Niet alleen tante Hanna heeft veel brieven bewaard ,maar ook tante Jo is altijd zuinig geweest op haar fotos en haar ontvangen post. Gisteren bracht ik het poëziealbum van Dina en wat fotos terug naar tante Jo en Erna gaf me opnieuw een mapje mee met brieven, het trouwboekje van opa en opoe Eggink uit 1903, hun huwelijksakte en opoes persoonsbewijs uit 1941. Hierbij eerst maar eens de Huwelijksakte van Johan Eggink en Berendina Jansen uit 1903.
It's not only tante Hanna who had kept carefully a lot of letters and pictures. Yesterday I brought Dina's poeziealbum and letters to tante Jo and Erna gave me new things out of opoe's basket to copy, thier marriagecertificate, opoe's identity card in the WO 2 from 1941 and a few letters from opa and Dina. At first the marriage certificate of Johan Eggink and Berendina Jansen 17th of April 1903
Dit is vast op een bruiloft van één van de kleinkinderen. Voor zijn begrafenis had hij bedacht dat hij in de goedkoopste ruwe vurenhouten kist begraven wilde worden, indien mogelijk en dat we allemaal maar een bloem in 't knoopsgat moesten dragen. Dat laatste is niet gebeurd.
Ik heb even in mezelf geglimlacht toen ik het stuk uit 2 Timotheus uitkoos voor vandaag waarin staat: ik heb de goede strijd gestreden. Hij heeft zijn geweldloze strijd inderdaad gestreden, maar dan tegen het geweld, met zoals hij eens schreef slechts met één wapen achter de hand, het geloof. In de naam van Jezus Christus, en wijzend op de Bergrede wees hij iedere vorm van geweld af. In theorie konden velen het met hem eens zijn, maar theorie was hem niet genoeg. Hij daagde je uit het waar te maken, het rond te bazuinen, er politieke consequenties uit te trekken. Hij had meer moed dan velen van ons. Hij was een begenadigd mens, die velen probeerde wakker te schudden, te helpen, de ogen te openen. Hij en ik, we dachten daar wat anders over, het spiritisme was voor hem belangrijk, voor mij onbekend terrein. Het geeft niet, want wij wisten beiden dat ook de dood nader brengt tot God. Vertrouwen dat God de krans der rechtvaardigheid zal geven aan allen die zijn verschijning hebben liefgehad. En dat had hij, met hart en ziel en verstand. Daarom was hij een vriend voor velen, Een boodschapper van God, Een begenadigd mens.
Wie was hij dat hij dit doen mocht? Een wijze eenvoudige boer, een geroepene, die juist daardoor de mensen tot hun hart aansprak. Vriend Johan, die meer zag dan een ander, een ziener, vriend van God. Hij deed me vaak aan Henoch denken van wie geschreven staat dat hij wandelde met God. Zo zei hij het zelf: och sinds ik me echt aan God heb overgegeven staat God niet meer tegenover mij, maar naast me. Als mn naaste kameraad. En daarnaast het verlangen Nader tot U. Als ik maar weet dat alles hier mij nader brengt tot U. Zijn leven is voorbij. Opgeroepen tot Hoger Leven.
Slotwoord
Nu gaan wij Johan Eggink begraven. Deze samenkomst wilde recht doen aan zijn leven en sterven. Ik heb niet geprobeerd woorden van troost te spreken, dat hoefde geloof ik niet. Soms zendt God mensen op ons pad die zelf zo vertroostend in ons leven binnenkomen dat je zelfs aan het eind van hun leven alleen maar dankbaar kan zijn. Wij besluiten dit samenzijn hier met de woorden van een lied dat ook in zijn boekje stond: In God rust mijn ziele Zij leeft en rust in God. Ik wil mijn aardse leven In Zijne handen geven En ginds mijn eeuwig lot.
foto: Opa in gesprek met ome Hendrik Jan Groot Nuelend.
Familie en vrienden
Johan Eggink was een begenadigd mens. En daarover is hij tot op de laatste dag van zijn leven verwonderd geweest. Wie ben ik, vroeg hij zich voortdurend af, dat ik doen mag wat ik doe? Ja, wie was hij? Daar kan ik zomaar geen antwoord op geven, hoogstens een paar dingen noemen die bepalend waren voor de wijze waarop hij in het leven stond. Hij was een christen. Dat moet allereerst gezegd worden, want dat was bepalend voor heel zijn denken en doen. Boven het artikel in Hervormd Nederland, waarin het televisie-interview met hem stond afgedrukt staat: Johan Eggink, een weerbarstig christen. Dat was hij, in alle zachtmoedigheid inderdaad, omdat hij omwille van zijn overtuiging, bereid was om dwars tegen de gevestigde mening in te gaan. En dat de kerk met al zijn ambtsdragers dat niet durfde, nam hij de kerk kwalijk. Dat maakte dat hij tot de overtuiging kwam dat hij moest kiezen tussen Christus en de kerk, en hij koos voor Christus. Maar dan ook helemaal. Hij wist zich geroepen door God zelf. Hij kon het zo heel gewoon vertellen: toen hoorde ik een stem die zei: je moet daarheen gaan, en ik zei . Zomaar alsof het heel gewoon is dat je een gesprek met God voert. Dan dacht ik altijd aan de verhalen uit het Oude Testament, waar dat ook zo vanzelfsprekend staat: en God sprak tot hem. Ik heb me altijd afgevraagd: hoe zou dat zijn als God zo direct tegen je spreekt? Maar Johan Eggink wist het. Begenadigd mens! Maar het maakt het leven niet gemakkelijk. O nee, dat niet. Het heeft hem veel strijd gekost voor hij tot twee beslissende ervaringen kon komen. Die ervaringen waren dat hij vanuit een grote angst leerde zeggen: ik stel me tot Uw beschikking. Je moet je zonder enige voorwaarde aan God overgeven, dat heb ik ook gedaan, schreef hij me vlak voor kerstmis. Daardoor werd hij bevrijd van alle angst, daardoor leerde hij zeggen: o mijn Vader. De tweede ervaring. Eens was hij diep ongelukkig. Toen zei hij tegen God: als het Uw wil is dat ik mijn hele leven zo ongelukkig blijf, wil ik het ook. Het antwoord op deze totale overgave, onvoorwaardelijke was een ervaring van vrijheid die niet in woorden was uit te drukken. Niet toevalig staat in het boekje waarin hij alles schreef wat hem trof een gedicht dat eindigt met de woorden: Ge moet steeds u zelve vergeten, Vergeten om ikte zijn. Want: het enige wat ge moet willen Is willen wat Hij wil. Johan Eggink heeft de goede strijd gestreden, en het geloof behouden. Vanuit deze diepe overgave aan God heeft hij zich beschikbaar gesteld voor tallozen, gevraagd en ongevraagd. Hij schreef brieven, bemoedigend, getuigend, vermanend, richting gevend. Ik heb er heel wat ontvangen, ik was er altijd dankbaar voor, en ik zal ze missen, dat de vellen papier, met de aanhef: lieve vriendin en de ondertekening vriend Johan niet meer bij mij in de bus zullen liggen. Vriend Johan, voor hoe velen is hij dat geweest! En al mogen we niet verdrietig zijn om zijn heengaan, hoe velen zullen hem missen. Zon mens is immers een geschenk van God in je leven! Natuurlijk riep zijn manier van denken ook weerstanden op bij velen. Ingezonden stukken die geweigerd werden, predikanten die bang waren voor zijn uitdaging ( en ik ook ), omdat hij zo radicaal was. Als hij geen gehoor vond deed hem dat verdriet, hij had zonder ook maar een moment hoogmoedig te zijn medelijden met hen die niet wilden luisteren. Het was immers niet zijn boodschap, maar die van God, die hij alleen maar doorgaf.
