18-02-2008 om 14:23 geschreven door Hetty  

Toen Diny en ik nog op "de Haar" woonden, hadden we geen buurkinderen zover ik weet, maar we gingen vaak naar tante Hermien en oom Sjoerd. Ook zondagsmiddags, zelfs toen we al naar "De Boomgaard" in Linde verhuisd waren. Het volgende verhaal schreef ik een tijdje terug hierover!

Als kind van een jaar of 4 á 5 ging ik vaak met mijn nichtje Gerke, haar zusjes, mijn zusje Diny en Oom Sjoerd naar het Vordense bos. Gewoon lekker naar buiten in de vrije natuur. Dan gingen we de eendjes, de “groenkopjes”, voeren en altijd even kijken bij het indrukwekkende Kasteel Vorden met zijn brede gracht. En oom Sjoerd wist altijd veel te vertellen over het bos .
Tante Hermien ging voor zover ik me herinner nooit mee. Die was waarschijnlijk blij met een paar uurtjes rust in de tent. In het najaar kwam daar ook nog het zoeken naar cantharellen bij. In de buurt van wat hoge dennenbomen werd dan gezocht. Als we dan blozend van al die buitenlucht weer thuis kwamen bij tante Hermien werden die cantharellen lekker gebakken met een uitje in een heel grote koekenpan.
Mijn herinneringen aan die goeie ouwe tijd kwamen weer boven toen ik het volgende hoorde.

In Vorden woonde een gezin bij ons in de buurt die ook gek was op cantharellen.
Als je toch precies weet hoe die er uit zien, kan je toch weinig overkomen, dachten ze.
Ook zij gingen op cantharellenjacht. Ook zij wisten precies waar ze die lekkernijen konden vinden.
Thuisgekomen werd er een heerlijke maaltijd klaargemaakt en de familie ging aan tafel.
Het smaakte magnifiek. De restjes waren voor Sara, de teckel, de oogappel van het gezin.
Maar ’s avonds toen ze met z’n allen voor de tv zaten zei één van de kinderen:
"Mama, moet je eens kijken ..Saartje doet zo raar!”. Ze keken eens goed. De hond zag er uit of ze vreselijke krampen had. Ineens bedachten ze dat Saartje ook een behoorlijke portie paddestoelen had gehad. Er zou toch geen giftige tussen gezeten hebben? En bij zo’n klein hondje merk je dat natuurlijk wat sneller.
In allerijl werd de huisarts gebeld. ”We nemen geen risico”, zei die. “Naar het ziekenhuis!”
In Zutphen in het ziekenhuis werden de magen van de hele familie leeggepompt.
Dat was geen pretje!
Eindelijk waren ze weer bij huis. Hoe zou het toch met Saartje zijn?  In de paniek van het moment had niemand meer aan die arme hond gedacht. Zou ze nog leven?
Met angst om het hart gaan ze snel naar de hondenmand. En zien daar….tot hun stomme verbazing Sara met vier puppies aan haar tepeltjes die hen trots en innig tevreden aankijkt.

Maar toch! Ik ga nooit nee.... never zelf paddestoelen zoeken!!

01-02-2008 om 21:43 geschreven door Hetty  

1985--In Karinthië met de Renault 14 bij ons gehuurde chaletje. Hier sprak Rick tijdens een 2-daagse bergwandeling, na mijn kreet toen Gerhard balanceerde op een steen vlakbij een afgrond, de beroemde woorden: "Dan is Gerhard in de hemel.... en dan kan ik in z'n tent!"
Gerhard ging toen met de trein en kampeerde met Ipe, Renny, Monique en Ilse op het jeugdtentenkamp op dezelfde camping.

Toen we naar de Marnixstraat verhuisden waren we toe aan een andere auto en via een kennis kwamen we aan een Peugeot. En dat was geen succes. Na een half jaar zakten we bijna door de carrosserie. De Franse auto's waren in die tijd nogal roestgevoelig!
We hadden gelukkig nog wat achter de hand en kochten onze beroemde lichtblauwe Datsun. Dat was een perfecte auto voor ons, hebben we veel plezier aan beleefd. Zelfs Auvergne hebben we er mee gehaald, onze eerste Franse vakantie met Dick en Anda.
Toch kwam er een moment dat we stomend in Almelo tot stilstand kwamen met een lekke koppakking! Jawel....in de Lekstraat! We waren op weg naar Hattem, maar dat ging dus mooi niet door en we gingen terug naar Hengelo terwijl we een paar noodstops moesten maken bij benzinestations om water bij te vullen.
Het werd duidelijk dat deze trouwe Datsun een revisie nodig had. Die kreeg-t-ie.
Toch gingen we wat later voor een prachtige groene Renault 12 stationcar. Die was van vrienden van Dick en Anda geweest: Edmund en Maran. Wat een ruimte zat daar in. Drie jongens en de hond konden er met gemak in.
Helaas....daar hebben we niet lang plezier van gehad. Tijdens een herfstvakantie in Badenhard lag er waarschijnlijk ergens olie op de weg en we schoten op een gegeven moment rechtdoor in een bocht tegen een VW busje aan. Schade 5000 gulden. Ik zie nog een oude man in Urbar verbijsterd staan kijken en die liet z'n stompje sigaar uit de mond vallen toen we met de ingedeukte auto voorbij kwamen rijden!
Daarna kwam de Renault 14. Die was ook precies geschikt voor ons.
Maar...de jongens groeiden door en toen we eens op een vakantie in Karinthië waren en Ben en Diny ook van de partij waren bekeek Diny de volgepropte achterbank eens en zei: "Ze knapt 'r zowat uut!"
We hebben de jongens toch nooit horen klagen, want ze waren gek op auto rijden! Ze telden de auto's van bepaald merk of kleur en zongen er lustig op los! Bovendien ging er altijd een stapel Suske en Wiskes mee!
Gek dat ze nu nooit meer zingen. Maar misschien komt dat nog tegen de tijd dat zij ook aan hun VUT toe zijn.

01-02-2008 om 21:33 geschreven door Hetty