlug om een stempel geweest en dan richting Sto Domingo de la Calzada. Hier was het enorm druk, blijkbaar een feest aan de gang voor hospital Del Santo. Hierdoor niet direct iets gevonden voor te eten. Ben dan naar het volgende dorp Herramélurri gefietst en gelukkig was de bar open. Positief was ook dat er eindelijk opklaringen waren en het warmer werd. De laatste 18km naar Belorado waren licht lopend maar wel oneindig lange stukken rechte weg. Zo druk het was in Domingo, zo rustig is het in Belorado. Er staat ook veel te koop. De albergue zelf is zeer proper, vriendelijke mensen en bovendien veel gasten. Bij het avondeten was het dan ook supper druk en zat ik aan tafel met drie Zweden en één Hongaarse. Toch leuke babbel gehad in het Engels.
Zo’n albergue heeft wel iets. Reeds in de vroege ochtenduren, en dan spreek ik van 5 uur, is er al activiteit van jewelste. Van slapen kwam niets meer in huis ook al ben ik maar opgestaan om 7 uur. Ik was uiteindelijk de laatste vertrekker. Afscheid genomen van Daniel en Mieke, alhoewel we hebben afgesproken op de terugkomdag, en dan in het centrum een ontbijtje gaan nuttigen. Ook al was het een kortere rit, dan toch maar vroeg vertrokken. Logrono werd dan ook al bereikt om 11 uur. Wel wat vroeg voor iets te eten, maar heb het toch maar gedaan en ben ook nog wat blijven rondhangen want er is toch vanalles te zien vb. kerk santa maria de palacio met op de toren ooievaarsnesten, de kathedraal, de san bartolome kerk en het marktplein. Het interieur van deze kerken is wel indrukwekkend. Het buitenfietsen van Logrono was niet leuk omdat we langs het stuwmeer een steil klimmetje kregen op grove grindweg met op de achtergrond besneeuwde bergtoppen. Bij het buitenfietsen van Logrono kwam ik een stel wandelaars tegen, welke ik nadien op het balkon terugvond in Navarrete. Najera is een aangenaam dorpje en de hostel is prima verzorgd.
Start: 9u - Aankomst 16.35u, afstand 79km, hm 984, (tot. 1.451km; 11.737 hm) gemiddelde, 13,9km/u, zonnig later bewolkt, overnachting: Albergue Isaac Santiago De rit: https://ridewithgps.com/routes/28128599
Rustig vertrokken door het centrum van Pamplona, maar buiten Pamplona al direct een helling. De toon van de dag was ingezet, want na gisteren is het ook vandaag een zware rit. Opvallend: de vele stappers die Pamplona verlaten. Ik heb ook door een mooie vallei van de Arga gefietst, gewoon prachtig maar wel op en af. In Puente La Reine stempel gehaald, in een panaderia een broodje genuttigd en nadien de kerk Santiago Y San Pedro bezocht, een zeer prachtige kerk met een beeld van Sint Jacob. De weg van Puenta La Reine naar Estella langs de oude route die evenwijdig loopt met de A12, was een verschrikking gezien op en af met veel tegenwind. Ik weet nu direct wat de wind hier kan doen. In Estella een stempel gehaald, maar niet te lang blijven hangen gezien ik normaal hier een rustdag heb op de terugweg. Het buitenfietsen van Estella was direct zwaar bergop maar nadien viel het vrij goed mee om tot in Los Arcos te fietsen. Even een terrasje gedaan aan de Santa Maria kerk en nadien inchecken in de Albergue Isaac Santiago welke wordt gerund door Vlaamse vrijwilligers. Een geluk dat ik gisteren al gebeld had voor een plaatsje want de Albergue is volledig volzet, ze moesten zelfs mensen doorsturen. En de uitbaters van dienst ‘Daniel en Mieke’ zijn dan toevallig nog streekgenoten van Treyen/Iddergem, maar wonen nu wel in de Zwalmstreek. We hebben een leuke gesprek gehad en bovendien werd mij een tortilla aangeboden.