In het mandje van opoe zat ook de toespraak van ds Barnard, een goede vriendin van opa, die ze hield bij zijn begrafenis in 1974. Ik geef het in drie delen weer:
Inleiding
We zijn hier samengekomen om recht te doen aan het leven en sterven van Johan Eggink. Zelf noemde hij twee jaar geleden de begrafenis de grote komedie, waarbij misschien nog een geestelijke een heel spannende toespraak houdt. Vrienden, dat is niet de bedoeling. We zijn hier samen in de kerk uit zuiver praktische overwegingen, omdat wij u hier een zitplaats kunnen aanbieden. Maar dit is géén kerkdienst. Dat zou niet in de geest van Eggink zijn. Het is ook geen rouwdienst, dat zou evenmin in zijn geest zijn. Daarom dragen wij ook geen rouwkleding, op zijn verzoek. Hij is immers opgeroepen tot Hoger Leven, zoals hij zelf formuleerde. Ik denk dat ik hier ook niet sta als geestelijke, als predikant, maar als vriendin van deze mens die voor mij vriend Johan was en daar ben ik trots op. Ik hoop hier vanmiddag, om recht te doen aan zijn leven en sterven, kort samen te vatten wat hijzelf als een boodschap heeft willen uitdragen, want juist daardoor was hij een mens om lief te hebben, om eerbied voor te hebben. Een man met een originele geest, maar vooral met een groot geloof. Daarvan getuigt het lied dat wij nu zingen.
De Levensweg.
Mijn voeten gaan vertragen, Heer: ik ben zo moe. Zij willen enkel dragen Heer, mij naar U toe. Ik zoek geen aardse lusten meer, ik zucht naar U. Mijn hart zal nimmer rusten Heer, voor t rust in U.
Mocht je nieuwsgierigheid gewekt zijn over die voorletters van onze dichter Staring? Harry Bruger stuurde de oplossing. Hij mailde een afschrift van de inschrijving van het huwelijk te Almen van deze ACW Staring met zijn eerste vrouw. Het is misschien niet zo duidelijk op de foto. Daarom:
Den 6 Junij Zijn op Attest van Zutphen alhier getrouwd Anthonie Christiaan Wijnand Staring en Everdina Maria van LobenSels
Jammer dat je hier niet met die mooie krulletters kunt schrijven. In het doopregister heeft de naam wel evenveel letters maar met een e minder en een t meer.
Bovendien stuurde hij ook een afschrift van de doopinschrijving van onze dichter. Hij werd gedoopt in Gendringen in 1767. Opvallend vind ik de bladzijde met aan de linkerkant de dopeling, geboren uit een weledelgeboren heer en een weledele dame en aan de rechterkant de dopelingen van het gewone volk. In de kerk moest er blijkbaar verschil wezen terwijl dat bij de inschrijving van het huwelijk niet het geval was.
Ook moeilijk te lezen op de foto. Daarom:
Anno 1767 Op 25. Januari Antoni Christiaan Wijnandt. De Vader de Weledelgeboren Heer Damiaan Hugo Staring Capitein ter Zee en de Weledele Mevrouw Sophia Wijnanda Verheull. De vader getuijge alleen.
Een doopinschrijving van een ander: Op 9. Aug.: Jenneken. De Vader Gerrit Herbers, De Moeder Janna Salemincks De vader getuijge alleen
Ik vind in dezelfde rechterrij toch nog één die een weledele afkomst heeft maar niet weledelgeboren en daarom blijkbaar toch in de rechterrij hoort:
Op 25. okt. Frederick Salomon. De Vader De Weledele Heer Gerrit Smits, Landschrijver Der Heerlijkheid Gendring Elten- niet goed leesbaar- De Moeder Juffr. Sara Boevelt Getuijge De Heer Sweer Derck Boevelt
De Hoofdige Boer van de Achterhoekse dichter ACW Staring
Een standbeeld van de dichter ACW Staring heeft een ereplaats gekregen in het centrum van Vorden.
Eene Zutphense Vertelling
"swerving from our father's rules Is calling all our fathers fools."
Elk weet, waar 't Almensch Kerkje staat, En kent de laan, die derwaart gaat, Een duiker perst daar, onder 't spoor, Zijn schuim tot in de Berkel door: Al golft rondom de wintervloed, Men komt ter preek met droogen voet,
Eens was het anders hier ter stee, Wanneer een voord den weg doorsnee, En 't brugje, naast die voord geleid, Den smaad droeg van zijn nieuwigheid. Ik vond een boek, dat meld daarvan, Wat volgen moet, zoo 't rijmen kan.
De voord, dan min dan meerder diep, Naar sloot en schiegrep stond of liep, Was Almens gansche tempelschaar - Vooral de Meisjes! tot bezwaar: Met schade aan dure feestkleedij Kwam menig aardig kind niet vrij; Men raakte in 't zweet op 't lange pad; Men vatt'e koude in 't modderbad; En de ijver om ter kerk te gaan Bragt buikpijn en geen stichting aan.
Kortom die voord was elks verdriet, In Almens needrig dorpsgebied; Van toen de Meid, _per_ bezemstok, Den schoorsteen uit daar overtrok, Tot, na verloop van eeuw en dag, De Tooverkunst begraven lag; Wanneer een Kerkedienaar kwam, Die 't oud gebrek ter harte nam, En, op een morgen, na 't sermoen, Zijn woord aldus begon te doen:
"Mijn Vrienden, in mijn prillen tijd, Ten herder van dit oord gewijd, Zwom ik, met onbezweken trouw, Mijn kudde voor, naar 't kerkgebouw. Ook lìeden nog, hoe grijs van kin, Schoot ik getroost den slibkuil in; Maar 't wil niet meer, en blijft het dus, Zoo heet ik ras emeritus. Met droogen hoest en jicht bezocht, Verlaat mij kracht en ademtogt. Nog tweemaal als van daag doorweekt, Eilaas, dan heb ik uitgepreekt!
Een Brug, op 't smalste, naast de voord, Uit planken van 't geringste soort, Ziet daar mijn wensch! Vergeet toch niet, Wat ge in dien poel al schoenen liet! Denkt aan uw kostlijk zondagsgoed, Bedorven door dien moddervloed! Ligt vindt gij, eer het werk verjaart, Uw uitschot dubbel ingespaard; En ik behoef dan baai noch drop, En luik weer als een arend op!"
Hier zweeg den Man. Zijn aanspraak had De luidjes bij hun zwak gevat. Het stuk kwam ernstig op 't tapijt; En wat men hoorde, wijd en zijd, Was, viermaal dertig dagen lank, Slechts palen, balken, rib en plank; En, driemaal dertig andermaal, Slechts planken ribben, balk en paal! Ja, 't scheen zoo ver de Berkel vloeit, Zou' ieder boord met hout beschoeid; Of dat een reuzenzoldering Den ganschen stroom verdekken ging. Doch, met Aprilmaands lesten dag, Moest blind zijn, die de brug niet zag! Nog blinder, die met Julij kwam, En niet van 't groen portaal vernam, Ter dankbetoonende offerrand, Door 't Maagdengild daarop geplant!
't Had reden! want, hoe kerksch men was, De vlierpot bleef nu in de kas; Kalmink noch sergie liep gevaar; En schoenloos werd geen wandelaar.
Zoo groeide een wijsgegeven raad Ten milden oogst van zegenzaad! En toch, dat werk, met roem bedekt, Had Scholte Stugginks gal gewekt!
Daar kwam hij! Zonder ba of boe; Gelaarsd, tot aan de heupen toe; Een knubbelstok in iedre hand, Kwam onze Paai, en stak van land, Zoo vaak de preekklok werd gehoord, De brug bezijden, in de voord! Het vroegre kerkvolk, droog daarnaast, Was van dit vreemd bedrijf verbaasd, En 't vragen keek uit elk gezigt; Doch ieder hield zich wijslijk digt: De troep kwam later op het pad, Waar Scholte Stuggink praat voor had: Zijn makkers, uit den gulden tijd, Dien vlieger, tol en bal verblijdt.
't Waarom en 't hoe bleef dus gespaard, Tot Wolter, naar den eisch bejaard, door gunstig toeval, juist van pas Getuige van 't spektakel was.
"In Goos naam, zeg ons, Scholtebuur" Hief Wolter aan "wat raarder kuur! Hoe plomt gij ons zoo dol voorbij? Geloof, de brug draagt _u_ en _mij_!"
"Ja" klonk het uit de modderzee "De scholtebuur en gij zijn twee! Gelooft hij niet wat gij gelooft: Zoo menig mensch, zoo menig hoofd.
Zie daar! al werd uw brug van steen, Toch zal ze Stuggink nooit betreen! Wie eere geeft krijgt eer weerom: Onze ouders waren ook niet dom! Een brug valt ligt in een te slaan; Onze ouders hebben 't nooit gedaan; Zij gingen, waar nu Stuggink gaat, Eeuw in eeuw uit, de modderstraat. Al weten wij de reden niet, 't Is vast op goeden grond geschied; En hebt gij hier een brug gemaakt, Zoo hebt ge uw' ouders eer geraakt! Laat dit genoeg zijn, Wolterbuur; De klok houdt op; 't is negen uur. Bouwt GIJ een BRUG om droog te gaan? Ik kom er ook, met LAARZEN aan!"
Nu we het toch over onze oom Gerrit Voortman hebben .een bijzonder mens, koppig als de hoofdige boer uit het gelijknamige gedicht van ACW Staring 1767-1840. De boer die liever met laarzen aan door de voorde in de beek in Almen bleef gaan ipv over de pas gebouwde brug. Gerrit was een fel tegenstander van het Landbouwschap die de boeren, behalve een verplicht lidmaatschap, allerlei regels oplegde o.a. inentingen. Hij deed daar dus niet aan mee met alle gevolgen van dien. Zijn vee is tot twee maal toe opgehaald en hijzelf heeft nog korte tijd in de gevangenis doorgebracht. Hier staat hij dan met zijn glimmend gepoetste schoentjes, glimlachend als een boer die kiespijn heeft, terwijl hij opgehaald wordt om zijn straf uit te zitten, want betalen deed hij niet nooit niet! Het zal niet vaak gebeuren dat een a.s. gevangene op deze manier gefotografeerd wordt Later heeft hij zelfs de tv gehaald. Ik zie hem nog zitten ageren in dat programma en de beide vrouwen, Hanna en zus Bertha die vooraan zaten knikten bij iedere zin instemmend mee met hun hoofden.
While I mentioned ome Gerrit Voortman I remember him as a special uncle, obstinate as the headstrong farmer in the poem of our Achterhoekse poet ACW Staring- 1767-1840: De Hoofdige Boer. The farmer who preferred to go through the stream with his boots instead of using the walking bridge which was made to go to church with dry feet. Gerrit used to be a sharp opponent of the Landbouwschap- a Agricultural Department- which forced the farmers not only to be a member but also to follow several rules such as to inject the cows against tuberculosis. He didnt want to obey, to be forced . No never! So a few consequences followed. His cows were taken twice and even had to spend a short time in prison! Here on this picture he is to be seen with his nice polished shoes ready to go with the policemen into prison. Once later on he was on tv to tell about his rights as a free farmer. Both women, Hanna and sister Bertha were sitting in front and when Gerrit said something.... they were nodding yes yes with every sentence he said.
Na het overlijden van Hendrik Jan in 1946 kwam Herman naar Nederland. In zijn autobiografie- zie weblog 2 vanaf 3 februari 2009- vertelt hij daar heel nauwkeurig over. Het reizen in die tijd had nogal wat voeten in aarde. Hier is hij bij de Voortmans. Vandaar gaat het met hun koets verder richting Vorden naar ons op De Haar en daarna verder naar Barchem.
foto: Gerrit en Hanna, Herman, jonge Anton, een onbekende jongeman en dan Bertha en Antoon Voortman, zus en broer van Gerrit.
When Hendrik Jan passed away, caused by an accident with his motorcycle, Herman came over to Holland. In his autobiography he told very exact about the difficulties. Travelling just after the War wasn't easy. On this picture he is at the Voortman's in Eefde. From here Gerrit brought him with horse and carriage to us on De Haar in Vorden and later on to Barchem.
Om deze fotoserie van opas reis naar Herman en Nettie in 1932 af te sluiten komt hier dan opas kofferlabel. Zelfs die is bewaard en is bij neef Joop. Toch mooi dat we hem zo kunnen zien. Dat zegt wel iets over de impact die deze reis van een half jaar heeft gehad op de hele familie.
Pas kreeg ik een berichtje in mijn gastenboek van Hans Rouwenhorst die in het huis van de familie Harwig kwam te wonen nadat zij verhuisd zijn naar een ander woning in Vorden. Hij vroeg om meer foto's uit die tijd en van de vroegere omgeving van de Insulindelaan in Vorden. Maar... Hans... ik heb geen mailadres zodat ik je geen bericht kan sturen. Hierbij een paar foto's en als je je meldt zal ik je ook het mailadres doorgeven van de jongste zoon die meer kan vertellen
Het huis van- toen- de familie Harwig
Opa Harwig was een echte SDAP-er. Hier bij de deur van zijn huis aan de Insulindelaan
Zwembad In de Dennen heel lang geleden, aan de badpakken te zien
De familie Harwig- ik schat midden jaren 60
Opa Harwig werd ook wel opa Baard genoemd, begrijpelijk. Hij had een vierpersoons trapfiets mèt een paar benzinemotortjes er op.
Brief aan Hanna 1932 3 ..Harold's pakje, Het houten kistje van Hendrik Jan èn het tafelkleed van tante Chrisje
Opa met Harold. Er zijn meer foto's van opa met Harold, maar deze met die mooie oude Ford op de achtergrond vind ik het leukst.
Maar nu moet ik u van ons allebeide hartelijk bedanken voor het pakje voor Harold. We zijn er blij mee en ook dat het groot genoeg is voor a.s. herfst. Voor nu heeft hij alle kleren die hij nodig heeft want in de zomer kan hij niet zoveel aan hebben. Nettie zei dat ze het ook heel mooi vond en ik wed dat het hem keurig zal staan. Een buurvrouw heeft nu ook zon pakje gemaakt voor haar kleine jongen van twee jaar, maar die is erg klein. Ze had het gemaakt uit een oude trui van haar man die het niet meer droeg, maar het was nog heel goed. En later hadden andere vrouwen aan haar gevraagd waar ze toch dat mooie pakje gekocht had. Dus het valt hier wel in de smaak, zon pakje. En nu moet ik u gelukwensen met uw kennismaking. Ik ben daar blij om, ik heb altijd een tikje medelijden voor je gevoeld dat je alleen bleef, daarom schreef ik jou ook wat vaker dan de anderen. Maar ik vind het heerlijk dat het zo voor je gegaan is. Zo komt alles altijd toch terecht als we geduld hebben, is het niet? Morgennamiddag gaan we misschien naar Nettie haar ouders toe, want die zijn ook heel belangstellend naar vader, in het bijzonder Nettie haar vader. Wat een prachtige doos is dat toch die Hendrik Jan voor ons gemaakt heeft. Nadat vader gisteravond naar bed was hebben Nettie en ik het nog een poosje zitten bewonderen. En dat tafelkleedje van oom Berend en tante Chrisje is ook keurig. We gaan het ook gebruiken want het past net op de tafel in de voorkamer. Tenminste ze zeggen dat daar zon soort tafelkleed bij hoort. Nu moet ik ophouden, want Vader, Nettie en Harold zijn al naar bed. Met groeten van ons allen.
Herman, Nettie, Vader en Harold.
Harolds suit, Hendrik Jans'wooden box and the table cloth of tante Chrisje.--Part 3
Now I have to thank you very much for that nice small suit for Harold. We are very happy with it also because it will fit him in autumn. At this time he has enough clothes as in summer he wont need many . Nettie said its lovely. Neighbours wife made a suit for her 2 years old child to like that youve made. She made it from her husbands sweater, which he wasnt wearing any more, but was a good one.. And later on other women asked where she had bought that nice suit. So they like it very much. And now I have to congratulate you made your acquaintance with Gerrit Voortman. Im so glad for you, I always felt a bit of pity for you while you were single, thats why I wrote you more often than the others. But Im very glad for you. So everything goes right as you have patience, isnt it? Tomorrow in the afternoon we might go to Netties parents, since they are very interested in father, especially Netties father. What a beautiful box Hendrik Jan had made for us. As father went into bed last night Nettie and I looked at it for a while full of admiration. And that table cloth from oom Berend and tante Chrisje is also very nice. Were going to use it because it is just suitable on the table in the front room. At least it has been said such a table cloth is just nice on it. Now I have to stop, since father, Nettie and Harold went already into bed. With love of all of us.
Herman, Nettie, Father and Harold.
There are more pictures of opa and Harold. This one of opa with his first grandson I really like the most of all, especially because of that beautiful Ford on the background.
Een hooiblazer hadden ze in die tijd ook al in Iowa. Ik herinner me de hooiblazer op de Boomgaard, erg vernieuwend in ±1955. Het hooi werd in de hilde en bovenop de balken geblazen en ik moest helpen wegpakken. Als je nog geen aanleg voor bronchitis had dan kreeg je het dan wel. Wat een stofbende. Toch bespaarde het de mannen die op moesten steken heel wat zweetdruppels.