De nieuwe fotoreeks: http://fotoalbum.seniorennet.be/wimsfotoalbum/compostela3
Start: 9.15u - Aankomst 16.20u, afstand 67km, hm 1.236, (tot. 1.372km; 10.753 hm) gemiddelde, 10,9km/u, regen en onweer, overnachting: Hostel Plaza Catedral De rit: https://ridewithgps.com/routes/28084149
Op alles voorbereid gezien de weersvoorspelling, toch met droog weer vertrokken voor 18 km klimmen vanuit Arnéguy tot de Ibaneta-pas. Lang heeft het niet geduurd, want daar kreeg ik de eerste regen over mij. Geen regenjasje aangedaan, want in volle inspanning zweet ge U toch kapot. Klus geklaard na 2,35u. Onmiddellijk wijziging van kledij (want ik was toch kletsnat), wat foto’s genomen en direct de afdaling ingezet naar Roncesvalles, want het was te koud op de top. In Roncesvalles mijn stempel gehaald en dan verder naar Pamplona met toch nog onderweg twee hellingen (Meskiritz 922m, 2km en Erro 801m, 4km) en ook eens geschuild voor een onweer. In Pamplona direct ingecheckt, mij wat verfrist en nadien de stad verkend. De kathedraal heb ik niet bezocht vermits toegangsgeld werd gevraagd, maar het centrum, café Iruna (stamcafé van Hemingway), het monument van de stierenloop en de arena wel bezocht. ’s Avonds mijn eerste pelgrimsmenu mogen proeven in La Raspa (mooie zaak). ’s Nachts mocht ik dan mijn eerste orkest genieten in een hostel.
Wat een openbaring en dat voor vrijwilligers van Saint Jacques. Gisteren soep, spaghetti en dessert (kaas/fruit) en van de morgen stond het ontbijt klaar met koffie. Ik had mij zorgen gemaakt om niets. Chapeau voor deze mensen die dit vrijwillig doen. Tot in Saint-Palais goed tempo kunnen houden en gezocht naar de toeristische dienst voor een stempel. Is wel een aangenaam stadje met veel winkelzaken. Later kregen ik de drukke D933 voor de wielen geschoven, maar gelukkiglijk wijkt de route toch een paar keer af van deze weg. Saint-Jean-Pied-de-Port naderend kwam ik meer en meer stappers tegen. Het was dan ook een drukte van jewelste in het bureau des Pélerins, waar ik in feite de enige fietser was. Met zes tafels tegelijk zijn ze hier aan het inschrijven en dit in alle talen. Voor morgen verwachten ze wel geen problemen om de pas over te gaan, wel is er regen voorzien. Dus ik ga ervoor. Nog even langs de post om wat balast naar huis te sturen en nadien even genieten van de zonnige dag met een baskisch biertje. By the way: hotel le Clementia is een mooi hotelletje, maar wel één van mijn laatste want vanaf morgen zijn het albergues/hostels en ben ik niet meer alleen op de baan.
Bij de bakker om koeken geweest, mij een koffie gemaakt en mijnen ‘petit dejeuner’ was in orde. Gezien ik toch de sleutel pas om 9u mocht afgeven, was dit ideaal om ook een stempel te halen in het stadshuis van Labouheyre. Dan terug de landes in, op kaarsrechte wegen, vertrouwend op de GPS. Want de dorpjes zoals Lesperon, Taller,… liggen kilometers uit elkaar. In de landes staat momenteel wel de gele brem volop te bloeien. Voor alle zekerheid nog een stempel gehaald in st. Vincent-de-Paul, waar de ladder voor de klokkentoren aan de buitenkant staat. Net voor Dax een Nederlands koppel gesproken, dat op de terugweg was. Ze hadden net twee weken de Albergue in Roncesvalles met 217 bedden opengehouden en reden nu per fiets naar huis. In Dax had ik tweemaal geluk. Enerzijds was er een carrefour, wat een winkelcentrum was. Hier kon ik in ‘Histoire D’Or’ een nieuw batterijtje bekomen voor mijn horloge. De dame van dienst had mijn dag goed gemaakt. Anderzijds passeerden we de toeristische dienst zodat ik nog een stempel kon bekomen. In Sorde-l’Abbaye eerst wat foto’s genomen om dan naar de Gîte de Pèlerin te gaan. Deze was al open en ik was de 6de persoon. Ik werd ingeschreven door de dame van dienst, kreeg mijn stempel en kon dan uitpakken. Toen ik eten wou klaarmaken, want in het dorp is er niets meer buiten een hotel dat op maandag gesloten is, verraste de dame mij door te zeggen dat dit niet nodig was omdat zij voor ons ging koken. Wat een service tegenover gisteren!