At that time a hay blower had been used already in Iowa. I remember the new hay blower vader Hein had bought at De Boomgaard in 1955. It was blowing the hay up and beneath the roof and we had to store it away on the right place. As you didn't suffer on bronchitis yet, you would get it after this work. What a dusty place. But the men had to sweat less as they didn't need pitching the hay any more.
De varkens zijn gek op de maisafval
Oogsten voordat de combine zijn intrede deed
Een Jacobsladder, zo te zien door paarden aangedreven.
Vééél liever op een schip. Brief van Herman aan Hanna 2--1932
Paarden zijn erg belangrijk in 1932.
Wat was dat fijn. Nettie kan best met vader praten en ze kan vader ook goed verstaan. En vanavond heeft vader Harold al een hele poos op zn knie gehouden. Gisteravond was Harold nog wat schuchter maar is daar nu al helemaal overheen, dus dat nam niet lang. Hij is anders bang voor vreemden. Ja ik zal je geen reisbeschrijving voor vader aan u geven, dat heb je van huis zeker al wel gehoord. Maar vader zei dat hij vééél liever op een schip zat dan twee dagen en twee nachten op een trein. Dat is ook erg vermoeiend. Maar vader is nu al aardig op dreef, vanmorgen heeft hij mest gereden met 4 paarden voor de wagen en vanmiddag met 2 paarden geploegd. Daar kan hij bij zitten. Ik heb de mest geladen vanzelf, want ik zou niet graag zien dat vader zich te veel aan t zin was. Maar vader zegt dat hij gevoeld zich het best op zijn gemak als hij wat doet. Het is hier lekker zoel, er zitten onweersbuien aan de lucht, het gras groeit hard en de bomen zijn groen. Het is nu de mooiste tijd die vader had kunnen vinden om hier te komen. We zijn wel druk maar als t goed weer blijft is de maïs er over een goede week in en dan is het niet zo druk meer.
So nice it was. Nettie can have a good talk with father and she is able to understand him well. This night father had hold Harold on his knee quite a long time. Yesterday he was a bit shy, but thats over already, so that didnt take long. Mostly he is a bit timid with strangers. I wont give you fathers travel description, Im sure youve heard about that at home. But father said he enjoyed travelling on a ship muuuuch more than to travel 2 days and 2 nights by train. Thats very tiring indeed. But yet father is doing very well, this morning he brought the manure out with 4 horses and this afternoon he ploughed with 2 horses. Its sitting work. Of course Ive loaded the manure. Father said hes feeling best when he is working. Its nice mild, there s a thunderstorm coming, grass is growing fast and the trees are green. Its the loveliest time of the year to come to us. However we are busy, but in a week the corn has been planted when the weather is nice and after that its less busy over here.
Toen tante Heintje aan haar zuster Hanna vroeg of zij nog dingen van vroeger had, zei deze dat ze niets meer had. Toch is er heel wat bewaard gebleven maar dat had ze aan zoon Anton en schoondochter Diny gegeven. Ook deze brief die Herman haar schreef vanuit Melvin toen opa net aangekomen was.
Melvin, 2 mei 1932
Waarde Hanna,
We hebben uw brief een week geleden ontvangen en daar ik nog niet zolang geleden geschreven had, heb ik gewacht tot nu. Ik was gisteren van plan om u te schrijven, maar in de voormiddag was ik naar een buurman om een kleine broedmachine te lenen en toen was het bijna middag toen ik het ding op zn plaats had. En gistermiddag zijn we naar de kerk geweest en gisteravond kregen we visite van een buurman. Het is nu maandagvoormiddag kwart over 10 en we hebben net koffie gedronken, ik had voor koffietijd alle wasgoed één keer gedraaid in de wasmachine en nu moet het er voor de tweede keer weer door, maar het tweede water is nog niet warm genoeg, zo nu wil ik dan beginnen aan een brief. Het regent buiten, zodat ik daar niets doen kan, anders had ik geen tijd om te zitten schrijven.
Donderdagavond. Er is nog niet van gekomen om de brief vol te maken, maar nu zal ik het vanavond proberen. Vader zit naast me in zijn dagboek te schrijven. Wat waren we toch blij dat vader er was en vader niet minder. We leefden al tussen hoop en vrees dat vader het uitgesteld had daar we hem sinds zaterdag verwacht hadden. Maar gisternamiddag ongeveer 3 uur kwam vader hier. Hij is van het dorp Hartly tot hier dichtbij gereden met een postbeambte die de post van Hartly naar Melvin brengt. Vader was zover met de trein gekomen en daar die postbode daar aan de trein was en toch naar Melvin moest, hadden ze in het station tegen vader gezegd dat hij wel met die man mee kon rijden. En toen die postbode dicht bij Melvin kwam telefoonde hij dat hij vader bij zich had en dat we hem bij de grindweg zouden afhalen. Ik was juist bij de buurman varkens krammen op de neus aan het zetten en Nettie was naar Melvin voor boodschappen. Maar de buurvrouw hoorde dat ze de telefoon rongen voor ons en zij antwoordde daar ze wist dat Nettie niet thuis was. En toen werd haar verteld dat vader hier dichtbij was en ze kwam op een draf bij ons bij de varkensschuur lopen en riep:Ik heb goed nieuws voor jullie. Je vader is hier in de buurt. Toen gingen wij gauw op weg met buurman zn auto, want Nettie was met de onze weg. Toen naar de volgende buurman en daar was Nettie net even gestopt toen ze terug kwam en ik riep tegen haar dat vader onderweg was en dat wij hem gingen halen. Toen kwam ze op een draf met Harold aanlopen en sprong bij ons in de auto en een eindje verder daar kwam de postbode met vader ons al tegen.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ A letter from Herman to his sister Hanna at that time opa arrived. part 1
Dear Hanna,
We did receive your letter last week but it wasnt long ago I wrote a letter to you, thats why Ive been waiting with it until now. I had planned to write yesterday. But in the morning I was at the neighbour to lend a small breeding machine and it was almost noon when I had put it on the right place. And in the afternoon we went to church and in the evening a neighbour came over for a visit. On this moment its Monday morning a quarter past ten and just weve had our coffee. I had already done the washing for the first round and Im waiting until the water is warm enough to do it again, so now I start again with this letter to you. Its raining, so there is nothing tot do outside, otherwise there was no time to write.
Thursday night. Another try to write your letter. Father is writing in his diary. We were so happy to have him over here and for him it was the same. We were anxious to hear it would be delayed, because we had expected him since Saturday. But yesterday in the afternoon at 3 oclock father arrived. He came with the postman who had to bring the post from the train in Hartly to Melvin. At the station they had told father that it was possible for him to drive with the postman to Melvin. When this postman was nearby Melvin he phoned that father was with him in the car and we could come and collect him at the gravel road. On that moment I was at the neighbours place helping to staple the pigs and Nettie was shopping. But neighbours wife heard the ringing of the telephone and she answered it because she knew Nettie wasnt in. Then was told to her that father was nearby and she run to us and said: Ive very good news for you. Your father is coming. So we went very quickly with neighbours car. Then on our way to the next neighbour and there was Nettie. She had stopped there on her way back home. And I shouted to her that father was on his way and that we were going to collect him. There she came at a trot with Harold and jumped into the car and a little further the postman was there with father.
Volgens tante Jo staat opa rechts van de witte paal.
Joop mailde over de Rijwielbrigade , het stukje bij de foto waarop opa bij de soldaten per fiets stond. Hij zat wat dichter bij het vuur daar in Barchem en vertelt het volgende:
Hallo Hetty Zo nu en dan lees ik even in je geschreven stukjes, vermakelijk, ook al om dat ik er zulke goede herinneringen aan heb. Maar over het verhaaltje van opa in dienst heb ik ooit een ander verhaal gehoord. Opa was uitgeloot en hoefde niet in dienst, maar hij wilde bij de Marine en heeft toen met een jongen uit Barchem, (ik ben de naam kwijt), geruild. Maar wat bleek... als je met iemand had geruild kwam je niet bij de Marine, dat wist opa niet . Maar ja, hij heeft zich toen op gegeven bij de wielrijders. Maar hij kon toen nog niet fietsen en mijn moeder vertelde dat hij het in éne zaterdag had geleerd, En ome Jan vertelde mij eens, dat hij in een paar minuten naar Ruurlo kon fietsen, in hoeveel minuten is de vraag, maar hard fietsen kon hij blijkbaar wel. Gr. Joop en tot schrijfs
Joop mailed about the pictures and the story about the Rijwielbrigade, where opa stood at his bycicle with the other soldiers. He lived near to de Boskamp in Barchem and heard a lot of the old stories in the past:
Hello Hetty, I read your stories with pleasure, also because I have such a good memories. But about that story of opa with the bicyclists I have heard another story. Opa was drawn and he did not need to go to Her Majestys Service, but he wanted to go to the Royal Navy and changed than with a boy in Ruurlo. But what he didnt know was that when you changed with somebody you never would join the Royal Navy. Then he had chosen for the Bicyclists, soldiers by bike, but at that time he wasnt even able to cycle. My mother told me that he had learned to cycle within one Saturday. And once ome Jan told me that opa could cycle to Ruurlo within a few minutes. The question is how many? But for sure his cycling was very fast. Gr. Joop
Ook in Iowa werd er ook gehooid. Ik denk dat hier Herman op staat met Andy Knocks. Deze foto laat zien dat de paarden behoorlijk beschermd worden. Ik dacht tegen de felle zon. Nee . merkte tante Jantje op . Das tegen de vliegen.
In Iowa a load of hay is ready to bring into the barn. I think you see Herman and Andy Knocks on this picture. This foto shows the horses who are protected very well I thought it might be against the sun. O no, tante Jantje remarked, Its because of the flies
De mestwagen
De Groenvoersilo, waarvan er bij iedere boerderij wel een stond en uit de verte goed te zien waren
"Ik heb gien idee wie 't allemaole bunt op opa's foto's van zien reize naor Amerika", zei ik pas tegen tante Jantje. Sommige wel, de familie van Heuvelen en de broers Levenkamp en de meisjes te paard, want dat vertelde opa er bij, maar wie die gezinnen allemaal zijn? "Ja" , zei tante Jantje, "'t is ok allemaole veur mien tied, maor ik wet wel dat die buurvrouw Knocks een helen dunn'n was. En zie'j hef een klein kind op d'n arm". Er is inderdaad een foto van een gezin met een héééle slanke vrouw èn een kind op de arm. Dat moet dan de familie Knocks , de naaste buren van Herman en Nettie in Melvin zijn, waar ze erg veel mee optrokken, een èchte naaste buur. Ze hoopten nog dat opa hun meloen nog kon proeven voor hij weer vertrok en ze kwamen het 's avonds laat nog brengen. Voor diegene die opa's reis nog eens wil nalezen of copiëren moet even terugscrollen naar 9 januari- 23 januari 2009
"I've no idea which people are on all opa's familypictures in Amerika", I told tante Jantje.. "Some of them yes, the family van Heuvelen and the brothers Levenkamp and the two girls on that horse, because opa told about a photo he had taken". "O yes", tante Jantje agreed, "it's all before I came at the Boskamp but I'm sure the neighbour next door Andy Knocks's wife was a very skinny woman and she is carrieing a young child on that picture". Than... this has to be the family of Andy Knocks, Herman and Nettie's closest neighbour. They would like opa to taste their melon before he had to travel back to Holland. And so it happened.
Op de foto van de passagiers van de Auroria staat ook de kinderwagen met baby die opa ook al vanaf het dek erboven gefotografeerd had. Hij vond de baby wat van Dina weg hebben. Die moet toen toch al 19 geweest zijn. Opa heeft dus wel een goed geheugen gehad dat hij zich de babygezichtjes van z'n 10 kinderen nog zo goed kon herinneren.
On that picture of the passengers of the Auroria you could see that pram with the baby, of which opa had taken a picture from the deck above too. He remarked that that baby's face looked like Dina's face when she was a baby. Dina was already 19 at that time. So he must have a very good memory about the baby-faces of his 10 children.
Op de Auroria ---1932, een schip van de Cunard Line
1932, onderweg naar Amerika. Op de Auroria werd nog een foto gemaakt van alle passagiers. Hij staat als meest linkse man met pet. Opa stuurde deze foto op naar huis met op de achterkant de volgende tekst:.
Ik heb er iets af moeten doen, anders was de enveloppe te klein. Die grappenmakers daar achter mij waarvan de één zijn arm op mijn schouders legt, zijn gewone passagiers. Die hebben hun papieren muts opgezet die wij voor een paar dagen hadden gekregen bij het diner toen het zulk beroerd weer was. Dat was natuurlijk om ons afleiding te geven. Als je door de zaal keek was t een komisch gezicht, maar ik en nog een paar bejaarde mensen, hebben hem toch maar niet opgezet.
On the Auroria in 1932, on his way to Amerika a picture was taken. Opa is the man on the left with cap. He send this picture home with the following text:
I had to cut of a little bit, otherwise the envelope would be too small. Those jokers there behind me, from whom one of them put his arm on my shoulders, are normal passengers. They had put on their paper bag, which wed got at dinnertime when the weather was so terrible, like a cap. That was I me sure to take us out of ourselves. When you were looking into the dining room it was such a crazy sight, but me and a few elderly people either haven't done that.
De Wiersse had omstreeks 1900 een zuivelfabriek, ook wel de botterfabriek genoemd. Toen opa Eggink nog niet zolang getrouwd was werd hij melkrijder voor deze fabriek. Opa Jansen was geen gemakkelijke man en promoveerde opa maar tot melkrijder. Op deze foto staat het personeel van de fabriek in het wit en alle of een deel van de melkrijders. Wanneer ik iemand zou moeten aanwijzen als opa in zijn jonge jaren dan is het die man achteraan die zijn been zo schuin van zich af zet, maar misschien kan iemand anders er meer over vertellen.
The Wiersse had a Creamery, also called de botterfabriek. When opa Eggink married opoe Dientje, her father opa Jansen wasnt a easy-going man and wanted him to become a milkman. He was that for years. On these picture you see the workmen of the Creamery- in white- and all of the milkmen or a part of them. When I had to point to which one of the men would be opa I should say it might be that man on the background who has his leg so diagonally will be him, but perhaps someone else can tell it for sure.
Jannie Klein Ikkink schreef dat zij ook een vergelijkbare foto heeft bij ome Jan op de hooiwagen. Al hadden ome Jan en tante Jantje zelf geen kinderen ...het was bij hen een paradijs voor alles wat kind was. Bedankt Jannie!
Hallo Hetty,
Wij, familie Dinkelman, hebben een gelijksoortige foto in ons bezit. Hier staan mijn broer, zusje en ik op. Ook wij mochten bij Ome Jan op de hooiwagen. Ik kan niet zien wie er op jouw foto zitten maar de meest rechtse lijkt mij Jurrie Braakhekke. Zij is vorig jaar september op 60 jarige leeftijd overleden.
Groeten Jannie
Neighbour Dinkelman's daughter Jannie wrote they had a picture just like that upon the hay. Here you see her with her brother and sister. Ome Jan en tante Jantje didn't have children of their own but at the Boskamp it was like a paradise for all children.
Wat is er mooier voor een kind dan mee te rijden boven op zon vracht hooi. Dat ruikt zó lekker en je beweegt helemaal een beetje mee. En op De Boskamp waren alle kinderen welkom. Ik meen in het meest linkse kind Eefje Kettelarij te zien.
To ride along on the top of the load of hay was so nice. The smell of hay is so fine and you are moving with that load too. At de Boskamp all children were welcome. I think that the girl on the left is Eefje Kettelarij.
Al heel wat keren heb ik kinderen op hun eerste schooldag opgevangen. Ook onze eigen kinderen heb ik naar school gebracht op hun eerste dag op school. Daar waren in die tijd nog weinig vaders bij. Ik kan me niet herinneren dat ik zon eerste dag een foto heb zien maken. Nu zal dat waarschijnlijk wel gebeuren, maar in de 70er en 80er jaren heb ik het niet gezien. Iedereen vond het wat spannend, zowel de moeders als de kinderen. Gespannen gezichtjes, een enkel traantje. Deze foto is waarschijnlijk in 1928 genomen toen Bram voor het eerst met Jan en Mies mee naar de Julianaschool in de Wildenborch liep. Niks wegbrengen, gewoon met je broer en zusje mee. Bram lijkt er zin in te hebben want hij loopt voorop en trekt Mies gewoon mee. Jan lekker nonchalant met de handen in de zak. Alle drie op hun klompen. Achter Mies zie je nog net de hond die een eindje meeloopt. Maar opa nam bij deze jongste spruit wèl even een foto! Tante Jo wist dit te vertellen. Ze ziet niet veel meer, maar kent al die fotos gewoon uit haar hoofd.
Several times I received new children on their first day at school. And I ve brought our own boys into school on their first day. I can't remember that mothers took a picture of such a special moment. These days it will happen, but in the 70ties and 80ties I havent seen it. Everybody was a bit emotional, children and mothers as well. Sometimes a tear was to be seen. This picture is probably taken in 1928 when Bram went to the Julianaschool in the Wildenborch with Jan and Mies on his first schoolday. No bringing but just walking all the way with your brother and sister. He is happy to go with them as you see. And all of them are wearing the wooden shoes as usual at that time. The dog is to be seen behind Mies and is walking with them for a moment. But opa took this picture at this happening. Tante Jo knew it all and told us about it. She doesnt see much any more, but she 's got all the old pictures in her mind.
Een foto die me maar blijft boeien. Een stel vriendinnen, maar erg vrolijk kijken ze niet allemaal. Zeker Jo niet die links achteraan zit. Ook Dina niet, die kijkt wat stoer. Pubers van toen. Naast Dina zit Anneke van Ark en daarnaast Dika. De jongens hebben ze versierd met bosjes bloemen. Ik neem tenminste aan dat die dat niet zelf verzonnen hebben. Links lijkt me Jan en rechts Bram. De andere ken ik niet.
A picture I have to look at all the time. A couple of friends, but they dont look very happy. Especially Jo on the left. And also Dina in the middle, it looks like she would say: So here we are! Teeners at that time. Next to Dina is Anneke van Ark, one of Dinas best friends and next to her Dika. They decorated the boys with bunches of flowers. Thats what I think, if indeed they didnt do it themselves. It seems to me that Jan is the left one and Bram is the boy on the right. That boy in the middle might be one of their friends.
In de 2e WO 1940-45 was er geen enkel direct contact tussen de familie hier in Nederland en in de USA. Toen in januari 1943 Eefje geboren werd bij tante Dika en oom Hendrik Kettelarij probeerde ome Hendrik een berichtje naar Amerika te sturen via het Internationale Rode Kruis in Genève. Hierbij werd de geboorte van Eefje gemeld en tegelijk ook maar de huwelijken van Jo met Hendrik Jan Groot Nuelend èn van onze ouders Hendrik Jan en Coba. Het duurde 1,5 jaar voor er bericht terug kwam waarbij Herman de geboorte van Berdena in 1942 meldde. Het originele document is altijd bewaard gebleven.
There never was direct contact during the WO II 1940-45 between the Egginks family in Holland and Amerika. When Eefje Kettelarij was born in Januar 1943 ome Hendrik tried to contact them by the Red Cross. He told about the birth of his daughter Everdina and about the marriages of Jo and Hendrik Jan Groot Nuelend and also of our parents Hendrik Jan and Coba. It took 1,5 year before a message came back to Holland. Herman told about Berdena who was born on the 31e of May 1942. The original document is always been kept carefully.
Dit meldde Herman terug op de achterkant:
Allen gezond. Dochter geboren 31 mei 1942. Naam Berdena. Groet Vader , Moeder, Broers en Zusters. En beste wenschen aan alle familie..
Dit bijzondere document is binnenkort weer te bezichtigen bij Erna Bloemendaal....ja inderdaad... in het mandje van opoe.
Herman wrote:
All in good health. Born: a girl on the 31th of May 1942. Name Berdena. Greetings to Father, Mother, Brothers and Sisters. And best wishes to whole of the family.
This special document is to be seen very soon at Erna Bloemendaal's place. Yes... in opoe's basket.
Ooit begonnen ze natuurlijk met z'n tweeën: Koos Middelkoop en Heintje Eggink voor hun boerderij in De Steeg. Heel apart om mijn eigen naam zo te zien staan.
Nog zo'n mooie oude foto van het echtpaar Middelkoop- Eggink bij de boerderij! Dit keer bij de waterput.
Bij de foto's die in het album van tante Jantje tegen kwam waren ook een heel stel van de familie Middelkoop uit De Steeg. Deze foto zal uit ongeveer 1943/44 zijn. Ik denk dat het van r. naar l Diny, Jozien, Coby, Johan, Koos en Herman zijn, maar ik kan me vergissen natuurlijk. Tante Heintje vertelde pas dat er regelmatig wel eens iemand kwam die hun gezin graag wilde fotograferen. En zeg nou zelf: is dit geen plaatje? En zoals het hoort: de poes en de hond horen ook bij het gezin.
De familie Middelkoop een paar jaar en twee kinderen later...nu onder de waslijn. Even kijken... van l. naar r.: Johan, ome Koos, Diny, Koos, Jozien, Herman, Coby, Hendrik Jan bij tante Heintje op schoot en Henk in het hobbelpaard. Gelukt?
De familie Middelkoop heel wat jaren en weer twee kinderen later èn nu aangevuld met Dolf van Jozien en Karel van Coby. Ik doe een poging: Boven van l. naar r.: Johan, Coby, Karel, Jozien en Dolf. 2e rij links en rechts van tante Heintje en ome Koos, die stralend in het midden zitten: Diny en Koos. Onderste rij van l. naar r.: Henk, Nelly, Gerrit, Hendrik Jan en Herman. Is deze foto misschien met hun 25 jarig huwelijk genomen?
Soms staat er aan de overkant, Verborgen achter t riet Een bloempje door elkeen bemind Het heet Vergeet mij niet. En als gij dan die lieve bloem Aan t kabblend beekje ziet Denk dan o Dina dat ik smeek En in de taal der bloemen spreek Vergeet mij niet.
Ter herinnering aan je zusje Jo
Beste Dina!
Strooi vandaag één enkele bloem Op uws naasten pad Strijk hem van t bezorgd gelaat één enkele rimpel glad Lenig smart of droog één traan Breng één enkele glimlach aan Doe één woord van liefde horen En uw dag is niet verloren.
Je zuster Hanna --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Maar heel bijzonder vond ik op het eerste blad opa's ontroerend schrijven, dat hij pas een tijd na Dina's overlijden in haar album schreef.
Lieve zus Dina, in een betere wereld.
Met ontroering en smart, zie ik dat je, net als Jo, voorin uw album ruimte hebt gelaten voor een woord van uw vader of moeder. Gij kunt nu niet meer met aardse ogen zien dat uw vader zijn verzuim goed wil maken, maar omdat ik weet dat je met onze gedachtenwereld in verbinding blijft met ons, ben ik toch nog getroost. Ik kan hier nu geen gewone wensen meer neerschrijven, dit heeft geen waarde meer, maar in gedachten heb ik ook nu gemeenschap met u. Ik ben u dankbaar lieve zus,, voor de inspanning die gij u hebt getroost, om uw vader en ons allen te bewijzen van uw voortleven te geven en ook van uw medeleven met ons. En zo zullen wij met elkaar voortleven tot de tijd komt dat wij van aangezicht tot aangezicht elkaar zullen weerzien, aan gene zijde van dat gordijn. En die tijd kan nu toch niet zo heel ver meer af zijn en zult gij uw vader en moeder verwelkomen met een kus en voorthelpen als wij nog zwak zijn. Wat zal dat heerlijk zijn. Dus tot dan, lieve zus Dina, tot dan. Uw vader.
Brief van opoe aan Hanna voor haar 19e verjaardag--1925
Bij dezelfde brief van opa aan tante Hanna voor haar 19e verjaardag , voegde opoe ook een brief. Die is wat practischer, maar laat een zorgzame moeder zien. Opoe deed het vaker. Ze schreef nog eens dwars over het papier om een nieuw velletje uit te sparen.
Lieve Hanna Hartelijk gefeliciteerd met uw verjaardag. Nieuws weet ik eigenlijk niets, want Vader heeft u nog al een hele brief vol geschreven. Maar ik wou U nog even vragen of U nog eens zien wilt hoe die lussen of knoopsgaten zoals je ze noemen wilt, gemaakt zijn, want ik kan er niets van krijgen als ik niet weet hoe het gedaan word. Vader heeft u ook al gevraagd of u nog een voorkeur gaf aan één of ander cadeautje; zo ja, stuur dan even een bericht anders wou vader een boek bestellen. Want als we de kinderen niets kunnen geven als ze jarig zijn, is toch zo onplezierig; en het is zon toer om altijd iets geschikts te kunnen prakkiseren. Dika was zo in haar nopjes dat ze weer een briefkaart van U had ontvangen, ze had hem nog meegebracht. Ze had ook nog een brief van Riek gekregen, maar daar is overheen gepraat wat die had geschreven, want Jantje met kleine Willem was ook net bij ons en ze moest om half 5 weer in huis zijn. Ze moest nog een beetje met de kinderen gaan wandelen. Ziezo. Nu maar een gelukkige verjaardag en dan maar weer tot ziens. Met Herman is het altijd maar.... tot een volgend schrijven en daar is hij ook erg blij mee, want in de brief die we dinsdag kregen schreef hij nog dat hij laatst 2 brieven tegelijk had gehaald uit de brievenbus. Die stond op een paal langs de grindweg en daar moesten ze 10 minuten om lopen. Hij had de terugweg op een drafje gedaan om de brieven maar gauw te kunnen lezen. De ene brief was van ons en de andere van Gerrit van de Flier. Als daar de postboden de brieven niet aan huis bezorgen zullen ze zeker wel alle dagen naar de bus moeten lopen. Nu moeten we maar gauw naar bed want het is al kwart voor 10. Hartelijk gegroet van Uw Moeder.
Ik denk dat deze foto misschien gemaakt ik toen Herman in 1928 even terug was in Nederland samen met Nettie's vader Van Heuvelen. Als het anders is hoor ik het wel? Ja , 't is winter en inderdaad ook onder de nötteboom bi-j de Boskamp. Achter van l. naar r.: Heintje, Hendrik Jan, Herman, Dika. Dina en Hanna. Midden: Jan, Jo en Mies. Voor opa en opoe en Bram.
Probably thes picture have been taken when Herman visited Holland in 1928, together with his father in law to- be van Heuvelen. When it is not true... please tell me! Yes indeed under that nuttree at the Boskamp.
Afgelopen dinsdag waren we bij tante Heintje. Ze zat echt op haar gemak te vertellen over haar jeugd. Over vader die met ome Berend zoveel land ontgonnen had dat hij van de baron van de Wildenborch als bosgrond gekocht had. Toen hij later het hout verkocht had dat er af kwam had hij zn geld al weer terugverdiend en werd er De Boskamp op gebouwd en hadden hij en Berend allebei hun eigen plaats ontgonnen. Tante Heintje herinnert zich dat er lang een hele bult stobben heeft gelegen tussen De Boskamp en Braakhekke. Opa Jansen was inderdaad een wat sjacherijnig man die weinig van de kinderen kon hebben. Maar ommoe, zoals opoe Jansen genoemd werd, was een lief mens die hield van zingen met de kinderen. Ze kende heel veel liedjes, maar opa vond het maar niks als ze samen zongen en bromde dat ze stil moesten zijn. Och kinder , zei ommoe dan, Gao maor met de rugge naor em toe zitten, dan hef e niks in de gaten. Hee is toch doof. Ze vertelde over haar verkering met ome Koos toen ze op De Hut in De Steeg ging dienen. De zus van Koos werkte daar tegenover en zij ging wel eens met haar mee naar huis. Het had nogal wat voeten in aarde gehad voor ze echt geaccepteerd werd. En dat ze vaak naar huis had verlangd toen ze eenmaal getrouwd was, maar dat dat moeilijk was vanwege de afstand. Ze vertelde over haar gezellig gezin. Ooit vroeg ik haar of het niet erg druk was geweest met 10 kinderen. Och, zei ze toen, Ik heb ze niet allemaol tegeliek gekrege. Er vroeg eens iemand of het niet moeilijk was met zoveel kinderen. Dan zou er toch regelmatig ruzie zijn! Ze kon ze gerust stellen. Ook dat was niet aan de orde. Ik denk dat ze met opgewekte zin haar gezin bestuurde. Nog steeds is ze opgewekt al vindt ze het moeilijk dat ze niet mobiel meer is. Maar wil ze echt ergens heen dan regelt ze zelf een rolstoelbus en één van haar dochters en ze gaat!
Tante Hanna had veel bewaard. Zelfs de briefjes van haar jongere zusjes en Jan die ze schreven voor deze verjaardag.
Zondag 6 April 1925
Waarde Hanna
De kinderen zijn allemaal zowat bezig met het briefjes schrijven aan Hanna en nu willen wij u ook even schrijven want je bent dunkt mij niet alle dagen jarig, maar morgen toch wel. Negentien jaar. Moeder had het er van voormiddag nog over dat het zulk warm weer was geweest toen je geboren zijt. Dat was mij ontschoten, maar ik weet nog wel dat we dien dag aan t zoogenaamd kuilen zijn geweest. Dat is als je met 2 paarden ploegt, er onder uit de voor met de schop er nog een spit bij uit haalt. Het wordt nu niet meer gedaan en u zal het ook wel niet meer heugen. Daar kwam dan altijd een man of zes uit de buurt bij te pas. Ik weet dit nog best dat die manslui toen s namiddags na het werk nog zoo lang in de keuken zaten te drammen en te zwammen en uw moeder was allang niet goed. Ze verlangde zo dat die mensen nu maar gauw naar huis gingen, maar ze wilde hun dat ook nog niet graag zeggen en dit alles is morgen 19 jaar geleden. Veel is er wel gebeurd in dien tijd. We hebben woeste grond gekocht, Berend en ik, en na een gepolder van een jaar of 5 6 hebben we beiden nu een eigen plaats. Maar t is anders toch net of het verleden jaar pas gebeurd is. Dit komt zeggen sommigen omdat wij de herinneringen van het verleden net bewaren als portretten in een album, zodat we eigenlijk het verleden in ons om dragen en net als met een album, kunnen we het verleden bekijken net waar we willen. En dat we niet alle dingen met dezelfde scherpte kunnen onderscheiden komt dan niet omdat het niet aanwezig is maar omdat dat, zoals men het noemt, is verzakt tot onder de drempel van ons dagbewustzijn. Dit laatste betekent zooveel als het leven, gebonden aan ons stoflichaam, zodat we later als we weer vrij zijn, alle mogelijke dingen uit ons verleden weer even scherp kunnen onderscheiden alsof we het juist meegemaakt hadden. Dus hoe beter we het in dit leven aanleggen hoe genoeglijker en gelukkiger ons begin in de geestelijke wereld zal wezen. En ik zou wel willen zeggen.. ga uw leven maar zo door, tenminste in veel opzichten. Wat verkeerd is in je, wel, het geweten is in u als het gewetene en zal je de consequenties der dingen wel indachtig maken. Van het kranten sturen is weer niet gekomen. k Heb hem Dika ook nog niet gestuurd. Ze dacht geloof ik dat ze vandaag nog kwam, dan zou ik hem je morgen of zoo nog wel sturen ofschoon moeder zegt dat Hanna niet zooveel meer om dat feuilleton geeft, het wordt ook zo verschrikkelijk lang. We hebben deze week van Herman 2 brieven gekregen, dinsdag en zaterdag één. Dinsdag schreef hij nog over het loon, dat had Niessink en hij nog weer veranderd. Wanneer Herman minder dan150 dollar maakt van dien grond dan wilde Niessink hem dat bijpassen en als het meer werd dan 300 dollar dat was dan voor Niessink. Dat is dunkt mij lang niet zo mooi als het eerste verdrag en hoe dat nu in mekaar zit weten we ook zoo niet. Ik dacht al zoo of het Niessink ook wat al te bezwaarlijk leek om Herman altijd hoe het ook liep, de opbrengst te beloven van 10 HA. En Herman moet dan ook nog een boel dingen leren. In de brief van gisteren schreef Herman ook nog dat hij misschien nog een keer met A Levenkamp met zijn auto naar die ongetrouwde broers in Sioux Center zou gaan. Dan wilde hij meteen Theo Kaeming opzoeken. Wat zal die Theo dan opkijken, t is zon aardige jongen. Dika is net gekomen, ze heeft nog een briefkaart van u meegebracht. Wat is dat een goedkope hoed die je gemaakt hebt. Maar Hanna, ge zijt morgen jarig dat is zoo en nu weten we op t ogenblik nog niet waar we u een plezier mee kunnen doen. Ik dacht aan een boek. Oostloorn bv of heb je zelf nog een ander in gedachten? Of iets anders? Een mandje op de fiets liever niet, praatte moeder van. Zeg, weet je wat deern, als we niets horen verder in de week van u dan bestel ik voor u: Oostloorn. Tandpijn voorgoed weer over? We zullen het maar hopen. Houd je maar goed en wees maar flink. Gegroet van uw vader en moeder
Groet juffr. Marche van mij.
De kinderen zingen juist: Ik ga slapen ik ben moe. Wat gaat dat mooi met de kamerdeur dicht.
Op de achterkant van het krantenartikel van 6 april 1938, dat neef Joop stuurde, met het gedichtje van Dina over het Lange End stond nog een gebeurtenis over een ongeluk met een vliegtuig wat natuurlijk Joops interesse als vliegtuigbouwer heeft.
On the backside of that artcle with Dina's poem het Lange End, which nephew Joop send, you can read about an other accident with a plane. Of course he is very interested because once he build his own plane. And it tells us about those times. www.grootnuelend.nl
Ja... die liefde voor vliegtuigen zat er al jong in bij neef Joop
Het vorige fotootje komt uit deze groepsfoto. Waarschijnlijk is ze ergens op bezoek of is deze foto op de Boskamp genomen. Misschien kent Erna er een paar van?
Dina's gedicht over het lange end heeft op 4 april 1938 de krant gehaald, na het fatale ongeval op weg samen met Hendrik Jan naar haar nieuwe dienstje in Hilversum.
T LANGE END - de weg van Vorden naar den Wildenborch-
Het lange end kent vele menschen En vele mensen kent dat end, Waar enkel boom en dennen groeien Met slechts een enkele bank bekend.
Dat end is velen lief geworden, Zoo denk ik vaak en is t zo niet? Hoeveel zou zij daar niet bewaren Van alles, wat ze zag en ziet?
Maar plotseling is het end gebroken Een huis verscheen uit t zand En voordat men t zich in kon denken, Stond er een huis in t dennenland.
Wel mogen wij daar niets van zeggen, Een elk moet wonen toch, En daar reeds overal gebouwd werd Was t lange end er nog.
Ik wilde dit alleen maar zeggen, En raad geven wou ik enkel maar: k Zag boven aan het huis een ledig plekje Met de naam schijnt men niet klaar.
Wat zou zon huis dan t beste sieren? Zou het deze naam niet zijn: Als t lange end daarin gebeiteld, Of mocht geschreven zijn.
Wanneer dan daar in later jaren Alles bebouwd zou zijn En huis na huis daar op mocht rijzen En de stilte verre zijn.
Dan zou een elk die naar dit huis keek En t Lange End daar las, Weer denken aan dat end van vroeger Dat vol stilte en geheimen was
Da. E.
The road fom Vorden to the Wildenborch, perhaps you remember, has a part which was long and quiet in the middle of woodland. When they were building a farm Dina made this poem to remember us how beautiful and full of mysteries that place was and gave that idea for the special name of that farm. And so the farm is called : het lange end...that long way
Tante Dina l. met haar beste vriendin Anneke van Ark onder de noteboom. Ik zag meteen wat bekends aan haar. Ik zei dat tegen tante Jo "Oh", zei ze, "Zee is etrouwd met Willem Norde van de Wenneker en Jenny is een dochter van eur". Jenny lijkt sprekend op haar moeder. Ze zat samen met mij op de Groen van Prinsterer Kweekschool in Doetinchem en slaagde met een 10 voor Nederlands. Daar zeg ik u tegen. Dina zal de Wildenborchse weg vaak afgefietst zijn met Anneke. Vooral dat lange rechte stuk waar Pardijs ongeveer in het midden van woont. In de dertiger jaren is die boerderij gebouwd. Dina schijnt verzucht te hebben: "Dee boerderieje mag ze wel Het Lange Ende numen". En dat werd het en zo heet de boerderij nog: Het Lange End.
Dina with her best friend Anneke van Ark. She looked familiar to me. So I said to tante Jo. Oh, she told, Anneke married a farmer ,Willem Norde, near Vorden and is the mother of Jenny Norde. Than I understood. I was with Jenny on the School for Teachers in Doetinchem. She studied very well and had the best points of all for the Dutch Language. Chapeau! Dina often went with Anneke by bike from the Wildenborch to Vorden. A special part of that road seemed very long. In the thirties a farm was built in the middle of that long distance. So Dina said when they went along that road: They have to give that farm the name : Het lange end- that long way. They might have heard her. The farm is called since: Het Lange End.
Enig idee wie dit gezellig stel meiden is? Dan zal ik je uit de brand helpen. Wel even terug naar de dertiger jaren hè!. Net zoals Diny, Berdena en ik ons verleden jaar de Egginksisters noemden , zijn dit de Egginksisters van toen. Alle zes zussen Eggink, ie-j wet wel, van Johan en Dientje van 'de Boskamp'. Van l. naar r. Hanna, Dika, Heintje, Dina, Jo en de jongste, Mies, zijn er even voor gaan staan en hebben er plezier in zo te zien. Volgens mij staan ze keurig op leeftijd. Jo moet natuurlijk nog even controleren of alles klopt. Tja ...en dan staat je gezicht er maar half op. Ze hebben vast tegen elkaar gezegd: "Disse foto sture wi-j naor Herman en Nettie in Amerika". Ik mocht bij tante Jo de fotoboeken die er lagen meenemen om te scannen en ik heb er een schat aan foto's bij gekregen. De Egginksfamilie heeft er wat af gefotografeerd. Geweldig. De leukste zal ik laten zien. Deze foto is van vóór 1938. Toen verongelukte tante Dina immers.
Surprise! I hope the American Eggink-family and the Canadians?... will enjoy to read the little stories.
Do you have any idea who these lovely girls are? Ill help you. You 've only to go back to the thirties. Just like we said last year, Diny, Berdena and I, we are the Eggink sisters. These are the Eggink sisters at those times. All six of the Eggink sisters, as you know, from Johan and Dientje at the Boskamp. From l. to the r.: Hanna, Dika, Heintje, Dina, Jo and the youngest one Mies. They just went for a relaxed picture. I think they are standing just on the right placeoldest to the youngest one. Jo had to do the last control of course. Tja and than you see only half of her face. They might have said to each other: This one well send to America to Herman and Nettie. I was allowed to take the family- photo-books with me to Emmen to scan the pictures and Ive got a treasure of all kind of photos. Wonderful! Ill show you in time the most lovely ones. These picture is from before 1938. Then Dina died in that terrible accident.
Pas kreeg ik een berichtje in mijn gastenboek van Hans Rouwenhorst die in het huis van de familie Harwig kwam te wonen nadat zij verhuisd zijn naar een ander woning in Vorden. Hij vroeg om meer foto's uit die tijd en van de vroegere omgeving van de Insulindelaan in Vorden. Maar... Hans... ik heb geen mailadres zodat ik je geen bericht kan sturen. Hierbij een paar foto's en als je je meldt zal ik je ook het mailadres doorgeven van de jongste zoon die meer kan vertellen
"Ik heb gien idee wie 't allemaole bunt op opa's foto's van zien reize naor Amerika", zei ik pas tegen tante Jantje. Sommige wel, de familie van Heuvelen en de broers Levenkamp en de meisjes te paard, want dat vertelde opa er bij, maar wie die gezinnen allemaal zijn? "Ja" , zei tante Jantje, "'t is ok allemaole veur mien tied, maor ik wet wel dat die buurvrouw Knocks een helen dunn'n was. En zie'j hef een klein kind op d'n arm". Er is inderdaad een foto van een gezin met een héééle slanke vrouw èn een kind op de arm. Dat moet dan de familie Knocks , de naaste buren van Herman en Nettie in Melvin zijn, waar ze erg veel mee optrokken, een èchte naaste buur. Ze hoopten nog dat opa hun meloen nog kon proeven voor hij weer vertrok en ze kwamen het 's avonds laat nog brengen.
Tante Hanna had veel bewaard. Zelfs de briefjes van haar jongere zusjes en Jan die ze schreven voor deze verjaardag.
Dina's gedicht over het lange end heeft op 4 april 1938 de krant gehaald, na het fatale ongeval op weg samen met Hendrik Jan naar haar nieuwe dienstje in Hilversum.
